.....en zei"ik geluuf dat hij de geest gegeven heeft,zet hem af en loop er nevens"Ik gehoorzaamde gewillig en samen liepen wij verder .De moedwillige brommer tussen ons in. Toen begon hij gesappig te vertellen,dat hij zopas te voet van Brussel kwam(op de klok was het nu ongeveer drie uur)en dat hij zijn moeder was gaan vinden,maar dat ze van hem niet wilde weten.Daarom was hij maar terug te voet naar Geel gekomen alwaar hij bij een boer op het veld werkte en daar graag was.Ik luisterde aandachtig,terwijl ik begon na te denken.Dat hij graag bij die boeren was luchtte mij op. "en zijt ge nu niet moe"vroeg ik"Hij schudde van neen,en we liepen nog een eindje verder.Natuurlijk keek ik voortdurend uit naar een helpende hand in een nabije garage. Plots zei hij",stap er nu maar terug op,hij zal nu wel afgekoeld zijn"ik gehoorzaamde weer om hem plezier te doen;en waarempel hij deed het!! .terwijl ik verder reed stak ik mijn hand en duim omhoog om hem te bedanken en hij zwaaide zichtbaar tevreden terug. Zonder onderbrekingen ben ik veilig te Westerlo aangekomen en zelfs terug thuis geraakt Deze ontmoeting zal mij altijd bijblijven. Tante Jetje heeft haar brommer na enkele jaren van de hand gedaan omdat haar vriendinnen steeds fietstochtjes maakten en zij steeds met een ingehouden tempo moest meerijden wat voor geen van beiden prettig was.Dus kocht zij een gloednieuwe fiets en was daar heel tevreden over en de vriendinnen ook!
Als verpleegster moest ik een gekwetst kindje gaan verzorgen.Ik plaatste mijn ijzeren paardje tegen het gaanpad dus aan de boord en liep naar boven.Toen ik mijn taak volbracht had hoorden wij beneden (de jonge moeder en ik)een zeer verdacht kletterend geluid."Oei,riep het mamaatje,dat is zeker uw brommertje!".Ik stoof van al de trappen en ja,daar stond de melkboer mij beteuterd op te wachten.Hij had zijn draai in de straat wat ruim genomen en zodoende....... Mijn tuigje lag op zijn zijde naast de goot en zijn achterspatbord was serieus gehavend. We hebben onze verzekeringspapieren boven gehaald en de zaak afgehandeld.Gelukkig was daar in diezelfde straat een fietsenzaak die binnen de week alles weer in orde bracht. Natuurlijk is het niet bij dat ene avontuurtje gebleven!! Tijdens een week -einde reed ik naar Westerlo om vrienden te bezoeken en in Geel hield mijn motoorke het voor bekeken! Of course stapte ik af vijsde de " bougie"(ontstekingskaars)los en begon er in te blazen want het kleinste stofje was voldoende om de boel stil te leggen. Plots stond er een voetganger naast mij,ik had dadelijk gezien;dat het een patient van het alom bekende Instituut van Geel was......hij zei..... wordt vervolgd.
Tante Jetje vertelde; Vast en zeker was ik één van de allereerste vrouwen die bromde in onze stad.Ik had dus een Mobylette gekocht en kreeg geen vermindering op de aankoopprijs,(wat ik natuurlijk gevraagd had)maar wél een Wizzerzaal.Die was veel veerkrachtiger en breder,wat mijn jong zitvlakje ten goede kwam!Ik was volkomen en volledig in mijn sas,want naar het schijnt had ik kwajongensstreken!! Het motoorke haalde volgens het gebruiksboekje 4Okm.p/u. Dat was natuurlijk quasch,jadat was erover,maar met hard nijpen voorwaarts aan de" poigné" kwam er soms toch 38 uit.Bovendien moest ik dan vrije fietspaden hebben.Opvallend uitbundig doen was niet mijn ambitie.Toch was ik weer te voorbarig geweest,want kort na mijn aankoop kwamen de hydrolische " fourchen" (vorken)op de markt.Qua schokken opvangen scheelde dat vanzelfsprekend een slok op de borrel!Ongenadig moest ik dus de kinderkopjes (harde kasseien)aandoen , dat viel niet te ontlopen.Immers geen rozen zonder doornen.En té progressief zijn heeft zo zijn nadelen maar in een glazen bol kijken soms ook!! Het moest ervan komen dat ik iets aan de hand kreeg en nogwel met paard en kar!!............ Wordt vervolgd
De bediening was verzorgd,aan sla geen nood!alles zat ertussen verdoken. Ik bedacht nogmaals,dat het vroeger donker ging zijn dan we zouden verwachten en zette mijn handtas reeds klaar om te kunnen afrekenen wanneer de gelegenheid zich voordeed. Intuitief opende ik mijn tas,en wat zag ik?Juist mijn porte-feuille ontbrak.!!Kleine paniek!Ik had hem inderdaad nog gebruikt om iemand te betalen alvorens ik van huis vertrok dus daar zal ik hem laten liggen hebben. Maar hoe moest ik dat nu aan die boosuitziende dienster gaan uitleggen?Ik riep haar met een handtekentje en ze kwam. "Mevrouw " zei ik" nu gaat u zeker boos zijn want ik zit hier zonder één cent!" Ze sloeg helemaal rood uit tot in haar haren!"jamaar zo gaat dat hier niet" riep ze met een luid stemmetje" want nu moet ik dat in de kassa leggen" Ik kon haar zelfs mij I.K. niet voorleggen want die zat natuurlijk in die verwenste brieventas! Ik beloofde morgen terug te komen(15km.)om mijn 7,5 te komen vereffenen.Maar dat ging niet want ze gingen ' s anderendaags sluiten voor 14 dagen!!(en storten mocht niet) Zeg mij wanneer ik mag terugkomen weerlegde ik en ik zal er zijn/We spraken af. Die dag was ik op post, zij niet!!Wél haar plaatsvervangster. Die wist natuurlijk van toeten noch blazen,dus deed ik mijn verhaaltje".Geef dat sommetje maar aan mij",zei ze zeer onvriendelijk,"of denkt ge soms dat ik dat voor mezelf ga houden?" Nadat ik mijn schuld had afbetaald,vertrok ik zonder meer. Nu nog iets gebruiken kon mij niet meer bekoren. Op de terugrit zei ik gerustgesteld tegen mezelf "kindje, doe wel en zie niet om"! Niet zo heel lang nadien vernam ik, zeer tot mijn spijt,dat de Perenboom op de fles is gegaan;het was er aangenaam toeven ruim terras,goede bediening en niet te ver van de drukke stad. Jammer. slot
Op 'n zéér mooie lentedag moest ik,buiten de stad,iets gaan regelen.Nadien nam ik mij voor er 'n vrij namiddagje van te maken.Op mijn weg lag die schilderachtige molen van Boechout daarvan ging ik zeker enkele digitale kiekjes nemen en zo gebeurde het.Ik had mijn Bobbyke meegenomen en die genoot zichtbaar van het ritje!. Daarna reden we langs de Boshoek( ongeveer 4 km.)langs de prachtige ,verzorgde landbouw die de gemeente heeft kunnen behouden.Natuurlijk moesten er ook hier 'n aantal fotokens geschoten worden!De schaapjes en de koetjes,zelf de paardekens waren reeds present en vierden zichtbaar hun vrijheid in het malse groen. Met een klein omwegje arriveerden we te Lint en deden een heilzame wandeling in dat enig mooie park,jammer dat de fonteinen stil lagen.Zij spuiten alleen maar gedurende het weekeinde,vermoed ik. We genoten samen van deze escapade en draaiden terug richting Lier naar de Perenboom.Daar viel van alle lekkers te knabbelen en dat hoorde nu eenmaal bij deze speciale rit! 'tWas nog maar vroege Lente en het werd nog niet zo laat donker dus hield ik het uur in 't oog. Er zat binnen niet zoveel volk en buiten nog minder maar toch juist voldoende om het gezellig te houden. De dienster kwam voor mijn tafeltje staan met een zure tronie. Ik bestelde uit" de kaart van de kleine honger" een croque Madame en een thee-melk.Bobby zat op zijn kussentje dat ik voor hem meebreng om de stoelen te respecteren. In de verte bewonderde ik de stijl van de kerktoren van St.Gumarus( hoofdkerk) en zeer bekend te Lier. Mijn nederig gerechtje werd mij voor de neus gezet en ik begon met smaak te eten niet wetende wat mij te wachten stond!! Wordt vervolgd
De ratio kreeg dus de bovenhand! Bij gebrek aan studiemeubilair legde het (mooie)model zich in haar Evakleedje,zedig op de enige beschikbare tafel.Tenslotte was zij voor die depanerende taak meegekomen en aangezien het buiten bloedheet was drong deze oplossing zich op.Ook na l7u.was de temperatuur genadeloos! De tekenaars zetten zich naarstig rond de tafel en gingen met papier en tekenstift of houtskool aan de slag.Er mocht geen détail genegeerd worden. Ja,zo werd de liefde voor de Kunst tot uiting gebracht in deze frisse,koele boerderijkamer.Ook tijdens de volgende hete dagen. Het toegewijd model veranderde regelmatig van houding, zoals dat ook in de Academie gebeurde. De tekenaars werkten vol aandacht en geconcentreerd. En wéér bracht de T.G.V.hen op 5 uren tijd terug ter bestemming. Ieder droeg behoedzaam een rol modeltekeningen onder de arm! Hoe de vrouwtjes,die thuis bij de kindjes gebleven waren,gereageerd hebben op het uitblijven van geplande akwarelgewrochten is niet geweten.Hun appreciatie voor de houtskoolprestaties evenmin...... Het zou best kunnen,dat er hier en daar ,een klein vliegje aan de lamp gezeten heeft.Who knows? Daarenboven is het stil waar het nooit waait!
Vijf jong gehuwde kameraden volgden tekenen en schilderen in de Kunstacademie van hun gemeente.Zij deden dit met volle overgave en gedrevenheid het ganse schooljaar door. De vader van een van hen bezat een oude boerderij in zuid-Frankrijk,die in de vrije tijd regelmatig bezocht en bewoond werd.Nu mocht de zoon zijn vrienden er voor een week uitnodigen tijdens het groot verlof,om er te gaan tekenen en akwareleren.Uitnodiging die met enthousiasme onthaald werd.! 'n Jonge dame voegde zich bij het gezelschap(eveneens leerlinge van de Academie)zij zou bij regenweer hen kunnen van dienst zijn als " model". Binnen de vijf uren bracht de T.G.V.hen op bestemming en in een prachtige omgeving.Aan inspiratiebronnen geen nood. De morgenden waren voor sommigen welkom om eens lekker uit te slapen,maar de meesten deden een mooie wandeling en zochten naar een plaatsje om er te gaan borstelen. Helaas,naar men ons meldden, was het er zeer warm.Zodanig dat er tussen 11u.en 17u.niet buiten kon gewerkt worden. Akwareleren in een hoge temperatuur is monikkenwerk.Het water droogt op terwijl het nog aan het penceel hangt.,om nog maar van het menselijk handzweet te zwijgen............. In de hoeve,met haar uiterst dikke muren, was het zeer koel.En dus werd er besloten over te gaan tot "model" tekenen!.
Dat had de verstoorder(16j.) niet verwacht,maar hij ging. Zonder meer,haastte hij zich,na de les naar huis. 's Anderendaags kwam hij zelfverzekerd, geflankeerd door zijn struise vader terug.Zéér agressief vroeg de vader naar mijn man,die kwam.Toen vloog hij in zeer onbetamelijke,groffe bewoordingen en bovendien uitermate onbeheerst uit;"zijn zoon moest en mocht niet in de gang staan,die hoorde in de klas!" De oorzaak en rede interesseerde hem geen barst. En,riep hij luid"ik haal hem hier weg"! "Goed,Mijnheer,zei mijn man,"doe dat,want hij komt hier nooit meer binnen". Dat had de opgewonden vader niet verwacht,hij stotterde 'n beetje en weerlegde dat hij dat zo nog niet besloten had. Het besluit van mijn man(schoolhoofd)stond echter muurvast. Vader en zoon zijn afgedropen,vermoedelijk richting andere school waar zoontje-lief zijn pesttrucjes opnieuw kon uitproberen tenzij........hij tot inkeer was gekomen? Overweging:waarom begrijpen sommige ouders niet,dat zij moeten meewerken met goedmenende, gedreven leraren die van hun kinderen volwassen rechtschapen mensen willen maken?. O wee,de mentaliteit "mijn kind ,schoon kind"! slot
Zijn collega's vinden mijn man een zéér goed leraar en bovendien een opmerkelijk pedagoog.Hij heeft zo zijn persoonlijke methode waardoor hij door de meeste leerlingen op de handen gedragen wordt. Eéns ging het echter opvallend mis! 'n Nieuwe leerling(zeer erg verwend,naar we achteraf vernamen)kon blijkbaar de intensieve aandachtsfeer die al de klasgenoten opbrachten,niet aan.Dat stak hem zichtbaar! Zijn drang om te storen was hem te groot.Hij "moest "dus iets doen!Zo bedacht hij 'n zeer zware meetlat vanuit 'n hoogte te laten neerploffen, wat de anderen erg deed opschrikken. Zij keken allen achterom.Dat moest hij hebben,hij gniffelde hoorbaar en herhaalde zijn trucje nog een keer of drie. Vanzelfsprekend was de concentratie totaal verdwenen. Verwonderd en nieuwsgierig keek iedereen in de richting van de verstoorder die op de laatste bank triomfantelijk.troonde. Toen vond mijn man,dat het genoeg was.Zeer goed verstaanbaar verwees hij de nieuweling naar de gang,tot na de les............ wordt vervolgd
Puberale herinneringen aan " Mr.den Directeur"(2)e
In de trein kwam iemand met een grote rijpe banaan aandraven.Mr.den Directeur moest,als eerste, er de kop afbijten,wat hij gretig deed,daarna kwam ik op verzoek(van de eigenares!)aan de beurt.Die bruin tanden bekorven 'n beetje de grote eer die mij werd aangedaan!Maar ik moet bekennen,dat ik toch 'n tikkeltje gecharmeerd was!.Zie,dat zijn nu puberale onschuldige pretjes en pleziertjes!.Schone tijd! Trouwens wij waren goede maatjes ,denkt ik.Ik luisterde steeds aandachtig naar zijn interessante lessen en kreeg daarom nooit "slechte punten". De schoolreis verliep verder vlekkeloos,gemoedelijk en leerrijk. Helaas de tijd vorderde voor iedereen.Pubers werden volwassen en begonnen hun eigen leven. Mr.den Directeur werd 'n dagje ouder en wij natuurlijk ook. Als oud-leerling waren wij steeds blij hem terug te zien/. Als lesgever werd hij vervangen,nadien ook als directeur.Ook in de parochie werden zijn taken wat ingekort;maar zijn opgeruimd humeur bleef onveranderd. Hij mocht in zijn oude woning blijven uitrusten,wat hovenieren en lezen waren zijn geliefde bezigheden ook wandelen met zijn trouwe oude pijp! Als 't feest was in het Instituut zat hij nog steeds op de eerste rij en zijn smakelijke lach deed de komedianten goed! Zoals hij geleefd heeft is hij in stilte en eenvoud heengegaan. Oprecht betreurd door al diegenen die hem gekend hebben. Immers een goed mens betreurt men altijd. Is daar geen spreuk die zegt"men buigt voor het verstand,maar........men knielt voor de goedheid?"
Wij allen noemden hem zo.Hij was 'n héél goed mens,priester,onderpastoor en dus ook directeur van het Instituut van de Ursulinen.Bovendien de meest eenvoudige man die men zich kon indenken,steeds en altijd en overal. Beschaafd nederlands sprak hij zelden,aan theatrale gebaren tijdens zijn preken bezondigde hij zich nooit,iedereen begreep hem. Godsdienst gaf hij in iedere klas,klaar en duidelijk en zeker niet langdradig.Vragen werden overwogen beantwoord. Zijn soutane was een beetje overdragen,ook het bonnetje dat hij immer droeg met het "pomponnetje " bovenop! In zijn vrije uren rookte hij een pijp waarvan de steel in een kromme kronkel lag en zijn tabak rook naar gedroogde oude pruimen.Om wille van die pijp en die tabak zagen zijn tanden heel erg bruin.Jammer want zijn aangezicht was niet onaangenaam om naar te kijken.Immers een aristocratische neus doet het altijd. We deden een schoolreis met de trein recht vanuit het dorp tot in de Ardennen en Mr.de Directeur reisde mee. In de grot " La merveilleuse"(Dinant)stootte ik in het donker mijn hoofd tegen een fameuze stalactiet!.Ik liet een kreet (met een echo!)van de pijn!Dadelijk kwam Mr.de Directeur mij troosten,hij had dat ook eens voorgehad en wist hoe zeer dat kon doen.Zo was hij, altijd attent en meevoelend.Iedereen kon steeds troost en steun bij hem vinden...... wordt vervolgd
Ja,ik heb mijn idool op internet gevonden!Aanvankelijk dacht ik dat dit nooit zou lukken,daarom deed ik één schuchtere poging,die natuurlijk niets opbracht.Blijkbaar had ik mij daar veel te vroeg bij neergelegd. Ik heb hem dus ontdekt de virtuoos van de cursiefjes!De kunstenaar met woorden,zinsbouw,humor,inhoud,avontuur en beeldspraak en nog veel méér. Nu laat ik hem niet meer los!Voor mij is hij enig op dit domein. Eén maal hoorde en zag ik hem in "levende lijve"'t was voor mij een waar feest en 'n belevenis!Ik las natuurlijk al zijn boeken. Hij begon zijn toespraak of lezing met "geachte toehoorders ik ben van Limburg ,ik hoop dat u mij dat niet kwalijk neemt!"de gemoedelijke toon was meteen gezet en het ijs was gebroken.! Stel,dat hij op sinjorennet zou gesurft hebben en mijn stuntelig geschrijfsel zou gelezen hebben!Stel dat hij mij uit medelijden zou mailen"kindje,kindje wat moet je nog veel bijleren!!"Ik ging door het dak van puur genot,van immense vreugde. De hoop is van een onschatbare waarde in ons leventje en bovendien nog iets dat gratis te verkijgen is.Laat ik mij dan daar maar aan optrekken en verder gaan met mijn zielige pogingen! Moet ik u nog vertellen,dat ik het over Jos Ghijsen had!?
Zoals steeds reden wij opgeruimd en vrolijk naar ons buitenverblijfje onderweg babbelend over honderd en een uit.En hoegenaamd niet vermoedend wat er ons te wachten stond! We reden tot voor onze poort die mijn man handig opendraaide en we zetten onze wagen op zijn gewone plaats.Dan treden we de trapjes van het terras op en wat zagen wij?Inderdaad de voordeur was opengebroken.Natuurlijk haasten we ons naar bi nnen en zagen de ravage met ontzetting!Al de kasten leeggehaald en de inhoud van de schuiven ook op de grond.Daar moesten we even van bekomen.Het meest verstandige was dan naar de gendarmerie rijden en aangifte doen, wat wij deden.Er werd zorgvuldig nota genomen van de inbraak en zoveel mogelijk van het voornaamste opgetekend. Daar moest het voorlopig bij blijven.Terug in onze Finse Jachthut hebben we dan maar eerst een tas koffie gedronken en alles zoveel mogelijk( dat was blijven liggen) terug op zijn plaats gezet.Gelukkig hadden wij geen stukken van waarde in ons bos geplaatst,'n kleine achterdocht hadden wij wel voorzien! En het buitenleven ging verder......... Maanden later beleefden wij hetzelfde scenario,wéér naar de gendarmerie! Het ging hier duidelijk om een verwarde geest die absoluut paniek wilde zaaien. Ongeveer een klein jaar nadien kwam een rijkswachter ons melden,dat wij ons tot bij hen mochten begeven om uit te zoeken wat er op de grond van een zaaltje lag uitgespreid en van ons was!!Wij hebben gehoorzaamd maar......natuurlijk waren andere bestolenen ons reeds voor geweest en hadden er hun keuze reeds gemaakt!! Veel hebben wij dus niet meer in onze koffer moeten laden!! Wij vernamen van de rijkswachters dat de " dief " een zoon van een goede familie was die opgescheept zat met kleptomanie en alles had opgeborgen in en soort oude paardestal,hij had dus vele buitenverblijfjes aangedaan rijdend met een camionnetje waarin hij heel wat kon laden! Zou kleptomanie wel te genezen zijn?
Op één jaar tijd ging zij zo zichtbaar achteruit,dat 'n bejaardehulp haar in een zieliege toestand thuis vond neerliggend op 'n rustbed.Zij belde het ziekenhuis onmiddellijk op en daar gingen de collega's haar bezoeken.Van dit ziekenhuis moest zij naar een 'n tijdelijke home,om dan, na een zekere wachttijd,naar het bejaardentehuis met psychische begeleiding ,te kunnen overstappen.Daar had zij zich jaren terug laten inschrijven als kandidaat voor het gewone verblijf. Dus woont zij nu aldaar definitief en gaan de collega's haar regelmatig bezoeken.Zij staan voor haar op de 1ste rij,zei ze zelf, enkele jaren terug. De bedoeling van dit cursiefje is aan te tonen hoe belangrijk collegiale solidariteit is en kan zijn voor toestanden zoals die van Yvette die geen familie meer heeft.Meerder residenten ontvangen soms dagelijks bezoek van echtgenoot(note)of kinderen.Alleenstaanden blijven dikwijls verlaten in hun zetel wachten op het avondmaal en dan 'n beetje T.V.kijken en naar bed. Ofschoon de geest van Yvette nu erg verward is(soms een vluchtige opheldering)is zij zichtbaar héél blij met de attenties van de collega's,méér dan wij wellicht kunnen vermoeden treft haar deze voortgezette vriendschapsbetuiging.Deze zeer kleine exposé is tevens een suggestieve aanrader!. slot .
In het hoger Instituut was Yvette steeds de beste.Ze had bovendien 'n paardegeheugen.Normaal werd er voor één specialiteit gekozen,zij koos er twee en stond dan nog de eerste in de rij.Zo eindigde haar vorming en opleiding. Daarop bood zich een interessante betrekking aan die zij volbracht tot aan haar pensionering.Bijkomend deed zij nog aan verenigingswerk en hield dat ook, na de oprust zijnde periode, nog een tijd vol. Ze was een enig kind en haar ouders waren voor haar halfgoden.Ze zijn nu beiden overleden.De familieleden waren eerder schaars,'n verre kozijn en twee achternichten die slechts bij 'n begrafenis kwamen opduiken. Haar ganse leven was zij eigenlijk op zich zelf aangewezen en zij trok zich wonderwel uit de slag.Maar.......daar waren de studiecollega's die voor haar op de eerste rij stonden,zoals ze zelf zei.Er waren ook nog bekenden uit de vroegere vereningingsactiviteiten,maar die waren stilaan aan' afnemen wegens allerlei levensomstandiheden. De collega's hielden echter stand,zij het dan op gespreide afstanden.Verjaardagen werden gevierd met regelmaat. Toen kwam er verandering in de levenswijze van Yvette.Zij ging steeds minder met de autobus naar het centrum,haar zo geliefd centrum, en haar geheugen begon haar stilaan in de steek te laten. wordt vervolgd
Eén van mijn vriendinnen ,gehuwd,kreeg kort achter elkaar vier kinderen.Zij viel op door haar diepe godsvrucht.Telkens ik haar bezocht sprak zij over dit thema.Wanneer ik thuis kwam vertelde ik mijn man over deze uitzonderlijke gesprekken.Nooit tevoor ontmoette ik iemand die haast geobsedeerd was door haar geloof.Voor het overige hadden wij veel affiniteiten en konden het dus best met elkaar vinden. Zelf ben ik ook gedoopt en kristelijk groot gebracht en ben daar helemaal niet rouwig om,maar daarover steeds commentaar geven lag mij zo niet.Wél had ik mijn overtuiging. Toen in 1968 de encycliek Humanae Vitae van Paus Paulus VI verscheen gingen de poppen bij mijn vriendin hevig aan het dansen.Zij keerde letterlijk als een blad!Niets,maar dan ook niets was nog degelijk aan de institutie van de Kerk.Het ging zo ver,dat zij de bisschoppen het " uitschot van Rome "noemde!Mij kwetste zulke taal héél diep,temeer,dat zij voor mijn mening niet het minst respect opbracht en zij deze uitspraken steeds in ons huis deed wanneer ik alleen was.Tot nogtoe had ik gezwegen,maar voor mezelf vond ik mij een lafaard.Dus nam ik me voor dit geen 5de maal te laten gebeuren,het was genoeg geweest. Toen het weer zo ver was vroeg ik haar rustig voortaan dit onderwerp met mij niet meer te bespreken,immers voegde ik er aan toe er zijn nog zoveel andere onderwerpen om aan te snijden. Zij schrok 'n beetje en we namen vriendelijk afscheid. Het is het laatste bezoekje geweest .Er zijn sindsdien reeds vier jaren overheen gegaan.Ik heb nooit nog iets van haar gehoord. SINDSDIEN kan ik pas ECHT begrijpen hoe godsdienstoorlogen kunnen ontstaan tussen volkeren die voordien vredig met elkaar omgingen en samenleefden. Vrienden kunnen dus vijanden worden............. Zo broos kan "échte(?)" vriendschap zijn.
Het moet mij van het hart. Zojuist lees ik op internet in de krant van vandaag 18.8.08(G.V.A.)dat er in Nederland(Amersfoort) in 2 rusthuizen aan de residenten een brief gepubliceerd werd waarin meegedeeld werd,dat mensen boven de 7Oj.niet meer gereanimeerd worden,tenzij iemand schriftelijk aanvraagt dit te willen. Daarop volgde natuurlijk verontwaardigd protest! Reden zou zijn dat het de levenskwaliteit ernstig kan beschadigen.Een dochter van een moeder van 85j.vroeg zich af hoe het personeel kan weten,of haar moeder wil gereanimeerd worden. Ook de Nederlandse Hartstichting spreekt zijn afkeer uit en vindt het belachelijk een leeftijdsgrens te stellen aan reanimatie.Uit een recent onderzoek blijkt dat 89% van de overlevenden na reanimatie nog zelfstandig kan functioneren,ook mensen van boven de 70j Persoonlijk ben ik ook zeer geschokt.Juist nu in deze tijd waar meer en meer negentigjarigen gevierd worden en ook het aantal honderjarigen verdubbeld is,vind ik dergelijke publicatie mensonwaardig.Is dit geen bedekte tweede vorm van euthanasie? Hoe denkt u daarover?(u kan zelf het artikel lezen)
Zij bleef vastberaden in haar klas.Ze tekende op het bord een grote mooie paddestoel op 'n bergje met in de stengel een deurtje en twee raampjes,wat gras daarrond en wolkjes erboven met daarin vliegende vogeltjes.Dat vonden de kindjes heel prettig want nu ging er 'n verhaaltje volgen. Terwijl had de conferentie plaats. De zusters, toen nog 65 in getal, waren allen aanwezig ,behalve dus Soeur Julie. Na de uiteenzetting werd gevraagd er met niemand over te commentarieren,ook niet onderling. In al de andere klassen was lekentoezicht en dat ging zeer vlot. Soeur Antonia was altijd wat loslippig geweest zij kon niet verzwijgen,dat zij het allemaal wel had vermoed omdat zij al zolang de zorg over het varken had toegewezen gekregen met al die bijkomende toestanden! Soeur Colette deed uit de hoogte,zij vond deze conferentie verloren tijd en dus totaal overbodig.Al de anderen zwegen als vermoord,zoals hen gevraagd werd. Soeur Julie bleef de ganse dag onzichtbaar,zij kwam zelfs voor het avondeten niet opdagen! 'Anderendaags trok zij vastbesloten naar Moeder Overste en deelde haar, zonder omwegen mee,dat zij "in haar graf wou zonder het te weten " En dat zal dan ook wel zo gebeurd zijn. Waar verhaal. slot.
Soeur Julie nam reeds jaren het eerste studiejaar voor haar rekening.Zij deed dat graag en goed,had zelf ook nog iets kinderlijk en braaf over zich en ze bewoog zich met een opvallende allure! Haar broer was geneesheer-specialist dus was ze van goede huize maar haar keuze was jong in het klooster gaan.Of ze een diploma had laten we in het midden want in die tijd was dit nog niet zo nodig in een vrij school...... In ieder geval was het bekend onder de leerlingen,dat Soeur Julie nog steeds niet wist van waar en hoe de kindjes op de wereld kwamen(anno 1935) ze moet toen eind de veertig geweest zijn. Op zekere dag kwam de Heer Visitator op bezoek,dat gebeurde eerder sporadisch om te zien of alles snor zat.Nu had hij blijkbaar een speciale opdracht .Het was hem nml.ter ore gekomen dat sommige zusters niet of onvoldoende voorgelicht waren Daar moest dus aan gewerkt worden! Al de zusters moesten zich verenigen in de grote zaal waar de conferentie ging plaats hebben. Soeur Julie had lont geroken..........
Die persoon begon dadelijk 'n groot krakend pak te openen.Te oordelen naar het geluid moet het 'n speciaal soort papier geweest zijn.Dan begon een smakelijk appelgebijt dat heel lang duurde, nadien onderscheidde ik wortelgeknabbel,dat waren er ook 'n stuk of vier,dan werd er gedronken uit een drankbus met weerbarstige stop,en toen kwam een zak noten aan de beurt die nog moesten gekraakt worden!!
In mijn klas moest ik ook al eens op de tanden bijten maar nu geraakte mijn zenuwen ten einde raad.Ware het niet,dat het zaaltje zo pover verlicht was ik zou mij ergens van achter geplaatst hebben.Maar nu beging ik een grote fout!Ik heb het nml.gewaagd om te kijken.Eén keertje maar naar die onbekende gretige vegetarier(of ster?)Toen heeft een zware mannenstem zich verheven en luidkeels geroepen" als ge nog ene keer omkijkt sla ik op je smoel" Ik beken,dat ik danig geschrokken was,het kwam zo onverwacht en ook 'n beetje onverdiend, dacht ik.Ja,ik werd overdonderd. Voor de vorm ben ik nog 'n tijdje blijven zitten ik was de draad van de film volledig kwijt en de sfeer was naar de maan. Met stille trom heb ik dan het hazepad gekozen. Ga dan al eens naar een uitgesproken volkscinema! Waarom had ik toch ook geen vegetarisch lunchpakket meegenomen.?Stom. slot
