B30  EEN GROOT ROS KONIJN.

 

                                    15 juni '41.           

Jupp, die haar de laatste weken glans­rijk gene­geerd had, kwam plots weer zoete broodjes bakken. Ze vroeg zich verwonderd af waarom. Iedere veertien dagen had ze hem, na haar strooptochten langs de leveranciers, automatisch zijn 'duivelsdoosje' bezorgd, zonder reactie van zijnentwege: het was een zuivere routinekwestie geworden. En met Mariette was het nog altijd goed ààn, veronderstelde zij, want die lompe geit zag er nog steeds even gezond en welva­rend uit en aan die lachebek was helemaal niet te merken dat er een wormpje in haar rozen­tuin zou zitten. Hoewel, het was weer maandag en op haar polsen zag Marie opnieuw een paar van die verdachte blauwe plekken...Dat onnozel kind!...                                             

Zoals elke morgen haalde Marie een zak uien uit de voorraad­kelder. Dat had je met die Duitse kost: altijd moesten er massa's "Zwiebel" in verwerkt worden...                       

Ditmaal deed Jupp het licht achter haar rug niét uit, maar bleef voor de rest zijn beproefde scenario getrouw: leu­nend tegen de deur bleef hij geobsedeerd naar haar achterwerk staren. Hij is wel wat stereotiep in zijn toenaderingen, vond ze, en dat voor een vent die anders geen fantasie te kort kwam!         

" Na, und? ",vroeg ze stijfjes.                                

" So geht's doch nicht weiter, Marie!. ..Wir müssen uns unbedingt mal sprechen..."                                           

Ze haalde ongeduldig de schouders op, als had ze te doen met een weerbarstig debieltje:                                  

" Was gibt's denn noch zu erklären, Mensch..."          

" Höre mal zu ",glimlachte hij, " ich möchte dir ein Märchen erzählen..."                                                  

Hij mij een sprookje vertellen? ! Het zal weer wat zijn, snoof ze denigrerend.                                                

Nog steeds met de rug tegen de deur, stak Jupp fluiste­rend van wal: " Er was eens een jonge man, die zeer verliefd was op een mooi meisje, maar het kind moest van zijn attenties niets weten. De jongen wist echter dat zij iedere avond in een hoek van de groententuin haar rosse konijntjes voederde en daarom ging hij haar opwachten boven op het dak van het konij­nenhok , dat volledig door braamstruiken was overwoekerd. Van   daaruit hoopte hij zijn liefde te kunnen verklaren..."          

Marie keerde zich met een ruk naar hem toe en staarde haar ex-minnaar verbijsterd aan. Maar Jupp vervolgde jolig en onschuldig: " Maar die avond kwam niet zij, doch een kleine jongen de konijnen voederen...Alle dieren waren van het ras der Vlaamse Reuzen, maar in één van de hokken zat een betove­rende Britse bok en de jongen oefende zijn taalkennis met dat sprekend konijn. " Brian! ",vroeg het jongetje, want zo heette het konijn, " Brian, wanneer ga je terug naar je moeder in het grote Britse bos? "...                                       

Marie zakte ongewild door de knieën en viel pardoes op de zak uien. Vertwijfeld klemde ze haar gezicht in de handen en kreunde inééngekrompen zacht als een doodziek dier: " Hoe is hij dààr verdomme achter kunnen komen? ", priemde het pijnlijk door haar hersens, " Stomweg, zoals hij in dit verraderlijke verhaaltje suggereert? !"...                                 

Jupp scheen toch wat verrast door de hevige ineenstor­ting, die zijn schijnheilig sprookje plots veroorzaak­te en hurkte beteuterd voor haar neer: " Aber na nun, Marie, was ist denn los?. .".                                          

Het gezicht nog steeds in de handen verdoken, schudde ze schichtig het hoofd: " Laat me met rust! "           

" Aber hab'doch keine Angst, Marie, "fluis­terde hij troostend en hielp haar recht, " es ist ja nur ein Märchen...So was glaubt doch kein vernünftiger Mensch! Nanun Marie: komme, komm ­schon!"                                              Ze keek hem wantrouwend aan: " Und was ist jetzt?  Gehst du zur Polizei?. .." Zou hij haar nu nog verklikken, na meer dan twee maand schuldig stilzwijgen?                          

" Ach was! Die Polizei! Die hat mit uns doch nichts zu tun! ", lachte hij zachtjes, " Wir wollen's ja nur wieder gutma­chen, nicht?. ..Weisst du, heute Nachmittag, um drei Uhr gehst du nach Hause, weil du krank bist, vers­tehst du...Wir sehen uns dort..."                                      

" Und wie machst du es mit die Mariette? ",wierp ze op. Hij keek haar geruststellend in de ogen: " Du Dummkopf, diese Geschichte mit Mariette ist doch nur Blödsinn! Ich werde es dir schon erklären...Schuss! " En hij verdween even stil als hij gekomen was...                                       

Ze wist in haar verwarring niet wat ze ervan moest den­ken. Deze Duitser wist hoe ze zich in nesten had gewerkt door Brian onderdak te verlenen en toch wilde hij haar niet aange­ven?. ..Maar wél onder druk zetten, als ze het goed begreep!  In feite was hij geen snars beter dan de Pylieser, dat varken: chantage plegen om haar plat te krijgen en dan vooral plat in bed...Au fond zijn alle mannen gelijk!                              

Nochtans had ze met de Jupp des­tijds enkel gebroken in een zotte opwelling van gekwetste eigenliefde, want buiten deze enige brutaliteit in het hotel was het steeds een char­mante kerel geweest: voorkomend, welop­gevoed, proper, ja zelfs beminnelijk. Ze was met hem nooit iets tekort gekomen en had zich, al bij al, steeds goed geamu­seerd...Zelfs in bed, of beter gezegd: vooràl in bed! Moeder Gods, als ze nog terug­dacht aan het miezerige gedoe met den Dis, twintig jaar lang en dat vergeleek met het heerlijk taboeloos gestoei van de laat­ste maanden, kon ze wel huilen om al die verprutste tijd!        

Als hij zijn lesje had geleerd, kon ze net zo goed weer met hém aanpappen: van alle vuige afpersers was hij verreweg de charmantste...en met deze opgelapte romance verkocht ze meteen Gerard Pylieser een stamp onder zijn inktpot, wat de feestvreugde nog vergrootte!                                         

Naar Mariette moest ze niet omzien: deze stomme geit reikte als vrouw nauwelijks tot haar knieën. Een man voelt zich enkel tot zo'n kind aangetrokken, omdat ze wat meer met zich laat sollen, dat is al...En haar vlees is wat jonger, akkoord, maar daar wilde Marie niet verder op ingaan, want ze wist van zichzelf dat haar eigen lijf nog best prettig aan­voelde! Daarbij, zegden de venten niet steeds dat in oude potten de beste soep wordt gemaakt?  God, als ze wat losser werd in bed, was Mariette zo van tafel geveegd, bij wijze van spreken...                                         

Toen het middageten was afgewerkt, voerde ze tegenover haar collega's in de keuken het gekende toneeltje op van de razende migraineaanval en Jupp stuurde haar om drie uur als grand seigneur genadig naar huis.                                    

Pas had ze zich wat verfrist en opgetut, toen hij bin­nenstapte, monkelend om de geslaagde opvoering. Hij wilde haar blij omhelzen, maar ze glipte weg en vroeg afstandelijk over haar schouder: " Ein Bier?"...                     

" Ja, schön...gerne." Ze kreeg al binnenpretjes met zijn sippe snuit.                                                          

" Und, was gibt's neues? ",hielp ze hem neutraal op weg. Wel, hij vroeg niets liever dan de bekoelde relatie weer op te nemen, natuurlijk. Of had ze dat soms nog niet begrepen?              

Ja-ja, maar wat kalmpjes aan, hé vader: kon hij misschien voor de goede orde eerst even deze affaire met Brian uit de doeken doen, alstublieft?                                   

Brian?  Nooit van gehoord! Hij speelde de totale verba­zing met het gemak van Heinz Ruhmann, de populaire komiek uit 'De Brokkenpiloot'!. ..Of bedoelde ze soms die Engelse vlieger, die op 16 april door een mijnen-veger van het wrak van de 'Yucon Gold' was gehaald?                          

" De Yucon gold! ",flitste het door haar hoofd, " dat stond ook op het reddingsvest van René! " Maar ze hield wijse­lijk haar mond.                                                              

Volgens Jupp hadden de ondervragers op de snelbootbasis van Lombardzijde-bad eerst gedacht een vulgaire spion op dat wrak geklist te hebben, want die vent droeg geen uniform en gaf met een spiegel morseseinen naar de schepen, dieper in zee. De angst om zonder veel omhaal gefusilleerd te worden maakte hem wat spraakzamer en al vlug moesten ze het ongeloofwaardige verhaal van die tommy voor waarheid aanvaarden. Hij had met zijn navigator in een jachtvliegtuig een fotoverkenning gemaakt van de havens tussen Calais en Oostende om te ontdekken of de Duitsers een nieuwe operatie 'Zeeleeuw' aan 't voorbereiden waren. Boven Raversyde werden ze getroffen door de Flak en hadden een twaalf mijl voor de kust op de vlakke zee een noodlanding kunnen uitvoeren. De kist bleef lang genoeg drijven, midden een grote vlek olie en kerosine, om een rubbervlot uit te zetten. Na een hele nacht dobberen waren ze er 's morgens in geslaagd het wrak van dat schip, de 'Yukon Gold' te beklimmen. Het lag stevig op de Westhinder­bank, een dertig kilometer buiten de kust. Bij ebbe stak heel de bovenbouw boven de baren uit, maar bij vloed bleef enkel de brug midscheeps droog. In een kast hadden zij daar wat droge werk­kleren gevonden en hun eigen kletsnatte militaire plunje over boord gekieperd. Maar eten was er niet en bij elke tij walmde een verpestende chloorstank uit het ruim. Zijn makker kreeg het er zó van op zijn heupen dat hij absoluut wég wou en met het rubbervlot de Belgische kust hoopte te halen. Maar de olie en de kerosine van het vliegtuig had het vlot te sterk aangevreten en zijn makker was na een paar honderd meter gezonken...Na nog twee volle etmalen vasten, was hij begonnen naar elk schip aan de einder, met een grote spiegel in de zon, in morse een S.O.S. te flitsen. Tot die mijnenveger het opmerkte en hem van het wrak plukte: krijgs­gevangen weliswaar, maar toch in tamelijk goede gezondheid...Al hadden die chloordampen hem wel geen deugd gedaan, want heel zijn lijf was overdekt met grote steenpuisten...Maar hoe dan ook: met dit officiële verslag was voor de ondervragers van de Kriegsmarine het fait-divers van de Britse brokkenpiloot van de baan...           

" Für das Glückschwein ist der Krieg vorbei! " besloot hij, " Aber wir haben mit dieser Geschichte doch nichts zu tun, was?  Also, vergessen wir's, ja? "...                 

Marie vroeg zich peinzend af, wat er met René kon ge­beurd zijn op dat schip, want dat hij er ook óp was geraakt, stond nu wel vast! Bolton had over zijn 'makker' gesproken, zogenaamd zijn navigator, maar in feite een allusie gemaakt op zijn compagnon in de kano, waarschijnlijk vermoedend dat zijn verhaal toch zou uitlekken en haar ter ore komen. Ja, die tweede man móést René wel zijn! Hoe zou die anders aan dat fameuze zwemvest van de 'Yukon Gold' gekomen zijn waarmee hij was verdronken en aangespoeld? ! Vroeg of laat moest ze daar het fijne van vernemen! Brian leefde schijnbaar nog en nu de oorlog ver gedaan was door die vlucht van Rudolf Hess, kon ze die jongen mis­schien een brief schrijven om meer uitleg te vragen...               

" Hallo, Marie! Hallo! "                                      

Ze schrok op uit haar muizenissen, haalde opgelucht adem en glimlachte flauwtjes met zijn zot grimas.

 " Vergesse diese traurige Geschichte, Mensch!. ..Und nun zur Sache!. .." Wat dacht ze van een uitstapje, zondag, naar Oostende?  Het was er toch altijd goed geweest, of niet soms?   Nou dan? ! Wat hield er hen tegen om het nog eens te proberen? Hij beloofde " süss und artig zu sein, Hand auf's Herz! " Ze zou het zich vast niet meer beklagen...                                   

" Und die Mariette? "                                          

" Lassen Sie diesen Blödsinn doch, Marie! "... Dat kind had met liefde geen uitstaans: ze speelde voor hem enkel de rol van fotomodel...                                     

???                                                            

Nou ja, ze neemt houdingen aan...en poseert in allerlei bizarre toestanden... Hij kiekt haar dan vanuit alle hoeken en kanten, zesendertig foto's per middag en hij betaalt haar goed voor het gepresteerde werk. Maar dat heeft toch niets met liefde te maken!. .                                   

En hij zou er nog nooit opgekropen zijn, zeker?  Allee, maakt dàt aan de ganzen wijs, hé!                             

" Na ja, es ist eine reitzendes Mädchen, und mir ist nichts von Holz, was! Wenn die Arbeit vorbei ist, wird ein bischen Spass gemacht, natürlich, das ist gesund für die Nerven, ver­stehst du?. ..Aber diese Aufnahmen sind Hauptsache! "               

En al die blauwe plekken om haar polsen?  Komt dat ook van de foto's, misschien? !                                      

Ja en nee, legde hij onbeschaamd uit. Deze foto's zijn bestemd voor speciale magazines, die in Frankrijk gedrukt worden en bedoeld om de fantasie van het soldatenvolk wat op te jutten met verhaaltjes over gevangen slavinnen en zo...Daarin is altijd sprake van dikke koorden, leer en rubber, en zoiets pept de jongens op, wees maar zeker! Zo'n pose kan soms wat langer duren dan voorzien en dan laat al dat touw­werk natuurlijk sporen na...Maar ze mocht gerust wezen: Mariette had nog nooit geklaagd ;die was uiterst tevreden met haar 50 Reichsmark per zondag, plus een etentje met wijn na... Het zou het kind ten andere zeer verdrieten indien Marie moest eisen dat Jupp er mee zou ophouden...                                                                  

" Ja-ja, dàt zal wel! ",dacht Marie, "en meneer maar doen alsof het zijn koude kleren niet raakt! " Daarbij, wat hij ook mocht beweren: dat 'artistiek' gedoe had wel degelijk iets met hun relatie te maken! Of zou ze soms de zondagen moeten delen met die stomme geit?  Als hij maar wist dat dààr niets van kwam!                                                             

" Das sind Sorgen für Morgen! ", zei hij kort.  " Weisst du: Photomodelle sind schnell verbraucht in dieser Branche, und bald werde ich ein neues Mädchen brauchen, ein neues Gesicht, andere Formen..."                                   

Marie scheen zijn allusie niet te begrijpen en hij drong niet aan.                                                            

En of hij dat in 'hun' rood-pluche kamer deed, die foto's?  Want eerlijk gezegd voelde ze dat aan als een soort heiligschennis. Ze kon moeilijk in een bed duiken, waarop dat kind had liggen kronkelen...                                  

" Aber nein! ",lachte hij geruststellend, " im dritten Stock gibt's dafür ein Spezialzimmer...", met alles erop en eraan...en dekordoeken zoals in een echte studio...Zeer ge­schikt, de volgende maal moesten ze maar eens gaan kijken...         

" Neen, dank je! ",glimlachte Marie, "dat is niets voor mij! " Maar hij vroeg haar dringend bij gelegenheid toch eens de foto's te bekijken, want hij scheen werkelijk fier op z'n gewrochten.                                                                      

Ze hield de boot nog wat af. Ten andere, het werd tijd dat hij eens opstapte: Joseph kon ieder ogenblik thuiskomen van school.                                                          

Jupp had zich zichtbaar meer voorgesteld van deze namid­dag, maar liet zich toch gewillig buitenwerken.                Also, bis Sonntag! " Het leek meer een bevel dan een vraag. Al wou ze niet op haar kop laten zitten, toch wist dat ze door deze historie met Brian beter voorzichtig kon zijn met dat kereltje. Doch klakkeloos toegeven aan zijn plannetjes ging ook niet, als ze de leidsels in handen wilde houden.            

" Nein, sagen wir: Morgenfrüh konnte ich noch krank sein, nicht..." Waarom kwam hij haar niet even bezoeken, als de kinderen uit huis waren. Negen uur leek haar wel geschikt.           

Hij draaide helemaal bij: " Schön! ",lachte hij verlek­kerd, " Tadelhaft! Nimm'ich Blumen mit? "                           

" Nein, danke! ",monkelde ze, " sonst klaust du noch den ganzen Garten leer, wie voriges Mal! "....                            

 

Terwijl Marie die namiddag uitzicht kreeg op een nieuw begin, kon Joseph moeilijk zijn teleurstelling verkroppen. Op de overvolle tram naar huis had hij zijn lief de hele tijd fluisterend trachten te overhalen tot een nieuwe les in de liefde, midden in hun dennenbosje. Maar Nadine had de boot afgehouden: het vrijen mocht tussen hén niet te rap gaan of te serieus worden... Daarbij wist hij toch ook dat ze bij haar thuis - lees Moeder De Handt! - hun omgang niet gunstig gezind waren, hé?  Als ze er ooit iets van wilden maken zou hij héél véél geduld moeten oefenen! Verdomme, van een koude douche gesproken, zeg!

Tegen halfzes stapte Joseph nors de keuken binnen met zijn zware boekentas en juist toen hij deze in de hoek gooide, daverde de grond. Marie schrok verbaasd op uit haar gemijmer over Jupp en René en keek haar geweldenaar-van-een-zoon kwaad na, toen deze onmiddellijk weer naar buiten de hof in rende en gespannen naar de hemel boven Oostende bleef staren.         

Een diep aanhoudend gebrom en een brede sliert condens­strepen boven de zee lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. De rinkelende ruiten van het huis overstemden het woe­dend kanonvuur in de verte. De grond onder hun voeten bleef maar trillen van de inslaande bommenketens en uit het voortdu­rend gedonder achter Middelkerke trok iedereen in de straat al vlug een zelf-de besluit: 'Zij' namen de Flakbatterij in de duinen van Raversijde te grazen...en niet zo'n klein beetje!

De condensstrepen, wel een twintigtal naast elkaar, bogen langzaam over het binnenland af naar rechts en kwamen onder aanzwellend geronk der motoren dreigend hun richting uit.                                                                           Die smeerlappen gaan het hier ook allemaal plat smij­ten! ", riep een buurvrouw in paniek, die nochtans bekend stond als een Engelsgezinde...Maar ondanks het aanstormend gevaar bleef iedereen als gehypnotiseerd naar de overvliegende lucht­vloot staren. Samen met het uitstervend bommengeroffel uit de richting van Oostende, liet ook het luchtafweergeschut het afweten en het was niet moeilijk het onderling verband te raden.                                     " Het zal niet meer voor hier zijn...", meende een optimist geruststellend, " ze hebben al hun eiers al dààr laten vallen..."                                                                      

En inderdaad, de condensstrepen trokken onverstoorbaar over de Ijzermonding weg, de romantisch rozige avondzon tege­moet...                                                                                       

Tijdens het avondeten wisten ze weinig te vertellen, want ieder was in eigen gedachten verzonken.                   

" Als ze een uurtje vroeger waren gekomen, had onze tram er middenin gezeten...",overwoog Joseph luguber." Eén minuutje en 't is gebeurd...                      

" Het is te hopen dat het werkvolk van Berenbiet al naar huis is! ", zuchtte Leon, die een half jaar geleden nog bij deze bouwaannemer werkte, om de duinen van Raversijde vol betonnen bunkers te gieten..." Al wisselden de ploegen in mijnen tijd tegen zessen, dus als het wat tegenzit hebben de tommy's daar twee vliegen in één slag verpletterd: twee ploegen van drie- à vierhonderd man, dat is tenminste de moeite! En zeggen dat wij, stomme kloten, ons vel geriskeerd hebben om zo één piloot heelhuids terug aan den overkant te krijgen! En dat de René daarvoor moest verzuipen! Miljaarde nondedju, waar waren ons gedachten! Klein onnozel grut 'lijk wij mogen ons niet meer met dien oorlog moeien..."                                   

" Au contraire! ",riep Joseph, " we moeten alles doen om die moordenaars te stoppen! Want vergeet niet: als die smeer­lappen de batterij gemist hebben, ligt nu heel Raversijde-dorp plat!"                                                                           

Marie mengde zich niet in hun schaakspel met de doden. Het werd haar een beetje te veel voor vandaag: eerst Jupps verhaal over de "Yucon Gold" en het raadsel van Renés dood, en nu wéér al die lijken! Ze wendde hoofdpijn voor en ging vroeg slapen...                                      

Midden in de nacht werden ze opgeschrikt door een nieuw inferno in de verte, dat nu nog harder tot hen doordrong wegens het voortdurend geflikker van lichtflitsen aan de oostelijke horizon.