Steeds was zij een zeer energieke vrouw,directrice van twee achtereenvolgende instellingen.Organiseren was haar grootste talent,daarvan gaf zij dagelijks de bewijzen.Wij waren collega's en werkten in de sociale sector.Héél veel morele steun hadden wij aan elkaar,jaren lang.
Maar toen begon onverwacht de mizerie.eerst 'n borstamputatie met de nodige nazorg.'nTijd nadien een darmoperatie eveneens met de noodzakelijke hospitalitatie.Angst en onrust waren haar deel,maar klagen deed ze niet.De rechter knie begaf het en er werd een prothese geplaatst.
Haar ogen en handen zouden ook onder de scalp moeten maar dat werd uitgesteld.In de plaats daarvan stond een heup op het in elkaar zakken,dus werd er een heupprothese beplaatst.Van revalidatie wou zij niet weten dat zou ze zelf  met de kinesist  in haar appartement in orde brengen.
Het gaan werd zeer moeilijk maar ze had de nodige hulp voorzien en georganiseerd.Twee maal in de week de poetsvrouw die warm eten meebracht.
Twee maal in de week een bejaarde helpster.Alle dagen de verpleegster zo 's morgens als 's avonds,men hielp haar in en uit het bed.Zich voort bewegen deed zij met een rolator wat soms heel veel tijd en moeite vroeg.
Haar belangrijkse ontspanning was muziek beluisteren en haar telefonische contacten.Van een home wilde zij absoluut niet weten,daar ging men haar beetje zelfstandigheid afnemen.......
Eén vraag stelde zij zich meerdere malen(afscheid)waar hoe en wanneer.
Op l8 mei jl. vond de verpleegster haar voor eeuwig ingeslapen in haar bed.
Ze heeft  haar wens gehad....in de slaap afscheid nemen van al die haar dierbaar waren en dat waren of zijn er velen.