"Het zegevierend en tot het uiterste gedreven individualisme, en de té grote vrijheid van handelen, doet naar de absolute monarchie terugverlangen. Want een vrijheid, waarvan vrijwel alleen de sterken voordeel aan hebben, is de ergste der tirannieën."
Met deze uitspraak stelde de Franse schrijver Paul Brulat reeds in het begin van de vorige eeuw, dat de zo geroemde vrijheid, de financiële en economische machten tot de tirannen van de twintigste en daaropvolgende eeuw zou maken.

Maar in tegenstelling tot de feodale heersers van de voorgaande eeuwen,hadden de nieuwe kroonprinsen van Wall Street een uitgekiend systeem bedacht waardoor het aloude Romeinse idee van 'brood en spelen' voor bijna iedereen wel wat leuks en lekkers te bieden had. Uiteraard, onder voorwaarde dat men op de daarvoor geschikte plaatsen dezer aardkloot geboren was, en men over een bepaals niveau van fysische en psychische capaciteiten beschikte.

Begrippen zoals 'steeds meer', en 'steeds groter', waarop het kapitalistisch economisch en financieel systeem gestoeld zijn, dienen dan ook als werkmethode: Zowel productie, omzet,  winst, en consumptie dienen in steeds grotere mate en onbeperkt te groeien, zo niet  valt het het hele systeem als een kaartenhuis in elkaar.

Ook binnen het financieel systeem is zowel het debet als het krediet onderworpen aan het groeiprincipe.  Want gezien geldwaarde gecreëerd wordt door schuld, en bijgevolg zuiver fictief is, is het dan ook noodzakelijk dat de schuld onbeperkt stijgt.

Om een heel ingewikkeld systeem in één enkel begrijpbaar woord samen te vatten: Ons financieel systeem, werkzaam binnen de vrije-markt, is niets meer dan zuivere 'luchtfietserij'. Zolang iedereen er in gelooft, maar er geen enkel bewijs van vereist, blijft het (voorlopig) werken.

Maar...systemen zijn nu eenmaal gebonden aan regels en wetmatigheden. En regels en wetmatigheden zijn veelal niet compatibel met het begrip 'vrijheid', laat staan dat zij er ingrediënten van zouden zijn. En gezien 'meer' wel degelijk de vader van hebzucht is, en hebzucht zich uiteraard niet laat regelen, zijn regels en wetmatigheden in een vrijemarkteconomie niet bepaald stimulerende factoren.

Als gevolg daarvan is er wereldwijd een leger aan economen en financiële specialisten ontstaan om er voor zorgen dat de regelgevingen in balans blijven met de vrijheid van handelen.

En laat het nu juist dààr allemaal fout lopen. Want blijkbaar hebben zelfs de hoogst geschoolde wezens in die branche geen enkel benul hoe men een, tot eindig gedoemd zijnde groei, tóch verder kan doen groeien, en de ondertussen immense openbare schuld te beperken, alhoewel die Systemish genoodzaakt is om steeds groter te worden.

Sinds vorige eeuw heeft men de 'eindigheid' van productie- omzet- winst- geld- en schuldgroei steeds weten op te vangen en uit te stellen. Zo slaagt men er vooralsnog min of meer in om tot omzetgroei te komen door productie van  gebruiksgoederen die minder lang meegaan, vlugger stukgaan en/of vlugger verslijten, of produceert men ze zodanig dat bij het falen van één enkel onderdeel gans het product dient vervangen te worden.
 
Ook voor het probleem van de steeds grotere wordende ongedekte schuld, heeft men een, uiteraard tijdelijke, oplossing gevonden. Schuld wordt namelijk gewoonweg doorverkocht. Zo is geld, in papier, munten of bankgiro, welke men ontvangt, niets meer of minder dan de 'schuldwaarden' van anderen.

De met de regelmaat van een klok voorkomende economische en financiële crisissen zijn het gevolg van het steeds frequenter vastlopen van het systeem. Een vastlopen dat telkens voortkomt uit de wetmatigheden van het systeem die zelfcorrigerend trachten op te treden, waardoor 'de groei' vermindert of zelfs stil valt.

Dat het tè voortvarend 'misbruik' van het systeem, door een bepaald land (zoals heden Griekenland) 'de bal aan het rollen brengt', bemoeilijk enkel de werking van de toegediende 'pijnstillers' die men op europees vlak wil en kan toedienen om de gevolgen van de 'ziekte' te bestrijden. De ziekte van de schuldencrisis, die reeds eerder in in de VS, IJsland en Ierland was uitgebroken.

Wie zich vandaag geen vragen stelt bij de onmacht en onkunde van de hooggeschoolde en de hemel in geprezen politieke, economische, en financiële experten, is ofwel ziende blind ofwel ter kwader trouw.

Daarom had ik graag van iemand enige deskundige uitleg gekregen bij de vraag hoe de miljarden mensen in China, India en Brazilië, via hun ongebreidelde economische groei, een grotere welvaart gaan krijgen. Want opdat nog maar de helft daarvan ooit aan onze huidige levensstandaard zou toekomen, is een ecologische voetafdruk noodzakelijk die drie maal de maximale draagkracht van onze aarde betekent. Bovendien vraag zich blijkbaar niemand af hoeveel energie en grondstoffen, meer dan nu, daarvoor nodig zijn, laat staan dat zij voorradig zouden zijn.

Tot dusver zijn er enkel (een groeiend aantal) economen en sociologen te vinden die op gemotiveerde wijze het tegenovergestelde beweren. Die stellen dat K.Marx's analyse van het kapitalistisch systeem na meer dan honderd jaar nog steeds geldt en aan de voorspelde gevolgen niet te ontkomen is, als men het in zijn geheel niet drastisch hervormt. 

Er was een tijd dat vrijheid een begrip was dat m.b.t. landen, volkeren of gemeenschappen werd gebruikt. Namelijk, de maatschappelijke en gemeenschappelijke vrijheid.

De aanbidding van de individuele vrijheid, het dogma van de kapitalistische financiële en economische tirannieën, om zodoende het individu als loon- en consumentslaaf te gebruiken, ter verrijking van een kleine elite, is het eenentwintigeeuwse equivalent van de het middeleeuwse laten- en negentiende Amerikaanse slavensysteem.

De ongebreidelde individuele vrijheid is een vrijheid die stelselmatig het gemeenschapsgevoel en de maatschappelijke vrijheid vernietigt, en die uiteindelijk tot zelfvernietiging van het systeem zal leiden.

Terugblikkend in de geschiedenis blijkt, voor zover geweten, de in vorige alinea aangehaalde stelling de basisoorzaak te zijn van de ondergang van vrijwel elke beschaving. De geschiedenis van de toekomst zal aangeven of wij daar al dan niet iets uit geleerd hebben...

Renaat van Poelvoorde

21-02-2012 om 08:39 geschreven door Renaat  

04-01-2012 om 15:13 geschreven door Renaat  

Een begroting die de sluipende afbouw van onze sociale zekerheid,die sinds een paar decennia aan de gang is, is een stroomversnelling brengt. Voortaan dient niet meer de werkloosheid, maar de werklozen worden bestreden. Niet meer de ondermaatse werkomstandigheden die knelpuntberoepen creëren, maar 'werkonwillige,' die weigeren een slecht betaalde job te aanvaarden, Niet meer de oorzaken van massaontslagen en nochtans winstmakende bedrijfssluitingen, maar de parasiterende vijftigplussers die via brugpensioen nog net boven de armoedegrens trachten uit te komen.

Ook in het ziek buitenlandse Europa is bezuinigen de boodschap, ter meerdere eer en glorie van Wall-street en de andere tempels van de allesomvattende moderne religie met een aantal gelovigen waar de Rooms-katholieke kerk én de Islam in hun beste dagen alleen maar konden van dromen. Het aanbidden van het geld- winst- hebzucht- en consumptie-gouden kalf is nog nooit zo 'cool' en populair geweest. Zelfs in deze tijd waar het ons bij middel van Griekenland, en straks misschien ook Spanje, Portugal en Italië, laat voelen dat het onverzadigbaar is.

De wetenschap dat alles eindig is, dus ook deze maatschappijvorm waar solidariteit, meevoelendheid, gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid en hulpvaardigheid tot nostalgische begrippen dreigen te verworden (of dat deels al zijn), is de enige hoop die ik mijn kinderen en kleinkinderen nog kan meegeven...

08-11-2011 om 11:03 geschreven door Renaat  

02-11-2011 om 13:29 geschreven door Renaat  

In 2007 ontstond door de instorting van de hypotheekmarkt een wereldwijde crisis die sindsdien de vorm van een zevenkoppige moeilijk te bedwingen draak heeft aangenomen.

De oorzaak ervan waren de 'subprime'-hypotheken, waarbij in het begin een lage rente betaald wordt die achteraf langzaamaan oploopt. Het bijzondere van deze hypotheek is dat deze ook zonder enige inkomensgarantie kan worden afgesloten. Toen heel wat inkomensonzekere Amerikanen hun afbetalingsverplichtingen niet meer nakwamen, ontstond de "subprime-crisis" waardoor heel wat banken en verzekeringsmaatschappijen dreigden onderdoor te gaan.

Als gevolg daarvan ontstond eerst de financiële crisis, die men trachtte te bezweren door wereldwijd honderden miljarden in de banken en andere financiële instellingen te pompen en zodoende het in elkaar storten van het financiële systeem te voorkomen

Door het wegvallen van het onderling vertrouwen tussen de banken stokte de kredietverlening en konden ondernemingen geen of nog maar beperkt krediet verkrijgen. Het consumentenvertrouwen daalde, de economie kromp en bedrijven reorganiseerden of sloten hun deuren. De tweede kop van de draak kwam tevoorschijn: de economische crisis.

Gezien de staatsfinanciën onrechtstreeks beheerd en gestuurd worden door de financiële en economische machten, kon ook de crisis van de staatsfinanciën niet uitblijven. Niet enkel door de massale steun aan de banken, maar vooral door de gevolgen van de economische crisis groeide het begrotingstekort van de overheden snel. Daardoor gingen veel regeringen extra geld uitgeven om economische investeringen te stimuleren, waardoor begrotingstekorten en staatsschulden verder opliepen.

De drakenkop van de staatsfinanciën heeft dezelfde slokdarm als deze van de eurocrisis. Want de landen in Europa met de zwakste economieën moeten steeds hogere rentes betalen voor hun staatsleningen. Door het feit de landen van de eurozone een gemeenschappelijke munt hebben met weliswaar een gemeenschappelijk monetair beleid, maar geen gemeenschappelijk economisch beleid, groeien de sterkere en zwakkere landen steeds verder uit elkaar. Als gevolg daarvan komt de euro onder zware druk te staan en dreigen landen zoals Griekenland, Portugal, Ierland hun schulden niet meer te kunnen betalen. De bijstand vanwege het IMF en de ECB dient niet zozeer om om de Grieken, de Portugezen, en de Ieren te redden, maar in de eerste plaats om de Duitse en Franse banken te helpen die in die landen grote bedragen aan leningen hebben uitstaan.

Het gevolg van dat alles veroorzaakt uiteindelijk ook een sociale crisis. Want om de geweldige begrotingstekorten terug te dringen, worden er draconische bezuinigingsprogramma’s doorgevoerd, waarbij vooral de overheidsdiensten en de uitkeringen, maar ook de pensioenen en andere voorzieningen het moeten ontgelden. Vooral in de zwakke economieën neemt de werkloosheid enorm toe. Als gevolg van de verarming daalt de binnenlandse consumptie en verslechtert de economie. Dat deze politiek van afwentelen van de crisis op de gewone mensen, terwijl de veroorzakers ervan buiten schot blijven, tot grote sociale onrust leidt is dan ook een vanzelfsprekendheid.

Een sociale crisis heeft steeds gevolgen op de werking van de democratie. De sociale onrust wordt de kop ingedrukt door het buitenspel zetten van democratische procedures en organen. Het zijn niet zozeer meer de de regeringen of de nationale parlementen, maar de EU en het IMF die beslissen over het economische beleid van de landen die steun krijgen.

Dat alles veroorzaakt een politieke crisis waar zowel de traditionele rechtse partijen als de sociaaldemocraten verantwoordelijk voor zijn, zoals ze ook verantwoordelijk zijn voor de neoliberale politiek die tot deze crisis heeft geleid.

Het ziet er naar uit dat dat er binnenkort een nieuwe financiële crisis ontstaat, en voor velen is het duidelijk dat er voorlopig geen einde, of oplossing van, de crisis in zicht is, zoals de Europese leiders ons zo graag willen doen geloven.

Een constante factor in het geheel is de onderschikking van alles en iedereen aan de financiële markten. De krachten die deze crisis veroorzaakt hebben, krijgen ruim baan om hun verderfelijke praktijken door te zetten. Hun wil is wet, politici en beleidsmakers lopen zich het vuur uit de sloffen om het de financiële markten naar de zin te maken en het is uiteindelijk de bevolking die voor de gevolgen op moet draaien.

Het lijkt er op dat, analoog in navolging van ons Belgisch federaal systeem, ook het al-omprezen kapitalistische vrijenmarktsysteem, zo niet failliet, dan toch tegen zijn grenzen is aangebotst. De enige manier om deze zevenkoppige crisis op te lossen, zal het aanpakken zijn van de almacht van het grote geld, verzet tegen de bezuinigingen, tegen de afbraak, tegen de werkloosheid, tegen het afwentelen van de crisis op degenen die hem niet veroorzaakt hebben.

Het is nog maar de vraag of deze klassieke 'vakbonds'-oplossingen het tij kunnen doen keren. Stakingen, en het land lamleggen heeft op korte termijn enkel een verergering van de crisis, meer werkloosheid, en grotere schulden als gevolg. Schulden die hoe dan ook ooit moeten betaald worden. En in een kapitalistisch systeem is dat nu eenmaal de 'gebruiker' aan het einde van de ketting: de bevolking.
Zolang men, al dan niet met de best mogelijke sociale correcties, in dit systeem blijft hangen, zal er niets veranderen aan de feitelijkheid dat rijkdom armoede creëert en armoede het gevolg is van rijkdomverwerving.

Het alternatief, een maatschappij waar gelijkwaardigheid vooropstaat, en iedereen, ongeacht zijn mogelijkheden, in min of meer gelijke wijze gebruik kan maken van de vruchten van het gemeenschappelijk bezit en prestaties, mag dan wel ingaan tegen de menselijke natuur, feit is dat de werkzaamheid ervan nog nooit is uitgeprobeerd.

Wie, om dat tegen te spreken, daaromtrent verwijst naar het voormalig communistisch Oostblok, getuigt van weinig kennis over wat Marx en Engels ooit bedoelden.Evenmin als de voormalige sovjet- en andere communistische leiders dat hadden, laat staan dat zij het wisten (wilden) uit te voeren.

Renaat van Poelvoorde

10-10-2011 om 10:01 geschreven door Renaat  

In een democratie is de bevolking soeverein en is alle autoriteit gebaseerd op de instemming van het volk. In een particratie of partitocratie is de wetgevende, en meestal ook de uitvoerende macht in handen van politieke partijen.

In feiten zijn vrijwel alle zogenaamde democratische landen particratieën, waar de bevolking op gezette tijden via stemming de krachtsverhoudingen bepaalt tussen de zich presenterende politieke partijen.

Eens de verkiezingsuitslag bekend, eindigt de democratie en gaan, indien geen enkele partij de meerderheid haalt, de onderscheiden partijleidingen, zonder enige verdere inspraak van de bevolking, onder mekaar uitmaken welke parlementaire- en regeringscoalitie het land gaat besturen.

Het regeerprogramma, dat in een coalitieregering op heel wat punten verschilt van de onderscheiden verkiezingsprogramma’s waarop (theoretisch gezien) de kiezers hun keuze hebben bepaald, wordt door een meerderheid der 'gekozenen des volk', die in werkelijkheid klakkeloos de richtlijnen van de partijtop volgen, goedgekeurd.

In landen zoals België, waar, zoals bij de recentste federale verkiezingen, de grootste partij amper 17.4% van de stemmen haalt, en er minstens zes partijen nodig zijn om een parlementaire meerderheid te vormen, kan men nog moeilijk stellen dat de gevormde regering, laat staan haar beleid, op “de wil van de kiezer” gericht is.

Steeds weerkerende uitspraken, zowel door politici, als door burgers, als daar zijn: ‘de wil van de kiezer’, de kiezer heeft gekozen’ de Vlamingen hebben gekozen voor…’, zijn op zijn zachts gezegd ver gezocht. Afgezien van de feitelijkheid dat het grootste deel van de kiezers, on-, onvoldoende-, of zelfs totaal verkeerd geïnformeerd, voor een bepaalde partij stemmen, kiezen heel wat mensen, wars van partijprogramma’s, op personen al naar gelang hun imago of aantrekkingskracht.

Even onzinnig is de bewering dat er twee verschillende democratieën in dit land zouden zijn: het rechtsstemmend Vlaanderen en het Linksstemmend Wallonië. Het is twijfelachtig of, zo niet de meerderheid, dan toch een groot deel van de N-VA stemmers weten wat de sociaaleconomische standpunten zijn van die partij. (Om nog maar te zwijgen van de VB-stemmers). Ook is het huidige, door centrumrechts gedomineerde CD&V bestuur niet bepaald een afspiegeling van het grootste deel van haar (nog resterende) achterban, dat grotendeel door centrumlinkse ACW-stemmers wordt bevolkt.

Niet voor niets is blijkbaar niemand binnen eender welke partij, tijdens het voorbije bijna anderhalf jaar op het idee gekomen om, ten einde voorlopig uit de politieke crisis te komen, een a-politieke regering van technocraten te vormen die met volheid van bevoegdheden en met wisselende parlementaire meerderheden zou regeren. Een dergelijk systeem, dat heel wat dichter bij de grondwettelijke ‘scheiding der machten’ zou aanleunen, en daardoor de werkelijke macht van de partijcenacels zou beperken, zou ook veel meer aan de principes van de democratie beantwoorden.

Ondertussen zouden de politieke partijen, zonder de druk van een noodzakelijke regeringsvorming, en zonder gezichtsverlies, rustig verder kunnen bakkeleien over al of niet noodzakelijke bevoegdheidsoverdrachten.

Op die manier zouden partijen zoals N-VA, VB, en Groen!, ofwel zoals LDD, een stille dood sterven, ofwel terug tot hun essentie van kleine zweeppartij worden herleid en zouden de kiezers, zelfs in deze particratie, weer kunnen kiezen op grond van de dingen waar het om gaat: nl de sociaal economische richting van onze samenleving.

19-09-2011 om 11:20 geschreven door Renaat  

Er was ooit een tijd, zeg maar sinds de late middeleeuwen tot na de eerste wereldoorlog, dat honger, armoede en ellende toen in onze streken nog in grote mate voorkwam bij de zogenaamde 'lagere klasse', de armen, waar ook het gros van de arbeiders werd bijgerekend.

Als die, als gevolg van oorlog, epidemie, of weersomstandigheden, of gewoonweg door overmatige uitbuiting, grote vormen begon aan te nemen en té gênant werd voor de adel en welstellende burgerij, organiseerden die feesten en andere gelegenheden waarop men dan met zogenaamde 'gulle' hand aalmoezen uitdeelde aan de noodlijdenden.

Achteraf kon meneer en mevrouw de Baron of Graaf met een bevredigd en gerust geweten terug over gaan tot de orde van de dag, tot de volgende hongerescalatie zich aanbood en opnieuw beroep werd gedaan op de meelevendheid en hulpvaardigheid van de historische en industriële adel.

Toen in West-Europa, voor een deel gevolgd door Noord-Amerika, onder druk van het dreigend communisme, de kapitaalbezitters tegen hun zin een systeem ontwikkelden dat de gemeenschap in zijn geheel, niet alleen noodhulp, maar ook de noodzakelijk wordende sociale ondersteuning moest bieden, verdween voor de in die werelddelen geborenen, samen met de plaatselijke oorlogen en epidemieën, ook de honger en ellende, en was er voor de minder fortuinlijken enkel nog sprake van 'sociale' armoede. Sociale armoede: het ontbreken van voldoende inkomen om mee te doen aan het 'sociale verkeer' , restaurants, feesten, festivals, reizen, modieuze kleding, comfortabel wonen, enz.

In bepaalde delen van de wereld, voornamelijk het zuiden, de derde wereld genoemd, waar na de koloniale tijd de plaatselijke bevolkingen door de kleine rijke elite welke de plaats van de vroegere kolonialisten hadden ingenomen, verder uitgebuit en in nog grotere armoede en ellende werden geduwd, zorgden plaatselijke oorlogen voor de kers op de ellendetaart.

Ondertussen baden in West-Europa en Noord-Amerika het gros van de door het kapitalisme uitverkorenen, in weelde en vertier, niet vermoedend dat de geschiedenis zich, zoals zij dat steeds heeft gedaan, onvermijdelijk opnieuw zal herhalen: Zoals elke voorgaande beschaving zal ook de onze, eens aan de top gekomen, al dan niet langzaam, vergaan, terwijl ter plaatse of elders, uit het moeras een nieuwe beschaving opstaat die de kiemen van de vergane glorie met zich dragend, gedoemd is om ooit hetzelfde lot te ondergaan.

En hier leven wij dan, steeds frequenter geplaagd door de voortekenen van die ondergang: de ene economische depressie, onderbroken door een kortstondige heropleving, na de andere. Met een financieel luchtballonsysteem dat wegens de grenzen van zijn opblaasbaarheid bereikend, met de regelmaat van een klok vol gaten scheurt, en wij met zijn allen steeds meer lucht blazend, het te pletter te storten hopen te voorkomen.

En terwijl wij geen weg weten met onze eigen luxe-miserie komen, de commerciële nieuwszenders voorop, en bij gebrek aan programma-ideeën, de media met schrijnende nieuwsitems en documentaires over de zoveelste hongersnood in Afrika, of verslagen van chronische massale slachtingen en verkrachtingen tussen Afrikaanse of Zuid-Oost-Aziatische volkstammen, en cultuur- of religieuze gemeenschappen

Wie voldoende moed en kracht heeft, en 'het geluk' zich door misdadige mensenhandelaars van hun schamel bezit te laten beroven met de onnakoombare beloften naar het Westerse walhalla van het aards paradijs te worden gebracht, kan zich hier bij ons als moderne slaaf laten misbruiken en voor kost en inwoon plus een aalmoes onze economie enigszins helpen opvijzelen.


Wie wij niet kunnen gebruiken geven wij een briefje met het bevel om het land te verlaten, waarna zij, bij gebrek aan middelen om daar gevolg aan te geven, zich onderdompelen in het zwarte circuit en als 21-eeuwse slaven de "noodlijdende zelfstandigen" behulpzaam te zijn bij het op peil houden van hun buitenlandse bankrekeningen.

En terwijl de rijke banken kunnen rekenen op miljardensteun van de gemeenschap om hun door hebzucht gedreven aandeelhouders ter wille te zijn, en de hulpfondsen voor te sterk in het rood gaande minder fortuinlijke westerse staten met honderden miljarden worden gespijsd, moeten de ontelbare vrijwilligersorganisaties en officieel opgerichte inzamelinginstellingen zich de naad uit het lijf lopen om enkele honderden miljoenen samen te bedelen, om het leven van een deel van de Afrikaanse door honger en uitdrogende kinderen nog enige tijd te rekken.

Want, laten wij wel wezen, zelfs na intensieve grote internationale solidariteitscampagnes is het opgehaalde geld amper voldoende om de op sterven na dood uitgemergelde Afrikaanse lichamen net voldoende voedsel toe te dienden opdat zij met het laatste beetje overgebleven energie zich nog net voor het ter aarde gaan, zouden kunnen voortplanten. De daar uit voortgekomen dreumesen kunnen dan, voor zover zij niet zijn doodgeborenen en hun tienerleeftijd halen, hetzelfde ellendige bestaan ondergaan, met nóg minder overlevingskans dan hun ouders hadden.

Want met de minder dan 0.4% van hun bruutnationaal product dat de welstellende wereldgemeenschap aan ontwikkelingshulp besteedt, dat bovendien grotendeels meer de schenkers dan de ontvangers economisch ten goede komt, is het begrip 'ontwikkeling' eerder een eufemisme.

De periodiek weerkerende bedelrondes waarbij de gemiddelde vrijwillige burgerdonor eenmalig hoogstens 3% van zijn maandinkomen spendeert, aangevuld met het gemeenschapsgeld wat wereldorganisaties van de rijke landen daarvoor ontvangen, is en blijft onvoldoende om de vraag naar noodhulp te voldoen, laat staan dat daar nog wat van overblijft om de oorzaken ervan te bestrijden.

De modale middenklasser van de rijke westerse geïndustrialiseerde wereld heeft de plaats ingenomen van de Graaf uit de late middeleeuwen en de Baron van de 18de en 19de eeuw. Zonder zichzelf daar iets voor te ontzeggen strooit hij af en toe, al dan niet door valse schaamte gedwongen, met wat in zijn broekzak achtergebleven stuivers, al dan niet bewust van zijn eigenbelang.

Sinds de dag dat men 'het bezit' heeft ontdekt en het gebruik van geld als middel daartoe gevonden is de mensheid verworden tot een bedelmaatschappij. En omdat het bestaan van armoede grotendeels aan de rijken te wijten is, en rijkdom zinloos is zonder armoede zal, zolang de drang bestaat meer te bezitten en te zijn dan de andere, zowel rijkdom als armoede blijven bestaan.

Renaat van Poelvoorde

30-08-2011 om 17:15 geschreven door Renaat  

19-07-2011 om 10:02 geschreven door Renaat  

Wie er de, hetzij de wetenschappelijke, filosofische of ethische, literatuur op naslaat ten einde enig inzicht te verwerven over de begrippen 'eerlijkheid' en 'rechtvaardigheid, is er in feiten aan voor zijn moeite. Het eindresultaat van dergelijk speurwerk kan uiteraard moeilijk anders zijn dan het besluit dat, zoals de meeste begrippen die over menselijke verhoudingen gaan, het afhankelijk is van wie ze hanteert en op wie of op wat ze betrekking hebben. Hoe dan ook is er een merkbare scheidingslijn te ontwaren tussen de 'linkse' en 'rechtse' rechtvaardigheid en eerlijkheid. Even belangrijk bij het gebruik van eerder vermelde begrippen, zijn ook de interpretaties van woorden zoals 'wij', 'zij',  en 'algemeen belang' Wie zijn "wij"? Zijn dat gelijkgezinden? De 'gelijkgegoeden'? De noodlijdenden? Of zijn dat diegenen die anderen (kunnen of willen) helpen? Of wordt hier  gewoonweg 'wijzelf', de mensheid in zijn geheel bedoeld? Als men spreekt over het 'algemeen belang', bedoeld men daar in feiten meestal het 'groepsbelang' of het belang van een bepaalde gemeenschap, land of volk mee. Hoe ruimer men dat begrip ziet, hoe vager en ondefinieerbaarder dat 'belang' wordt. Want zoals de individuele belangen zijn ook de verschillende groeps- en leefgemeenschapsbelangen in heel wat opzichten meestal aan elkaar tegengesteld. Zo ook als men het over 'rechtvaardigheid' heeft.  Linkse idealisten zoals ik, vinden het rechtvaardig dat 'de grondstoffen en de 'vruchten' die ze voortbrengen, 'eerlijk' (weer zo'n dubbelzinnig woord) dienen verdeeld te worden. Centerm- en rechtsgerichte  personen zien eerder rechtvaardigheid in het belonen, al  al naargelang de inzet, prestatie, en het bekomen resultaat van diegenen die aan de opbrengsten ervan meewerken. Wie ontkent dat het verwerven van rijkdom voor de enen, in regel het verarmen of het bestendigen van de armoede van anderen betekent, ontkent de geschiedenis. Bovendien zijn niet alleen de rijken en betergegoeden, maar ook het grootste deel van de gemiddeld-gegoeden zelden bereidt om een deel van hun bezit af te staan ten voordele van mindergegoeden en armen. De cruciale vraag is dan ook: zijn "wij" (het westen, de geïndustrialiseerde landen, de rijken en zelfs de beter- en gemiddeldgegoeden, zoals de meerderheid van Vlaanderen), bereid onze levensstandaard te verminderen? Zijn wij bereidt om een deel van onze welvaart af te staan aan de volkeren die wij in de vorige eeuw uitgebuit hebben en laten onderdrukken door een door ons rijk gemaakte elite? Dat alles ter compensatie voor het leveren van goedkope grondstoffen? 'Gematigd links' stelt dat het niet zo eenvoudig is om in onze kapitalistische democratische mondiale samenleving 'het geld te halen waar het zit'. En laat dàt nu juist de kern van het probleem zijn: heit feit dat de sociaal democratie zich heeft ingebed in het kapitalistische vrije marktsysteem, en al ruim tevreden is dat zij het enigszins wat sociaal heeft kunnen 'corrigeren'.   Voor rechts en centrumrechts, en zelfs een deel van centrumlinks wordt deze 'gecorrigeerde onrechtvaardigheid' min of meer als voldoende  rechtvaardig geacht. Niet in het minst omdat deze nog juist voldoende de belangen van zowel rijken als betergegoeden vrijwaart.

Deze staan samen met de gemiddeldgegoeden (noodgewongen) een heel klein deel van hun inkomen af aan een 'solidariteitstelsel, net voldoende om de lage levensstandaard van de minderbedeelden en de armoede van de armen te bestendigen. Dat juist door dit zogenaamd 'solidariteitsverzekeringstelsel' een aanzienlijk deel van het aldus voorradig 'gemeenschapsgeld' ook terug naar de rijken, beter- en gemiddeldgegoeden vloeit,waardoor de eenheidsvergoedingen relatief laag blijven, wordt normaal en zelfs noodzakelijk bevonden omdat anders  de bereidheid tot solidariteit in het gedrang zou komen. Zo noemt men het eerlijk en rechtvaardig dat bijdragen die dienen om noodlijdenden en mindergegoeden dezelfde onderwijsmogelijkheden en ziekteverzorging te geven als de bemiddelden, bedragmatig verdeeld worden tussen iedereen. Dus ook  aan diegenen die het, gezien hun bezit en inkomen, best kunnen missen. Dat daardoor zelfs de armsten nog steeds een deel van de onderwijs- en ziektekosten voor eigen rekening moeten nemen, schijnt eveneens deel uit te maken van deze twijfelachtige eerlijkheid en rechtvaardigheid. Ons belastingsysteem, voornamelijk toegespitst op het inkomen uit arbeid, wordt, gezien het zogenaamd 'herverdelend effect' die de verschillende belastingvoeten theoretisch hebben, door links als vrij  rechtvaardig beschouwd. Sinds zijn ontstaan is het systeem met der tijd systematisch uitgehold doordat via allerlei kostenaftrekken en vrijstellingen, en mede door de minimale belasting op inkomsten uit vermogen en kapitaal, het werkelijke belastingpercentage de oorspronkelijke belastingvoet verre van benadert. Deze praktijk geeft dikwijls het perverse effect dat het netto-belastingpercentage kleiner is al naargelang het bruto belastbaar inkomen hoger is. Dit wordt dan weer door rechts gezien als een 'rechtvaardige correctie' van het voor hen onrechtvaardige belastingsysteem. Zo worden de begrippen van de woorden 'rechtvaardigheid' en 'onrechtvaardigheid', 'eerlijkheid' en 'oneerlijkheid', totaal tegenovergesteld, al naar gelang wie ze gebruikt, en vooral in welke sociale status hij zich bevindt. Idem voor de omschrijving van het 'algemeen belang'. Enerzijds dienen vanuit kapitalistisch oogpunt, de kapitaalkrachtigen te worden ontzien omdat zij zorgen voor de werkgelegenheid, en de loonslaven voor hun inkomen dus van hen  afhankelijk zijn. Het is ontegensprekelijk dat daardoor de kloof tussen 'arm' en 'rijk' steeds groter wordt. Anderzijds is het juist de afhankelijkheid van het grootkapitaal die sociale hervormingen, noodzakelijk om de wereldwijde armoede, ellende en oorlog te bestrijden, in de weg staan.             Ik ben lang niet de enige die het voorgaande als oorzaak aanwijst voor de mensonterende schande dat  wereldwijd nog steeds elke dag 27.400 mensen sterven van honger en om en bij 1.000.000.000 (1 miljard) mensen in mensonwaardige armoede leven. Wie dat, hoe hij het ook bekijkt, dàt eerlijk en rechtvaardig, en 'in het algemeen belang' durft te noemen wens ik uit volle overtuiging een armoedig leven toe...

14-06-2011 om 11:44 geschreven door Renaat  

17-04-2011 om 12:20 geschreven door Renaat  

12-04-2011 om 10:21 geschreven door Renaat  

Zowel de RTBF-reportage “Bye Bye Belgium” van vorig jaar, als het het beruchte “plan B” waar de Waalse PS-voorzitter het had, en ook de reportage van de VRT over een eventuele splitsing van het land, hebben velen onder ons het idee gegeven dat dit wel eens zou kunnen gebeuren

De recente 'onderhandelingsgeschiedenis' m.b.t. de federale regeringsvorming en staatshervorming geven echter aan dat het vandaag totaal onrealistisch is om tot een onderhandelde splitsing van het land te komen. De eindeloze onderhandelingen over de splitsing van BHV maken dat duidelijk. Als men na jaren onderhandelen rond BHV een onderhandelde splitsing nog steeds moeilijk blijft, wat moet dat dan niet zijn indien pakweg de staatsschuld moet worden gesplitst en over staatsgrenzen moet worden beslist?

Om nog maar te zwijgen over Brussel, waar de voorstanders van een splitsing geen enkele aanvaardbare oplossing voor hebben. De Brusselaars zelf staan negatief tegenover aansluiting bij een onafhankelijk Vlaanderen en evenmin staan zij te trappelen om zich bij Wallonië te voegen. Bovendien heeft nog steeds niemand weten uit te leggen hoe Brussel als administratief knooppunt van de rest van het land, laat staan als Europese hoofdstad, zowel op sociaal-, bestuurlijk- als financieel vlak, als aparte entiteit kunnen bestaan?

De Belgische (dus Vlaamse én Waalse) economie is tot nader order nog steeds grotendeels in handen van de traditionele grote kapitaalkrachtige families zoals de Mévius, Van Damme, de Spoelberch, Solvay, Saverys, Frère-Bourgeois, Colruyt, Boël, Bekaert, enz. Alhoewel dat niet steeds openlijk blijkt, hebben deze oude dynastieën van de patronale en financiële wereld nog steeds nog steeds een machtige positie, niet alleen in de Belgische economische, maar ook financiële wereld.

Bovendien is het idee van onder meer de N-VA, van een “Europa van de regio’s”, een illusie. De economische crisis heeft duidelijk gemaakt dat de interne tegenstellingen in de Europese Unie van die aard dat dit vooralsnog een verre droom blijft. Meer dan ooit is spreken over een een verdieping van de Europese Unie om tot een soort van “Europese staat” te komen het negeren van de realiteit en is niets meer dan dagdromen.

Het feit dat slechts een kleine 25% van de Vlamingen en amper een goede 10% van de totale Belgische bevolking voor een volledige onafhankelijkheid van de huidige regio's is, is weliswaar een zo veel mogelijk op de achtergrond gehouden gegeven, maar daarom niet minder belangrijk.

Tot slot is een splitsing van het land dus voorlopig niet aan de orde, en de nu reeds meer dan acht maanden durende politieke 'stellingen- en loopgravenoorlog' geeft aan dat dit bovendien niet op een vreedzame wijze kunnen worden doorgevoerd.

Ondertussen loopt de verdeel-en-heerspolitiek van de burgerij, door vooral de Vlaams-nationalistische N-VA en haar gefrustreerde voormalige kartelpartner CDé&V, uit de hand, met als gevolg een groeiende polarisatie.

Het moge toch stilaan duidelijk worden dat bij deze nationale kwestie, uitgezonderd BHV, niet zozeer het communautaire, maar het de links-rechts tegenstelling is die dit land verdeelt, en er daarom op kapitalistische basis geen antwoord is op te vinden.

De Vlaamse salonsocialisten, samen met versplinterd links dienen zich van de noodzaak bewust te worden om samen met de Waalse linkerzijde front te vormen om in te gaan tegen het kapitalistische systeem en op te komen voor een socialistisch alternatief.

Een effectieve volledige opdeling van het land is voor hen economisch gezien verre van interessant. Alhoewel de concurrentie tussen de verschillende regio’s voor hen niet bepaald een probleem vormt, al was het maar dat de macht van de arbeidersbeweging verminderd, zou een opsplitsing van het land daadwerkelijk de financiële belangen van de echte machthebbers in dit land bedreigen.

12-03-2011 om 00:00 geschreven door Renaat