Op één jaar tijd ging zij zo zichtbaar achteruit,dat 'n bejaardehulp haar in een zieliege toestand thuis vond neerliggend op 'n rustbed.Zij belde het ziekenhuis onmiddellijk op en daar gingen de collega's haar bezoeken.Van dit ziekenhuis moest zij naar een 'n tijdelijke home,om dan, na een zekere wachttijd,naar het bejaardentehuis met psychische begeleiding ,te kunnen overstappen.Daar had zij zich jaren terug laten inschrijven als kandidaat voor het gewone verblijf. Dus woont zij nu aldaar definitief en gaan de collega's haar regelmatig bezoeken.Zij staan voor haar op de 1ste rij,zei ze zelf, enkele jaren terug. De bedoeling van dit cursiefje is aan te tonen hoe belangrijk collegiale solidariteit is en kan zijn voor toestanden zoals die van Yvette die geen familie meer heeft.Meerder residenten ontvangen soms dagelijks bezoek van echtgenoot(note)of kinderen.Alleenstaanden blijven dikwijls verlaten in hun zetel wachten op het avondmaal en dan 'n beetje T.V.kijken en naar bed. Ofschoon de geest van Yvette nu erg verward is(soms een vluchtige opheldering)is zij zichtbaar héél blij met de attenties van de collega's,méér dan wij wellicht kunnen vermoeden treft haar deze voortgezette vriendschapsbetuiging.Deze zeer kleine exposé is tevens een suggestieve aanrader!. slot .
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek