Samen met zijn ouders kwam David naar de tentoonstelling van zijn zus Christel en mij kijken. Een man van 35 met het syndroom van Down. Nadien vertelde Christel dat hij ontzettend mooie dingen maakte: tekeningen en gedichten. Ze moest die tekeningen maar eens meebrengen. Ik was er onmiddellijk weg van. Kippenvel kreeg ik van die gedichten, pure liefdeslyriek. We kwamen overeen dat we met die tekeningen naar buiten zouden komen. Ik had al onmiddellijk een titel klaar: Davids Hooglied. Omdat het werk van David niet voldoende was om een volledige tentoonstelling te vullen, zochten we andere kunstenaars op met een gelijkaardige beperking als David … en Kumbe zag het licht. Op dit ogenblik wordt Kumbe gekoesterd door kunstkring ’Gesigneerd’, is er een collectie van een 75 werken, worden deze werken op dit moment op 2 plaatsen ten toon gesteld: Danscentrum Aike Raes in Heverlee en De Universitaire Hallen in Leuven en verhuist de ganse collectie eind januari naar het Geriatrisch Centrum Damiaan en Huize De Veuster in Tremelo (Ninde) waar ze vanaf 3 februari kan bezichtigd worden tot 13 mei 2012.

Op 2 februari wordt een receptie georganiseerd voor de kunstenaars. De directeur trakteert met pannenkoeken op die dag, want: er is geen vrouwtje zo rijk of zo arm, of ze maakt haar panneke warm.

Ondertussen heb ik David en zijn ouders leren kennen. Wat zijn ze fier op hun zoon.

Het is hartverwarmend hoe liefdevol ouders met hun kwetsbare kinderen omgaan. Hoe ze hun kind ‘voor geen geld van de wereld zouden willen missen’. Natuurlijk zullen ze zorgen en moeilijke dagen kennen omwille van die kinderen. Maar blijkbaar verstevigt dit de band;

Af en toe zal ik iets tonen van David of iemand anders. Die kunstenaars vragen niet alleen zorg omdat ze niet zelfstandig kunnen leven, ze hebben ons ook iets te bieden. Hun werken stralen spontaniteit en vaak een blijheid uit die we niet zo vlug tegenkomen. Ze hebben geen last van prestatiedwang of regels van vb. het juiste perspectief. Soms met moeizame bewegingen laten ze de verfkwast over het papier schuiven en genieten van wat ze doen … zoals ze denkelijk zullen genieten van die lekkere pannenkoeken. Ik verheug me nu al.

 De laatste activiteit van eindejaar achter de rug: een etentje met de schilderklas. Gezellig, deugddoend. Nu zijn we weer vertrokken tot het einde van het schooljaar.

Ik heb de indruk dat de eindejaarsfeesten steeds meer energie gaan innemen: een viertal verjaardagen, een feestje met mijn kinderen, een feestje met de kinderen van Karel, een feestje met mijn pleegdochter en haar gezin, feestjes met de academie. ‘k Zou ze voor geen geld willen missen … maar ik voel de jaren.

Toch ook lekker bij de warmte onder een dekentje veel gelezen. Als ik weet dat ik tijd heb begin ik graag aan een kanjer. Een van de boeken: Marie Antoinette, van Antonia Fraser. Een biografie van de koningin (1755 – 1793) die stierf onder de guillotine bij de Franse revolutie. Antonia Fraser is niet alleen een goede geschiedkundige, ze is ook een goede schrijfster. Ze roept de wereld van ‘toen’ heel levendig op zodat je als lezer je kan ‘inleven’ in die wereld van poeder, hoepelrokken, brokaat, rijtuigen, feesten. Feitelijk was de wereld van Lodewijk de XVI een wereld van weinig hygiëne waarover poeder en parfum laag na laag hun best deden om de stank te verdoezelen. Ondertussen werden er intriges opgebouwd, de massa met roddels en pamfletten opgestookt tot de nieuwe leiders ook ten val werden gebracht. En de prachtige leuze: vrijheid, gelijkheid, broederlijkheid was niet bestemd voor het proletariaat of de vrouwen (waren dit wel volwaardige mensen?). Stilaan kregen die woorden een eigentijdse inhoud en spreekt men liever van vrijheid, gelijkheid, solidariteit of democratie. Ondanks de Franse revolutie toch al 200 jaren achter ons ligt heb je de indruk een hedendaags verhaal te lezen. Natuurlijk, de omstandigheden, de uiterlijkheden zijn veranderd, maar de mens is dat niet. Ik kan het iedereen aanraden die graag wat geschiedenis verkent.

Het was ook de tijd van wensen en kaartjes schrijven. Normaal moet ik me altijd nog haasten om voor het einde van januari de kaartjes beantwoord te hebben. Nu is het mij gelukt netjes op tijd de wensen op de bus te doen. Ik beleef plezier aan die formule van wensen ronddelen. Ik maak de kaartjes zelf, het is altijd afwachten wat het resultaat gaat zijn. Ieder die me schrijft krijgt een kaartje terug. Er zijn een paar vaste ‘kaartjesschrijfsters’ waarvan ik alleen iets verneem via deze vorm van communicatie. Feitelijk zit ik te wachten op hun wijze van ‘even langs komen’. Geen groots gebeuren, alleen een teken dat we nog aan elkaar denken en dat met een positief gevoel.

Ook Cecile schreef me een kaartje … maar de briefomslag vond ik zeker zo goed als de zelfgemaakte kaart (zie foto). Met wat een zwierige zorg zijn de letters geschreven. Als we dit jaar eens op een dergelijk manier met elkaar zouden omgaan, de wereld zou er mooier op worden.

Het is de laatste dagen druk geweest. Ik voel het. Het gaat niet meer zo goed in de academie: mijn concentratie is weg en ik ervaar de opdrachten als loodzwaar.

Ook de weg naar de pc lijkt me langer dan ooit. Wat heb ik nog te vertellen. Alleen wat aanzeuren dat ik moe ben.

Daarom het besluit genomen: ik ga er even tussen uit. Ik beperk mijn afspraken tot het allernoodzakelijkste en nestel me onder een dekentje met een goed boek in handbereik. Zo overwinteren zie ik wel zitten.

Volgende weken komen de feesten eraan. We zullen klinken op oud en nieuw. Na Nieuwjaar hoop ik weer fris te zijn om deze blog verder te zetten.

Ondertussen aan alle lezers (m/v) prettige eindejaarsfeesten. Prosit!

Ik heb goed kunnen slapen en kan wat meer uitgerust aan de laatste dag van de kerstmarkt beginnen. Wanneer ik de zaal binnenkom is Christel al druk aan het borstelen: wat een stof kunnen mensen binnenbrengen.

Tegen 13 uur komen de eerste bezoekers, maar pas na een uur of drie wordt het druk: dan is de koers gedaan (ik weet niet meer waar en welke) en is er tijd voor cultuur en bijhorende pannenkoek of taart.

Met enkele mensen komt een intens gesprek op gang. Beginnend bij Kumbe, dagcentrum naar dagcentrum van dementerende vader, de zorgen daarvoor. Ik ken de vrouw niet, maar ze was naar de kerstmarkt gekomen om er even uit te zijn. Ook een vroegere vriend van Deepak komt langs. Een lang verhaal kort vertellen … het lukt. Hij blijft die lieve man van vroeger, een beetje veel op zijn ziel getrapt. Er zijn ook andere gesprekken, soms met veel humor. Ondertussen loopt het goed aan het standje van Kumbe. Christel pakt in en ik ontvang de centen, een spontaan gegroeide taakverdeling.

Om zes uur kunnen we inpakken. Met alle standhouders en hun pakken door één deur … het lukt. Wanneer iedereen weg is begint de opkuis. Zou een film waard zijn. Als een mierennest ontdekt ieder een taak: stoelen versjouwen, tafels verplaatsen (er is een plannetje waarop staat hoeveel stenen er tussen moeten) en afwassen, stoelen omgekeerd op tafel, vloer borstelen, versiering wegdragen. Alles lijkt voorbeeldig op elkaar afgestemd. Op vrij korte tijd is de klus af, weg het schrikbeeld dat het nachtwerk zou worden.

Wanneer ik rond half tien thuis kom kijkt Karel blij op, hebben we toch nog een stukje uitwarmen samen.

zoonlief aan het werk terwijl mama haar standje klaarmaakt

poppen waarvoor je smelt

Om half negen parkeer ik mijn wagen voor de zaal. Helpende handen helpen de wagen leegmaken, zodat ik vlug naar de parking kan en zo plaats maak voor anderen die willen uitladen.

Dan kan het opstellen van mijn stand beginnen. Ook Christel is toegekomen. Eerst wat overleggen hoe we het concreet gaan uitwerken. Zoals gewoonlijk vinden we vlug een gepast compromis en de stand voor Kumbe blijft voor ons beiden de hoofdzaak. Ondanks de markt pas open gaat om 13 uur, werken we flink door. Vooraleer alles staat, hangt of ligt zoals we wensen verlopen er toch wat uren. Gelukkig is er koffie te krijgen, een moment van deugddoende rust in al de drukte.

Het loopt goed vol. Sommige standhoud(st)ers ken ik. Vlug een goede dag zeggen. Tegen half twaalf is de klus geklaard. We bekijken de standjes en zijn er tevreden over. We hebben wat tijd om te bekomen, eens rond te struinen en naar de andere standjes te kijken. De sfeer zit er in. Leuk zo.

Stilaan komen de bezoekers opdagen. Ook Karel en Deepak vallen binnen. Eerst eens rond kijken dan een pannenkoek met koffie. Smaakt altijd. Ik ga er bij zitten en laat de pannenkoeken smaken, mijn standje kan ik ook zo in het oog houden en Christel is er ook nog. De affiche die Deepak maakte is mee opgenomen in het standje: langs alle kanten krijgt hij er waardering voor. Neen, zijn vriendin kon niet meekomen, die moest werken, zo kan ze haar studies bekostigen. Dappere meid, een schat van een schoondochter.

Het plezierige van zo’n kunstmarkt is dat je kans krijgt om in gesprek te gaan met mensen. Het standje van Kumbe trekt veel aandacht. We geven met veel enthousiasme uitleg over de werken. Voor veel mensen is die wereld toch nieuw. Volwassenen met het syndroom van Down en dan zo’n mooie werken.

De tekeningen of schilderingen zijn afkomstig van het Dagcentrum Rozemarijn in Keerbergen. Door ze in te kaderen krijgen ze meer allure. De opbrengst van de verkoop gaat naar Rozemarijn. Het is leuk als de mensen iets willen kopen, voor ons is het echter belangrijk dat we op deze manier de wereld van de mensen met beperking laten deel uit maken van de normale wereld en dat lukt hier.

Vrijdagnamiddag slaan we de wekelijkse boodschappen in. Normaal doen we dat op zaterdag, maar dan ben ik de ganse dag benomen door de kunstmarkt. Wanneer alles uitgeladen is, kan ik de auto inladen voor de kerstmarkt.

Gelukkig heb ik deze week alles goed voorbereid: ik moet niet meer nadenken, wat klaar staat moet mee. Toch telkens spannend of de laadruimte van de auto groot genoeg is voor mijn plannen, zeker nu ik ook de spullen van Kumbe meeneem. Ik neem wat extra tafel(tje)s mee om alles beter te kunnen presenteren. Die zijn wel opplooibaar, maar de koffer van een Twingo is ook niet oneindig groot. Ook tafelezeltjes, kerstversiering, mijn dozen met kaartjes en tafelbekleding gaan mee de koffer in. Maar het lukt me alles mee te nemen als ik de schilderijen uit de dozen haal waarin ik ze opgeborgen had en een voor een stapel in de ruimte die me rest.

Vanavond bereiden we de zaal voor op het evenement van morgen. Omdat er een groep vandaag feest houdt in de zaal kunnen we pas vanavond aan de slag. Afspraak om negen uur. ’t Zal wel laat worden, maar toch beter dan om 6u30 morgenvroeg zoals eerst afgesproken, dat is zo ontiegelijk vroeg.

Omdat mijn wagen vol zit, is het voorzichtig rijden naar Tremelo. Gelukkig is het niet ver. Plots hoor ik een verdacht gekraak: breekt er een glas? Later zal blijken dat er iets anders aan de oorzaak lag, ik weet niet precies wat maar alle werken doorstaan de rit heelhuids. Oef!

Wanneer we toekomen, blijken de vorige feestvierders pas op te breken. Maar een half uur later kunnen we ook aan de slag: tafels in het juiste gelid plaatsen, kerstversiering aanbrengen, de bar in orde maken, verlengkabels leggen zodat morgen standhouders kunnen aankoppelen aan de elektriciteit als het nodig is.

Feitelijk vormen we een goed team. Ieder kijkt uit naar wat hij of zij kan doen, net of we dagelijks met elkaar samenwerken. Het werk schiet op en na een paar uur is de zaal klaar voor gebruik.

Nu is de zaal nog een kille bedoening, morgen zal ze waarschijnlijk barsten van leven. Morgen rukken er zelfgebakken taarten aan. In de frigo’s wordt de drank gekoeld. Ik verheug me er op.

Brigitte, de lerares schilderen, vertelde dat ze in het Cultureel Centrum van Mechelen een expositie gezien heeft van Jean-Marie Bytebier. Een heel originele landschapsschilder. Omdat we volgende weken ons gaan wagen aan landschapschildering, was dit een aanrader … alleen werd de expositie dit weekend afgesloten. Tja, dit weekend kerstmarkt … dan restte alleen nog donderdag en vrijdag. Maar vrijdag was er de voorbereiding van de kerstmarkt, dienden de wekelijkse boodschappen gedaan en als daarbij nog een bezoek aan Mechelen bijgevoegd zou worden … dan konden ze me ‘s anderendaags wel bijeenvegen.

Omdat Karel het ook wel ziet zitten gaan we op donderdag. Met de auto naar Haacht, daar de trein op, in Mechelen afstappen en te voet naar het C.C., zowat een kwartiertje stappen. De tentoonstelling is gratis: trap op naar de eerste verdieping.

Wat opvalt, is zijn manier van zijn doeken te presenteren. In het midden van een plaat (denk ik toch, plaatst hij een lijst waarover normaal een doek gespannen wordt zodat men erop kan schilderen. Lijst en plaat overspant hij met schildersdoek, zodat er een soort schuin aflopende passe-partout ontstaat. Hij schildert dan binnen de ruimte van de opgelichte lijst waardoor het schilderij een ruimtelijk allure krijgt.

Het meeste hou ik van de schilderijen waarin hij ‘sugereert’: een landschap met daarin een gebouw, een ruïne. Prachtig van kleur. Ook de manier van schilderen spreekt me aan. Ik neem foto’s: die zal ik dan doorsturen aan collega’s van de academie.

De ruimte waar de werken ophangen is ruim, goed belicht. Feitelijk zou ik regelmatig moeten nagaan wat er hier aangeboden wordt. Want als het telkens dit niveau haalt is het de verplaatsing meer dan waard.

Daarna zoeken we naar een restaurant. Toen we naar Rik Wouters kwamen kijken (zie 12.10.2011) kwamen we in een restaurantje terecht dat ons zeer beviel: eenvoudig, lekker van eten en niet duur. We gaan het weer proberen. En inderdaad, we blijven er even enthousiast over. Dit zal wellicht ons vast adres worden als we in Mechelen zin hebben in iets lekkers.

Om af te sluiten trekken we naar ‘De zondvloed’, een boekenwinkel van zowel nieuwe als tweedehandse boeken. Zomaar tussen boeken wandelen is zowel Karel als voor mij een feest. Daarbij vinden we hier allebei onze gading.

Feestelijk gestemd gaan we richting station. De trein staat praktisch op ons te wachten. In Haacht de wagen en thuis hebben we nog een ganse namiddag om te bekomen. ’s Avonds ga ik schilderen en beloof mijn foto’s door te sturen zodat de anderen mee kunnen genieten, zij het dan van op afstand.