Hoofdstuk-15-

 Barnabas en Paulus waren goede vrienden, en allebei zendeling. Ze trokken intensief met elkaar op. Maar deze mannen kregen toch een diepgaand conflict met elkaar. Ze waren het oneens over Johannes Marcus, een jongere medewerker. Paulus vond dat Johannes Marcus absoluut niet kon meegaan op de volgende reis en Barnabas vond dat hij mee moest. Er ontstond een verbittering en de zendelingen gingen uit elkaar. De schrijver van het boek Handelingen – Lucas – doet wijselijk geen uitspraak over wie in dit conflict nu eigenlijk gelijk had. Hiermede waren er twee missie groepen dit is duidelijk de hand van God! Paulus nam Silas mee naar Galatië en Barnabas ging met zijn neef Marcus naar Cyprus

Marcus moet de kans krijgen ervaring op te doen in het zendingswerk. Dit gaat met vallen en opstaan. Heb dus geduld met hem! Later is Johannes Marcus toch een goede zendeling geworden, die toen wél voldeed aan Paulus’ eisen (2 Tim. 4:11).

God heeft hen gelukkig weer bij elkaar gebracht.

Muziek

Nadat Barnabas en Marcus waren gescheiden van Paulus, maakte deze zich klaar voor een tweede zendingsreis. Paulus koos een andere reisgenoot en medewerker, namelijk Silas. Over zijn afkomst en familiebetrekkingen wordt ons niets meegedeeld. Wel weten wij dat hij in Jeruzalem een vooraanstaande plaats onder de broeders innam: hij was één van de voorgangers (Hand. 15:22). Net als Paulus was hij een Jood, die het Romeinse burgerrecht bezat (Hand. 16:37-38).

De hele tweede zendingsreis, die ongeveer drie jaar heeft geduurd, vergezelde Silas  Paulus.

Toen Paulus zich in de geest gebonden voelde naar Jeruzalem te reizen (Hand. 20:22), werd hem door de Geest betuigd dat hem daar gevangenschap en verdrukking te wachten stond (Hand. 20:23).

 Zowel zijn reisgenoten als de plaatselijke gelovigen drongen er op aan dat hij niet zou opgaan naar Jeruzalem (Hand. 21:12). Paulus was echter vastbesloten in zijn voornemen en liet zich niet overreden. Hij was er stellig van overtuigd dat het de wil van de Heer was de reis naar Jeruzalem voort te zetten. We laten in het midden of Paulus hier ongehoorzaam was aan de stem van de Heilige Geest en zich door zijn eigen geest liet leiden. Hoe het ook zij, de Heer heeft Paulus niet laten vallen. Integendeel, de Heer heeft hem in de verdrukking, die hem tevoren was aangezegd, ondersteund: “De volgende nacht nu stond de Heer bij hem en zei: Heb goede moed, want zoals je in Jeruzalem van Mij hebt betuigd, zo moet je ook in Rome getuigen” (Hand. 23:11).

Paulus heeft in Jeruzalem van de Heer Jezus mogen getuigen en de Heer heeft dit naar waarde geschat. Juist als het nacht is, in de donkerste perioden van ons leven, komt de Heer ons moed inspreken. Misschien zijn we wel door eigenwilligheid in de problemen geraakt, maar als we iets met ons hart voor de Heer doen, zal Hij ons bijstaan en verder leiden.

muziek

Barnabas nam Marcus mee en voer over zee af naar Cyprus, het eiland waar hij was geboren (Hand. 4:36). Paulus zette zijn reis met Silas over land voort. Zij gingen Syrië en Cilicië door en spraken daar de menigte toe.

In plaats van één, kwamen er twee zendingsreizen. Barnabas was nu in de gelegenheid om Marcus op te leiden; en Paulus nam Silas, die onervaren was op het terrein van de zending, onder zijn hoede.

Langs een kloof door het Taurusgebergte – kwamen zij aan in Derbe en daarna in Lystra. In Lystra woonde een discipel genaamd Timoteüs  Hij was de zoon van een gelovige Joodse vrouw, maar van een Griekse vader. Men neemt aan dat Timoteüs door Paulus tot bekering is gekomen

Paulus wilde dat deze met hem mee zou vertrekken, en hij nam hem en besneed hem ter wille van de Joden die in die plaatsen waren; want zij wisten allen dat zijn vader een Griek was.

Paulus had de gewoonte eerst de synagogen te bezoeken (Hand. 13:5,14; 14:1; 17:2). Timoteüs zou hem volstrekt niet van dienst hebben kunnen zijn als hij niet besneden was. De Joden wilden immers met een ‘onbesnedene’ geen omgang hebben. Daarbij kwam dat alle Joden in Lystra en Iconium wisten dat Timoteüs de zoon was van een Griek, een heiden, die zijn zoon niet had laten besnijden. Maar was deze besnijdenis dan niet in tegenspraak met Paulus’ eigen beginselen? Hij zegt immers dat de besnijdenis niets is, en het onbesneden zijn niets, dan  het  onderhouden van Gods geboden (1 Kor. 7:18-19; vgl. Gal. 5:6).

Neen, Paulus deed niets dat in strijd was met zijn eigen beginselen.

Dat Timoteüs zich wel moest laten besnijden, diende een ander doel.

 Dat Timoteüs zich moest laten besnijden was van ‘praktische’ aard. Dit was nodig om de Joden voor de Heer Jezus te winnen.

Timoteüs had zich bij Paulus en Silas gevoegd. Met zijn drieën doorreisden zij de steden in het huidige Zuid-Turkije.

 Asia (het westelijke deel van Klein-Azië) stond als reisdoel op hun kaart – dáár wilden zij het evangelie verkondigen. De Heilige Geest had echter andere plannen!

Uiteindelijk  kwamen zij 600 tal kilometers verder toe in Troas, het huidige troje, een havenstad aan de Egeïsche zee (16:8). Gewoonlijk vliegen de toeristen tegenwoordig naar izmir en gaan dan noordwaarts naar troje.

Hier aan de kust liep de weg voor de discipelen  dood.

In Troas kreeg Paulus ’s nachts een gezicht. Een Macedonisch man stond daar en smeekte hem aldus: “Steek over naar Macedonië en help ons” (16:9).  Paulus, trachtten  terstond naar Macedonië te reizen, daar hij daaruit opmaakte dat God hen had geroepen om hun het evangelie te verkondigen (16:10).

Tot drie keer toe hebben we gelezen dat de Heilige Geest ingreep in de reisplannen van Paulus en zijn metgezellen. Niet wij, maar God  bepaalt de koers die we moeten varen. De manier waarop Hij dit doet, is niet altijd eenvoudig te verklaren

Hoe Hij dit deed, weten wij niet. In ieder geval wisten zij te onderscheiden dat dit het werk was van de Heilige Geest.

Om te kunnen aanvoelen dat Gods Geest ons iets wil duidelijk maken, zal onze geestelijke antenne goed afgestemd moeten zijn. Bij Paulus was dat het geval.

Men leest in de handelingen niet dat Paulus in gebed was. Toch ben ik ervan overtuigd dat Paulus en de zijnen hun plannen in gebed bij de Heer bekend hebben gemaakt. Waarom gaf de Heer hun dan niet meteen een duidelijk antwoord? Waarom liet Hij hen al die zware en vermoeiende kilometers maken? We weten het niet. Wat we hieruit wel kunnen leren, is dat het allemaal niet zo simpel en eenvoudig ligt als sommigen ons willen voorhouden. Wij kunnen God niet voorschrijven hoe Hij heeft te handelen. God is soeverein in Zijn handelen en Hij weet wat het beste is. Gods Geest leidt op verschillende manieren. Hij doet dat door de Schrift, het Woord van God, maar Hij maakt ook gebruik van de mensen om ons heen.

Met de uitstorting van de Heilige Geest beschreven in Handelingen hoofdstuk 2 was een nieuw tijdperk aangebroken.