A21  DE VUURDOOP.

 

                   Torre del Espagnol, 11 juni '38.       

Aardbevingen zijn eerder zeldzaam in België ,maar rond de Middellandse Zee komen die al vaker voor . Juist toen, iets voor elven, Leon in Westende op het zonnige strand vóór de ‘Lac’-aux-Dames de aarde onder zijn voeten éven voelde schokken, lag Steiner snikkend ineengekrompen op de gloeiende rotsbodem van zijn schutterskuiltje mee te beven met het bonken in de grond. Maar in zijn persoonlijk stukje loopgraaf op het puisterige heuveltje langs de linkeroever van de Ebro hield het schudden niét op na zes seconden. Het was hier dan ook geen ordinaire aardschok. Dit hels gedaver duurde nu reeds minstens tien eindeloze minuten, een eeuwigheid van angst...En in tegenstelling tot de frisse stilte over het witte strand van Westende, leek boven zijn ineengekrompen hoop dierlijke ellende wel een vulkaan tot uitbarsting te komen.

 De wereld rondom verging in een spastische orkaan van schroeiende schokgolven. De oorverdovende paukerslagen van de zware granaatexplosies op zijn pelotonsteunpunt ketsten in eindeloze echo's heen en weer tussen de kale verschroeide heuvels langs de brede bruine stroom. Als geregeld door een reuzenmetronoom kwam alle twintig tellen van de overkant weer zo'n kanjer aangezoefd, sloeg daverend in de grond met een oorverdovende bonk en braakte roffelend een regen van rolkeien en rotssplinters over hun stelling uit. Soms links, soms rechts, maar af en toe ook midden in hun steunpunt op die molshoop boven de rivier. Van die ontploffingen op de linker flank dreef de wind daarenboven de zwarte zurige carbidrook de loopgraaf in, een stank die hem in paniek even aan giftgas deed denken. De donderende dertigste inslag viel als een bliksemschicht vlakbij en hoe angstig ineengekrompen hij ook op de finale genadeslag lag tewachten, de éénendertigste kwam er niet meer..       

Toen het hoge gefluit achter zijn trommelvliezen wegebde hoorde hij vanuit de commandobunker bevelen schreeuwen. Maar hij verstond er niets van en deed ook geen moeite. Hij wilde enkel nog eventjes van de plots ingevallen stilte genieten. Nog eventjes van deze eerste schok bekomen: één minuutje maar. Alstublieft...Een stamp in zijn lenden en een ruk aan zijn kraag bracht hem tot àndere gedachten:

" Debout nondedieu, et observez!  Ils vont venir!  Ce n'est pas le moment pour roupiller! "

Jean, de sergeant van zijn sectie ,liep door de kruitnevel diep gebukt verder het stuk loopgraaf af om zijn nieuwelingen een beroepsgeweten te schoppen.

Voorzichtig kroop Steiner recht en ontgrendelde zijn geweer vooraleer hij tussen de rotsblokken van de borstwering door over het hellend glacis naar de oever trachtte te turen. Maar zijn geprikkelde ogen traanden nog te erg van die bijtende rook om tussen de nevelslierten door iets nauwkeurig te kunnen onderscheiden. Toch leek alles kalm aan de overkant...

Vijf...tien...twintig seconden...: niets.

Zijn open hemd plakte tegen zijn lijf van het zweet. Ondanks de gloeiende hitte liepen de ijskoude rillingen over zijn rug. Zijn tong voelde zanderig aan van het stof en vergeefs trachtte hij een beetje speeksel in zijn mond op te wekken om de pijn te verzachten in zijn kurkdroge keel...De wurgende spanning ebde langzaam weg en schuw waagde hij een snelle blik naar links en rechts waar de kameraden van zijn sectie met tussenafstanden van vijf-zes meter net als hij in schietpositie tegen de borstwering lagen. Iedereen speurde gespannen over de loop van het geweer het niemandsland af tot aan de rivieroever, een dikke honderd meter verderop.

De rook dreef langzaam over. Aanvankelijk spraken ze geen woord maar toen er na vijf minuten nog altijd niets bewoog kraste zijn gebuur opgelucht:"Fausse alerte... je crois". Als om dit te bevestigen kwam de sergeant teruggelopen van zijn inspectie langs de lijn, zwetend lijk een varken ,maar nu iets minder gebogen.

Achter Steiner hapte hij even naar adem:

   "Gaston a eu son compte...en plein dans le mille...Toi, Rocco et toi Richard: si dans une heure les Maures n'ont toujours pas bougé, allez me nettoyer ça et ramassez le peu de ce qu'il en reste! "...Na die voltreffer op de kop van Gaston kon dat naar zijn mening blijkbaar niet zo erg veel zijn... 

..
  Nu de verdoving van het bombardement uit zijn hersens verdampte zag hij dat inderdaad achter de hoek een stuk van de loopgraaf was weggeblazen, ongeveer op de plaats waar zijn buurman had moeten staan. Gaston, de enige van de nieuwelingen die in het opleidingskamp van Prat géén schuilnaam had opgegeven om het fascisme te komen bevechten.