Werchter zonder Rock: een verloren dorp in Vlaams-Brabant. Toch bezit dit kleine dorp een galerij waar regelmatig tentoonstellingen georganiseerd worden. Ook is er een jaarlijkse processie met paarden en schuttersgilde, die heel wat toeschouwers lokt. Tweejaarlijks is er een kunstroute. Verder nog een fanfare, een toneelvereniging, een turnclub en een academie, hoewel dit laatste onderdeel is van de Hagelandse Academie. Een klein dorp dat leeft.

Twee keer hetzelfde landschap maar anders geïnterpreteerd.

Horizontale werken stralen een zekere rust uit, maar een weerbarstige staak of draai doet opkijken uit de mijmering.

Een regenboog wil nog wel eens terugkomen bij Desiré. Wellicht een manier om zijn verlangen naar vriendschap en hoop uit te drukken.

Strand en zee herleiden tot de essentie in kleurenvlakken.

De kerk en enkele huizen. Daar rond de ruimte van lucht en landschap. Een eigenzinnige interpretatie van dit kleine dorp.

Weer datzelfde dorp met een andere inkleuring.

Met kleurpotloden drukt Desiré wellicht het meest kwetsbare van zichzelf uit. Met liefde en geduld wordt zijn wereld geboren.

Twee centrale plaatsen in een dorp. In de kerk worden de religieuze vieringen gehouden, op het kerkhof liggen de dierbaren begraven. Het feit dat deze schilderijen samenhangen, roept iets op van de vergankelijkheid van het leven, van de mens.

Op bijzondere wijze komen deze werken tot leven. Een eerste indruk doet denken aan een schap met wat achtergelaten spullen, bij nader kijken ontdek je de vaardigheid van de schilder om een stilleven te creëren.

Neen, geen kleine schilderij op hout. Ook het hout is geschilderd.

Op de oude behangtafel van Desiré liggen voorbeelden van zijn ambachtelijkheid: op een soort vezelplaat is marmer en hout geschilderd.

Traditiegetrouw houdt het Danscentrum Aike Raes tijdens de laatste lessenweek open deur: ouders en andere familieleden mogen dan mee het leslokaal binnen om de kinderen aan het werk te zien. Ik maak een afspraak met Marjolein en haar ouders om van dat moment gebruik te maken om kennis te maken en een eerste gesprek te hebben over haar deelname aan de tentoonstelling van KUMBE (kunstenaars met beperking). Marjolein danst in de tweede Damba-groep en die start om 11 uur met de les.

Het is ontzettend druk in het danscentrum. Vier groepen dansen in verschillende lokalen. De ene groep staat klaar om de les te beginnen, een andere groep komt verhit uit de les en zoekt zich een weg naar de kleedkamers, mama’s en papa’s, fotoapparaat in aanslag, maken zich klaar om met zoon of dochter mee de danszaal in te schuiven, anderen staan rond het bureau van Carlo om informatie te vragen, Aike wil nog even overleggen met een docent en cheers proberen wafels te verkopen om hun reis naar Engeland te helpen betalen. Daar zullen ze deelnemen aan een internationale wedstrijd. Ze hebben een verkoopskreet bedacht en ondertussen voeren ze een eenvoudig dansje uit met hun pom’s. Telkens iemand voorbij hun tafeltje komt, gaat het van:

that's all right, that's oké koop een wafel hupsakee!

steun de cheers naar Engeland, pak een wafel bij de hand!

koop een wafel 1 of 2 dan is alles dik ok!

Vandaag concentreer ik me op de DAMBA- groep: DAnsers Met Bijzondere Aandacht. In september 2007 is dit project van start gegaan. Eerst viseerde men kinderen van 8 tot 12 jaar die, omwille van hun verstandelijke beperkingen, niet mee konden in een gewone groep van hun leeftijd. Nu zijn er twee groepen: een tot 12 jaar en de andere groep voor jongeren en jong-volwassenen. De groepen worden begeleid door twee docenten, die elk vanuit een specifieke hoek werken. Bedoeling is de kinderen dansplezier mee te geven. Dat ze ondertussen ook bewegen, bepaalde vaardigheden ontwikkelen, leren in groep werken, allemaal mooi meegenomen.

Het is wel een speciale dag. Het is niet alleen de laatste les van dit schooljaar waarbij de ouders komen kijken, maar ook Koen en Sarah, die deze groepen al vier jaar begeleiden, geven deze taak door aan hun opvolgsters. Deze nieuwe docenten zullen er vandaag bij zijn om te komen kennis maken. Ook komt er bezoek van Kiwanis Oud-Heverlee. Ze brengen een sponsoring mee voor het Damba-project van 2.500 euro (dank u wel). Tussen de twee lessen zal er een korte plechtigheid zijn waarop die cheque officieel overhandigd wordt.

Karel en ik overleven de drukte en na een deugddoende koffie trekken we de zaal in. Daar maak ik kennis met Marjolein en haar papa. Mama kon er niet bij zijn want die werd ergens anders verwacht, jammer.

De dansers zijn met dertien, drie jongens en tien meisjes. Ze gaan in een kring zitten. Sarah geeft even uitleg dat het de laatste keer is voor Koen en haarzelf om les te geven, maar niet getreurd, ze worden vervangen door twee toffe docenten: Els en Hélène, neen geen meester meer, jammer hé. Deze docenten stellen zich even voor, de ouders mogen gerust zijn, hun kinderen worden niet in de steek gelaten. En dan begint de les.

Mooi om zien hoe Koen en Sarah oog hebben voor elk kind, hoe ze gebruik maken van vb. een zonnebril, of een kleurrijke stok, of een staafje met zilveren sterretje om kinderen uit te nodigen tot een eigen manier van dansen. Soms beduidt enkel een licht wiegen van het bovenlichaam dat iemand bij de les is. Anderen kunnen dan weer erg lenig met armen en benen aan de slag. Wat opvalt: de dansers stralen van blijdschap. Ze zijn ook erg lief voor mekaar. Een spontane omarming tijdens een rustpauze of even wachten om op het matje te springen tot de vorige danser plaats kan maken. Het is een andere wereld die zich openbaart. Het gaat niet om de prestatie maar gewoon om het plezier van bewegen op muziek.

Tussendoor wordt met een eigen groepskreet de dansers even samengebracht. Zoals echte sporters peppen ze elkaar op en tonen ze dat ze één groep vormen: Damba hé, Damba ho, op naar een volgende planeet hého. Zo concentreren ze zich weer om een volgende oefening aan te vatten 

En wat zijn ze trots dat ze kunnen tonen aan het publiek, met daarin hun mama en/of papa, broers of zussen, hoe goed ze het wel doen. Er worden foto’s genomen of gefilmd … en ze weten het. Op het einde gaan de dansers neerzitten, want Elise heeft iets speciaal voor Koen en Sarah. Op het liedje van “Alice in wonderland” van K3 heeft ze een dansje bedacht en dat brengt ze met veel enthousiasme. Het applaus is verdiend.

Dan komt het afscheid. Nog een laatste keer met Koen en Sarah Damba hé, Damba ho … en wat zien we: grote Koen die zijn tranen wegveegt. Maar hij is niet de enige.

Maar dan komen bloemen en knuffels en een fles wijn en nog een tekening en nog knuffels en een extra dikke zoen.

Die kinderen zien dansen raakt ons. Hun vreugde mogen meebeleven ontroert, maakt kwetsbaar. De weerloosheid van zo’n kind maakt alleen graag zien wakker. Van een kind te mogen houden, zonder verdere verwachtingen, is wellicht het puurste dat het leven kan bieden. Natuurlijk blijven de zorgen. Maar zoals de mama van Ken zei toen we spraken over zijn deelname aan het KUMBE-project: zijn tekeningen zijn me meer waard dan een Picasso en meteen kreeg Ken een warme knuffel.

Karel en ik hadden gedacht na dit mini-optreden iets te gaan eten in de stad.  Maar geen van beiden hebben nog zin in die drukte. We willen naar huis, bekomen van deze ontroerende  momenten. Onze dag is mooi geweest.

Afgevaardigden van Kiwanis Oud-Heverlee en de dansers van de Damba-groep tonen de symbolische chèque.

Aike geeft bedankt Kiwanis én de ouders voor het vertrouwen dat ze stellen in de dansschool.

Koen poseert met de dansers van de jongste Damba groep.

De jongeren gaan de zaal dwars oversteken. Het is de bedoeling dat ze daarbij minstens één danspasje maken. Voor sommigen een hele opgave, maar als het lukt een lach die vertelt hoe fier ze zijn.

Marjolein aan het werk.

Elise bedankt Sarah en Koen met een dansje.

Een kleine attentie vanwege de ouders. De inzet van Sarah en Koen betekende voor hun kinderen wekelijks dansplezier waar ze telkens naar uitkeken.