Eén van mijn vriendinnen ,gehuwd,kreeg kort achter elkaar vier kinderen.Zij viel op door haar diepe godsvrucht.Telkens ik haar bezocht sprak zij over dit thema.Wanneer ik thuis kwam vertelde ik mijn man over deze uitzonderlijke gesprekken.Nooit tevoor ontmoette ik iemand die haast geobsedeerd was door haar geloof.Voor het overige hadden wij veel affiniteiten en konden het dus best met elkaar vinden. Zelf ben ik ook gedoopt en kristelijk groot gebracht en ben daar helemaal niet rouwig om,maar daarover steeds commentaar geven lag mij zo niet.Wél had ik mijn overtuiging. Toen in 1968 de encycliek Humanae Vitae van Paus Paulus VI verscheen gingen de poppen bij mijn vriendin hevig aan het dansen.Zij keerde letterlijk als een blad!Niets,maar dan ook niets was nog degelijk aan de institutie van de Kerk.Het ging zo ver,dat zij de bisschoppen het " uitschot van Rome "noemde!Mij kwetste zulke taal héél diep,temeer,dat zij voor mijn mening niet het minst respect opbracht en zij deze uitspraken steeds in ons huis deed wanneer ik alleen was.Tot nogtoe had ik gezwegen,maar voor mezelf vond ik mij een lafaard.Dus nam ik me voor dit geen 5de maal te laten gebeuren,het was genoeg geweest. Toen het weer zo ver was vroeg ik haar rustig voortaan dit onderwerp met mij niet meer te bespreken,immers voegde ik er aan toe er zijn nog zoveel andere onderwerpen om aan te snijden. Zij schrok 'n beetje en we namen vriendelijk afscheid. Het is het laatste bezoekje geweest .Er zijn sindsdien reeds vier jaren overheen gegaan.Ik heb nooit nog iets van haar gehoord. SINDSDIEN kan ik pas ECHT begrijpen hoe godsdienstoorlogen kunnen ontstaan tussen volkeren die voordien vredig met elkaar omgingen en samenleefden. Vrienden kunnen dus vijanden worden............. Zo broos kan "échte(?)" vriendschap zijn.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek