De kleding en de helmen met de zo nodige brillen hingen netjes tentoongesteld,ze waren wel even langs de opkuis geweest! Ik onthield ook,dat de mijnwerkers héél veel van hun gevaarlijk werk en omgeving hielden .De kolen die men bovengronds uitkapten lagen in groeven en, zoals reeds gezegd, de échte kolen vond men pas héél diep. Uiterst smalle gangetjes kwamen vaak aan de beurt dit was kruipend en met de rug gebogenstaand noeste arbeid. De trafiek van de wagentjes hadden een apart"klopteken".Eén klop^was om te vertrekken,twee om stil te staan deze kloptekens zouden voor elke mijn dezelfde zijn. Als hoofddrank namen deze arbeiders een busje zoutwater mee naar beneden omdat zout onmiddellijk in water in het bloed vergaat en zo de dorst lest.Zodoende moest hij geen voorraad flessen meezeulen.Ditalles heeft de gids ons verteld en wij luisterden aandachtig en geinteresseerd.Eerstens omdat het belangrijk was maar ook omdat we er een verslag moesten van maken waarvan de punten telden voor het eindexamen.Terplaatse werden er natuurlijk nota's genomen zoal we dat bij ieder sociaal bezoek gewoon waren te doen. Met onze welgemeende dank aan de gids en de nodige fooi zijn wij tevreden huiswaarts gekeerd ,blij weer bovengronds te kunnen ademhalen en leven! slot
De kleding en de helmen met de zo nodige brillen hingen netjes tentoongesteld,ze waren wel even langs de opkuis geweest! Ik onthield ook,dat de mijnwerkers héél veel van hun gevaarlijk werk en omgeving hielden .De kolen die men bovengronds uitkapten lagen in groeven en, zoals reeds gezegd, de échte kolen vond men pas héél diep. Uiterst smalle gangetjes kwamen vaak aan de beurt dit was kruipend en met de rug gebogenstaand noeste arbeid. De trafiek van de wagentjes hadden een apart"klopteken".Eén klop^was om te vertrekken,twee om stil te staan deze kloptekens zouden voor elke mijn dezelfde zijn. Als hoofddrank namen deze arbeiders een busje zoutwater mee naar beneden omdat zout onmiddellijk in water in het bloed vergaat en zo de dorst lest.Zodoende moest hij geen voorraad flessen meezeulen.Ditalles heeft de gids ons verteld en wij luisterden aandachtig en geinteresseerd.Eerstens omdat het belangrijk was maar ook omdat we er een verslag moesten van maken waarvan de punten telden voor het eindexamen.Terplaatse werden er natuurlijk nota's genomen zoal we dat bij ieder sociaal bezoek gewoon waren te doen. Met onze welgemeende dank aan de gids en de nodige fooi zijn wij tevreden huiswaarts gekeerd ,blij weer bovengronds te kunnen ademhalen en leven! slot
De kleding en de helmen met de zo nodige brillen hingen netjes tentoongesteld,ze waren wel even langs de opkuis geweest! Ik onthield ook,dat de mijnwerkers héél veel van hun gevaarlijk werk en omgeving hielden .De kolen die men bovengronds uitkapten lagen in groeven en, zoals reeds gezegd, de échte kolen vond men pas héél diep. Uiterst smalle gangetjes kwamen vaak aan de beurt dit was kruipend en met de rug gebogenstaand noeste arbeid. De trafiek van de wagentjes hadden een apart"klopteken".Eén klop^was om te vertrekken,twee om stil te staan deze kloptekens zouden voor elke mijn dezelfde zijn. Als hoofddrank namen deze arbeiders een busje zoutwater mee naar beneden omdat zout onmiddellijk in water in het bloed vergaat en zo de dorst lest.Zodoende moest hij geen voorraad flessen meezeulen.Ditalles heeft de gids ons verteld en wij luisterden aandachtig en geinteresseerd.Eerstens omdat het belangrijk was maar ook omdat we er een verslag moesten van maken waarvan de punten telden voor het eindexamen.Terplaatse werden er natuurlijk nota's genomen zoal we dat bij ieder sociaal bezoek gewoon waren te doen. Met onze welgemeende dank aan de gids en de nodige fooi zijn wij tevreden huiswaarts gekeerd ,blij weer bovengronds te kunnen ademhalen en leven! slot
Ditmaal zou het een bezoek aan de gesloten mijn van Waterschei worden. Thans een muzeum met vergader en expositiezalen.Naar ik nu vernam kunnen prominenten er zelfs gezellig gaan tafelen. Er werd ons meegedeeld dat deze mijn als eerste van de vele in 1987 gesloten werd. Dus wij weer met vijf wagens naar de mijn van Waterschei! Het enige dat we vast wisten was dat we 8OOm.onder de grond moesten in zeer snelle schachten.En dat deden we de meesten met een bang hartje,men kon toch nooit weten! Al bij al viel het nog mee al kan ik me nu nog moeilijk voorstellen dat we dat toen hebben aangedurfd! Beneden vonden we alles netjes gerangschikt;wagentjes op één spoor,machines met kettingen en katrollen enz/Een gids gaf de nodige uitleg ook en vooral over de sociale aspecten van dit voorbije beroepsleven. Hij legde vooral de nadruk op de ware en echte kameraadschap onder deze werkers die bovendien zeer gehecht waren aan hun dagelijks risicoberoep Hij vertelde ook over het gevaarlijk mijngas dat kleur-en reukloos was en uiterst verraderlijk gevaarlijk.De mijnlampen deden daarbij hun nuttig werk indien zij een lichtkrans rondom hun lichtgeving kregen en daarna uitgingen was er gevaar in de onmiddelijke omgeving .
Van ganser harte wens ik aan mijn trouwe lezers een sfeervolle kerst en zeker een heel goed en gezond nieuw jaar 2OO8. Bovendien maak ik van deze gelegenheid gebruik om hen te danken voor hun trouwe bezoekjes.IK zal mijn best doen om nog wat in mijn herinneringen te graaien! Hopelijk tot gauw! Welgemeende groetjes! Jibé
Onze chauffeuse is dan dramatisch lang beginnen toeteren opdat het rode licht van onze voorligger toch a.u.b.niet totaal zou verdwijnen maar dat deed het helaas wel.Dus niets gehoord en zeker niets gezien. Daar stonden we nu ;drie jonge vrouwen die van motoren geen fluit kenden Ze schrokken zich een aap daar in die donkere bossen zo eenzaam en alleen! De G.S.M. bestond helaas nog niet (prachtige uitvinding) dus als enig alternatief:wachten en lang wachten in de koude in onaangepaste kleding en modeschoentjes! De lol was er af en nogeens het werd akelig stil in het stikdonker, en om te zingen hadden we zeker geen zin. Het wachten duurde een eeuwigheid er kwam werkelijk geen eind aan. Het werd hopeloos!Dat kon natuurlijk héél lang duren..................... Plots kwam een wagen vanuit de andere richting.Het was natuurlijk Luc de meest sociale en behulpzame!En of wij blij waren! Onmiddellijk werd een touw aan de invalide wagen gebonden en onze chauffeuse kreeg de weliswaar moeilijke opdracht voorzichtig te volgen. Wij, de overige schipbreukelingen,zaten veilig in de wagen van Luc. Zonder kleerscheuren zijn wij in het Torenhof geraakt en hebben de goede afloop daar een beetje gevierd.!! Na dergelijk avontuurtje en eens terug thuis zegt men toch dankbaar"home sweet home"
Met 'n ganse groep gingen we naar Limburg congresseren voor één dag.In ieder van de vijf wagens zaten drie a vier deelnemers,dus zo ongeveer l7 personen samen .De rit verliep prima,we reden zoveel mogelijk achter elkaar kwestie van bij mekaar te blijven. Ter plaatsen liep ook alles extra vlot van stapel.Op de vergaderingen werd er veel geredeneerd en voorgesteld en beslist en besloten! Het welgekome middagmaal was uitstekend verzorgd en lekker en aan gezelligheid ontbrak het werkelijk niet. We waren in de maand oktober dus reeds wat vroeger donker en de meesten wilden voor het volledig donker werd vertrekken.Zoook wij. De vijf wagens startten weerom zoals eendjes in de rij en iedereen was welgezind over de geslaagde dag. Het uur vorderde ,toch werd een ommetje langs de bossen gemaakt.Vermoedelijk vond de leider dit rustiger en mooier .Bovendien hadden we vooraf besloten langs het Torenhof te rijden om daar van een licht avondmaal te genieten Onverwacht kwam er een verraderlijk dichte mist opzetten waar niemand zich aan verwacht had.Het kwam snel zo ver dat we de rode mistlamp van de vorige wagen goed moesten blijven volgen.Het werd een beetje akelig in deze omstandigheden!!in de donker geworden bossen!! Plots stokte en schokte onze wagen en viel stil zonder genade.................
Er was eens 'n klein meisje,amper vier jaar oud,dat naar buiten liep zonder dat iemand het gezien had.Gans alleen ging zij voor het grote uitstalraam in haar straat staan kijken en kiezen naar de mooie poppen die daar haast voor het grijpen stonden en lagen.Al haar aandacht werd in beslag genomen.Opeens stond daar een vrouw naast haar die haar aansprak en zei " mooie poppen he ?welke zou jij kiezen?Marieke keek naar die grote met de lange pijpkrullen er waren er zoveel!ook met korte blonde golven,maar ze wees toch naar de zwartharige met de pijpkrullen......"hewel zei de vreemde vrouw met 'n haartres op haar rug en ronde oorringen,"dan krijgt ge die van mij als ge eens eventjes met mij meekomt.Ja,dat wou Marieke wel , met zulk een mooi vooruitzicht en ze ging mee. Toen ze om de hoek aankwamen deed de vrouw Marieke's gouden oorbelletjes uit en zei dat ze nu maar gauw naar huis moest lopen en dat zij haar seffens de beloofde pop ging brengen. Marieke voelde dat er iets niet pluis zat en kwam al schreiend thuis.Natuurlijk kreeg ze onmiddellijk een standje omdat ze alleen op de straat was geteend maar toen ze haar verhaal had gedaan en die vrouw in de buurt gekend was en zelfs haar woonst geen geheim was ging de vader van de bestolen guit,zonder dralen naar haar toe. Na tien minuten stond hij reeds terug in zijn huis met de oorringetjes in de palm van zijn vaderhand. Tot ze naar school moest is Marieke niet meer alleen op wandel geweest!! Achtien jaren later is Marieke de moeder van schrijfster dezer geworden!!
Wij waren op kostschool,zoals de lezer al wel eerder in mijn cursiefjes gelezen heeft,en mijn zusje kon het uurwerk nog niet duidelijk ontcijferen.Ze was nog geen zes jaar oud en zat bij Zuster Françoise in het 1ste studiejaar. Ons Mama kwam op de idee zich in een degelijke speelgoedwinkel een groot houten uurwerk met grote houten wijzers aan te schaffen.Dat mocht mijn zusje meenemen naar Zuster Françoise(die wij natuurlijk de bijnaam van Framboise hadden gegeven)zo min of meer als een klasattribuut niet zozeer als een geschenk(35cm.) Zuster Framboise zette de grote doos onmiddellijk in de trede waarop haar lessenaar stond en moest daarvoor een klein valluikje openen. De doos was dus opgeborgen! En nu maar wachten op de eerste uurwerkles.Blijkbaar stond dat niet op het leerprogramma van Z.F.want zij kwam er niet meevoor de pinnen! Niet tijdens de 1ste trimester noch tijdens de 2de en evenmin gedurende de 3de.!! Mijn zusje deed haar beklag eerst thuis tijdens de verloven,nadien spande ze mij voor de kar immers ik zat er het dichtst bij! Juist voor het einde van het schooljaar stond ik op " de loer " en nauwelijks was Z.Franboise uit haar klaslokaal of ik zat er binnen.Al de andere leerlingen waren op de speelplaats.Ik opende het valluikje en zag de grote doos onaangeroerd staan wachten.Natuurlijk nam ik ze mee en plaatste haar in mijn valies die reeds haast vertrekkens klaar stond. Inmiddels had mijn zusje reeds lang de geheimen van het uurwerk onder de knie. Met de toelating van onze ouders hebben wij de doos ten geschenke gegeven aan de "grote" kleuterklas van onze gemeenteschool en naar wij vernamen heeft ze daar wél dienst gedaan. Na het groot verlof gebaarde Zuster Françoise heel vriendelijk van kromme haas,ofwel wist ze nog steeds niet van toeten of blazen of wel was ze blij van dat ongevraagde onding verlost te zijn!!
Met laserstralen kon zij mij, mits een aparte afspraak en in een aparte kamer , een noodoplossing toedienen,maar dat was dus een tijdelijke noodoplossing .IK luisterde aandachtig. Naar wie zou u mij doorverwijzen voor 'n eventuele operatie vroeg ik rustig.Toen sprong zij héél hoog op haar paard,doorverwijzen siste ze,ik opereer natuurlijk zelf.Wie heeft je dat wijs gemaakt,de huisarts zei ik gewoon.Dan ging ze die eens opbellen zei ze héél beslist. Toen ze wat gekalmeerd was greep ze haar operatieboek en vroeg welke datum mij zoal kon schikken.......... Ik zei,dat ik dat eerst thuis moest bespreken dat ik me daar helemaal niet aan verwacht had.Zij verduidelijkte dat het er zat aan te komen! ! Natuurlijk besprak ik het voorbije bezoek met mijn huisgenoten en er werd besloten een tweede befaamde specialist te raadplegen. Dat gebeurde enkele maanden nadien.Deze oogkliniek was buitengewoon ruim uitgerust en het onderzoek bleek naargelang. Resultaat:nog heel goede ogen,van glaucome geen sprake en nog veel minder van een cataractoperatie.Wij opereren maar alleen als het werkelijk nodig is was de diagnose van deze specialist,die bovendien een zeer hartelijke dokter was. In 2006 (maart)moest ik terug komen en kreeg hetzelfde resultaat te horen. In 2OO7 idem,er werd nu reeds een afspraak gemaakt voor april 2008! Ik behelp me uitstekend met een leesbril ,ook voor de P.C.en voor het dagelijks "leven"draag ik mijn gewone glazen.(progressieve) Beste lezer, ga nooit voort op het oordeel van één mens!, slot
Beste lezer,volgt hier een authentiek oogverslag.Misschien kan er iemand zijn voordeel meedoen(hopelijk) In maart 2003 ga ik voor 'n algemeen oogonderzoek naar een oogkliniek van een specialist met grote faam en had met hem een afspraak gemaakt. Toen ik in de wachtzaal zat kwam een dame mij afhalen en ging met mij naar een "oogcabinet".Op mijn vraag of de specialist afwezig was zij ze dat zij het onderzoek ging doen.De specialist van mijn keuze deed nu nog alleen maar de speciale gevallen.Hij had mijn man's ogen met brio geoppereerd enkele jaren voordien.(gewone cataract) De dame in kwestie deed haar onderzoek minutieus en zei dat ik nog zeer goede ogen had voor mijn leeftijd!Volgend jaar moest ik eens terugkomen. In 2004 stelde zij een lichte cataract vast ,te weinig om over te spreken zei ze en volgend jaar wou ze mij terug zien. Ik keerde dus terug in 2005 .Ze vroeg of ik klachten had,ik gaf toe dat ik na 'n tijd te hebben gelezen water in de ogen kreeg en dat ik dit hinderlijk vond.Daarop doorprikte zij mijn traanbuisjes na enkele verdovende druppels.Toen ik terug buiten kwam had ik last om alles juist te onderscheiden,een v erwittiging had hier beter op zijn plaats geweest,temeer dat ik met de wagen was. Dat water in de ogen bleef mij hinderen bij 't lezen en ik dacht dat ik er goed aan deed een nieuwe afspraak te maken.Mijn man was 5X voor een behandeling van de traanbuisjes moeten teruggaan en was toen definitief geholpen. Mijn vrouwelijk oogarts was verbolgen omdat ik " zo vlug " terug kwam en begon over een oogoperatie dan zou ik van alles verlost zijn,want ik had niet alleen cataract,er was ook nog glaucome bij en dan die tranen.........
Wij hadden in ons dorpje een bakker die alleen maar brood bakte,maar wel zo lekker als hij zelf kon . Dagelijks reden wij met ons ijzeren ros naar een naastgelegen gemeente waar we onze krant,onze enige inlichtingsbron,konden kopen en lezen! Onze papa kwam ons iedere week-end bezoeken,hij moest om den brode alleen in de stad blijven in ons gehavend huis. Eindelijk kwam er de grote dag van de wapenstilstand en konden we terug huiswaarts verhuizen.Dadelijk lieten we er de ruiten terug plaatsen,want die"gaten " waren alle dichtgenageld met dik karton. Toen we ,enkele maanden nadien er eens even tussen uit gingen,kwam juist één van die eerste dagen per post een KERMISuitnodiging van de familie Polle Kette toe.Die vonden we te laat tot onze grote spijt want dat hebben we moeten missen;het was helaas reeds voorbij. Men had ons verteld dat het er zo lekker en vrolijk aan toe ging.Er zou veel worst zijn van hun varkje,en rosbeef met allerlei verse groentjes en fricadellen met kriekjes enz.En ook heel veel taarten met allerlei verschillend fruit en slagroom.Datalles is aan onze neus voorbij gegaan!! We hebben onze verontschuldigingen zo vlug mogelijk aangeboden per brief want een telefoon was niet voorzien. Jammer genoeg is er het volgende jaar geen uitnodiging meer gevolgd en de relatie is met stille trom uitgedoofd
'n biertje drinken en deelden dan cigaretten uit als snoepjes aan eenieder die er aanwezig was.De meeste van die brave mensen hadden nog nooit 'n cigarette tussen de vingers gehad en zeker niet gerookt.Toen de aansteker rond ging zagen zij met enige vrees naar wat nu moest gebeuren!! Sommigen hielden de " rookstok " in hun vuist van pure onwetendheid! Maar er werd gebabbeld,verbroederd en gelachen. We gingen ook om eieren en melk bij Jeanne,de melkboerin,die ons bediende aan een vluchtelinge prijsje.Jammer dat haar ganzen zo pijnlijk in je benen konden knijpen,zij waren haar uitstekende wakers. Eens ging ik 's morgens weer naar haar toe en plots hoorde ik een zeldzaam zwaar,zeer zwaar monotoon bromgeluid.Meteen zag ik zeer laag een donker grijs afstotend gevaarte terug op haar eentje naar Leuven vliegen. Het blauwe verraderlijke vlammetje was zeer goed zichtbaar en herkenbaar,achteraan. Ik zette het op een lopen maar er gebeurde gelukkig niets in de buurt.Naar men zei was het een defect tuig dat in een ruime weide tot een soort ontploffing is gekomen.Natuurlijk zijn we allen zeer geschokt geweest! Graag fietsen we ook naar Leuven en brachten dan wat lekkers mee.......... Wordt vervolgd
De V één bommen begonnen heel dichtbij hun werk te doen,en toen er een AL onze ruiten kwam uitwerpen hadden we er genoeg van.We gingen ook vluchten!Goede vrienden,die reeds gevlucht waren hielpen ons aan 'n klein appartementje in 'n gemeente tegen het Leuvense.Daar kwamen die V een's overgvlogen richting Antwerpen. Een kleine verhuiswagen met ons kleinste meubeltjes ons kleedsel en onze fietsen en wij trokken op. De mensen die beneden ons appartementje woonden sliepen in de kelder uit schrik,maar wij sliepen gerust op de lste verdieping.We hoorden de bommen over ons heen brommen,dat vonden we niet zo angstwekkend. Per fiets reden we naar de groentenboer in het naaste dorpje en kochten er de meest verse groenten.Die mensen waren zeer vriendelijk met hun 4 generaties bewoonden zij hetzelfde huis en steeds waren zij welgezind.Vooral de oudste ,Polle Kette noemde iedereen hem.Hij was niet alleen groetenboer maar ook een natuurfilosoof en weervoorspeller.Hij keek eens vrolijk in de lucht en wat hij voorzag was altijd juist.Filosoferen deed hij graag en goed ;over de levens omstandigheden en de naweeen van de oorlog. Als otspanning was daar de enige herberg waar de buren samenkwamen om het eens allemaal te bespreken. Soms kwamen daar ook Engelse soldaten........ Wordt vervolgd
Opeens kwam iemand op het idee eerst een wandeling te maken in de grote tuin,nu het toch zo mooi buiten was.,en blijkbar ging iedereen daarmee akkoord.Het was een heel grote diepe tuin door een fris beekje gescheiden van het grote bos.Achteraan zagen wij veel sparren en dennen en rabarber ook varens in uitgebreide groepen .De zusters hadden een semi tuinier en Albertine had van het vele harkwerk haar hobby gemaakt.Sylvie daarentegen las dikke boeken. We hadden er wel wat honger van gekregen en waren blij aan de tafel nu te kunnen plaats nemen.Albertine verscheen met een ronde kom met stoofvlees en hier en daar een verdwaald fricadelletje en boterhammen. Als toetje was er een ingevallen appeltaart,maar dat kan eenieder overkomen.Is mij ook al gebeurd. Daarmee was er een gesprek op gang gekomen over een badkamer die ze niet hadden en ook niet wilden; zo'n installatie maakte veel te veel stof want er zouden stenen moeten weggekapt worden.Hun overleden ouders hadden zich altijd in een tobbe gewassen en waren steeds zeer netjes en verzorgd geweest,waarom dan zij ook niet? Toen vroeg ik naar het toilette,een menselijke noodwendigheid niet waar? Sylvie verwees mij naar de achtergevel buiten en naar een groenhouten deur met een hartje in gezaagd.Het was nog de houten plankmet een gat van weleer en met een houten deksel zo rond als een taart met een houten kriek in het midden als houvast.Spoeling was er niet tenzij een klein kitje met pompwater vanuit de donkere keuken.Netjes verzorgd. Dan kwam het afscheid " en kom nog maar eens af". Zoals het hoort hebben wij hen ook eens terug gevraagd.Zij waren er vrij vlug en zoals steeds mooi uitgedost. Toen ze huiswaarts keerden zagen zij er zeer tevreden en voldaan uit tot ons genoegen . Sylvie is onverwacht overleden aan een constipatie en Albertine is haar slechts enkele maanden nadien opgevolgd van pure eenzaamheid. Wij kunnen wel filosoferen over hun conservatieve manier van leven,maar in de grond zijn het onze zaken niet.Immers zij deden er niemand kwaad mee? slot
Zij waren gezusters,die reeds vanaf hun geboorte onder hetzelfde dak woonden.Nu waren zij gepensioneerd,de ene als bediende,die steeds ook daarbij het huishouden deed, en de andere als hoofdonderwijzeres van de dorpsschool.Volgens betrouwbare gegevens waren zij steenrijk door meerdere erfenissen maar ook......... aardsgierig.! Wij mochten eens op bezoek komen want zij waren verre nichten van mijn man,mij hadden ze nog nooit van dichtbij gehoord of gezien.Zij woonden aan de rand van een klein stadje in een mooi burgershuis.Een hagelwitte deur in het midden van de voorgevel en daarnaast aan beide zijden de verzorgde ramen .Het maakte wel indruk zo te zien. We hadden onze twee schoonzussen en een nichtje mee genomen om deze éénmalige gebeurtenis mee te maken.We mochten langs de voordeur binnen,het zijpoortje was voor de bakker,de melkboer enz. Ik scherpte mijn opmerkingsgeest en zag twee kamers,de ene voor de bezoekers rechts,en de linkse voor privégebruik. Toen mochten wij verder en ik zou onmiddellijk de "cafard" gekregen hebben moest men mij gezegd hebben daar een volle dag te moeten doorbrengen. Dit was dus de keuken:een donkerblauwe pompbak met pomp en een gasfornuisje met twee branders en een keukenkast. Een tobbe deed dienst als de wasmachine en twee planken in het kelderportaal vervingen de ijskast. Er werd niet veel gesproken en na een tijdje moesten wij aan tafel plaats nemen.Zoals steeds had Albertine,de jongste(bediende)de kookkunst op zich genomen,de tafel was mooi gedekt. Het weder was prachtig(24°)maar buiten ontbraken alle tuinmeubels,dat was te moeilijk voor de man die het gras kwam afmaaien!
Ze zei dus (in het frans want dat was de voertaal) zet je op je knieen met je armen in de lucht en vraag vergiffenis aan Amelie en dit in het aanschijn van gans de klas.Natuurlijk heb ik dit dadelijk gedaan maar ik voelde me doodongelukkig. Amelie daarentegen deed of er niets gebeurd was, ze gaf mij een hand en begon aan de verbetering van mijn taksteek. Toen we aan de knoopsgaten kwamen, onderaan de pièce, was voor mij het hek helemaal van de dam.Weerom kwam ik bij Amelie terecht en andermaal hielp zij mij vol toewijding. Ik trok mij op aan de gedachte dat ik haar later niet meer onder de ogen zou moeten komen.Nu was ik één en al bewondering voor haar grootmoedige instelling en haar naaikunde. Maar wat gebeurde?Amelie ging in het( ja ons) klooster en ze werd er portierster zodanig dat ik, telkens nog jaren later, met haar lieve verschijning geconfronteerd werd,want wij gingen Tante Nonneke(zoals u weet)regelmatig bezoeken!!! Wat knoopsgaten en taksteken al niet vermogen!We zijn de beste vrienden geworden en van lichaamsreuk was geen sprake meer.
Het moet zowat in het 6de leerjaar geweest zijn,dat de naaimizerie voor mij begonnen is.Op'n grote lap die wij "une pièce" moesten noemen werd door Ma Mère allerlei verschillende " steken"(des points!)aangeleerd.Levendig herinner ik me nog de stiksteek,de borduursteek,het driegen,maar met de "point de tige "had ik het zeer kwaad.Joost mag weten waarom!De point de tige(taksteek)wilde maar niet lukken.Dra ondervond ik ,dat naaien niet mijn sterkste zijde was.Ma Mère had dat natuurlijk ook allang in de gaten,daarom stuurde ze mij,om voor haar tijd te winnen,naar Amelie!Zij was het braafste meisje van gans de klas,zoniet van gans de kostschool en ze kon zéér goed naaien,was altijd vriendelijk en behulpzaam en heel wellevend maar.........ze had een speciale lijfreuk waarmee mijn reukorgaan het meer dan lastig had.Terwijl ik naar haar toeging met mijn point de tige,zei ik binnensmonds "maar die ruikt toch zo"!! Had Amelie dat toch gehoord zeker en.........ze begon zachtjes te wenen.! Liefst was ik op dat moment vooraltijd in een mollegat gekropen .Het schaamrood steeg tot achter mijn oren.Bovendien lieten alle klasgenoten een verontwaardigd gebrom horenToen kwam de autoriteit van Ma Mère op de proppen en streng zei ze......... wordt vervolgd
Dat bracht haar in een tennisclub,daarna ging zij taartjes eten met de nieuwe vriendinnen en dat werd haar dagelijkse sociale omgang en relax. Victor had het toch altijd zo druk en daar kon hij niet onderuit. Toen kwam de thé dansant om de hoek kijken en daar leerde zij een sympathieke man kennen die haar minnaar werd Blijkbaar kon deze veel meer tijd voor haar vrijmaken. Toen ,telkens na drie jaar dienst, er drie maanden verlof volgden ging Georgette niet mee naar Belgie.Gelukkig woonden er twee van zijn kinderen in het vaderland en huurde hij (zoals steeds)een gemeubeld appartement en bracht zijn verlof meestal met hen door. Maar toevallig wegens heel speciale omstandigheden,kwam ook Victor met een lieve dame in contact.Hij was een trouwe goede man en bleef zijn vrouw nog trouw.Dus vertrok hij na drie maanden weerom naar zijn koloniaal werk.Georgette was ondertussen verhuisd. Hij was daarvan zeer onder de indruk en wilde het contact met haar niet volledig verbreken,maar zij had haar nieuwe nest gevonden....... Het waren voor Victor harde jaren ,de laatste als koloniaal,nadien ging hij met pensioen. En zo gebeurde...... maar Alice had hem trouw opgewacht.Hij ging met haar samen wonen in de hoofdstad ,dankbaar voor wat hij voor haar betekende. Enkele jaren nadien is Georgette in Congo overleden. Victor kon dan huwen met Alice.Helaas heeft dit huwelijk niet lang mogen duren.Ook Alice is kortstondig overleden. Hij is dan eerst in een homete Brussel ingetrokken ook omdat hij daar door zwarthuidigen bediend werd en hem dit weer 'n beetje in zijn gewone sfeer bracht. Zijn kinderen vonden het telkens zo'n lange reis om hem bij te staan,want hij werd een dagje ouder.Zo liet hij zich ompraten om in het Antwerpse een home te bewonen.Hij kon er niet aarden en is na enkele maanden overleden. Deze geschiedenis heb ik van dichtbij meegeleefd en geeft stof om er diep bij na te denken. slot
Zij waren zeer verliefd hadden 'n fijne verkeringstijd beleefd en gingen nu trouwen. Hij,Victor,bekwam een universitair diploma voor de Overzeese gebieden en zoals afgesproken vertrokken zij naar Leopoldstad,,het huidige Kinshasa. Districtcommissaris was zijn eerste functie en zijn district was,naar hij schreef,zo groot als Belgie.Hij wist dus wel hoe zijn dag door te krijgen! Georgette bracht drie kinderen op de wereld,de twee eerste kort na mekaar het derde een heel stukje later. De jongen moest naar Belgie voor zijn studies,en ging bij een tante wonen.Hij was nog jong en één maal is hij in zijn verlof naar Leopodstad getrokken maar hij verkoos veruit zijn Belgieland. Hij werd kinesist en huwde met een kinesiste en stichtte 'n mooi gezinnetje. De oudste dochter leerde in Congo een koloniaal kennen die van Gent afkomstig was en ook Belgie verkoos.Zij huwden en bleven in Gent wonen waar zij hun nestje bouwden. Het jongste meisje huwde zéér jong ook met een kolonial maar zij bleven in Leopoldstad wonen. Inmiddels was Victor reeds geruime tijd gepromoveerd tot administrateur en begon voor Georgette het lege nestsyndroom te knagen.......... Wordt vervolgd
