Eerst stonden wij even perplex,toen begonnen wij te roepen stop! stop!stop!De koebeest was er blijkbaar zelf van geschrokken want met zotte sprongen liep zij terug naar haar soortgenoten.Inmiddels was Mietje tegen een uitsteeksel blijven liggen.Ze kwam traag recht met een zeer verongelijkt gezicht en had haar been geschramd.Ze ging sprakeloos recht voor zicht uit al klimmend en had ,met haar verpleegsters ogen, een klein huisje van het Rode Kruis ontdekt.Wij volgden 'n beetje al jammerend wat hadden wij dat beest nu misdaan?In het huisje kreeg Mietje de beste zorgen;ontsmetting,'n zalfje ,n 'gaasje en 'n plakker en klaar was Kees,dachten wij maar dan hadden wij niet met de waard gerekend!!...... Mietje ,die al niet van het sportieve type was,had er genoeg van!.In andere woorden ze gaf er de brui aan.Onze berghut lonkte van ver maar daar moest het bij blijven.Met het tempo van onze klimtred zouden wij er zeker nog voor 'n uurtje werk aan gehad hebben! Wij begonnen dus te dalen menenden dat dit 'n pretje zou zijn met steeds onze blik naar die prachtige natuur.Dat hadden wij natuurlijk mis.Na een half uurtje begonnen onze stadsvoetzolen te branden dat het 'n lieve lust was! Wij waren verplicht steeds wat halte te houden .Gelukkig en hoera!liep er een straaltje fris water over ons pad dat recht vanuit een berm te voorschijn kabbelde.Het was een hemels gevoel daar met beide geteisterde voeten in te mogen waden. Eén houten huis lag op onze terugweg waar men uitsluitend dikke zwarte boterhammen met dikke plakken kaas kon kopen en bier of water. Die heerlijke berglucht had ons een wolvenhonger gegeven en we lieten het ons smaken.Persoonlijk heb ik dat moeten bekopen! 's Avonds heb ik in het hotel geen tafel meer bekeken. wordt vervolgd
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek