Waarom moeten mensen lijden  Herwig Arts, Jezuïet

 Uitgezonden door  de katholieke radiozender : Radio Spes

https://www.agapelifebelgium.be/nl/podcast1.html

Tekst podcast 1

 Hoe kan een goede en almachtige God zoveel schuldeloos lijden toelaten.

Hoe kan diezelfde God bovendien stom blijven voor het gebed van zoveel goede mensen die smeken om genezing hulp of bevrijding. Is God dan niet in staat het lijden te verhinderen, ligt het misschien buiten zijn macht om een wereld te scheppen zonder al dat hemeltergend onrecht. In dat laatste geval kan men hem bezwaarlijk nog de Almachtige noemen.

Indien hij echter toch almachtige is dan begrijpen wij moeilijk zijn niet ingrijpen of zijn weigering om tussen beiden te komen

We laten ons inspireren door priester  Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?

 Als God het kwaad kan verhinderen waarom doet hij het dan niet en als hij het echt niet kan verhinderen waarom bidden wij dan tot hem? Vragen waarop geen pasklaar antwoord bestaat zelfs niet voor de gelovige. De niet gelovige mens weet met dit soort vragen helemaal geen raad. Volgens hen moeten mensen met deze vragen leren leven en intussen moeten zij zoveel mogelijk hun aandacht richten op minder deprimerende onderwerpen, laat grote levensvragen maar over aan de psychologie

Maakt lijden ons dan sprakeloos?

Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.

Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.

We ergeren ons dan aan mensen die, met goede bedoeling, al te naïeve en goedkope woorden strooien over tragische gebeurtenissen.

Wanneer het lijden toeslaat storten inderdaad alle goedkope theorieën en slogans als een kaartenhuisje ineen. Zij gaan zelfs onverdraaglijk hol klinken.

Met het lijden begint dikwijls een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Eerst is alles onduidelijk en boosheid en onmacht overspoelt ons. Maar als gelovige weten we dat het lijden niet zinloos kan zijn. Toch is het moeilijk in het lijden zelf antwoorden te vinden. Daarom is het zo belangrijk op tijd in ons leven op zoek te gaan naar mogelijke antwoorden.

Uitzending 1

Mensen hebben elkaar nodig in het lijden ook al is hun leed steeds van unieke en persoonlijke aard, maar niemand wordt door God geroepen om zijn lijden alleen te dragen.

Het ideaal van de gelovige is niet een uitroeien van al het lijden, maar wel het vruchtbaar en draagbaar maken van het lijden in zoverre het onafwendbaar is, want ziekte en sterven komt op ieders weg.

De gelovige verschilt niet van de ongelovige door een betere kennis inzake lijden of het beschikken over heldhaftigere moed. Als gelovige kunnen we het lijden misschien iets beter aanvaarden omdat ons gezichtsveld verder reikt, want er is de toekomst van de eeuwigheid, ons beloofd door Jezus.

Sommige mensen denken dat de mens maar 1 keer leeft. Met de dood is het gedaan. Boeddhisten streven naar een Nirwana waar pijn en passie niet langer meer voelbaar zijn. De hindoe onttrekt zich zoveel mogelijk aan het aardse omdat dit enkel verval en ontgoocheling meebrengt.

Wanneer wij ons volgelingen van christus noemen dan is het kruis van de lijdende Messias het centrale symbool in ons lijden en verdriet. Wie zijn kruis niet opneemt en mij volgt, is mij niet waardig zegt Jezus.

Maar dit alles is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het vraagt om een grote verbondenheid met Jezus.

Lijden en sterven zijn voor de christen niet het laatste woord. De stervende graankorrel is de ouverture voor iets nieuws, het nieuwe is de zekerheid van het eeuwig leven na de dood. Om met de woorden van Paulus te spreken als er geen opstandig van de doden bestaat dan is ons geloven zinloos.

Een van de belangrijke functies van het nadenken over de dood is, dat het ons ook doet nadenken over het leven. En een van de belangrijkst gevolgen van het lijden is dat we ons vragen gaan stellen over het echte geluk. Waar gaat echt geluk over? Zijn het misschien de eerste verstaanbare woordjes van ons kind of een goed gesprek, een aangename ontmoeting of de bloemen op de kast?

Eenvoud en intensiteit krijgen opeens een veel grotere waarde.

God heeft de mensen geschapen binnen een wereld van goed en kwaad, vreugde en lijden omdat dit misschien de meest vruchtbare bodem zou kunnen zijn voor onze volledigheid.

Het is doorgaans op ogenblikken van diepe frustraties of ontgoocheling over onszelf, dat de mens tot nadenken komt, zelden komen we tot bezinning op ogenblikken van succes en enthousiasme over onze eigen prestaties.

Die bezinning kan ons verschillend wegen doen kiezen, een weg van intenser geloven of een weg van ongeloof en verharding. Want alle lijden gaat gepaard met boosheid, onbegrip, onmacht het lijden te kunnen plaatsen, zin te geven aan het intense lijden.

Maar in de eerste plaats is het onze grootste opdracht dat we zoveel mogelijk doen om het lijden te voorkomen waar we kunnen. Voorzichtig zijn op de weg, het niet verwaarlozen van onze gezondheid, want soms zijn we zelf de oorzaak van ons lijden. Men, kan echter niet alle lijden op de rug schuiven van de mens er zijn ook nog de natuurrampen waaraan de mens niets kan doen.

Gelukkig worden we niet allemaal geconfronteerd met natuurrampen en waarschijnlijk worden meer mensen psychologisch gefolterd door de ‘angst’ voor het lijden dan voor het lijden zelf, de toekomst baart meer zorgen dan het heden. Jezus zegt daarover ‘elke dag heeft genoeg aan het eigen leed.’ Hij zegt ons dus eigenlijk wees niet te bang voor de dag van morgen. Leef vreugdevol en intens vandaag maar neem wel elke nodige verantwoordelijkheid voor morgen.

Einde uitzending 1

Tekst podcast 2

Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.

Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.

We ergeren ons dan aan mensen die, met goede bedoeling, al te naïeve en goedkope woorden strooien over tragische gebeurtenissen.

Wanneer het lijden toeslaat storten inderdaad alle goedkope theorieën en slogans als een kaartenhuisje ineen. Zij gaan zelfs onverdraaglijk hol klinken.

Met het lijden begint dikwijls een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Eerst is alles onduidelijk en boosheid en onmacht overspoelt ons. Maar als gelovige weten we dat het lijden niet zinloos kan zijn. Toch is het moeilijk in het lijden zelf antwoorden te vinden. Daarom is het zo belangrijk op tijd in ons leven op zoek te gaan naar mogelijke antwoorden. We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?

 Niemand zal ontsnappen aan het lijden. Soms is het gelukkig kort, soms echter lang, soms draagbaar, soms ondraagbaar.

Dan rijst de vraag moet men het lijden niet stopzetten door het leven stop te zetten.  We gaan hier niet verder op in omdat we als gelovige daar een duidelijk antwoord op hebben. De wetenschap is gelukkig al zover gevorderd dat ze ons intens kan helpen wanneer pijn ondraaglijk wordt.

Als gelovige willen we echter nooit mensen oordelen die wel de keuze maken voor euthanasie. Wanneer we Jezus willen volgen kunnen we nooit of nooit oordelen. God is er voor alle mensen, niet alleen voor gelovigen. Jezus volgen wil echter ook zeggen het kruis van het lijden dragen zoals hij het ook gedragen heeft. Hij zal ons bijstaan, geen moment zijn we alleen wanneer we met Hem in verbondenheid leven. Daarom is het een geschenk inzichten te ontvangen om te zoeken naar wegen om de verbondenheid met God op te bouwen door te luisteren naar Jezus woorden.

We groeien meer naarmate we los kunnen komen van ons bezit en ons verlangen naar bezit. Be-zitten betekent zich neerzetten op voorwerpen die men als zijn eigendom beschouwt. Men beweegt dus niet meer vrij.

Het lijden, hoe pijnlijk ook, maakt ons soms los van onze bezittingen, het wordt allemaal niet meer zo belangrijk. We denken hierbij ook aan de boodschap van Jezus. Het is heel belangrijk te geloven in iets belangrijkers dan succes of sociaal applaus. Zalig de treurende want ze zullen getroost worden.

God kan niet lijden, maar Hij lijdt wel mee met ons.

God-mens, Jezus, kent het lijden wel en onder het kruis van Jezus wordt het duidelijk wat het betekent. Maria en Johannes hadden onder het kruis vreselijk verdriet om zoveel onrecht dat Jezus werd aangedaan. Kunnen we ons in ons verdriet verbonden voelen met Maria en Johannes? Kunnen wij troost vinden in ons geloof in God, Hij omringt ons, hij zal ons bijstaan en troosten als we verdriet hebben om het onrecht en het lijden dat wijzelf of onze geliefden moeten doorstaan.

De christelijke theologie leert ons dat de mens naast het goede, ook het kwade in zich draagt. Daarom hebben we de goddelijke hulp nodig. De mens moet allereerst zichzelf onder controle krijgen, zijn geldingsdrang, zijn instinctieve impulsen.

Dat de mens dus fundamenteel goed is en de maatschappij hem bederft is niet juist vanuit onze christelijke visie. We zijn vol van verlangen naar erkenning, we hebben een geldingsdrang, moeten oppassen of onze instincten krijgen de bovenhand, kwaadheid machteloosheid halen slechte dingen in ons naar boven.

Als we al te gemakkelijk aanvaarden dat we van nature goed zijn dan laten we toe dat we onszelf niet te erg veroordelen in het kwade. We zijn zo en we laten regelmatig toe dat we zo zijn, er zijn redenen genoeg om me te verdedigen, de andere is de aanleiding. Daarbij ik mag toch mezelf zijn, ik heb daar nood aan anders hou ik het niet vol. Het zijn slogans die modern aanvoelen.

Maar, God heeft een ander plan met ons, onze, door God geschapen driften, zoals geldingsdrang, nood aan seksualiteit, ambitie, staan in dienst van iets wezenlijker, iets hoger, iets dat ons verheft. Seksualiteit dient om mijn relatie dieper en hechter te maken en dient niet om een antwoord te vinden op mijn eigen lusten. Het dient als een geschenk aan de andere, de andere die ik intens liefheb en die ik wil bijstaan in goede en kwade dagen, een belofte die we aan elkaar geven en volbrengen met Gods hulp. Zo worden we verheven naar een liefdesrelatie van geven en ontvangen, een liefdesrelatie die God voor ons wenst, maar die inspanningen vraagt.

Podcast 3

Hoe kan een goede en almachtige God zoveel schuldeloos lijden toelaten.

Hoe kan diezelfde God bovendien stom blijven voor het gebed van zoveel goede mensen die smeken om genezing hulp of bevrijding. Is God dan niet in staat het lijden te verhinderen, ligt het misschien buiten zijn macht om een wereld te scheppen zonder al dat hemeltergend onrecht. In dat laatste geval kan men hem bezwaarlijk nog de Almachtige noemen.

Indien hij echter toch almachtige is dan begrijpen wij moeilijk zijn niet ingrijpen of zijn weigering om tussen beiden te komen

We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?

In elke mens zit goeds, gebaseerd op zijn verlangen naar iets waardevols, iets hoger, een zoeken naar antwoord op de vraag van de zin van mijn bestaan. De verdringing van hogere verlangens in de mens leidt tot hyperactivering van de lager driften. Met ander woorden, als we ons verlangen naar diepgang negeren dan blijven we oppervlakkig denken en handelen, dan zeggen we soms gemene dingen tegen elkaar, omdat we egoïstisch denken verlangen en handelen. Ik ben belangrijk en als ik geen antwoord krijg op mijn verlangens, ben ik niet in staat iets te schenken van mijn liefde. Eerst ik en dan ben ik in staat de andere iets te schenken, maar dat is niet wat God met ons voor heeft.

In hoeverre is de mens nu schuldig aan het leed en het lijden dat zij anderen aandoen. Met andere woorden als de andere niet vriendelijk is, is het toch logisch dat ik ook niet vriendelijk ben. Dus hieraan ben ik niet schuldig.

Als christen hebben we daarover een andere visie.

Geluk bestaat er niet in om elke vorm van alle lijden en pijn te elimineren, maar eerder bestaat het geluk erin, wanneer men in staat is pijn en lijden de juiste plaats te geven in het leven. En dat is niet zo eenvoudig. Want hier gaat het niet alleen om ons eigen lijden en pijn maar ook om het lijden en pijn van anderen, vooral van de mensen die ons dierbaar zijn.

Op een zuiver manier beminnen betekent de afstand tussen mezelf en mijn beminde eerbiedigen. De andere mag anders zijn. Met de woorden van de dichter Kahil Gibran, de eik en de cipres groeien niet in elkaar schaduw, als we geen ruimte hebben krijgen we geen licht en lucht om te groeien.

Ook in het lijden moeten we dus ruimte laten, het is goed te spreken, maar het is ook goed te zwijgen in de pijn en het lijden van onze geliefden. Wakend aanwezig zijn bij de andere.

Het bestaan van een satan aanvaarden, het kwaad op rekening brengen van de duivel is al te gemakkelijk. Zo lijkt het dat God dan een vijand heeft waartegen hijzelf machteloos zou staan of die hij toelating zou geven te handelen. 

Alleen het goede wordt dan verbonden met God en Hij heeft ‘ook’ af te rekenen met het kwade dat met de beste wil niet uit de wereld kan verwijderd worden. Zo willen wij als christen hier niet denken.

We willen ook niet meegaan in het feit dat de mens het allemaal moet oplossen zonder God. Hij en hij alleen zou dan alle krachten gebruiken, elke goddelijke bemiddeling is overbodig.

We willen tussen uitersten een weg vinden, niet de duivel, niet de mens alleen, niet alleen de hoop op het hiernamaals, niet alleen de wetenschap, niet alleen het bovennatuurlijke.

Hoe moeten we dan het kwade als oorzaak van het lijden zien zonder de duivel, zonder de vlucht in ‘alleen’ het hiernamaals, zonder de vlucht in ‘alleen’ de wetenschap, zonder de vlucht in “alleen” hopen op het bovennatuurlijke. Geen gemakkelijke vraag, het vraagt om een zoekend antwoord samen.

Naast al het goede dat de mens in zich heeft is er ook veel kwaad in elke mens.

Wat is dat natuurlijke kwaad in de mens, het kwaad dat ook erfzonde genoemd wordt.

God heeft geen paradijselijke perfecte toestand geschapen, geen paradijs waardoor Christus dan moest redden wat er nog te redden viel wat door de zonde van de mensen verprutst werd. Want dan zou hij beter vandaag geboren worden.

Van meet af aan werden alle mensen van alle eeuwen geboren in een wereld van pijn, lijden en dood. Door christus is duidelijk geworden wie God is en wat hij bedoelt met de mens die hij geschapen heeft. God heeft de mens geschapen en bestemd voor iets heel speciaals. De mens moet de weg gaan van een moeilijk begin naar een volgende groei. Het vraagt tijd en inspanning om stap voor stap een beter mens te worden en onszelf te kennen en te controleren naar waarheid. Een vooruitgang die onvermijdelijk een kritisch kijken, lijden en tranen, vallen en opstaan vraagt. Stilaan de weg vinden naar de bevrijding, naar een innerlijke vrijheid in alle omstandigheden. Dat is wat God wil voor ons. Stap voor stap kunnen wij door Jezus woorden inzichten krijgen in onszelf en in Gods bedoeling met zijn schepping.  In ons stapjes zetten laat Hij ons ook nooit alleen.

Uit goed en kwaad, uit vreugde en lijden moet elke mens sinds zijn bestaan zijn persoonlijke roep beleven. Zijn roeping, zijn opdracht, zijn taak is zijn talenten inzetten, proberen te volbrengen wat God van hem verwacht, niettegenstaande alle moeilijkheden van de wereld. Zelfs niet gelovige mensen zijn er akkoord mee dat iedereen zijn talenten moet inzetten om proberen te doen wat van hem of haar verwacht wordt.

Het scheppingsverhaal gaat niet over een paradijs wat eens bestond, het gaat over wat God voorheeft met ieder van ons. Het zou al te gemakkelijk zijn de schuld van het lijden en het kwaad in de wereld te zoeken bij de eerste mens in de evolutie, de Adam en Eva, oorzaak van alle ellende.

Het scheppingsverhaal is een beetje zoals ouders die een leeg kleurboek kopen voor hun kind. Het is aan ons om er kleur in te brengen door onze gekregen vrijheid, onze talenten, onze specifieke eigenheid. Dat is het geschenk van ons bestaan, dat maakt ons uniek, anders dan anderen en dat moeten we gebruiken.

Leven in een wereld waar kwaad pijn lijden en ellende bestaat doet ons als christen ook nadenken over onszelf.

We maken allemaal fouten, niemand is perfect. We moeten niet alleen dijken bouwen om overstromingen te voorkomen, we moeten ook aan onszelf bouwen, ons karakter in de juiste richting sturen maar ook onze driften sturen, door ons denken te leiden naar hogere waarden en normen. Dan kunnen we ook ons egoïsme, onze angsten onze agressie onder controle houden. Dit kunnen we niet alleen, als gelovige weten we dat we daarvoor Gods kracht nodig hebben.

Einde uitzending 3

Uitzending 4

 Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.

Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.

We ergeren ons dan aan mensen die, met goede bedoeling, al te naïeve en goedkope woorden strooien over tragische gebeurtenissen.

Wanneer het lijden toeslaat storten inderdaad alle goedkope theorieën en slogans als een kaartenhuisje ineen. Zij gaan zelfs onverdraaglijk hol klinken.

Met het lijden begint dikwijls een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Eerst is alles onduidelijk en boosheid en onmacht overspoelt ons. Maar als gelovige weten we dat het lijden niet zinloos kan zijn. Toch is het moeilijk in het lijden zelf antwoorden te vinden. Daarom is het zo belangrijk op tijd in ons leven op zoek te gaan naar mogelijke antwoorden. We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?

We hebben reeds stil gestaan bij de mens die oorzaak is van het kwade waardoor hij het lijden veroorzaakt. Maar ook de wereld van de dieren is een wereld vol vrees en angst en agressieve instincten. Zonder dit laatste zou zelfs de mens van de kaart geveegd zijn. Gelukkig hebben we gevochten om te overleven. Alle natuurlijke driften in ons aanwezig kunnen echter ontaarden zodra ze ongeordend worden, dit wil zeggen, niet langer gecontroleerd door de thermostaat van het verstand en het geweten. Driften ontaarden wanneer ze niet meer in dienst staan van hogere verlangens en waarden.

In die mea culpa ging Paulus ons voor, hij zegt, ik begrijp mijn eigen daden niet. Ik doe immers niet wat ik wil, maar wat ik verafschuw, dat lezen we in zijn brief aan de Romeinen hfst 7.

Waarom doen we het kwade. Liegen, kwaadspreken, ongeduldig zijn, jaloers, veeleisend, onvriendelijk. Aan krachten die destructief zijn gaf men de naïef klinkende naam van de duivel. Het is het kwaad dat soms boven ons eigen willen uitstijgt. We willen het niet en toch doen we het. Het kwaad doen is echter geen duiveltje op je schouder of een satan die in de living rond loopt.  Het kwade is een kracht in ieder van ons leeft en die gevoed wordt in een klimaat van onwaarheid en een toegeven aan ieder zijn eigen waarheid. En toegeven aan het kwaad leidt automatisch tot erger kwaad. We zijn maar mensen en we vergoelijken ons snel.

De waarheid, het juiste vinden in ons denken en in al onze handelingen is intens moeilijk. Daarom zegt Jezus ons “Ik ben de waarheid”, bij Hem kunnen we inderdaad de waarheid in ons denken en handelen vinden en dan nog blijft het aardsmoeilijk. We zijn maar zwakke mensen, daarom moeten we ons omringen met goede mensen die ons voortdurend aandachtig houden voor de waarheid.

God respecteert ons zozeer in onze vrijheid dat Hij de mogelijkheid openlaat om Hem, God te weigeren. Hij gaf ons vanaf ons bestaan vrijheid om keuzes te maken in alles. Vrijheid vraagt dat er een keuze is tussen goed en kwaad. God heeft voor de mens een weg van vrijheid open gelegd die geflankeerd wordt door gevaren.

Liefde kan slechts bestaan als er ook tekorten zijn, tekorten bij onszelf, tekorten bij anderen. Dan kunnen we liefde oefenen, creativiteit vraag om onvolmaaktheid. God kan geen wereld scheppen waarin liefde, creativiteit en vrijheid mogelijk zou zijn zonder dat lijden aanwezig is.

Liefde wordt altijd geboren uit iets dat om zorg vraagt, iets dat onaf is, liefde vraagt altijd offers. Denk aan een wenende baby met een natte pamper, hij roept om hulp, hij ziet af, wij moeten hem helpen. Denk ook aan de vrouw die net weduwe geworden is en weent om de pijn bij het verlies. Zij heeft ons ook nodig. Moest die vrouw niet afzien dan heeft zij ons niet nodig, als de baby niet afziet zal hij ook niet wenen met de hoop zijn huid te beschermen tegen pijn.

Liefde vraagt om actie, vraagt om een geschenk. Als men de liefde kent dan weet men wat men mist als het afwezig is. Zonder jou voel ik me leeg zegt de minnaar, zonder jou ben ik niets.

Als je wil liefhebben dan heb je de andere nodig. Toch kan het ook pijn veroorzaken, want de andere beantwoordt niet aan de perfecte, hij of zij is niet het perfecte antwoord op mijn verlangen naar liefde. Liefde vraagt dus om offers. Die liefde en die offers stelt het christendom centraal.

Enkel al gevend wordt de mens zichzelf. Vanuit het lijden van de wereld schenk God aan elke mens zijn roeping en zijn taak. In een wereld waarin kwaad en lijden niet meer zouden bestaan zouden we voor elkaar overbodig worden, want lijden en onafheid doen mensen naar elkaar verlangen. We willen iets doen voor de ander omdat het ‘in’ ons zit ‘goed’ te doen. Maar ik kan niets doen als ik het gevoel heb dat de andere mij niet nodig heeft, ik kan enkel goed doen als er kwaad is in de wereld. Er is geen vooruitgang in de wereld zonder de tol van tranen en bloed en kwaadheid. Er is geen creativiteit in ons denken en handelen als we geen lijden ontmoeten.

Maar, onmiddellijk denk ik nu, voor mij hoeft het nochtans niet. Ik denk dat niemand naar lijden en onrechtvaardigheid in de wereld verlangt. Maar het lijden is er nu eenmaal, we kunnen het niet veranderen, we kunnen wel proberen er waarde en zin aan te geven. Die zingeving moet ik zelf zoeken.

Men begrijpt het beter als men naar kunst ziet. Een beeld dat in marmer gekapt is, is mooier dan een beeld in plastiek. De weerstand van marmer maakt het beeld intens waardevol. De kunstenaar heeft er al zijn kracht op ingezet, al zijn tijd, daardoor kan het beeldmooi worden. Zo is het ook met de zin van het lijden. Het op weg gaan met het lijden maakt ons mooiere mensen. Denken we aan grote figuren als moeder Teresa en Pater Damiaan en misschien mensen in uw omgeving.

Streng opgevoede kinderen zijn tot meer in staat dan verwende kinderen. Zij hebben weerstand ondervonden, terwijl verwende kinderen   niet geleerd hebben zich echt in te zetten.  Kinderen die verwend zijn gaan zich daarom zeer gemakkelijk vervelen. God de vader verwend zijn kinderen echter nooit. Hij wil dat ze uitgroeien tot mooie mensen, sterke mensen, mensen met inzet voor anderen.  God heeft ons daarvoor een wereld geschonken waarin het goede nooit van een leien dakje loopt. Het goede verwezenlijken is een zware opgave. Liefde is niet mogelijk zonder keuzes te maken.  Vandaar dat onze definitieve keuze voor iemand eigenlijk de hoogste hulde is die we iemand brengen. Maar daarmee begint de opgave om te blijven kiezen voor deze persoon. Want er zijn andere knappe en aanlokkelijke mannen vrouwen. We kunnen echter niet blijvend kiezen voor die ene partner als er geen andere mannen en vrouwen zouden bestaan. We zouden dan geen vrijheid hebben, geen ruimte. De aanlokkelijke secretaresse of de wijnkelder zijn echter geen slechte dingen, maar wij kiezen er soms voor in de fout te gaan, door ons vreemd gaan, door ons overdreven drinken. In ons kiezen tonen we wie we zijn, door ons goede keuzes bouwen we onze persoonlijkheid op en groeien we in wie we zijn.

Hetgeen liefde zo kostbaar maakt is niet alleen al hetgeen men doet voor de andere, maar vooral al hetgeen men moet laten om de liefde te laten groeien.

Onze ja is maar waardevol als ook een neen mogelijk is.

Er bestaan vele goede argumenten in pro en contra’s over God. Er zijn tekenen die ons doen twijfelen aan zijn bestaan en er zijn tekenen die ons God doen vinden.

Een van de meest negatieve tekenen op de wereld is wel het bestaan van het lijden, vooral als het lijden ons intens zelf treft en als we er geen zin aan kunnen geven. Maar Paulus schrijft ons in zijn eerste brief aan 1 Kor 10,13 13] U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.

Einde uitzending 4

Uitzending 5 Hoe kan een goede en almachtige God zoveel schuldeloos lijden toelaten.

Hoe kan diezelfde God bovendien stom blijven voor het gebed van zoveel goede mensen die smeken om genezing hulp of bevrijding. Is God dan niet in staat het lijden te verhinderen, ligt het misschien buiten zijn macht om een wereld te scheppen zonder al dat hemeltergend onrecht. In dat laatste geval kan men hem bezwaarlijk nog de Almachtige noemen.

Indien hij echter toch almachtige is dan begrijpen wij moeilijk zijn niet ingrijpen of zijn weigering om tussen beiden te komen

We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?

 Als God het kwaad kan verhinderen waarom doet hij het dan niet en als hij het echt niet kan verhinderen waarom bidden wij dan tot hem? Vragen waarop geen pasklaar antwoord bestaat zelfs niet voor de gelovige. De niet gelovige mens weet met dit soort vragen helemaal geen raad. Volgens hen moeten mensen met deze vragen leren leven en intussen moeten zij zoveel mogelijk hun aandacht richten op minder deprimerende onderwerpen, laat grote levensvragen maar over aan de psychologie

Maakt lijden ons dan sprakeloos?

Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.

Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.

 Geloof is een vrije daad, we hebben een leegte nodig om opdat God die leegt zou kunnen vullen.  God is tot alles in staat behalve tot 1 ding hij is niet bij machte ons te verplichten in Hem te geloven.

Vele mensen werden dikwijls op banale wijze met God in contact gebracht, een saaie misviering, de schanddalen in de kerk, de rijkdom van het Vaticaan. Daarenboven is hen misschien lijden getroffen. Spreek dan niet meer over God zeggen ze.  Velen hebben geen kans gekregen God te leren kennen om wie hij echt is.  Het gaat over een ontmoeting met God, maar wie durft daarover te getuigen, heel weinig priesters, heel weinig mensen. Niet gelovige mensen willen geen leegheid en holle woorden horen, zij willen persoonlijke verhalen horen van mensen die geraakt zijn en God een plaats geven in hun leven en met Hem zichtbaar in een persoonlijk contact leven. Het start dus met ons handelen in verbondenheid met Jezus. Hoe dan? Gebeurt dat dan in het kerkgebouw? Neen het gebeurt dagdagelijks thuis in onze omgang met onze partner, onze kinderen, onze omgang met tegenslagen, omgang met onrecht en lijden. Opkomen tegen onrecht, omdat God ons leidt en weent om het onrecht, daarom wenen wij ook om onrecht. Daarom zegt Jezus ons “Zalig de treurenden want zij zullen getroost worden” Treuren en wenen, niet om ons persoonlijk lijden maar wenen om het lijden dat we zien bij anderen, vooral ‘dat’ lijden dat veroorzaakt is door het kwade.  

Het lijden heeft nooit zin op zichzelf, maar waar het lijden onvermijdelijk is geeft de diepte aan mijn leven, diepte omdat ik zelf zingeving zoek, omdat ik zelf niet bij de pakken wil blijven zitten maar op weg ga met het lijden.

De niet gelovige schept zelf de zin van het leven, de gelovige ontvangt de zin van het leven door te luisteren naar Jezus woorden en te begrijpen wat God van hem of haar verlangt. Het antwoord op de zin van het leven vloeit dus niet voort uit ons eigen brein maar uit God zelf. Uit Zijn bestaan.  Voor niet gelovigen is ‘geloven’ een stomme actie, een ‘illusie’ die het leven van de “sukkelende” mens draaglijk moet houden.  Ook voor de gelovige lijkt echter het lijden soms zinloos. Maar hij richt zich naar het woord van God dat antwoord geeft op het lijden, vooral het luisteren naar Jezus woorden geeft opheldering en houvast. De gelovige schept die opheldering niet zelf, de gelovige ontvangt de verhelderende woorden die hem kracht geven om zinvol verder te gaan in blijheid, zelfs in het lijden.

Omdat een gelovige weet dat dat God een liefdevolle God is weet hij en gelooft hij dat het niet anders kan dat het lijden niet zinloos kan zijn. Het wordt echter dikwijls pas duidelijk als de ergst pijn geleden is. Daarom dat men zich in het lijden moet richten naar God, rustig en met geduld zal men dan de weg vinden. Het gebeurt niet plots, niet onmiddellijk na het gebed. Het is een langzaam inzicht, gedragen door het geloof

Als mensen zeggen met de dood is het gedaan dan doet me dat pijn. Dan voelen ik de drang die andere te overtuigen, maar neen, er is iets na de dood. We staan echter machteloos, tenzij er een gesprek mogelijk is; een gesprek waarin de andere de vragen stelt, wanneer er interesse is: wat is dat voor u geloven in het leven de dood en hoe ben je tot dat geloof in een leven na de dood, gekomen? Die vragen worden zelden gesteld. Als u niet gelovig bent, vraag het, ga op zoek naar iemand die daar een zinvol antwoord op kan geven.  Doe uw stoute schoenen aan stel de vraag aan een priester en stel die vraag aan meer dan 1 priester want sommige antwoorden zullen ontgoochelen. Ga op zoek naar een antwoord die u doet nadenken, antwoorden die u op weg zetten.

Godsdienst is geen kwestie van alleen gebed, maar vooral van zinvolle contacten en goede relaties, het vormen van een gemeenschap, waar twee of drie in mijn naam samen zijn daar ben ik in hun midden zegt Jezus ons.

Hoe verwerk ik het lijden zonder eraan ten onder te gaan? Hoe slaag ik erin ondanks alles optimistisch te blijven

Wat kan menselijk leed overstijgen?

God verbergt zich soms opdat wij zelf iets kunnen ontdekken iets dat ons zingeving geeft en ons sterk maakt. Als we niet op zoek gaan zullen we nooit antwoorden vinden.

Christenen brengen het lijden in verband met het lijden van Jezus, de gekruisigde christus. Niettegenstaande dat dit kijken naar de zin van het lijden niet simpel is, zien christenen de Christus als een kracht en hulp voor de lijdende mens. In God geloven betekent tot inzicht komen dat het leven toch zinvol is, niettegenstaande het bestaan van het lijden.

Einstein zei zelf ‘de zin van het leven vinden betekent gelovig worden.’ Met ander woorden ‘zonder geloof is er geen zin voor het leven en het lijden in dit leven.

Christenen geloven niet in het lot, maar in een oproep tot voortdurend lief hebben. Dat is onze opdracht, onze taak, zelfs in het lijden. Het dwingt ons tot vriendelijkheid zelfs al zien we af, voelen we ons eenzaam, worden we niet begrepen. Naar de lijdende christus kijken doet ons geduldig worden tot er zich een nieuw weg aandient. Hij is ons voorgegaan in het lijden.

In een liefdesrelatie bestaan er geen geheimen, houden we niets achter, we geven ons totaal. Door in relatie te leven met de andere ben ik iemand. De liefde tot de andere roept mij op tot een zinvol bestaan, de andere zijn de mensen in mijn directe omgeving en God zelf.

In de wereld kunnen we ons aan iemand schenken, wanneer die iemand onze liefde weigert, doet dat verschrikkelijk pijn. God weigert echter onze liefde nooit. Maar daarvoor is een sterk geloof nodig.

Zelfs Jezus riep “mijn God mijn God waarom hebt ge mij verlaten”? Dat God met ons bezig is en ons niet alleen laat voelen we spijtig genoeg meestal niet. Het is ons geloof dat ons in verbondenheid doet leven met God. God kan dus niets zonder ons geloof. Want ongeloof brengt ons alleen bij het zinloos leed.

Napoleon zei, tegenslag hebben bestaat niet er zijn alleen domme mensen naast de verstandige.  Dit soort uitspraken komen van mensen die nog nooit geleden hebben of die in kwaadheid leven omwille van het lijden. Lijden doet onze ogen soms openen of integendeel, soms doet lijden onze ogen sluiten.

Echter God treedt nergens binnen waar men Hem ongewenst acht.

Paulus zegt ‘Christus kennen betekent de verbondenheid met Zijn lijden gewaarworden en steeds meer op hem lijken’  fil 3,20

Zo zien we het lijdens proces als een proces van samenzijn. God lijdt in ons en God is op een speciale wijze aanwezig in de lijdende mens.

God heeft de mens geschapen als ex centrisch; de mens is geschapen om de liefde en niet voor zelfrealisatie. Bemind worden en beminnen, geven en ontvangen dat is het doel van ons leven. Relaties worden echter meer gebruikt om het eigen leven op te smukken. Zelfs God wordt gebruikt om eigen leven meer smaak te geven: ik bid voor mijn dochter, bid ik op die manier ook voor mezelf, want ik ben zorgen met die dochter. Het is menselijk, we zijn zwak en op onszelf gericht, maar ons gebed tot God moet dus zuiver gericht zijn omwille van de liefde voor de andere. Zuivere liefde is dus moeilijk, zuiver liefde is dus ook geduldig, want meestal willen we iets hier en nu. Dus in het lijden vraagt God ons niet te veel met onszelf en ons eigen lijden bezig te zijn maar ons te richten op Hem en op christus

Steeds weer zeg ik God dank voor zijn genade zegt Paulus.  

In het lijden dit alles realiseren is intens moeilijk, slechts als ik mijn eigen ik kan verlaten kan ik uitmonden in het leven waartoe ik geroepen ben.

De grijze en neutrale wereld is van voorbijgaande aard want soms wordt ons door het lijden een nieuwe visie aangeboden. Het lijden vernietigt iets in ons om het nieuwe een kans te geven, iets dat van God komt, iets meer waardevols. Het is als kinderen vroeg of laat laten ze het speelgoed los om zich te richten naar iets dat waardevoller is. Maar om het echte te kunnen smaken moet het onechte worden weggenomen. Het gaat over waarden, iets dat meer voldoening schenkt. In het lijden gebeurt het dikwijls dat handen worden uitgestoken stilstaan omdat het niet anders kan, kijken en wachten en dan zien we soms nieuwe dingen. Soms moeten we niet de handen vol hebben, maar de handen vrij. Als we het te druk hebben, moeten we halthouden, we zijn niet goed meer bezig.  Waar willen we naartoe als we onze handen vol hebben? Daarom zegt Jezus ons wee u rijken!

Het lijden is misschien de eerste stap om ons naar het wezenlijke, het echte, het waardevolle te keren. God verplicht ons echter nooit ons te onthouden van alle het mooie in de wereld, het behoort immers tot zijn schepping en een gave Gods. Ons leven gaat dus over prioriteiten in onze keuzes. Onze tegenslagen en afzien gaat over een zoektocht in de duisternis.

 Het lijden doorkruist het oorspronkelijke levensplan van de mens en dwingt hem ertoe zijn eerste project te herzien of nieuwe keuzes te maken. Lijden geeft ons daarvoor dikwijls efficiënte kracht.

De lijdende mens roept vanuit zijn lijden de hulp van God in.

Omdat hij zich zwak voelt roept de mens naar God. Waar het echter een smeekbede blijft om verandering van het hier en nu ontmoeten we God niet. Bidden of in contact komen met God gaat over een relatie, over echt in gesprek gaan dagdagelijks, met gewone woorden. Niet om iets direct te verkrijgen maar om een overgave in Gods handen, niet mijn wil maar uw wil geschiede.

In de biddende mens kan God aanwezig worden. Deel van de aarde, deel van zijn schepping, vandaaruit werkt hij, aanwezig bereikbaar en werkzaam voor allen. God komt daar waar men hem bewust toelaat, daar waar de mens bidt, in gesprek gaat met God.

Zo blijkt dat Paulus ook ziek was, men denkt aan epilepsie. In die tijd werd dat begrepen als een bezetenheid door de duivel. Daarom bad Paulus tot 3x toe dat de satan zou weggaan, dat zijn ziekte dus zou weggaan, want dat belemmerde hem erg in zijn taak. Daarop antwoorde de Heer: Je hebt genoeg aan mijn genade, kracht wordt juist in zwakheid volkomen (2 kor 12,8-9)

God zegt dat misschien ook tegen ons, kracht wordt juist in zwakheid volkomen, we krijgen genade van God en dat is voldoende om krachtig verder te leven.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan, daarom moeten we bidden en dagdagelijks in verbondenheid en communicatie gaan met God.

Paulus zal vanaf dit inzicht roemen op zijn zwakheden. Het is geen negatief denken of compassie zoeken. Het is wel onszelf niet op de eerste plaats zetten en bijvoorbeeld durven blijven kijken naar ons onhebbelijk gedrag tijdens een ziekteproces en daarvoor vergiffenis vragen aan de mensen die voor ons zorgen.  God wordt dan het centrum van ons zijn in al wat we doen. We zijn dan niet meer de zelfzekere, de eisende. Als we ons naar God richten komt onze zekerheid vanuit ons geloof, we willen in dienst leven van God die ons leidt. Daarom moeten we de verbinding maken met God waarvan wij weten dat hij almachtig en oneindig goed is.

Job zegt maar de Heer luistert niet eens naar mijn roepen, al weet ik zeker dat hij mij hoort. Het is juist, geen woord van ons gebed ontsnapt aan Gods liefdevolle aandacht. Daardoor verandert de biddende mens zelf, niettegenstaande zijn situatie dezelfde blijft. De biddende mens wordt milder, luisterend, nederig, vriendelijk, goed en blijft zichzelf controleren in zijn daden. In een volwassen gebed is het niet zozeer God die de mens verhoort maar eerder de mens die uiteindelijk gehoor aan God schenkt.

Zie ik sta aan de deur en klop, als iemand mijn stem hoort en de deur opent zal ik bij Hem binnenkomen, zegt Jezus ons. God kan dan even het roer overnemen. De mens ontdekt dan dat God anders is dan het beeld dat hij uit zijn kinderjaren heeft. Ik zal Mij dan aan hem openbaren zegt Jezus. (Joh 14,21) God blijkt dan veel reëler en dichterbij te zijn.

Het meest heldhaftige in deze wereld is een geest die weerstand biedt aan de levensangst. De lijdende mens komt dan aan de voet van het kruis tot inzicht dat het leven van een mens in Gods handen ligt om het bij het afsterven terug te geven aan Hem die het geschapen heeft.

Wij bouwden beelden van U Heer als wanden, zodat reeds duizend muren om u staan en U verbergen. Breek deze muren af als gave voor mijn lijden zodat U zichtbaar wordt. Dat vragen we u in de naam van de vader de zoon en de heilige geest. Amen

17-11-2022 om 11:57 geschreven door GODKENNEN