A22   DE HELDEN ZIJN MOE...

  

           Aan de Ebro, 19 juni 1938.

Een week later las Steiner op de veldlatrine in de schaapsstal een oud berichtje in de "Humanité" dat in België op 15 mei de rood-blauw-gele regering Janson vervangen werd door een "nieuwe" onder leiding van Spaak. Veel zou er volgens de schrijver voor het proletariaat niet veranderen want in de ministerploeg hadden de bourgeois-potentaten hoogstens onder elkaar wat van portefeuille verwisseld...

                     

Vreemd, dacht hij: twee maanden geleden zou hij zich over dit misselijk politiek gefoefel nog druk gemaakt hebben. Nu liet dat corrupt gedoe hem echter totaal koud alsof het over Chinese mandarijnen ging. Ach, wat kon hem die rotzooi daar ook schelen!  Enkel hiér en nú telde nog mee; wat buiten zijn gezichtsveld gebeurde was wind. Heel zijn wereld was ineen gekrompen tot nauwelijks één vierkante kilometer tussen de oever aan de overkant van de Ebro en de waterput achter hun steunpunt...Daarop leefden - in volgorde van belangrijkheid - twee vrouwen en een dertig man, waarvan hij de helft nog niet eens kende. Plus, om het compleet te maken: een geit en zeven schapen...De vrouwen en de schapen stonden ,élk op hun manier ,in voor de lichamelijke gezondheid van de troep...

De enige aanwijzing dat rond zijn eiland nog ànder menselijk leven bestond kwam af en toe van de Franquisten in hun fort op de heuveltop aan de overkant. Vooral als die boven een open vuur couscous maakten en de wind de geurige rook naar hier dreef. Dan drongen de brigadisten bij Amalia aan om eens een inspanning te doen en ook iets dergelijks klaar te stomen!  Die eeuwige schapenragout-zonder-schaap hing hen zo langzamerhand de keel uit...

  Vóór het avondeten ging hij zich eerst grondig afpoedelen bij de waterput in het dal. Straks mocht hij samen met Martini, een sombere Corsikaan, de langverwachte "afwas doen". Ze hadden stootje getrokken maar hij was jammer genoeg naast Consuela gevallen.

  Jean kwam hem wat spottend troosten:

"Trek het je niet aan, want Amalia kan soms ook goed uit haar pijp komen. Maar die verwacht wél centen als je iets speciaals van plan mocht zijn..."

"” Hoezo, iets speciaals ?"

" Wel ja, ze zal beginnen met gewoon op haar rug te liggen: da's gratis, daarvoor krijgen ze hier te eten. Maar als ge het ànders wilt, of meerdere keren: geneert u niet...ook al begint dàn de kassa te rinkelen!  Ge moogt bij Amalia àlles vragen: ge hebt tijd tot middernacht...Hou echter goed voor ogen dat op die twee uur al een paar gasten een week soldij kwijt speelden...als je hen moet geloven, natuurlijk!  Je kent die blagueurs: uit het gespendeerde bedrag laten ze de schapenneukers dan afleiden hoe flink ze van katoen hebben gegeven en hoe zot ze tekeer zijn gegaan..."

" Verdikke ,Jean ,moest ik niet toekomen, leen jij me wel wat, hé! "

Monkelend verkocht Jean hem een mep op de schouder: "Ha, ce sacré Rocco! Toujours d'attaque quoi!"

Nou, dat hoopte hij dan maar. Als die gebruikelijke pijnscheuten in zijn ballen maar weer geen roet in 't eten gooiden...Ach, die vervloekte gendarmes! Na twintig jaar kreeg hij er soms nóg last van, en natuurlijk altijd juist vóór het luiden van de klokken! Als hij ooit één van die sadisten van vroeger te pakken zou krijgen! ...

De dompige hut rook nog naar etensresten. Toen hij diep bukkend op de afgeschermde laagbrandende stormlantaarn af ging, hoorde hij achter het gordijn tussen de twee britsen Martini al druk met Consuela bezig. Met kloppend hart meende hij in de schemer van de verste hoek Amalia te ontwaren, liggend op haar zij...Maar vóór zijn gulzige ogen dieper in het zwoele duister konden peilen mocht hij zich voorlopig enkel verlustigen met de aanblik van haar vuile voetzolen, een zwartbehaarde kuit en de onderkant van een vaalwit nachthemd. De rest moest hij raden: lachte ze daar niet vriendelijk haar witte tanden bloot?

" Ay, Hombre! " klonk het schor en vrijblijvend.

" Buenos tardes, Signorina Amalia, como va ?" De eerste zin die hij hoopvol van buiten had geleerd werd op een krassend gelach onthaald en ook Consuela deed achter het gordijn proestend een duit in het zakje. De dames schenen echt plezier in de arbeid te scheppen, vanavond!      

" Putain de merde!  Rocco, ta gueule! " brulde Martini, blijkbaar door het gelach in zijn concentratie gestoord. "Fout-moi la paix avec ton blabla-à-la-con! "

" Madre mia!  Qué Hidalgo! hoonde Amalia, de mannen in het ongewisse latend wie van hen beiden ze met deze titel vereerde.         

"“ Viens, mon beau " en ze klopte uitnodigend naast zich op de brits om te bewijzen dat zij haar wereld kende. Tijdens haar twee maanden bij de brigade had ze zo te horen reeds heel wat van de Franse cultuur opgestoken: "Alors, tu veux quoi, cherie ? Amour-gentil-mamang ? Amour-cochong ?"

Dus kiezen of delen: geen slijmerig heen en weer gezwalp tussen de vleespotten des levens. Een eerste tweesprong op het pad van de betaalde liefde die hem via streng gecatalogeerde geneugten god-weet-waar-naartoe zou leiden, zonder  hoop op een weg terug!  Als hij nu eens wist hoé "cochong" ze het bedoelde...

Zonder veel kapsones stroopte ze alvast de schouderbandjes diep naar beneden alsof ze geen zin had aan nuffig gedoe haar tijd te verliezen. Verdomme, dat pronte wijf zag er nog goed geconserveerd uit, zeg!  Maar ze liet hem niet afdwalen:             

" Cherie, tu veux cochong: c'est enculler derrière.. Sinon, c'est gentil-maman-devang."  Deze platte multiple choice bracht hem ondanks haar glimlach brutaal in herinnering dat hij dringend verzocht werd vlug iets uit haar winkel te kiezen en daarbij niet op een romantische cadeauverpakking moest rekenen.       

Steiner deed alle moeite om het stampend gesteun van de Corsikaanse stoommachine achter het gordijn te negeren. Martini werkte zich luidruchtig de zevende hemel in en schakelde in de hoogste versnelling crescendo over op de taal zijns vaderen: "Puta!  Puta!  Puta!  Putaaaaa! de merde !..."

"“ Alors, mon petit cochong, tu vieng ?" drong Amalia dwars door het gereutel onbewogen aan.

Met die schreeuwlelijk naast me en de van ouds gekende pijn in mijn ballen lukt dat hier nooit, dacht Steiner in paniek. Amalia gaf hem vragend een duw.

" Devang...", besloot hij vlug en na een wanhopige blik op het gordijn: "...mais pas ici! "

"Bueno Amigo..." Ze trok haar schouderbandjes weer op "Dehors, à la source ? C'est veinte pesetas, bien compris ?"

" Twintig pesetas ? Nou, in godsnaam dan maar..." En samen met Amalia sukkelde hij in het donker de zachte helling af naar de waterput.