Het christendom komt uit het jodendom voort. Jezus en zijn volgelingen waren Joden. Het begin van de Kerk begint in Jeruzalem bij Pinksteren. Later in Handelingen komen we diverse voorvallen tegen waarin Joden en christenen tegenover elkaar staan. Paulus had regelmatig conflicten met deze Joden over de boodschap die hij hen kwam verkondigen.

Behalve Paulus waren de apostelen gewone, simpele mensen. Voor de Joden moet het vreemd overgekomen zijn dat gewone eenvoudige mensen met gezag over God gingen spreken. De Joden waren gewend dat dit soort verkondiging alleen door gezaghebbende Rabbi's of geleerden werd gebracht. Het was voor veel Joden vernederend om onderwezen te worden over God door mensen die op het gebied van de schriftuitleg niets voorstelden.

Daarenboven was Jezus als Messias te gek voor woorden

Joden hebben moeite met het idee dat Jezus zichzelf als de Messias presenteert. Er was onbegrip en afkeer.

Het was moeilijk te bevatten voor een Jood dat een eenvoudige timmerman de absolute climax zou worden van de Joodse geschiedenis.

Jezus was niet de persoon die in het rijtje van de 'groten' thuishoort. Een dienende persoon die uiteindelijk aan het kruis stierf was een slappeling in plaats van een groot man. In het Oude Testament lezen we dat wie aan het kruis hangt vervloekt is 
De visie van de christenen op de kerk was ook onacceptabel en een belediging voor de Joden. De christenen zeiden dat de tempeldienst en de offers niet meer noodzakelijk waren. De hiërarchie van de Joodse religieuze leiders viel weg. De Joden waren doordrongen dat zij het volk van God waren. De christenen zagen dit anders. Zij beweerden dat het volk van God samengesteld is uit de volgelingen van Jezus Christus. Dit uitgangspunt was een groot struikelblok voor veel Joden om toe te treden tot de christelijke kerk.

Hoewel we verschillende bezwaren gezien hebben voor Joden om toe te treden tot de groep van christenen weten we dat velen dit wel gedaan hebben. Velen kwamen tot de overtuiging dat Jezus wel degelijk de langverwachte Messias was.

Het Pinksterfeest of wekenfeest is voor de joden een dank feest  Zevenmaal zeven dagen telt men vanaf het Paasfeest. Zeven verwijst in de bijbel altijd naar veel.

De joden  moesten heel lang als slaven werken in Egypte. Met de hulp van Jahweh leidde Mozes zijn volk weg uit Egypte. Dat vieren de joden met Pesach of het joodse paasfeest.  Het Wekenfeest kreeg na de bevrijding uit Egypte een extra betekenis. Het was het feest van de eerste oogst in het Beloofde Land. De joden waren nu vrije mensen in een vrij land. Maar nu begon het eigenlijk pas. Ze moesten nu laten zien dat ze goed met elkaar konden leven. Om hen daarbij te helpen hadden ze van Jahweh de Tora, de Wet gekregen. Op de Sinaïberg    had Mozes de Wet gekregen om die aan het volk  door te geven.

Vele joden kwamen dus van ver naar Jeruzalem Ze danken tijdens dit  Pinksterfeest of wekenfeest  God overvloedig voor de tarwe-oogst en  de ontvangst van de Thora.

Paulus liep daar ook rond om te spreken over Jezus. Hij was dus door vele joden gehaat en  werd tijdens zijn verblijf in Jeruzalem opgemerkt door Joden uit Asia, die ter gelegenheid van het Pinksterfeest naar Jeruzalem waren gekomen

De Joden uit Asia waren  woedend omdat Paulus  aan hun vroeger aanslagen ontsnapt was, en ze zagen nu de kans zich op hem te wreken

Hij werd dus gevangen genomen en belande uiteindelijk in  Caesarea122 km noordwaarts van Jeruzalem.

Daar moet hij  later voor gouverneur Antonius Felix verschijnen.

Deze gouverneur van Judea hoorde drie aanklachten, als zou Paulus een pest zijn van het volk, een bendeleider en hij zou de tempel ontheiligen

Hij zou oproer zaaien onder alle joden over de gehele wereld

Paulus verdediging weerlegde beleefd de drie aantijgingen

Hij prees vurig de Heer, waarvoor hij verkondigde

Mt10,32 zegt ieder die Mij bij de mensen belijdt, hem of haar zal ook Ik als de Mijne erkennen bij Mijn Vader die in de hemel is

Paulus legde als eerste uit dat rechtvaardigheid een gave van God is waarbij geloof het enige is wat wij van onze kant moeten doen. Degenen die tot de Heer worden aangetrokken vanwege de goedheid van God (Rom. 2:4) hebben een voordeel. De goedheid van God zal hen in goede en in kwade tijden blijven motiveren. Ons  geloven  is de manier om in ons dagelijks leven van hier en nu het bovennatuurlijke leven en de goedheid van God te ervaren.

Paulus had een brandend verlangen in zijn hart om het evangelie te prediken en zijn gevangenschap weerhield hem ervan om dat persoonlijk te doen. Hij benutte deze tijd om veel van zijn “gevangenis”-brieven te schrijven, maar zijn opsluiting moet erg frustrerend zijn geweest. Het enige waardoor Paulus niet ging wanhopen was dat hij meer toegewijd was aan God dan aan het werk waarvoor God hem geroepen had. Ongetwijfeld hield hij het vol door zijn gebed en zijn leven in verbondenheid  met God.

Antonius Felix, de gouverneur van Judea was Paulus goed gezind, maar liet hem nog 2 jaar opgesloten

Felix wist dat duizenden mensen van Paulus hielden en hem respecteerden. Daarom hoopte Felix dat zij hem losgeld zouden geven om de vrijlating van Paulus te bewerkstelligen.

Maar toen de termijn van twee jaar voorbij was, kreeg Felix tot opvolger Porcius Festus en daar Felix de Joden een gunst wilde bewijzen, liet hij Paulus in gevangenschap achter

In  Handelingen 25:7 lezen we  Paulus had meer dan twee jaar in Caesarea gevangen gezeten en toch waren de Joden nog steeds woedend op hem. Paulus was niet slechts een voorbijtrekkende evangelist die door zijn gevangenschap tot zwijgen was gebracht. Hij had niet alleen bekeerlingen maar discipelen gemaakt, mensen die durfden te spreken over Jezus. Het evangelie verspreidde zich nog steeds als een lopend vuurtje, ook al zat hij in de gevangenis.

Op verzoek van de Joden riep Festus, de nieuwe gouverneur van Judea in Caesarea weer een hoorzitting bijeen om de zaak van Paulus te herzien (Hand. 25:1-5)15. Toen Festus aan Paulus vroeg of hij bereid was naar Jeruzalem te reizen om daar in een religieuze rechtzaak te verschijnen, beriep Paulus zich op de keizer (Hand. 25:10)16. Festus willigde vervolgens het verzoek van Paulus in om naar Rome te reizen en voor de keizer te staan. De tegenstanders hoopten om hem onderweg te kunnen vermoorden, maar als Romeinse burger werd hij goed beschermd(22,28)

Het recht van een Romeins burger om zich op de keizer te beroepen was onschendbaar. Iedere overheidspersoon die geen acht sloeg op een beroep op de keizer zou de strengste veroordeling van de Romeinse regering over zich brengen. Omdat Paulus een beroep deed op de keizer was Festus genoodzaakt om Paulus naar Rome te sturen om voor de keizerlijke rechtbank te staan. Toen dit verzoek eenmaal was gedaan, was Festus niet meer verantwoordelijk voor de zaak van Paulus. De Joden konden hem niet veroordelen omdat hij hun eisen niet inwilligde.