VIVA LA MUERTA !
De schroeiende zon op de kale heuveltop 496 scheen de miljoenen onzichtbare krekels in de omtrek extra energie in te pompen :ze leken met hun golvend getjirp wel wraak te willlen nemen voor het afbranden van de gewassen rond de versterkte hoeve ,gisteren avond :"Verwond ,maar niét bedwongen !"
Even werden Steiners wanhopige afwegingen door dit bedwelmende lawaai overspoeld ,vooraleer hij op de provocerende uithalen van de reutelende gekwetste sussend kon antwoorden :"Straks ,bij de volgende stormloop van de kameraden zullen zij ons wel komen ontzetten..."
Maar Jean trapte er niet in :"Misschién komen ontzetten, wilt ge zeggen...Met de compagnie die al een dag achter ligt op het algemene schema zou ik daar m'n tabak niet op verwedden..." De koorts scheen verdwenen want hij keek weer helder uit z'n ogen: " Hebt ge het Marco vanmorgen...niet horen zeggen ,juist vóór we aanvielen?...Nog één poging...en we trekken verder, zei ie...Dan moeten die sukkels van de Armada popular...uit de tweede lijn dat spel hier maar omsingeld...houden en eventueel opruimen als ze eens...grote goesting hadden om een veldkanon...naar boven te sleuren: wij konden...daar verder geen tijd aan verliezen..."
Dat had Steiner inderdaad niet gehoord en zoiets veranderde grondig de situatie. Met die schooiers van het Volksleger kon de volgende aanval wel eventjes op zich laten wachten: twee drie dagen als het meeviel. En hij wilde hier hoe dan ook vóór donker weg: in elk geval vóór die zwarte luiszakken uit de hoeve met hun lange coupe-coupe messen op strooptocht naar "souvenirs" de terrassen zouden afschuimen. Het gedacht alleen al bezorgde hem onderbuikkrampen.
Voorzichtig wentelde hij zich op zijn zij tegen het muurtje en speurde de helling af: de zinderende grijze biljard bood niet de minste dekking tot het lagere terras, een veertig meter bergaf. De rest van de verplichte vluchtweg kon hij van hieruit niet zien. Maar hij herinnerde zich van de laatste stormloop in de morgenschemer dat hij de hoeve had zien liggen vanaf het vierde terras. Dus zouden de moorse bezetters hén straks tijdens de vlucht ook zover op de korrel kunnen nemen, nogal logisch...Vier terrassen was verdomd ver!
Jean schraapte zijn keel: " Als ge...recht naar beneden loopt...haalt ge de eerste muur nooit." Die had hem dus liggen begluren vanonder zijn helm! " Zigzag...hoeken alle twintig meter...vijftien tellen vóór ze wakker schieten... tien om te mikken...Maar tegen dien tijd...slaat ge rap een haak naar rechts...En voor de laatste twintig meter weer naar links...Vanaf hun eerste schot...zal ik volle petrol dekvuur geven om ze af te leiden..."
Met een schok begreep Steiner dat zijn kameraad de hulppost in het dal blijkbaar had afgeschreven. En, wat nog beschamender was: niet meer op hém rekende om er een eind aan te maken. Daar zouden de Moren wel voor zorgen als hij hun vuur naar zich toe trok.
" Ik heb geen goesting om mij na de oorlog...in een zeepkist op rollen...met twee strijkijzers langs de straat voort te slepen en...te bedelen voor een cent...Ik speel ten andere heel slecht mondmuziek..." En zonder godzijdank verder nog enig commentaar af te wachten wees Jean op hun twee geweren die wat achteraf in het stof lagen, daar waar hij gevallen was en Steiner hem had voortgesleept:" Haal die eerst naar hier en geef mij al je kogels...Ik hou die gasten wel vijf minuten bezig...met mijn bouquet final. "
Steiner schaamde zich dood maar gebaarde dit laatste niet gehoord te hebben en aan een nieuwe oplossing te werken: " Ik zal die luiaards beneden eens wakker schudden, zie! En u bij de volgende aanval met Pietro en die andere brancardier komen halen. Houdt u zolang maar kalm..."
" Bon-bon, al goed...Haal nu mijn spuit maar...en geef mij alle ballen...En help me wat rechtop."
Vijf minuten later lag Jean zijwaarts tegen het muurtje, zijn geweer op de borstwering, klaar om volgens het boekje het vuur te openen. Maar een helm wou hij niet opzetten. Waarom ook? ...
"Kruip eerst voorzichtig naar dat ingekalfde stuk daar, op vijftien meter." Jean hernam duidelijk zijn rol van sectieoverste op :"En op mijn teken spurt ge zo rap mogelijk in zigzag naar beneden...uit de vuurlijn weg, daar rechts achter die rotsblok...Zolang die apen niet schieten hou ik mij ook koest... Maar na hun eerste schot geef ik volle petrol...Rept u altijd in zigzag van 't ene muurtje naar het volgende, zoals ge...geleerd hebt: vallen, kruipen en opspringen...Maar treuzel niet onderweg, want lang zal ik...hun vuur niet kunnen aantrekken...Allee, salut Rocco, ik ben content...van u gekend te hebben, kameraad...."
Hij grijnsde en balde de vuist naast zijn bezwete kop: "Viva la muerta!"
