Met de lino plaat met visjes maak ik ook wat afdrukken. Een deel gebruik ik om kaartjes te maken. Hier ook probeer ik te experimenteren met achtergrond en inkt.

Daarmee komt een einde aan mijn eerste drukperiode. Ik kijk al uit om in de academie aan de slag te gaan met de grotere lino.

Ik wil uitproberen hoe de kleur van de drukinkt het geheel beïnvloedt. Op de verschillende achtergronden experimenteer ik met de kleuren van drukinkt die ik in huis heb … en mengen is toegelaten. Natuurlijk wil ik een goede afdruk bekomen, maar nog meer plezier beleef ik aan het uitproberen. Even moet ik denken aan de middeleeuwse alchemisten, de scheikundigen van die tijd, op zoek naar een middel om goud te maken. Die experimenteerden er ook op los, vaak tot hun eigen ondergang, een lood- of kwikvergiftiging was niet uitgesloten. Ze konden het echter niet laten … en waarschijnlijk was niet alleen de formule om goud te maken hun drijfveer.

Ik heb twee lino platen uitgesneden met alleen maar lijnen. De ene plaat heeft horizontale, de andere verticale lijnen. Die wil ik nu boven elkaar afdrukken. Daarbij moet ik wel zorgen dat de twee platen juist dezelfde oppervlakte beslaan op het papier. Daarom leg ik op de ondergrond een papier waarop de grootte van de lino plaat is aangeduid en ook de grootte van het papier. Nu de eerste lino met inkt inrollen, op de voorbestemde plaats leggen, papier erover, afdrukken, de afdruk wegnemen en dan de lino. De tweede lino plaat inrollen, ook op de juiste plaats leggen en dan de afdruk er weer bovenop. Normaal moet de tweede afdruk op dezelfde oppervlakte terecht komen. En dat lukt. Ik ben fier over mijn prestatie.

Ik gebruik nog eens de rode achtergrond: het was een overschildering van een mislukt werk van acryl op papier. Uit een groot paper kreeg ik vier kleinere die konden gebruikt worden bij het afdrukken. Werden bij de eerste afdruk de horizontale lijnen het eerst op papier gezet en daarna (in een lichtere kleur) de verticale lijnen, nu doe ik het omgekeerde. En je merkt het verschil.

Op een ander overschot van een acrylwerk dat niet uit de kleuren kwam, probeer ik nog maar eens een afdruk. De achtergrond dringt zich nu teveel op.

Nog een ander acrylwerk dat om de papiermand vroeg wordt gebruikt. De achtergrond is veel te druk. Dat weet ik nu voor de toekomst: rustig aan met die achtergrond, de lino moet aan het woord komen.

Nu ik zelf over een handpers kan beschikken, kan ik me uitleven in allerlei experimenten. Ik gebruik een van mijn linosneden: die met de grotere vissen. Eerst heb ik met acryl de achtergrond vuurrood geschilderd. Ik zet de lino in met een koude kleur en druk af, nieuwsgierig wat het resultaat gaat zijn. Het kleurencontrast zit goed, maar de druk zelf is nog niet zo ideaal. Ik ben nog maar een leerling in het vak dus moet ik nu nog niet ongeduldig worden.

Hier gebruik ik een donkere achtergrond en druk de lino in wit af. De zijkant heeft te weinig inkt gekregen.

Ik gebruik dezelfde donkere achtergrond en neem een blauw als drukinkt. Dit lijkt me expressiever dan het wit. Nu ja, wit is zo smetteloos, zo onschuldig dat het op zich vaak saai wordt.

Na de boodschappen ligt het snijden van de lino op me te wachten. Ik verheug er me op zoals een kind op een cadeautje.

Lino snijden slorpt mijn aandacht helemaal op. Het is juist die concentratie die me zoveel plezier bezorgt: alsof ik op vakantie ben. Omdat ik zuivere lijnen wil bekomen, moet ik er echt mijn aandacht bijhouden. Net of ik in een avontuur beland: durf ik of durf ik het niet.

Gelukkig heb ik prima materiaal. Met het nodige geduld bereik ik wel wat ik wou. Wel oppassen voor de vingers, maar het lukt me om mijn vingers ‘achter’ het mesje te houden. Ik moet wel rustpauzes inlassen, mijn armspieren tekenen protest aan

Toch geraakt de lino op een dag uitgesneden. Nu wachten op de drukpers in de academie.

Vanmorgen eerst samen gepoetst, ook dat moet af en toe gebeuren. Na de middag is de tijd aan ons. Karel duikt weer achter zijn pc en ik kan eindelijk de lino plaat boven halen. Het wordt echt tijd dat ik stop met ontwerpen en aarzelen en nog iets proberen, want ik slaap niet meer goed. Ik heb besloten bij dat ene ontwerp te blijven en daar hou ik me nu aan.

Ik mag niet vergeten in spiegelbeeld te werken. Niet dat het erg zou opvallen bij iets abstract, maar het ‘voelt’ voor mij niet goed als het niet in de juiste richting weergegeven wordt.

De lino plaat is grijs. Om gemakkelijk te werken bewerk ik het gedeelte dat niet mag uitgesneden worden met Oost-Indische inkt. Zo krijg ik al een beeld, als ik de plaat voor de spiegel hou, hoe de lino er uit gaat zien bij het drukken.

Ik wil de lino in verschillende fases afwerken. Eerst de basis uitwerken, drukken en als het meevalt op een doek afdrukken, zodat ik er rond kan schilderen. Daarna de plaat verder bewerken, weer afdrukken, ook op doek en tenslotte een laatste keer waarin de zwarte vlakken tot een minimum herleid worden. ‘k Ben echt benieuwd wat dit gaat geven. Ongelooflijk hoe spannend het is. Morgen , wanneer ik fris ben en de Oost-Indische inkt volledig opgedroogd is, kan ik aan het uitsnijden beginnen.

Feitelijk voel ik me ‘spelen’. Het uitproberen en bezig zijn is het voornaamste, het resultaat zullen we wel zien. Als het meevalt zal het wellicht eens getoond worden op een of andere kunstmanifestatie, daarna gaat het in het archief, waar de kinderen het eens zullen ontdekken. Dan weten ze tenminste dat hun moeder op haar oude dag plezier beleefd heeft aan het leven.

Ze had deze morgen vreselijk gehuild, ze kon maar niet ophouden. ’t Viel haar allemaal zo zwaar: ouder worden en ervaren dat je niet meer kan wat vroeger wel kon. En dan was haar poes gaan lopen. Een poes die reeds 8 jaren in huis was en waar ze zoveel vriendschap van kreeg. Ze was 84 en haar wereld werd kleiner en kleiner. Ze was zo afhankelijk geworden, niks kon ze nog alleen.

Na het huilen had ze zich herpakt: ze had een afspraak met de kapster en daar wou ze nu niet tonen hoe ellendig ze zich voelde. Ze had er zelfs grappen zitten maken. Daarmee voelde ze zich beter. Toch was het nog altijd triestigheid troef. Nu we samen zaten op een drink voor Nieuwjaar wou ze er niet meer over zeuren. Ze wilde genieten van het samenzijn: “Zie je, ik ben er nog en kan dit nog meemaken”. De champagne maakte iedereen vrolijk, ook zij lachte voluit: het ouder worden werd even vergeten. Straks zou iedereen weer naar huis gaan. Dan zou ze weer haar leeftijd en de ongemakken ervan ontmoeten.

Ik vond haar verhaal zo in-triest. Ik zou haar willen troosten hebben, een arm rond haar schouder, iets liefs zeggen. Wellicht zou ze verschrikt teruggedeinsd hebben: in haar wereld werd die taal niet gebruikt.

Hoe kan je iemand troosten die de kou van ouder worden aan de lijve ondervindt?

Vandaag hebben we geen enkele afspraak, ook geen boodschappen te doen. Ja, de vaat die we gisteren lieten staan, moeten we eerst wegwerken, maar dan is alle tijd voor onszelf. Karel duikt een of andere vertaling in van een tekst van of over Spinoza en ik installeer me achter mijn tekentafel.

Het wordt stil in de kamer, alleen achtergrondmuziek is hoorbaar. Zijn we wel thuis? Later besef ik dat zelfs de koffie niet aan bod gekomen is, vergeten in het opgeslorpt zijn door het werk. Gelukkig begrijpen we elkaars ‘obsessie’. Een dag samen en nauwelijks iets zeggen, zo verdiept zitten we in onze eigen wereld. Tegen de middag ontwaken we als het ware: af en toe moet er gegeten worden. Na de maaltijd gaat Karel onmiddellijk verder met zijn bezigheid, ik probeer wat te slapen. Dat lukt me niet. Voortdurend ben ik bezig met het ontwerp voor de lino die geïntegreerd kan worden in een schilderij. Ik besluit maar de siësta achterwege te laten.

Uiteindelijk zal ik vandaag vier ontwerpen maken. Bij het laatste uitproberen voelde ik de concentratie afnemen: ik maak voortdurend fouten, kleine dan. Ik voel dat de oog-hand coördinatie wat minder goed verloopt, mijn lijnen zijn niet meer zuiver. Gelukkig zijn het ontwerpen, toch wil ik daar ook precieze lijnen.

Wanneer Karel van achter zijn pc komt, vallen zijn ogen bijna uit zijn kop. Hij geeft toe dat hij wat te intens heeft gewerkt. Dat is niet de eerste keer … je kan er maar deugd van hebben.

Ik ben tevreden van mijn dag. De vorige ontwerpen vond ik maar niets. Nu weet ik welke richting ik uit wil. Dat geeft een gevoel van opluchting: ’t Gaat toch lukken.

Mijn rug protesteert … maar mits een nacht goed slapen is dat weeral vergeten.

Ik wil iets bekomen met een drukke kern en een soort tentakels die voor spanning zorgen. Op taartkarton probeer ik een eerste ontwerp uit.