Tussen door ga ik natuurlijk naar het kantklossen. Met de groep zijn we een gezamenlijk werk aan het maken dat nadien ten toon gesteld zal worden in de ateliers van de Hagelandse Academie die niet in Rillaar gevestigd zijn. Zo kreeg de kantklas de opdracht iets voor het tekenatelier in Werchter te maken en voor een schilderatelier in Diest. Andere ateliers komen dan in Rillaar exposeren. Bedoeling is dat we elkaar wat leren kennen, want door de verspreide ligging vernemen we weinig van elkaar. In elk atelier wordt gewerkt met dezelfde afmetingen, nl. 10cm op 10cm. De afzonderlijk werkjes worden dan tot één groot geheel  verwerkt bij de tentoonstelling.

Voor mij is het experimenteren en ontdekken. Boeiend maar vermoeiend, want het vraagt enorme concentratie, vooral omdat ik er mij niet wil van afmaken met ‘gekende’ wegen. Denkelijk heb ik nu al vier werkjes uitgeprobeerd. Het laatste zint me wel … maar dan wil ik daarin verder gaan. Het tekenen en het kantklossen worstelen met elkaar om voorrang … en er is Toby die mij nog wil buiten laten. Blijkbaar wil hij me laten genieten van de lente die stilaan doorbreekt.

Vijf boekjes heb ik klaargemaakt voor de Art-o-maat. Nu wil ik verder werken in die richting maar op een groter formaat. Die boekjes wil ik dan tonen met de kunstroute … en ondertussen amuseer ik me alsof ik terug in de kleuterklas zit en een weefmatje mag maken, want dat vond ik genieten zonder grenzen.

Eerst dacht ik geschenkkaartjes in de doosjes voor de kunstautomaat te steken, maar de leporello’s hebben me te zeer in hun greep … dus waag ik me opnieuw aan papier vouwen en dan bewerken, maar nu met afmetingen die wel in een sigarettendoosje kunnen.

Nu vouw ik even anders: i.p.v. de bladen op elkaar te vouwen, plooi ik alles naar het midden toe. Zo ontstaat een dubbel middenblad als basis en plooien de andere bladen zich naar dat middenblad toe.

Dan teken ik een ontwerp dat, wanneer je het boekje open vouwt, zich herneemt op het volgende blad. Zo komt, hoe je het boekje ook open vouwt, telkens een ‘geheel’ te voorschijn. Het is echt spelen met lijnen en kijken wat het geeft.

Wanneer de basislijnen in potlood zijn vastgelegd komt de Oost-Indische inkt eraan. Eerst worden de basislijnen getekend en daarna volgt de invulling. Ik gebruik ook kleur om bepaalde vormen of lijnen te accentueren.

Liefst zou ik er de hele dag mee doorgaan … helaas roept Toby me voor zijn wandeling en houdt Karel mijn rustpauzes in het oog.

Ik hoop dat degene die mijn werkjes ontvangen het ook leuk vinden. Meer kan je er ook niet mee doen. Het is gewoon een hebbedingetje dat je bv. ergens op bergt en af en toe eens bekijkt wanneer je de lade open trekt.

helemaal open na een tweede open plooien

bij een eerste open plooien

Op 3 mei is het dan zo ver: voor de vierde keer op rij wordt de kunstroute ’t Alent georganiseerd in Werchter. Natuurlijk doe ik mee. Ik vind het leuk om mensen bij ons thuis te ontvangen en wat van mijn werk te tonen. Ik wil wel nieuw werk laten zien. Dat zal geen probleem zijn want heel wat van mijn creaties liggen veilig opgeborgen in mappen zonder dat ze al ooit zijn getoond.

Tijdens de kunstroute wordt ook de “art-o-maat” (de naam van de kunstautomaat) in gebruik gesteld. Eerst probeerde ik vouwboekjes uit, maar die waren dan wat te groot om dienst te kunnen doen, daarna schakelde ik over op geschenkkaartjes. Dat voelde wel leuk … maar uiteindelijk koos ik dan toch voor vouwboekjes en maakte een nieuwe reeks.

Het sigarettendoosje dat ik op de voorbereidende vergadering meekreeg als voorbeeld, haal ik uit elkaar, zodat ik de basisvorm kan blootleggen. Met dat patroon teken ik vijf doosjes af op een stuk karton dat ik nog ergens heb liggen en waarvan dozen voor taarten gemaakt worden die bij de bakkers over de toonbank gaan (nooit iets weggooien, want later blijk je het nodig te hebben). De vouwlijnen snijd ik heel licht aan zodat ze gemakkelijk plooien. Voor ik alles in de juiste vorm plooi, teken ik nog enkele kleurrijke lijnen om het geheel wat fleuriger te maken. Dan het doosje de juiste vorm vouwen en waar nodig lijm aanbrengen. Als het doosje klaar is schuif ik er een vouwboekje in. Wel even spannend: lukt het of … maar het is oké. Ik werk mijn vijf doosjes af.

Zo, dit deel van de kunstroute is afgewerkt. Nu de rest.

Gisteren, zestien jaren terug, sprong de oudste zoon van de vijfde verdieping de diepte in. Hij kon niet meer.

Op zijn verjaardag (13 februari) en zijn sterfdag (13 maart) komen we samen met de kinderen om hem te gedenken en te vieren. Hij blijft bij ons aanwezig. Kan of wil je een kind, een broer vergeten?

Het is een lange weg geweest naar dit samenzijn. Stilaan hebben we leren zijn naam vernoemen, de pijn om hem in woorden weer geven, leren aanvaarden dat ieder daarin een eigen weg gaat waarin denkelijk één gemeenschappelijk ervaren aanwezig is: gemis van die geliefde broer, dat geliefde kind.

De dag van zijn dood was een heerlijke lentedag. Elke jaar als de lente zich aandient, worstel ik me door dat vernieuwende licht. Het is zo dubbel. Enerzijds genieten van de winter die voorbij is, van het licht dat zich weer aandient, anderzijds hield dat licht voor mijn zoon zoveel ‘ten einde’ in: hij kon de verwachting en openheid van de lente niet meer aan.

Het duurde jaren voor ik terug van dat vernieuwende lentelicht na de winter kon genieten. Altijd kwam het afscheid nemen zich er tussen wringen. Nu is dat afscheid verzacht tot weemoed: ik geniet van het licht, blij weer een ochtend te mogen ingaan die me uitnodigt tot leven. Ik draag mijn zoon met me mee, ook in dat licht. Ik wil hem niet vergeten, hij hoort bij mij, hij is een deel van mijn leven en dat voelt goed.

Als ik opkijk van mijn tekenen staat er een vrouw aan mijn standje die een kaart uitzoekt. Ze wil iets erg kleurrijks. Ze gaat maar één kaart kopen, want aan de vorige standen heeft ze al kaarten gekocht en je kan niet alles opkopen. De kaart die ze zoekt is voor een neef die schizofreen is en van hevige kleuren houdt en over enkele dagen is hij jarig. Ze wil hem een kaart sturen voor zijn verjaardag.

Even voel ik mijn hart bonzen. Zal ik haar vertellen van mijn schizofrene zoon? Maar dan moet ik aan een verhaal beginnen … neen , ik beperk me tot luisteren en vraag hoe oud die neef wordt. Ja, 35 jaar. Iets jonger dan mijn zoon, die zou nu 41 geworden zijn.

Ik verontschuldig me dat ik de plastieken zakjes thuis vergeten ben, maar dat deert de vrouw niet; haar handtas is groot genoeg en om het kaartje zit immers al een plastieken omhulsel. En ze trekt verder.

Ik voel me opgewonden. Enerzijds erg blij dat ik een kaartje kon maken voor een man die overgeleverd is aan een wereld die met schizofrenie bestempeld wordt, anderzijds een enorme droefheid want voor mijn zoon stond ik machteloos.

Ik probeer me terug te concentreren op het tekenen.

Ondertussen heeft er een soort orkestje op het podium plaats genomen. De groep brengt accordeon muziek: liedjes van vroeger. Dat kon ik nu toch missen, het roept weemoed op.

Gelukkig komen er af en toe mensen bij mijn standje die ik ken. Een gezellige babbel houd me in het nu. Zelfs mijn jongste zoon komt opdagen, wat een verrassing.

Wanneer ik mijn pen voor de laatste keer proper maak om ze nu op te bergen, voel ik plots hoe moe ik ben. Gelukkig is het bijna sluitingstijd.  

Dan maar inpakken en wegwezen.

Wanneer ik buiten kom overvalt me het licht van een van de eerste lentedagen. Je kan niet alles hebben. Morgen komt er weer zo’n mooie dag. Ik beloof mezelf van die dag te genieten, o.m. door  een lange wandeling met Toby. Daarvoor alleen zou je een hond nemen: het is een reden om bij heerlijk lenteweer naar buiten te gaan.

Samen met Chrsitel heb ik me ingeschreven voor een kunst- en ambachtmarkt in Herselt. Laat Christel op die dag een samenkomst hebben die van het werk uitgaat en dus prioriteit heeft. Eerst denk ik er aan het af te blazen, maar dan wil haar jongste dochter wel in haar plaats gaan: zij tekent ook en heeft mooie werken aan te bieden. Met wat juwelen die Christel gemaakt heeft zal ze haar standje wel vol krijgen.

De man van Christel zal ons naar Herselt brengen en even helpen bij het uitladen en versleuren van de tafels. ’t Is wel in functie van de vrouwendag dat de markt doorgaat, maar op sommige momenten is mankracht erg welkom.

Ik heb niet zo veel mee te nemen: alles kan in zowat twee bananendozen. En mijn standje is ook rap in orde gebracht. Dat is het voordeel van een overdekte markt: geen aanzeulen en opbouw van een tent. De tafels krijgen we ter plaatse, we dienen ze alleen van uit een ander lokaal te sjouwen.

Ik heb me een hoekje gemaakt waar ik kan tekenen om verder te werken aan die vouwboekjes. Aan een hoek van de tafel heb ik me geïnstalleerd, met een oppervlakte van 40cm op 50 cm kom ik toe. Ik heb een onderlegger van plexiglas meegebracht die het onderliggende tafelkleed moet vrijwaren van gebeurlijke ongelukken, je weet maar nooit.

In het toilet haal ik wat spoelwater voor mijn pen: de beker die al zoveel jaren dienst doet is helemaal zwart geworden. Pen en het papier leg ik op tafel, en ik installeer me: een kop koffie links en de Oost-Indische inkt rechts, zodat ik de vloeistoffen niet met elkaar verwissel.

De markt mag beginnen.

De dagen schuiven voorbij. Stilaan komt er een lentegevoel aan de deur kloppen. Nog maar ’s morgens wakker worden en ontdekken dat het al licht is. ’t Is net of dat licht als een levengevende douche over me heen stroomt.

Ik ga terug wandelen met Toby. Wanneer het koud is krijgen ze me met geen stokken buiten. Ik bevries gewoon, ook innerlijk. Nu geniet ik van de lucht, de zon, de ruimte, de velden die op nieuwe begroeiing wachten.

Toby holt maar aan zodat ik er een flinke pas in moet zetten. Daar hou ik echt van: het gevoel dat ik ‘beweeg’. Gelukkig blijft hij zowat aan elke drol snuffelen, zodat ik effen op adem kan komen … na een winter binnen zitten is mijn conditie ook niet meer optimaal. Een drol kan met veel vaardigheid bijna tot een kunstwerk uitgewerkt worden, maar eerlijk gezegd, na het zoveelste oeuvre heb ik het wel bekeken, vooral als ze er reeds enkele dagen liggen. Over het afval wil ik het verder niet hebben … maar ik vermoed dat onze samenleving verstikt onder het afval dat je langs Vlaanderens wegen tegen komt. Vandaag dacht ik eraan een zak mee te nemen om ‘afval’ in op te slaan en daar dan nadien iets te maken. Er zijn kunstenaars die daarmee hun stem laten horen. Maar ik draag al poepzakjes mee om de donaties van Toby in op te bergen en dat is me genoeg en neen, met dat soort afval wil ik geen kunstwerk maken. Toby op zich vind ik wel een kunstwerk … vaak doet hij me denken aan Rataplan uit Lucky Luke: een schat van een hond maar niet begrepen door deze wereld. Toby wil elke bezoeker enthousiast begroeten … en dan mag hij van zijn baasjes niet eens opspringen en likjes geven. Ik zou er al lang de brui aan gegeven hebben. Toby daarentegen behoudt zijn vertrouwen in de mogelijkheid tot vriendschap van een mens … ondanks hij telkens gemaand wordt tot rust en ‘poten op de grond’.

Op het vouwboekje op de foto geen lentekriebels, gewoon eens ritme in een lijnenspel uitproberen.

Dan wil ik weg uit rond of hoekig. Rechte lijnen van vroeger komen aanwaaien.

Stilaan ontstaat er een skyline. Ik denk aan de kuststreek met de moderne flatgebouwen.

Een andere lading in mezelf dient zich aan. Ik wil wat scherpte brengen in mijn aanbod. Toch blijf ik het ‘ronde’ nog trouw. Denkelijk kan ik zo eindeloos doorgaan, net of het kind in mij weer volop ruimte heeft.

Ik blijf nog even de ronde vormen hanteren. Ze plezieren me, dus waarom niet die weg gaan?

Terwijl ik teken komen gedachten,herinneringen, toekomstdromen in en uit wandelen. Ik laat het maar gebeuren en geniet van wat ik mag vorm geven.

Omdat de kunstmarkt wenkt in Herselt en ik zo graag met dat gevouwen papier werk, wil ik nog wat van zo’n soort boekjes maken om mee te nemen.

Bij de eerste serie probeerde ik voor elk afzonderlijk vouwblaadje een eigen zentangle te maken. Die zentangles vloeiden wel in elkaar over, maar behielden toch een eigen expressie. Nu wil ik één vloeiende beweging realiseren wanneer het open gespreid wordt.

Het is met zentangle als basis dat ik op zoek ga naar mogelijkheden, dat ik een eigen weg ga. En ja, ik denk aan L. toen hij het had over die ronde vormen. Die wil ik ook uitproberen.

ongevouwen

Een vriendin schreef me dat ze een chique naam had voor de harmonica’s die ik de laatste tijd maak, nl. leporello. Dus even googgelen:

Leporello is de benaming van een drukwerk dat in meerdere slagen zig-zag is gevouwen. Dat kan variëren van enkele tot tientallen vouwen. Het is in gebruik bij reclamefolders en kaarten in reliëf zoals rivierkaarten van de Rijn en andere Duitse rivieren die soms een lengte van twee meter bereiken.

Leporello is een eponiem naar Leporello, de knecht van Don Giovanni, die de lijst van minaressen van zijn heer in een boekwerkje bij hield. In vroege uitvoeringen van deze opera was, om de lengte van de lijst te benadrukken, dit boekwerkje een zig-zag gevouwen stuk papier.

Dank je wel W. Wanneer ik later aan Karel vraag of hij weet wat leporello is, weet hij dat natuurlijk. Dan wil ik hem verrassen met iets dat ik zo juist ontdekte … en dan beschikt hij al over die kennis. Maar ik kan leporello’s ‘maken’ en dat is ook niet mis.

Met of zonder die leuke naam … ik blijf mezelf plezieren met het tekenen op dat gevouwen papier. Ik probeer wat andere manieren van vouwen uit. Het lijkt me een eindeloos spel, zalig!

Zowat twee jaren terug schreven Karel en ik mij in voor een onderzoek i.v.m. Alzheimer. Sommige onderzoeken of testen gingen door in Gasthuisberg (Leuven) andere onderzoeken vroegen verplaatsing naar Kortenberg.

Ik denk dat zowat iedereen geconfronteerd wordt met mensen die aan dementie lijden. Je voelt alleen een enorme onmacht om met deze mensen om te gaan die wellicht ooit genoten van het leven, kinderen het leven gaven, lief hebben gehad of het hebben uitgeschreeuwd van pijn. Je treft ze dan aan voor zich uit starend, een zoon of dochter die een hand vast houdt, een gebaar waaraan misschien geen betekenis meer kan gegeven worden … of wellicht is iedereen hen vergeten zoals zij ook alles vergeten zijn.

En je weet dat dit beeld ook voor jezelf weggelegd kan zijn.

Na onderzoeken en testen in Leuven, werd ik nu ook uitgenodigd naar de Sint-Jozef kliniek in Kortenberg. Sint-Jozef is een kliniek voor mensen met psychiatrische problematiek en mijn eerste man is daar een tijd opgenomen …

Dat speelt door mijn hoofd. Wat is het toch allemaal complex  … maar tevens is er een winkel in de buurt met verf- en tekenbenodigdheden, waar ik even langs wil lopen … inderdaad om o.a. etalagespelden te kopen.

Ik heb een lijstje bij me van de dingen die ik wil aanschaffen. Ik geniet ervan gewoon in de winkel rond te kijken. Goede kwaliteit van papier brengt me in verrukking. Wanneer ik alles in de mand geladen heb dat ik op mijn lijstje aantref, schuif ik aan bij de kassa.

En dan naar Sint-Jozef in Kortenberg.

Het geeft me toch even een rilling. Ik heb er mijn eerste man bezocht. Hij vertelde dat hij op de afdeling zat met de mensen met het hoogste IQ maar ook met de meeste zelfdodingen. Zelf is hij ook na enkele maanden in Kortenberg naar het water gegaan: hij kon niet meer.

Het gebouw is erg veranderd: gemoderniseerd en uitgebreid. Wanneer ik me aanmeld vragen ze mijn identiteitskaart en of ze de factuur naar dat adres mogen sturen. Ik vertel de jonge vrouw dat ik kom om testen af te leggen: normaal krijg ik een kleine vergoeding i.p.v. dat ik moet betalen.

Daarna word ik naar de wachtkamer verwezen en ga zitten tussen de anderen die wachten. Een wachtkamer maakt me altijd gespannen, maar zeker deze ruimte. De mensen die hier zitten dragen elk hun eigen verhaal, soms erg zichtbaar. In de hoek zit een koppel waarvan de man denkelijk zal opgenomen worden: hij sleurt een koffer met zich mee. Aan de andere kant wellicht twee broers, waarvan de ene duidelijk de steun van de andere nodig heeft.

Gelukkig komt de psychologe me snel halen: nu naar haar bureau om de testen af te leggen. Het is een ruim bureau, in tegenstelling tot Gasthuisberg waar je in een achterafhokje moet plaats nemen wegens gebrek aan ruimte in die gigantische medische stad. De testen duren niet zo lang. Maar in Gasthuisberg kreeg ik een koffietje … hier is er zelfs geen glas water te bespeuren. Dit is feitelijk niet zo attent: ik wil me welkom voelen, zelfs als ik geen cliënt ben van hun firma.

Dat was even een zure oprisping … maar ik ben daar als mens met een eigen verleden en wat warmte zou deugd doen, al was het maar de warmte van een koffie in een plastieken beker.

Wanneer alles achter de rug is (denkelijk hebben ze nog nooit iemand zo snel die testen weten afleggen, maar ik wou dat het voorbij was) ga ik zo snel mogelijk naar buiten, net of ik van deze plaats weg vlucht. Ik wil de auto in, naar huis, naar Karel … naar een wereld waar het goed om toeven is.

De rit naar huis maakt me rustig. Ik weet mijn aankopen van tekengerief achter me liggen als een steun in de rug. Straks zal ik alles uitpakken … en vergeten wat achter me ligt: er is nog zoveel toekomst om boeiend te leven.