Onze chauffeuse is dan dramatisch lang beginnen toeteren opdat het rode licht van onze voorligger toch a.u.b.niet totaal zou verdwijnen maar dat deed het helaas wel.Dus niets gehoord en zeker niets gezien. Daar stonden we nu ;drie jonge vrouwen die van motoren geen fluit kenden Ze schrokken zich een aap daar in die donkere bossen zo eenzaam en alleen! De G.S.M. bestond helaas nog niet (prachtige uitvinding) dus als enig alternatief:wachten en lang wachten in de koude in onaangepaste kleding en modeschoentjes! De lol was er af en nogeens het werd akelig stil in het stikdonker, en om te zingen hadden we zeker geen zin. Het wachten duurde een eeuwigheid er kwam werkelijk geen eind aan. Het werd hopeloos!Dat kon natuurlijk héél lang duren..................... Plots kwam een wagen vanuit de andere richting.Het was natuurlijk Luc de meest sociale en behulpzame!En of wij blij waren! Onmiddellijk werd een touw aan de invalide wagen gebonden en onze chauffeuse kreeg de weliswaar moeilijke opdracht voorzichtig te volgen. Wij, de overige schipbreukelingen,zaten veilig in de wagen van Luc. Zonder kleerscheuren zijn wij in het Torenhof geraakt en hebben de goede afloop daar een beetje gevierd.!! Na dergelijk avontuurtje en eens terug thuis zegt men toch dankbaar"home sweet home"
slot
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek