zo zijn we gestart: Christel geeft het atelier een nieuwe laag verf

het atelier oogt kaal … maar daar komt gauw verandering in

het gras is afgereden, laat de tenten maar komen

de blauwe tenten zijn opgesteld en de tafels staan klaar, laat de kunstwerken maar komen

Denise en Daniëlle sleuren een tafel aan

Gisteravond, na de opruim, zijn we samen gaan eten in het plaatselijk restaurant met de familie van Christel en de onze. Iedereen was wel moe, maar dat bleek de gezelligheid niet te schaden. Het was een goede afsluiting. Na het eten reden de dappere meiden met hun fiets nog naar Leuven en Karel en ik gingen graag te voet naar huis, nog even uitblazen na al die drukte.

Maandagmorgen ben ik al vroeg wakker en begin vol energie aan de opruim binnen. Heerlijk om alles weer op zijn gewone plaats aan te treffen. Daarna komt Christel me halen: we hebben om 10 uur een afspraak in Herselt, bij de dienst die in staat voor de organisatie van de tentoonstellingen. Daar zouden flyers klaar liggen van onze tentoonstelling en die moeten we dan bij de bakkers van Herselt en omgeving ronddragen. Hier zouden we een GPS best kunnen gebruiken … maar ik vergeet dat ding mee te nemen. Gelukkig krijgen we een plannetje van de streek met de uitleg waar de bakkerijen winkel houden. En zo trekken we op weg.

Gelukkig voelt Christel zich nog fit … ik kan bijna geen woord meer uitbrengen van gewoon moe zijn. Af en toe vinden we de juiste weg niet, maar dat is niet erg. Daardoor krijgen we de kans om kennis te maken met een heel landelijke omgeving. Hier vind je nog ruimte, woongebieden die alleen het geluid van de auto’s van de bewoners moeten verdragen. Met de zon er op … om van te dromen.

We geraken tot bij alle bakkers en vinden er maar twee gesloten. Niet getreurd, een cafeetje ernaast wil wel een affiche hangen en bij een krantenzaak mogen er ook wat flyers leggen: omdat het van de Mixx komt.

Zo, nu kunnen we weer naar huis. Eten. Terwijl ik wat uitrust, draagt Christel de doeken en alle andere achtergebleven materiaal in de auto. Ludo zorgde gisteravond voor de afbraak de tenten, zodat hij die al kon meenemen naar huis.

Na wat rusten voel ik me terug beter. De witte partytent dient vandaag nog afgebroken. Christel en ik krijgen het voor elkaar: ook die tent is weldra opgeplooid en op zijn plaats gelegd. Wellicht kan ze nog eens gebruikt worden.

Christel vertrekt, ze zal nog wel even werk hebben om de auto leeg te maken. Ik moet alleen de garage nog ontruimd krijgen. Maar ook dat lukt me. Nu kan de auto terug binnen staan.

Nu ’t Alent opgeruimd is, kan ik beginnen denken aan de tentoonstelling in de Mixx. Vanavond is er nog wel een evaluatievergadering over het voorbije weekend met de organisatoren van ’t Alent. Maar dat is rustig napraten, zeker na zo’n geslaagde kunstroute.

Het belooft een stralende dag te worden. Voor negenen is iedereen reeds druk in de weer om zich te installeren. Er zijn nog wat tafeltjes en schilderijen bijgekomen, want gisteren bleek dat er meer mogelijkheden waren dan oorspronkelijk gedacht… Alles straalt kleur: zelfs tussen de bomen worden schilderijen geplaatst. Boeiend en ontspannend om te wandelen en te kijken.

Wanneer alles klaar staat, is het champagne-tijd: we klinken op het samenzijn en de goede afloop van de dag. Het is lekkere champagne, dank je wel Daniëlle.

Met Goedele en Jeroen, buren die ook meedoen aan de kunstroute met foto’s, afgesproken dat we voor de drukte een kijkje kwamen nemen bij hen. Dat doen we dan met zijn allen: Karel blijft ondertussen wel op het huis en de kostbaarheden passen en zal later er wel even tussen uit gaan.

De buren hebben een VELT-tuin. Heel boeiend, heel mooi. Alles groeit er zoals de natuur het zelf aanbrengt. Tussen het groen zijn er paadjes. Daar hangen de foto’s … natuurfoto’s. Gewoon prachtig. Warre, de zoon van een jaar of elf, komt gidsen. Hij is ontzettend fier over wat er bij hem thuis gebeurt en vooral dat hij die oude buurvrouw mag rondleiden in zijn wereld: daar het kippenhok, daar mijn voetbalveld, neen, nu eerst langs deze weg, hier is het hok en de loopruimte van de hond … ondertussen kijken we en genieten.

Als we terug naar huis gaan wacht me een grote verrassing: vrienden van rond het Gentse staan met Karel te praten. Het weerzien is heel hartelijk. Wat een mooi cadeau dat ze van zover toch gekomen zijn. We gaan even koffie drinken op het terras, de voormiddag zal het wel niet storm lopen. We hebben heel wat bij te praten. Mijn dag kan niet meer stuk.

Er druppelen af en toe wat bezoekers binnen, maar druk wordt het niet. Iedereen heeft zijn boterhammetjes meegebracht en krijgt rustig de tijd om die op te eten. Maar dan is de rust voorbij. Soms lijken de bezoekers in rij aan te schuiven. Ik ontvang de mensen, toon ze mijn eigen werk, stuur ze door naar Deepak. Ondertussen vraagt Karel of ze wat fris willen drinken (water, want de organisatie heeft liever dat de bezoekers niet blijven plakken). Dan naar buiten. In het atelier Christel, op het gazon daarvoor Indrah en Tine, dan naar de achtertuin waar de werken van Daniëlle en Denise staan. De meeste mensen nemen rustig de tijd om te kijken, vragen te stellen. Die belangstelling doet deugd. Christel en ik hebben al verschillende keren geëxposeerd, voor de anderen is het de eerste keer.

Ondertussen is mijn jongste dochter en de vriendin van Deepak toegekomen: met de fiets vanuit Leuven, dappere meiden. Er klinkt overal gebabbel, gelach, iedereen is enthousiast en de werken worden gewaardeerd.

Ik ben blij dat het allemaal zo enorm meevalt: net of het is één groot feest.

Vermoeiend is het wel. Na een paar uren hoor ik mezelf praten en kan ik moeilijk op sommige woorden komen. Gelukkig dat Karel me af en toe aflost bij de uitleg, zodat ik even kan bekomen.

Maar de zon blijft van de partij, hoewel tegen zes uur wat wolken komen aandrijven. Maar dan is het toch opruimen geblazen.

Daniëlle, die ontzettend graag kookt, heeft ondertussen de keuken in beslag genomen en maakt belegde toastjes klaar. Christel komt helpen. Wanneer alles opgeruimd is houden we een korte finissage: een glas schuimwijn. Dat heeft iedereen wel verdiend. Tsjing!

Wakker worden en weten: vandaag gebeurt het. Heerlijk … na al die dagen van voorbereiding.

En dan schiet Karel in gang. Voor de zon op de ramen schijnt gaat hij ze poetsen. Nu, die konden wel een poetsbeurt gebruiken … hoeveel maanden is het geleden dat die ramen nog eens werden behandeld? Het plezierige van weinig poetsen van de ramen is dat je het echt ‘ziet’ als ze onder handen genomen worden.

Wanneer hij net alle ramen gepoetst heeft … komt Ludo en Christel aanzetten. Terwijl ik spons en zeemvel opberg worden de eerste tenten opgezet. Voor de grote party-tent (3m x 6m) moeten we samenwerken. Het lukt ons de tent op te zetten zonder brokken te maken: het frame is echt heel kwetsbaar. We kochten die tent ooit in stuntprijs met de idee: zelfs als ze maar één keer dienst doet, zijn we tevreden. Het is al de vierde keer dat we ze opstellen en ze doet het nog altijd. Goed zo!

Mijn terrein is binnen in de tuinkamer. De ene helft is voor Deepak. Die kan vandaag niet meedraaien want hij heeft les, maar morgen komt hij dan wel. Zijn werken hangen al een tijdje op hun plaats tegen de muur. Vandaag moet ik alleen drie tafeltjes bijschuiven om nog liggend werk te presenteren: het oogt allemaal heel fris.

Ik neem de andere kant van de ruimte. Ditmaal stel ik alleen tekeningen ten toon. De nieuwe schilderijen zijn voor de tentoonstelling in de Mixx. Op een tafeltje heb ik mijn nieuwe reeks wenskaarten gelegd, wie weet of er iemand ze mooi vindt en er een wil kopen.

De zon schijnt en ieder voelt zich ontspannen.

De auto’s worden uitgeladen: werken van Christel en dochter Indrah. Daarna vertrekt Ludo voor een fietstocht van 100 km. Wanneer Karel, christel en ik aan tafel willen gaan komen Indrah (dochter van Christel en Ludo) en Tine (nichtje van Indrah) zich melden. De voormiddag tekenden ze in de academie waarna ze een broodje kochten en nu schuiven ze bij. We zitten gezellig ‘de spanning’ te verbijten.

Om 13 uur komen Daniëlle en Denise toe: de opbouw van de tentoonstelling schiet nu in volle gang. Ieder is druk in de weer om zijn plaats zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Creativiteit is troef om oplossingen te vinden voor allerlei problemen. Ieder helpt iedereen en tegen 14u30 zijn we klaar. Nu wachten op de komst van de groep kunstenaars die om 14 uur vertrokken zijn op bezichtigingronde.

We trekken ons terug op het terras met zijn allen. Hopelijk moeten we niet te lang wachten op de groep … want ik ben wel moe. Gelukkig komen ze even na vieren opduiken. De meeste mensen ken ik wel … leuk om elkaar weer te zien. En ik verkoop mijn eerste kaartjes. Ik vind het altijd hartverwarmend als iemand een kaartje koopt, het is een vorm van waardering voor mijn werk.

Wanneer alles gezien is vertrekt de groep naar een volgend adres en kunnen wij opruimen: alleen de tenten blijven staan, de rest verslepen we naar het atelier.

We spreken af morgenvroeg om 9 uur en Daniëlle belooft een champagne – ontbijt, althans, ze gaat voor de champagne zorgen. Niemand tekent protest aan en met algemene instemming wordt dit voorstel aanvaard.

Nu begint het toch te spannen. Morgen moeten de tentjes opgesteld worden. Daarna de werken er onder ten toon stellen … en tegen 14 uur moet alles klaar zijn, want dan komen de exposerende kunstenaars bij elkaar thuis de werken bezichtigen. Gelukkig voorspelt de weerman/vrouw droog weer, zodat de tentjes een nachtje kunnen blijven staan.

Aan de bezichtigingsronde doe ik niet mee. Het gaat al fietsend van het ene adres naar het andere … en dat zie ik me niet meer doen. Trouwens ik heb niet eens een fiets. Natuurlijk kan ik er een gaan lenen bij de buurvrouw. Maar hoe ga ik die tocht overleven? En ’s anderendaags is het alle hens aan dek: vanaf 10 uur mogen we de eerste bezoekers verwachten.

Vandaag ga ik het rustig aandoen. In de voormiddag doe ik boodschappen zodat we tijdens het weekend niet hoeven te verhongeren. Na de middag: de restschoonmaak in de tuin. Veel ga ik niet meer presteren. Maar er zijn weer zoveel sparappels uit de bomen gewaaid die kunnen weer eens bijeengeharkt worden. De tuintafel en -zetels moeten ook nog een beurt krijgen. Maar eens die weer presentabel zijn ga ik er gewoon in zitten en een boekje lezen. De rest is voor morgen.

Zo plan ik het … maar Karel krijgt ineens zin om mee te werken. Na de beurt bij de kinesist vanmorgen is zijn rug min of meer in orde. Daarbij schijnt de zon … en hij wil de terrasjes een beurt geven. Eerst de tuinmeubelen afspuiten en daarna komen de terrasstenen aan de beurt. Na de winter moet het toch eens gebeuren en waarom nu niet. We werken samen voor de kunst … en dat wordt nog gezellig ook.

Er zijn afspraken gemaakt met de andere kunstenaars wanneer zij hun werken komen installeren. Ik vraag aan de buren of we toelating te krijgen om de auto’s van de deelnemende kunstenaars aan een parkeerplaats te helpen. Geen probleem. Ook dat aspect is opgelost.

En binnenshuis kan ik al het een en ander al beredderen. De tentoonstelling vindt plaats in de tuinkamer: alle overtollige meubelen verdwijnen naar dat deel van het huis dat voor bezoekers niet toegankelijk is. Window-dressing noemen ze zoiets. Meteen voel ik de spanning wel stijgen, maar ’t is een prettige spanning: ik kijk echt uit naar morgen.

Vanavond heb ik beloofd aan Chrissy, 11 jaar, om naar haar dansoptreden te gaan kijken. Dat is feitelijk nog belangrijker dan ’t Alent. Zij is gepassioneerd door dans, richting hiphop. Op haar kamer draait ze de muziek die daarbij hoort en oefent ze tot ze er bijna bij neervalt, want neen, ze wil bij het optreden geen enkele fout maken … en daarbij is het zo plezant om doen. Als ze dan wat verlegen vraagt of je komt kijken, kan je toch niet anders dan ja zeggen?

Het weekend belooft één groot feest te worden. Heerlijk! Rusten doen we later wel.

Robby Smets is een van de exposanten bij de opening van de locatie van kunstkring Gesigneerd. Ik vind zijn werk heel aantrekkelijk: fantasierijk, kleurrijk … en dan die lijntjes. We geraken met hem in gesprek. Natuurlijk ook over hoe hij die lijntjes zet. Dat is het geheim van de stiel … in elk geval is het zeer arbeidsintensief. Voor hem is het telkens een verademing als hij aan het werk gaat. Hij heeft een zeer stresserende job … en eenmaal hij met die gekleurde lijntjes bezig is, valt alles van hem af. Het doet me denken aan mijn lijntjes trekken. Hij doet het met verf en kleur. Kunst als meditatie.

Googel even, dan kom je op zijn kleurige website terecht