Aan de Walen en Fransgezinden van België

Wanneer gaat de chantage van de Franstalige Belgen, Vlamingen en Walen, op de meerderheid van het land nu eens eindelijk een einde nemen.

Beseffen jullie niet, Dames en Heren, dat de geschiedenis ons leert, dat de Vlamingen stap voor stap hebben moeten vechten en onderhandelen om dezelfde rechten te krijgen als jullie? Dat wanneer de Vlamingen naar de Walen, en naar Frankrijk moesten gaan werken omdat het land slechts investeerde in de zware Waalse industrie,  de Walen zich prima voelden toen ze die boerkens uit de Vlaanderen commandeerden, in het Frans. Een goede Vlaming was een brave en domme Vlaming. Niemand had last van de Vlamingen zolang ze maar geen Vlaams moesten  spreken. Alle officieren in het leger waren  Franstaligen,  hogere studies konden alleen in het Frans gebeuren, en er is nog zo een waslijst van de onderdrukking van de Vlamingen. Misschien moest er ook eens een excuus komen van het verleden. 

Wij moeten met lede ogen toezien hoe jullie die zelf de taalgrens gewild hebben, toch graag het recht van de minderheden opeisen, en daarmee meer voorrechten willen voor het “eigen volk”. Zolang het niet over Vlamingen gaat zijn jullie niet vies van de slogan “Eigen volk eerst”.

De eerste keer dat  de Vlamingen het democratische principe van “de meerderheid beslist” toepast, zijn jullie rechten geschaad, terwijl jullie dat democratisch principe inroepen om de Vlaamse gemeenten te verfransen, zijn de rechten van de Vlamingen dan niet geschaad?

We weten nu ook wel stilaan dat de solidariteit, die jullie niet kenden toen Vlaanderen arm was, steeds wordt ingeroepen wanneer jullie daar beter van worden. Kunnen jullie me eens zeggen wanneer de Vlamingen niet solidair zijn geweest? Wees voor de verandering eens dankbaar.

Wil de meerderheid van de Vlamingen nu een splitsing van België? Neen, ze willen een splitsing van BHV en het zijn de Franstalige die het verheffen tot een splitsing van België, door uit te dagen en te zien hoever de Vlamingen, die altijd verdeeld waren in het verleden durven gaan. Wel misschien winnen jullie dit spelletje, want meer is het voor jullie blijkbaar niet, en dat pokerspel moet nu maar eens een einde nemen. 

Heren Franstaligen, wordt het geen tijd dat jullie politieke onverantwoord jennen van Vlamingen stoppen. Het is bittere ernst en jullie kunnen de spitsvondigheden en het willen scoren best achterwege laten. Geef ons eens waar we recht op hebben. Splits BVH en laat de Franstalige die in Vlaanderen wonen, zich eens voegen naar de wetten van het land, onder het principe “iedereen gelijk voor de wet”. Vlamingen die in de Franse rand wonen of  inWallonië vragen toch ook niet om te kunnen stemmen op politieke kanonnen in Vlaanderen.

Bied voor de verandering jullie excuses eens aan voor het onrecht dat jullie Vlamingen hebben aangedaan in het verleden, en erken eens dat jullie blij zijn om van onze solidariteit te genieten. Het zal jullie niet kleiner maken, maar groter.

Erken de dynamiek van Vlaanderen en probeer ons niet af te remmen, maar doe er alles aan om niet alleen jullie regio maar ook de onze te optimaliseren, jullie varen er wel bij. Denk met ons mee om heel België te verbeteren en wees de open geesten die jullie willen zijn.

Maak van Brussel echt een Europese hoofdstad, en eis volledig tweetaligheid van alle diensten, laat Brussel ook een Vlaamse hoofdstad zijn en eis het respect op voor de Vlamingen in de hoofdstad. Waar was de Brusselse Burgenmeester en politie toen het Vlaamse parlement werd beklad. Kunt jullie je voorstellen wat een heibel het zou geweest zijn indien dit het gebouw zou zijn geweest van de Franse gemeenschap. De Burgemeester van Brussel zou niet alleen tweetalig moeten zijn maar zich gedragen als een staatsman die het respect uitdraagt naar beide taalgemeenschappen, of de eerste minister zou eveneens burgenmeester moeten zijn van Brussel.

Respect is het sleutelwoord, ook respect voor jullie, dat is vanzelfsprekend maar wat een verademing zou het zijn indien jullie in woord en daad,  laten zien dat ook de Vlamingen respect verdienen. Heb kritiek, ook op Vlaamse partijen,  die in jullie ogen verkeerd bezig zijn, maar argumenteer en vergeet het respect niet voor de mensen. Begin met kritiek op partijen in de eigen regio, en durf te zeggen wat fout loopt, het vergoelijken of verzwijgen, is een afbreuk aan de eerlijkheid waarnaar mensen verlangen.

Toenadering tot de Vlamingen is eenvoudig. Het vergt moed maar laat zien dat je van ons houdt en de extremistische partijen in Vlaanderen smelten als sneeuw voor de zon. Wat is belangrijker te scoren als dikke nekken, of samen ons land te verheffen?

Stallaert Michel 9/11/2007

09-11-2007, 15:37 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

    Beste Bart (De Wever)

Ik weet niet of goede raad op zijn plaats is, vooral nu iedereen aan het wachten is wie de stekker uit de onderhandelingen wil trekken.

Het wordt tijd dat Leterme verlost wordt  van een onmogelijke opdracht, waarin hij afhangt van de goedwil van de Franstaligen,een goedwil die er duidelijk niet is. Moeilijk voor hem om een stap terug te zetten en in het ijle te stappen, hij heeft immers zijn functie opgegeven, en die terug vragen zou wel eens het Vlaamse verband uiteen kunnen spelen.

Misschien was niemand in het begin bereid, en zeker  niet de oude belgen, om in een scenario te stappen, waarbij de 2 gemeenschappen elkaar alleen zouden ontmoeten om uit te maken, wat ze nog samen willen doen., (hoewel Martens dat toch dikwijls gezegd heeft) zonder daarom te lonken naar een premierschap dat enkel maar de bedoeling heeft om het land bijeen te houden.

Misschien kan Leterme daar gerecupereerd worden.

Stel nu eens voor dat er een akkoord zou zijn, om een lege regering te vormen, een soort regering van lopende zaken (ter vervanging van de  huidige ongeïnteresseerde mensen die einde carrière zijn), die telkens er een akkoord is over de functie van een ministerie, die verantwoordelijkheid opneemt. Stilaan zou een regering op poten staan, met een magere bevoegdheid. (Moet men niet af van die stelling “alles of niets”?)

 Men zou dus van een blanco blad moeten vertrekken, waarin alle partijen akkoord gaan dat alleen die bevoegdheden, naar de federale staat gaan, waarvoor een akkoord is. Komt er geen akkoord wel dan gaat die bevoegdheid of blijft , bij de gewesten.

Op het einde van die oefening, waar ministeries stilaan terug in functie komen, moet men de grondwet aanpassen aan die nieuwe realiteit.

Ik geloof niet dat de Franstaligen daarmee zullen akkoord gaan, maar dan moeten de onderhandelingen worden opgeschort, en kunnen de Vlamingen de federale staat droogzetten tot de Franstaligen  terug aan de tafel willen. 

Natuurlijk kun je denken aan een onafhankelijk Vlaanderen, maar dan neem je problemen mee die niet te overzien zijn, (de verfransing is niet tegengehouden en rukt zelfs op aan de kust) trouwens iemand heeft gezegd dan bij een onafhankelijk Vlaanderen België ook zal blijven bestaan, en ze heeft gelijk.

Ook is het waar dat  Vlaanderen zich een beetje heeft verenigd, omdat we een gemeenschappelijk doel hebben….meer macht voor Vlaanderen. Ik mag er niet aan denken wat we gaan doen, als we onder elkaar zijn…daar zullen lijken vallen, Vlaanderen is nooit een toonbeeld geweest van eensgezindheid; luister maar eens naar Somers en De Gucht.

Ik weet niet of mijn gedachten daarover helpen, maar we kunnen niet anders meer dan vooruit denken, hoe pijnlijk het ook zal zijn. Ondertussen vrees ik dat door de opwarming van de aarde Vlaanderen te laat zal zijn met zijn dijken bouwen en dat we niet zullen verzuipen in het Frans, maar in het water, als de lucht dan tenminste nog te ademen valt.

Groeten, Michel Stallaert

28-10-2007, 13:37 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Het verraad van links

We leven in een welvaartstaat, dus moeten we eigenlijk zwijgen, ik zeker,  want ik behoor tot de generatie, die van de krijg moeten leven, het heet nog wel pensioen, maar als je goed luistert ben ik en samen met mij alle ouderen, de doorn in het oog van de werkende generatie, en die doorn moet eruit.

De doorn in mijn oog is, dat sinds ik de eerste keer dat pensioen ontving, nu zowat een jaar geleden, het bedrag  om de 3 maanden verminderde…, waarom,…. daarom. Er is geen haan die daar over kraait, we zijn een stille generatie, die gemakkelijk de schouders ophaalt…je kunt er immers niets aan doen.

Ooit gehoord dat iets goedkoper werd? Heb je er al eens bij stilgestaan waarom al die fusies van banken, grootwarenhuizen, energieproducenten, telecoms en bierbrouwers nodig zijn? Ja, zij vertellen dat het is om efficiënter te werken, beter te kunnen concurreren, maar gek genoeg, worden de mensen die daar werken, of de consumenten, daar niet beter van. Natuurlijk niet, hoe groter je bent, hoe meer winst je kunt maken. Een sterk Europa zou ertegenin kunnen gaan, maar “sterk” is Europa niet. Er is schijnbaar nog maar één credo, winst maken, met dank aan de liberale gedachte, de vrijhandel. Alleen in de praktijk blijkt die vrijhandel te resulteren in machtseconomie, zij bepalen de prijs wel die jij en ik moeten betalen, en de schep erbovenop moet zo groot mogelijk zijn.

Is het gek, dat we meer moeten betalen voor TV kijken, voor ons brood en botterham, voor de telefoon, voor onze verwarming en verlichting, voor brandstof, voor onze voeding?  Het is niet meer  Ferrari’s verkopen, dat de economiebonzen rijk maakt, neen, want daar kunnen ze er maar een paar honderd van leveren. Ze moeten iedereen hebben, dat zijn er in België een 5 miljoen, die binnenkort, als aanloop tot een nog gulziger gedrag in de komende jaren, tot (mijn schatting) 400,- eu per jaar meer zullen moeten uitgeven voor die basisbehoeften. Dat is dus in zijn totaal toch zo’n 2 miljard eu, wat in de pocket gaat. Ja, betaald door arm en rijk, eerlijk verdeeld heet dat, en ze durven je daarbij onbeschaamd in de ogen kijken.

Links stond erbij en keek ernaar, links je weet wel, de socialisten wiens taak het in het verleden was om te vechten voor de gewone man in de straat. Hebben zij zich ergens verontschuldigd, omdat ze niets belet hebben, niets gedaan hebben tegen deze roof op de kleine portemonnee. Minister Van Den Broucke heeft de welvaartstaat geïntroduceerd, Frea Van de Bossche, heeft wat gesjoemeld met mazout, Van de Lanotte zich gewenteld in Oostende en het land in evenwicht gehouden met uitverkoop van wat het patrimonium heet te zijn,  en Groen?, och groen heeft ons geleerd om te recycleren. Toen ze dat allemaal gedaan hebben, en verzuimd hebben te doen wat ze behoorden te doen, toen kregen ze op hun donder bij de verkiezingen.

Waar zijn die stoeffers, die geloven in een maakbare maatschappij, en daarmee bedoelen ze een betere maatschappij, waarbij we oog hebben voor elkaar en waarin arbeid het hoogste goed is. Ze hebben de makers van onze maatschappij, zij die er rijker van worden, laten betijen, ze hadden geen antwoord. Het is natuurlijk niet gemakkelijk om vanuit de vette zetel, met oprukkende winsten, ook de oprukkende armoede te zien.

Michel Stallaert 18/10/2007

18-10-2007, 17:22 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

BHV

Ver van mijn bed dat BHV. Zeg nu zelf, wie weet eigenlijk waarover het gaat. Spitsing van het kiesarrondissement Brussel, Halle, Vilvoorde. Met de tamtam die er rond gemaakt wordt lijkt het wel of het gaat om de spitsing van België zelf, tenminste zo laten onze Franstalige landgenoten toch uitschijnen.

Een symbooldossier, zegt meneerke Reynders van de overkant. En voor dat dossier moeten de Vlamingen wat bloed laten, want voor de Franstaligen kost dat ook bloed, want die kunnen dan nog alleen stemmen in het Vlaamse streek waar ze wonen, en dat zou voor vele Franstalige tenoren stemmenverlies betekenen. De Franstaligen zijn bang dat ze Vlaams zullen moeten spreken met hun buren. Voor zover ik de Vlaming ken, zal hij wanneer hij een Franstalige buur heeft, zijn beste Frans bovenhalen. Ja, je moet niet naar Brussel gaan om dat te merken. Je hoort genoeg “Frans met haar” op spreken aan de kust door goedmenende Vlamingen, die het niet kunnen laten. Ik wil het niet alleen over Knokke hebben, waar dat Frans nog altijd het aureool draagt van “cultuur”, waarmee ze  volgens mij “geld” bedoelen, of “status” met een zucht van verlangen naar het “ancien regime” waar “les flamingants” toch maar “petits” waren. Vraag eens aan burgemeester Lippens wat zijn moedertaal is.

Eigenlijk weten we het wel. De verfransing van Vlaanderen is niet gestopt en zal ook niet gestopt worden door de politiekers, ook niet door zogenaamde grote Vlaamse politiekers die veelal zelf uit een Franstalig milieu komen.

De taalgrens een lachertje. Als ik goed ben ingelicht is die taalgrens er gekomen op vraag van Franstalig België, die geen tweetalig België wilde. Als je een grens maakt, dan kan je het niemand kwalijk nemen dat hij denkt dat achter die grens een ander land zit. Dat Vlaanderen al denkt een land te zijn, is dus niet te verwonderen.

Nu willen de Franstaligen in dezelfde richting denken, alleen ze willen Brussel erbij. Als je denkt dat “ze” dan tevreden zullen zijn, vergeet het maar, ze hebben bewezen dat “veel” nooit genoeg is, en afsplitsing van de Vlaamse vetpotten…vergeet het maar. Ze hebben reeds meermalen bewezen dat ze politiek slimmer zijn. Het zijn lastigaards, die Franssprekende Brusselaars, altijd geweest, ze hebben zelf de Hollanders buiten gekregen in 1830 en dat had ook te maken met “hun” taal (en een beetje met de gulzigheid van de Hollander).

Eigenlijk zit Vlaanderen met een hoofdstad in zijn maag die alleen maar oprispingen geeft. Brussel is belangrijk geworden in Europa, dus daar kan men niet naast, alleen het wordt slecht bestuurd, en Vlaanderen heeft niet veel in de pap te brokken in haar eigen hoofdstad. Ik zou er in elk geval, als ik politieker was, gek van worden. Daarbij is het de grootste hinderpaal om van Vlaanderen een staat te maken. Ik heb eens gezegd dat men met een compromis nog geen fiets in elkaar kan steken, en dat is juist waarom België nooit een land kan zijn, met een goed beleid, omdat elke oplossing een compromis moet zijn, dus een flauw afgietsel van wat eigenlijk zou moeten. Vlaanderen kan het blijkbaar ook niet, omdat het nooit zal loskomen van dat stuk België in zijn buik dat  “Brussel” is. Daarbij blijkt, dat de Vlaamse overheid  ook geen toonbeeld is van efficiëntie. 

Of België nu spitst of niet. Vlaanderen blijft een stuk België. Misschien moeten we maar verder werken om van België meer Vlaanderen te maken, zodat het beter gaat. Vraag me niet hoe, hoewel de splitsing  BHV zou een begin kunnen zijn.

Michel Stallaert  27/09/2007

27-09-2007, 14:32 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Kamperen op je 65

Vzw Creactief, nooit van gehoord, maar op seniorennet klonk het goed. Waarom eigenlijk zou je op je 65^ste niet kunnen kamperen? Daarbij had ik Corsica nooit bezocht, wist er eigenlijk niets van. Ik herinnerde mij uit de lessen geschiedenis, het zou mij niet verbazen dat het toen nog ging over Vaderlandsche Geschiedenis, dat Napoleon Benaparte er geboren was.

Een korting van 100,-eu op een prijs van 750,-eu moest de senioren uit de tent lokken, of beter gezegd in de tent.  14 dagen, vol pensioen, vliegtuigreis inbegrepen, wat kon er misgaan, in de maand augustus, op Corsica? Een heleboel, maar dat wist ik toen nog niet.

Toch nog weifelend heb ik nog gevraagd, voordat ik boekte of mijn ouderdom een probleem was. De verkeerde vraag natuurlijk, ik had moeten vragen of zij een probleem waren voor mijn ouderdom. Ik heb nog gevraagd of er ligzetels waren op de camping om na een intense dag vakantie vermoeid in neer te vallen, neen er waren alleen tuinstoelen. Nou ja, dacht ik,  ik ging immers kamperen, dus met die aspiraties maak je daar geen punt van.

Ik herinnerde mij mijn scoutstijd, in mijn jeugd, waarin ik cornedbeef leerde eten met stomp en erwtjes. Later heb ik om de smaak van toen niet te vergeten dat nog af en toe klaargemaakt voor mijn kinderen. Ik noemde het “vaderkes-kost” en ik moet zeggen dat mijn kinderen het lustten, misschien om mij een plezier te doen, dat weet ik niet meer. Ik heb ook nog gekampeerd met mijn kinderen, in het vroegere Joegoslavië en een paar keer naar Italië, met de beste herinneringen. Zelf toen 35 jaar geleden waren de campings voorzien van wat een mens mag verwachten, propere toiletten, douches, wasplaatsen enfin binnen Europa was het te doen, ik herinner mij dat het soms nog sober was destijds in de Walen, maar dat zou allemaal wel meevallen. Kamperen is iets als fietsen, dat verleer je niet, dus ik meende voorbereid te zijn. Daarbij, en de kampeerders zullen weten wat ik bedoel, als je zelf niet moet koken en voor het eten zorgen, is dat haast beter dan een hotel, waar je zo snel mogelijk buiten wil zijn om van de vakantie te genieten. Wel op een camping was je altijd buiten, neen ik keek uit naar die avontuurlijke vakantie.

Ik zal maar niet verder rond de pot draaien. De kampeervakantie was een verschrikking. Bij de aankomst, was er nog geen vuiltje aan de lucht. Het kampement stond onder de bomen, aaneengesloten tafels met tuinstoelen, omringt met een keukentent met gesjorde bar, en rondom de slaaptenten, gezellig leek het. Het zand, was ter verwelkoming geborsteld en toen ik de slaaptent opende waar ik de volgende 14 dagen zou slapen en mijn kleren moest opbergen wist ik het al. Er lagen nog een 3 tal luchtmatrassen in de weg van de vorige slapers. Ik begon aan de verhuis, en slikte bij het zien van het stof. De kamerjuffrouw was zeker nog niet langs geweest met de stofzuiger. Ik kreeg een luchtmatras ter mijner beschikking, met een laag woestijn erbovenop. Als verwelkoming kon dat tellen. Ik zat in een jeugdkamp voor 13-jarigen. Met mijn neus tegen de stoffige grondzeil slapen, zou mijn astma geen goed doen.

Ik besloot dan maar zelf kamermeisje te spelen. Als ik tenminste het grondzeil zandvrij maakte en de matras borstelde zou het wel meevallen

Gino, dat was de kampleider, was er van overtuigd dat er ergens een borstel en vuilblik te vinden moest zijn, maar hij wist niet meer waar. Ik zou ondervinden dat oplossen van problemen niet zijn eerste zorg was, het was zijn laatste kamp en na ons was het inpakken en wegwezen, dus rekken en bijblijven leek voor hem het credo.

De tent die ik toegewezen kreeg, met 2 aparte slaapplaatsen deelde ik met de kok, die wel als kok werd aangesteld, maar beweerde slechts het hulpje van de kok te zijn. Toen ik had ingeschreven had ik nog aan Gino gevraagd, of er een goede kok zou zijn. Hij had dit bevestigend geantwoord. Maar een loopje nemen met de waarheid, schijnt deel uit te maken van het kamperen. De zon schijnt immers, wie maalt er om wat aangebrande kost, ongewassen groenten, soep uit een blik van gedroogd spul. We leven op Corsica, het land van het stokbrood.

De beide eerste maaltijden van de dag, bestond uit stokbrood met meestal geen al te fris beleg. Voor de thuisblijvers kon daar ’s middags, soms wel een ongewassen slaatje bij, één ongewassen halve krop sla en wat versneden tomaatjes was dan de hoeveelheid die te verdelen was voor iedereen. Als je een uitstap deed, die ik altijd meedeed, dan nam je tijdens het ontbijt, maar een stuk brood mee met beleg en chloorwater van koeler.

Voorzichtig begon ik te vragen naar een “pain complet” inplaats van het stokbrood, dat de eerste dag wel  lekker was, maar uiteindelijk weinig smaak had en mij opzadelde met constipatie. Fruit had ik de eerste 3 dagen ook niet zien verschijnen. Een paar dagen had Gino de smoes klaar, dat het volkoren brood, ’s morgens niet te krijgen was. Toen ik de 3^de dag wees op het nogal sombere lunchpakket, schoot meneer in een Corsicaanse coleire.

Had ik maar voor een 5 sterren hotel moeten boeken. Als ik fruit wilde moest ik dat maar zelf kopen vond hij. Maar ik zou mijn brood krijgen riep hij , alsof hij  er een stuk van zijn ziel moest voor verkopen.

De volgende dagen kreeg, ik ‘smorgens mijn “pain complet”. En er verscheen, zij het in montjesmaat, fruit en yoghurt op tafel. De Corsicaanse coleire van Gino, hadden de anderen geleerd zich koest te houden, dus niemand, behalve ik en nog een brave ziel waagden zich aan het volkorenbrood. Goede voeding was niet iets wat op een camping mocht, zonder drama.

Wat mij zo ergerde aan die hele, campingvakantie, behalve het pover eten, was het compleet gebrek aan hygiëne en niet alleen op de sanitaire uitrusting van de camping. Die camping had één ster, en ik vraag mij nog altijd af waarvoor. In de rij toiletten was er geen enkel toilet echt afsluitbaar, en ze waren gewoon vies. Piscinen  voor de mannen waren er niet, zodat de enkele engelse toiletten en de Franse toiletten altijd volgepist stonden. Ook de douches waren nooit proper en ik heb gezien hoe de sanitair man, een beetje achterlijk figuur, die hart toe was aan een gewassen lichaam en kleding, met een overjaardse  vervuilde zwabber, de vloer veegde om die vuiler achter te laten dan het was. Warm water voor de afwas, was er niet, wie wast nu nog af met warm water, op een camping met 1 ster, in 2007?

Er waren op de camping een 4 tal monitoren, die eigenlijk niets te doen hadden, dan wat rond te lummelen en mee te helpen de groenten, als die er waren te snijden. Ik heb er nooit één, vóór het keukenwerk, zijn handen zien wassen. Wat ze daar deden behalve vakanties houden, wat intelligent grappig doen, en de mensen ‘s avonds uit hun slaap houden weet ik nog niet. De afwas doen hebben ze waarschijnlijk bij de monitoropleiding nooit geleerd. Eigenlijk ben ik niet zo voor regels, maar ik begon mij toch af te vragen, of  mensen die kampen inrichten, zoals dat “creactief” niet moeten gecontroleerd worden. Wat ze met ons “ouderen” deden was beneden elke standaard, maar wat die kerels doen bij jeugdkampen waar helemaal geen kritische noot hoort, vraag ik mij af. Die creactieven uit het onderwijs, zullen maar wakker worden als ze eens  actief een voedselvergiftiging creëren. 

Wat Gino met me deed, zij het verkapt, uitmaken voor een parvenu, (kies van een 5 sterrren hotel) omdat ik wat beter eten vroeg, is waarschijnlijk de stijl om iemand de mond te snoeren. Die kerels zijn gewoon vogelvrij en denken zich alles te kunnen permitteren, alsof vuil zijn en onhygiënisch deel uitmaakt van kamperen. Wel in mijn tijd bij de scouts, was hygiëne een van belangrijkste punten, en dronken leiders heb ik nooit gezien. Gezien mijn vraag om beter eten, meende de kok, die geen kok was, mij, om zijn baas bij te vallen, nog als mikpunt van zijn opmerkingen te moeten maken. Waarschijnlijk besefte Gino niet dat hij me tot  mikpunt gemaakt had bij zij chefkok. Een excuus van Gino zou iets hebben opgelost, maar och, mensen uit het onderwijs, hun wereldje is zo beperkt.

Daarbij ontbrak het in de camping aan enige leiding. Er werd lawaai gemaakt, tot een stuk in de nacht, ondanks dat er een papiertje hing, dat het om 10 uur stil moest zijn. Gino trok bij zoveel onbegrip, van mijn kant dan, zijn schouders op. Als je vermoeid, van een bergwandeling naar je vuile matras verlangd om in het stof te kunnen inslapen, dat moet je geen problemen maken over  nachtlawaai.

De laatste 3 dagen van de vakantie nam ik  3 dafalgan’s per dag, tegen gewrichts- en spierpijn, en dat ik onvermoeid van de reis ben thuis gekomen, zal jullie niet verbazen.

Ik heb het  niet gehad over het publiek, dat ik leerde kennen. De meeste kwamen uit het onderwijs, die hadden de wijsheid dus in pacht. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat er één koppel bij was, ook uit het onderwijs, die waarlijk alles gedaan heeft om het voor anderen aangenaam te maken, maar die liepen verliefd, wat veel verklaart.  

Al met al vind ik dat de duurste reis, die ik ooit geboekt heb. Ik heb nog nooit zo weinig gekregen voor zoveel geld. Het eten dat op tafel kwam was geen 5,-eu per dag waard. Het enige goede wat ik er van overhoud, is dat Corsica een mooi land is om te bezoeken, als je tenminste houd van massatoerisme. Gelukkig waren er de bergwandelingen, die je een beetje in contact brengen met het land zelf. De Corsicaan heb ik er niet ontmoet.

Neen, senioren, niets voor ons, dat “Creactief” tenzij je:

-         graag kampeert in het stof, op een camping met vuile sanitair en privacy iets is om te lachen .

-         nooit reclameert, wat er ook op tafel komt, zelf enthousiast blijft bij verbrande worsten.

-         liever je fruit zelf koopt

-         niet van te veel van gezond voedsel noch groenten houdt.

-         houdt van lawaai ’s nachts

-         graag zelf kookt en afwast

-         niet van hygiëne houdt.

-         En vooral, je kop houdt

Michel Stallaert 26/08/2007

31-08-2007, 13:52 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

The day after,

In vorige verkiezingen had ik altijd al het gevoel dat Vlamingen niet eensgezind kunnen zijn, en nochtans is dat nodig, als we een einde willen maken aan het immobilisme en uitbreidingsdrang van de Franstaligen.

Wel, we zijn nog altijd bang om eensgezind te zijn, uit angst dat België uiteenvalt, uit angst dat we internationaal veroordeeld worden als nationalisten.

Het wordt stilaan tijd dat de Franstaligen, die claimen de enige Belgen te zijn, nu eindelijk eens zullen kiezen voor een beter België. Ze denken nog altijd betaald te moeten worden als Vlaanderen iets vraagt. Onze eigen schuld eigenlijk, want wij hebben hen dat zo gewoon gemaakt.We horen het niet graag, maar tot de Leeuw de moed heeft consequent door te gaan, iets waar de Franstaligen niet in geloven, want de Vlamingen azen evenals zij op de postjes en daar gaan veel principes aan ten onder, zullen de Frantaligen niet geloven dat het ernst is..

Eigenlijk kunnen de Vlamingen deze keer, veel sterker uit de hoek komen. Als er geen staathervorming komt, dan kunnen ze samengaan met het Vlaams Belang en Dedecker, en zo bijna 56% halen in het Parlement. Dit schrikbeeld, zou de Franstaligen moeten kunnen overhalen om te luisteren en mee te ijveren voor een 2/3^de meerderheid en een staatshervorming, die tot een eenvoudiger en duidelijker beleid zou moeten leiden, en respect zou moet afdwingen voor het Vlaamse grondgebied.

Natuurlijk gaat dat internationaal niet goed aankomen, het Vlaams Belang heeft zijn naam verpest in het buitenland, maar we mogen niet vergeten , dat het voornamelijk de Groenen waren die daarvoor hebben gezorgd door een cordon sanitaire te maken . Zeggen dat hun standpunten tegenover de allochtonen daar voornamelijk voor gezorgd heeft is niet helemaal onwaar, maar vergeet niet dat ook de andere Europese landen geen moslimlanden zijn. Het is aan de moslims zelf om hun slecht imago te verbeteren en zo denken vele Europeanen. Vergeet niet dat de mogelijke toetreding van Turkije ervoor gezorgd heeft dat Nederland en Frankrijk afhaakten en Europa naar het immobilisme heeft gebracht, dus eigelijk uit angst voor de moslimproblematiek. Ook een dynamische Verhofstad heeft daar niets aan veranderd.

Neen, laat de Europese opinie maar eventjes Boe roepen, zohaast het Vlaams Belang mee in het bad zit, schuiven ze noodzakelijkerwijze mee naar het centrum. Van mij moet dat niet, maar het zou een groot deel van de Vlamingen goed doen, en de leiding van het Vlaams Belang op termijn ontkronen.

De Franstaligen vergeten dat hun starre houding “we zijn geen vragende parij…..(en we houden ervan te krijgen van de Vlamingen)” de Vlamingen naar rechts heeft doen opschuiven, tezamen met de sussende “Snel Belg wet” politiek.

Spitsen we hiermee het land…wel dat hangt juist af van de starre houding van de Frantaligen. Ik geloof niet dat de Vlamingen dat echt willen,  men vergeet het graag maar is de taalgrens er niet gekomen omdat de Frantaligen geen tweetalig België wilden? Maar de Vlaming moet zich ook niet blijven vasthouden aan een landsdeel dat eigenlijk het liefst bij Frankrijk aan wil sluiten en weinig respect kan opbrengen (ook niet het Koningshuis) voor de Vlamingen.

Wat zou België een prachtig land zijn als, Vlamingen, Walen, Brusselaars, respect voor elkaar zouden kunnen opbrengen, kunnen luisteren naar elkaar, zichzelf willen aanpassen aan de ander….ja, ja?

De Koning zou in zijn volgende toespraak eens mogen zeggen.

“Wie ge ook zijt, respecteer de eigenheid van elk volk, leer de taal van het landsdeel waar ge woont, dring Uw symbolen niet op. Frantaligen het gaat beter in het Vlaamse land, leer van hen. Vlamingen de Walen leven in een mooi land, leer van hen, Allochtonen we zijn geen moslimland, pas U aan, en probeer ons niet te bekeren,  leer van de mensen waartussen ge woont, politiekers, prinsen en toekomstige koningen, leer alle talen van het volk spreken als ge hen toespreekt en leer ze goed spreken uit respect.

Respect, respect dat is het sleutelwoord.

Michel Stallaert 11/06/2007

11-06-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

“Hakima, Laila, Saïda” , zijn  geen namen wij kennen. Ze komen ergens vandaan, en hebben schijnbaar een leven opgebouwd in een Vlaamse maatschappij. Ze zijn Moslima, die hier graag wonen, en onze maatschappij willen “verrijken” met …ja met wat, met hoofdoeken dan maar, om te getuigen van hun geloof in….arrogantie? Zelfs de Vlaming die vergeten is dat zijn cultuur een katholieke is, weet stilaan meer van de Islam  dat wat hij vergeten is van zijn ouders en grootouders.

Er was een tijd, zeer lang geleden, dat vrouwen in onze kerken ook een hoofddoek moesten dragen, zowat om dezelfde reden, ze mochten de mannen het hoofd niet op hol brengen, onder het mom respectvol te zijn voor God. Buiten de kerk waren er nog wat oudjes en arme mensen die een hoofddoek droegen, mensen die niet naar de kapper konden, maar de andere vrouwen mochten  buiten de kerk, de mooie haren waarmee God, of de evolutie als je wilt,  ze geschapen had, vrijelijk tonen. Mooi om naar te lijken toch?

Eigenlijk is het verschrikkelijk arrogant om te denken, dat de allochtonen, als we ze nog zo mogen noemen, vermits ze hier zijn, ook hier zullen blijven en dat het maar beter is dat we aan de gedachte wennen, want vermenging van de volkeren is een goede zaak, we leven immers tezamen op moeder aarde. Hiermee stigmatiseren we iedereen die anders denkt. Zij die denken, dat het de allochtonen zich aan onze taal, aan onze cultuur moeten aanpassen, zijn echt geen minderheid, maar stilaan monddood gemaakt.

Hoe arrogant mag iemand zijn, die denkt dat in een land, dat in zijn oorsprong geen moslimland is, hij zijn gebruiken en godsdienst mag opdringen, tot in de openbare dienst, of tot op de werkvloer.

Wel, hij denkt dat, omdat hij weet, dat het land tolerant wil zijn. Hij heeft de arrogantie, zich op die tolerantie te beroepen, terwijl in zijn land van oorsprong, democratie en tolerantie soms ver te zoeken zijn

Hoe lang zal het duren denkt U, voordat delen van de Sjaira, binnendringen in onze wetgeving. Vermits we democratisch zijn is dat in theorie slechts een kwestie van genoeg vertegenwoordiging te hebben, in het overheidsapparaat.

Men vraagt  onze gemeenschap zich  aan te  passen aan hen. Dat zij zich moeten aanpassen aan het land en het volk waar ze hun leven willen doorbrengen is niet meer dan vanzelfsprekend, maar voor hen moeilijk aanvaardbaar, blijkbaar zelfs een belemmering van hun godsdienstbeleving.

Het is spijtig dat wij, onze kruisen uit scholen en officiële gebouwen hebben gehaald, in naam van een seculiere maatschappij. Wij hebben daarmee onze katholieke afkomst verloochend, onze kerken belachelijk gemaakt, zodat deze nu leeg zijn, want God, ach God bestond immers niet, zegden de intellectuelen. Nu durven diezelfde intellectuelen dat niet zeggen over  Allah, uit angst voor het fundamentalisme.

Angst is geen goede raadgever, en het zal niet lang duren voordat ook de intellectueel die gelooft in een maakbare maatschappij, zal inzien dat hij geen maatschappij kan maken waar we vreedzaam met moslims kunnen leven. Voor zover mij bekend is er geen enkel land dat daarin lukt, spijtig genoeg. Wij kunnen dit niet oplossen, dat is iets wat moslims zelf moeten doen. Aanvaarden dat onze gemeenschap nu eenmaal geen moslimgemeenschap is, zou voor de moslims  al een grote stap zijn in het vreedzaam samenleven, en als ze dit willen, en niet zagen over een hoofddoek die zogezegd niets betekent. Als ze zich willen aanpassen, laat ze dan naar onze vrouwen kijken, die fier met hun mooie haren mogen pronken, door God, of Allah geschapen.

Het erge is, dat onze “gewone” vrouwen nu geen hoofddoek meer kunnen dragen, als ze dat al zouden willen,  want dan denkt iedereen dat ze een moslima is.

7/06/2007 Michel Stallaert

09-06-2007, 18:11 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Onze Aarde warmt op

Niet dat ik er veel aan kan doen. Als de Amerikanen er niets aan willen doen, wat moet ik dan. Natuurlijk, het zijn niet  alle Amerikanen die zo denken, maar die Bush is toch een pijnlijke suppositoir, en die dingen hebben de neiging er met veel lawaai uit te komen, tezamen met een hoop shit.

Afwachten dan maar, wat wetenschappers aan ons kwijt willen. Niet dat ze zo eerlijk zijn, destijds, moest Armand Pien na de ramp van Tjernobyl, zwijgen over de fallout in België, om paniek te vermijden, terwijl niemand hem in staat achtte om te liegen zeker niet op de TV. We vergaven hem wel als hij er naast zat met de weersvoorspelling, maar waren er toch van overtuigd dat hij daar niets aan kon doen, dat was de schuld van de  straalstroom. De berichten die we krijgen weerspiegelen niet altijd de waarheid, dus we weten eigenlijk niet echt waar we aan toe zijn. Enkele weken geleden sprak Frank nog over het stof in de lucht, maar ik heb daar de laatste dagen niets meer over gehoord, terwijl ik de kleur van mijn wagen zag verdwijnen onder een vette laag. Hoe zouden mijn longen het doen?

Van die opwarming, bij een blonde Leffe,  in de zon met een temperatuur van 30 graden en zwijg ik, want het is toch al te laat. Trouwens wat kunnen wij als klein landje doen? Op de wereldbol die op mijn bureau staat, zijn we  zo klein als een speldenprik. Wat wij ook uitspoken, wij kunnen noch het klimaat, noch de aarde redden. Daarbij heeft die opwarming ook zo zijn voordelen, de verwarming zal ons minder kosten, en met de energieprijzen van vandaag is dat meegenomen. Neen, we geraken niet meer zo vlug in paniek.

Moest er vandaag iemand zeggen, dat morgen de euro niets meer waard zal zijn, ja dan zullen we niet weten wat doen. Ik geloof niet dat we nog van die Blonde Leffe zouden kunnen genieten, we zouden in paniek zijn, ineens beseffen, dat geld maar waarde heeft als je er iets mee kunt kopen, en nochtans is het dat wat staat te gebeuren. Als de aarde woestijn wordt en het water verzilt is, kan geen geld daar nog iets aan verhelpen. Hoewel…

Vandaag is er een overschot aan geld. Firma’s maken enorme winsten, mensen worden rijk en dan vraag ik mij af, wat doen ze met die overschot aan geld. Ge kunt maar op één pot zitten, met één auto rijden, in één bed slapen.  Met dat geld zou, nu het nog iets waard is, toch veel kunnen gebeuren.

Vandaag zag ik op TV  een gletser inpakken, ergens in de Alpen, om het smelten van het ijs tegen te gaan. Waarom dekt men de woestijn niet af met zonnepanelen. Het afdekken met zonnepanelen van de woestijn kan de aarde niet alleen afkoelen, maar genoeg energie leveren voor heel de aarde. Als we alleen nog werken met zonne-energie, is het zo gedaan met het broeikasprobleem.   In de schaduw van die zonnepanelen, zouden mensen kunnen leven, planten kunnen groeien. We hebben er het geld voor, en het wordt stilaan tijd om de handen uit de mouwen te steken. Er staan miljoenen mensen in de Sahel te wachten op werk, waar wachten we op? Tot het zeewater ons aan de lippen staat?

Michel Stallaer 7/05/2007

07-05-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Politiek debat

Onze politiekers zijn daar echt niet toe in staat, dat is de indruk die ik krijg bij elk debat dat wordt uitgezonden, op radio of TV.

Is het de koppigheid van de Vlaming die hem halsstarrig vastnagelt op de plaats van waaruit hij de problemen bekijkt. Het Vlaams Belang schijnt daar zelfs een pantent op te hebben, je hoort ze nooit eens op een goede manier ingaan op de problemen van vandaag, omdat het stopt met een onafhankelijk Vlaanderen, en het blanke ras, wat een optie is maar niet het enige.

De Belgische oplossing, is een oplossing van het compromis, waar grote lichten als Martens en Dehaene , Verhofstad, Van de Lanotte trots op zijn. Ik laat Leterme er even buiten, hij geeft de indruk te kunnen luisteren, hoewel ik vrees dat het niet lang zal duren voordat de verouderde Belgische compromismolen invloed op hem krijgt . Het luidt dat er geen politiek is zonder compromis, dus iedereen is op voorhand gedoemd tot slechte oplossingen. Met een compromis steek je nog geen fiets in elkaar.  We stikken in het stof, Vlaanderen is zo klein maar presteert het toch om een van slechtste klimaatregio  in Europa te zijn, de slechtst geïsoleerde huizen te hebben. We blijven omdat we nergens anders kunnen wonen tussen Vlamingen, dan in Vlaanderen, maar dat zou wel eens een slechte keuze kunnen zijn, als Vlaanderen binnen de 40 jaar overstroomd.

Laat ons hopen dat we bekwame mensen krijgen, die zich echt verdiepen in de problemen van vandaag. Samenwerking over de politieke grenzen heen,  niet om het compromis, maar om “het doel” te bereiken. Mensen  zouden de politiekers met een doel beter begrijpen, dan het haantjes gedrag of de blote verleiding van vandaag die niets ambieert dan een postje.

“Het doel” zou de enige drijfveer mogen zijn, hoe helpen we mensen aan  welzijn en welvaart. Hoe produceren we zonder belasting van het klimaat. Wat moet er echt gebeuren met de mest die ons drinkwater bedreigt. Hoe voorkomen we stof in de lucht, waar komt dit stof vandaan. Moeten we de wegen regelmatig een wasbeurt geven. Hoe motiveren we aannemers, architecten, bouwers en hoe controleren we hen om energiezuinig huizen te bouwen. Hoe rijmen we , meer en meer consumeren , meer en meer winst en de opwarming van de aarde met elkaar.

Wat voor een maatschappij willen we morgen. Neen het is niet simpel en juist daarom moeten we politiekers hebben met visie, politiekers die naar elkaar luisteren, een parlement dat debatteert en een regering dwingt tot een goed beleid, niet omdat ze in de meerderheid zijn, maar omdat het ten dienste staat van een maatschappij. Het gaat nu niet meer om de politieke macht, maar om de aarde. Als we goede wetten hebben hoe passen we die dan toe en wat is het resultaat? Daar is durf voor nodig, en meer dan vandaag waar niemand nog zijn nek uitsteekt. Politiek die er slechts is om “onder ons” te blijven, verandert minder aan de aarde dan de Poolster. Don’t make waves,  politiek is verwerpelijk.

Het milieu wordt niet beter omdat we een minister van milieu hebben. Het milieu wordt pas beter als ook de minister van economie, de minister van cultuur, de eerste minister, alle ministers,  jij en ik begaan zijn met die welvaart en welzijnsgedachte.

Diegene die vandaag nog durft zeggen, dat als iedereen meedoet hij dat ook wel zal doen, zit fout. Wie wacht op de ander, steunt het vergaan van de mens, steunt het immobilisme. Bush krijgt wel het deksel op de neus…eens, maar wie vandaag niet beseft, dat telkens hij met de auto rijdt, hij de lucht verpest, die zal later niet kunnen zeggen,” ich habe es nicht gewusst”. Het mag vroeger een sociale gedachte zijn geweest om iedereen een auto te wensen, maar we zitten daar fout, zolang we uitlaatgassen produceren. Gaan we het “verstikkend” voorbeeld zijn van Chinezen, Indiërs, Afrikanen die ook willen autorijden? Als de Europeanen en Amerikanen niet snel inbinden, dan zal de groeimarkt wel zorgen voor een snelle catastrofe.  Laat politiekers nu maar eens vertellen wat “hun doel” is.

 Michel Stallaert 4/04/2007

04-04-2007, 14:25 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Dokters,

Ja dokter, Nee dokter….waar zijn die dokters gebleven die nog tijd hadden naar je te kijken; ze schijnen vandaag nog alleen naar het computerscherm te kijken. Als je geluk hebt ziet hij je ook nog, juist eventjes, daar naast het scherm.

Och ik wil niet klagen; naar de dokter van vroeger  had je alleen maar te luisteren zonder al te veel uitleg, want je zou het toch niet begrepen hebben; of hij verzweeg het omdat hij je niet ongerust wilde maken. Of, maar dat dorst je toen alleen maar te denken, hij wist het ook niet. Hoe dan ook, de dokter van vroeger, daar was je van overtuigd, kende je en als je geluk had was je in goede handen. Hij deed bevallingen zelf, zette een gebroken been, beluisterde, betaste en bekeek, je tot hij wist wat je had.

Vandaag kijkt de dokter naar zijn scherm en ziet je geschiedenis met alle pillekes die je slikt voor zijn ogen voorbijgaan, en het resultaat van de voorbij bloedonderzoeken, specialistenbezoeken, enz. Waarschijnlijk heeft hij nog een minuut de tijd om naar je hart te luisteren, je bloeddruk te nemen, en een nieuw voorschrift te schrijven, want als je niet ziek bent, is het daarvoor dat je komt. Ben je echt ziek, dan schrijft hij het briefje voor de specialist, die voor je ziekte gestudeerd heeft.

Ik zal wel verkeerd zijn, tenslotte heb ik  maar één huisarts, maar het zou mij niet verbazen als mijn ervaring met mijn huisarts niet zo veel verschilt van andere mensen. Mijn huisarts is een bekwame en sympathieke man, maar  niet alleen mijn dokter, maar van een hoop mensen, waarvan hij in 10 minuten, liefst minder, de medische geschiedenis moet kennen, een voorschrift moet maken, bloed moet tappen, een cardiogram maakt, en mij ervan moet overtuigen dat het allemaal in orde is, voor mijn jaren althans.

Als een huisarts 50 uren per maand consultatie houdt, dan ziet hij 300 patiënten, aan 20,-per patiënt, kun je zelf wel uitrekenen wat de brave man verdient per maand, maar daar gaat hij mij niet om. Als een patiënt gemiddeld, 3 keer per jaar naar de dokter gaat, en de dokter doet per jaar 3300 consultaties (ik geef hem een maand verlof per jaar), dan moet hij zo’n  1100 verschillende patiënten hebben. Wie kan zich de namen herinneren van 1100 patiënten, laat staan zijn hele medische geschiedenis…..juist, de dokter.

Eigenlijk zou ik een lans moeten breken voor die vrouw of man die dit kunnen, wij zouden in paniek geraken zonder hen, maar ik heb eigenlijk een klacht, die ik nog bij anderen heb gehoord.

Onze huisarts houdt het geheel van alle medicaties en diagnoses wel bij, maar hij schijnt niet voldoende geschoold, om het uit het geheel van diagnoses, die de specialisten uit hun mouw schudden een volledig beeld te krijgen, tenminste dat moet toch de conclusie zijn, als je hoort dat mensen te veel pillen slikken. Niet alleen te veel pillen, maar ook soms pillen die een nier, een schildklier, of  een lever aantasten, waar dan weer pillen voor genomen moeten worden. Nog een pakje pillen van de cardioloog, een pakje van de pneumoloog, nog wat van psychiater en als het even kan doen de neus-oor-en keelspecialist en de neuroloog ook hun duit in het zakje.

Misschien worden we wel teveel bedokterd, en moet de huisarts terug wat meer zelf doen. Ik vraag mij af, indien de huisdokter ons voor al onze kwaaltjes doorverwijst naar het kruim van de geneeskunde, het ook geen verplichting moet zijn, dat hij op zeker moment in consultatie gaat bij die heren, kwestie om de zaak wat op elkaar af te stemmen.

Wel brave patiënten, dat gaat niet. De huisdokter heeft daar geen tijd voor. Hij kan je wel doorverwijzen naar je oncoloog, je internist, je specialist, wat je maar wilt, maar hij kan niet  in conclaaf om een patiënt bij zijn specialisten ter discussie op de tafel te brengen. Dat is een dienst die bij de ziekteverzekering niet bestaat.

Slikt die pillen nu maar, er zit niets anders op, tot er een “medische coördinator” in het leven wordt geroepen, waar je terecht kunt om het te hebben over je gezondheid.

Michel Stallaert 26/03/2007

26-03-2007, 16:05 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Liefde

 Vanavond zag ik op Canvas een film over liefde, de tere liefde waar oude mensen recht op hebben juist voor het slapengaan.

Nog niet voor mij, denk je dan, maar je zou wel willen op die manier oud te worden. Het geluk te leren kennen van wat echt belangrijk is, de liefde in zijn puurste vorm.

Als we jonger zijn, zijn er zoveel dingen, die belangrijk zijn. We kiezen niet altijd voor wat ons gelukkig maakt, hoewel we denken van wel. We kiezen voor een mooie vrouw of een mysterieuze man, omdat passie ons terug brengt naar onze jeugd. We kiezen voor kinderen omdat we naar invulling zoeken van ons zijn. We kiezen voor mooie meubels, kleren omdat stijl belangrijk is. We gaan naar het buitenland op avontuur omdat we ervaringen zoeken. We rennen voor ons werk, en doen zo veel mogelijk, omdat mensen zouden zien hoe belangrijk we zijn. Maar eigenlijk zoeken we het geluk en hopen dat te vinden in de voldoening van al die dingen die we belangrijk vinden, terwijl het mogelijk is dat we het geluk vinden door gewoon te luisteren en te kijken.

Vandaag was ik in de bib. en de bibliothecaris vertelde mij, hoe zijn beroep miskend werd in zijn familie, waar zakenlui het hoge woord voeren over de beurs, de aandelen en de winst, geld en macht. Hoe het voor hen onbegrijpelijk is, hoe hij, tussen een verzameling van boeken die dan nog gratis worden uitgeleend wat wel zeer onbelangrijk is, voldoening kan vinden, en hoe het voor hem onmogelijk is om hen het belang van cultuur te laten inzien. Ik kon hem slechts vertellen, dat ik het wel belangrijk vind, maar eigenlijk kan hij zelf in zijn werk het geluk vinden als hij er liefde voor heeft. Hij zou medelijden kunnen krijgen met hen, die geen schoonheid kennen en bij wie alle romantiek zoek is.

Een bloem die weggegooid, op het water voorbijdrijft, is het geluk niet, maar het kan een moment van geluk worden als twee mensen er samen naar kijken. Is het je nooit gebeurt dat je samen met iemand naar muziek luistert en dat je wel zou kunnen huilen en het dan ook doet omdat je ziet dat ook de ander even ontroerd is. De muziek is niet het geluk, maar het kunnen beleven met iemand anders, een gelijkgestemde ziel, kan dat wel zijn.

Schrijven vind ik belangrijk, en als ik het juiste woord, de juiste zin vind, dan ben ik tevreden en dan kan ik daar van genieten, herlees ik het steeds weer. Ik word er pas gelukkig van als ook iemand anders het goed vindt, ook ziet hoe vlot het leest en hoe simpel de woorden zijn.

Als je zintuigen op ontvangen staan, dan kun je indrukken opdoen die gelukkig maken vooral als ze met iemand kunnen gedeeld worden. Als eens nagedacht hoe niet alleen het zien en het luisteren kunnen gelukkig maken, maar ook het voelen. Wat een geluk dat  twee mensen elkaar kunnen voelen. Strelende vingers die je huid verkennen, is het geen genot voor huid en vingers, raakt het je niet zo diep, dat een schreeuw van geluk je ontsnapt, of een zucht die verdwijnt in de zalige warmte van elkaar.

Maar alles verdwijnt in het niets, als ik zie hoe liefde tussen oudjes, zo groot kan zijn, dat er niets anders overblijft, dan ervoor te sterven.

 Michel Stallaert 14/07/2004

24-03-2007, 11:50 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Broederlijk delen Senegal

Broederlijk  delen,  wie zijn ze, onze broeders en wie ben ik voor hen.

Ik spreek hun taal niet, behalve een salamaleikom, en krijg het antwoord maleikomsalam. Ik vraag naar hun gezondheid,

“tous va bien?”

“oui,”

“la santé, ta femme, tes enfants”

“oui, merci”

Ik behoor te informeren, naar hun familie, hun vrouwen, hun kinderen, hun veld, voordat ik het over iets anders begin. Een hoofsheid die wij vergeten zijn. Wij komen graag direct ter zake.

Het belangrijkste deel van onze inleefreis, een 14daagse tocht door het westen van Senegal, was het verblijf bij de families. Voor mij, bij een familie met uitsluitend vrouwen en kinderen. Bij de familie Douif. Drie jonge vrouwen en twee grootmoeders, de kinderen heb ik niet geteld. Ergens in een klein dorp, waar het ene erf in het ander overloopt. Hier geen poorten, kippen, geiten en ezels zijn er evengoed thuis als de kinderen, vrouwen en een enkele man die mij wat vreemd aankijken.

Ik hoor hier niet, en een man vraagt mij wat ik kom doen. Ik kom kijken, maar naar wat. Eerst vond ik mijzelf een held, omdat ik met hen voor een paar dagen op een erf ging leven, even armoedig als zijzelf. Het is pas later dat ik besef, dat ik in het beste bed geslapen heb en dat ik het beste voedsel heb gekregen van wat ze hadden, dat ik behandeld was als een porseleinen ventje. Had ik echt voor mezelf moeten zorgen, ik zou het niet gekund hebben.

Ik zit er op een steen, niets te doen dan te kijken, hoe een haan van de ene kip naar de ander rent, om de haan van de buren geen kans te geven, terwijl de kippen in het zand schrijven met één poot om er het stukje couscous te vinden dat gisteren een van de kindjes heeft laten vallen.

Ik was al een paar dagen in Senegal, en het verbaasde mij toen al niet meer, de kleine paarden uitgemergeld te zien, de schonkige schapen zonder wol, de spichtige geiten en kinderen in een land waar voedsel schaars is. Het is een land waar mens en dier overleven, niet door overvloed, maar door een bovenmenselijke taaiheid en vernuft.

De zon brand hier 9 tot 10 maanden van het jaar, en droogt het land uit. De baobab, de acacia en de eucalyptus, overleven amper.  De baobab, is de eerste boom die God ooit geschapen heeft, zeggen de mensen hier, om de andere bomen te beschermen. Hij overleeft omdat hij zich het grootste deel van het jaar dood houdt en alleen blad draagt na het regenseizoen. Er is ook een tweede verhaal, God stak de boom ondersteboven de grond in, zodat  zijn wortels naar boven reiken. Zo ziet hij er ook uit,  een boom met wortels die in hete zon vergeefs naar water zoekt.

Ik luister naar de verhalen. De problemen  hebben te maken met het gebrek aan water, het oprukken van de woestijn door houtkap. Herbeplanting is de oplossing, maar zonder regen kun je niets planten, de kleine plantjes sterven omdat het land uitdroogt. Tijdens het regenseizoen spoelt het water de vruchtbare grond weg. Er worden wallen gemaakt om het water tegen te houden, maar het water spoelt de rondslingerde afval en drek mee van mens en dier, trekt door lagergelegen dorpen en de sloppenwijken. Tijdens het regenseizoen leeft de mens er kniehoog in het afvalwater.

Het maakt mij triest, maar ik zie hoe de Senegalees de problemen analyseert, zoekt naar oplossingen. Zij weten, wat er moet gebeuren en belangrijker nog hoe het kan gebeuren. Zij verenigen zich in hulporganisaties, stellen zich doelen, volgen projecten op. Ze leggen ook de vinger op de wonde. Zij kijken kritisch naar zichzelf, maar ook naar het westen. Soms sta ik er wat beteuterd bij, want ik heb nooit de behoefte gehad erover na te denken, zij wel. Zij zien wat de vrije markt doet, hoe zij met hun familiale ambachten en landbouw moeten opboksen tegen het geïndustrialiseerd westen, terwijl zij nog niet beschikken over elektriciteit en water.

Hoe hun markt wordt overspoeld met ingevoerde  landbouwproducten voor een prijs die hun boeren arm maakt. 

Als wij door het land reizen, dan dringt de droogte als vliegend zand in mijn longen. Ik onderga dit droge land terwijl ik gulzig aan een fles water drink. Ik voel aan het eigen lijf dat dit land smacht naar water. Ik voel zelfs hoe water dit land de levenskracht kan geven, zoals ik die krijg aan de teut van een fles. Het klinkt zo simpel, geef het land water. Als het water komt, dan kent de gulheid van de natuur geen grenzen. Maar het water is er niet, tenminste niet voor het land, omdat wat er is in de eerste plaats moet dienen voor mens en dier. Is het te verwonderen dat ik deze mensen bewonder om hun levenskracht, hun lach.

De zwarten hebben altijd samen overleefd, met sterke tradities en familiebanden. Ze zijn daar ook fier over en terecht. Wij beseffen ook wel dat het individualisme ons in een richting stuurt, waar we niet altijd gelukkig mee zijn. Vrijheid is een raar iets, wij huldigen die vrijheid als een hoogste goed, terwijl we ons allerminst vrij voelen. De Senegalees moet overleven, in een natuur die hem zo weinig geeft, en hij voelt zich vrij.

Het geeft mij ook een goed gevoel, als ik zie hoe vrouwen zich verenigen. Kinderen van de straat weghouden, onderrichten, kleine handeltjes opzetten om het gezinsbudget te verbeteren, elkaar steunen, een begin maken van een ziekteverzekering. Zaken die bij ons 50 jaren geleden gegroeid zijn. Heb ik verteld hoe mooi deze vrouwen zijn, met hun zwarte gezichten en kleurrijke kledij?

Deze mooie mensen voeren een gevecht dat ze niet mogen verliezen. Zij zullen het ook niet verliezen, als wij westerlingen dit gevecht tenminste begrijpen. Als ik gezien heb hoe, door simpele systemen van waterwinning het mogelijk is om hun basisgroenten te kweken, ook in het droge seizoen, dan zie ik dat ze op goeie weg zijn. Als ik de honing proef van de Afrikaanse bij dan proef ik het goud van een land.

Ik heb souvenirs meegebracht van ginder, het beeld van  een Afrikaanse vrouw die een borst aanreikt voor wie het nodig heeft, een Afrikaanse slaaf afgebeeld in al zijn naaktheid die in de houding van “de denker” van Rodin, nadenkt over zijn geschiedenis en dus ook over ons. De slavenhandel is al lang vergeten, een smet uit onze westerse geschiedenis, maar ik zag op St. Louis een oude zwarte man uit het slavenhuis komen met de handen voor het gezicht, om de pijn te bedekken die hij op die plaats niet kon wegsteken.

Als wij niet helpen, als wij niet broederlijk delen, dan zal ik die pijn voelen, want ik ben er geweest. Ik heb mij geschaamd.

Michel Stallaert 15/02/2007

15-02-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Noord Zuid

Spreken over Noord-Zuid, is spreken over een relatie die amper bestaat. Het bezoek aan Senegal heeft mij de Noorderling als iets dichter bij het Zuiden gebracht. Ik kijk en zie. De hulp die het Noorden kan bieden wordt er begrijpelijker door, om niet te zeggen dringender.We hebben er over gepalaverd, je ook met de Senegalees. Partnership heette het onderweg naar een betere wereld, het proces belangrijker dan het project. Begrippen, bepalingen om verder te denken, tot concrete zaken te komen.

Ik bezong de gezinstraditie van het Zuiden, om hen waarde te geven, alsof ikzelf die traditie verloren had. Ik lachte mee, toen ze vertelden hoe zij de tijd doodden en de tijd ons doodde. Eigenlijk geloofde ik niet dat het zuiden ons veel zou kunnen bijbrengen, maar waarschijnlijk heeft dat te maken met mijn ouderdom. Het is niet omdat ik telkens opnieuw in mijn leven waarden heb moeten loslaten, om niet te verzuren in een snel veranderende samenleving, dat ik de waarden, van rust, van gezin van moeder en kinderen niet meer ken. Natuurlijk ken ik ze nog.

Dat wij het Zuiden moet helpen is vanzelfsprekend, maar is het verwonderlijk, dat ik mij ook afvraag wat het Zuiden voor ons zou kunnen betekenen? Onze klussen komen opknappen, die wij niet meer willen doen, vind ik geen verheffende gedachte. Het ligt nochtans in onze nabije geschiedenis, Spanjaarden, Italianen, Turken en Marokkanen zijn hier klussen komen opknappen. Een hoop Kongolezen zijn door de kolonisatie tot hier doorgesijpeld. Is dat het soort hulp waar we aan moeten denken. De vermenging van alle volkeren, de vraag stelt zich maar het antwoord is er niet. Is het in Amerika gebeurd, waar 300 jaar lang zwarten als slaven werden aangevoerd, niet echt denk ik.

Neen, er moet iets fundamenteler kunnen veranderen in Senegal zelf, iets wat op termijn het probleem oplost van armoede en klimaat, laat dat geen droom blijven.Het ligt voor het grijpen en we zien het niet, en als we het zien weten we niet hoe het aan te pakken.

Ik kaartte het aan in Senegal en het kan geen toeval zijn dat mijn gedachtegang wordt bevestigd in een artikel over energie. Mijn redenering was, dat indien de Senegalees over energie zou beschikken, er een industriële revolutie op gang zou kunnen komen, zoals bij ons. Wat ze nu al overgenomen  hebben is het energieverslindend transport. Het weinige geld dat de Senegalees heeft wordt opgesoupeerd aan dure benzine en diesel. Wie daar beter van wordt?

Het kan en moet trouwens anders.

Het artikel (Knack) ging over zonne-energie. Meer nog dan het Noorden beschikt het Zuiden over een enorme bron van energie, die ( nog) niet gebruikt wordt. De zon die hen vrolijk maakt, droogt ook het land uit maar zou toch ook redding kunnen brengen. Uit dit artikel begrijp ik, dat de zon in één uur voldoende energie kan leveren om de behoeften van een jaar te dekken voor heel de wereld, we moeten ze alleen opvangen, transformeren, opslaan, verdelen enz. voor het Noorden een technische peulschil en een enorme investeringsmogelijkheid.

Stel, dat we nog alleen zonne-energie zouden gebruiken, lees: geen uitlaatgassen, geen opwarming van de aarde, dan zou het Noorden het Zuiden nodig hebben en vice versa. Van partnerschap gesproken.

Natuurlijk is het ontbreken van een distributienet in het zuiden een probleem, hoewel misschien kunnen zij de stap naar grote centrales overslaan, als ze tot energie opslag kunnen komen, per dorp of zelfs per gezin.

De beschikbaarheid van (goedkope) energie, kan helpen bij het ontzilten van zeewater,  alleen daarvoor al zou ik watertanden.

Ik weet niet of ik het beeld duidelijk genoeg geschetst heb. In puntjes van belangrijkheid zou je het kunnen indelen/

1/ Zowel Noord als Zuid hebben voor hun ontwikkeling energie nodig.

2/De enige zuiver energiebron die zo lang zal duren als onze aarde, is de zon. Trouwens alle energiebronnen op aarde zijn daar een afgeleide van.

.

Als het zo simpel is waarom doen de energiemaatschappijen daar niets aan. Wel het addertje onder het gras is, dat iedereen die geld heeft, en ik bedoel iedere westerse huis(moeder)vader die, inplaats van zijn centen op een spaarboekje te zetten om  banken rijker te maken, zijn dak kan voorzien van zonnecellen, warmtepanelen, warmtestockage, in zijn eigen energie kan voorzien. Eigenlijk zijn de dure centrales dan niet meer nodig. Wat doen we dan met het teveel aan energie? Elektriciteit kan teruggegeven worden aan het net, of opgeslagen in batterijen, warmte kan opgeslagen worden in waterreservoirs, of in gesteente. Neen energiemaatschappijen houden graag een vinger in de pap, maar als elk gezin leverancier en afnemer is,  liggen de verhoudingen wel iets anders, dan heeft elk gezin ook een vinger op de knip en kunnen ze zich verenigen tegen monopolies.

Wat mogelijk is voor de Noorderling, is niet mogelijk voor de Senegalees, want die heeft het geld niet. Geen nood, de westerlingen zoeken toch om te investeren, dus waarom niet in een zonnebatterij in de woestijn. Het voordeel voor die woestijn is, dat er een belangrijk (maar toch nog klein) deel in de schaduw komt te liggen. Minder opwarming en uitdroging van de grond. Misschien kunnen onder de zonnespiegels planten groeien. Ja ik weet het hier, komen toch grote investeringen bij kijken, maar de Senegalees kan in beide richtingen ontwikkelen. Grote zonnecentrales voor energieleveringen aan het westen, kleinere op het eigen terrein voor de eigen voorziening, en we kunnen op dezelfde manier werken. 
 

Utopie? Neen, begin maar te investeren in firma’s die zonnecellen en warmtepanelen maken, als je schrik hebt om van je dak een energiebron te maken.

Michel Stallaert  8/02/2007

08-02-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Waarom kan rechtspraak ook niet rechtvaardig zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb iets misdaan, maar alleen iets tegen de letter van de wet, zonder daar iemand schade mee te berokkenen. Ik heb niets gestolen,  niet gemoord, niet bedrogen, geen mensen gepest, geen agressief rijgedrag vertoond, niets van dat alles. Wat ik blijkbaar wel heb gedaan, is een hulpagent geërgerd, die mijn  auto is tegengekomen, staande op een in onbruik zijnde voetpad.

Je zult denken, dan heb je dus wel degelijk iemand gehinderd. Niets daarvan. Het voetpad lag op een parkeerplein. Als de voetganger dat pad heeft moeten verlaten om rond mijn wagen te wandelen bevond hij zich nog steeds in veiligheid, want hij liep op een parkeerterrein zoals alle mensen doen die zich naar hun wagen begeven. Ok, laat het een kleine hindernis zijn, ik koos die parkeermogelijkheid ook niet voor mijn plezier, maar door het gebrek aan parkeerplaatsen of een te veel aan auto’s, twee elementen waar ik als burger weinig aan kan verhelpen.

Een redelijk boete, de wet is de wet, had ik zonder meer betaald; maar een boete van 150 eu vond ik voor zulke overtreding buiten proporties. Men had mij een dag betalend parkeren kunnen voorstellen, maar neen. Mijn brief aan de politiecommissaris van Oostende haalde niets uit. Eens het proces-verbaal geschreven, is er geen lievemoederen meer aan. Ik kon nog enkel met mijn bezwaren bij de politierechtbank terecht.

Zo gebeurde.

Nadat alle klanten vertegenwoordigd door hun advocaat gepasseerd waren, was het de beurt aan het plebs, om zich te komen verantwoorden.

Mijn argumentatie, dat ik niemand in gevaar had kunnen brengen ondanks mijn overtreding was voor dovemansoren. De wet is de wet meenden de rechters. Hoewel, toen ik mij afvroeg waar een rechter voor diende als niemand  gehoor kon vinden, lees , als niet de geest maar de letter van de wet primeert, kreeg ik een milde straf van de rechter. 50 percent veroordeling, 50 percent voorwaardelijk.

Een Pyrrusoverwinning, maar allee, de beide rechters hadden toch geluisterd, dacht ik. Ik had toch een paar eu van mijn zware boete kunnen afbietsen. Ik begreep iets te moeten betalen van 15,-eu keer 5,5. Men zou een afschrift moeten meegeven van de uitspraak, maar die kreeg ik niet.

De tijd verstreek en ik kreeg pas een afrekening, 3 maanden na het vonnis. Te betalen 310 eu.

Ik werd koud van het hoge bedrag. Dit is geen rechtspraak maar een aanfluiting ervan. Omdat ik mij dus wil verantwoorden voor een rechter, het zelf zo is dat ik niemand had kunnen hinderen, moet ik inplaats van 150,- eu nu 310,-eu betalen. Opgelet dit is dus een milde straf.

Ik begrijp wel dat men mensen wil ontmoedigen om voor elke verkeersovertreding naar de rechtbank te stappen, maar dan zou men op voorhand kunnen meedelen, dat om door een rechter gehoord te worden, hem dat bvb 50 eu kost.  Maar 310,- eu om te parkeren op een creatieve plaats, omdat er geen andere oplossing is, terwijl men ook eigenlijk niemand hindert? Pure uitmelken van de brave burger, dat is zeker. Worden de rechter meer betaald als ze mensen uitwringen?

Ik begrijp nu waarom men van de rechters zegt, dat ze voeling hebben verloren. Wat brengt die 310,-eu nu op? Juist een gevoel van onrecht,  en dat is het ook.

04-02-2007, 16:15 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

21-12-2006, 17:10 Geschreven door Michel  
Reageren (0)