Hij evoceerde een beeld van immense meewarigheid en mizerie,zoals hij kwam aangehinkt op één been,het andere zwaar ingegibst,geplooid in 'n hoek van 90 graden. Daarbij steunde hij op 'n freile dichtgesnoerde zwarte herenparaplu.Na iedere hinksprong rustte hij ruim 'n halve minuut het hoofd telkens laag op de borst gebogen,de kin op de witte rolkraag,de haren lang langsheen de schouders. Hij kon hooguit dertig jaar oud zijn.Zo haalt hij het niet ,zei ik tegen mijn man,terwijl wij traagjes naar huis wandelden. Hij moet zeker dringend tot aan de telefooncel op de hoek.Zij vrouw is vast hoogzwanger,dacht ik verder luidop. Ja zei mijn man,dat zou best kunnen.Terwijl sprong de sukkelaar maar steeds verder,dan weer rustend,hijgend met het wankele regenscherm als enige houvast. Plots kon ik het niet langer aanzien.Immers we schieten zo vaak tekort door onze passieve présence. Wordt vervolgd
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek