De bedoeling van de tentoonstelling is om de eigen leerlingen te laten kennis maken met de andere ateliers, zodat ze bv. als ze in een bepaalde richting afstuderen zich kunnen inschrijven in een atelier dat een aanbod geeft dat hen aanspreekt. Om dit project te realiseren worden drie locaties uitgekozen die vooral de ateliers voor volwassenen huisvesten: Diest, Rillaar en Werchter. Met de afdelingen voor kinderen en jongeren erbij is de academie aanwezig in negen (deel)gemeenten.

Elk atelier ging aan de slag met de opdracht: op een oppervlakte van tien vierkante centimeter (of een kubus van 10 cm zijde) iets realiseren met de techniek die in het atelier beoefend wordt.

Voor het kantklossen ging de docente ( en meteen ook haar leerlingen) haar inspiratie halen bij Jacson Pollock. Op een op maat gesneden glas, werd op een oppervlakte van 10 cm² gespat met acryl. Het resultaat werd dan gebruikt om een werkje te maken dat daarop aansloot.

De foto hiernaast toont mijn werkje. Toen ik het aan de docente gaf dacht ik: ’t is niet echt denderend. Het verraste me toen ik het zo gepresenteerd op de muur zag: dan kon ik me er wel mee verzoenen.

Zo ging elk atelier aan de slag om met zijn allen iets te maken.

Ongelooflijk wat je binnen de afmeting van 10 cm² of 10 cm³ kan realiseren. Het is vooral de fantasie die moet aangesproken worden. Grenzen zijn er om het grenzeloze ervaarbaar te maken.

HAAS: Hagelandse academie aan de stroom organiseerde onder het motto: volg de stroom en bezoek onze academies op zondag 26 april van 10 tot 18 uur. Prikkel uw artistieke verwondering met honderden kunstwerkjes, een tentoonstelling van de eigen leerlingen

Op drie locaties werd open academie gehouden: Aarschot, Diest en Rotselaar.

De bedoeling is de leerlingen van de academie en hun familie- en vriendenkring kennis te laten maken met alle ateliers en de activiteiten die daarin plaats vinden. Een promotieproject dat maanden voorbereid werd: alle leerlingen hadden één of meer werkjes die ten toon gesteld werden en de leerkrachten zorgden voor de presentatie en de organisatie van koffie, koekjes en taart (meestal zelf gebakken).

Omdat Christel en ik ook deel namen aan dat project en omdat we ook wel nieuwsgierig waren wat er allemaal binnen de Hagelandse academie gebeurde, zijn we ook gaan rondtoeren.

Eerst naar Diest, dan Rillaar, vervolgens een tussenstop in Baal waar kunstkring Gesigneerd een tentoonstelling had van "de kleine artiest" (ook leerlingen van de academie) en dan naar Werchter om uiteindelijk nog bij Fons van Tricht zijn laatste keramiek te gaan ontdekken.

Een hele trip … en toen we terug naar huis reden werd het stil in de wagen: we kregen niets meer gezegd. Christel stelde dat ons woordkapitaal verbruikt was. Het was echter niet verbruikt, het zat verstopt achter gloeiende voeten, vermoeide benen en een massa indrukken. Teveel om in een keer te verwerken.

Gelukkig was het aanbod de energie investering waard. We hoefden niet op reis en een duur ingangsticket te betalen om iets mooi te zien: dat kregen we hier ter plaatse en gratis.

De groep die in Orlando zich een plaats ‘bij de tien beste’ van de wereld veroverde, is zondagmorgen veilig geland en probeert nu de jetlag weg te werken. Over enkele weken verdedigt de cheergroep die naar Orlando ging, hun goud van vorig jaar voor het Belgisch kampioenschap in Mechelen. Veel tijd om uit te rusten krijgen ze niet. Daarbij worden de meeste deelnemers op school verwacht. Achter de glitter en de show, zit vaak hard werken en tanden op elkaar.

Ondertussen (zondagavond) verdedigt Julie Mannekens haar plaats in SYTYCD (so you think you can dance). Ze is ook een leerlinge van het danscentrum. Duimen maar.

Wel krijg ik even mijn dochter aan de lijn. De verbinding valt voortdurend uit. We zijn blij elkaar gehoord te hebben en spreken af om over een paar dagen elkaar ‘in het echt’ te zien.

Dan herneemt het gewone leven zich dat zich voor mij vooral afspeelt achter mijn tekentafel. Ik laat de jongeren aan hun wereld over: terwijl zij de sterren uit de hemel dansen ben ik ontroerd door garen dat mij inspireert om een stukje kant te realiseren.

En dan kijk ik naar buiten. Het regent, niet direct mijn favoriete weer. Maar de rabarber geniet ervan en groeit zienderogen.