Tussen het klossen en de tentoonstellingen door kreeg ik de tijd om nog te tekenen, formaat 50 x 70 cm, de grootte waarmee ik in december ga ten toon stellen.

Ik blijf bij het onderwerp brieven en voer een nieuwe stijlfiguur in: aangelengde Oost-Indische inkt zorgt voor een lichtere toets, zodat er een achtergrond en voorgrond ontstaat. Ik gebruik de sjablonen waarmee ik vroeger in deze reeks al gewerkt heb en ben benieuwd wat er gaat ontstaan.

En dat valt best mee: door alleen de vorm van het blad te gebruiken gecombineerd met verschillende tinten van inkt, ontstaat er een levendig geheel.

Daar wil ik verder mee experimenteren.

Maandagmorgen gaan we heel vroeg boodschappen doen: dan is er nog schaduw op de parking zodat het voor Toby, die in de auto moet blijven, nog redelijk blijft van temperatuur.

Op weg naar de winkel rijden we langs straten die gisteren nog druk bezocht werden: alle afval is al netjes opgeruimd en in plastic zakken opgeborgen … er is van de voorbije festivaldagen, uitgenomen de nadarhekken, niet zo veel meer te bespeuren.

In de namiddag gaan we wandelen. Wanneer we voorbij de weiden komen waar gekampeerd werd, lijkt het alsof er nooit iets heeft plaats gevonden: alle rommel (en er blijft wat liggen, van tenten tot zetels en matrassen, naast de gewone afval van flessen en overschotten van eten), alle wc’s (die massaal werden aangevoerd) zijn  verdwenen. Alleen zien we ergens nog een zwerm meeuwen zich ontfermen over wat nog van eetbaars is overgebleven. In de straten worden de nadarhekken op grote vrachtwagens geladen, nog even … en er blijft van het hele festival alleen nog de wei met de gestapelde containers over.

Ik heb wel bewondering voor de organisatie ‘achter’ het festival. Aan alles moet gedacht worden om op een paar dagen tijd een klein dorp om te bouwen tot een heuse stad: mensen moeten  hun auto’s kwijt kunnen, zich van eten en drinken voorzien, ergens naar toilet kunnen gaan, een slaapplaats bemachtigen … en dat zonder de inwoners al te veel te storen. Ik geloof niet dat er klachten waren van inwoners die een of andere vorm van schade leden;

Zo zakt dit festival weer weg naar afdeling ‘herinnering’. De deelnemers zullen er waarschijnlijk enorm van genoten hebben met dit schitterende weer. Het dorp zelf zal gauw zijn gekende ritme hernemen. Zo leeft Werchter op het ritme van zijn festival.

In elk geval: wij hebben al geboekt voor volgend jaar bij mijn dochter.

We hebben Rock Werchter overleefd, dank zij de gastvrijheid van de oudste dochter en haar man.

Het was wel warm die dagen. Dus bleven we maar binnen als we niet met de honden op stap waren. Ik had me voorgenomen om niet te klossen …maar ik kon het niet over mijn hart krijgen mijn kloswerk thuis te laten. Ik heb me dan maar geïnstalleerd in een hoekje … en van het voorgenomen leporello’s maken bleef het dan maar bij het goede voornemen. Waarom zou ik het klossen laten als het me zo uitnodigde? Tussendoor nam ik voldoende rust, zodat ik zonder kleerscheuren en pijnlijke armspieren de dagen door geraakte.

Mijn dochter woont niet zover van een bos. Natuurlijk zijn we dat bos gaan verkennen met de honden: Toby en Schicco. Schicco is meer dan dubbel zo groot als Toby: een elegante grote Munsterlander. Wanneer hij rustig voor ons uit liep moest ik voortdurend denken dat hij toch bijzonder goed paste bij Aike en Carlo, zijn lopen was meer zich dansend verplaatsen … helaas was zijn neiging om de vrijheid te veroveren heel sterk en dan was hem aan de leiband houden soms een hele opgave.

Zondagavond kwamen we samen met de kinderen. We hadden afgesproken om lekker te gaan eten en nadien bij Aike en Carlo de verdere avond door te brengen. Gewoon rustig van elkaar genieten.

Maandagvoormiddag keerden we naar huis terug. Gelukkig reden we naar Werchter toe, want de uittocht van het festivalpubliek was volop gaande: verkeerspolitie stond aan de rotondes het verkeer te regelen. We moesten wel niet te lang aanschuiven maar voor de tegenovergestelde richting was het kilometers lang de beurt afwachten.

Nu was het nog even wachten op Classic Werchter, dat zaterdag na Rock Werchter plaats vond. Daarvoor zochten we geen logies: een nachtje zouden we het wel overleven. Maar het viel feestelijk mee. Vermoedelijk zat de wind goed: het geluid dreef een andere richting uit. In de namiddag zagen we voorbij ons huis de auto’s stapvoets aanschuiven richting Werchter, ’s nachts werd diezelfde file herhaald in tegenovergestelde richting, zodat tegen de morgen het dorp kon herademen en we ongehinderd op weg konden voor de noodzakelijke boodschappen.

Het werk van Lieve kreeg een plaats op een bovenverdieping in het cc Gasthuis. De structuur van de ruimte straalt een zekere gezelligheid uit met het schuin op- of aflopend dak en de ruimte die door panelen in kleinere eenheden verdeeld is.

Ze heeft zich op drie werken gefocust, allemaal met kledij als basisontwerp. In een eerste werk neemt ze je mee naar een ontwerp van een jas. Telkens wordt een ander deel van de jas met een rood aspect ‘in de verf’ gezet… en wanneer je uitkijkt naar een zoveelste aflevering is er een hiaat en krijg je een geklost ontwerp aangeboden. In een tweede werk speelt ze met een jurk, snijdt daar een stuk uit en vult dat op met kant. Allemaal heel subtiel, je moet toekijken om het te ontdekken. Als laatste werk hangen er drie (poppen?)jurken in een blauwe omkadering. De jurkjes werden bewerkt met een schaar en waar de ‘gaten’ ontstonden werden die opgevuld met kantwerk. De presentatie van die dieprode mini-jurkjes, vol fantasie vervormd in het blauwe kader, heeft een ontroerende dimensie: ze hangen zo fragiel te dromen van een andere wereld. Gewoon prachtig.

Het eindwerk van Lieve bekijken maakt iets blij in me los. Zouden we naast antidepressiva eens geen kantklossen uitproberen wanneer mensen nood hebben aan wat meer blijheid?

Een speciale vermelding verdient dit kunstwerkje naast de ingangsdeur.

Ingrediënten: een oude school die aangepast werd aan de noden van een academie en waarvan nog niet alle dichtgepleisterde gaten een verflaag kregen. Een kantklas die aan de ingangsdeur op ooghoogte pleisterwerk vertoont. Een docente die daarin  een uitdaging ziet … en het resultaat is echt verrassend.

Of hoe kant (gebouw)wonden kan helen.

Bij het binnenkomen van de klas worden we verwelkomd door een groot werk aan de ingangsdeur. Laag op laag werden de afzonderlijke stukken kant samengesteld tot een geheel.

Tijdens de les zag ik de collega smalle reepjes klossen. Zij had al in gedachten wat ze er mee ging doen. Als al die reepjes nu samengevoegd zijn en geplooid volgens plan ontstaat er een ritmische beweging die plezierig aandoet. Eerst kijk je naar het geheel, dan ontdek je de verschillende klospartijen in de reepjes.

Een overgebleven rits uit een versleten kledingstuk … en met de nodige fantasie en handvaardigheid wordt dit een leuk moment op de ontdekkingstocht: je moet maar op dit idee komen.

Een doosje dat nergens toe dient … maar zo mooi is om naar te kijken

Dit werkje doet me denken aan een Romeinse strijdwagen, maar dan in mini. Het is een leuk werkje, om ergens neer te zetten en er dan af en toe met plezier naar te kijken.

Nog een opdracht ‘hout’ werkje: breng wat overschotjes van de verbouwing mee naar de klas … en er ontstaat een sprankelend werkje.

Eerst het bootje ontdekt, dan het zeil erachter: wat een mooi zeilbootje. Vervolgens wat lager gekeken: hé, daar zijn de golven. Maar als de golven zo laag verbeeld staan, dan wordt dat zeilbootje een ‘luchtbootje’ … en klieft dat bootje met zijn zeilen door ja wat, wellicht het imaginaire. Even voel ik me innerlijk trillen, het doet me aan Chagall denken.

Dit soort kantwerk is wel heel bijzonder: met gel-druk heeft men op dunne houten panelen kantwerkjes afgedrukt. Het ritmische herhalen van het drukken en het dicht bijeen plaatsen van de panelen geeft een vervreemdend effect: dit verwacht men niet als ‘kant’, terwijl men het kantwerk toch duidelijk herkent.

Dit is een werk van een collega uit het eerste jaar. Ik ervaar bijna fysiek hoe hier uit oude boeken wijsheid bijeengeklost wordt. Zelfs als je nog niet ‘afgestudeerd’ bent, kan je met beperkte technieken toch heel emotioneel rijke werken maken.

Dan een werk van mezelf. Op een donkere muur komt de lichte draad goed tot uiting … de kippendraad die daarin verwerkt werd gaat wat naar de achtergrond. Op de foto helemaal, in de tentoonstelling moet je wel nauwkeurig kijken. Maar ‘k ben er wel tevreden over: ik had nooit gedacht na enkele maanden al zo’n werk te realiseren. Ik voel me ‘op mijn plaats’ in de kantklas.

Heel voorzichtig werden de bladeren gedroogd en later werd er een kantwerkje op geklost.

Grote lucifers verwijzen ook naar hout en om ze bij het kantwerk te doen passen werden de punten van de lucifer in dezelfde kleur geverfd als de draad. Soms zijn het maar subtiele veranderingen die men aanbrengt en een voorwerp krijgt een heel andere betekenis.

Nog een bijzonder werkje: bovenaan zijn twijgjes, in zwarte verf gedompeld en als deel van het kantwerk gebruikt. Daardoor krijgt het geheel een heel grafisch accent.

Ik ervaar de tentoonstelling in de kantklas als een ontdekkingsreis. Wellicht ben ik zo verrast omdat het de eerste keer is dat ik dat meemaak, de collega’s die al enkele jaren les volgen weten dat Lieve, de docente, een expert is in het ‘ten toon stellen’.

De ouderejaars hadden twee opdrachten waarrond ze konden werken: hout en loskomen uit het vlak, dus een derde dimensie opzoeken.

Ik zag wel kleine stukjes kantwerk ontstaan … maar pas nu ontdek ik hoe die kleine stukjes als een puzzel passen in een groter geheel … en dat dat groter geheel veel meer biedt dan een kundig uitgevoerd handwerkje.

Bij de inleidende foto: een houten ‘geraamte’ dat stevig is en tegen een duw kan met daaraan een kantwerk gekoppeld dat het houtwerk uitnodigt (of is het omgekeerd) om te klinken als een harp.

opdracht: hout. Voor mij is dit een gedicht in woorden van kant en houten toevoegsels. Ik kijk er naar en zou blijven kijken.