Daar moesten we zijn!Het was er héél prettig,warm en gezellig en er werd wat afgedanst! Mijn partner(één van de meerderen! ) vroeg me vanwaar ik afkomstig was? Van Belgie,zei ik,daar had hij nog nooit van gehoord!Nauwkeuriger zei ik ....van Antwerpen.Hij hoorde het zichtbaar in Keulen donderen....foert zei ik,si si zei hij en we dansten zwierig en tevreden verder! Ons jongste en mooiste reisgezellin kreeg het aan de stok met een blijkbaar vurige aanbidder;hij wou haar absoluut zoenen en daar wou zij hoegenaamd niet van weten Gelukkig is het bij een beschaafde verstandhouding gebleven. Na een super geslaagde avond kwamen wij rond 23u.terug in ons hotelletje en een kwartier later lagen wij in ons confortabel bedje.Ja,ZO ging dat in die tijd! Maar......nu komt het! De kleurfotorolletjes waren juist op de markt en ik had er me zo eentje aangeschaft en was reeds een tijdje de mooiste landschappen op de gevoelige plaat aan 't schieten .De vriendinnen vonden dat fijn en lieten mij begaan,temeer dat ik een statief en zelfontspanner had en die nu en dan meezeulde zodat we er alle vier " opstonden "Ons jongste had ook een kleur-rolletje op haar apparaat staan maar daar werd niet over gerept,ze kwam er dus niet mee voor de dag.Tot op de laatste morgen voor ons vertrek dat om 14u.gepland was. Plots vroeg zij of eenieder van ons HAAR eens wou kieken!!Wij stonden perplex maar gaven gehoor aan haar verzoek.Toen begon zij de poses en plaatsen uit te zoeken;op plaatje één ging zij half tegen een boom liggen de benen ietsje gekruist,op plaatje twee koos ze een bank uit ,de blik naar rechts, plaatje drie werd een ijsje eten aan een tafeltje,vier lag ze op het hotelgras languit met één knie naar omhoog,vijf lag ze tegen de hoteldeurpost,zes zat ze terug op de bank maar ditmaal de blik naar links,zeven ging ze naast een bloemenvaas staan en acht vroeg ze de hoteldame naar buiten, die ze een arm gaf!!!De cheeslach ontbrak nergens!Hoe bestond het! Zie, dat is nu wat ik kei-egoist noem en bovendien aardsdom , want nu had zij geen enkel buitenzicht en die waren ZO MOOI.
Vanwege de hete middagzon deden we na het copieuse diner een kleine siesta,dat was heel welgekome!daarna kwam het meer van Stresa aan de beurt daarin zwommen kleine zilveren visjes die zich aan onze schoolslag niet stoorden.Het strand bestond uit karige zandkorrels en héél véél kleine keitjes die echt pijnlijk waren aan de voeten.Daarom waren strandstoelen of 'n dikke handdoek noodzakelijk. Naast het strand(je)lag de "parking"( kleine haven) van de speedbootjes en de yachts(van héél arme mensen!) Helaas ,de tweede nacht van ons verblijf aldaar kwam 's nachts een speciale stormwind aanzetten die deze kostbare scheepjes tegen elkaar sloeg en jammerlijk havenden.De verzekeringen hadden er zeker hun werk aan. We hadden gehoord en gelezen over Isolla Bella en Isolla Pescatori Vanzelfsprekend wilden we daar ook een beentje aan wal zetten Dus namen we gretig boottickets voor de volgende dag want, naar men zei, waren ze zo vlug uitverkocht Het werd een te kort maar prettig waterreisje dat echt de moeite waard was.Isolla Bella was wat ruimer om in te wandelen,Isolla Pescatori was schattiger en héél mooi van bouwstijl maar veel kleiner. We dronken er natuurlijk een Italiaans koffietje en namen er "kiekjes". De volgende dag gingen we in het stadje Stresa uit winkelen,we spraken reeds een aardig mondje Italiaans(!!) zo van :grazie, prego, pronto, come va, benissimo,abbiamo bene mangiare enz.maar ze verstonden ons toch en wij vonden dat reuze plezant! Eén van ons sprak vrij vlot zo geraakte we aan postzegels om zichtkaarten te schrijven naar huis en familie en vrienden.Het zat dus allemaal snor. Na het dagvermaak kwam het avond uitgaan dat had plaats in het gezellige thee-dansant- gebouw vlak naast het meer...........
Wij,vier singel vriendinnen,gingen samen op reis.Met de trein en de couchette voor het nachtslaapje.We hadden geboekt voor Stresa toen nog een verre bestemming en zeer gegeerd.De verplaatsing liep prima ,van slapen kwam niet veel terecht maar de beentjes konden zich strekken en nu en dan de oogjes dicht. We reden een halfuur doorheen de tunnel waarvan de naam mij nu ontsnapt en vonden dit al een heel avontuur en een mensenprestatie.Hoe lang had men daar voor moeten graven? Ter bestemming trokken we onze valiezen uit de rekken en voelden ons al onmiddellijk in vorm.We hadden Belgie verlaten onder een grijze hemel en hier scheen waaracbhtig de zon en de temperatuur was om van te snoepen. Onze zomeroutfit(!)zou van pas komen! Per taxi naar het Hotel della Tore,wat super meeviel;luxe en vriendelijke mensen het kon niet beter. Ja;honger hadden we zeker.Het liep tegen het middaguur en na de kennismaking met onze kamers(twee aan twee) die héél mooi waren, mochten we reeds gaan tafelen. Voor het eerst proefden we klaargemaakte courgetten,mensen wat was dat lekker!Al het overige was in verhouding en achter iedere tafel stond een ober!We hadden maar te spreken! Tijdens ons eerste wandelingetje zagen we de citroenen zo maar aan de bomen hangen,mooi geel en zeker sappig!Een echte citroenenboom hadden we ook nog nooit van dichtbij in de natuur gezien!Dat was dus ook weer mooi meegenomen.Maar er kwam nog veel meer.........
Hebt U het al eens voor gehad, dat U uw bankkaart kwijt was?Dan weet U reeds dat dit geen lachertje is! In het warenhuis had ik, bij uitzondering en na gebruik, mijn kaart in kwestie blindelings tussen de papieren van een gelegenheids brievenhouder geschoven.Juist, omdat het er zo druk aan toeging.......Normaal steek ik die belangrijke kaart in haar vakje van mijn gewone portefeuille, nu dus niet!! Om tien uur ' s avonds kom ik tot deze onverkwikkelijke ontdekking. Verwoed begin ik te zoeken tussen de vele (autopapieren )en kijk diagonaal doorheen en langsheen de inhoud.Geen bankkaart te bespeuren. Ja ,dan is die kaart op de grond gevallen in het warenhuis,zegt mijn lieve man, en verder, bel gauw de dienst in kwestie op.Die dienst die 24 op 24u.ter beschikking staat.Daar begin ik dus aan!Ik moet luisteren naar zeer onaangename muziek en moet wachten Natuurlijk waren mijn zenuwen héél erg gespannen vooral met het oog op de rompslomp die ging volgen. Na een vol kwartier naar dat soort muziek zgz.te hebben geluisterd keer ik nog eens ,voor de zoveelste keer,naar mijn briefdrager (porte billets!!) en begin één voor één ieder blad op de tafel te leggen....niets. Ik wil het niet opgeven, misschien toch ergens tussen een vouw...... Wanhopig beloof ik een aanzienlijke som aan een caritatief werk dat het heel erg nodig heeft en herbegin mijn zoekactie! Opeens zie ik het rood randje van mijn kwestieuze kaart letterlijk verschijnen van tussen de overbodige verjaarde verzekeringspapieren!! Nooit ben ik zo geschrokken geweest door deze totaal nog onverwachte gebeurtenis.Ik heb mijn bankkaart gezoend! U mag het weten. Maar.......voortaan steek ik, na gebruik , mijn lieve kaart in het vakje dat haar toebehoort en zeer traag en zelfbewust De klanten die achter mij staan ten spijt.,zij moeten maar eventjes wachten! Misschien kan de lezer er zijn voordeel uithalen?
Mijn huisgenoten vonden dit een ware treffer en met een wagenkoffer behoorlijk vol geladen reden wij huistoe. Kort geschetst heb ik het volgende gelezen:Edith Stein was een bijzondere intelligente joodse vrouw die zich sterk tot het katholicisme aangetrokken voelde.Zij studeerde theologie,doceerde aan verscheidene universiteiten en ook hogescholen en liet zich dopen en vormen.Zij gaf vele spreekbeurten en was zeer gedreven zij gedroeg zich altijd en overal voorbeeldig. Haar grootste wens was zich te kunnen terug trekken in een slotklooster doch haar raadgever vond dat ze haar huidig leven niet mocht opgeven. Toen de bezetter haar verbood nog in het openbaar op te treden kon zij dan toch haar wens doorzetten en werd slotzuster. De bezetter wist haar daar te vinden nam haar mee naar het gekende kamp van Auschwitz waar zij enkele tijd nadien omkwam in de gasoven. Ze werd heilig verklaard en heeft sinds 2007 een standbeeldje in een nis in de zijmuur van de St.Pietersbasiliek te Rome
Er werd toen zoveel over Edith Stein geschreven en ook gesproken dat het mijn nieuwsgierigheid opwekte .IK wou daarover méér weten en nam contact op met de boekhandelaars die mij allen zeiden dat dit boek volledig uitverkocht was.Aangezien er nog zoveel andere boeken zijn die heel interessant zijn begon ik aan een volgende die mij aantrok. Er werd meer dan een jaar niet meer over Edith Stein nagedacht. Het Davidsfonds houdt ieder jaar een tweedehands boekenbeurs waar ons gezin regelmatig te vinden is. De zoekhonger van man en zoon is daar steeds moeilijk te stillen ,zodat ik mij in de kleine cafetaria terug trek aangezien ik mijn keuze reeds gemaakt heb en geduldig wacht tot zij komen opdagen Terwijl ik daar zo bij een koffietje zit zie ik naast mij lange rijen boeken uitgestald op planken en schragen ,daarboven een groot bord met de melding;l0 boeken uit te kiezen voor 1 !! Eén hagelwit "covertje" trok mijn biezondere aandacht,het stak er één cm.boven uit dus ik wilde dat wel eens zien.....en ja,de lezer had het reeds vermoed het was " Edith Stein".!'n boekje zo netjes en zindelijk om in te bijten!! Natuurlijk heb ik het gekocht(voor 1 ) de andere negen mochten ze verder verkopen. Wordt vervolgd
Vrienden hadden voor ons een kamer besproken in een boerderij,dat hadden wij n og nooit eerder meegemaakt!We wisten dus niet waar wij gingen terecht komen maar dat had juist zijn speciale charme! Die vrienden hadden hun vaste stek in een héél grote boerderij,die er zelfs boven studiokens hadden van gemaakt waar alles voorradig was.Bovendien lag dit landbouwbedrijf buiten het kleine dorpje wat een groot voordeel was. We hadden in Luxemburg getankt en 2Okm.verder maakte een vriendelijke man ons er op attent dat we zonder benzinedop reden,dus we reden 2Okm.terug in de hoop die dop terug te vinden en dat lukte ons Toen kwamen we, juist over de grens, in " ons " dorpje en vonden "onze " boerderij!De boerin was thuis de anderen op het veld ook de koeien die alleen ' smorgens naar de weiden vertrokken en ' s avonds alléén terug naar hun stal kwamen waren de grote afwezigen. Alles was even zindelijk en netjes,zoook onze kamer van waaruit wij bijna recht in de koeienstal konden springen(wat wij niet hebben gedaan!) De stalreuk was overal te genieten,overal. Toen we 's anderendaags een wandelingske deden zagen wij pas waar wij terecht waren gekomen;voor IEDER huisje lag één grote koemesthoop natuurlijk ontbrak ook daar de mestreuk niet.Daar moesten we absoluut aan wennen............ Maar hoe moesten we onze plan trekken op het gaanpad dat vol koeplaveien lag?Mijn man stapte maar door en keek om zich heen,maar ik met mijn zomersandaaltjes kon geen fatsoenlijke stap zetten ik sprong van de ene droge plek naar de andere en die waren er niet veel.Ik denk dat Maurice Béjart hier inspiratie had kunnen opdoen! Eens buiten het dorpje en de koeprestaties konden wij waarlijk van de mooie natuur genieten;licht geheuveld, fris begroeid heerlijk liefelijke wit kerkje en één klein winkeltje maar dan een héél kleintje. We hebben er onze week uitgedaan,alle dagen puree en worst met een grote vetplas in het midden van de schotel en alle dagen pudding in twee kleuren.Dat was nu voor ons eens boerekost die smaakte, maar, helaas, we waren ieder van ons beiden drie kg aangekomen! Die hebben we er moeten afstappen als we terug thuis waren!! In elk geval is het voor ons een héél aparte evaring geweest ofschoon we het van koemest nu wel gehad hebben!
Dus iedereen penden zichtkaarten.Het was me te sterk......ik schreef ook 'n open kaart naar mijn toen nog geheime grote liefde(die later mijn huidige echtgenoot werd!)en wat gebeurde er?Diegene die order had gekregen al deze kaarten te posten begon op haar dooie gemak alles te lezen, geflankeerd door een half dozijn eveneens ongemanierde nieuwdgierigen!Samen met de anderen zat ik nog te tafelen(!)en kreeg dat ineens in de gaten.Ik vloog recht en liet een half hoorbaar semi vloekje. De monitrice had het gehoord en ook gezien en stevende op de indiscreten af.Zij kregen daar een verdiend lesje in wellevendheid en de kaarten kwamen terug in handen van de leiding. Mijn kaartje was nog niet aan de beurt gekomen naar ik mocht ondervinden het had het Parijse licht nog niet gezien! Als ontspanning mochten we ook 'n wandeling doen in de "Rue de Rivoli"de zo welgekende en beroemd om haar super mooie dingen die men best niet zelf koopt maar ...krijgt!! De vier jongsten onder ons zijn er op 'n late avond van onder gemuisd met vier charmante studenten en waren er dus in gelukt de monitrice te verschalken!Naar het schijnt hebben ze zich een kriek gelachen maar méér hebben we er niet mogen over weten! Zoals aan alle aangename gebeurtenissen is ook hier een eind gekomen thuis achter de boeken kwam nog menige leuke herinnering ons 'n beetje plagen maar de nota"s werden vlijtig boven gehaald en de verslagen hebben vorm gekregen. slot
Van de metro en zijn makkelijke reisindicatie hebben we veelvuldig gebruik gemaakt snelle,veilige verplaatsing en niet duur(er was nog nooit een ongeval mee gebeurd, zei men ons)maar ook de autobusjes met hun open terrasjes kwamen aan de beurt! Op 'n avondje wilde de monitrice het hartje van Parijs nog eens voelen kloppen,ja, zo zei ze het!Daarom nam ze ons mee naar " Café de la Paix"(zou nu niet meer bestaan?)Het was daar héél gezellig zitten en er werd uitermate aangenaam gebabbeld.Buiten was de sfeer ook om nooit meer te vergeten .We babbelden honderd uit en de tijd vloog zo om.Helaas,had mijn kamergenote een zéér sterke filter gedronken,misschien wel twee?Vandaar dat zij ' s nachts geen oog dicht deed en het mij knap lastig heeft gemaakt;zeliep steeds maar de kamer op en af tot ze in het half duister een klein tafeltje omver stootte en toen is ze tot het besluit gekomen maar gedwee te gaan liggen afwachten... Wie drinkt er nu sterke koffie's voor het slapen gaan!? Toen kwam er 'n koopjesnamiddag op het programma;de jongste onder ons kochten schoenen met héél hoge hakken want dat was toen "in"en de ouderen keken uit naar o.m poederdozen en nagellak. Na die koopjes gingen we in een Bistro een hapje eten en kaarten naar huis schrijven! Ik was juist in die periode stevig verliefd geraakt maar.......het was toen nog mijn geheimpje.............. Wordt vervolgd
Ja,slurpend vanwege de lange taaie stengels en de botte messen.Rode biet schijnt héél héél gezond te zijn maar de toetjes waren wat kinderachtig;naar men meedeelde alle dagen pudding omwille van de calcium! Slapen deden we,meestal,twee aan twee in een échte studentekamer.De matrassen waren redelijk maar de lakens zo grof als schuurpapier.Gelukkig waren we ' s avonds zo moe dat we geen tijd hadden om het te doorvoelen! De sociale bezoeken verliepen eerder wat stroef;instellingen voor spraakgestoorden,M.S.patienten,gehoorgestoorden enz.alle inlichtingen in het hoog parijsfrans en daarvan moesten we natuurlijk een persoonlijk verslag maken m.h.o.op het eindexamen zoals steeds. Onze monitrice, die haar vooropleiding bij de Filles de Marie had genoten, haalde natuurlijk, met een pruimenmondje, haar allerbeste frans voor de dag en na ieder bezoek diepte zij onze kathedraal uit haar tas(copie van een pentekening)als dankbetuiging voor de goede ontvangst.Wij,studentinnen, vonden dat 'n beetje genant,alsof wij nu niets anders meer hadden om uit de kast te halen!! Vanzelfsprekend kwamen er nog andere bezoeken aan de beurt.Zo bezochten wij de grote schouwburg 's avonds en genoten er van " La toison d'or"de artiesten acteerden op dit moment juist met hun nieuwe klederdracht ;al goud dat de klok kon slaan! Héél mooi! Veel hebben we er echter niet van verstaan,het ging veel te vlug voor ons vlaams verstand !Bovendien zaten we op " den uil"omwille van ons scabreus budget! Wordt vervolgd
Met de trein ditmaal vertrokken we met ons twaalf naar Parijs voor 'n ganse week op sociaal-instellingen bezoek.Natuurlijk hoorde na ieder bezoek 'n sociaal verslag waarvan weerom zoals steeds de punten telden voor het eindexamen. De monitrice die ons leidde kende de lichtstad zo goed als haar binnenzak(die ze toen nog niet had!)zodoende had zij alles vooraf fijn uitgekiend en berekend.Ieder van ons had haar een behoorlijke som moeten toevertrouwen zodat zij kon beschikken en vaak wikken en wegen! Bij aankomst in de gare St.Lazare(geloof ik?)gingen wij regelrecht naar de Cité Universitaire.Daar mochten we logeren omdat vele studenten die week naar huis waren om te blokken. Voor het eerst in ons jong leventje aten we in 'n soort Alma Mater met natuurlijk self service.Dat hadden we ook nog niet mee gemaakt!Het werd aanschuiven en aannemen en zich dan neerzetten aan heel lange tafels. Onmiddellijk zat ik tussen drie heel beschaafde negers die vlot frans spraken en vrij vlug ontspon zich een vriendelijk gesprek. Mijn gezelinnen zaten, her en der verspreid dat kwam door dat inschuiven! Ik heb daar ongekapte spinazie met rode biet gegeten, soms 'n beetje geslurpt!
De kleding en de helmen met de zo nodige brillen hingen netjes tentoongesteld,ze waren wel even langs de opkuis geweest! Ik onthield ook,dat de mijnwerkers héél veel van hun gevaarlijk werk en omgeving hielden .De kolen die men bovengronds uitkapten lagen in groeven en, zoals reeds gezegd, de échte kolen vond men pas héél diep. Uiterst smalle gangetjes kwamen vaak aan de beurt dit was kruipend en met de rug gebogenstaand noeste arbeid. De trafiek van de wagentjes hadden een apart"klopteken".Eén klop^was om te vertrekken,twee om stil te staan deze kloptekens zouden voor elke mijn dezelfde zijn. Als hoofddrank namen deze arbeiders een busje zoutwater mee naar beneden omdat zout onmiddellijk in water in het bloed vergaat en zo de dorst lest.Zodoende moest hij geen voorraad flessen meezeulen.Ditalles heeft de gids ons verteld en wij luisterden aandachtig en geinteresseerd.Eerstens omdat het belangrijk was maar ook omdat we er een verslag moesten van maken waarvan de punten telden voor het eindexamen.Terplaatse werden er natuurlijk nota's genomen zoal we dat bij ieder sociaal bezoek gewoon waren te doen. Met onze welgemeende dank aan de gids en de nodige fooi zijn wij tevreden huiswaarts gekeerd ,blij weer bovengronds te kunnen ademhalen en leven! slot
De kleding en de helmen met de zo nodige brillen hingen netjes tentoongesteld,ze waren wel even langs de opkuis geweest! Ik onthield ook,dat de mijnwerkers héél veel van hun gevaarlijk werk en omgeving hielden .De kolen die men bovengronds uitkapten lagen in groeven en, zoals reeds gezegd, de échte kolen vond men pas héél diep. Uiterst smalle gangetjes kwamen vaak aan de beurt dit was kruipend en met de rug gebogenstaand noeste arbeid. De trafiek van de wagentjes hadden een apart"klopteken".Eén klop^was om te vertrekken,twee om stil te staan deze kloptekens zouden voor elke mijn dezelfde zijn. Als hoofddrank namen deze arbeiders een busje zoutwater mee naar beneden omdat zout onmiddellijk in water in het bloed vergaat en zo de dorst lest.Zodoende moest hij geen voorraad flessen meezeulen.Ditalles heeft de gids ons verteld en wij luisterden aandachtig en geinteresseerd.Eerstens omdat het belangrijk was maar ook omdat we er een verslag moesten van maken waarvan de punten telden voor het eindexamen.Terplaatse werden er natuurlijk nota's genomen zoal we dat bij ieder sociaal bezoek gewoon waren te doen. Met onze welgemeende dank aan de gids en de nodige fooi zijn wij tevreden huiswaarts gekeerd ,blij weer bovengronds te kunnen ademhalen en leven! slot
De kleding en de helmen met de zo nodige brillen hingen netjes tentoongesteld,ze waren wel even langs de opkuis geweest! Ik onthield ook,dat de mijnwerkers héél veel van hun gevaarlijk werk en omgeving hielden .De kolen die men bovengronds uitkapten lagen in groeven en, zoals reeds gezegd, de échte kolen vond men pas héél diep. Uiterst smalle gangetjes kwamen vaak aan de beurt dit was kruipend en met de rug gebogenstaand noeste arbeid. De trafiek van de wagentjes hadden een apart"klopteken".Eén klop^was om te vertrekken,twee om stil te staan deze kloptekens zouden voor elke mijn dezelfde zijn. Als hoofddrank namen deze arbeiders een busje zoutwater mee naar beneden omdat zout onmiddellijk in water in het bloed vergaat en zo de dorst lest.Zodoende moest hij geen voorraad flessen meezeulen.Ditalles heeft de gids ons verteld en wij luisterden aandachtig en geinteresseerd.Eerstens omdat het belangrijk was maar ook omdat we er een verslag moesten van maken waarvan de punten telden voor het eindexamen.Terplaatse werden er natuurlijk nota's genomen zoal we dat bij ieder sociaal bezoek gewoon waren te doen. Met onze welgemeende dank aan de gids en de nodige fooi zijn wij tevreden huiswaarts gekeerd ,blij weer bovengronds te kunnen ademhalen en leven! slot
Ditmaal zou het een bezoek aan de gesloten mijn van Waterschei worden. Thans een muzeum met vergader en expositiezalen.Naar ik nu vernam kunnen prominenten er zelfs gezellig gaan tafelen. Er werd ons meegedeeld dat deze mijn als eerste van de vele in 1987 gesloten werd. Dus wij weer met vijf wagens naar de mijn van Waterschei! Het enige dat we vast wisten was dat we 8OOm.onder de grond moesten in zeer snelle schachten.En dat deden we de meesten met een bang hartje,men kon toch nooit weten! Al bij al viel het nog mee al kan ik me nu nog moeilijk voorstellen dat we dat toen hebben aangedurfd! Beneden vonden we alles netjes gerangschikt;wagentjes op één spoor,machines met kettingen en katrollen enz/Een gids gaf de nodige uitleg ook en vooral over de sociale aspecten van dit voorbije beroepsleven. Hij legde vooral de nadruk op de ware en echte kameraadschap onder deze werkers die bovendien zeer gehecht waren aan hun dagelijks risicoberoep Hij vertelde ook over het gevaarlijk mijngas dat kleur-en reukloos was en uiterst verraderlijk gevaarlijk.De mijnlampen deden daarbij hun nuttig werk indien zij een lichtkrans rondom hun lichtgeving kregen en daarna uitgingen was er gevaar in de onmiddelijke omgeving .
Van ganser harte wens ik aan mijn trouwe lezers een sfeervolle kerst en zeker een heel goed en gezond nieuw jaar 2OO8. Bovendien maak ik van deze gelegenheid gebruik om hen te danken voor hun trouwe bezoekjes.IK zal mijn best doen om nog wat in mijn herinneringen te graaien! Hopelijk tot gauw! Welgemeende groetjes! Jibé
Onze chauffeuse is dan dramatisch lang beginnen toeteren opdat het rode licht van onze voorligger toch a.u.b.niet totaal zou verdwijnen maar dat deed het helaas wel.Dus niets gehoord en zeker niets gezien. Daar stonden we nu ;drie jonge vrouwen die van motoren geen fluit kenden Ze schrokken zich een aap daar in die donkere bossen zo eenzaam en alleen! De G.S.M. bestond helaas nog niet (prachtige uitvinding) dus als enig alternatief:wachten en lang wachten in de koude in onaangepaste kleding en modeschoentjes! De lol was er af en nogeens het werd akelig stil in het stikdonker, en om te zingen hadden we zeker geen zin. Het wachten duurde een eeuwigheid er kwam werkelijk geen eind aan. Het werd hopeloos!Dat kon natuurlijk héél lang duren..................... Plots kwam een wagen vanuit de andere richting.Het was natuurlijk Luc de meest sociale en behulpzame!En of wij blij waren! Onmiddellijk werd een touw aan de invalide wagen gebonden en onze chauffeuse kreeg de weliswaar moeilijke opdracht voorzichtig te volgen. Wij, de overige schipbreukelingen,zaten veilig in de wagen van Luc. Zonder kleerscheuren zijn wij in het Torenhof geraakt en hebben de goede afloop daar een beetje gevierd.!! Na dergelijk avontuurtje en eens terug thuis zegt men toch dankbaar"home sweet home"
Met 'n ganse groep gingen we naar Limburg congresseren voor één dag.In ieder van de vijf wagens zaten drie a vier deelnemers,dus zo ongeveer l7 personen samen .De rit verliep prima,we reden zoveel mogelijk achter elkaar kwestie van bij mekaar te blijven. Ter plaatsen liep ook alles extra vlot van stapel.Op de vergaderingen werd er veel geredeneerd en voorgesteld en beslist en besloten! Het welgekome middagmaal was uitstekend verzorgd en lekker en aan gezelligheid ontbrak het werkelijk niet. We waren in de maand oktober dus reeds wat vroeger donker en de meesten wilden voor het volledig donker werd vertrekken.Zoook wij. De vijf wagens startten weerom zoals eendjes in de rij en iedereen was welgezind over de geslaagde dag. Het uur vorderde ,toch werd een ommetje langs de bossen gemaakt.Vermoedelijk vond de leider dit rustiger en mooier .Bovendien hadden we vooraf besloten langs het Torenhof te rijden om daar van een licht avondmaal te genieten Onverwacht kwam er een verraderlijk dichte mist opzetten waar niemand zich aan verwacht had.Het kwam snel zo ver dat we de rode mistlamp van de vorige wagen goed moesten blijven volgen.Het werd een beetje akelig in deze omstandigheden!!in de donker geworden bossen!! Plots stokte en schokte onze wagen en viel stil zonder genade.................
Er was eens 'n klein meisje,amper vier jaar oud,dat naar buiten liep zonder dat iemand het gezien had.Gans alleen ging zij voor het grote uitstalraam in haar straat staan kijken en kiezen naar de mooie poppen die daar haast voor het grijpen stonden en lagen.Al haar aandacht werd in beslag genomen.Opeens stond daar een vrouw naast haar die haar aansprak en zei " mooie poppen he ?welke zou jij kiezen?Marieke keek naar die grote met de lange pijpkrullen er waren er zoveel!ook met korte blonde golven,maar ze wees toch naar de zwartharige met de pijpkrullen......"hewel zei de vreemde vrouw met 'n haartres op haar rug en ronde oorringen,"dan krijgt ge die van mij als ge eens eventjes met mij meekomt.Ja,dat wou Marieke wel , met zulk een mooi vooruitzicht en ze ging mee. Toen ze om de hoek aankwamen deed de vrouw Marieke's gouden oorbelletjes uit en zei dat ze nu maar gauw naar huis moest lopen en dat zij haar seffens de beloofde pop ging brengen. Marieke voelde dat er iets niet pluis zat en kwam al schreiend thuis.Natuurlijk kreeg ze onmiddellijk een standje omdat ze alleen op de straat was geteend maar toen ze haar verhaal had gedaan en die vrouw in de buurt gekend was en zelfs haar woonst geen geheim was ging de vader van de bestolen guit,zonder dralen naar haar toe. Na tien minuten stond hij reeds terug in zijn huis met de oorringetjes in de palm van zijn vaderhand. Tot ze naar school moest is Marieke niet meer alleen op wandel geweest!! Achtien jaren later is Marieke de moeder van schrijfster dezer geworden!!
Wij waren op kostschool,zoals de lezer al wel eerder in mijn cursiefjes gelezen heeft,en mijn zusje kon het uurwerk nog niet duidelijk ontcijferen.Ze was nog geen zes jaar oud en zat bij Zuster Françoise in het 1ste studiejaar. Ons Mama kwam op de idee zich in een degelijke speelgoedwinkel een groot houten uurwerk met grote houten wijzers aan te schaffen.Dat mocht mijn zusje meenemen naar Zuster Françoise(die wij natuurlijk de bijnaam van Framboise hadden gegeven)zo min of meer als een klasattribuut niet zozeer als een geschenk(35cm.) Zuster Framboise zette de grote doos onmiddellijk in de trede waarop haar lessenaar stond en moest daarvoor een klein valluikje openen. De doos was dus opgeborgen! En nu maar wachten op de eerste uurwerkles.Blijkbaar stond dat niet op het leerprogramma van Z.F.want zij kwam er niet meevoor de pinnen! Niet tijdens de 1ste trimester noch tijdens de 2de en evenmin gedurende de 3de.!! Mijn zusje deed haar beklag eerst thuis tijdens de verloven,nadien spande ze mij voor de kar immers ik zat er het dichtst bij! Juist voor het einde van het schooljaar stond ik op " de loer " en nauwelijks was Z.Franboise uit haar klaslokaal of ik zat er binnen.Al de andere leerlingen waren op de speelplaats.Ik opende het valluikje en zag de grote doos onaangeroerd staan wachten.Natuurlijk nam ik ze mee en plaatste haar in mijn valies die reeds haast vertrekkens klaar stond. Inmiddels had mijn zusje reeds lang de geheimen van het uurwerk onder de knie. Met de toelating van onze ouders hebben wij de doos ten geschenke gegeven aan de "grote" kleuterklas van onze gemeenteschool en naar wij vernamen heeft ze daar wél dienst gedaan. Na het groot verlof gebaarde Zuster Françoise heel vriendelijk van kromme haas,ofwel wist ze nog steeds niet van toeten of blazen of wel was ze blij van dat ongevraagde onding verlost te zijn!!
