B60Bis   1943: DE BLOEDIGE WEG TERUG.               

 

Op 12/1/43 hadden de Russen ondertussen in het noorden, tegen het Ladogameer, Schlüsselburg heroverd en zo de ring rond Leningrad verbroken. Van de drie miljoen inwoners bleek, na een belegering van 16 maanden, slechts de helft de uithongering en de voortdurende beschietingen te hebben overleefd.                      

In het midden van het Oostfront waren de Duitsers tot 300 km van Moskou teruggedreven, maar vooral in het zuiden begon het débacle zich af te tekenen: Op 8/2 bevrijdden de Sovjets Koursk, en Charkov een week later. Maar dan bleef het grote Russische winteroffensief in de voorjaarsmodder steken. Begin maart lanceerden de Duitsers een tegenaanval om een omsingeld legerkorps te ontzetten en heroverden ze voor de tweede maal Charkov, maar niet voor lang.                               

Inmiddels kon het Afrikakorps zijn ondergang niet meer ontlopen: op 23/1/43 moest het de Libische hoofdstad Tripoli ontruimen en viel het terug op de zwaar versterkte Mareth-linie, tegen de Tunesische grens.       

De Duits-Italiaanse troepen, die sinds 11/11/42 in Tunesië geland waren (250.000 man onder Generaal von Armin) om te beletten dat de Amerikanen vanuit Algerië Rommel in de rug zouden aanvallen, slaagden er gedurende heel de maand februari in alle geallieerde aanvallen op Tunesië af te slaan, en hen zelfs terug te drijven over de Kasserine-pas naar de Algerijnse grens.

Maar op 15/3 geraakten de Amerikanen toch weer over deze pas en bedreigden op 6/4 het Afrikakorps aan de Mareth-linie in de rug. Daardoor werd Rommel (weldra wegens ziekte vervangen door de Italiaanse Generaal Messe) tot een overhaaste terugtocht verplicht naar een perimeter van 100 km rond de steden Tunis en Bizerte.

De vernietiging van dat laatste reduit begon op 22/4, en eindigde op 12/5/43 met de gevangenname van 260.000 Duitsers en Italianen. Dit is bijna driemaal meer dan in Stalingrad, maar van hén zal het gros een paar jaar later wél in goede gezondheid naar het vaderland terugkeren.

Door de rampzalige ineenstorting van de Duitse legers in Zuid-Rusland en in Afrika ging Hitlers strategisch concept, om de geallieerde bevoorradingsroutes naar de USSR via Perzië af te snijden, definitief de mist in.                  

Om de aandacht wat van deze catastrofe af te leiden "ontdekten" de Duitsers begin april '43 acht massagraven in het bos van Katyn (bij Smolensk), waar de Sovjets in het voorjaar van '40 ongeveer 5.000 krijgsgevangen Poolse officieren hadden afgeslacht. Met veel heisa (én met de waarheidsgarantie van het Internationale Rodekruis en hele schare Europese professoren) zette hun propaganda deze gruwel sterk in de verf.

Voorzichtigheidshalve verzwegen ze dat zijzelf, sinds het begin van de oorlog in Rusland, daar 2 miljoen krijgsgevangenen hadden laten verhongeren, alsook 750.000 Joodse burgers en communistische partijfunctionarissen hadden afgemaakt. Minstens...

Na mei '45 werden wij om de oren geslagen met de miljoenen dodelijke slachtoffers van tien jaar nazisme, doch pas sinds kort durft de wereld ook de 85 miljoen moorden in naam van 75 jaar communisme onder ogen te nemen. Waaruit blijkt dat beide totalitaire regimes elkaar op gebied van bestialiteit niets te verwijten hadden...          

Al zal het nog wel even duren vóór dit overal doordringt...