aantal kliks op deze blog
de daders: Greta en boB = grob
Organisation de loisir agréable et blabla amical
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Feria Internacional de Pueblos 2009 Fuengirola ossenkar uit Costa Rica
zeer interessante links vind je hieronder
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Welkom! Blij je hier te hebben. Kijk maar eens rustig rond.
koninklijke glasblazerij tegen Segovia
Expo Oostende voor Anker 2009
als smakelijk hapje in Valencia
fontein in Vejer de la Frontera
standbeeld Tio Pepe in Jerez
trol met Greta in Bergen (Noorwegen) (trol staat bovenaan)
met mijn Baskische vriend Joseba aan het Guggenheim in Bilbao
m.a.w. de weblog van Greta en boB
21-06-2012
... ligt een artistiek uitdagende en betoverende wereld die je naar adem doet happen.
Het Boenderbos situeert zich in Limburg, in de gemeente Ellikom,
deelgemeente van Meeuwen-Gruitrode.
Op de luchtfoto hieronder zie je een stuk van het bos linksboven.
Het centrale deel van de foto wordt ingenomen door de woning van Leo Camps
een door God begenadigd beeldhouwer.
Boven de woning zie je de beeldentuin, en aan de linkerkant is er het (blauwe) atelier
en nog een ( witte) ruimte met adembenemende composities.
Ik ben niet iemand die zomaar meegaat in verheerlijking van artiesten of kunstvormen of- strekkingen.
Maar Leo heeft zijn topklasse voldoende bewezen door de prijzen die hij behaald heeft.
Waarom ik nu precies Leo en het Boenderbos naar voor schuif? Daarover straks meer uitleg.
Aan de voorkant van zijn huis kon je misschien het woord "Boenderbos" lezen.
Zoniet kijk je maar op de volgende foto.
De naam "Boenderbos" is perfect, bijna tot op de millimeter uitgeknipt in een haagvorm.
Leo woont hier met zijn vrouw, en is zeer gastvrij, zoals de meeste
Limburgers trouwens.
Om dat extra in de verf te zetten hangt hij gewoon zijn huissleutels naast de voordeur.
Kom je toevallig even langs, en je bent wat dorstig?
Geen nood, laat jezelf binnen en haal een pilsje uit de frigo.
Wij hebben dat ook gedaan.
We waren op pad met de fiets met Olaba*, en we hadden dorst, zoals gewoonlijk.
Daar was Leo om ons te verwennen!
Ik (en de Olaba-collega's) hebben zoveel foto's genomen, dat ik
er enkele afleveringen kan mee vullen, maar ik zal me beperken
tot een tweetal: nu in het bos, en volgende keer in de tuin en het atelier.
Daar waar je de tuin ingaat zit deze knaap: "De Bedelaar".
Vroeger had je bij de bakker op de toonbank een beeld van een zwartje,
waar je dan een munt kon insteken, tot heil van de missionarissen.
Het zwartje knikte dan met zijn kopje, na het ontvangen van het geldstuk.
We hebben dat hier ook geprobeerd, en in de handen van het mannetje
enkele Eurobiljetten achtergelaten, en wat geldstukken uit de Olabank.
Maar hij beweegt niet. Waarschijnlijk (ook) arthrose tussen C4 en C5.
In het bos wemelt het van de sculpturen, en niet zo'n kleintjes ook.
Deze is "De Spin", klaar om je te pakken. Het lijkt er op dat hij zes
poten heeft, maar nee.
Acht is het getal, en op zo'n fouten ga je Leo zeker niet betrappen.
Deze heet "De Pispaal". Het stelt een man voor die, jawel...
Om mogelijke berispingen te vermijden, heb ik geen risico willen nemen, en hem
van op de rug gefotografeerd. De zijkant ware beter, met het zicht op de tweede
persoon, maar de zedigheid gaat voor!
Als je de ongecensureerde versie toch wil zien, ga dan naar
www.leocamps.be , en kijk bij de foto's.
Deze is geen sculptuur van Leo, maar gewoon een natuurfenomeen.
Hoewel het me niet zou verwonderen dat de kunstenaar hierin
inspiratie heeft gevonden voor een van zijn andere werken,
dat we verder nog gaan zien.
De naam hiervan is "De Catwalk". Spreekt voor zich.
Mocht je deze willen kopen, zet hem dan toch maar buiten,
want het volledige kunstwerk is ongeveer achttien meter lang
(als mijn geheugen me niet in de steek laat).
Deze is "De Triomfboog". ik twijfelde nog aan de exacte naam,
maar hij staat er op vermeld.
"De Laatste Mens", als mijn muggengeheugen nog goed is.
De naam van deze moet ik schuldig blijven.
A propos: (*) Voor diegenen die het nog niet (meer) weten:
OLABA staat voor "Organisation de Loisirs Agréables et Blaba Amical",
en wij zijn met acht. Verder heeft dit niks te maken met dit werk.
Hier is Olaba(*) even blijven bij stilstaan.
Het sculptuur heet "Het Klokkenspel".
Vanwaar de naam komt zou ik niet weten.
Misschien kan iemand me helpen. Een detailfoto zie je hieronder.
En ik dacht dat Leo enkel beelden maakt.
Ha nee! Hier ontdekken we een schilderij in open lucht.
Een levend schilderij zelfs!
En hier is dan nog een levend schilderij.
Door deze volgende foto pen ik eigenlijk dit stukje neer.
Onlangs is de Photoshopgroep van Seniorennet op bezoek geweest bij Leo.
Iedereen wou natuurlijk zo op deze kaderfoto staan. Greta heeft er dan deze
Olabafoto bijgehaald en ook op het internet gezet.
Ze kreeg van iedereen de commentaar: "Haha, jij bent daar niet geweest!
Je hebt dit achteraf gePhotoshopt met onze foto's!!"
Hierbij dus de bewijzen dat Greta er wel geweest is, samen met
de ganse Olabaploeg. Hezt was september 2011.
Meer zelfs: de Photoshoppers zijn gaan eten en drinken in "De Hoogmolen".
Awel, Olaba heeft daar 3 nachten geslapen, maar later daarover meer.
Zo Greta, dat heb ik dan hiermee rechtgezet.
De suggestie voor het Photoshoppersbezoek kwam trouwens van Greta.
Het Boenderbos is niet alleen bos.
Het omvat een mooie vijver, met een eilandje.
Op het eilandje heeft zich de authentieke Leo-libelle genesteld.
Dit beest heeft enorme afmetingen.
Achter de vijver zie je een Olaba, om dit aan te tonen.
Waar libellen zijn is er vis. En dus ook vissers.
Deze is "De Oude Visser". Eentje met stijve knieën.
Een eindje verder zit nog een jongere rietvisser.
Deze gaat er harder tegenaan.
Na deze tocht door het beeldenwoud moet een senior even tot rust komen.
De Financiële Directeur van Olaba laat zich, bijna onopgemerkt,
even achterover gaan in een artistieke braadpan.
Dit was het dan voorlopig. Hopelijk vond je het leuk.
We gaan ook nog in de beeldentuin, en Leo aan het echte werk zien.
Come and see next week!
21-06-2012, 00:00 geschreven door grob
12-10-2011
Cadaqués ligt in Spanje, volop in Dalì gebied. Dat was de laatste reisstop.
Vanaf daar rijden we uiteraard door Frankrijk voor de laatste tussendoortjes
naar België.
Deze keer gaan we uitzonderlijk niet noordwest, maar eens de grens over,
voorbij Perpignan en Narbonne, kiezen we resoluut voor het oosten,
de Provence kant.
We brengen een paar dagen door bij lang niet geziene vrienden, in de Var.
Via de autoweg rijden we voorbij enkele ons wel bekende plaatsen, zoals
Montpellier, Arles, Aix, Aigues-Mortes, de Camargue, kortom de diepe Provence.
Onze vrienden wonen in een klein stadje, Cotignac, een half uur rijden
van de autoweg, in de heuvels, op enkele honderden meter hoogte.
Zoals gewoonlijk moeten we zoekwerk doen om het adres te vinden,
maar dat is normaal in de Franse dorpjeslabyrinten.
Dit gezegd zijnde, na enkele tandenknarsingen en troebele gsm-gesprekken
met de vrienden, komen we uiteindelijk terecht in het domein van Luc en Lut.
Een beetje Provençaals uitrusten mag nu, zoals God in Frankrijk.
De dames kunnen wat bijkeuvelen, terwijl Luc en ik bijvoorbeeld een toertje
maken met de hond, of de problemen van de wereldpolitiek oplossen.
Lut stelt de tweede dag ook voor een “klein” wandelingetje te maken in de
omgeving van het dorp, met als bijkomende tip: “Je moet niks speciaals
aan je voeten doen”.
“Mon œil” zeggen ze in Frankrijk, als het niet helemaal klopt.
Het uitstapje houdt ons enkele uren bezig, maar de dames zijn in een goed humeur.
Laat ze dus maar hun gangetje gaan.
Er is wel wat leuks te beleven in Cotignac. Er loopt een bergrivier vlak in de buurt,
met enkele scherpe stroomversnellingen.
Niet direct zwemwater is dit, tenzij voor forellen en zalmen.
Een heerlijk fris meer is ontstaan aan de voet van deze
uit de kluiten gewassen waterval. We zitten aan de Cassolle
rivier (de casserolle bevindt zich een beetje verder, maar
er is minder water in).
We wandelen ook een stuk door de hoofdstraat van het dorp.
Typisch Zuidfrans natuurlijk, met de onontbeerlijke platanen.
Greta heeft al dadelijk zin om te gaan Petanquen, en ze stáát er op, dat
haar fameuze kampioen-Petanque-arm mee op de foto komt.
Kwestie van beroemd te worden.
Wie in een Frans dorp aan een verfrissing denkt, associeert dat onmiddellijk met
een fontein. In tegenstelling tot Spanje zijn de meeste drankgelegenheden
gesloten, als je ze nodig hebt. Een handvol water uit de Cassolle smaakt ook
natuurlijk als je echt met een droge keel rondloopt.
Dit is een merkwaardig gebouw. Eerst dacht ik aan het
stadhuis van Cotignac, maar als ik een kruis zie op de top,
moet het wel een kerk zijn.
Het is nog geen moskee, voorlopig.
De fonteinen en pittoreske drinkbakken klateren hier maar
in het rond. Typisch voor Zuid-Europese steden.
In België vind je dit nauwelijks.
Maar de alcoholische drinkbakken zijn daar dan wel meer open.
Vele huizen zijn stokoud, maar worden (zeker aan de
buitenkant) heel pittoresk en aantrekkelijk gehouden,
door de kleuren, de houten luikjes, de beplantingen.
Dat vormt natuurlijk een van de charmes van Zuid-Frankrijk.
Een middeleeuwse woning en een theater uit de Romeinse
tijd mag natuurlijk niet ontbreken in een dorp dat zichzelf respecteert. En het toneel
wordt vandaag nog gebruikt ook. Het podium is aan de linkerkant, buiten het beeld.
Het decor boven het theater is ook heel merkwaardig.
De bergwand lijkt we l gemaakt van gesmolten stenen.
De reden om het theater net hier te plaatsen zal wel geen toeval zijn.
De omringende flanken konden waarschijnlijk dienst doen als ondersteuning
voor de stemmen van de acteurs.
En hier is dan toch de top van de kerk. Het kruis is van op deze hoogte
beter te zien.
De beiaard wordt gevormd door één enkele klok.
Een flodderstructuur van smeedijzer vervolledigt de merkwaardige
torentop, en lijkt gemonteerd op een soort kasserol.
Van op de heuvel hebben we zicht over een deel van het dorp,
met zijn typische zuiderse daken, en over de valleien en
de landschappen in de omtrek.
In de steile bergwand doemt iets op wat op een huis lijkt.
Komt daar opeens een mannelijke figuur naar buiten kijken, door een open gat.
Is dit een late middeleeuwer?
Het zou ook een bakker kunnen zijn, met zijn witte hoed.
Via een katrolletje trekt hij allerlei dingen naar boven.
Maar hij staat er alleen voor. Dus moet hij telkens de (waarschijnlijk steile) trappen
af naar beneden, om de dingen aan een haak te bevestigen. We vragen hem dan
maar wat hij doet. Het blijkt een kunstenaar te zijn, die bezig is met een atelier
in te richten.
Prompt vraagt hij ons om een verfpot aan zijn haak te hangen.
De tweede dag zorgt Luc voor een stevige barbecue.
Dat is gewoonlijk mannenwerk, maar voor Luc is dit
een makkie. Hij is gewoon de huiskok.
Als dessert komt mijn favoriete spijs op de tafel:
Crème Catalane . Home made.
Dat kan je alleen maar zelf maken als je een goede brander hebt.
En die is aanwezig. De vlammen swingen de kasserol uit.
Als het oppervlak gecarameliseerd is, kan de pret beginnen.
Als ik ooit in de hemel kom ‘wat lang niet zeker is), en ik
kan dan à la carte eten, verkies ik dit gerecht, boven
rijstepap met gouden lepeltjes.
Het afscheid is gekomen en genomen, en de volgende dag zetten we
rustig onze weg verder. We rijden noordwaarts en verblijven nog een nacht
in het Time Hotel, tussen Langres en Toul. Mooi, nieuw, klein familiehotelletje.
De terugkomst in Knokke-Heist doet niet veel tussentijdse veranderingen
vermoeden. Het stadhuis staat er nog, en dat is het belangrijkste.
En de vlaggen wapperen de zomer tegemoet.
Vandaag bereiden we ons al voor op de terugkeer naar het zuiden van Spanje.
Morgen 8 oktober gaan we nog een dag naar Gent, waar Seniorennet de
“Dag van de Medewerkers” organiseert.
Naast de voorstelling van de nieuwe/toekomstige projecten van SeniorenNet,
zal er deze maal ook formeel tijd zijn om de bestaande problemen (met blogs, enz.)
op te lossen.
Ik kijk al uit naar de resultaten. Als er ook een oplossing komt voor mijn problemen,
dan mag je natuurlijk in de nabije toekomst de verdere avonturen nalezen.
12-10-2011, 00:00 geschreven door grob
18-09-2011
Subtitel: een ezel stoot zich tweemaal aan dezelfde varkenslap!
Het is al enkele dagen geleden dat ik nog een artikeltje plaatste op mijn blog.
En dat komt omdat we naar jaarlijkse traditie deze week vier dagen zijn
gaan fietsen in Limburg.
En het is zelfs nog langer geleden dat ik een zelfgemaakt gerechtje
heb gepresenteerd.
Dus nu zijn we weer zo ver. Vandaag is het iets waarin laurier zit.
Dit is een van de meest gebruikte keukenkruiden, maar wat weet je ervan?
Welnu, al meer dan drieduizend jaar
en stoverijen. Laurier is vooral afkomstig uit het oostelijk Middellandse Zeegebied ,
uit landen als Turkije , Irak en Iran. In België/Nederland wordt laurier gekweekt
als kuipplant omdat de plant niet volledig winterhard is. Men kan hem dan in
de winter even naar een beschermde plek verplaatsen. Toch zal laurier een matige
Belgische winter wel overleven (tot -5°), zeker aan de kust, en als er genoeg
beschutting is.
In Spanje hebben we hem zelf staan op het terras. Ik kocht twee jaar geleden
zo’n onooglijk klein potje op de markt, en vorige winter heb ik de stam moeten
knippen, want het plantje had zich ontwikkeld tot een struik van een meter hoog.
Zoveel laurier eten we nu ook weer niet.
In de Klassieke Oudheid was laurier een symbool voor de overwinning.
De overwinnaar op de Olympische Spelen mocht zich mee tooien met een krans.
De term laureaat is een overblijfsel van dit symbool. Er zijn nu nog een
aantal uitdrukkingen op laurier gebaseerd, zoals "op zijn lauweren
rusten" en "gelauwerd zijn".
Laurierbladeren zijn afkomstig van de laurierboom of -struik.
De (giftige) laurierkers of paplaurier, die veel als haag wordt
gebruikt, is geen familie.
Laurierbladeren zijn ongeveer 5 cm lang en worden (meestal gedroogd)
gebruikt in stoofpotjes en groentesoepen, waarbij de laurier langere tijd moet
meestoven om de smaak tot zijn recht te laten komen. In sauzen, ingelegde
komkommer en augurken, zuurkool, konijn en rijstschotels kan men laurier
ook niet meer weg denken. Met visgerechten vormt hij een perfect geheel.
Laurierbladeren bezitten een aroma dat bij heel veel spijzen past; zelden wordt
een gerecht door laurierbladeren bedorven. Het is een gezond, aromatisch,
bitter kruid, dat de vertering helpt.
Het bekende kruid is meestal eveneens te vinden in fonds, terrines en marinades .
Laurierblaadjes kunnen zowel vers als gedroogd gebruikt worden.
Gedroogde bladeren smaken minder bitter dan verse, verse zijn wel aromatischer.
Ze mogen meekoken, hoe langer de blaadjes koken des te kruidiger de smaak.
Gewoonlijk vermeldt men in de recepten: “de laurierbladeren verwijderen vóór
het opdienen”. De reden is dat h
blijft hard. Het is niet zo dat het blad schadelijk zou kunnen zijn voor consumptie,
maar niemand krijgt graag een harde slabber in zijn bord en mond.
Laurier maakt ook deel uit van het klassieke “bouquet garni” (kruidentuiltje)
= 2 takjes peterselie,1 takje tijm en 1 laurierblad. Vooral gebruikt in de
Belgisch/Franse keuken.
TIP: Laurier geeft zijn smaak pas vrij als het een tijd heeft meegetrokken en is
daarom bij uitstek geschikt voor soepen en stoofpotten.
Nota Benen: ik ga nu verder met deze tekst in het hotel Ter Elst, want we moeten
twee dagen in de buurt van Antwerpen zijn. Sorry dat het zolang duurt,
en bovendien kan ik hier de weblog niet uploaden naar Seniorennet.
De Wifi werkt niet, ofwel ben ik nog niet goed wakker. Dit even tussen ().
Waarom deze eigenaardige titel van dit stukje? Tot mijn eigen grote verbazing
had ik dit gerecht al eens bereid, meer bepaald in Spanje, in maart 2010.
En het staat zelfs op mijn blog, zonder dat ik het wist.
In elk geval begin ik met het commieswerk, maar dat is heel beperkt, zoals je
kunt zien op de foto.
Na het aanbakken, krijgt het vlees het gezelschap van de appeltjes en
de lekkere geuren kunnen zich beginnen ontwikkelen.
Deze foto (van de hand van Greta) doet me denken aan de “Drie Kleine Biggetjes” ,
die gevangen zaten bij de Grote Boze Wolf. De wolf ging regelmatig kijken of
de buikjes van de biggetjes al dik genoeg waren…
Greta kan soms schalks uit de hoek komen.
De naam van dit recept luidt officieel: “in cider gestoofde varkensmedaillon
met appels”.
is de beschikbaarheid van dagvers geplukte Jonagold appels uit ons eigen Limburg.
Veel beter dan de bewaarappels op andere momenten van het jaar!
Recept maart 2010 (Spanje):
ingrediënten voor 3
bereiding
1 el olijfolie
indien varkenshaasje: snij in stukken van 2 cm dik
600g varkensmedaillon of -haas
bestrooi met pezo aan beide kanten
1 grote ui, fijngesneden
bruin het vlees aan beide kanten, zet apart
2 el cider- of witte wijn azijn
bind het bouquet garni samen met keukentouw
15 cl Sidra of cider
fruit de ui in de pan, en voeg daarna toe:
20cl appelsap
de azijn, cider, appelsap en bouquet garni
1 bouquet garni (tijm, laurier, peterselie)
leg het vlees weer in de pan, doe er nog wat pezo op
2 appels
sluit de pan af en breng aan de kook
1 el citroensap
schil en ontpit de appels, snij ze in schijven (1cm)
een scheut room (+/-30% vet)
als het kookpunt bereikt is, zet het vuur laag
pezo
voeg de appels toe, laat enkele minuten verder garen
garnituur: krulpeterselie
haal het vlees uit de pan, en de appels als ze mals zijn
houd vlees en appels warm, laat het kookvocht inkoken
op hoog vuur en zonder deksel, tot een stroperige saus
dik, indien nodig, aan met wat maïzena express
verwijder het bouquet garni
voeg de room toe en laat 2’ doorkoken, al roerend
leg de appels op borden en vlees er bovenop
overgiet met de saus en garneer met peterselie
Nog een merkwaardig iets: In Spanje heb ik porties gemaakt voor drie personen,
en nu dit gelijkaardig recept in België voor vier. Begrijp ik zelf niet goed.
En we zijn maar met ons twee om het op te eten!
Nochtans is er ook goed nieuws!
Mocht er onder de lezers iemand zijn die toevallig moet koken voor zeven personen,
dan is het heel gemakkelijk: maak de twee gerechten en klaar is Kees!
Recept juni 2011 (België):
ingrediënten voor 4
bereiding
olijfolie
ontpit de appels, schil ze en snijd ze in schijven
varkensmedaillon of mignonette
verwarm de olie in een bakpan, doe pezo op het vlees
1 ui, fijngesneden
bruin de medaillons aan alle kanten, zet het vlees apart
2 el ciderazijn
fruit de ui in de pan, tot de stukjes glazig en mals zijn
15 cl cider
voeg toe: cider, appelsap, ciderazijn en tijm,
25 cl appelsap
leg het vlees weer in de pan, voeg pezo toe aan het vocht
2 takjes verse tijm
breng de inhoud van de pan aan de kook, verlaag dan het vuur
2 appels (Jonagold, Golden…)
laat 5’ sudderen en voeg de appelschijven toe, sluit de pan
3 el (soja)room
laat 5’ verder garen, haal vlees en appels uit de pan, zet apart
platte peterselie als garnituur
laat het kookvocht inkoken op hoog vuur en zonder deksel
eventueel wat maïzena express
laat koken tot een stroperige vloeistof, verwijder de tijm
pezo
indien nodig, voeg wat maïzena express toe om in te dikken
voeg de room toe en laat kort doorkoken
verwarm het vlees en de appels nog even in de saus
18-09-2011, 00:00 geschreven door grob
Ik moet toch wel volledig van de kaart geweest zijn, want voor vier porties voorzie
ik in België slechts drie stukken vlees.
Waarschijnlijk had ik voor de vierde portie een vegetariër in mijn hoofd.
Nog een gekookt aardappeltje en we zijn er.
Hoe dan ook, het resultaat is geslaagd, en is uiteindelijk op tafel beland.
Ik had nog toevallig één lokaal flesje cider uit Normandië, en dat maakt het af.
Zowel het gerecht als mijn tekst.
Eindelijk. Deze week zijn we voor de negende keer met Olaba(*) vier dagen
gaan fietsen. Daarna zijn Greta en ikzelf gaan kijken en luisteren naar “Aida”,
prachtige musical van Elton John en Tim Rice, in Knokke.
Dan zijn we twee dagen in Antwerpen geweest, en brachten onder andere
een halve dag door in het stijlvolle MAS (Museum Aan de Stroom).
Gisteren avond waren we aanwezig met de familie in de Antwerpse
Stadsschouwburg, bij de vertoning van het klank- en beeldspektakel
“We will Rock you” met Queen muziek en superbe technische hoogstandjes.
En vandaag heb ik eindelijk mijn blogje kunnen updaten, in stukjes en brokjes. Oef!
Twee dagen rust nu.
Bereid in België als variante op een recept van Carrefour: Slim Koken
(*) Olaba: Organisation de loisirs agréables & blabla amical
18-09-2011, 00:00 geschreven door grob
06-09-2011
Beste lezer, wil me excuseren voor de vertraging van dit vervolgstukje, maar er zijn
technische problemen geweest met mijn blog. Zo is o.m. de volledige rechterkolom
een tijdlang verdwenen.
Het probleem is voorlopig (?) opgelost, na verwijderen van sommige teksten
en foto’s, onder het toeziende en helpende oog van “Redpoppy”, blogmaster.
Mochten er nog bloggers problemen zien opduiken op hun weblog, neem dan
contact met redpoppy. Vanaf vandaag is ze bij mij genoteerd als “Pretpoppy ”.
TIP: ga nog eens kijken naar de Photoshop dag in Antwerpen in 2010!!
Ga daarvoor in de rechterkolom naar Zoeken in blog en tik “Schelde” en
“Zoeken”.
Nu terug naar Gent.
In het centrum van een grote stad met veel water is er altijd veel beweging.
Zo ook aan de Graslei in Gent, een populaire plek in de stad.
Deze omgeving heeft heel wat te bieden. Kijk hieronder maar naar het bord dat
langs de kade neergepoot is. Je kunt zelf je creativiteit de vrije loop laten,
en verschillende dingen van het (gratis) aanbod combineren. Afhankelijk van je
leeftijd weliswaar. Probeer maar eens een paar combinaties uit.
Het zwerfaval zou ik letterlijk en figuurlijk ter zijde laten.
Wat de “relaxen
Maar die kon er vandaag niet bij zijn. Hij heeft zijn trein gemist.
We kunnen het hem dus niet vragen.
En toch! Geen vijftig meter verder vinden we misschien al
een hint en een aanzet om het bord beter te begrijpen.
Een aantal omschreven elementen van het bord zie je te voorschijn
komen op deze poster. De Gentse blondjes staan trouwens bekend voor
hun godvruchtigheid, en deze uitspraak komt dus niet als een verrassing.
P.S. Wat me nu wel verrast is dat mij linkerhand mee midden op de foto staat,
met een bijna onbedwingbare neiging om het been van het blondje te ontharen.
Als je met Limburgse jongedames op pad bent, kan je de gekste dingen zien.
Zoals met deze twee hier, die een heldhaftige ridder gevonden hebben,
en lieftallig in het “floschke” (van het zwaard) knijpen.
“Floschke ” is” embrasse” voor de Nederlanders.
Vanaf nu worden al onze zintuigen onderweg continu
geconfronteerd met elementen die de eetlust opwekken.
Neem nu deze puntzak met goudgele krokant gebakken frieten.
Hij is waarschijnlijk groot genoeg voor de ganse bende,
maar wij hebben afspraak in het Vleeshuis voor de lunch.
Het restaurant van het Groot Vleeshuis
promotie voor streekproducten.
De lunch is voortreffelijk, en zo proef ik als voorgerechtje een heerlijk slaatje
met Ganda ham (die hier ten overvloede aan de eikenhouten zoldering hangt).
De pièce-de résistance is Gentse Waterzooi met een touch van kerrie,
en om de laatste gaatjes te vullen, zijn er Mattentaarten uit Geeraardsbergen.
Als je foto’s wil zien van lekker eten, kijk dan niet hier, maar naar de tientallen
gerechten die ook in deze blog zelf zijn bereid, gefotografeerd,
en door de slokdarm gepasseerd.
Tussen de gerechten door worden de senioren aangenaam verrast met gepaste
achtergrondmuziek. Het stilaan traditionele en sprankelende muzikale duo
zorgen weer voor een hoogstaand optreden.
Oldies but Goldies!
Na de heerlijke streeklunch zetten we terug een stapje in
de Gentse buitenwereld.
Wat is er Gentser dan het Gravensteen? Het is de enige
overgebleven middeleeuwse burcht in Vlaanderen.
Al in de 9de eeuw zou de Graaf van Vlaanderen de eerste versterkingen
hebben laten oprichten als verdediging tegen de invallen van de Noormannen .
Weinigen onder onze Senioren zullen zich dit nog herinneren.
In Gent is voldoende water aanwezig om rustig op te dobberen.
Wat is er aangenamer dan verpozen op een waterterrasje tijdens de hete ( ☻ )
Belgische zomer?
Dit prachtige kunstwerk, met zijn sobere maar doordringend en non-conformistisch,
minimalistisch lijnenspel is gemakkelijk te vinden naast de St-Baafs kathedraal.
Volgens het etiket staat het bekend onder de naam “De Opengepelde Banaan”.
Nee toch! Achteraf zie ik aan het Sint Pietersstation nog ongeveer
tweehonderd maal een kopie van ditzelfde kunstwerk!
Wist ik veel dat het meestal gebruikt wordt als fietsrek.
Van een totaal ander kaliber is dit stuk metaal.
Is het een brandblusapparaat? Is het de verrekijker van Gulliver?
Ook weer niet. Het is de Dulle Griet. In de buurt van de Vrijdagmarkt,
op het Groot Kanonplein staat deze monumentale gietijzeren bombarde.
Oorspronkelijk had het al deze rode kleur, en het werd daarom destijds de
”groten rooden duyvele” genoemd. De kolos werd gemaakt in 1431, en werd
in 1578 gebruikt in de strijd tegen de Spanjaarden. Met weinig succes overigens.
Het projectiel vloog slechts enkele centimeters ver, en ligt er nu nog. Zie foto.
Op de Groentenmarkt is een merkwaardig winkeltje. Boven de ingang kan je onder
meer lezen “Mostaardfabriek ”.
Hier wordt de wereldbekende mosterd gemaakt van Tierenteyn!
Men stelt zich soms de vraag waar Abraham de mosterd haalde.
Het antwoord is: hier .
Het pand en de fabriek dateren al van 1818. Het “gele goud” wordt nog altijd
volgens hetzelfde recept gemaakt. Oorspronkelijk werd alles manueel gedaan,
en na verloop van tijd werd het productieproces “geautomatiseerd” met een
stoommachine. Zelfs nu nog kan men de exclusieve mosterd kopen geschept
vanuit een houten kuip met een grote houten lepel.
Alle grote chefs uit de klassenrestaurants van over de hele wereld kopen hun
mosterd bij Tierenteyn. Ik heb natuurlijk ook een bokaaltje gekocht, en binnenkort
kunnen jullie hier genieten van receptjes, gemaakt met de allerbeste mosterd.
De Toverfluit van Mozart krijgt tegenwoordig behoorlijk concurrentie van Merlijns
Toverfruit. Je kunt het zelfs zowel lekker warm als ijskoud drinken.
En het fruit is zelfs biologisch! Sterk is dat.
Maar alles kan beter!
Bakkerij Imschoot staat hier met zijn beste neuzen.
Die zijn pas biologisch! Zelfs Pinoccio prijst hier de andere neuzen aan.
Voor degenen die het niet zouden kennen: het is mauve tot bruinachtig snoepgoed,
in de vorm van een kegeltje.
Ze zijn in hoge mate verslavend, en ze liggen hier vooraan in het snoepkraam.
In Antwerpen gaan ze door het leven als “cuberdons”. Je kunt ze eens googelen,
maar je kunt ze ook opeten, en dat heeft de voorkeur. Ik ken zelfs iemand uit de
Sennet Photoshop sfeer uit Antwerpen (nickname is L…S), die in Gent zijn
cuberdons komt halen.
“Ze moeten een ietsje bruin zien, dat zijn de beste”, pleegt hij te zeggen.
Om de graffiti spuiters onder controle te houden is er in Gent door het stadsbestuur
een (smalle) straat voorbestemd om over de ganse lengte bespoten te worden.
Hier zie je zo een artistieke spuiter aan het werk.
Er zijn een massa werken te zien, zoals deze kleurige
toekan bijvoorbeeld. Doordat de ruimte beperkt is, kan je
om de week teruggaan en nieuwe dingen zien.
Gent komt inderdaad met bepaalde initiatieven soms
origineel uit de hoek. Zo hebben ze ook weer dit unieke
verkeersbord. De straat waar dit bord hangt is enkel
toegankelijk voor nieuwssamengestelde gezinnen,
met in totaal ten minste twee kinderen.
De volwassenen die de straat willen gebruiken, moeten
een handje geven, de kinderen moeten een jongetje en
een meisje zijn, en het meisje moet twee vlechtjes in het haar.
Mocht je als buitenstaander naar Gent willen, let goed
op de verkeersborden!
In de late namiddag worden we overvallen door een korte,
maar fikse regenbui. In de bootjes hebben ze het water
ook liever uitsluitend aan de onderkant.
Niemand beseft op dit moment welke gevolgen het
doortrekken van dit slechte weer front zal hebben voor
Pukkelpop, waar vandaag nog een aantal doden zullen vallen.
Wanneer we de dag besluiten, en terug naar het station
gaan, blijkt dat er heel wat vertraging zit op het treinverkeer.
Ook onze directe trein van Gent Naar Knokke heeft een pak vertraging, omdat hij
van Tongeren komt, en door Limburg rijdt, waar de tragedie zich heeft voorgedaan.
Wij kunnen de vorige stoptrein nog nemen, maar voor een aantal mensen, vooral
uit Nederland en Limburg, zal het wellicht al bijna nacht zijn, als ze weer thuiskomen.
.
06-09-2011, 23:50 geschreven door grob
24-08-2011
Naar goede jaarlijkse gewoonte verzamelt de harde kern van de Photoshoppers
op een of andere interessante plek. De bedoeling is elkaar nog eens te zien
en (tot op zekere hoogte) te voelen, foto’s te nemen, te lunchen en kortom,
er een leuke uitstap van te maken. Photoshop Day is 18 augustus.
Vorig jaar waren we in Antwerpen, voordien in Blankenberge, en nu in Gent.
We starten met een koffietje in het Groot Vleeshuis op de Groentemarkt.
Dit historische pand heeft zijn naam niet gestolen. Het herinnert aan de
middeleeuwse functie van overdekte markt voor de verkoop van vlees.
Nu het vleeshuis door de provincie is ingericht als promotiecentrum voo r
Oost-Vlaamse streekproducten, doet het pand zijn naam weer eer aan.
Deze locatie leent zich gemakkelijk voor dit evenement met een grote
groep deelnemers.
Er is vandaag met de 85 Photoshoppers in Gent trouwens
een pak groot vlees voorhanden.
Aan de ingang weten we al dat we juist zitten. Op de poster
staan enkele logo’s die ons niet helemaal onbekend zijn.
Het weer is (voorlopig) goed, de koffie smaakt, de sfeer
is opperbest. De ongeveer 50 leden van wat ik noem
de “bikkelharde” kern hebben mekaar onlangs al gezien
in Brugge en in Neerpelt, maar voor de “gewone” harde
kern is het laatste fysisch contact al een jaar geleden.
Genoeg nieuws om te vertellen dus.
En om wat te kletsen.
De meeste deelnemers zijn vrouwen, waar ik helemaal
niets mee wil bedoelen, wel in tegendeel.
Na de koffie gaan we terug de frisse Gentse lucht in,
en is iedereen volledig klaar, opgewarmd en afgekoeld voor het stadsbezoek.
Een superenthousiaste gids (uit de Photoshop entourage uiteraard) die de buurt
als zijn broekzak kent, maakt de Photoshoppers zo mogelijk nóg slimmer,
aan de hand van weetjes en pikante anekdotes uit heden, verleden en toekomst.
Natuurlijk worden er massa’s foto’s geschoten in deze fotogenieke buurt.
Iedereen in de groep heeft zijn toestel in aanslag, en zoekt naar dé foto van Gent.
Alle soorten toestellen worden boven gehaald. Van het eenvoudige Lumix
apparaatje, zoals het mijne, tot de meest geavanceerde knotsen van camera’s.
Alle modellen passeren de revue. De fotografen staan op scherp.
Gent heeft veel te bieden aan de bezoeker. En als je niet weet waar naartoe,
maak dan je keuze via goed uit de kluiten gewassen wegwijzers en borden.
Voor elk wat wils. Je kan te voet rond, of je stapt in een boot bijvoorbeeld.
Het belfort van Gent staat er hoog en eenzaam bij. Geen Londense Big Ben,
maar toch een Small Bennetje. Het is nu kwart over elf,
er is dus nog geen haast bij voor de lunch.
Wie er óók heel eenzaam bij staat, is dit arme lammetje.
Waarschijnlijk heeft dit beestje toch wel trek in een stevige
graslunch. Van stenen kan je niet eten.
Gelukkig is de redding nabij. We zijn vlakbij de Graslei,
enkel toegankelijk voor echte graseters.
Menselijke personen mogen hier niet door. Ze moeten
naar links en zijn verplicht een andere weg te nemen.
Via die andere weg komen we aan een waterloop.
Op een van de reddingsboeien aan de kant heeft
Teleonthaal een sterke boodschap achtergelaten.
Al in de middeleeuwen dachten de Gentse vrouwen
geconcentreerd na over de grote vraagstukken des levens.
“Alles went, behalve een vent”, komt uit Gent.
Degenen die zich niet te voet of met een bootje willen verplaatsen,
kunnen opteren voor tram, bus of achter een edele viervoeter aanzitten.
Sportieve Photoshoppers blijven natuurlijk liever met beide voeten op de grond.
Gent in al zijn pracht met de drie torens op een rij. Het lijkt wel alsof ik hier
een promotieactie aan het doen ben voor de Gentse dienst van toerisme!
Niets is minder waar natuurlijk, maar het is toch fantastisch om dit te kunnen
bekijken.
Het lijkt hier wel een decor voor een middeleeuws steekspel voor stoere ridders
en frêle jonkvrouwen. Keizer Karel is hier ergens geboren in het jaar 1500.
Grappig dat men in Spanje denkt dat het een Spanjaard is. Ik geef hem geen
ongelijk dat hij naar daar is gaan wonen.
Hij ging daar door het leven onder de naam Don Carlos.
Nog een van die stoere ridders is de heldhaftige heilige ridder Sint Joris, met
zijn onafscheidelijke vuurspuwende draak. Persoonlijk vind ik de draak eerder een
uit de kluiten gewassen leguaan.
Ik heb (in Hollywood films) al groter draken zien rondlopen.
Overdag stelen ze de show in een gezellig onderonsje
draak-steken en riddertje-happen, maar ’s avonds gelden
andere prioriteiten.
Gentenaars staan al sinds de middeleeuwen bekend als
gewiekste ambachtslieden en handelaars.
Dus wordt tegen het uur van het diner de draak ingeschakeld
om met zijn vurige adem op een BBQ allerlei vlees en vis
te grillen. Wegens de hoge temperaturen loopt het personeel
er dan ook eerder licht gekleed bij.
Aan bootjes geen gebrek. Op dit ogenblik zijn er geen wolken
te zien en alles is vredig, maar dat zal nog veranderen.
De echte Photoshop sfeer zit er bij sommigen al goed in, ofwel denken ze al aan
de lunch met Oost-Vlaamse specialiteiten die ons opwacht in het Vleeshuis.
Wordt vervolgd.
24-08-2011, 00:00 geschreven door grob
15-08-2011
Rosas (Roses voor de Catalanen) is een kuststad aan de Costa Brava,
in de noordelijke provincie Gerona. Het ligt op 40 km van de Franse grens en
160 km noordoost van Barcelona. Met de Cap de Creus in het noorden vormt
de golf van Rosas een 15 kilometer lange bocht met een uitgestrekt mooi strand.
Al in de 8ste eeuw vóór Christus werd de plaats door de Grieken gesticht en is
als zodanig vernoemd naar de Grieken uit Rhodos, die zich hier als eersten
in dit mooie gebied hebben gevestigd.
We hadden een kamer geboekt in het charmehotel Carmen.
Dit logies is moeilijker te vinden dan eerst gedacht, vooral door de vele
smalle eenrichtingsstraten in het oude centrum.
Eerst vragen we de weg aan een gevelschilder, die zolang uitleg geeft tot
zijn verfborstel uitgedroogd is. We volgen wel zijn aangeduide richting, en rijden
wat rondjes, tot we het kantoor zien van de Policia Local.
Daar ga ik het binnen vragen aan een “jong poepeke”.
Naar verluidt plakt het hotel pal aan de achterkant van het politiegebouw,
of omgekeerd. “Ga maar eens te voet kijken”, zegt ze.
Ik replikeer: “Ja, maar we mogen hier niet parkeren…” (in het Spaans, want
anders verstaat ze het niet).
“No problema”, is het antwoord. We laten de wagen (de linkse) dan maar staan.
.
De kamer is klein, maar perfect ingericht. We zitten op de vierde verdieping,
en hebben een terras met ligzetels, dat groter is dan de kamer.
Nu het nog licht is, gaan we de benen strekken aan de dijk
en in de smalle, gezellige winkelstraatjes van Rosas, met
een rustpauze in een bar aan de Paseo Maritimo.
Bergen merenguetaart die zich opstapelen in de etalage
van een bakker doen er ons aan denken dat we nog iets moeten happen
voor het avondmaal.
We proberen het typische Spaans restaurant “La Cala (de baai) in het
oude centrum van Rosas.
Een entrecote voor Greta en een vis voor mij, gespoeld door een fles
Cune Crianza maken dat de grootste honger (en dorst) tot het verleden behoort.
Voor mij heeft deze dag nog iets extra in petto. Ik ben helemaal geen dessertman,
maar ik maak graag één uitzondering: Crème Catalane .
Of Crème Brulée . Let er op dat ik dit lekkere ding bewust met Hoofdletter schrijf!
Waar kan je het beter eten dan in Catalonië? Als ik nu die foto weer bekijk,
moet ik me haasten om mijn klavier te beschermen met een dunne laag plastic,
tegen de kwijl.
Als je de Google satellietfoto bekijkt, zie je Rosas liggen onderaan links.
De havenpieren zijn goed zichtbaar. De zonsondergangen in Rosas zijn zeer mooi,
door de uitzonderlijke ligging op het westen.
Dat levert de fraaiste kleuren op en deze overgieten de bergen landinwaarts.
Cadaqués ligt aan de rechterkant in een prachtige baai, bij de rode punaise.
Tussen Rosas en Cadaqués bedraagt de afstand ongeveer twintig kilometer,
en de weg is smal en slingerend, maar met veel natuur en mooi.
Het stadje Cadaqués (rechts in het purper) wordt omsloten door een natuurpark,
met hoogtes tot boven de zeshonderd meter.
Cadaqués is een mooie oude vissersplaats in de provincie Girona, regio Catalonië
in het uiterste noordoosten van Spanje. Het plaatsje is gelegen aan de Costa Brava
en situeert zich in het zuiden van het Natuurpark Cap de Creus,
dat ongeveer 10 kilometer tot in zee uitloopt en dat het karakteristieke landschap
van de Costa Brava duidelijk weergeeft.
De inwoners van het kleine dorpje leven voornamelijk van het toerisme en
de visserij. Cadaqués krijgt veelal de titel van mooiste dorp van de Costa Brava
en verdient dit ook. Het plaatsje wordt gekenmerkt door smalle
straatjes met allemaal witte huisjes, niet te veel toeristen,
en het bekende kerkje, dat het dorp domineert.
Indien je met de wagen naar Cadaqués komt, dan is het
handig om weten dat er een gemeentelijke parking is aan de rand het dorp.
Ook niet meer dan dat.
We parkeren de wagen op de ruime parkingplaats, en dalen af naar het centrum
tot op de dijk, waar mooie gevels staan te pronken. Langs de dijk staan rijhuizen
met prachtige, schilderachtige gevels.
De plaats heeft geen mooie eigen stranden.
Maar dat wordt goedgemaakt door andere troeven. Zelfs een heuse Casino trekt
de aandacht. Het stadje telt slechts een drieduizendtal inwoners, maar het Casino
zal waarschijnlijk voor anderen bestemd zijn.
Vanaf de dijk heeft men een mooi zicht op het strand en de baai.
Een soort Yucca bomen bakenen de dijk af.
Slimme bewoners hebben hier hun privé-haventje, dicht bij huis.
Even een visje vangen voor de BBQ, en weer terug.
Talrijke kunstenaars en intellectuelen hadden honderd jaar
geleden een band met Cadaqués: Picasso, Klein, Chagall, Max Ernst, Federico
Garcia Lorca, Salvador Dalí en Joan Miró waren hier thuis en deden inspiratie op..
En dit is toch wel speciaal. Als ze dit in New York hadden, zou de stad
absoluut beter verlicht zijn. Waarschijnlijk zat een van de inwonende
kunstenaars er voor iets tussen.
Sommige gebouwen zijn heel fraai, en goed bewaard
gebleven. Gereed om vast te leggen op een canvas.
Er is een fraai zicht op het kerkje en een deel van de huisjes
vanaf de andere kant van de baai. Schilders konden hier volop hun inspiratie
op botvieren.
Zelfs de winkeltjes zijn geïnspireerd door de beroemde inwoners van een eeuw geleden.
Men vindt hier zelfs een mierenmutant met acht in plaats van zes poten.
Ook die worden visueel vastgelegd voor de eeuwigheid.
Hier is nog zo een mogelijke inspiratiebron voor kunstenaars.
Greta zit al klaar tegen dat de eerste langs komt met verf en borstel.
15-08-2011, 21:58 geschreven door grob
08-08-2011
Van het vorig stukje is het onmogelijk gebleken het laatste gedeelte
up te loaden naar Seniorennet.
Het betreft tekst en een viertal foto's.
Ik heb het vier maal geprobeerd sinds gisteren namiddag.
Het uploaden vraagt telkens een heel pak (apen)werk.
Er zijn duidelijk ergens technische problemen, buiten mijn wil.
Hierdoor verliezen mijn gerechtje en bijhorigheden natuurlijk
veel van hun waarde. Sorry.
Indien het niet opgelost is tegen einde van deze week,
overweeg ik om definitief te stoppen. Er zijn grenzen.
08-08-2011, 18:45 geschreven door grob
31-07-2011
De drang is er weer. Het is mei, en alle vogeltjes, althans de wijfjes, leggen een ei.
Maar je mag niet alles geloven wat ze zeggen, en zeker niet wat in de krant staat.
Elk jaar gaan we dus terug naar de bakermat om dat ei-leggen te controleren.
De dag dat we van Spanje met de wagen terugrijden naar België, is ontspannend.
De stress van het inpakken, en de afscheidskussen met de vrienden zijn volledig
voorbij. Het laatste "we gaan toch nog eens samen eten hé" is achter de rug.
Deze rustige dag, deinend over de Autovia, gaat ons nu tot Valencia brengen.
We vertrekken volledig relax rond 9 uur. Op de kilometerteller staat 50050 km.
Rond 10 uur doen we een stop langs de autoweg voor een licht ontbijt.
We hebben 100 km gebold en een ‘tostada’ met verse tomatenpulp, besprenkeld
met wat olijfolie en wat pezo gaat gemakkelijk naar binnen.
Zeker als de koffie zo lekker is als hier. Van dit soort eetstops zijn er tientallen,
en deze is niet beter of slechter dan de andere.
Ik noteer: Hotel restaurant “Rosario”, behoorlijke ontbijtstop.
Een uur of zo later rijden we langs de Sierra Nevada. De hoogste pas waarover
we rijden, ligt op ongeveer 1400 meter.
De omgeving van de Sierra heeft het lentegevoel te pakken, niettegenstaande
de hoogte.
Als je nauwkeuriger kijkt, zie je dat de Sierra Nevada nog flink onder de sneeuw zit.
De hoogste top ligt of staat ongeveer op 3400 meter, en tot begin mei kan men
hier skiën.
We tanken net voor de stad Lorca. Gelukkig zijn we hier geen tien dagen later,
want dat is het moment van een hevige aardbeving, met ernstige schade.
De kerktoren stort neer pal naast een reporter.
Deze gril van de natuur kost ook het leven aan een dozijn mensen.
Rond Elche kiezen we voor de autoweg naar Valencia, via het binnenland.
De kustweg via Alicante en Benidorm is mooier, maar het is een tolweg,
en Autopista, en hij is wat langer in afstand.
Langs deze rustige autoweg zitten we echt in het Spaanse toeristarme binnenland,
en we rijden regelmatig langs kastelen van middeleeuwse krijgsheren.
Ook de Moren hebben hier letterlijk hun steentje bijgedragen om alle kastelen
op de heuvels te krijgen.
Stilaan worden de oude constructies gerestaureerd en toegankelijk gemaakt.
Zoals hier met het kasteel Monfort.
Voor de grotere kastelen, zoals het volgende, zal er niet veel Spaanse euro’s
meer overblijven vrees ik. Misschien kunnen ze wel een aantal kastelen verkopen,
en ze exporteren naar het Midden Oosten of China, waar er nog geld zat is.
Let op, dit is niet zo idioot. De Engelsen hadden al het voorbeeld gegeven met
de London Bridge, die nu ergens in een verloren woestijn staat, in Arizona.
Na een comfortabele rit komen we aan in Alfafar, een deelgemeente van Valencia.
Alfafar is niet te verwarren met ‘farfalla’ , want dat is pasta, om te eten dus.
Zeg ook nooit ‘Alfalfa ’, want dat zijn ontkiemde zaden van de Luzerneplant.
Misschien komt er ooit eens iemand op het idee een recept te maken met farfalla
én alfalfa in combinatie. Ik vind wel dat het dan moet genuttigd worden in Alfafar.
Valencia is de derde stad van Spanje, na Madrid en Barcelona.
De stad is enorm groot, maar zeer ruim en rustgevend. Ons hotel heet ‘Albufera’,
en ligt in het commerciële centrum ‘Albufera’. Waarschijnlijk geen toeval.
Vorig jaar verbleven we in hetzelfde aparthotel.
Een groot salon, keuken met goed werkende koelkast, waar we nog enkel dingen
insteken, slaapkamer en badkamer met UV lampen, voor een prijsje. Aanbevolen.
Het is een goed adresje, want het ligt binnenin een commercieel centrum.
Greta is op zoek naar nieuwe tennispantoffels, en ze vind het ideale paar in
een reusachtige outlet winkel, hier ter plaatse.
Deze plaza is vrij groot, en alle soorten winkels zijn present.
In het centrale deel van het nieuwe complex ligt een kruispunt met fontein.
De reden dat het hier ‘Albufera’ heet is niet toevalligl.
Niet ver hiervandaan ligt het fantastische natuurpark met dezelfde naam.
Enkele tijd geleden hadden we daar een origineel bezoek met een paar vrienden.
Interessante info kan je vinden elders op deze blog.
Klik aan de rechterzijkant op “01-2011”. Het is op de blog gezet op 26-01-11.
Of ga naar “Zoeken in blog”, eveneens rechterzijkant blog en tik “Albufera”.
Geweldig interessant bezoek was dat! Ook gastronomisch .
We gaan (heel) stilletjes in de richting van het uitstekende restaurant
van vorig jaar, want daar lusten we nóg pap van.
Onderweg komen we langs een shopping mall, die vorig jaar nog niet op punt stond.
De ingang doet er ons aan denken dat de nationale kleuren van Spanje rood
en geel zijn. Het is er duidelijk aan te zien.
We belanden vrijwel onmiddellijk op een kleurrijk binnenplein met twee
verdiepingen winkels, en daarboven nog een verdieping bestemd
voor amusement, met bioscopen en ander plezier.
Bij het ontwerp kwam duidelijk veel ijzerwerk kijken, en met de kleurige decoratie
is het hier best gezellig, en tegelijk een beetje artistiek van inslag.
Het heeft een lichte Calatrava-toets, waarvan de bekendste en authentieke
stukken op minder dan 10 km afstand staan.
(in blog zie: “Valencia” bij de zoekfunctie)
Als je het van op iets verdere afstand bekijkt, vallen de witte parasols beter op.
Een terrasje op de juiste plaats, op het goede moment. Dat doet er ons aan
denken dat we toch wel recht hebben op een beetje vloeibaar genot, na de lange
rit van 660 km.
Bij mij slaat het dorstgevoel ineens toe. Greta heeft altijd dorst. Even bestellen…
En wat wordt het? “Dos…hm hm…cervezas por favor!”
Groot, en stevig gekoeld.
Het aperitiefje hebben we gehad. We stappen op en nu gaan we voor het
echte werk naar het Italiaanse restaurant “Gino’s”. We gaan vanavond niet
te laat slapen, om morgen vroeg lekker fris uit de veren te wippen (zeker Greta).
Het is 20 uur, en we zijn moederziel alleen in het restaurant.
(als we later doorgaan, om 21u30, zit het vol. Duidelijk Spaanse uren)
Laten we, in afwachting van de plat-de-résistance een kleinigheidje binnenwerken,
onder de vorm van tapa’s. Scuzi, in het Italiaans zijn dat “antipasti”.
Eén schotel voor twee personen volstaat ruimschoots. Zoals men in Spanje
pleegt te zeggen: “para compartir”. Het zijn acht verschillende tapa’s.
Rechtzetting: het wáren er acht. Terwijl ik mijn fototoestel even afstel, is er al eentje
verdwenen. Ik weet niet hoe het van de tafel is gevallen.
Het hoofdgerecht is weer subliem: ik neem een “lasagne funghi”, maar hij is
zo lekker dat ik er zelfs niet aan denk van een plaatje te nemen. Dan maar
het nagerecht op het fotootje, een citroensorbet met Bulgaarse yoghurt.
En een fles Rioja om goed te slapen.
Wanneer we voldaan terug naar het hotel wandelen is het voetpad waar we
over moeten, afgesloten door de Policia Local met roodwitte linten.
De reden zie je hier: wat zou dit kunnen zijn? Quizvraag, multiple choice.
Nieuw soort paddenstoel? Een opgesteven koeienvlaai? De pruik van Helmut Lotti?
Het is alleen maar een tijdelijk bijennest, met bijen die onderweg zijn, zoals wij.
En morgen gaan we naar Roses, een bekend kustplaatsje in Catalonië.
31-07-2011, 23:29 geschreven door grob
24-07-2011
Een konijn kan een hazenlip hebben, maar een haas heeft nooit
een konijnenlip.
Nu we dat weten kunnen we er aan beginnen.
De potten hebben bijna geen zin meer om warm te worden,
en de pollepels vertonen beginnende tekenen van roest.
De kruiden zijn in staking.
Ze voelen zich neerslachtig, nu ze al zo lang niet meer aan bod zijn gekomen.
En sommige van mijn gewaardeerde lezers willen ook weer de kwijl over hun
(hazen)lippen voelen stromen, en daarom gaan we vandaag resoluut de keuken in.
Samen met een konijn , of toch een deel ervan.
Ik ga vandaag niet proberen een wit konijn uit een hoed te laten komen, maar een
bruin konijn uit de pot, gesmoord zelfs. Met kleurige smaakvolle zuiderse paprika’s.
Konijnen en hazen zijn merkwaardige viervoeters, die op elkaar lijken.
Toch zijn er enkele essentiële verschillen die de meeste lezers (nog) niet weten….
Bijvoorbeeld: een van de meest gekende specialiteiten van een konijn is pijpen
graven, en holen. Een haas heeft daar helemaal geen zin in.
Wat je hieronder ziet is een wild konijn. Tamme konijnen kunnen allerlei fantasierijke
kleuren vertonen, maar het wilde exemplaar is gekend voor zijn lichtbruine vacht.
Een veelgemaakte vergissing is dat konijnen knaagdieren zijn, dit is NIET het geval.
Knaagdieren beschikken in het bovenste deel van het gebit over maar twee
snijtanden terwijl haasachtigen er vier hebben.
Historisch kwam het konijn enkel voor in Spanje en Portugal. Spanje heeft trouwens
zijn naam te danken aan het konijn. Toen de Phoeniciërs rond de 11e eeuw vóór
Christus Spanje bereikten, troffen ze daar massa’s konijnen aan (die onmiddellijk
het hazenpad kozen natuurlijk).
Omdat de dieren erg leken op de voor hen beter bekende klipdassen ,
gaven ze de streek de naam 'i-saphan-im' , het land der klipdassen.
Deze naam is later door de Romeinen verbasterd tot 'Hispania'.
De Romeinen verspreidden en domesticeerden het dier in het grootste deel
van het Romeinse Rijk . Eerst werd het beestje gehouden voor het vlees en de vacht,
later ook als gezelschapsdier .
De Romeinen hielden het konijn in parkjes met hoge muren.
Oppervlakkig lijkt een haas veel op een konijn, maar hij is groter, en heeft in
verhouding grotere oren met zwarte punten op het einde, en langere ledematen .
Hierdoor kan hij mooi rechtop zitten. Als een konijn wegloopt, kun je de witte
onderkant van de staart zien wippen. Bij de haas is enkel de bovenkant van de
staart wit maar aangezien ze hun staart omlaag houden tijdens het lopen kun je
enkel de donkere onderkant zien.
Ook beweegt een haas zich meer met sprongen voort dan een konijn.
De haas kwam oorspronkelijk voor in een omvangrijk deel van Europa ,
met uitzondering van het grootste gedeelte van Spanje. Geen hazen te vinden
in het zuiden van Spanje, terwijl de konijnen oorspronkelijk van Spanje komen!
Mijn receptjes van hazenrug kan ik in Spanje verscheuren.
Goed ook, want ik kan dat toch niet bereiden.
De haas is min of meer een nachtdier . Overdag is hij slechts mondjesmaat actief,
maar op warme zomerdagen is hij ook later op de ochtend en vroeger
op de avond al bij de pinken. Ik zou zelf een prima haas kunnen zijn!
Omdat hij geen hol heeft (excuseer even de uitdrukking), moet hij geweldig
op zijn hoede zijn voor loerend gevaar.
Zijn slaapje is zo licht, dat hij door ieder geluid of trilling van de bodem wordt
gewekt. Een slaapperiode is zeer kort, zelden meer dan een paar minuten.
Een hazenslaapje dus.
Op de foto kan je ook al zien dat het een alert knaapje is.
Voorlopig kan ik geen hazenslaapje doen, want de groenten worden nu ongeduldig.
Een mix van kleurige paprika’s zullen de malse konijnenbillen alle eer aandoen.
Met de billen bloot kan zomaar niet, en een geurig laagje zal bescherming bieden
tegen de warmte. Dat is de eerste stap voor het “gesmoord konijn met paprika”.
Aan de ingrediënten kan je overduidelijk zien dat het een mediterraan gerecht is.
ingrediënten voor 2
bereiding
500g konijn in stukken
maak een mengsel van bloem, specerijen, kruiden en pezo
bloem
haal de stukken konijn hier zorgvuldig doorheen
harissa
verhit olie in een kleefpan en bak het beest aan alle kanten bruin
1 tl dijonmosterd
leg het konijn op een bord, en fruit in de pan 5’ de ui en de paprika
1 tl paprikapoeder (de la Vera)
voeg de tomaten, boeljon toe en breng aan de kook
2 lookteentjes
maak de saus op smaak af, met eventueel wat tabasco of peper
½ tl gedroogde dille
doe het konijn weer in de pan en schep de saus er over
pezo
smoor het konijn op een zacht vuur, 50 à 60’ tot het volledig gaar is
olijfolie
voeg de laatste 10’ de wijn toe
1 kleine ui in dunne ringen
½ kleine groene paprika
½ kleine gele paprika
½ kleine rode paprika
1 blik tomaten van 400g
1tl laurierpoeder
1 glaasje droge witte wijn
blokje kippenboeljon
Het vlees en de saus worden dus eerst afzonderlijk bereid, in dezefde pan.
Heel gemakkelijk en snel.
Het konijn mag nu bij de saus in de pan, en we gaan het vocht erover scheppen.
Terwijl het konijn zalig ligt te smoren, heb ik een uurtje de tijd om nog wat meer
merkwaardige verschijnselen te lezen over konijnen en hazen.
Een eerste ding is, dat de tanden van een konijn altijd blijven groeien.
Dat zou ik voor mezelf ook wel willen. Een gekend probleem bij de tamme
konijnen is zelfs het bestaan van“olifantentanden” .
Het omgekeerde, een olifant met “konijnentanden”, is nog niet waargenomen.
Wat ik dan weer een minpunt vind aan een konijn is dat het zijn eigen uitwerpselen
opeet. Echt waar, dit fenomeen heeft zelfs een Latijnse naam: coprofagie.
Gelukkig dat ik dit pas lees als het beest bijna gaar is.
Anders had ik wel tweemaal nagedacht, vooraleer deze bereiding te beginnen.
Het gesudderde beest is nu klaar voor consumptie, maar het schijnt dat een paar
lookteentjes de mogelijke smaak van zelfverorberde keutels sterk maskeert.
Gelukkig zit dat al in het gerecht verwerkt.
De uitvinder van dit recept had zeker weet van dit keutelprobleem
en heeft het aroma en de smaak al aangepast.
De foto in het kookboek van dit gerecht ziet er zó uit.
En mijn gerechtje heeft een iets andere kleur, maar ik denk dat het verschil niet
zozeer ligt in het kookresultaat, maar in de kwaliteit van de camera en de fotograaf.
Hoe dan ook, het is zeer lekker.
Ter afronding: in mijn woonplaats, Knokke-Heist, ter hoogte van het Zwin,
staat dit diertje opgesteld. De volksmond noemt het ‘het vliegende konijn’ ,
of nóg volkser in het plaatselijke dialect: 'het vliegend keun’ .
Volgens mijn onbescheiden mening zien we hier een haas.
Maar wie ben ik?
Mijn naam is haas.
Bereid in België als variante op een recept van ‘Koken voor Twee’, pag.68.
24-07-2011, 18:06 geschreven door grob
17-07-2011
Voor de allerlaatste keer trekken we de stapschoenen aan, om even de Zaansche
Schans te doorgronden. De naam klinkt stokoud, en alles hier is het ook.
Deze vreemde naam is ontleend aan de schans die de plaatselijke gouverneur,
in dienst van Willem van Oranje , in 1574 liet bouwen om zo de Spaanse troepen
tegen te houden.
De Zaanse Schans behoort tot de stad Zaandam, en ligt aan de Zaan,
pal tegenover Zaandijk en naast de Julianabrug. Het is een bekende openlucht
attractie met jaarlijks ongeveer 900.000 bezoekers. Het loont zeer de moeite om
daar eens een dag door te brengen, als je in de buurt van Amsterdam komt.
In de buurt liggen nog een aantal landelijke dorpen, met soms wel grappige namen:
Assendelft , Koog aan de Zaan , Krommenie , West-Knollendam , Westzaan ,
Wormerveer en Zaandijk (hoofdplaats).
De Schans is een vrij groot complex, waar je vrij kan in rondwandelen.
Een maquette aan de ingang geeft een overzicht.
De eurootjes die men vergaart uit toegangstickets voor parking, sommige musea
en molens, worden opnieuw geïnvesteerd in het onderhoud van alle houten
constructies die je op deze plaats kan bekijken en beleven.
We hebben niet de ganse dag, en maken dus een keuze.
Vermits we in Nederland zijn, lijkt het ons aangewezen om de plaatselijke
klompenmakerij eens van dichtbij te bekijken.
Wooden Shoes for Dummies wordt het.
De kaasmakerij, tingieterij, distilleermuseum, kuiperij enzovoort is
voor de volgende keer.
Nederlanders maken al eeuwen klompen.
Waarom deze houten schoenen ontstaan zijn weet ik niet, maar hier zie je enkele
voorbeelden van de antieke exemplaren, in hout natuurlijk, maar meestal met
een lederen band om de voet goed vast te houden.
In de loop der tijden ontstonden er zelfs heel kunstzinnige exemplaren, met hier een
paar voorbeelden. Deze hier hebben wat Oosterse invloeden, en in het midden
is er eentje met een vogelkop.
Dit waren natuurlijk klompen voor speciale gelegenheden.
Dit paartje hier is bedoeld voor export naar Japan.
Men is momenteel hardstikke bezig om klompen te ontwerpen, waarmee je
op tsunamigolven kunt blijven boven drijven.
De zogenaamde TSK’s, ofte de Tsunami Surf Kickers.
Dit zijn de porklompen, met een lange scherpe punt vooraan, waarmee je iemand
efficiënt kan aanporren. Ook bekend onder de afkorting AAK, de Agressieve
Aanporrings Klomp.
Tot de sportieve klompen behoren de RSW, de Roller Skate Woodies.
De gestroomlijnde sprint klomp, de zogezegde GSK, helpt houterige atleten
nieuwe persoonlijke records te vestigen.
Krijg je stippen over je lijf, draag dan gedurende vier dagen dag en nacht
de MMK, de Medische Mazel Klomp, en deze houten
jongen slorpt als het ware al je stippen op.
Voor elk wat wils. De BWO, de Bonte Wandelstok
Omkeerklomp, houdt je recht tijdens je meest vermoeiende uitstappen.
De BWO zelf staat niet recht, en is de enige die ondersteboven gebruikt wordt.
Zelfs een model op statief is voorhanden, niet te harden! Beter gekend als de KMK,
de Kitscherige Molen Klomp. Deze kan je op je kast plaatsen, al dan niet binnenin
voorzien van een vetplant, een Lievevrouwenbeeldje of ook te gebruiken als
containertje voor potloden, pennen en andere kantoorartikelen.
Je kunt hem desgewenst ook aan je voet zetten zoals een klassieke klomp,
maar als je ernstige valpartijen wil voorkomen, combineer hem dan met een BWO.
Deze man toont tot in het kleinste detail hoe (vroeger) klompen werden vervaardigd.
Elke dag gebruikt hij zijn reeks machines voor aanmaak van de houten schoenen.
En het resultaat is, dat er honderden tegen de muur hangen, en allemaal te koop.
De klassieke klomp heeft zelfs de perfecte vorm om te functioneren als ligbad!
Of als reddingsboot, na het stijgen van de oceanen door de klimaatveranderingen.
We hebben geluk vandaag! Het Klompenvrouwtje kruist ons pad.
Normaal mag je dan drie wensen doen,
maar vandaag heeft ze een dagje vrij.
Er staan zoveel verschillende molens in
deze omgeving, dat het onmogelijk wordt om ze
allemaal te tonen.
Je kunt ze beter rustig bekijken, als je wil, op deze websites:
www.zaanseschans .nl/
www.leukeuitjes.nl/zaanseschans .html
www.cheesefarms.com/nl/catharina/de-zaanse -schans /
De laatste website is die van kaasmakerij Willig, die ook hier een vaste stek heeft,
en waaraan we eerder een bezoek brachten.
Er staat hier wel een grappig Zaansch minimolentje. Het staat niet op de
achtergrond, zoals je misschien zou denken.
Ik sta er pal naast, en ben bijna even groot.
De Zaansche Schans is ook een aantal typische huisjes rijk, die er allemaal
ongeveer uitzien zoals deze. Aan de overkant van de rivier ligt Zaandijk,
met ook weer gelijkaardige schattige houten huisjes.
Hier heb je een zicht op enkele van de molens, in een oneindige rij langs de rivier.
Dit is nogal een speciale, vind ik. Het is “De Gekroonde Poelenburg”,
een houtzaag-paltrokmolen. Niet meer voor dummies natuurlijk.
Hij heeft de voor een paltrokmolen typerende open achterkant,
zeggen de specialisten.
Om andere molens en de omgeving eens rustig te kunnen bekijken,
klik even op de link van dit herfstig Youtube filmpje:
www.youtube.com/watch?v=uhEYOLDov80
En hiermee eindigt onze uitstap naar Noorwegen.
Nu komt even wat tijd vrij om wat potten en pannen boven te halen.
Is dát lang geleden!
Tot binnenkort dan.
17-07-2011, 18:04 geschreven door grob
09-07-2011
… het IJ ligt niet ver van het schip.
Dat is dan een dubbel doordenkertje (zie verder).
Dit stukje tekst gaat (nog) niet over een nieuw uitgetest eierenrecept,
maar (nog altijd) wel over de eindfase van het boottochtje naar Noorwegen.
*citaat van Roger Wastijn, mij verder onbekend, maar toch hoop ik dat hij dit leest.
Na het definitief verlaten van de Noorse wateren zetten we koers naar Amsterdam,
altijd een leuke plaats om te verblijven. We pikken nog een schitterende
zonsondergang mee, vanaf de boeg van de Opera.
Deze reddingsboei zullen we hopelijk ook niet meer nodig hebben.
In afwachting van de aankomst in Nederland probeer ik nog wat Euro’s te
sprokkelen, maar de bollen willen niet voor mij rollen.
Misschien is er teveel deining op zee, en rollen ze langs één kant.
Dan maar liever een spannend boek lezen in een malse zetel met een muziekje
op de achtergrond en een fris glas bier, in een of andere lounge. Het kan slechter.
Uiteindelijk komen we aan in Amsterdam. Het schip meert aan (op de foto)
helemaal bovenaan rechts, naast het vierkante blokje.
Hier liggen we vlakbij de binnenstad, met alle grachtengordels binnen bereik.
Op de foto, genomen vanaf de Opera, is dat dan aan het grote stenen gebouw
helemaal rechts in het midden van de foto.
Het schip ligt dus niet te ver van het IJ, tegen het “Muziekgebouw aan ’t IJ”.
Hoog tijd om de mastodont te verlaten en wat kan je beter doen, dan Amsterdam
te verkennen vanaf het water in een platte schuit?
Voor wie het nog niet gedaan heeft: het is en het blijft een aanrader.
Dertig jaar geleden heb ik hetzelfde al eens gedaan en er is intussen
hier niet veel aan veranderd. Aan mij wel daarentegen.
Op vele plaatsen staan de statige herenhuizen nog altijd recht.
Wel zie je meer wagens dan toen, wat het stadsbeeld niet verfraait natuurlijk.
In de echte binnenstad drijven nog altijd massa’s woonboten, waarvan bij
sommigen de tuin groter is dan de woning: tuinboten als het ware.
We varen onder ontelbare bruggen, sommige wel breed genoeg, andere heel krap
om het bootje er te kunnen doorwringen. Boven het water en de bruggen speelt zich
intussen een andere wereld af.
Een kiekje van de prachtige Westertoren, met zijn voetjes bijna tot
in het water, mag zeker niet ontbreken.
Aan de kant zijn er heel wat gebouwen opgesmukt,
en de gezelligheid straalt er zo af.
Er liggen natuurlijk ook grote hoeveelheden woonboten
met terras, voorzien van parasol en straatverlichting en al de andere poespas.
Als je in de buurt van Amsterdam komt, moet je niet alleen gaan varen
op de grachten, maar natuurlijk ook op zoek gaan naar de andere Hollandse
typische dingen. Tulpen staan nu niet in bloei, wat blijft er dus over?
Kaas natuurlijk!
Met z’n allen met de bus op naar Edam en omstreken, de smakelijke bollen gaan
bekijken en proeven!
We bezoeken de kaasmakerij Willig, de grote naam in de streek.
Het familiale bedrijf ligt achter het authentieke woonhuis.
De moederkoe “Bella”, waarmee alles begonnen is, is nu op rust gesteld,
en mag in de voortuin wat stoeien en ravotten. Bekijk even de ogen van dat beest.
Kom op zeg, zo worden je ogen pas als je een overdosis epo op hebt!
Een renner die zo in de Tour de France rondloopt, moet zelfs niet meer gaan
plassen. Die mag zonder meer zijn valies nemen en naar huis gaan.
We gaan geen pellicule meer vuilmaken aan kaastroggen of gistingsprocessen.
Veel interessanter wordt het als we mogen poseren met
de enige echte Willige kaasvrouw, in voltooid ornaat.
Dit lijkt een doorsnee, niet doorgesneden Willige Hollandse kaasbol, maar in
werkelijkheid is het de achterkant van een tankwagen, al of niet gevuld met melk.
Als we terug in Amsterdam komen ligt het schip er gelukkig nog, maar niet
lang meer. Er hebben zich intussen al een paar woonbootjes definitief
tegenaan gevleid aan de zijkant. Die Hollanders zijn er wel snel bij.
Geen plaatsje blijft onbenut voor de Amsterdamse woonboten.
De zijbootjes worden met zachte hand even tot zinken gebracht,
en we verlaten definitief de haven van Amsterdam.
Nederlanders houden ontzettend veel van pontjes.
Hier zie je er twee, die onophoudelijk de rivier kruisen in de twee richtingen.
In België, zeker in Antwerpen, houdt men meer van bruggen, maar men
bouwt ze nooit. Misschien is dit een idee?
Voor het laatste deel van deze trip heb ik nog iets apart gehouden: een
doordringend bezoek aan de Zaansche Schans , ook weer in de buurt van
Amsterdam. Zeker de moeite waard, en dat is voor de volgende maal!
Come and see next week!
09-07-2011, 16:51 geschreven door grob
27-06-2011
Ǻlesund, Norge. Ik weet niet hoe je die Ǻ moet uitspreken, of hoe ze daar is
terechtgekomen, maar het zal me een worst wezen. Soms wordt de naam van de
stad ook Aalesund geschreven. Ook vreemd. Feit is dat het een prachtige stad is,
waar het cruiseschip probleemloos kan aanmeren vlak tegen het langgerekte
centrum.
Op het wapenschild van de stad staat een vissersboot, die sterk doet denken aan
een drakar of snek van de Vikings.
De vissen, afgebeeld onder de boot, wijzen er op dat hier een en ander om vis
draait.
De stad situeert zich op een smalle strook, temidden van een wirwar van eilanden,
schaars bevolkt, maar toch allemaal verbonden door bruggen en/of tunnels.
De havengeul is helemaal natuurlijk, en gaat diep in het eiland. Hierdoor kunnen
de privé-bootjes aanmeren tot in het centrum van de stad. Cruiseschepen mogen
aanleggen aan de zuidkant van het eiland, zoals te zien op de foto.
Je komt hier beter weg met een bootje dan met een auto, en deze foto illustreert dit
onmiddellijk. De stad is gebouwd op de rand van de zee.
Een briesende ouwe motorboot, bemand door een macho, vertrekt naar het ruime
sop en laat een spoor van opspattend schuim achter.
Even verder staat een bruingebrand meisje naast haar luxewagen.
De Noordkaap is hier blijkbaar al veraf.
Het lijkt wel (maar is het niet) een fotosessie, met de bruine speedboot al een eind
op zee, en ook andere boten die dezelfde weg op gaan.
Deze vuurtoren, genoemd Molia Fyr, is hotelkamer 47 van hotel Brosundet,
waar je ook in 46 “normale” kamers kunt boeken.
En, als je me niet gelooft, kan je eens klikken op de volgende link:
http://www.unusualhotelsoftheworld.com/MoljaLighthouse
Het interieur van de hotelkamer is volledig rond en slechts drie meter in diameter.
De kamer omvat een slaapkamer boven en een badkamer beneden.
Het interieur is ontworpen door Snohetta, het meest bekende Noorse
architectenbureau, dat ook het Ground Zero Museum mag ontwerpen in New York.
Dat is wel iets ruimer.
Deze aparte kamer wordt bijna uitsluitend gereserveerd door pas gehuwden,
om de eerste huwelijksnacht door te brengen. Privacy verzekerd.
Mocht je ook eens willen reserveren, reken dan op een 550 € per nacht, taksen,
parking, enzovoort niet inbegrepen. (zie de website).
In de havengeul ligt het vol met kleurrijke bootjes.
Flanerende toeschouwers maken het straatbeeld compleet.
Links ligt een witte reddingsboot (voornamelijk bedoeld voor bruidegoms,
die mogelijk ’s nachts uit de vuurtoren springen), en aan de rechterkant zie je
een oranje loodsboot.
Het gebouwtje tussenin is een bushokje, maar dan voor boten.
Van hier kan je inschepen met het openbaar vervoer naar een reeks naburige
eilanden. Anders dan bij ons.
We wandelen verder in de havengeul tussen antieke en ultramoderne boten.
Links is het Brosundet Gastehus, met 46 traditionele kamers, het moederhotel
van de vuurtoren.
De havengeul eindigt aan een brug, met een mooi uitzicht op de omgeving.
Alesund wordt door velen beschouwd als de mooiste stad van Noorwegen,
door zijn aparte ligging en de vele mooie gebouwen, in harmonie met elkaar.
Daar waar een brug beide stadsdelen verbindt, ligt een gezellig pleintje,
met zitbanken en iemand die haringen staat te pellen, veronderstel ik.
In de stad wonen ongeveer 40000 Noren. Sinds 1848 heeft Alesund stadsrechten.
De volgende 50 jaar groeide de bevolking aan van 1200 naar 10000 zielen.
De aanwezigheid na 1860 van enorme scholen kabeljauw verklaart mede deze
bevolkingsexplosie. De stad ontwikkelde zich tot een van de grootste
vissershavens van Noorwegen en tot belangrijkste exporthaven van stokvis.
In 1904 zijn alle (houten) huizen verwoest door een brand.
Dat speelde zich af in de tijd van de Art Nouveau/Jugendstil.
De stad is dan helemaal in die stijl heropgebouwd.
Vandaar de unieke eenheid in bouwstijl.
Naast de al vermelde tragische gebeurtenis in Alesund
is er nog een andere.
Het is vandaag de dag dat naar jaarlijkse gewoonte
bij mijn persoonlijke teller eentje wordt bijgezet.
Twee zessen aan elkaar is het verdict. Met mijn beperkte
fysieke mogelijkheden kan ik voor de foto slechts één
enkele zes aanduiden. Je kunt het resultaat trouwens al
aan mij zien: mijn bovenste stuk is nog in orde, maar
door de hoge leeftijd zitten mijn benen al in de krimp.
Elk jaar vanaf nu meet ik één centimeter minder,
hebben ze me gezegd.
Waarschijnlijk ga ik eindigen zoals een trol, met superkorte
beentjes. Zoals deze hier.
Hopelijk worden mijn oren niet zo groot!
De wolken pakken zich samen boven Alesund.
Tijd om op te stappen.
De toeter van het schip laat zich nog eens horen, en weg zijn we.
Dit moet meteen het afscheid zijn van Noorwegen, maar als troost wacht ons nog
een stevig dessert: Amsterdam en omgeving.
27-06-2011, 00:00 geschreven door grob
19-06-2011
We varen een eind verder naar het zuiden, tussen alweer een wirwar van eilanden
en diepe fjorden, tot in Alesund.
Een brede baai geeft toegang tot de binnenhaven en de stad.
Voorlopig is het weer nogal zwaar bewolkt, maar daar komt verandering in.
Alesund is de grootste vissershaven van Noorwegen. De stad is gebouwd op het
schiereiland Yksn ø ya en ligt ook nog verspreid over enkel andere eilanden.
Maar daar komen we op terug, want dadelijk na het ontschepen is al een uitstap
voorzien met een autocar naar enkele eilandjes in de buurt.
Op de satellietfoto zit de stad met 40000 inwoners onder de rode punaise.
We bollen eerst naar een eiland in het noorden, met de welluidende naam Valderøy.
Klinkt als een naam van een romantisch kasteel in een VTM soap.
Dank zij de petrodollars, of liever de petrokronen van Noorwegen, is alles met alles
verbonden door een supermodern netwerk van onderzeese tunnels en/of bruggen.
Vanuit Valderøy kan men dus nog verder op vier wielen naar het noorden via een
brug tot op het eiland Vigra (geen tikfout!).
Daar gaan we veiligheidshalve niet naartoe, maar wel later naar het eiland Giske,
verbonden met Valderøy door twee stevig uit de kluiten gewassen bruggen.
We vertrekken dus vanuit Alesund en de bus duikt een smalle, maar splinternieuwe
tunnel in.
Op de wegmarkering van de foto staat een kleine, maar ernstige schreiffout,
maar dat kan iedereen overkomen.
De meeste onderzeese tunnels in Noorwegen hebben maar één enkel rijvak,
om de uitgaven te beperken waarschijnlijk. Nochtans is dit niet onlogisch:
uiteindelijk is er in deze tunnels héél weinig verkeer, en onderweg zijn er in de
tunnel zelf uitwijkplaatsen op vaste afstanden.
Wie in de tunnel de lichten ziet verschijnen van een tegenligger, wijkt uit en stopt
even aan de eerste nis aan de rechterkant, en men laat de andere automobilist
eerst voorbijrijden.
Valder ø y is vrijwel plat. Het enige gebouw dat enigszins uitsteekt,
is de plaatselijke vuurtoren. De toren is, op het topje na, volledig
opgetrokken uit hout. Beneden rechts is er een museumpje
en een winkeltje, maar dat laten we nu beter links liggen.
Als eerste van de groep beklimmen wij de steile trappen
tussen de verschillende verdiepingen met planken vloeren, waar wat
oude rommel en gereedschap staat.
Greta, sportief als ze is, bereikt als eerste de top en mag de metalen deur openen
om te genieten van het prachtig zicht.
Het oogsten is net gebeurd, en het resultaat is verpakt in plastic balen.
In Noorwegen noemt men deze witte producten 'tractoreieren 'of ook 'trollendrollen'.
Vlak in de buurt van de vuurtoren ligt een zandstrand, maar pootjebaders
of andere zonnekloppers behoren niet tot de aanwezigen.
Schitterend weer vandaag, en de vuurtoren werpt zijn schaduw vooruit.
In de schaduw van de kop zie je ongetwijfeld een aantal rode stippen.
Het is een kunstwerk, met als titel “Running Canoes”.
Een merkwaardig stuk is het, want elke avond worden
de kunststoelen binnen genomen, en ’s morgens
opnieuw in een andere volgorde buiten gezet.
Elke dag staat er dus in feite een ander kunstwerk.
Het is te koop.
Het is trouwens een van de weinige kunstwerken
met praktisch nut, want je kunt het ook gebruiken om te genieten
van het heerlijke landschap.
Ook onze gids S ø ske, doet hier zijn dagelijkse turnoefeningen, omringd door het
prachtige landschap. Ofwel tuurt hij de zee af, op zoek naar een glimp van Wiske.
Wie zal het weten?
Intussen tracht ik een beetje orde te scheppen in de wirwar van tractoreieren.
Het bollen met de trollendrollen lukt me niet ten volle.
Tijd nu om over te steken naar het eiland Giske. We rijden van rechts naar links
over een brug, een eiland, en nog een brug. Giske is een eilandje, waar wat
aan landbouw gedaan wordt. Dat kan je goed zien op deze satellietfoto.
Noorwegen is het land van de boten. Bijna elke Noor heeft een boot(je).
Ook op dit eiland zijn er meer bootjes dan wagens.
Niettegenstaande de zeer kleine lokale populatie zie je op de satellietfoto toch
twee jachthavens aan de zuid- en oostkant van het eiland.
Hoewel zeer klein in aantal beschikken de Giskenaren over een merkwaardig
kerkje, het “Giske Kyrkje”. Voor degenen die hier een communietje willen vieren,
of een andere religieuze bezigheid willen uitvoeren, laat ik meteen het
telefoonnummer achter.
Het kerkje, van een of andere protestantse strekking, is best gezellig.
Binnen worden we vergast door de plaatselijke gids, die vanaf de preekstoel
al de merkwaardigheden van Giske ontrafelt en onthult.
Helemaal rondom de kerk ontplooit zich het kerkhof, of is het dé kerkhof?
Nog een weetje, voor ik het vergeet. Nu we rond rijden op deze en andere eilandjes,
maakt S ø ske er ons op attent, dat alle Noorse (houten) huizen vooraan wit zijn
geschilderd en achteraan rood, of een andere kleur.
Verklaring: witte verf was duurder dan rode, en iedereen wil een welstellende
indruk maken op de voorbijgangers.
Nog een merkwaardig iets. Als je de namen leest op de grafzerken
van Giske kom je tot de vreemde conclusie dat de naam
van ten minste de helft van de bewoners luidt: 'Giske' .
Raar maar waar.
Voor onze gids is deze bezigheid slechts een seizoensjob.
In de winter doet hij totaal andere dingen. Dat omvat onder meer:
rendieren verzorgen, sponsors zoeken voor geschenken, reisplannen ontwikkelen.
Op 24 december rijdt hij de ganse nacht rond in de rendierenslee en met zijn
roodwitte muts, om geschenkjes te bezorgen aan de brave kindjes.
Een andere merkwaardigheid op het Noorse platteland: veel daken zijn bedekt
met aarde. Na een tijd begint daar dan het onkruid welig op te tieren.
Hoe geraakt men daar van af? Men zet een geit op het dak.
Op deze foto is het nog niet gelukt. De geit nam een dag vrijaf.
19-06-2011, 15:53 geschreven door grob
09-06-2011
We varen stilaan naar het zuiden, tussen een wirwar van eilanden en diepe fjorden.
Er is een stop in Troms øya. Het is een eiland zonder strand, maar dat is
ook niet nodig, want het ligt nog circa 350 kilometer ten noorden van de poolcirkel,
dus zonnebaden is niet direct aan de orde.
Op de satellietfoto zit het onder de blauwe punaise.
Troms ø is de naam van de lokale stad, die voor een deel ook op het vasteland ligt.
Het stadscentrum bevindt zich onder de blauwe punaise op volgende foto.
Vanuit deze stad vertrokken en vertrekken de meeste expedities naar de
Noordpool en de Zuidpool.
Deze plaats ligt nagenoeg op 70° noorderbreedte, wat overeenkomt met de
geografische breedte van Alaska en Siberië . Van eind november tot half januari
heeft de stad te maken met de poolnacht , en het wordt dan nooit echt licht.
Tromsø is in het bezit van enkele merkwaardige records.
Het is de grootste stad van gans Scandinavië ten noorden van de poolcirkel,
en herbergt de meest noordelijke universiteit (gesticht in 1968), de meest
noordelijke brouwerij en ook meest noordelijke kathedraal ter wereld.
De universiteit is vrij gespecialiseerd en omvat het Noorse Instituut voor
Poolonderzoek en een instituut dat onderzoek naar het noorderlicht doet.
Aan de universiteit is een universitair ziekenhuis verbonden.
De stad leeft hoofdzakelijk van onderwijs en onderzoek, en de vangst en
export van vis en satelliettechnologie.
Troms ø is een dynamisch centrum, ingekapseld in een prachtig fjord- en
berglandschap.
De tamelijk recent uitgebreide stad telt 63000 inwoners, waarvan ongeveer 50.000
op het centrale eiland wonen. Met een oppervlakte van 2558 km²,
enerzijds gelegen op het Noorse vasteland, en daarenboven verspreid over
meerdere eilanden, is de gemeente Tromsø een van de meest uitgestrekte
steden van Europa.
Na de oorlog groeide de stad snel. In 1960 verbond een brug Tromsø met
het vasteland.
De meer dan 1000 meter lange brug situeert zich op de foto hieronder,
direct rechts van de naamvermelding Troms ø .
Je kunt op de satellietbeelden zien dat het eiland ook nog verbonden is met
het vasteland (rechts) met een lange tunnel. Via een andere lange brug kan
je moeiteloos naar het eiland Kvaløya, aan de linkerkant. De Noren hebben
handig ingespeeld op de aanwezigheid van de winning petroleum op zee, en
een groot deel van de inkomsten uitgegeven aan een fantastisch netwerk van
bruggen en vooral tunnels over het ganse grondgebied. In Tromsø is sinds 1964
is het inwonersaantal verdubbeld, en op het eiland is ook een luchthaven gebouwd.
Met de kabelbaan kan men naar boven om te genieten van een prachtig panorama
van de stad en de omgeving. Vanaf zeeniveau stijgt men direct naar een hoogte
van 421 m, op de berg Storsteinen. Het panorama op de stad is fantastisch.
In de brug is in het midden een opening voorzien om supergrote schepen door te
laten. Het witte driehoekje, net naast de brug aan de rechterkant, is de Arctische-
of IJszee kathedraal.
Boven op de toendraheuvel heb je een breed zicht op een reeks eilanden in
de buurt, die er een beetje wazig bijliggen, maar zorgen voor sfeervolle foto’s.
Honderd jaar geleden zag Tromsø er heel anders uit. Deze archieffoto toont ons
een klassiek piepklein vissersdorpje, met een kerk en een verborgen haventje,
midden in de prachtige natuur. Alleen enkele lokale vissers maakten de dienst uit.
Vandaag treft men in de stad meer dan honderd verschillende nationaliteiten aan.
Vooral dankzij de universiteit, die talloze uitwisselingsstudenten van over de hele
wereld aantrekt.
Russen en Finnen zijn de belangrijkste minderheden (behalve andere
Scandinaviërs).
Boven op de berg leeft nog een traditionele Lappenfamilie, en geen nep deze keer.
De tenten zijn nog van het traditionele type, maar de materialen zijn aangepast,
en ze beschikken over gemotoriseerd vervoer.
Net als op andere plaatsen in de bergen staan overal piramiden van losse stenen,
die wandelaars achterlaten als geluksbrenger. Dit is de laatste foto die ik hier kan
nemen, want Greta is al tot de helft in het Lappendrijfzand aan het verzinken,
en roept super dringend mijn hulp in voor een heldhaftige redding.
We hebben een jonge vrouwelijke Nederlandse gids ter onzer beschikking,
en een autocar om ons op het eiland rond te rijden. We bezoeken de univ,
het oude gezellige stadscentrum, en langs de kant van het vasteland gaan we een
blik werpen, maar niet letterlijk, in de Arctic Cathedral.
Het is een prachtig maar eigenlijk sober gebouw, dat onmiddellijk alle aandacht
naar zich toe trekt als je er in de buurt komt. Ergens doet het me een beetje
denken aan het operagebouw van Sydney. Het moderne gebouw heeft
een glazen 35 meter hoge gevel, en werd in 1965 ingewijd.
Binnenin is er helemaal geen pracht en praal te zien, zoals wij
dat wel gewend zijn in de katholieke kathedralen. Alles is heel
minimalistisch, maar stijlvol opgebouwd.
De structuur en lijnenspel van de orgelpijpen past perfect
bij de muren en de gewelven.
Aan de kant van het altaar staat een buitengewoon
gebrandschilderd glasraam. Het is 23 meter hoog
en heeft een oppervlakte van 140 m². Het bedekt de
gehele oostelijke wand van de kerk en weegt 140 ton.
We hebben een bijzonder goede gids, die het “warme”
Nederland heeft ingeruild voor een vaste stek in Tromsø,
en het hier best gezellig vindt.
Voor het laatste bezoek op het eiland brengt ze ons naar het
Tromsø Museum. Dit staat onder meer in het teken van de Lappen.
In het begin van de twintigste eeuw is er een Noorwegisatie geweest van de
Lappen, waarbij de taal en de cultuur moest verdwijnen, maar nu heeft men het
roer weer omgegooid. Een compleet overzicht van de (vorige) levenswijze en
cultuur moet bewaard worden voor het Scandinavische nageslacht.
De Scandinavische bevolkingsgroep die bij ons bekend staat als Lappen, heet
officieel “ Saami ”. Spreek uit sa-a-mi,
Na een lange periode van verdrukking, laat deze groep zijn aanwezigheid opnieuw
voelen. De meeste Samisch sprekende inwoners immigreerden naar Tromsø
vanuit andere Samisch sprekende streken in het Noorden en Oosten van
Scandinavië.
Het Tromsø Museum in het Volkspark houdt alle nuttige info bij over de
natuurkundige en culturele geschiedenis van Noord-Noorwegen. Dat houdt ook in:
uitgebreide informatie over het verleden en heden van de Saami.
Hier zie je de fameuze rode Lap, waar de stieren zo beducht voor zijn.
Dit is nog een ander huiselijk tafereel, met achteraan rechts een Lappenmand, en
op de voorgrond een dronkenLap die niet meer recht geraakt. Links hangt een
ketel aan een ketting. In Lapland krioelt het ook vandaag nog van de ketellappers.
Senioren in onze streken kennen zeker nog de uitdrukking: “een Lap op de ketel
zetten”. De ketel staat al klaar. Het is nu nog wachten op een Lap.
Deze transportabele Lappenwoning bevat de woonkamer, badkamer en
slaapkamer(s). Enkel de keuken is buiten goed zichtbaar, onderaan rechts.
Lappen hebben geen koeien. De rendieren nemen die rol in de voedselketen over,
maar tegelijk worden ze ook gebruikt als transportmiddel.
Vraag het maar aan de Kerstman.
In het museum worden ook tal van andere thema’s behandeld, zoals natuurbehoud,
historische vondsten, religieuze aspecten enzovoort.
Teveel om op te noemen en te fotograferen.
Let nu goed op!
Op deze foto zie je rechts een gewone Lap, ditmaal in een houten tent.
De linker Lap daarentegen is een topLap.
Hoe ik dat weet? Hij werkt al met een laptop.
Ik vermoed zelfs dat de rechter Lap een zuipLap is, want hij houdt een verdachte
container in zijn hand en hij zit daar zomaar doelloos te niksen met een warrige blik.
De linkse met zijn PC, is een uitgesproken laptop Lap.
Nochtans: het toetsenbord ziet er niet zo gesofisticeerd uit.
Hij gebruikt duidelijk nog geen top laptop.
09-06-2011, 11:23 geschreven door grob
29-05-2011
We vertrekken met de bus, en worden vriendelijk en uitvoerig
uitgewuifd door een lokale King Crab.
Deze enorme beesten horen hier eigenlijk niet thuis, en zijn geen
krabbetjes om zonder handschoenen aan te pakken..
Traditioneel werden ze door de Russen in hun natuurlijke biotoop
gekweekt in Kamchatka, dan gevierendeeld en in blik gewrongen
voor de export. Toevallig waren er enkele exemplaren door de mazen
van het Russische net geglipt, en een tocht langs de noordelijke
kusten begonnen. Ze zijn nu al een eindje in Noorwegen geraakt
tot groot plezier van de plaatselijke gastronomen.
Onderweg zien we rendieren lopen. Let wel, ze zijn niet wild. Het zijn de gewone
huisdieren van de Lappen. De meeste exemplaren zijn al zo verstandig niet door
de toendra te rennen, maar verkiezen het comfortabele asfalt. Er zijn een zestal
rendieren die niet alleen kunnen rennen, maar ook kunnen vliegen.
Die mogen dan mee met de Kerstman op zijn jaarlijkse sleetocht naar het zuiden.
Dit is geen omgekeerdelappenmand, maar een Lappentent.
We rijden inderdaad door Lapland, dat zich uitstrekt over het noorden van
Noorwegen, Zweden en Finland.
De Lappen zijn in principe nomaden, die hun rendierentrek volgen.
Links en rechts zijn er wat dissidenten onder de Lappen, die ter plaatse blijven.
Zoals deze hier. Alle bussen stoppen op deze plaats, zodat de toeristen
een paar autochtonen van dichtbij kunnen bekijken,
en hun actuele kennis van het Laps kunnen testen.
Op het ogenblik dat de meeste toeristen de plaat poetsen,
terug naar de bus, krijgt deze Lap een inkomend gesprek
op zijn smartphone. Mij heeft hij niet kunnen verschalken,
en hij weet het, want hij kijkt net in mijn richting.
Gelukkig zijn de Lappen eerder vredelievend, want omdat
ik hem ontmasker, zou hij evengoed kunnen reageren
als een stier op een rode Lap.
Hieronder staat dezelfde foto, maar uitvergroot.
Eigenlijk probeert hij de toeristen voor het Lapje te houden,
door zogezegde middeleeuwse toestanden uit te beelden.
Je kunt goed zien dat hij zijn mobieltje tracht te verbergen in zijn hand,
terwijl hij volop een conversatie voert.
Niets is wat het lijkt, ook niet bij de Lappen.
Eén ding heb ik weer bijgeleerd: de Lappen kunnen al zappen.
Natuurlijk is deze Lap met tent en rendier slechts een lokmiddeltje, om de toeristen
dichterbij te brengen, want er is vooral het toeristenwinkeltje, waar mama Lap
volop in het zonnetje, haar waren aan de man brengt.
Hier promoot ze het allernieuwste model iPod.
We rijden verder na dit intermezzo. De route naar de
Noordkaap toe is zeer bizar en geeft de impressie
van een rauw poolgebied. De tolweg E69 door de toendra,
is smal en kronkelend, en gaat langs diepe afgronden.
De donkere, gegroefde leisteenrots rijst tot 300 meter
hoogte op uit de Noordelijke IJszee.
Op dit moment is het nog zonnig, waarbij de zon al laag begint te staan.
We zijn er bijna, maar boven de ultieme Nordkaap in de verte beginnen
de wolken zich op te stapelen.
Nog slechts een vijftal kilometer scheiden ons van de kaap, en de mist wordt stilaan
dikker. Dat voorspelt weinig goeds.
We komen uiteindelijk aan op de parking van de Noordkaap, en er staan al
tientallen autobussen, verspreid in de mist.
Dit Tourist Centre is een attractie op zichzelf.
Ook diegenen die de middernachtzon niet te zien krijgen kunnen hier
gedurende een paar uren merkwaardige dingen zien en doen.
De Noordkaaphal is bijna volledig uitgehouwen in de rotsen.
Er zijn restaurants, reusachtige souvenirwinkels en een postkantoor.
Je kunt afdalen naar een groot raam dat een fantastisch uit zicht op zee biedt.
Je kunt hier ook persoonlijk lid worden van de Koninklijke Noordkaap Club.
Vanuit de grote hal kan men via reusachtige deuren naar het ultieme rotspunt.
Het is een vreemd verschijnsel, maar sommige mensen voelen zich voor het eerst
van hun leven de behoefte hun persoonlijke stempel achter te laten.
Ze krassen op de meest onmogelijke plaatsen hun naam in een rots.
Zelfs koning Chullongkorn van Thailand, liet zich in 1907 verleiden tot deze vorm
van graffiti. Hij liet zijn naam vereeuwigen op een rots die nu in het Thaise paviljoen
in de Noordkaaphal te zien is. Een substantieel aandeel van de daar te
bewonderen objecten bestaat uit de attributen waarmee prinses Maha Chakri
Sirindhorn het paviljoen ter herinnering aan haar grootvader opende.
Vandaag is het op de kaap nogal wazig geworden.
Als je naar buiten kijkt zie je slechts enkele tientallen meter ver.
In de rotsen is er ook een unieke kerk.
De kleuren zijn fantastisch. Hier zie je het altaar.
Hier staan stoelen voor de gelovigen.
Het lijkt alsof er elke seconde ijspegels van
het plafond gaan vallen.
In de hal hangt een paneel met foto’s over het
fenomeen van de middernachtzon.
De middernachtzon schijnt hier, op 71º 10’ 21,
van 14 mei tot 29 juli, wat overigens niet wil zeggen dat zij dan ook
werkelijk te zien is. Hier bij de overgang van de IJszee naar de warmere
Golfstroom vormen zich vaak mistbanken. Als het in Honningsvåg mistig is,
kan het op de Noordkaap stralend weer zijn en ook omgekeerd.
Volgens de statistiek ziet maximaal 10% van de bezoekers de bloedrode
middernachtzon, die hier om 0.21 uur haar laagste stand bereikt.
Onze toestand is dus normaal, want wij zijn bij de 90% mistkijkers.
Ik ga even buiten om een foto te nemen van dit ultieme monument in Europa.
Ik heb in mijn leven nog nooit zo’n kou gehad, en dat komt door de mist
en de ijzige wind vanaf de pool. Mijn vest is prima koudebestendig,
maar ik mis een paar warme handschoenen.
Er zijn verscheidene monumenten, maar ik vind ze niet
allemaal. Voor ik bevroren terug naar binnen ga, zie ik er
nog één, dat herinnert aan het bezoek van Louis Philippe
van Orleans in 1795.
Als ik nu terug naar binnen kijk, zie ik de reflectie van het
hoofdmonument in de ramen.
Het ijzeren hekwerk langs de rand van de rots, dat je ook op de foto ziet,
moet verhinderen dat toeristen, verblind door de laagstaande zon omlaag storten.
Vandaag is dat zeker niet het geval.
Greta heeft verkozen van de polaire kou niet te trotseren, en studeert volop,
zelfs na middernacht, in een wetenschappelijk werk in een hoekje van de bar.
Ikzelf moet even bekomen van de poolkoude, in het illustere gezelschap van de
Noorse Koning Oscar II, de eerste echte VIP bezoeker en promotor van de Noordkaap.
Als we achteraf met de bus enkele kilometer uit de kust zijn, is het weer zonnig.
De Lappen zullen tevreden zijn.
29-05-2011, 23:24 geschreven door grob
22-05-2011
"Welkom " zegt deze eenmalig vriendelijke trol.
We lopen toch nog even rond in het vissersplaatsje Honningsv å g.
Er is geen fluit te zien, maar het dorp is verbazend fotogeniek,
en intussen schaven we onze kennis van het Noors nog wat bij.
Hier staan we voor het gebouw van de plaatselijke radio
Kystverket (Kustwereld). Het is waarschijnlijk de enige
radio die de inwoners kunnen ontvangen in deze regio.
Op de parking van het dorpje staat een autocar uit Spanje,
meer bepaald uit Asturië. Die zijn wel even uit de richting.
Ik herken de afkomst eerst aan het soort nummerplaat,
ons welbekend.
In het commercieel centrum, als ik dat zoal mag noemen,
zijn in een minuscuul winkeltje huiden en geweien te koop van rendieren.
In deze streek leven nauwelijks vogels.
Logisch eigenlijk, bij gebrek aan bomen.
De meest voorkomende soort zijn papegaaiduikers.
Dit groepje is mooi komen poseren voor de foto.
We hebben zelfs een winkel gevonden uitgebaat door een West-Vlaming.
Vertaling: in deze koopjestijd verkoopt hij de helft van zijn waren aan halve prijs.
Wat in dit onooglijke plaatsje van 4000 inwoners vooral opvalt, is het aantal kerken
of bidhuizen, zoals dit hier.
Zelfs de Bap- en andere tisten hebben hier hun eigen religieuze omgeving.
En dan is er ook ook nog het mooie hoofdkerkje, dat op een heuveltje ligt.
De verklaring is natuurlijk dat de meeste inwoners enkel bezig zijn met visvangst.
Terwijl de mannen op de woeste zee de glimmende waterbeesten bovenhalen
bidden de vrouwen om de heren heelhuids te laten terugkeren.
Voor de vissers die het overleven, en uiteindelijk met pensioen mogen, is er dan
ook een ‘welvaartsstation voor vissers’ , de gepensioneerdenclub zeg maar.
Dit is het standbeeld voor Harald, de eerste grote Noorse visser.
Nog vóór de Noren vissers waren, stonden ze bekend als Vikings.
Er waren toen nog niet veel supermarkten, en om hun winkelwaar
aan te schaffen gingen de Vikings wat plunderen in de zuidelijke
landen (want verder naar het noorden was natuurlijk niets eetbaars).
Toen ze ook in onze streken alles hadden meegenomen,
zijn ze naar Amerika gegaan om daar wat te shoppen.
Iedereen weet dat ze Colombus 500 jaar vóór waren, maar ze konden
niet schrijven door hun altijd bevroren vingers, en er zijn dus nog geen
tastbare bewijzen gevonden.
Een van die Vikings, Harald van Honningsv å g, zag hoe Amerikaanse
beren in de bergrivieren de zalm in de vlucht pakten.
Hij kwam op het idee om dat ook met zeevis uit te proberen, en met succes.
We zien hem hier vereeuwigd met zijn eerste buit, in de vlucht gepakt!
Sindsdien hebben de Noorse Vikings zich volledig toegelegd
op de visvangst, en ze lieten de Zuiderse landen met rust.
Soms loopt er al eens iets mis met een visser.
Gelukkig hebben ze hier voor alles de nodige voorzieningen, zoals deze
combinatie van ‘bloemenwinkel & begrafenisbureau’ .
Alles in één.
Even een blik op de haven om te zien of de Opera er nog ligt. Sinds vorige week
op dit schip alle toiletten overstroomden, op drift in de Baltische Zee,
en de passagiers zich moesten behelpen met plastic zakjes
die ze in zee wierpen, doet er al een nieuwe naamsafkorting
de ronde voor de Opera: O nze P *s E erst ‘R A f!
Greetje met haar pijnlijke rug komt nu toch aan wal ook
een fris poolluchtje scheppen, en zelfs de trol is er blij om.
Ik had hier helemaal niet meer op gerekend, en van verbazing
valt mijn mond open, en ook die van het hondje aan mijn zij.
Soms zijn er wilde massabetogingen in Honningsv å g.
De tienduizenden demonstranten worden dan op afstand
gehouden door machtige waterkanonnen die van op zee
kunnen opereren.
Vanavond maken we ons gereed om naar de Noordkaap te gaan.
Haasten is er niet bij, want het blijft nu continu licht tot begin augustus.
We gaan dus nog eerst even naar de kade, waar we ons
MSC bootje terugvinden. Door de minder goede weerklank
die MSC onlangs in de media heeft gekregen, gaan er
trouwens stemmen op om de naam te veranderen in
M otorloze S tinkbak C ompany.
Om aan het schip te komen moeten we maar een kleine avstand afleggen.
De avstand naar de Nordkapp is iets langer, zo’n 35 km.
Daarvoor gaan we dan toch maar liever in een autocar stappen.
Onderweg komen we welgeteld één kruispunt tegen. De E69 is zelfs een tolweg!
22-05-2011, 22:27 geschreven door grob
16-05-2011
In het noordelijkste stukje van noord-Noorwegen ligt een eilandje met een grillige vorm.
Op dat barre stukje is er een klein vissersplaatsje met de naam Honningsvåg.
In de foto hieronder van Google Maps is er (aan de rechterkant) een rode punaise
“A” geprikt, waar het stadje zich bevindt.
De kwaliteit van de satellietbeelden op deze plaats is trouwens (nog) niet optimaal.
Het is de enige bewoonde plaats van het eiland. De Noordkaap is vandaar
bereikbaar met busvervoer, via de lichtbruine weg naar het noorden.
De weg loopt uiteraard dood aan de Noordkaap.
H et stadje is wel via een weg verbonden met het “zuiden” via een onderzeese
tunnel.
Om in Honningsvåg te geraken moet de MSC Opera een ganse omweg maken
langs het noorden, voorbij de Noordkaap, die we kunnen zien vanaf het schip.
De Noordkaap is het meest noordelijke punt van Europa. De ontdekker van de
Kaap is de Engelsman Richard Chanceller die in de 16de eeuw om de Kaap voer.
De Noordkaap ligt op 71° 10’ 21” en bestaat uit de steile noordelijke heling van
Magerøy.
Het kustplaatsje, met bijna uitsluitend visserijactiviteiten komt nu in zicht.
De (korte) zomer is nu hier, en de zee is helderblauw.
Prachtig beeld is dit, vanuit de zee!
Hier is de hoofdplaats van het eilandje Magerøy (het Magere Eiland) en het is
de poort naar de Noordkaap, die op 34 km van Honningsvåg verwijderd is.
Dit vissersplaatsje heeft ca. 4000 inwoners. Hier wordt de gevangen vis gezout,
gedroogd, ingevroren en tot meel verwerkt.
Sinds koning Oscar II in 1873 de Kaap bezocht, is deze een echte trekpleister
geworden. Oscar moest, als alle bezoekers in die tijd, de Kaap per boot naderen
vanuit het noorden en een klim maken van 307 meter. De eerste souvenirwinkel
verkocht hier dan ook “Noordkaap” wandelstokken op de kade waar de boten
aanmeerden. Bovenop de Kaap werd de dorstige klimmer beloond met
Noordkaap-water. Dat het duur betaalde vocht helemaal niet van de Noordkaap
kwam, want op het hele eiland Magerøy was geen bron, zullen de meesten niet
gemerkt hebben.
Een (onbemande?) loodsboot komt een handje toesteken.
Nu ja, ze mogen wel iets terugdoen voor 100 000 € liggeld per dag.
De Opera legt aan in het kleine haventje, terwijl de zon zich duidelijk manifesteert.
Ze zal trouwens niet ondergaan nu en de volgende dagen.
De Opera is hier nog in goede doen.
P.S. Tijdens het schrijven van dit stukje lees ik vandaag 16 mei 2011, in de krant
dat de MSC Opera op drift geslagen is in de Baltische Zee:
Quote De Standaard: “64 Belgen zitten vast op gestrand cruiseschip”
Op de Baltische Zee dobberde het cruiseschip de MSC Opera gisteren
rond met motorpech. Onder de 2.000 passagiers ook 64 Belgen.
‘De elektriciteit viel uit, het eten is koud en toiletten stromen over’,
vertelt Nederlander Henk Kolleman.
‘Precies een dobberende beerput .’
Zeg nooit meer dat een cruise geen avontuur kan zijn.
Het cruiseschip is aangemeerd, en iedereen maakt zich op om aan land te gaan.
Behalve Greta, want die heeft serieuze rugpijn.
Ze moet naar de dokter voor twee injecties.
Ik zal dus voorlopig alleen moeten filmen en foto’s nemen.
Het dorpje wordt beschermd door een reeks houten balustrades,
die de winterse sneeuw moeten afstoppen.
Er liggen slechts twee boten van respectabele afmetingen in het haventje.
Deze hier heeft toch niet zoveel plaats nodig als de onze. Naast de aanlegsteigers
voor de “groten” is er niet veel ruimte meer over voor de lokale “kleintjes”.
Vanuit de kajuit hebben we een mooi uitgestrekt zicht over de zee, de haven,
en de omringende eilanden.
De andere grote schuit is er een van de Noorse maatschappij Hurtigruten,
die continu zijn schepen laat pendelen langs de volledige Noorse kust.
Zowel vracht als passagiers worden continu vervoerd over het duizenden kilometer
lange traject.
Het zijn hop-on hop-off boten, die je kunt nemen zoals een autobus bij ons.
Het haventje is een oase van rust.
Geen enkele visser of andere inwoner vertoont zich langs het heldere
diepblauwe water.
Kleurige bootjes liggen kriskras door elkaar, zonder enige levende ziel.
Het lijkt hier een ghost town uit de Far West.
Alles wat je hier ziet is gemaakt uit hout.
De Noren hebben waarschijnlijk geen baksteen in hun maag, zoals Belgen,
maar een boomstronk.
De huisjes zijn veelkleurig, en hebben kleine, meestal vierkante ramen,
om de koude buiten te houden in de donkere winter.
Sportieve toeristen komen hier zeker aan hun trekken, zowel op het land als op zee.
Voor ó nder het zeeoppervlak heeft men voorlopig niets voorzien.
Misschien nogal frisse toestanden.
Het haventje heeft een grillige vorm, waarbij de houten havengebouwen vlak tegen
of zelfs boven de zee staan. Er rond zijn er grasperken en onzichtbare bloemen.
Als je te voet de havenomtrek volledig wil verkennen, dan moet je niet bang zijn
van enkele extra hectometers.
De twee grote schepen liggen te blaken in een heerlijk zonnetje, met op de
achtergrond de bergen, waarop de sneeuw nog niet volledig gesmolten is.
Op de voorgrond zie je een speeltuin, en enkele huisjes die elkaar proberen
op te warmen. Sommige van deze woningen ga je binnen via een tuinhuisje.
De reden hiervoor is me totaal onbekend, en er is geen kat om het aan te vragen.
Op de foto is duidelijk dat de Opera het grootste en hoogste gebouw
van het eiland is.
Zelfs aan een hotel is gedacht, en als je erheen wilt, dan kan je nu al
de coördinaten invullen in je GPS.
Om de toeristen te plezieren is er ook een Noordkaap museum.
Ook hier is geen Noorse kat te zien. Intussen begint mijn Noors op punt te komen.
Wat schrijft men hier bijvoorbeeld?
“de Noordkaap aan de buitenkant van de wereld
Zo gemakkelijk dat Noors!
Volgende episode staat onder meer de trip naar de Noordkaap op het programma.
16-05-2011, 00:00 geschreven door grob
09-05-2011
Momenteel ziijn we in het Zuidoosten van Frankrijk, in de Var.
We mochten blijven logeren bij vrienden, die in Cotignac wonen.
Het weer is prachtig, en vanavond is er een BBQ.
Ik krijg de eer om de aardappele te schillen en te snijden voor de frieten.
In Spanje hebben we gelogeerd in Valencia en in Roses.
Morgen vertrekken we en gaan we naar Nancy (de stad bedoel ik)
Groetjes
GroB
09-05-2011, 16:08 geschreven door grob
30-04-2011
We verlaten de indrukwekkende Geiranger fjord, en we stevenen terug richting zee.
Eigenlijk hebben we de Noordzee voorlopig gehad en klieft het schip door de Noorse zee.
Het scheelt slechts een paar lettertjes, maar de omgeving is helemaal anders.
Neem nu maar de temperatuur, die met momenten fris uit de hoek komt.
Voorlopig is het gedaan met zonnebaden op de dekken.
De volgende bestemming is Honningsv å g. De afstand van Geiranger tot Honningsv åg
is rond de 800 zeemijlen. Dat betekent een ganse dag op zee.
Hieronder duidt een oranje punaise “A” de bestemming aan. Zoals je op de kaart
kan zien ligt het plaatsje helemaal op het noordelijke topje van Europa.
Enkele centimeters naar rechts van de punaise ligt Moermansk, de strategische
maritieme haven van het Russische leger.
Links in het midden ligt IJsland en de witte ijsmassa helemaal aan de linkerkant
is een stuk van Groenland. Als we hier ooit nog terugkomen is Groenland
waarschijnlijk echt een groen land geworden door het afsmelten van de ijskap.
De MSC Opera heeft heel vandaag wat werk voor de boeg.
Ik krijg zelfs de indruk dat de schouw er scheef van gezakt is.
Op weg naar het noorden varen we heel de tijd langs de Lofoten eilanden,
een oneindig langgerekte sliert aan de oostkant van het schip.
Eén enkele gekke zeebonk denkt dat het zomer is, en trotseert blindelings
de forse zeewinden van op de achterplecht.
Vandaag hebben we de tijd om ons Noors wat aan te scherpen.
Het taaltje dat men spreekt in “Norge” is niet zo moeilijk.
Eerste voorbeeld: dit opschrift op een WC-deur.
Vertaling: ‘hoogste passagiersaantal 27’.
Of dit voorbeeld: ‘Hier is het rookvrij’. Eerst dacht ik nog dat het betekende
(en ik baseerde me op het logo): ‘hier heeft men gerookte friet’, maar dat was fout.
Vandaar dat ik het Noors maar heb opgegeven. Trouwens, er zijn zelfs minder
Noren op de wereld dan Vlamingen. Ze mogen hun taal houden.
Terwijl de Lofoten aan de rechterkant blijven voorbijschuiven, zijn er intussen
een paar dingen gebeurd.
Ik heb een Nederlandstalige krant besteld, waarvan de artikels binnenkomen
via een satellietverbinding, en die dan op het schip wordt afgedrukt. Greta gaat
naar de WiFi-ruimte, maar haar internetverbinding wil niet lukken.
Waarschijnlijk is men te druk bezig met het binnenhalen van mijn krant.
Alles heeft zo zijn prioriteit.
Minder goed nieuws is dat Greta pijn krijgt in haar rug.
Waarschijnlijk door het manipuleren van een tegenstribbelende valies.
Sommige bergen op de Lofoten liggen er ijzig en ijzingwekkend bij.
Op de kustlijn zie je met moeite hier en daar enkele gegroepeerde vissershuisjes
staan, een verzameling die men nauwelijks een dorpje kan noemen.
Op deze plaats ongeveer wordt via de intercom aangekondigd dat we de poolcirkel
passeren. Een aantal mensen spurt na deze mededeling naar buiten, het dek op,
waarschijnlijk om de poolcirkel te kunnen zien. Grappig natuurlijk.
Nog een aparte gebeurtenis: onze tafelgenoten Rik en Rita worden per ongeluk
(of per geluk) beschouwd als een pas gehuwd stel, Just Married, hoewel het
gewoon papa en dochter is. Door deze administratieve vergissing werden ze
in hun kajuit vergast op een gepaste attentie: een reuze fruitkorf en een fles Cava.
Deze onverwachte Honeymooners verwelkomen ons op deze lekkernijen en
de fles bubbels, waardoor we op een van de achterdekken kunnen toosten
op de weergaloze doorbraak van de poolcirkel.
In de namiddag gaan we naar de medische dienst, waar Greta enkele injecties
"krijgt" van een Servische dokter, tegen de rugpijn.
Zonder twijfel een paardenmiddel, want er moet nog een extra injectie bij om
maagpijn te voorkomen.
Achteraf zaten we met een klein raadsel toen de paperassen voor de
ziekteverzekering moesten worden ingevuld: de eerste vraag was natuurlijk:
in welk land heeft het letsel zich voorgedaan? Niet gemakkelijk, want we waren
in internationale wateren, toen de pijn zich eerst manifesteerde.
De rest van de namiddag blijven we lekker binnen.
’s Avonds is er een galadiner. Alle keukenpieten en –pietjes worden opgetrommeld,
en mogen zich eens tonen aan de passagiers.
Ook de dozijnen kelners hebben hun zondagse pakje aan en staan er blijmoedig bij.
Het diner is grandioos en sluit af met een geflambeerde Omelet Sibérienne .
Omelet Sibérienne is eveneens gekend onder de naam Baked Alaska , en is een
ijsgerecht dat meestal als dessert wordt gegeten.
Het bestaat uit een met plakken cake bedekt stuk vanille-ijs, maar andere soorten
ijs zijn ook mogelijk.
Daaromheen zit een dikke laag opgeklopt eiwit dat met rum (of een sterke likeur )
wordt besprenkeld. Het gerecht wordt enkele minuten onder de grill gezet,
totdat het eiwit een geelbruinachtig korstje heeft gekregen.
Soms, zoals hier, wordt rum gegoten in de halve schelp van een ei, die dan wordt
geflambeerd bij het opdienen.
Hier en nu doet men bij het aanrukken van tientallen
van deze brandende omeletten (voor de show)
alle lichten uit, wat een apocalyptisch effect heeft.
De laatste loodjes en cocktails wegen het zwaarst.
En een eeuwige vriendschap is geboren.
We gaan slapen als de zon ondergaat. De zon gaat hier en nu onder om 00.00 uur.
Ze komt terug te voorschijn om 02.40 uur, maar we hebben besloten van dan
nog niet op te staan.
30-04-2011, 00:00 geschreven door grob
tophotel "Huerta de la Paloma" in Priego de Cordoba
Poolse Jonagoldplukker in Haspengouw
tulpenbootje in Meliskerke/Zeeland
discrete blik achter de schermen in Segovia
beste Spaanse tapabar: Gambrinus in Toledo
aan het werk in hoteltuin in Alberic
aan de Groenplaats met Seniorennet
met vrienden in El Palmar (Valencia)
catamaran van Tarifa naar Tanger
lunch in Parador van Arcos de la Frontera
Viking van de Geiranger fjord
