Zijn collega's vinden mijn man een zéér goed leraar en bovendien een opmerkelijk pedagoog.Hij heeft zo zijn persoonlijke methode waardoor hij door de meeste leerlingen op de handen gedragen wordt. Eéns ging het echter opvallend mis! 'n Nieuwe leerling(zeer erg verwend,naar we achteraf vernamen)kon blijkbaar de intensieve aandachtsfeer die al de klasgenoten opbrachten,niet aan.Dat stak hem zichtbaar! Zijn drang om te storen was hem te groot.Hij "moest "dus iets doen!Zo bedacht hij 'n zeer zware meetlat vanuit 'n hoogte te laten neerploffen, wat de anderen erg deed opschrikken. Zij keken allen achterom.Dat moest hij hebben,hij gniffelde hoorbaar en herhaalde zijn trucje nog een keer of drie. Vanzelfsprekend was de concentratie totaal verdwenen. Verwonderd en nieuwsgierig keek iedereen in de richting van de verstoorder die op de laatste bank triomfantelijk.troonde. Toen vond mijn man,dat het genoeg was.Zeer goed verstaanbaar verwees hij de nieuweling naar de gang,tot na de les............ wordt vervolgd
Puberale herinneringen aan " Mr.den Directeur"(2)e
In de trein kwam iemand met een grote rijpe banaan aandraven.Mr.den Directeur moest,als eerste, er de kop afbijten,wat hij gretig deed,daarna kwam ik op verzoek(van de eigenares!)aan de beurt.Die bruin tanden bekorven 'n beetje de grote eer die mij werd aangedaan!Maar ik moet bekennen,dat ik toch 'n tikkeltje gecharmeerd was!.Zie,dat zijn nu puberale onschuldige pretjes en pleziertjes!.Schone tijd! Trouwens wij waren goede maatjes ,denkt ik.Ik luisterde steeds aandachtig naar zijn interessante lessen en kreeg daarom nooit "slechte punten". De schoolreis verliep verder vlekkeloos,gemoedelijk en leerrijk. Helaas de tijd vorderde voor iedereen.Pubers werden volwassen en begonnen hun eigen leven. Mr.den Directeur werd 'n dagje ouder en wij natuurlijk ook. Als oud-leerling waren wij steeds blij hem terug te zien/. Als lesgever werd hij vervangen,nadien ook als directeur.Ook in de parochie werden zijn taken wat ingekort;maar zijn opgeruimd humeur bleef onveranderd. Hij mocht in zijn oude woning blijven uitrusten,wat hovenieren en lezen waren zijn geliefde bezigheden ook wandelen met zijn trouwe oude pijp! Als 't feest was in het Instituut zat hij nog steeds op de eerste rij en zijn smakelijke lach deed de komedianten goed! Zoals hij geleefd heeft is hij in stilte en eenvoud heengegaan. Oprecht betreurd door al diegenen die hem gekend hebben. Immers een goed mens betreurt men altijd. Is daar geen spreuk die zegt"men buigt voor het verstand,maar........men knielt voor de goedheid?"
Wij allen noemden hem zo.Hij was 'n héél goed mens,priester,onderpastoor en dus ook directeur van het Instituut van de Ursulinen.Bovendien de meest eenvoudige man die men zich kon indenken,steeds en altijd en overal. Beschaafd nederlands sprak hij zelden,aan theatrale gebaren tijdens zijn preken bezondigde hij zich nooit,iedereen begreep hem. Godsdienst gaf hij in iedere klas,klaar en duidelijk en zeker niet langdradig.Vragen werden overwogen beantwoord. Zijn soutane was een beetje overdragen,ook het bonnetje dat hij immer droeg met het "pomponnetje " bovenop! In zijn vrije uren rookte hij een pijp waarvan de steel in een kromme kronkel lag en zijn tabak rook naar gedroogde oude pruimen.Om wille van die pijp en die tabak zagen zijn tanden heel erg bruin.Jammer want zijn aangezicht was niet onaangenaam om naar te kijken.Immers een aristocratische neus doet het altijd. We deden een schoolreis met de trein recht vanuit het dorp tot in de Ardennen en Mr.de Directeur reisde mee. In de grot " La merveilleuse"(Dinant)stootte ik in het donker mijn hoofd tegen een fameuze stalactiet!.Ik liet een kreet (met een echo!)van de pijn!Dadelijk kwam Mr.de Directeur mij troosten,hij had dat ook eens voorgehad en wist hoe zeer dat kon doen.Zo was hij, altijd attent en meevoelend.Iedereen kon steeds troost en steun bij hem vinden...... wordt vervolgd
Ja,ik heb mijn idool op internet gevonden!Aanvankelijk dacht ik dat dit nooit zou lukken,daarom deed ik één schuchtere poging,die natuurlijk niets opbracht.Blijkbaar had ik mij daar veel te vroeg bij neergelegd. Ik heb hem dus ontdekt de virtuoos van de cursiefjes!De kunstenaar met woorden,zinsbouw,humor,inhoud,avontuur en beeldspraak en nog veel méér. Nu laat ik hem niet meer los!Voor mij is hij enig op dit domein. Eén maal hoorde en zag ik hem in "levende lijve"'t was voor mij een waar feest en 'n belevenis!Ik las natuurlijk al zijn boeken. Hij begon zijn toespraak of lezing met "geachte toehoorders ik ben van Limburg ,ik hoop dat u mij dat niet kwalijk neemt!"de gemoedelijke toon was meteen gezet en het ijs was gebroken.! Stel,dat hij op sinjorennet zou gesurft hebben en mijn stuntelig geschrijfsel zou gelezen hebben!Stel dat hij mij uit medelijden zou mailen"kindje,kindje wat moet je nog veel bijleren!!"Ik ging door het dak van puur genot,van immense vreugde. De hoop is van een onschatbare waarde in ons leventje en bovendien nog iets dat gratis te verkijgen is.Laat ik mij dan daar maar aan optrekken en verder gaan met mijn zielige pogingen! Moet ik u nog vertellen,dat ik het over Jos Ghijsen had!?
Zoals steeds reden wij opgeruimd en vrolijk naar ons buitenverblijfje onderweg babbelend over honderd en een uit.En hoegenaamd niet vermoedend wat er ons te wachten stond! We reden tot voor onze poort die mijn man handig opendraaide en we zetten onze wagen op zijn gewone plaats.Dan treden we de trapjes van het terras op en wat zagen wij?Inderdaad de voordeur was opengebroken.Natuurlijk haasten we ons naar bi nnen en zagen de ravage met ontzetting!Al de kasten leeggehaald en de inhoud van de schuiven ook op de grond.Daar moesten we even van bekomen.Het meest verstandige was dan naar de gendarmerie rijden en aangifte doen, wat wij deden.Er werd zorgvuldig nota genomen van de inbraak en zoveel mogelijk van het voornaamste opgetekend. Daar moest het voorlopig bij blijven.Terug in onze Finse Jachthut hebben we dan maar eerst een tas koffie gedronken en alles zoveel mogelijk( dat was blijven liggen) terug op zijn plaats gezet.Gelukkig hadden wij geen stukken van waarde in ons bos geplaatst,'n kleine achterdocht hadden wij wel voorzien! En het buitenleven ging verder......... Maanden later beleefden wij hetzelfde scenario,wéér naar de gendarmerie! Het ging hier duidelijk om een verwarde geest die absoluut paniek wilde zaaien. Ongeveer een klein jaar nadien kwam een rijkswachter ons melden,dat wij ons tot bij hen mochten begeven om uit te zoeken wat er op de grond van een zaaltje lag uitgespreid en van ons was!!Wij hebben gehoorzaamd maar......natuurlijk waren andere bestolenen ons reeds voor geweest en hadden er hun keuze reeds gemaakt!! Veel hebben wij dus niet meer in onze koffer moeten laden!! Wij vernamen van de rijkswachters dat de " dief " een zoon van een goede familie was die opgescheept zat met kleptomanie en alles had opgeborgen in en soort oude paardestal,hij had dus vele buitenverblijfjes aangedaan rijdend met een camionnetje waarin hij heel wat kon laden! Zou kleptomanie wel te genezen zijn?
Op één jaar tijd ging zij zo zichtbaar achteruit,dat 'n bejaardehulp haar in een zieliege toestand thuis vond neerliggend op 'n rustbed.Zij belde het ziekenhuis onmiddellijk op en daar gingen de collega's haar bezoeken.Van dit ziekenhuis moest zij naar een 'n tijdelijke home,om dan, na een zekere wachttijd,naar het bejaardentehuis met psychische begeleiding ,te kunnen overstappen.Daar had zij zich jaren terug laten inschrijven als kandidaat voor het gewone verblijf. Dus woont zij nu aldaar definitief en gaan de collega's haar regelmatig bezoeken.Zij staan voor haar op de 1ste rij,zei ze zelf, enkele jaren terug. De bedoeling van dit cursiefje is aan te tonen hoe belangrijk collegiale solidariteit is en kan zijn voor toestanden zoals die van Yvette die geen familie meer heeft.Meerder residenten ontvangen soms dagelijks bezoek van echtgenoot(note)of kinderen.Alleenstaanden blijven dikwijls verlaten in hun zetel wachten op het avondmaal en dan 'n beetje T.V.kijken en naar bed. Ofschoon de geest van Yvette nu erg verward is(soms een vluchtige opheldering)is zij zichtbaar héél blij met de attenties van de collega's,méér dan wij wellicht kunnen vermoeden treft haar deze voortgezette vriendschapsbetuiging.Deze zeer kleine exposé is tevens een suggestieve aanrader!. slot .
In het hoger Instituut was Yvette steeds de beste.Ze had bovendien 'n paardegeheugen.Normaal werd er voor één specialiteit gekozen,zij koos er twee en stond dan nog de eerste in de rij.Zo eindigde haar vorming en opleiding. Daarop bood zich een interessante betrekking aan die zij volbracht tot aan haar pensionering.Bijkomend deed zij nog aan verenigingswerk en hield dat ook, na de oprust zijnde periode, nog een tijd vol. Ze was een enig kind en haar ouders waren voor haar halfgoden.Ze zijn nu beiden overleden.De familieleden waren eerder schaars,'n verre kozijn en twee achternichten die slechts bij 'n begrafenis kwamen opduiken. Haar ganse leven was zij eigenlijk op zich zelf aangewezen en zij trok zich wonderwel uit de slag.Maar.......daar waren de studiecollega's die voor haar op de eerste rij stonden,zoals ze zelf zei.Er waren ook nog bekenden uit de vroegere vereningingsactiviteiten,maar die waren stilaan aan' afnemen wegens allerlei levensomstandiheden. De collega's hielden echter stand,zij het dan op gespreide afstanden.Verjaardagen werden gevierd met regelmaat. Toen kwam er verandering in de levenswijze van Yvette.Zij ging steeds minder met de autobus naar het centrum,haar zo geliefd centrum, en haar geheugen begon haar stilaan in de steek te laten. wordt vervolgd
Eén van mijn vriendinnen ,gehuwd,kreeg kort achter elkaar vier kinderen.Zij viel op door haar diepe godsvrucht.Telkens ik haar bezocht sprak zij over dit thema.Wanneer ik thuis kwam vertelde ik mijn man over deze uitzonderlijke gesprekken.Nooit tevoor ontmoette ik iemand die haast geobsedeerd was door haar geloof.Voor het overige hadden wij veel affiniteiten en konden het dus best met elkaar vinden. Zelf ben ik ook gedoopt en kristelijk groot gebracht en ben daar helemaal niet rouwig om,maar daarover steeds commentaar geven lag mij zo niet.Wél had ik mijn overtuiging. Toen in 1968 de encycliek Humanae Vitae van Paus Paulus VI verscheen gingen de poppen bij mijn vriendin hevig aan het dansen.Zij keerde letterlijk als een blad!Niets,maar dan ook niets was nog degelijk aan de institutie van de Kerk.Het ging zo ver,dat zij de bisschoppen het " uitschot van Rome "noemde!Mij kwetste zulke taal héél diep,temeer,dat zij voor mijn mening niet het minst respect opbracht en zij deze uitspraken steeds in ons huis deed wanneer ik alleen was.Tot nogtoe had ik gezwegen,maar voor mezelf vond ik mij een lafaard.Dus nam ik me voor dit geen 5de maal te laten gebeuren,het was genoeg geweest. Toen het weer zo ver was vroeg ik haar rustig voortaan dit onderwerp met mij niet meer te bespreken,immers voegde ik er aan toe er zijn nog zoveel andere onderwerpen om aan te snijden. Zij schrok 'n beetje en we namen vriendelijk afscheid. Het is het laatste bezoekje geweest .Er zijn sindsdien reeds vier jaren overheen gegaan.Ik heb nooit nog iets van haar gehoord. SINDSDIEN kan ik pas ECHT begrijpen hoe godsdienstoorlogen kunnen ontstaan tussen volkeren die voordien vredig met elkaar omgingen en samenleefden. Vrienden kunnen dus vijanden worden............. Zo broos kan "échte(?)" vriendschap zijn.
Het moet mij van het hart. Zojuist lees ik op internet in de krant van vandaag 18.8.08(G.V.A.)dat er in Nederland(Amersfoort) in 2 rusthuizen aan de residenten een brief gepubliceerd werd waarin meegedeeld werd,dat mensen boven de 7Oj.niet meer gereanimeerd worden,tenzij iemand schriftelijk aanvraagt dit te willen. Daarop volgde natuurlijk verontwaardigd protest! Reden zou zijn dat het de levenskwaliteit ernstig kan beschadigen.Een dochter van een moeder van 85j.vroeg zich af hoe het personeel kan weten,of haar moeder wil gereanimeerd worden. Ook de Nederlandse Hartstichting spreekt zijn afkeer uit en vindt het belachelijk een leeftijdsgrens te stellen aan reanimatie.Uit een recent onderzoek blijkt dat 89% van de overlevenden na reanimatie nog zelfstandig kan functioneren,ook mensen van boven de 70j Persoonlijk ben ik ook zeer geschokt.Juist nu in deze tijd waar meer en meer negentigjarigen gevierd worden en ook het aantal honderjarigen verdubbeld is,vind ik dergelijke publicatie mensonwaardig.Is dit geen bedekte tweede vorm van euthanasie? Hoe denkt u daarover?(u kan zelf het artikel lezen)
Zij bleef vastberaden in haar klas.Ze tekende op het bord een grote mooie paddestoel op 'n bergje met in de stengel een deurtje en twee raampjes,wat gras daarrond en wolkjes erboven met daarin vliegende vogeltjes.Dat vonden de kindjes heel prettig want nu ging er 'n verhaaltje volgen. Terwijl had de conferentie plaats. De zusters, toen nog 65 in getal, waren allen aanwezig ,behalve dus Soeur Julie. Na de uiteenzetting werd gevraagd er met niemand over te commentarieren,ook niet onderling. In al de andere klassen was lekentoezicht en dat ging zeer vlot. Soeur Antonia was altijd wat loslippig geweest zij kon niet verzwijgen,dat zij het allemaal wel had vermoed omdat zij al zolang de zorg over het varken had toegewezen gekregen met al die bijkomende toestanden! Soeur Colette deed uit de hoogte,zij vond deze conferentie verloren tijd en dus totaal overbodig.Al de anderen zwegen als vermoord,zoals hen gevraagd werd. Soeur Julie bleef de ganse dag onzichtbaar,zij kwam zelfs voor het avondeten niet opdagen! 'Anderendaags trok zij vastbesloten naar Moeder Overste en deelde haar, zonder omwegen mee,dat zij "in haar graf wou zonder het te weten " En dat zal dan ook wel zo gebeurd zijn. Waar verhaal. slot.
Soeur Julie nam reeds jaren het eerste studiejaar voor haar rekening.Zij deed dat graag en goed,had zelf ook nog iets kinderlijk en braaf over zich en ze bewoog zich met een opvallende allure! Haar broer was geneesheer-specialist dus was ze van goede huize maar haar keuze was jong in het klooster gaan.Of ze een diploma had laten we in het midden want in die tijd was dit nog niet zo nodig in een vrij school...... In ieder geval was het bekend onder de leerlingen,dat Soeur Julie nog steeds niet wist van waar en hoe de kindjes op de wereld kwamen(anno 1935) ze moet toen eind de veertig geweest zijn. Op zekere dag kwam de Heer Visitator op bezoek,dat gebeurde eerder sporadisch om te zien of alles snor zat.Nu had hij blijkbaar een speciale opdracht .Het was hem nml.ter ore gekomen dat sommige zusters niet of onvoldoende voorgelicht waren Daar moest dus aan gewerkt worden! Al de zusters moesten zich verenigen in de grote zaal waar de conferentie ging plaats hebben. Soeur Julie had lont geroken..........
Die persoon begon dadelijk 'n groot krakend pak te openen.Te oordelen naar het geluid moet het 'n speciaal soort papier geweest zijn.Dan begon een smakelijk appelgebijt dat heel lang duurde, nadien onderscheidde ik wortelgeknabbel,dat waren er ook 'n stuk of vier,dan werd er gedronken uit een drankbus met weerbarstige stop,en toen kwam een zak noten aan de beurt die nog moesten gekraakt worden!!
In mijn klas moest ik ook al eens op de tanden bijten maar nu geraakte mijn zenuwen ten einde raad.Ware het niet,dat het zaaltje zo pover verlicht was ik zou mij ergens van achter geplaatst hebben.Maar nu beging ik een grote fout!Ik heb het nml.gewaagd om te kijken.Eén keertje maar naar die onbekende gretige vegetarier(of ster?)Toen heeft een zware mannenstem zich verheven en luidkeels geroepen" als ge nog ene keer omkijkt sla ik op je smoel" Ik beken,dat ik danig geschrokken was,het kwam zo onverwacht en ook 'n beetje onverdiend, dacht ik.Ja,ik werd overdonderd. Voor de vorm ben ik nog 'n tijdje blijven zitten ik was de draad van de film volledig kwijt en de sfeer was naar de maan. Met stille trom heb ik dan het hazepad gekozen. Ga dan al eens naar een uitgesproken volkscinema! Waarom had ik toch ook geen vegetarisch lunchpakket meegenomen.?Stom. slot
In mijn jeugd was ik 'n zeer grote filmfan.Alles moest ik zien dat de moeite waard en degelijk was. Nu was er daar toch eentje dat mij telkens ontsnapte.Uiteindelijk kwam hij in een uitgesproken volksbuurt op de proppen.Dat was vermoedelijk mijn laatste kans! Ik dacht bij mezelf"tenslotte ben ik toch ook maar een gewoon mens,'t is niet omdat ik onderwijzeres ben dat ik mij niet kan aanpassen"!Dus ik ging naar die volkscinema,de vertoning van 18u.pastte mij het best. Zo ongeveer in het midden van het kleine zeer karig verlichte zaaltje koos ik mijn plaatsje. Indien ik mij niet vergis noemde mijn film" de klokken van St.Mary"maar over de inhoud ervan zou ik nu geen woord meer kunnen voort vertellen Echter wél wat me daar is overkomen!! Na een beetje actueel nieuws begon de film,ik zette mij zo gemakkelijk mogelijk en meteen ook mijn bril op. Alles was heel rustig,dat beloofde een paar aangename uurtjes te worden...... Ware het niet,dat na een tiental minuten,iemand zich achter mij plaatste..... Wordt vervolgd
.......met 'n halve geopende deur van het terras te overnachten.Zoals ik al zei hun appartement ligt op de hoogste verdieping(15de).Bij helder weer hebben zij een fantastisch panoramisch zicht. Helaas,daar gebeurde iets zeer tragisch met Celleke. Op ' nacht kwam een vreemde kat langs de half geopende deur naar binnen en heeft haar wreed jagersinstinct op Celleke bot gevierd.'sMorgens vonden onze vrienden nog 'n klein hoopje pluimpjes .Om zeker te zijn,dat het droeve voorval door een kat veroorzaakt werd heeft het baasje voor de volgende nacht een schaaltje met melk klaar gezet.En ja, de melk werd helemaal opgedronken.Dus is er 'n poes op de 15de verd komen wonen? Celleke,zo mailde ons onze vriend, had reeds een mooie leeftijd bereikt maar dat zij zo wreed aan haar einde moest komen had niemand ooit durven denken.Zij is och arme" een vogel voor de kat geworden"Vermoedelijk werd zij in haar slaap verrast,zoniet ware zij zeker op de hoogste kast gevlogen en had zij kunnen kreten en krijsen. Wij hebben dadelijk onze goede vrienden een troostmail gestuurd want dat zij nu verdriet hebben en bovendien een groot gemis moeten verwerken begrijpen wij als échte dierenvrienden maar al te goed. Immers wij weten allemaal,dat dieren onder elkaar zeer wreedaardig kunnen zijn(wildernis!) wij weten ook dat de tijd alle wonden heelt al kan het voor zekere wonden héél lang duren. slot
Onze vrienden hadden'n broedend parkietje en op 'n mooie zomerdag kwam daar een lief heel klein vogeltje te voorschijn.'t Was, zo bleek,'n meisje!De vader was gaan vliegen.Moeder stond dus alleen in voor de opvoeding.Doch op 'n dag viel het vogelkooitje 'n metertje naar beneden door de wind waardoor het deurtje opensprong en moeder ook de biezen nam.Nu zat dat zeer kleine parkietje helemaal,hulpeloos alleen.Hoe moest dat nu verder om aan de dood te ontspringen? Met heel veel liefde heeft onze vriend dat kleine wichtje groot gebracht in de palm van zijn hand zodat het een prachtige parkiet is geworden met mooie gele en groene veren en n'n heerlijk snoetje. Zichtbaar was zij heel gelukkig en dankbaar.De ganse dag mocht zij over het hele appartement beschikken zij vloog naar believen doch meestal zat zij op de schouder van haar redder terwijl deze in zijn bureel achter de P.C.werkte. Kwam het baasje terug van weg geweest dan stak Celleke haar vreugdekreten zeker niet onder stoelen of banken.Aan de liftgeluiden kon zij horen dat hij op komst was!Celleke was de zon in huis! Met het vrouwtje was zij ietwat minder begaan wellicht omdat zij 'n beetje jaloers was op haar? Onze vrienden woonden op de 15de verdieping,zij hadden de gewoonte...........
Stil voor me zelf dacht ik,wat zijn wij toch sukkelaars!! Bij ons moet er een kraaknet tafelkleedje liggen met servicekopjes en bijhorend garnituur en theepot enz.en 'n taart van bij die hélé goeie patisserie op 'n verzilverde schotel!!En dan denken we nog dat het niet voldoende is voor 'n kort bezoekje! Dus we mochten de ronde doen van de nieuwe biotoop en zagen overal allerlei rondslingeren.Alles lag door elkaar....in mijn verbeelding was ik dadelijk aan't opruimen en wegkieperen.Maar......deze mensen waren zichtbaar zeer gelukkig en hun levensstijl was die van God in Frankrijk.Zij gaven zich blijkbaar hoegenaamd geen rekenschap van deze grote slordigheid ,het kon hun koude klederen niet raken.Waarom zou het? Ze beschikten nu over de nodige kamers en een zeer grote tuin(waar meerder tuiniers hun gangen zouden kunnen in gaan,ook boomspecialisten en houtzagers!)en.....een pracht van een wagen,een koninklijke wagen zou ik mogen zeggen.Niets ontbrak;'n navigator,aico,alles electrisch-automatisch 'n buitendak in plexi,de binnenbekleding schoof met 'n vingerknip helemaal naar achter,zodat de passagiers onder de blote hemel beschermd konden genieten van de blauwe hemel in prachtzetels......om in te dromen! We werden er in afgehaald en terug gebracht en we genoten ervan écht waar!We konden van die onverwachte luxe maar niet genoeg krijgen! Men zegt van ons ,dat wij over een klassewagen beschikken maar hierbij vergeleken is dat dan maar een héél simpel karreke! Natuurlijk staat deze koninklijke wagen 'n beetje in wanverhouding tot die andere toestand maar wie heeft daar last van zolang de boekhouding klopt? slot
Wij waren bij lieve jonge moderne mensen uitgenodigd om 'n kijkje te komen nemen naar hun andere woonst.Zij waren zopas verhuisd van een klein appartementje op een tweede verdieping met slechts één slaapkamer naar een benedenwoning met twee slaapkamers want er was een eerste kindje bijgekomen,een jongetje.Ze waren er zo intens gelukkig mee.Er was nu ook een zeer ruime tuin aan verbonden met veel grote dikke bomen en veel groen rondom. De kamers lagen dus alle beneden,zeker ook het mooie kamertje van hun zo welgekome zoontje. Op het terras,dat ooit wellicht nog een veranda kon worden,stond 'n grote vierkante moderne tent gespannen en daaronder de tafel met bijhorende tuinzetels.Daar gingen wij ons nestelen. De peuter sliep nog zijn middagdutje,maar 'n electrisch apparaatje stond voor het jong mamaatje te waken en ja na een kwartierje ging er een lichtje branden met een schermpje waarop een huilend kindje zichtbaar en hoorbaar werd.Dadelijk sprong het moedertje recht en haalde de kleine Piet uit zijn wiegje.Hij is zes maanden oud en draagt jeans met bostlap zoals dat nu hoort.De papa maakt zijn flesje warm en er wordt spoedig happig gezogen,terwijl kijkt hij nieuwsgierig naar die drie vreemde bezoekers.Eén daarvan doet hem schrikken want die maakt flitsende foto's! De papa maakt lekkere thee,ieder zijn beker,'n pak koekjes op tafel met ieder zijn lepeltje en voor de rest geen gezever!
Om het werkjaar te beeindigen is er in onze parochie steeds een barbecuefeestje.De prijs is zeer schappelijk en wat er te eten valt is zelfs héél lekker en verzorgd.Het geroosterd vlees mag er zijn; lekker mals en niet te zeer aangebrand.Aan vriendelijke vrijwilligsters en ook vrijwilligers geen tekort.Wat moet dat nog meer zijn.?
Wel wat ons opviel was de leeftijd van de aanwezigen.De grijze kopjes spanden de kroon.Hoe zou dat nu komen vroegen wij ons af.Zou het kunnen dat zij(de jongeren) de prijs nog te hoog vonden(12à13 zonder de drank) dessert inbegrepen?Misschien te stil,want er is nooit een vrolijk muziekje.Zo'n walsje en 'n rumbaatje mochten er wel bijzijn en natuurlijk wat rock!! Maar zo te zien hadden de smullers er geen behoefte aan,zij gingen regelmatig aanschuiven,ofwel voor de bijhorende groentjes ,ofwel voor het vlees(saté,kippenbout ,hamburger en lamskoteletjes)en werd tussendoor ook heel veel gepraat met lege mond!!En het flesje rode wijn was meestal goed vertegenwoordigd!
Naar wij vernamen gebeuren dergelijke bijeenkomsten op andere plaatsen ook geregeld en in alle gemoedelijkheid.Waarom zou dat nog niet méér plaats vinden als tegenwicht voor de vele narigheid die wij te zien en te lezen krijgen?.Immers het leven kan,afgezien van ziekten en tegenspoed,zo mooi zijn en zo aangenaam leefbaar,en....... mits een beetje goede wil!
En dus werd epicuristisch tafelen de ontspanning bij uitstek plus de lekkere sigaren als toemaat. Ondertussen werd er reeds een woonst in Spanje aangekocht en een appartement aan de kust in eigen land. Het leven kan toch zo mooi zijn vooral wanneer men gezond is en er een prima onderlinge verstandhouding heerst en daar was geen nood aan. Toen zij terug van een bestelling van bij de wijnboer kwamen in Spanje,alwaar zij ook van een lekker diner genoten hadden door de wijnboer him self aangeboden,aten de mannen nog een grote beefsteak van de speciale koeien terplaatse.De vrouwen waren meer dan verzadigd en keken toe. 's Avonds in eigen woonst bleef Jan uitzonderlijk lang in de badkamer,zodat Mieke het toch raadzaam vond eens te gaan kijken.Zij trof hem er levensloos aan op de vloer liggend,een hartaderbreuk was hem fataal geworden.Hij was nauwelijks 70 jaar oud.(of jong) Niemand had zoiets verwacht.Vijf jaar terug had hij zijn bloed eens laten nazien op aandringen van zijn vrouwtje,en alles was toen prima. Hij waande zich nog steeds in prima conditie. Voor een lang en gezond leven is soberheid steeds een goede raadgever geweest.We weten dat allemaal;maar het in praktijk omzetten is nog heel wat anders. Dat er groot verdriet heerste in kwestieus gezin moet er zeker niet bij verteld worden.Veel medeleven,aanvaarding, aanpassing en berusting kwamen zeker om de hoek kijken en werden na verloop van tijd moedig toegepast. Wellicht is dit voorval het overwegen waard? slot
Zij leerden elkaar kennen en liefhebben aan de universiteit en behaalden beiden een handelslicentie.Na een jaar huwden zij.Aanvankelijk wilden zij naar Congo vertrekken maar dat plan is niet door gegaan. Jan vond een betrekking in een groot bedrijf,hij kreeg er al dadelijk een aanzienlijke verantwoordelijkheid omwille van het feit,dat de zoon was heengegaan.In het begin hielp Mieke,zijn vrouwtje,halftijds maar toen de kindjes kwamen bleef zij thuis. Zij zetten samen nog een nevenbedrijfje op dat niet concureerde maar wel afwisselend en winstgevend was. Toen werd er 'n mooi villaatje gebouwd met grote tuin,zeer gezellig en aantrekkelijk.Aan vrienden ontbrak het geenzins en de kinderen groeiden op als kolen.Bovendien studeerden zij flink en graag en zouden zeker hun weg in het leven vinden. De eerste jaren werd de sport intensief beoefend zowat alle disciplines kwamen aan de beurt.Maar zo stilaan werd het voor Jan wat zwaar en hij was van vele clubs voorzitter geworden waaruit ook vele feestjes" vloeiden!!" Zo kwam het dat zeer fijn eten en gaan eten zijn hobby werd.Het moest van het allerfijnste zijn met de oude dure wijnen, en het vrouwtje, er bij natuurlijk.
