breuklijn (Van Daele)
- lijn volgens welke iets gebroken is
- (geologie) snijlijn van een breuk met het aardoppervlak
Ze brengt dozen terug die ze gebruikte voor de verhuis, ze moest toch in de buurt zijn. Ja, ze heeft zin en tijd voor een koffie
als het mij niet stoort. Wat zou mij dat storen, integendeel. Een jonge vrouw, vooraan de dertig, die de voorbije maanden zowat de moeilijkste tijd in haar leven doormaakte: beslissen om weg te gaan bij haar man. Wanneer ik ze uitzwaai blijven mijn gedachten rond scheiden verder zwerven.
Scheiden. Soms vraagt dit enorm veel moed: tegen beter weten in van familie (jullie toch niet, dat hadden we nooit verwacht tot
dat doe je niet), vrienden (dat wordt moeilijk voor ons, we zijn met jullie allebei bevriend)
toch doorzetten, vasthouden aan die beslissing omdat je weet dat dit de juiste is. Als je trouwt kan men dit niet genoeg vieren, terwijl een scheiding in alle stilte gebeurt. Dan is er geen ondersteuning met bloemen en cadeautjes, integendeel, bij een scheiding ga je achteraf op je eentje een koffie drinken. Wat er misging moet je niet overdenken, dat weet je, dat ligt als het ware besloten in de scheidingsakte. Tot nog toe ken ik niemand die met plezier scheidde. Wellicht is de scheiding de beste oplossing nu, maar ooit was je met een andere droom begonnen.
Wie gaat weg of zoekt ieder een nieuwe woonst
of wordt het huis verkocht en gaat ieder zijns weegs? Hoe wordt het financieel geregeld? Allemaal struikelbrokken waar ruzies over kunnen ontstaan, zeker als het uiteengaan met verbittering gepaard gaat. De kinderen? Ook een moeilijk thema. Elk kind heeft recht om moeder en vader graag te zien. Hoe gaat dit opgelost worden? Indien co-ouderschap kan aangeboden worden en indien de kinderen zich daarin kunnen vinden: doen. Dan moeten de partners wel vertrouwen hebben in elkaar (de kinderen zullen ook de nodige zorg en opvoedkundig aanbod krijgen bij de ander), de tijd dat de kinderen niet bij hen zijn zinvol invullen zodat geen week treurnis afwisselt met een week kinderen hebben.
Een alleenstaande ouder heeft het vaak moeilijk om alles te combineren: werk, opvang van kinderen, kinderen naar de dokter, kinderen naar de tandarts, en daartussen nog proberen een eigen sociaal, creatief of cultureel
leven te leiden. Gelukkig als er nog meelevende ouders, familie of vrienden in de buurt wonen. Feitelijk kunnen we niet zonder de anderen, zelfs al zijn we niet gescheiden of wonen we gewoon alleen.
Ik kan alleen de mensen die zo moedig zijn om te bekennen dat het samen niet meer gaat, die oplossingen zoeken om uit te elkaar te gaan, alleen maar toewensen dat de scheiding in alle redelijkheid verloopt, zodat iedereen die er bij betrokken is, naast de kwetsuren die je oploopt (al was het maar ontdekken dat je begindroom van samenzijn een illusie blijkt) ook kansen krijgt om meer volwassenheid, eigenheid te ontwikkelen
en genoeg gesteund worden door allen die ooit meevierden toen de witte bruidsjurk het opperste geluk vertegenwoordigde.
|