Wij voerden ons besluit uit,het werd dus Allicante met zijn klein gevaarlijk vliegveld tussen de rotsen! De piloot moest daar de nodige ervaring hebben want de reizigers-passagiers hadden de indruk ,dat hij met één vleugel een rots ging raken.Maar nee hoor,'t ging prima. Dan de taxi tot aan Hotel Romano.De patron sprak vlot frans en zijn ouders ook,die verzorgden de annexe om de hoek. Het klein toeristenbureautje dat ons Romano had aangeraden,omdat ze er zelf geresideerd had,had ons over een annexe niet gesproken!.Natuurlijk hadden wij het aan ons been bij plaatsgebrek in het hotel.Die annexe was een triestige bedoening!!Een doodgewone kamer met stortbad en toilette dat wel ,maar we hadden ons toch aan wat beters verwacht.De maaltijden werden ons opgediend in het hotel,dat moest er nog aan mankeren!! We hadden ons thuis reeds voorgenomen een wagen ginds te huren en rond te toeren maar dat viel ook tegen;de temperatuur lag gemiddeld rond de 4O°iedereen ging siesten. Er bestond toen nog geen airco,zeker niet in de wagens die verhuurd werden en die om 18u.terug binnen moesten zijn.Dus daar zagen wij vanaf. Dan maar te voet naar het strand over de mooie laan links en rechts omzoomd met grote palmbomen en de vloer in prachtige mozaike tegeltjes belegd. Om 'n strandstoel te bemachtigen en 'n parasol, moest mijn man nuchter alleen op weg!!Ik volgde dan met zijn ontbijt en zo konden wij genieten van die zuiderse zon! Waarom waren wij niet in een frissere maand vertrokken?Omdat mijn echtgenoot als leraar juli of augustus moest kiezen. Om 's middags terug in het hotel te geraken moesten wij 4 X een drankstalletje aandoen om te drinken of wij konden er niet aankomen!!Echt waar.Wij waren 42°niet gewoon dat kunt ge wel denken! Dus een sieste was ons ook héél welkom. Rond vier uur deden wij een wandeling in de nieuwe stad,in de oude zijn we niet geweest. 'sAvonds wandelen tot aan het strand,snoepen en koopjes doen en ijsjes met de vleet! De foto's werden niet vergeten en in een kunstzaak konden we eigen schilderijen spuiten met een systeem dat we in andere landen nooit gezien hebben.Dat was zoal het enige dat ik echt leuk vond!! Ter plaatse hebben wij samen besloten een buitenverblijf aan te kopen waar wij op een ruim grasperk onze eigen strandstoelen konden zetten waar en wanneer we wilden en ook 'n paar zonneparaplu's(gratis!!)om ons eigen goestingske te kunnen doen in ons eigen landje met minder dan 42 graden!! En dat hebben wij dan ook gedaan en er NOOIT spijt over gehad.
Als bij mirakel vond ik in mijn persoonlijk geldbeugeltje nog 2OOOFr.(belgisch geld)daar konden we nog een bronwatertje en 'n klein ijsje mee "degusteren"!En wie weet gebeurde er nog een groter mirakeltje? 's Anderendaags kwam de chauffeur van het Hotel aan de balie vertellen dat de portefeuille van mijn echtgenoot gevonden was door de dienster van het terrras waar wij zo knusjes en totaal onwetend gezeten hadden.We moesten ons tot daar richten en dan 1O% van de inhoud aan de eerlijke vindster afstaan.Dat is in Zwitserland zo de gewoonte.In tegenwoordigheid van de baas van die brasserie hebben wij dat dan uitgeteld en afgegeven.Het was wel 'n heel sommetje waar wij helemaal niet op gerekend hadden!! Zoals men ons vooraf zei,is het stadje Locarno wel degelijk nog mooier dan Lugano.We hebben het afgedweild en mooie herinneringen op de kop getikt.Het meer bleef onzichtbaar. Het stadje in de buurt ,Ascona, is een parel van een bouwtrant.Héél biezonder!Ter illustratie;een pralinenzaak werd gebouwd in de vorm van een bonbonière met open deksel waarin de inkomdeur!Enig origineel en prachtig en onvergetelijk mooi. Ook nog vele andere winkeltjes kregen een aparte bouwstijl. We zijn dan maar veel gaan snoepen(helaas!)en ook gaan proeven in allerlei restaurantjes van de streek,maar waar we voor gekomen waren nml.het MEER hebben we er naast gevist. Gelukkig was er geen mist in de paradijselijke tuin van het hotel en hebben we menige foto kunnen schieten. We hadden ons hondje thuis gelaten bij de buurvrouw menende dat het beestje niet welkom zou zijn!!Nooit hebben wij zoveel poedels met hun baasjes samen gezien als daar ter plaatse!Sindsdien hebben wij hem steeds meegenomen wanneer wij erop uittrokken . Na tien dagen zijn we aan onze terugtocht begonnen met onze zeven verschillende voertuigen!Vooral die vier uren trein waren er te veel aan! Die ervaring heeft ons geleerd een reis te kiezen met vliegveld niet ver gelegen van de stad of streek die wij wilden aandoen en dat hebben wij dan ook gedaan, de volgende maal. Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen nietwaar?
En dus ditmaal met het vliegtuig!Laat mij niet lachen!Telt u mee de voertuigen die wij in't totaal hebben moeten aandoen? Vooreerst 'n taxi tot aan het Centraal station,dan de trein naar Brussel.Daar 'n speciaal treintje naar Zaventem,dan de bus die ons naar het vliegtuig bracht.Ja,dan eindelijk in het vliegtuig tot in Bern.Daar stond ons een trein op te wachten die ons in 4 uren (!!)tot in Locarno bracht.Dan de taxi tot aan het hotel Esplanade.Het moet gezegd dit Hotel lag in een pracht van een exotische tuin,goed voor vele foto's! Maar.......we hadden het uitzicht op het meer besteld vanuit ons toeristenbureau en dat hadden ze ons stellig beloofd,want ze waren er zelf ook geweest,zeiden ze!Ons uitzicht vanuit onze kamer was een fameuze tegenvaller!Eerst kregen we een héél groot zinkendak(van het hotel)en dan pas in de verte het meer. Achteraf bleek dit maar een half drama te zijn vermits we het meer niet te zien kregen!Die dikke mist,was naar habitués beweerden,zéér zeer zelden ZO te betreuren! De Esplanade was een standing hotel eigenlijk té chique voor ons,die zo graag alles stil en eenvoudig beleefden.Het interieur was prachtig ook de bediening buitengewoon fijn en wat er werd opgediend natuurlijk ook.De dame die naast ons tafeltje haar vaste plaats had veranderde bij iedere maaltijd van pruik en van toilette om u maar een voorbeeld te geven van de sfeer!! 's Avonds gingen meerdere naar een aparte bar,héél chic (zou Toon Hermans gezegd hebben!)We wilden dat ook eens meemaken maar na een half uurtje waren wij al gaan repen snijden,nee niets voor ons. Dan zijn wij in de morgenden ook maar aan een terrasje gaan zitten,naast het meer en heeft mijn man zijn porte-feuille NAAST zijn achterzak geborgen en waren we AL ons geld verloren!!.Dat geeft een zeer speciaal gevoel zo ineens zo arm als Job te zijn...... Aan de balie van het hotel brachten wij de receptioniste op de hoogte..........
Eigenlijk is dit een verijdelde titel!! Het zat zo: Op kostschool mochten wij iedere zaterdag naar het bad;kleine wit gelakte chambretten met blauw biesje omlijnd en gelegen in 'n grotere plaats met mooi bad.ook een tabouretje met al het nodige rondom. In 'geheel zo'n dozijn nette baden. Gewoonlijk was Zuster Jozefa de " controleuse".Zij keek nauw toe of wij wel 'n beschermdoek van de stapel namen die op de hoek van een tafel lag!Méér moest het mens niet doen ,dacht ik. Z.Jozefa was een zuivere Hollandse,met 'n boereface en kleine oogjes zonder wimpers.Haar huid blonk altijd,'n beetje vettig uitzicht.Wij moesten elkaar niet.(Mijn grootmama was ook van Nederlandse origine, zij was een fijne dame. ) Op 'n keertje nam ik schijnheilig zo'n corpusdoek mee naar binnen en legde hem sito presto op het tabouretje.Ge ziet dat van hier dat ik dit ging omhangen terwijl ik mij overvloedig inschuimde om me daarna af te douchen!! Terwijl ik zo doende was ging opeens de deur wagenwijd open en wie stond daar te kijken?Natuurlijk Z.Jozefa.Ze zag het beschermdoek liggen maar zei geen woord.Ze bleef veel te lang staan, vond ik, terwijl ik daar hulpeloos in mijn ingezeepte blootje stond te staan.'k vond het genant.Toen sloot ze de deur en ik dacht dat dit wellicht ook tot haar taak van toezichtster hoorde.Zwaar tilt en kind van 14j.daar niet aan.Toch voelde het aan als 'n soort machtsmisbruik. Enkele dagen nadien,zo in de loop van 'n gesprek, vertelde ik daarover aan mijn tante koosterlinge,die heel wat in de pap te brokken had en 'n week nadien was voortaaan Z.Caroline de toezichtster in de badkamer,zij keek niet naar die belachelijke bschermdoeken! Later vernam ik dat Z.Jozefa(toevallig(?) versast was naar een zusterklooster.Zij was het 7de meisje na zes vorigen die allen gestorven waren.Haar ouders hadden beloofd,dat indien het 7de mocht in leven blijven dat meisje naar het klooster zou gaan.En zo is het ook gebeurd,haar toekomst was voorbestemd .Persoonlijk vind ik dat tragisch en onverantwoord,men kan wel andere beloften doen en niet tenkoste van één mens Die dan geen keuze meer kan maken. Nog veel veel later vertelde ik dit terloops aan mijn man,die als pedagoog,dit zgz.toezichtersgedrag (van destijds) van Z.Jozefa volledig afkeurde,dat was niet gezond, zei hij. Als ik er nu aan terug denk,ja dan moet ik erom lachen want een trauma heb ik er zéker niet aan overgehouden. Gefrustreerdheid kan vreemde kronkelingen maken en die moeten dan tussen de ploeien kunnen vallen.Dat zal nu ook nog wel zo zijn,maar het mag de spuigaten niet uitlopen want dan zitten we op een verkeerd spoor. Wat denkt U? slot
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
