Wellicht is Spinoza geen onbekende naam… maar weten we buiten de naam iets meer van die man?

Mensen die geïnteresseerd zijn in een bewuste benadering van het leven kunnen in deze dagen niet meer om hem heen.

Ik leef samen met een geliefde die gebeten is door de filosofische microbe waarbij Spinoza tot het centrum van zijn aandacht evolueerde. Wie de blog van Karel volgt weet daarover mee te spreken. Toch is er nu een bijzondere gelegenheid om Karels interesse even onder de aandacht te brengen. Sinds enkele dagen heeft hij een website opgestart om een virtueel contactpunt op te richten voor wie in Vlaanderen (en daarbuiten) bezig is met Spinoza, en om het werk van deze Nederlandse filosoof meer bekendheid te geven in Vlaanderen. Hier volgt de tekst die dit initiatief aankondigt:

Spinoza staat in de belangstelling, of toch enigszins. Ook in Vlaanderen zijn er mensen bezig met Spinoza, of willen meer weten over deze fascinerende figuur en zijn gedachtegoed. Er is echter in Vlaanderen bij mijn weten geen vereniging die zich daarvoor inzet. Men moet uitwijken naar buitenlandse verenigingen en de overigens uitstekende buitenlandse websites.

Samen met enkele anderen heb ik het initiatief genomen om een contactpunt te maken voor Spinoza in Vlaanderen, onder de vorm van een website met die naam. Het is onze bedoeling om daar allerlei nieuws te brengen over Spinoza in de Vlaamse context.

Sympathisanten met dit initiatief worden hierbij vriendelijk opgeroepen om zich aan te melden op die website. Door de vermelding van hun naam scharen ze zich achter de algemene doelstelling: Spinoza bekend maken in Vlaanderen.

Het is niet onze bedoeling om een vereniging op te richten. Dit initiatief is kosteloos en vrijblijvend.

We beginnen bescheiden. Samen kunnen we dan zien hoe het verder moet. Mag ik op jouw steun rekenen? Dank en van harte welkom!

http://blog.seniorennet.be/spinoza_in_vlaanderen

Om 13u stipt sta ik zoals afgesproken in het zaaltje. Drukte van belang. De kinderen zijn de middagpauze creatief aan het doorkomen. De meesten spelen buiten maar anderen zijn binnen aan de slag. Sommigen maken een gezamenlijke tekening op een groot blad behangpapier. Anderen zitten samengeklonterd rond iemand die gitaar speelt. Aan de tafel waar met bister zal gewerkt worden, staan nu nog de ‘kijkdozen’ die ze deze morgen gemaakt hebben. Enkele kinderen werken hun doos nu af. Daarna zal alles opgeruimd worden en kan ik met mijn ploegje aan het werk.

Hoeveel kinderen zouden er rondlopen, een twintigtal? Wellicht iets meer. In elk geval is de sfeer erg goed: blije kinderen en twee volwassen begeleidsters die dit al vaker gedaan hebben. De zaal is de refter van de lagere school: ruimte zat dus voor de kinderen.

Gelukkig heb ik een boek meegenomen en ik trek me nog een kwartiertje terug; zo kunnen de laatste dozen afgewerkt worden, de tafel ontruimd en proper gepoetst en daarna kan ik aan de slag.

Eerst verdeel ik de ‘oefenlapjes’: een klein stuk papier waarop bister. Naast elk stuk papier leg ik een fijne borstel of penseel. Jammer dat die borstels of penselen slecht van kwaliteit zijn of versleten. Ik begrijp wel dat ze in zo’n groep nu geen topkwaliteit kunnen aanbieden … toch vind ik dat kinderen goed materiaal zou moeten aangereikt worden. Goed materiaal werkt anders. Een goed penseel kan een ‘gevoelige’ lijn trekken, een borstel waarvan de haren geen water kunnen ophouden is een ramp om mee te werken, leidt tot knoeiwerk.

Elk kind krijgt nog wat keukenrol voor het opdoppen van de losgemaakte bister … en de tafel wacht alleen nog op de kinderen: een groep van twaalf.

Wanneer ze plaats nemen zijn ze benieuwd wat ze deze namiddag gaan doen. Dat leg ik hun kort uit aan de hand van een voorbeeld dat ik thuis maakte. Dan neem ik een penseel, doop dit in water en schrijf mijn naam op een stuk papier dat bewerkt is met bister en dop dit droog. Zo weten ze meteen wat ze seffens gaan doen en hoe ze me kunnen aanspreken.

Eerst wil ik hen laten kennis maken met het materiaal. Ik heb wat bisterpoeder meegebracht, leg uit waarvan dit gemaakt is, doe wat van dat poeder in een glazen potje, goed schudden, bokaaltje open en op een wit blad teken ik met een penseel gedopt in bister een ‘manneke’. Het omgekeerde kan ook: dat hebben ze daarjuist gezien. Ze mogen het nu zelf eens proberen op het papier dat voor hen ligt. Gewoon lijnen trekken en opdoppen. Dat lukt aardig.

En dan komt het grote werk. Eerst een rondje: wat gaan we tekenen. Iedereen wil zijn ontwerp naar voren brengen. Het lukt me om ieder op zijn beurt te laten spreken. Feitelijk leer je ze op zo’n momenten om een groepsgesprek te voeren: wachten tot je beurt komt, vertrouwen hebben dat je ook aan de beurt komt en niet door elkaar praten. Ik mag fier zijn op deze groep, ze doen het prima.

Papieren worden rondgedeeld … en plots wordt het stil. Ik zorg dat er regelmatig een nieuw stuk keukenrol aangereikt wordt … met vervuild materiaal werken levert dito resultaat. Af en toe krijg ik te horen wat ze op papier zetten: een ‘manneke’, een huisje op de zee, een worm onder de grond, dino’s … Ze werken de ziel uit hun lijf, ook de kinderen van het eerste leerjaar. Geen ongelukken met omvallende waterpotjes, geen geklieder, geen hinderen van de buur links of rechts. Een voorbeeldklas. En het resultaat mag gezien worden. Ze verrassen me zelfs. Maar dan voel ik de aandacht verslappen. We zullen eerst dit afwerken en dan pauze houden, zodat ze even kunnen afreageren.

Tijdens de pauze krijgen ze een dessertje, kunnen ze drinken als ze dorst hebben en gaan ze kijken wat de andere groep gemaakt heeft. Het is hier echt een recyclagebedrijf: van lege kaasdoosjes en de kartonnen binnenkant van keuken- en wc-rollen hebben ze slingers gemaakt. Maar dan zie ik nog eierendozen, stapels krantenpapier … op verwerking wachten.

Na de pauze, die toch vrij lang duurde, probeer ik de groep weer aan tafel te krijgen, maar ik voel dat hun concentratie weg is. Ze proberen nog wat te kleuren, maar het boeit hen niet meer zo. Ze willen naar buiten, profiteren van de enkele uren zon.

Ik ruim dan maar op. Bekijk nog eens de geleverde prestaties … en ben best tevreden. Wanneer ik de speelplaats oversteek komt een jongetje me met zijn step achterna om me te zeggen dat het heel leuk was. Nu is mijn namiddag helemaal goed.

Enkele maanden terug gaf ik me op als vrijwilligster voor de Zomerse Krea-dagen voor kinderen in Werchter.

Naar aanleiding van de kunstroute in Werchter werd via e-mail een uitnodiging rondgestuurd aan de deelnemende kunstenaars en wie interesse had kon zich inschrijven. Een vergadering bracht wat verduidelijking van de doelstelling en organisatie van het project. Elke vrijwilliger besprak wat hij/zij kon aanbieden: zeefdrukken, kleibewerking, schilderen … ’t kwam allemaal aan bod. Zelf koos ik voor werken met bister.

Bister is een poeder dat afkomstig is van gebrande notenomhulsels. Wikipedia geeft volgende omschrijving:

Bister is een geelbruin kleurpigment vervaardigd uit het roet en teer van verbrand hout of schellak of de gemalen bast van walnoten en Arabische gom. Bister komt uit het Frans van het woord 'bistre' wat staat voor bruin, hazelnootkleurig, donkerbruin of chocoladebruin.

Er kan niet alleen mee getekend worden, maar meubels of houten vloeren kunnen er ook mee worden gebeitst.

Het nadeel is het niet-lichtvast zijn van dit materiaal, dat gemakkelijk oplost in water. Hoe meer water gebruikt wordt, hoe lichter de tekening. Tekeningen vervaardigd in bister verdwijnen stilaan indien ze worden blootgesteld aan zonlicht.

Tegenwoordig heeft men verschillend kleuren in bister: accajou, groen, blauw ... Of die poeders allemaal van notenbolsters afkomstig zijn … wie weet. Enkele jaren terug maakte ik het werk dat bovenaan deze blog staat: een grondlaag van groene bister en daaruit de tekening opgelicht. Ik heb daar enorm veel plezier aan beleefd.

Met de kinderen wil ik ook een tekening losweken uit bister. Daarvoor heb ik voor elk kind een blad papier bewerkt met notenbister. Omdat de kinderen wellicht voor de eerste keer met bister werken heb ik een oefenblad gemaakt, kleiner dan het ‘echte’ blad. Daarop kunnen ze proberen hun eerste lijnen te trekken: penseel in water doppen, lijn trekken en droog doppen met keukenrol. Lijkt allemaal heel eenvoudig maar als je als kind voor de eerste keer voor zo’n opdracht staat is het toch een hele ontdekkingsreis.

De voorbereiding zelf bezorgde me al veel plezier. Terwijl ik blad na blad voorbereid stel ik me de kinderen voor die erop gaan werken. Wel aarzel ik even bij de leeftijd: de jongsten hebben net het eerste leerjaar achter de rug. Wellicht hoef ik me geen zorgen te maken: zij zullen het op hun manier wel klaar spelen.

Ik voorzie voldoende materiaal: een groot blad ingesmeerd met donkere bister, een klein oefenblad dat niet zo donker uitgevallen is, een klein blad met donkere acryl bewerkt om met kleurpotloden te experimenteren en een gewoon wit tekenpapier om, als de deelnemers nog zin hebben, de laatste minuten vol te krijgen.

Ik verheug me al op die workshop: een paar uren werken met kinderen boeit me. Soms zie je hun fantasie zo open bloeien. Laat me dan maar bekaf zijn als ik naar huis ga.

kinderen blazen bellen

oplichtend in de zon

kleuren van de regenboog

ze veroveren de zomer

niet gehinderd door regen

lachen om elkaar

en hun spel

grijpen in de lucht

de uiteenspattende illusie

krijgen honger

aan tafel

grootse verhalen

uit hun kleine koninkrijk

De rondleiding is nog niet helemaal beëindigd, zo kan ik voor het laatste uur aansluiten bij de groep. Eerst komt een kerk aan bod. Uitleg van de gids over het eerste houten bouwsel. Zoals overal komt er dan wel een of andere oorlog of is er een blikseminslag die de kerk verwoest. Daarna de wederopbouw. De kerk is altijd open, omdat er geen kunstschatten mee te nemen vallen. Niet dat de kerk geen kunstschatten bezit, maar die steek je zo maar niet in je binnenzak. In deze kerk is er een preekstoel van grote waarde. Inderdaad, de spreekstoel is kunstig uitgesneden en neemt wel een ruimte in die groter lijkt dan de concrete afmetingen. Ik heb altijd wat moeite met ‘imponerende kunst’, zoals kerken, justitiepaleizen, … tot kastelen en hun tuinen. Naast hun functie als gebouw willen ze ook de (kleine) mens overdonderen: wat zou je als individu de macht die dergelijke gebouwen vertegenwoordigen durven in vraag te stellen.

Op de Tieltse markt is het een ander verhaal. Drie standbeelden van de beeldhouwer Jef Claerhout maken daar hun opwachting. Het gaat om drie figuren die in de plaatselijke legenden zijn blijven leven. Als je die figuren van hun plaatselijke versiering ontdoet, ontdek je een universele betekenis. De vrouw die tot heks herleid wordt omdat ze de macht van een machtig man weerstreeft. De man die carrière maakt bij een bepaalde heer maar dan geliquideerd wordt omdat die heer politiek heeft afgedaan. Ten slotte de moordenaar die zonder vorm van ernstig onderzoek of proces gedood wordt, omdat dit nu eenmaal de beste oplossing was voor de toenmalige machthebbers. De standbeelden zijn er gekomen als een soort van eerherstel aan die voorbije figuren, toch zou ik liever niet herdacht willen worden op zo’n wijze.

Maar daarmee eindigt de rondleiding en wandelden we richting restaurant waar we verwacht worden.

Nu komen de hedendaagse verhalen aan bod: kinderen, kleinkinderen, gezondheid, herinneringen … vooral de vriendschap van dit samenzijn laat iedereen van deze groep opnieuw samenkomen.

Na het eten trekken we richting ‘Huize Vera’, waar we onthaald worden op zelfgemaakt dessert en heerlijke zelfgebakken taarten. Aan hoeveel personen heeft Vera gedacht toen ze de keuken indook? Maar vandaag tellen we de calorieën niet, we genieten ervan.

En dan is het plots tijd om uit te zwaaien. Ik ga mee met Lieve, die me in Puurs aflevert aan het station. Maar eerst wip ik even bij haar thuis binnen. Haar man onderhoudt een grote groentetuin met serre. Heerlijk om zien hoe alles groeit. Bij het afscheid krijg ik warempel nog wat eitjes en courgettes mee: die zullen dubbel zo lekker smaken. Lang moet ik niet op de trein wachten en iets meer dan een half uur later komt het station Haacht in zicht. Ondertussen heeft Karel gebeld met de vraag hoe de situatie zich aandient: wacht hij voor het avondeten? Ik kan hem gerust stellen dat dit niet meer hoeft.

Wanneer ik tegen achten thuis kom heb ik alleen nog zin om een zetel op te zoeken. Ik probeer nog wat te lezen, maar zal morgen de laatste bladzijden uitlezen, ik ben echt moe.

Gisteren kwamen we samen met dertien studenten van in de normaalschool, allemaal ouder wordende dames van rond de zeventig jaar. Om 10 uur werden we in Tielt (West-Vlaanderen) verwacht. Vera had een gids gevraagd om ons te begeleiden doorheen enkele bezienswaardigheden van de stad.

Omdat Tielt toch een heel eind reizen is (ik ga uiteraard met het openbaar vervoer) besloot ik later aan te sluiten, het was anders zo vroeg opstaan om rond 10 uur in Tielt te geraken.

Met de trein rijden betekent voor mij een stuk op vakantie zijn, zeker als er niet teveel volk op de trein zit. Een goed boek is dan een onmisbare reisgezel.

Voor deze reis nam ik ‘Het Zimmermann Telegram’ mee van Barbara Tuchman. Ondertitel: ‘Het complot dat Amerika bij de Eerste Wereldoorlog betrok’. Barbara Tuchman is een gekende en zeer gewaardeerde historica, daarbij heeft ze en zeer levendige schrijfstijl en is ze niet vies van ironie om ‘de grote politiek’ in zijn blootje te zetten. Een boek waarin verhaallijnen vanuit verschillende standpunten zich ontwikkelen: Duitsland, Engeland, Amerika, Mexico, Rusland, Japan … , de achterliggende bedoelingen ontsluierd worden, de wereldbeslissingen duidelijk samenhangen met het karakter en vooringenomenheid van de concrete medespelers. Een boek vol spanning … waarin je jezelf de vraag stelt hoe het kan dat politici met wereldfaam net een stel kinderen zijn die precies een spelletje spelen waarin ze elkaar proberen te overbluffen. Je zou de ontwikkeling van het verhaal zelf niet durven bedenken, omdat het zo ongeloofwaardig klinkt … en toch. Ondertussen kan je niet anders dan denken aan de dood van zovele vooral jonge mensen

Toen ik het boek begon te lezen was ik er onmiddellijk in de ban van. Ik keek al uit naar de treinreis om het boek verder te lezen. Gelukkig vond ik een trein die me vanuit Haacht in één ruk naar Gent-Sint-Pieters bracht. Het spitsuur was voorbij en ik vond een rustig plaatsje waar ik de wereld aan zijn lot kon overlaten om te verdwijnen in een thriller van waargebeurde geschiedenis. In Gent diende ik wel even te wachten op de aansluiting naar Tielt. Met een kop koffie (geserveerd aan een van de voedselstandjes in een plastieken bekertje, maar dat deerde niet) trok ik me terug in een aftands wachtlokaal op het perron, zodat ik geen risico liep het vertrek van de trein te missen. Ook die trein bood me voldoende comfort om verder te lezen. Toen ik bij de uitgang van het station in Tielt kwam stond er een plaat met enkele foto’s uit de Eerste Wereldoorlog. Even wist ik niet waar ik me bevond: ’t was net of mijn lectuur verder liep.

Gelukkig werd ik spoedig daarna opgepikt en drong de realiteit van het hier en nu door: hartelijk werd ik door de dapperen die op tijd arriveerden begroet. Meteen was het Zimmerman telegram vergeten.

Het Zimmerman Telegram

Barbara Tuchman

ISBN 90 10 04945 0

Nog een ontwerp van krassen. Terwijl mijn vingers verkrampen omdat het materiaal niet altijd zo bereidwillig is zich te lenen voor wat ik wil, kan ik veel agressie kwijt. Je ‘hoort’ ook het krassen. Dat maakt de beleving nog intenser. Het resultaat hoeft geen agressief uitziend product te zijn, integendeel. Want eens de agressie weg, komt er rust, verzoening met …

spectraallijn (Van Daele)

- lijn van een (door gloeiende of door elektrische ontladingen geïoniseerde gassen uitgezonden) lijnenspectrum

  synoniem: spectrumlijn

- de daarmee overeenkomende donkere absorptielijn in het spectrum van de zon of een andere ster

 
Om de verregenende zomer te lijf te gaan orden ik mijn boeken. Dat is af en toe dringend nodig, niet alleen om de boeken een plaats te geven in het totaal … maar ook om het stof te beperken. Ik heb steeds een aantal bananendozen bij de hand. Die hebben al hun dienst bewezen bij verschillende verhuizingen, en nu worden ze gevuld met boeken. De hele living staat vol, zodat de boeken gemakkelijk per soort kunnen verzameld worden. Na een tijdje bemerk ik hoe “zwaar” boeken wegen.

Karel heeft een verzameling beeldjes: ofwel figuurtjes die met een boekje bezig zijn of musiceren. Die staan overvloedig verspreid voor de boeken in de boekenrekken. Feitelijk is het wel leuk om zien, het relativeert de ernst in al die serieuze boeken. Ik heb er altijd op gestaan dat hij voor het onderhoud van die beeldjes zou instaan … maar nu stof ik toch de beeldjes af, het hoort bij het herschikken van mijn boeken. Wellicht dat ik ooit een poging onderneem om de beeldjes voor de boeken van Karel een beurt te geven. De Olympische Spelen komen er aan en dan is zo’n klus iets dat samen kan gaan met tv kijken: alleen op de momenten dat het er echt op aan komt kijk ik dan. Zo kijk ik ook naar de Ronde: de laatste kilometers volg ik. Om tennis te kijken heb ik graag ook wat om handen, ik heb het nog altijd moeilijk om zomaar voor me uit te luieren, terwijl, als gepensioneerde, de tijd me gegeven is om dat te doen.

Wanneer de boeken weer op hun plaats staan voel ik me zelf ‘geherstructureerd’. Ik weet nu weer alle boeken staan en alle boeken hebben nog een plaats gevonden. Er zijn nog wel wat plaatsen waar ik nog moet langs gaan, maar dat kan zachtjes aan, zo breekt het lijntje niet (om in de lijnentaal te blijven).

olielijn (Van Daele)

- oliehoudende aardlaag

Zaterdag kwamen de buren samen. Farida en Frank hadden de buurt uitgenodigd om iets te komen drinken en wie zin had kon ook nog frieten met worst krijgen: niet teveel werk en toch gezellig. Mij smaakte het in elk geval.

En of de weergoden die samenkomst goed gezind waren: de zon was van de partij. Pas toen we de  laatste deelnemers naar huis gingen begon het te druppelen, net lang genoeg om alles naar binnen te halen wat niet buiten mocht blijven en dan kwam de bui helemaal tot stand.

We zitten toevallig aan tafel met onze naaste buren. We praten niet zo vaak met elkaar. Als ik buitenkom is het meestal in de auto op weg naar ergens. Ook voor de buurvrouw is dat zo. Als we elkaar zien, zwaaien we, maar daarmee is onze communicatie afgelopen.

Nu hadden we tijd zat en bij een heerlijk koude Duvel vlot het gesprek nog eens zo goed. Waarover praat je als ouder wordende mensen? Over vroeger natuurlijk, de studententijd en de wijze waarop we probeerden een eigen weg te vinden in het mei ‘68 beleven. De kinderen komen ook uitgebreid aan bod. Feitelijk is de avond zo om. Bij het opstappen vinden we allebei dat we dit nog eens moeten overdoen. Hopelijk lukt dit, waarom niet.

vluchtlijn (Van Daele)

- (tekenkunst) ben. Voor lijnen die paarsgewijs de richting van een vlak bepalen

- (in de oorlog) uitgestippelde route waarlangs men zou kunnen ontsnappen

Vluchtlijn … een woord dat in oorlogsromans spanning en avontuur beloofd. Wie tijdens een oorlog écht op de vlucht is denkt daar waarschijnlijk anders over. Als we beelden van vluchtende mensen zien op tv, kunnen we een vorm van meeleven  ontwikkelen, staan diezelfde vluchtelingen voor onze deur, dan kan die niet rap genoeg dicht. En ja, we kunnen niet iedereen helpen en neen, wij zijn niet verantwoordelijk voor wat hun overkomt.

Vaak denk ik: indien ik die uitgemergelde moeder was met dat uitgemergelde kind in mijn armen hoe zou ik dan tegen dat weldoorvoede westen aankijken. Maar waarschijnlijk is haar blik gericht op de volgende kom eten en heeft ze geen energie meer om haar rechten als mens, ook voor haar kind, op te eisen. Trouwens, waar kunnen ze met hun stem terecht?

breuklijn (Van Daele)

- lijn volgens welke iets gebroken is

- (geologie) snijlijn van een breuk met het aardoppervlak

Ze brengt dozen terug die ze gebruikte voor de verhuis, ze moest toch in de buurt zijn. Ja, ze heeft zin en tijd voor een koffie … als het mij niet stoort. Wat zou mij dat storen, integendeel. Een jonge vrouw, vooraan de dertig, die de voorbije maanden zowat de moeilijkste tijd in haar leven doormaakte: beslissen om weg te gaan bij haar man. Wanneer ik ze uitzwaai blijven mijn gedachten rond scheiden verder zwerven.

Scheiden. Soms vraagt dit enorm veel moed: tegen beter weten in van familie (jullie toch niet, dat hadden we nooit verwacht tot … dat doe je niet), vrienden (dat wordt moeilijk voor ons, we zijn met jullie allebei bevriend)… toch doorzetten, vasthouden aan die beslissing omdat je weet dat dit de juiste is. Als je trouwt kan men dit niet genoeg vieren, terwijl een scheiding in alle stilte gebeurt. Dan is er geen ondersteuning met bloemen en cadeautjes, integendeel, bij een scheiding ga je achteraf op je eentje een koffie drinken. Wat er misging moet je niet overdenken, dat weet je, dat ligt als het ware besloten in de scheidingsakte. Tot nog toe ken ik niemand die met plezier scheidde. Wellicht is de scheiding de beste oplossing nu, maar ooit was je met een andere droom begonnen.

Wie gaat weg of zoekt ieder een nieuwe woonst … of wordt het huis verkocht en gaat ieder zijns weegs? Hoe wordt het financieel geregeld? Allemaal struikelbrokken waar ruzies over kunnen ontstaan, zeker als het uiteengaan met verbittering gepaard gaat. De kinderen? Ook een moeilijk thema. Elk kind heeft recht om moeder en vader graag te zien. Hoe gaat dit opgelost worden? Indien co-ouderschap kan aangeboden worden en indien de kinderen zich daarin kunnen vinden: doen. Dan moeten de partners wel vertrouwen hebben in elkaar (de kinderen zullen ook de nodige zorg en opvoedkundig aanbod krijgen bij de ander), de tijd dat de kinderen niet bij hen zijn zinvol invullen zodat geen week treurnis afwisselt met een week ‘kinderen hebben’.

Een alleenstaande ouder heeft het vaak moeilijk om alles te combineren: werk, opvang van kinderen, kinderen naar de dokter, kinderen naar de tandarts, en daartussen nog proberen een eigen sociaal, creatief  of cultureel… leven te leiden. Gelukkig als er nog meelevende ouders, familie of vrienden in de buurt wonen. Feitelijk kunnen we niet zonder de anderen, zelfs al zijn we niet gescheiden of wonen we gewoon alleen.

Ik kan alleen de mensen die zo moedig zijn om te bekennen dat het samen niet meer gaat, die oplossingen zoeken om uit te elkaar te gaan, alleen maar toewensen dat de scheiding in alle redelijkheid verloopt, zodat iedereen die er bij betrokken is, naast de kwetsuren die je oploopt (al was het maar ontdekken dat je begindroom van samenzijn een illusie blijkt) ook kansen krijgt om meer volwassenheid, eigenheid te ontwikkelen … en genoeg gesteund worden door allen die ooit meevierden toen de witte bruidsjurk het opperste geluk vertegenwoordigde.

Druiplijn (Van Daele):

 - lijn die van onderen het dak begrenst

Met Christel afgesproken om elke dinsdagnamiddag bij ons thuis samen te komen om te schilderen. Tijdens het schooljaar zijn we ook elke dinsdagnamiddag present, dus zetten we die gewoonte verder. Mijn schildersezel staat in het bijgebouwtje. Als ik zin heb om met olieverf te werken kan ik zo beginnen. Elke week halen we hem uit de verborgenheid en plaatsen hem naast mijn tekentafel. Met lichtinval van boven is het een prima plaats om te schilderen. De tafel in de eethoek schuiven we opzij en mijn veldezel, die normaal een plaats vindt in de bergkamer, wordt opengevouwen en ernaast geplaatst. Boven de eethoek is een glazen koepel, dus ook lichtinval van boven. Alle voorwaarden om goed te kunnen schilderen zijn aanwezig.

Wanneer Christel binnenkomt nemen we geen tijd voor koffie: bijpraten zal straks wel gebeuren, nu dienen die paar uren zo intens mogelijk benut om te werken. Vooral voor Christel is dit belangrijk: zij gaat nog werken, heeft nog een gezin en familie die aandacht vragen. Ik heb alle tijd voor mij … en toch kom ik tijd te kort.

Op enkele minuten zijn we geïnstalleerd … en wordt het stil. Je hoort bijna de inspanning die we leveren. Soms gebeurt het wel dat we tussendoor eens bij elkaar gaan kijken, een paar woorden wisselen, en dan terug aan de slag gaan. Dat is een gewoonte die we meenemen vanuit de academie.

Karel heeft zich buiten geïnstalleerd met een of ander boek over Spinoza. Hij krijgt van die filosoof blijkbaar niet genoeg. Dat geeft ons de kans elkaar te verstaan: ieder is gegrepen door de eigen manier van in de wereld zijn. Geen wederzijdse verwijten dat de ander wéér …, integendeel je begrijpt elkaar en als het nodig is omdat Karel erg verdiept is in een probleem, duik ik wel de kelder en de keuken in: pizza in de oven en we kunnen weer verder.

Maar vandaag lukt het ons geen van beiden om iets behoorlijks op doek te krijgen. Je hebt zo van die dagen. In de voormiddag was ik al druk aan de slag gegaan en nu merk ik dat mijn concentratie het wat laat afweten. Christel is ook moe: de voorbije dagen waren nogal druk. Dan is een koffietje een prima oplossing.

Zelfs als het resultaat niet zo als gewenst is, het samenkomen op zich is waardevol: de vriendschap, het blijven bezig zijn met schilderen zodat je na twee maanden niks doen niet opnieuw moet leren vertrouwd worden met schilderen … en ooit zal het wel lukken, zo bemoedigen we elkaar keer op keer.

Grondlijn (Van Daele):

- (meetkunde) die zijde van een figuur, die gerekend wordt horizontaal te lopen, synoniem: basis

- hoofdlijn van een bouwkundig ornament

- (artillerie) de koorde van d eboog die het projectiel moet beschrijven

- (figuurlijk) hoofdtrek, hoofdlijn

- de grondlijnen van een karakter, plan

Rock Werchter is voorbij: de agrarische rust is bijna terug. Eerst moet natuurlijk een grote schoonmaak gehouden worden. Zowat 139.000 unieke bezoekers kochten een ticket voor de wei … maar heel wat bezoekers komen zomaar, om de sfeer op te snuiven. Zo’n toevloed van mensen, al dan niet jong, in een dorp dat zelf geen 3.500 inwoners telt, dat zal je geweten hebben. Als iedereen nog maar één blikje drinkt en een pak friet eet … dan heb je al een berg afval. De organisatie is er op voorzien en tegen maandagavond is de ergste afval al verzameld en kunnen de inwoners weer via de normale weg naar werk of supermarkt.

Niet alleen ik heb last gehad van het lawaai. De buren hadden ook de indruk dat dit jaar ‘de wind verkeerd zat’. Toch een hele troost, hoef ik mezelf niet te beschuldigen van slecht humeur en ‘oud worden’.

En nu zijn we weer een jaar ‘Rock-vrij’. Kunnen we ons weer toevertrouwen aan het gewone dorpsleven van alleen tijdens de week het gras afrijden, met de buren wat praten als ze toevallig ook hun voortuin onderhouden en in augustus samen feesten. Dan zijn we met drie buurvrouwen samen jarig, telkens met een verschil van 10 jaar. Om een uitdrukking te gebruiken die ik een paar dagen terug leerde kennen: ‘we veranderen alle drie van voordeur’, m.a.w. het eerste cijfer van onze leeftijd verandert, we worden respectievelijk 60, 70 en 80 jaar. Dat is de moeite om op te klinken.

golflijn (Van Daele)

- (in verband met draperieën, ornamenten) golvende lijn

- (natuurkunde) lijn waardoor men de golfbeweging tracht voor te stellen of af te beelden

De laatste dag van Rock Werchter … ik zal blij zijn als vannacht het vuurwerk knalt ten teken van afscheid. Daarna nog even de drukte van voorbijrijdende auto’s … hoewel, in vergelijking met het geluid dat van op de weide onze slaapkamer binnendringt, nauwelijks op te merken.

Dit jaar waren we uitdrukkelijke deelnemers. Het hangt af van hoe de wind waait, hoe de geluidsboxen staan opgesteld … en waarschijnlijk mijn humeur. Overdag sluiten we zorgvuldig alle deuren en ramen zodat het geluid buiten blijft. Gelukkig was het niet zo warm, hoewel gisteren mocht het er zijn: echt festivalweer. Maar Wimbledon bood soelaas. De tv-ruimte is koel, zodat ik me daar met de strijk terugtrok en ondertussen meemaakte hoe Yanina verloor. Jammer, want ze heeft voor een sterke partij tennis gezorgd. Ik kan met veel plezier naar tennis kijken. Ballen die heen en weer vliegen en binnen de lijn, maar liefst zo dicht bij de lijn aan moeten terecht komen. Denkelijk heb ik iets met lijnen.

Overdag is alles echt te verdragen. Natuurlijk waait het geluid binnen als je een deur opent. Ik vraag me af hoe erg het geluid op de weide is: toch niet te verdragen. Maar ’s avonds als we gaan slapen. Eerst alles potdicht afsluiten en kijken of de gordijnen goed voor de vensters hangen. Neen, geen venster open om wat frisse lucht bij deze warme nachten. Toch helpt het allemaal niet veel: de bassen dringen door tot tussen de lakens: alles davert. Ik duik onder de donsdeken, probeer op één oor te liggen terwijl ik het andere afscherm. Het is nogal krampachtig en echt helpen doet het niet. Bed uit naar de badkamer. Ergens heb ik nog oordopjes liggen die mijn oudste dochter me meegaf voor een vorig festival. Dopjes in en terug in bed. Nog niet slapen: Karel moet eerst jacht maken op een mug die hier durft rondvliegen. En dan wordt het rustig. Het geluid verdwijnt uit mijn bewustzijn en daar komt de slaap zich aanbieden.

Toch is het onrustig slapen: we worden veel wakker. Plots aanzettend lawaai, vannacht vuurwerk, auto’s die nogal luidruchtig hun weg zoeken. ’s Morgens voelen we dat we niet zo goed geslapen hebben. We weten dat het maar tijdelijk is, verheugen ons al op de stilte die vanaf maandag terug over Werchter zal komen, dan is het dorp weer goed voor ouder wordende mensen. Het festival nemen we er dan wel, min of maar graag, bij.