Frank behaalde zopas zijn diploma van boekhouder en ging nu op zoek naar een passende betrekking.Hij had er zin in en ook een goed oog! Helaas,de dienstplicht was nog niet afgeschaft en enkele tijd nadien werd hij opgeroepen.Hij kreeg in zijn Vlaanderenland de eerste opleiding en moest dan naar Duitsland.Daar verliep alles zoals het moest en na 'n zestal maanden mocht hij voor 'n kort weekje naar huis als ontspanning.Hij zou er zijn liefje zien,dat hij nog niet zo heel lang kende en trouw op hem wachtte,en ook schreef Dus de vooruitzichten waren niet zo slecht.. Hij werd héél vriendelijk onthaald in zijn streek en tijdens de lege dagen ging hij bij zijn oom wat bijverdienen indiens boekhoudingbureel.Die oom was ook jong geweest en stak zijn neef na dat werkje een omslag in Frank's bovenzak. Frank dacht daar kan ik met Elsje,zijn liefje, eens deftig van profiteren. Bij hem thuis in zijn kamer en bureeltje moest er een en ander uitgemest worden en dat ging hij nu eens doen vol lust en gedrevenheid.Gemotiveerd zijn kan heerlijk zijn!. Hij scheurde alles in minstens 6 stukken en dan de mand in en daarna door de papierversnipperaar.Oef,er van af,'t lag allemaal in de weg en zonder betekenis.Hij was tevreden. Maar waar had hij die omslag van zijn oom gelegd?ja juist ook bij die hoop witte enveloppen.......die ja in zijn grote iever eveneens door de versnipperaar waren gejaagd!!! Dat durfde hij thuis niet te vertellen....... Hij zou dan met zijn liefje maar een cola gaan drinken en het voor haar oprecht uit de doeken doen. Haast en spoed,zelden goed,maar door dit wederzijds vertrouwen zijn zij voor altijd bij elkaar gebleven en hebben zij een fijn gezinnetje gesticht. Dit is écht gebeurd.
Ja,de rolluiken naar beneden houdt de koude ietwat buiten maar maakt alles ook heel wat donkerder.doch als men slaap heeft denkt men daar niet zo diep overna. Tante Roza wordt's morgens wakker en kijkt met een beetje achterdocht naar haar uurwerk op het nachtkastje, het wijst tien voor half elf! Het uurwerkje dat even daar achter staat wijst hetzelfde aan.Tante Roza zegt voor zich uit" ' t is toch weer niet waar zeker!!Ze springt in haar kamerjas en stapt naar beneden.In de trapzaal is alles ongewoon donker maar dat zal weer zo een van die heel donkere dagen zijn, denkt ze .Dan doet ze de livingdeur open en kijkt sito presto naar de grote klok en wat wijst die overduidelijk aan? tien voor vier.!!! De stand van de wijzers is dezelfde,dat wel maar met andere wijzers op dezelfde cijfers.Tante Roza maakt de tekening in de lucht want ze vreest dat wij haar niet begrepen hebben! Maar dat hebben we wél. Ja,natuurlijk ben ik zo vlug, als me mogelijk was, terug naar boven gevlucht !Mijn bedje was nog lekker warm en geloof het of niet maar ik sliep héél vlug terug in.Vermoedelijk nog op dezelfde trein kunnen springen! "Ze besluit wijs,dat ze dan voortaan maar terug haar wekker zal instellen,gepensioneerd of niet,'t is tenslotte toch haar zaak en daar heeft niemand iets in te zien. slot
Ons Tante Roza woont alleen in 'n gezellig huis(je)enkele meters voor bij het onze.Af en toe komt zij wat bijpraten of wat stoom afblazen en dat doet haar goed.Wij luisteren dan steeds graag want ze heeft altijd iets interessants te vertellen.Zoook nu weer!! Nu had ze toch wat meegemaakt!.Ze wordt wat ouder en haar nachten zijn niet meer zo doorlopend.Ze wordt wakker midden in de nacht en na enkele uren soms valt zij terug in ' slaap met als gevolg dat zij zich dan overslaapt.Dwz.dat haar luiken langs de straatkant dan te laat worden opgetrokken en dat vindt ze lastig voor de buren.Wat zouden die wel kunnen denken?Eens heeft ze zich overslapen tot 9u.en nog eens tot 10u.allemaal door dat lange wakker liggen in de nacht.Dus zal ze in 't vervolg haar wekker laten aflopen. Maar prettig vindt zij dat niet voor iemand die gepensioneerd is!! Na een tijdje gaf zij dat op,ze zou nu wel terug normaal doen! toch zat de angst van dat overslapen er nog wat in........ Op 'n avond had ze de rolluiken van de slaapvertrekken ook neergelaten want de weerman had een koude nacht voorspeld.......... wordt vervolg
Mijn vader was 'n joviale man door iedereen graag gezien,altijd bereid te helpen en de plezante noot op 'n feestje te brengen.Soms durfde hij een ruigvolkswoordje gebruiken en daar had ik,vijfjarige oren naar,blijkbaar!! Op 'n keertje hoorde ik hem in onze huisgang in gesprek met een vriend het woord kont uitspreken!Ik begreep onmiddellijk dat zoiets onze mama zeker niet mocht horen.Zij was uiterst streng op dergelijke uitschuivers.Ik had ook begrepen waarover het ging uit de ganse context,want eigenlijk zat ik verborgen in de naaste kamer waarvan de deur op 'n ruime kier open stond. Weken later komen twee dames v an goede huize en kennissen van onze mama op namiddagbezoek.Er was één meisje van ongeveer mijn leeftijd bij en die ging met mij spelen in de keuken.De dames zaten i n het salon. Op'n gegeven moment stootte ik me aan mijn rechter dij(bil)en omdat het pijn deed en in het vuur van het spel(moedertje met de vele poppen!!)riep ik wat luid " ha,mijn kont".Hilda zo noemde het speelkameraadje verwijderde zich onmiddellijk uit de keuken,maar ik kreeg toch nog net de tijd om haar te vragen mijn uitroep niet te gaan verraden?O nee zei ze" ik ga maar zeggen,dat we zo goed aan't spelen zijn" De valse kat!... Geen twee minuten later stond mama met de vinger in de lucht en dan naar mij met dwingend uitnodigend gebaar,geen twijfel mogelijk is moest haar volgen.Ik kon er niet onderuit ik moest op mijn knieen in de hoek van het salon gaan zitten in tegenwoordigheid van het gezelschap en Hilda stond triomferend erop tekijken. Tot overmaat van ramp kwam een vreemde heer het electrisch verbruik opnemen en die meter stond juist in mijn buurt.!!!Hij maakte gelukkig geen opmerking,de lieverd,en na een poos mocht ik terug gaan spelen.Ja!!dat had je gedacht!! Ik ben in een zetel gaan zitten en Hilda mocht nog honderd keren komen(wat ze Goddank niet gedaan heeft)maar nooit zou ik met dergelijk vals schepsel nog een poot verzet hebben. Deze kleine onbenullige geschiedenis heb ik verteld om u te zeggen dat we er met onze taalkundige woordenschat zeker op vooruit gegaan zijn ,of is het achteruit? 't Is maar hoe je het wil bekijken!
Piet moest een zakelijke opdracht vervullen met de wagen en vroeg Jan om mee te willen rijden,wat deze graag inwilligde.Tijdens deze rit zaten ongeveer 5 uren woestijn in;zij zouden één nacht in een hotelletje moeten doorbrengen wat gebeurde .De opdracht verliep prima zonder gevreesde hindernissen. Toen zij huiswaarts keerden begon de huid van Jan rode vlekken te vertonen met jeuk.Jan dacht, optimist als hij was,dat het wel spoedig zou voorbij gaan.Helaas het werd erger.Nog juist twee dagen moest Jan in Amerika verblijven alvorens terug naar Belgie te kunnen vertrekken,daarom wilde hij liever in zijn land naar een dokter stappen.Dat deed hij bij de allereerste gelegenheid.Na onderzoek zei zijn dokter " man je hebt schurft "!Hij moest thuis onmiddellijk een stortbad nemen zich met een voorgeschreven zeep wassen en dan goed afdrogen en daarna zijn gans corpus insmeren met een bepaalde zalf.Hij had nml.in vuile lakens geslapen!(in die semi woestijn) Aangezien Jan gans alleen woonde deed hij wat de dokter hem had voorgeschreven en liep ingesmeerd in zijn blootje rond in zijn appartement.Leona werd enkele dagen later door hem weer afgehaald en thuis gebracht.Zijn wagen was er speciaal voor aangepast. De temperatuur in het appartement was nec plus ultra! Jan was weer helemaal van zijn schurftkado verlost. Nette lakens in een hotelletje zijn zeker van groot belang.
Enkele tijd nadien merkte Jan dat een jonge vrouw ook zeer erg door deze ziekte getroffen werd.Hij nam contact met haar op maar spreken kon ziju reeds niet meer tenzij heel onduidelijk,haar benen en armen waren onbeweeglijk.Met de ogen kon zij zich nog verduidelijken en met moeilijk verbale.geluiden.Zo vernam Jan dat ook zij verlaten werd door haar man,die met een dergelijk zieke vrouw niet verder wou of kon.Hier in deze instelling kreeg zij van de medepatienten en het personeel de nodige vriendschap en verzorging.Wel had zij nog een moeder die veel van haar hield en regelmatig op bezoek kwam wat voor haar telkens een heel reisje betekende.Van genezing is nog steeds voor deze ziekte geen sprake.De spieren sterven af. Een jonge specialist ter zake steldeJan een expirementele operatie voor .Hij zou de hoofdspier van de benen doorsnijden,zodat de andere spieren die er naast liggen aan bod moesten komen door ZEER vele oefeningen,wat hard werken betekende en dagelijks moesten uitgewerkt worden.Jan riskeerde het aanbod van de specialist en de operatie werd uitgevoerd.Dan kwam pas het grote werk voor Jan op de proppen.Hij heeft er aan gezwoegd en is er in geslaagd,vechter als hij was,terug zijn benen te gebruiken mits behulp van twee krukken later nog één, om zich normaal voort te bewegen. De jonge vrouw,Leona,en de medepatienten waren zeer blij voor hem en feliciteerden hem gemeend. Hij mocht terug naar zijn appartement want hij kon zelfstandig verder leven mits de nodige controle aanvankelijk. Toen werd er besloten Leona onder zijn hoede te plaatsen,dat was de grote wens van Jan.Zij zou bij hem intrekken mits de nodige aangepaste meubilering en thuisverzorging door het gepaste verplegingspersoneel.De omgeving was zeer gezellig en familiaal en haar moeder kon véél dichter tot bij haar geraken. Ook kwamen de kinderen van Jan nu vaker en werd zodoende weerom een gezinnetje gevormd.Leona was zeer gelukkig en Jan ook. Eens per jaar ging Jan zijn vriend in Amerika bezoeken en dan ging Leona voor enkele weken naar de instelling waar zij ook graag was,en waar men haar de PC met de kin leerde bedienen,wat zij onvoorstelbaar graag deed. Tijdens zijn laatste bezoekje aan Piet beleefde Jan er een speciaal avontuurtje.................. wordt vervolgd
Zij leerden elkaar kennen in de industriele wereld.Piet woonde in Amerika en Jan in Belgie.Maar,zoals ik al zei,in voorgenoemde wereld zijn geen grenzen.Jan was een zgz.crisismanager,waar hij gevraagd werd loste hij de zaken zo op dat alles weer ronddraaide,dit is bij de vorming ook een aparte gave.Hij sprak ook alle talen en bezocht onze ganse aardbol.Piet woonde in een prachtige villa met zwembad en al wat men in chique villa's kan bedenken,maar beide waren eenvoudige mensen.Zij waren gehuwd en hadden een normaal gezond gezin. Het vele werk,verplaatsingen en inspanningen werden Jan fataal.Hij kon niet meer vooruit noch achteruit en liet zich opnemen in een goede kliniek.Na grondige onderzoeken kwam men tot de vaststelling dat hij MS.had(multiple sclerose)Dat was een zéér ernstige en droeve constatatie. Vier maanden verbleef hij eenzaam in die speciale instelling,slechts één iemand kwam hem bezoeken :Piet, die voor een weekendje van Amerika kwam. De echtgenote van Jan liet hem in de steek;een invaliede man zag zij niet zitten(Jan kon nog amper gaan noch staan)zijn kinderen bleven bij hun moeder wat normaal was, waar moesten zij anders naartoe?
