Van Daele

een lijntje (cocaïne, coke) snuiven

met een mes gevormde streep cocaïne, die men door een dun rolletje papier opsnuift

zelf de lijnen in handen houden

de leiding houden

(de) lijn trekken

luieren, niet voortmaken, iets veel te lang rekken

buiten de lijn staan:

- niet meespelen

- uitgeschakeld zijn

- genegeerd worden

Van Daele

de lijn openhouden:

bestaande contacten, mogelijkheden veiligstellen

Van Daele

dat ligt in de lijn der verwachting:

is waarschijnlijk

Van Daele:

daar zit geen lijn in:

geen (logische) samenhang

Van Daele

korte lijnen:

directe verbindingen

er liggen korte lijnen tussen justitie en politie

Van Daele:

iets in grote lijnen aangeven:

in grote trekken

Van Daele:

iemand aan het lijntje houden:

 telkens opnieuw beloften doen en zodoende maken dat hij zich niet losmaakt, afkeert

Omdat de komende dagen de belofte inhouden van mooi weer, zal ik mijn blog beperken tot een afbeelding van de tekeningen die ik maak. Ik wil vooral genieten van de zon, in de tuin werken en proberen rustig in de schaduw een boek te lezen. Ondertussen proberen te verwerken wat massamoordenaars aanrichten. Hoe komen ze tot hun daden: is er iets verkeerd gelopen in hun hersenen, want erg normaal kan je hun gedrag niet noemen. Hoe moet je dat als nabestaande doormaken, als overlevende. Als de ouders nog leven … hoe leef je verder met een kind dat een massamoordenaar is.

Maar ik ga de tuin in van de zon genieten.

Dit bericht volgde op het vermelden van de terechtstelling van een zwakzinnige man. Dan kreunt de wereld in mij.

Artsen namen baarmoeder onnodig weg bij 1.800 armen

19/07/12, 08u34  − Bron: AD.nl

In de Indiase deelstaat Chhattisgarh hebben dokters zonder medische redenen de baarmoeders van straatarme vrouwen verwijderd. Dat deden ze om geld te krijgen van een nationaal verzekeringsstelsel, zegt de minister van Gezondheid.

De vrouwen zijn het slachtoffer geworden van artsen die erop aandrongen dat ze hun baarmoeder lieten verwijderen. De staat onderzoekt zo 1.800 baarmoederoperaties die naar alle waarschijnlijkheid onnodig zijn geweest.

Dokters in India kunnen via de verzekering maximaal 380 euro ontvangen voor de behandeling van een familie die zelf de kosten niet kan dekken.

Even dacht ik: dat is toch niet de wijze waarop ze aan geboortebeperking willen doen. Maar het ging niet om de penibele situatie waarin die vrouwen verkeerden. Integendeel, van hun situatie werd door chirurgen misbruik gemaakt om de verzekering op te lichten en hun bankrekening (lees geldhonger) aan te vullen.

Dit misbruik haalt het nieuws … maar hoeveel misbruik vooral van vrouwen en kinderen, leeft verborgen onder de plooien van keurig fatsoen? Iemand met een behoorlijke positie in de samenleving doet zoiets toch niet? We dienden eerst een paar gruwelijke drama’s mee te maken om uit die droom wakker te worden.

Voorlopig mogen we ons nog geen illusies maken over ‘mens’ en ‘mensheid’. Bibliotheken vol zijn er over geschreven hoe het allemaal zou moeten en kunnen. Ik vind de mens een prachtig gegeven … maar hou me ver van alles wat door ‘geloven’ wordt vorm gegeven: ik geloof niet in de mens of in een of ander systeem, ik kijk wat er plaats vindt, probeer zo weinig mogelijk verontwaardiging uit maar probeer woorden en redenen te vinden waarom ik al dan niet kan inkomen in de feiten.

Zullen de artsen in India, als het geen doofpotoperatie wordt, op dezelfde manier be- en veroordeeld worden als die terechtgestelde zwakzinnige Texaan?

Tussen vele andere berichten treft dit me als een mokerslag:

Mentaal gehandicapte geëxecuteerd in Texas

19/07/12, 07u49  − Bron: afp

In een gevangenis in de Amerikaanse staat Texas is de 34-jarige zwarte Amerikaan Yokamon Hearn terechtgesteld, ondanks bewijzen van zijn zwakbegaafdheid en de protesten tegen deze executie.

Hearn werd in 1998 als 19-jarige ter dood veroordeeld voor de moord op een blanke bij een carjacking. Na 14 jaar verblijf in 'death row' kreeg Hearn in de gevangenis een dodelijke injectie toegediend. Voor het eerst gebruikte Texas een nieuwe procedure, waarbij slechts één product (pentobarbital) wordt ingespoten in plaats van drie middelen.

De executie was omstreden omdat bij Hearn een handicap was vastgesteld. Hij werd geboren met een hersenbeschadiging door het alcoholgebruik van zijn moeder tijdens de zwangerschap. Als kind werd hij bovendien zwaar verwaarloosd, wat leidde tot mentale problemen en zelfmoordgedachten als 10-jarige, aldus de Texaanse organisatie Standdown.

Het Opperste Gerechtshof van de Verenigde Staten verwierp kort voor de executie een ultiem beroep.

Amerika, dat zichzelf vaak tot taak stelt in een zogenaamd achtergebleven gebied de ‘democratie’ in te stellen, er desnoods oorlogen voor te voeren, blijkt nog over het recht te beschikken om de doodstraf uit te spreken en uit te voeren. Blijkbaar hanteert men een ander referentiekader bij het bestraffen van de medemens dan hier bij ons. Vooral als het om arme kleurlingen gaat die een misdaad begaan tegen rijke blanken. Ook deze man in Texas was een kleurling, in en uit armoede geboren, en doodde met drie mededaders een blanke.

Ik vind de doodstraf de westerse cultuur onwaardig …staan we nog niet verder dan oog om oog, tand om tand? Het is een door de staat verordonneerde en uitgevoerde lynchpartij. Ik dacht dat die alleen nog in oude Westerns te zien waren. En welke resultaat verwacht men er van: nog geen enkele straf heeft bewezen preventief te werken om toekomstige plegers af te schrikken. Dat zien we soms op oude schilderijen: terwijl op het schavot iemand terechtgesteld wordt is er tussen de menigte een ‘beurzensnijder’ aan het werk.

Het land dat de vooral christelijke ‘moraal’ hoog in het vaandel draagt, dat het ‘ongeboren leven’ wil beschermen desnoods met geweld, kan het wel rechtvaardig en verantwoord vinden om het leven te ontnemen aan mensen die een misdaad begaan hebben. Mensen die voor de doodstraf zijn kunnen dit met hun geweten in overeenstemming brengen. Zoals aanhangers van de Sharia ook wel hun redenen hebben om hun rechtspraak als gewetensvol en billijk te aanvaarden.

Ergens is er een instantie die bestaat uit concrete mensen, die rechtenstudies gedaan hebben, die leven midden een samenleving waarvan ze deel uit maken, die hopelijk liefhebben, dromen en hun plicht gewetensvol vervullen, zij hebben hun handtekening gezet onder een document dat enkele dagen later het leven zou wegnemen van een gevangene in oranje pak. Zijn cel in death row zal wellicht opnieuw bewoond worden door weer iemand die zijn tijd uitzit tot er een handtekening geplaatst wordt waartegen geen beroep meer mogelijk is.

En zoals je weet: het zijn vooral de armeren uit de samenleving die men terugvindt in de gevangenissen. De rijkeren plegen andere soorten misdrijven (vb. witteboordencriminaliteit, zoals slecht bankbeheer) en kunnen betere advocaten betalen. Klassenjustitie is een gegeven van alle tijden en alle samenlevingen.

Je zal maar aan de verkeerde kant van de samenleving geboren worden.

Suzanne had ons uitgenodigd om met de klas eens bij haar te komen schilderen. Als het goed weer was zouden we de tuin in werken, bij minder gunstig weer zou de garage ruimte bieden. Wel moesten we onze eigen ezel en schildersmateriaal mee brengen.

Christel kwam mij ophalen: zij kende de weg naar Suzanne. Het was zo’n twee weken geleden dat we elkaar nog eens zagen en dan is zo’n weerzien dubbel deugddoend. Ook bij het weerzien van de anderen hadden we allemaal het gevoel dat het zo lang geleden was, Ergens bleken we elkaar te missen. Je gaat natuurlijk naar de academie om te leren schilderen of tekenen, maar je ontwikkelt ook een vertrouwelijkheid en intimiteit met de anderen die niet zo bewust aanwezig is. Het was net of we op deze dag zaten te wachten zoals kinderen uitkijken een schooluitstap.

Maar eerst bijpraten: sommigen zijn al op vakantie geweest, anderen hebben kinderen die dreigen uit te regenen op hun kamp … vrouwen onder elkaar weten wel altijd iets te vertellen, zeker als de sfeer zo warm aanvoelt.

Het regent wel niet, maar het is een risico te geloven dat het de ganse namiddag droog zal blijven. Dus zoekt iedereen een plek in garage. Uitpakken van de spullen, tonen van het werk als het thuis reeds aangezet is, er wordt gelachen, aangemoedigd … en plots is het stil, iedereen is verdiept in het schilderen. Soms wordt er eens iets gezegd, dan weer ontdekt iemand dat een bepaalde kleur verf thuis is blijven liggen, nog iemand anders vraagt raad en telkens komt de stilte weer zijn plaats innemen. Vrouwen kunnen ook stil zijn en geconcentreerd werken, zeker als de sfeer daartoe uitnodigt.

Tot de man van Suzanne meldt dat de koffie klaar is. Niet alleen de koffie is klaar, maar meteen heeft hij ook de tafel gedekt en zetels bij gesleurd zodat we met zijn tienen rond de tafel kunnen. Suzanne heeft cake gebakken, gesuikerd met een suikervervanger, zo kunnen ook degenen die geen suiker mogen nemen toch meegenieten. Leuk zo ontvangen te worden. Het gesprek kabbelt van het ene zinnetje naar een andere wijsheid. Duidelijk is dat we genieten van elkaar.

Dan toch proberen we ons uit die gezelligheid los te rukken om voor een laatste keer de stilte in te duiken. Lang duurt het echter niet meer, de concentratie is wat weg en ook is het tijd om stilaan in te pakken en naar huis te gaan, wellicht wachten daar nog andere opdrachten.

We willen dit nog doen … als het weer wat meezit zodat we buiten kunnen werken. Wie zin heeft nodigt uit, we zien wel wie kan komen.

Sakkeren wij regelmatig over dat Belgisch rotweer, de tuin doet het uitstekend. Het onkruid groeit als kool en geen probleem met verdorde planten: alle tinten groen dienen zich aan.

Om de wildgroei van onkruid te beperken moet ik af en toe de tuin in. Zolang het regende en ik meer zin had om te schilderen, stelde ik dat uit. De papavers bloeiden dat het een lust voor het oog was. Ik laat ze maar groeien en bloeien waar ze een plaatsje willen veroveren. In juni leek de voortuin één kleurenpalet van ‘rood’. Ongelooflijk in hoeveel rode tinten die bloemen zich aanbieden: van bijna oranje tot diep donker rood. Eind juni kwamen ook de teunisbloemen zich melden. In brutaal geel wrongen hun bloemen zich tussen het rood van de papavers. Vooral ’s avonds, als ze zich in volle pracht ontplooiden (je kunt de bloemen zien opengaan) waande ik me in het paradijs.

Maar de papavers hebben hun beste tijd gehad, hebben nog maar weinig bloemen aan te bieden en worden stilaan bruin. Tijd om in te grijpen.

En dan zit het weer mee. Wanneer ik opsta schijnt de zon. Niet langer uitstellen: de tuin in. Je ziet de tuin veranderen: de papavers verdwijnen, de teunisbloemen mogen blijven want die zijn nog in volle opgang en in de ruimte die ontstaat, melden zich nieuwe teunisbloemen. Weldra zal de tuin één lofzang zijn op geel.

Na een paar uur werken ben ik bekaf, mijn armen slungelen langs me heen zonder dat ik er nog veel zeggingskracht over heb. Alles terug netjes op zijn plaats en naar binnen: een kop koffie zal deugd doen.

De douche is een festijn. Ik laat het water overvloedig stromen tegen mijn opvattingen in dat we met water respectvol moeten omgaan. Voor één keer is uitbundig genieten toegestaan. Ondertussen heeft Karel de tafel klaargemaakt voor het middagmaal … en regent het. Het zal de rest van de dag afwisselend zon en regen zijn.  ’s Anderendaags is de zon weer van de partij en duik ik weer de tuin in. Nog nooit zoveel slakken gezien, die diertjes hebben hun ideale weer. Ik hou het niet zo lang vol als gisteren, na twee uren labeur leg ik er de hark bij neer … en meteen dient een miezerige regen zich aan.

Nu is het wachten op nog eens een zonnige periode om de rest van de tuin tot de orde te roepen.

    ouder worden: rouwen om de toekomst die elke dag korter wordt.

Wellicht is Spinoza geen onbekende naam… maar weten we buiten de naam iets meer van die man?

Mensen die geïnteresseerd zijn in een bewuste benadering van het leven kunnen in deze dagen niet meer om hem heen.

Ik leef samen met een geliefde die gebeten is door de filosofische microbe waarbij Spinoza tot het centrum van zijn aandacht evolueerde. Wie de blog van Karel volgt weet daarover mee te spreken. Toch is er nu een bijzondere gelegenheid om Karels interesse even onder de aandacht te brengen. Sinds enkele dagen heeft hij een website opgestart om een virtueel contactpunt op te richten voor wie in Vlaanderen (en daarbuiten) bezig is met Spinoza, en om het werk van deze Nederlandse filosoof meer bekendheid te geven in Vlaanderen. Hier volgt de tekst die dit initiatief aankondigt:

Spinoza staat in de belangstelling, of toch enigszins. Ook in Vlaanderen zijn er mensen bezig met Spinoza, of willen meer weten over deze fascinerende figuur en zijn gedachtegoed. Er is echter in Vlaanderen bij mijn weten geen vereniging die zich daarvoor inzet. Men moet uitwijken naar buitenlandse verenigingen en de overigens uitstekende buitenlandse websites.

Samen met enkele anderen heb ik het initiatief genomen om een contactpunt te maken voor Spinoza in Vlaanderen, onder de vorm van een website met die naam. Het is onze bedoeling om daar allerlei nieuws te brengen over Spinoza in de Vlaamse context.

Sympathisanten met dit initiatief worden hierbij vriendelijk opgeroepen om zich aan te melden op die website. Door de vermelding van hun naam scharen ze zich achter de algemene doelstelling: Spinoza bekend maken in Vlaanderen.

Het is niet onze bedoeling om een vereniging op te richten. Dit initiatief is kosteloos en vrijblijvend.

We beginnen bescheiden. Samen kunnen we dan zien hoe het verder moet. Mag ik op jouw steun rekenen? Dank en van harte welkom!

http://blog.seniorennet.be/spinoza_in_vlaanderen

Om 13u stipt sta ik zoals afgesproken in het zaaltje. Drukte van belang. De kinderen zijn de middagpauze creatief aan het doorkomen. De meesten spelen buiten maar anderen zijn binnen aan de slag. Sommigen maken een gezamenlijke tekening op een groot blad behangpapier. Anderen zitten samengeklonterd rond iemand die gitaar speelt. Aan de tafel waar met bister zal gewerkt worden, staan nu nog de ‘kijkdozen’ die ze deze morgen gemaakt hebben. Enkele kinderen werken hun doos nu af. Daarna zal alles opgeruimd worden en kan ik met mijn ploegje aan het werk.

Hoeveel kinderen zouden er rondlopen, een twintigtal? Wellicht iets meer. In elk geval is de sfeer erg goed: blije kinderen en twee volwassen begeleidsters die dit al vaker gedaan hebben. De zaal is de refter van de lagere school: ruimte zat dus voor de kinderen.

Gelukkig heb ik een boek meegenomen en ik trek me nog een kwartiertje terug; zo kunnen de laatste dozen afgewerkt worden, de tafel ontruimd en proper gepoetst en daarna kan ik aan de slag.

Eerst verdeel ik de ‘oefenlapjes’: een klein stuk papier waarop bister. Naast elk stuk papier leg ik een fijne borstel of penseel. Jammer dat die borstels of penselen slecht van kwaliteit zijn of versleten. Ik begrijp wel dat ze in zo’n groep nu geen topkwaliteit kunnen aanbieden … toch vind ik dat kinderen goed materiaal zou moeten aangereikt worden. Goed materiaal werkt anders. Een goed penseel kan een ‘gevoelige’ lijn trekken, een borstel waarvan de haren geen water kunnen ophouden is een ramp om mee te werken, leidt tot knoeiwerk.

Elk kind krijgt nog wat keukenrol voor het opdoppen van de losgemaakte bister … en de tafel wacht alleen nog op de kinderen: een groep van twaalf.

Wanneer ze plaats nemen zijn ze benieuwd wat ze deze namiddag gaan doen. Dat leg ik hun kort uit aan de hand van een voorbeeld dat ik thuis maakte. Dan neem ik een penseel, doop dit in water en schrijf mijn naam op een stuk papier dat bewerkt is met bister en dop dit droog. Zo weten ze meteen wat ze seffens gaan doen en hoe ze me kunnen aanspreken.

Eerst wil ik hen laten kennis maken met het materiaal. Ik heb wat bisterpoeder meegebracht, leg uit waarvan dit gemaakt is, doe wat van dat poeder in een glazen potje, goed schudden, bokaaltje open en op een wit blad teken ik met een penseel gedopt in bister een ‘manneke’. Het omgekeerde kan ook: dat hebben ze daarjuist gezien. Ze mogen het nu zelf eens proberen op het papier dat voor hen ligt. Gewoon lijnen trekken en opdoppen. Dat lukt aardig.

En dan komt het grote werk. Eerst een rondje: wat gaan we tekenen. Iedereen wil zijn ontwerp naar voren brengen. Het lukt me om ieder op zijn beurt te laten spreken. Feitelijk leer je ze op zo’n momenten om een groepsgesprek te voeren: wachten tot je beurt komt, vertrouwen hebben dat je ook aan de beurt komt en niet door elkaar praten. Ik mag fier zijn op deze groep, ze doen het prima.

Papieren worden rondgedeeld … en plots wordt het stil. Ik zorg dat er regelmatig een nieuw stuk keukenrol aangereikt wordt … met vervuild materiaal werken levert dito resultaat. Af en toe krijg ik te horen wat ze op papier zetten: een ‘manneke’, een huisje op de zee, een worm onder de grond, dino’s … Ze werken de ziel uit hun lijf, ook de kinderen van het eerste leerjaar. Geen ongelukken met omvallende waterpotjes, geen geklieder, geen hinderen van de buur links of rechts. Een voorbeeldklas. En het resultaat mag gezien worden. Ze verrassen me zelfs. Maar dan voel ik de aandacht verslappen. We zullen eerst dit afwerken en dan pauze houden, zodat ze even kunnen afreageren.

Tijdens de pauze krijgen ze een dessertje, kunnen ze drinken als ze dorst hebben en gaan ze kijken wat de andere groep gemaakt heeft. Het is hier echt een recyclagebedrijf: van lege kaasdoosjes en de kartonnen binnenkant van keuken- en wc-rollen hebben ze slingers gemaakt. Maar dan zie ik nog eierendozen, stapels krantenpapier … op verwerking wachten.

Na de pauze, die toch vrij lang duurde, probeer ik de groep weer aan tafel te krijgen, maar ik voel dat hun concentratie weg is. Ze proberen nog wat te kleuren, maar het boeit hen niet meer zo. Ze willen naar buiten, profiteren van de enkele uren zon.

Ik ruim dan maar op. Bekijk nog eens de geleverde prestaties … en ben best tevreden. Wanneer ik de speelplaats oversteek komt een jongetje me met zijn step achterna om me te zeggen dat het heel leuk was. Nu is mijn namiddag helemaal goed.