Vele mensen hebben een tegenovergesteld beeld van God. Wij stellen

ons voor dat Hij schittert achter de muren van de hemel, dat Hij de wenkbrauwen fronst als wij op de hemeldeur bonzen. Wij weten dat wij hebben gezondigd en wij zijn bang voor de confrontatie met Zijn boze teleurstelling. Wij stellen ons voor dat Hij op een ontoegankelijke manier bedenkt hoe Hij ons moet straffen. Met zo’n vertekend beeld van God is het geen wonder dat mensen bang zijn om naar Hem toe te gaan of bij Hem terug te komen.

Zo is God niet, Hij kijkt naar Zijn weggelopen kinderen met ogen van liefde en betrokkenheid. Hij tuurt naar de horizon, elke dag weer opnieuw. En dan – nog voordat wij naar Hem teruggaan – komt Hij ons al halverwege tegemoet en kan Zijn vreugde niet voor Zich houden, hij wil dat iedereen meeviert.

Er is wel eens gezegd dat als wij één stap in de richting van God zetten, dat Hij er meer zet dan er zandkorrels zijn op de stranden van deze wereld. Eerder in hetzelfde hoofdstuk van Lucas lezen we het verhaal van de herder die zelfs de kudde achterlaat om het ene verloren schaap te zoeken. Jezus zegt aan het eind van dat verhaal:

[7] Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.

Jesaja zegt het nog anders: Zoals de bruidegom zich over de bruid verblijdt, zo zal uw God Zich over u verblijden. (Jesaja 62:5.)

25-10-2017 om 00:00 geschreven door GODKENNEN