Dankbetuiging.

Eerst en vooral moet ik de familie DEBEN - postuum weliswaar (ik bedoel :zij zijn dood ,ik nog niet) - bedanken om mij vanaf mijn geboorte tot vér over mijn meerderjarigheid als pleegkind liefdevol in hun gezin te hebben opgenomen ,nadat mijn biologische ouders mij als "ongewenst" bij het grof vuil hadden gezet. Hoewel ik het lijdend voorwerp was van deze transactie ,heb ik nooit de ware redenen ontdekt die beide partijen daartoe hebben aangezet ,en heb er ook nooit durven naar vragen uit vrees de hond wakker te maken...Want met zo'n beest weet je maar nooit hé.

Op bijgaande foto uit de oude doos, door mij genomen in augustus 1944 ,staan de 'Drie Gratiën' van mijn pleeggezin - Mama Deben met dochters Francine en Hetty - te stralen in hun zondagse jurk en in de toenmalige Portiekenlaan van Westende Bad ,met op de achtergrond de iconische watertoren die ook al niet meer bestaat. Op zich dus weinig interessant ,aangezien niemand zich noch de personen ,noch de toenmalige omgeving zal herinneren. Wél van belang is het moment van de opname : augustus 1944 ,dus een paar weken voor we met z'n allen ,plus onze hond Toera ,in paniek de benen namen naar Berlijn ,opgejaagd door één of àndere naamloze lafaard van 'De Witte Hand'. Die beschreef in slecht Nederlands zijn perverse lust om Francine bij de bevrijding op te hangen ,kaal te scheren en scheel te poepen ,zonder de volgorde van zijn geneugten te specificeren. Dus werd het voor ons rap-rap een trip naar Berlijn ,omdat Pa Deben daar al een tweetal jaren (en op de koop toe totaal vrijwillig ,o schande !) in een fabriek was gaan werken als elektrieker tengevolge van twee-jaar-werkloosheid ,een stevige midlife crisis en haarke-pluk met zijn geliefde echtgenote.

    Bon ,ik laat u deze foto zien - alhoewel ze volledig tot mijn privésfeer hoort - omdat u zich 'de Middelkerkse familie De Bens' zou kunnen  voorstellen waarrond een groot deel van dit verhaal werd gesponnen. Ik persoonlijk (t.t.z. het 'kleine broertje Miel De Bens' uit bovenstaande geschiedenis) sta daar niet bij ,want ik moest de foto némen - en selfies bestonden toen gelukkig nog niet. En 'Pa De Bens' evenmin ,wegens bezig met zijn misdadig werk voor de Moffen ,vér over de Rijn. Er is mij ,vreemd genoeg ,van hem hier nederwaart geen beeltenis ,geen lichtdrukmaal gebleven. Enfin ,véél schoons mist u niet door mijn en zijn afwezigheid ,en in mijn blog heb ik hem duidelijk genoeg in beeld gebracht zoals ik mij hem nog herinner :een brave vent die aanhoudend met zijn vals gebit klapperde als hij op z'n kop kreeg van Mama. Voor mijzelf verwijs ik bescheiden naar de compromiterende foto in mijn strandfort hiervoor ,maar dan wél ondertussen een voet groter en getekend door vier zware oorlogsjaren. Ook in mijn blog blijf ik ,onder het mom van 'broertje Miel' ,discreet op de achtergrond...

          Als ik dus in dat leuke gezin een deftige vrijzinnige opvoeding heb gekregen ,met op zondag konijn in ajuinsaus én een knuffel bij het slapengaan ,loden soldaatjes voor mijn verjaardagen en heerlijke zomers op het strand ,dan heb ik hen daar nooit formeel voor bedankt. Simpelweg omdat ik dat mijn normale leven vond ! Ondertussen weet ik wel beter ,maar nu alle betrokkenen reeds lang in de mist zijn verdwenen ,kom ik wél als Pietje-snot met vijgen na Pasen aandraven. Beschamend. Wat zég ik ? Lachwekkend zelfs !

          Maar ik doe het toch ,nèh ! Duizend maal merçi !

          Waarvan akte !

          Wie ik zéker ook niet mag vergeten, zijn de lieve collega's van mijn vrouw uit 'het onderwijs' ,die een eeuwigheid geleden in de Provence om beurten een weekje op bezoek kwamen genieten en niet aan de drang konden weerstaan om met potlood in mijn allereerste probeersels de taalfouten aan de strepen. Google en Wikepedia bestonden toén nog niet en ik spuide er in die tijd vrolijk en ongebonden maar wat op los. Zohaast de dames echter na een paar dagen merkten dat ik nogal vergoelijkend over "een bende zwartzakken" en spottend over die "smerige bolsjevieken" schreef ,haakten ze één voor één af...Twee gaven mij later ,als kiezelstenen op mijn zerk ,respectievelijk een Dikke van Dale en een Groen Boekje kado ,waarmee ik de lange kloof tot mijn eerste P.C.-mét-'Wordcontrol' kon overbruggen. Een dikke merci dus ook voor de lieve vriendinnen Lea ,Renée ,Diane ,Denise ,Phil en Francine. Ik zal ze nooit vergeten ,en vrees van hunnerzijds dan hetzelfde !

           Maar wie mij nog het meeste op weg heeft geholpen bij het aankleden van mijn geesteskind - zij het dan onrechtstreeks - is mijn betreurde vriend Mon Lenaerts ,ondertussen ook al jaren heengegaan. Hij bracht mij in contact met zijn vereenzaamde en rancuneuze buurman ,een oud-gediende van het Vlaams Legioen die daadwerkelijk nog aan het Wolchow-front had gevochten en er een paar jaar 'Begijnenstraat' aan had overgehouden. Die kluizenaar sprak daar geen verstaanbaar woord meer over ,maar bezat wél een schat aan boeken over W.O.2 waarvan ze destijds in de Stadsbib van Antwerpen nog niets wilden weten wegens "te verwerpelijk"...Mon heeft die man destijds overgehaald om deze kostbare documentatie aan mij uit te lenen ,en staat daarom hier wat onwennig mee rond de wieg van mijn boreling te grijnzen... Tenminste ,zo zie ik hem in mijn herinneringen.

          En het mag belachelijk lijken ,maar ik dank ook mijn zoon ! Hij is mij misschien wel duizend keren komen dépanneren telkens ik met mijn occasie-computer in de clinch lag. Zonder zijn technische bijstand had ik dit werk nooit tot een goed einde kunnen brengen en hij draagt er dus onbewust méé de verantwoording voor ! Een dikke merci ,jongen ! En sterkte !

          Blijft tenslotte nog over ,de hele schare collega's te bedanken die mij met hùn onderstaande geesteskinderen een duidelijk inzicht gaven in de tijdsgeest en de gebeurtenissen van toén. Maar ja ,die tijd-van-toén ,wie interesseert zich daar nog voor ?...

Bijlagen:
tante francine 44 01b.jpg (87.7 KB)   
tante francine 44 01b.jpg (87.7 KB)