B62Bis      DE FATALE ZOMER 1943.                

 

De catastrofale Italiaanse verliezen (éérst aan het oostfront bij Stalingrad, en nu weer in Tunesië) zetten Mussolini op 7/4 aan bij Hitler te pleiten voor een vredesvergelijk met de Russen en de geallieerden: "Want mijn volk is de oorlog moe en ik vrees de ineenstorting van het regime". Maar de Führer stuurde hem wandelen met het fabeltje dat hij nog deze zomer de Russen vernietigend zou verslaan. Nochtans hadden zijn troepen sinds februari de omsingeling van Leningrad moeten opgeven en waren in deze regio nog steeds in het defensief. Op een lichtgolvende lijn tussen het Ilmenmeer in het noorden en het Koubanbruggenhoofd bij de Krim trachtten zijn legers zich op hun winterstellingen zo goed mogelijk van het débacle na Stalingrad te herstellen. Uit deze precaire vertrekpositie zal hij nochtans zijn - weliswaar laatste - vernietigend offensief op Russische bodem voorbereiden.                                       

Begin juli concentreerde hij daarvoor twee massale tanklegers, nieuw uitgerust met de modernste "Panther" en "Tiger" pantserwagens, rond de Russische wig in zijn Oekraïnefront: het saillant van Koersk. Omdat deze wig een gedroomde uitvalsbasis was voor een toekomstig Russisch offensief diende dit dringend opgeruimd. Maar Stalin had maandenlang de tijd gehad deze wig vol te proppen met mijnenvelden, versterkte kazematten, zware artillerie en antitankgeschut. Hitler zag z.g. "met genoegen" hoe steeds méér sovjettroepen daarin werden geconcentreerd. Hij droomde (een beter woord bestààt echt niet), met een reusachtige omsingeling van deze wig, weerwraak te kunnen nemen voor de nederlaag bij Stalingrad. Hij overschatte echter zijn eigen krachten en de massa's nieuwe "Stalintanks" bleken al vlug stukken beter te zijn dan hun Duitse tegenstrevers.              

0p 5/7 barstte eindelijk "Operatie Citadelle" los, bedoeld om dit "Russische saillant van Koersk" gelijktijdig vanuit Orel en Bielgorod met een tangbeweging af te knijpen. Maar veel beweging kwam er niet in, ondanks de reusachtige inzet en de afgrijselijkste verliezen: na een week van bloederige, uitputtende gevechten was de tang nog maar voor éénkwart gesloten. Tenslotte moest op 22/7 de aanval worden gestaakt, omdat de helft van de Duitse tanks en infanterie buiten gevecht was gesteld.                

De Sovjets veroorloofden zich zelfs de luxe dit resultaat niet eens af te wachten. Vanaf 13/7, een week nà het begin van "Citadelle" lanceerden ze zelfzeker tussen de regio Smolensk en de Zee van Azov voor de eerste maal een algemeen zomeroffensief, juist op het ogenblik dat ook de Duitsers daarmee wilden starten, zij het op een wat kleinere schaal. Op een paar dagen tijd ontvlamde het hele oostfront. De Duitsers moesten overal buigen voor de overmacht en haastig terugtrekken om aan plaatselijke omsingelingen te ontsnappen.

Op 5/8 heroverden de Russen Orel en Bjelgorod - de Duise vertrekpunten van hun "Operation Zitadele" - en op 23/8 viel Charkov ,ditmaal definitief ,in hun handen. Gedurende twee maanden moesten de Duitsers langs het hele zuidfront steeds méér wijken, achtervolgd door het Rode Leger. Kiev viel in november. Toen het Russische zomeroffensief kort daarop was uitgeraasd, hadden de Sovjets overal tussen 300 en 500 km terreinwinst geboekt en stonden ze op de oevers van de Dnjepr. In een laatste élan staken zij de middenloop van de brede stroom op vele plaatsen over. Deze grote stevige bruggenhoofden zouden in januari '44 als uitvalsbasis dienen voor de omsingeling van Korsoen-Tjerkassy waaruit een tiental Duitse divisies - én de "Sturmbrigade Wallonie" van Degrelle - slechts met zware verliezen konden ontsnappen. Enkel de monding van de Dnjepr bleef voorlopig in Duitse handen, maar door de verovering van de landengte van Perekop sloten de sovjets 30 Duitse divisies in de Krim op.     

Sinds het begin van het jaar bombardeerden de Amerikanen massaal de Noord-Duitse steden. Op 18/1/43 kreeg Berlijn een beurt als voorproefje van de zware aanvallen die vanaf 2/3 met de regelmaat van de klok dagelijks herhaald werden. In mei wierp de 8.USAF o.a. op Kiel en Dortmund zeer zware 'bomtapijten', een nieuwe techniek van de Yanks om openlijk de burgerbevolking te terroriseren (of noem het beter 'vermoorden') zonder zich schijnheilig achter z.g."militaire doelwitten" te verschuilen. Met speciaal ontworpen luchtmijnen vernietigde de RAF op haar beurt drie stuwdammen van het Roergebied, waardoor de plaatselijke industrie wekenlang een tekort aan drijfkracht had en een slordige zeshonderd Duitse burgers verdronken ,...plus dubbel zoveel geallieerde krijgsgevangenen en Ostarbeiterinnen die in nevenliggende kampen waren opgesloten. Ach wat ,een peulschil ,want tijdens vier opeenvolgende raids op Hamburg ,tussen 24/7 en 3/8 ,ontstond daarbij de z.g. "Fire Tornado" en stierven er 41.000 geïdentificeerde burgers in dat gloeiende inferno. Plus ,afgaand op de hoopjes menselijke asse in de geschroeide schuilkelders ,evenveel niet-geïdentificeerden...Van de 2.630 deelnemende bommenwerpers gingen er slechts 87 verloren ,weliswaar samen met hun 800 bemanningsleden. Voorwaar een echt succes...                    

De Duitse luchtverdediging bleek niet opgewassen tegen de massale compacte inzet van de moderne, zwaarbewapende Amerikaanse B-17 "Vliegende Forten". Daarbij werden deze formaties sinds kort tot boven hun doelen begeleid door hele eskaders P-51 "Mustang"jagers die de Messerschmitts uit de hemel veegden. Want de Yanks leerden vlug bij uit hun eigen fouten ,zoals hun drievoudige aanval in juli op de kogellagerfabrieken van Regensburg en Schweinfurt. Daar hadden ze hun misdadige overmoed -– dagaanvallen zónder jagerscherm -– zwaar moeten bekopen:  van de in totaal 1.000 vliegende forten gingen er 120 verloren. De RAF verpulverde dan weer, praktisch zonder verliezen, in augustus het rakettentestcentrum van de Duitse V-wapens in Peenemünde, een onverhoopt succes dat het verdere verloop van de oorlog wél sterk beïnvloedde...              

Door deze bommenregen op de grote steden moesten de nazi's met tegenzin de evacuatie van de niet-productieve stadsbevolking naar het platteland toestaan en daardoor hun onmacht bekennen om hun burgers te beschermen . Wat meteen ook hun grimmige wrok aanwakkerde tegen de bevolking van de bezette gebieden...         

In bezet Europa laaide de hoop op een spoedige bevrijding pas goed op door de geallieerde landing in Zuid-Sicilië op 10 juli '43. Het zou de grootste amfibische aanval van W.O.2 worden. Twee legers (het 8ste onder Montgomery op de zuidoostkust, het 7de onder Patton als flankdekking op de zuidkust) bestormden gelijktijdig de 180 km lange fortenlijn. Het slechte weer en allerlei gehakketak tussen de twee naijverige legerbevelhebbers dreigden er van bij de aanvang een soep van te maken... Maar dankzij de zwakke Italiaanse verdediging kon na een week de zuidelijke helft van het eiland zonder zware verliezen worden veroverd. Toen blokkeerden plots aangevoerde Duitse troepen Monty's opmars aan de voet van de Etna. Daar maakte Patton gebruik van om naar de noordkust door te breken om vervolgens achter de Duitse verdediging naar het oosten te stormen. Op 17 augustus veroverde hij Messina, een eer die volgens de plannen voor Monty was weggelegd. Deze stunt heeft ervoor gezorgd dat het beruchte incident in het veldhospitaal, waar Patton een vermeende lijntrekker met een kaakslag weer tot frontdienst wilde aanporren, in de Britse pers sterk werd opgeblazen...