B64. DE WRAAK VAN MARIE.
Westende, augustus 1943.
Met de Lac-aux-Dames was het nog goed afgelopen, want Briek Erte had tijdens de lente de installaties mooi onderhouden en toevallig het zwemdok met zuiver water gevuld de week voor zijn arrestatie. Tijdens Brieks afwezigheid had de Ortskommandant in Lombardzijde een loodgieter kunnen opeisen om de filters gaande te houden. Zodoende hadden de soldaten hun wekelijkse stoeibeurt in het luxebad niet moeten missen en dat was voor Jupp weer een zorg minder, al voelde de voorlopige oplossing aan als een plaaster op een houten been. Lang kon dat zo niet duren..
Maar Dicke Pappie had dan toch met de hulp van Jupp en Provoost Heydrich - aan de goede touwtjes getrokken: Briek Erte werd op eind juli door de Gestapo van Brugge even onverwacht als hij werd opgepakt weer vrijgelaten. Nog bleek van schrik onder zijn getaande huid en fel vermagerd: niet écht als een gebroken man, maar mentaal toch getekend... Van zijn opgewekt karakter bleef in elk geval niet veel meer over, en zijn vroeger zo guitige ogen leken dof en uitgedoofd...
Pappie, zijn baas, lachte het incident van zijn arrestatie vettig weg: " Vergeet het, Mensch, dat komt in de beste families voor! De Heren in Brussel hebben van een scheet een donderslag gemaakt! Ik heb het dossier kunnen inzien en in feite wordt u niets ten laste gelegd. In de zaak van de terrorist Van Schelle is uw naam éénmaal gevallen, en dan nog héél zijdelings, en tóch hebben die bloedhonden gemeend u even aan de tand te moeten voelen...Maar kom, dat is nu voorbij!" En om het goed te maken en zijn vermagerde sprinkhaan weer in forme te laten komen, kreeg Briek iedere avond een pak krachtvoer mee. Enfin Yvonne kon er maar goed mee zijn...
Die had natuurlijk ook van haar ventje gehoord dat de Westendse politiek en plaatselijke spanningen niets te maken hadden met zijn opsluiting in Brugge: Marie Petré zat daar voor niets tussen! En daarom speet het haar wel dat ze haar veto over de jeugdige vrijage van haar dochtertje had uitgesproken, vooral nu haar Boontje het voor Leon opnam. "'t Is een brave jongen en een harde werker, lijk er nog niet veel zijn! En vergeet niet dat ik het aan hem te danken heb dat Pappie mij door mijn waterfleures heeft gesleurd, toen dat k bijkanst dood was, twee jaar geleden... Of weet ge dat niet meer, soms?"
" Toch, m'n Boontje, toch! " suste Yvonne :" Maar ik weet ook dat die twee kinders ondertussen bijkanst zeventien zijn geworden, braaf of niét!... Dat ze van hun twaalfde vriendjes waren, was al slecht gezien in 't dorp, maar we hebben toen beslist dat die pilarenbijters de pot op konden met hun preutse regels van 'soorte bie soorte'! Mijn dochter zou géén fezelende begijn worden, en later haar man kunnen kiezen met haar ogen open! Maar dat wil niet zeggen dat wij niet van tijd moeten kunnen bijsturen als er dramas gebeuren rondom... En als we ze op tijd en stond iets verbieden, voelen wij direct of ze nog naar ons stuur luisteren..."
Zijn Yvonne had altijd gelijk, wist Briek... Dus besloten ze aan hetzelfde zeel te trekken en Olga voor alle veiligheid zo rap mogelijk naar het pensionaat in Kortrijk te sturen: We zien wel wat dat wordt. Zo leren ze misschien nog liefdesbrieven schrijven: da's niet gemakkelijk en sterkt de banden. Laat ze maar doen...Want als die twee jonge apen zich in hun romance bedreigd voelden, konden er wel eens ongelukken gebeuren...
En misschien kon ze toch beter die Marie Petré haar verontschuldigingen aanbieden voor die felle uitval van vorige maand. Dat kostte niks en dat mens had blijkbaar zeer goede relaties met den Duits ,en via haar vrijer ,met de baas van haar ventje : onnodig die vrouw tegen zich in het harnas te jagen!
Op eerste zicht leek Marie zich tot nu toe van politiek in 't algemeen, en de oorlog in het bijzonder, weinig aan te trekken.Het was maar sinds Jupp de vrees had uitgesproken dat de Duitse verliezen aan het Oostfront vroeg of laat gecompenseerd zouden moeten worden door verse troepenaanvoer uit het Westen - met lijntrekkers zoals hij op kop! - dat ze 's avonds met hem was beginnen mee luisteren naar de BBC... En het begon er meer en meer op te lijken dat het geluk en welzijn van Marie volledig ging afhangen van de Duitse krijgskansen.. Die er eerlijk gezegd niet erg schitterend voorstonden, hé... En voor iemand met ogen in zijn kop zelfs vlakaf slecht!
Na de catastrofe van Stalingrad leefde haar vrijer doorlopend in bange verwachting van een mutatie, en dat was zijn humeur de laatste tijd niet ten goede gekomen. Nu Hitler ook bij de tankslag van Kursk flink op zijn donder had gekregen, was zijn Italiaanse bondgenoot Mussolini plots op een vreemde en blijkbaar definitieve manier in een hospitaal verdwenen... Al bleef de krant over deze coup de théatre verdacht vaag, toch begonnen plots veel Duitsers nattigheid te voelen en viel er met Jupp nadien nog nauwelijks land te bezeilen...
Van de weeromstuit kon er ook bij Marie slechts zelden nog een hartelijke lach af... Ze was echt een zuurpruim aan het worden, steeds met de stekels rechtop, klaar om iedereen die voor haar voeten liep de volle laag te geven! Leon op de eerste plaats! Want sinds die een stommiteit had begaan met dat dure Kado voor zijn Olgatje - gestolen goud op de koop toe! - kon hij in haar ogen geen goed meer doen! Vooral omdat hij nu hààr had opgescheept met het morele dilemma wat zij met die buit moest aanvangen...Sluiks bijhouden en van krommenaas gebaren, of aan Jetje geven? Want dié was in feite de spirituele erfgename van haar afwezige hartsvriendin Rachel... Maar Marie kon die Oostendse modepop nog steeds niet pruimen! Kwam daarbij dat die jodin in feite heel de juwelenstock van haar ex-vent op haar bil had geslagen, zonder daar nog wettelijk récht op te hebben! En méér nog: volledig in strijd met de Duitse verordeningen voor de handel in goud en edelstenen...
Ze twijfelde of ze niet beter raad zou vragen bij Jupp. Maar sinds ze zo langzamerhand vermoedde wat haar Schatz allemaal steels had uitgestoken om Jetje en Rachel vrij te krijgen, vertrouwde ze hem niet meer voor het volle pond... Schijnbaar was de hele juwelenstock van dat mens bedrieglijk verdwenen, maar werd wél Marie voor die verdwijning scheef bekeken. Doch ook in hààr geest was het allesbehalve duidelijk wie er bij deze mislopen mensenruil bedrog had gepleegd, en dus met het gouden losgeld was gaan lopen... Al bij al zag ze Jupp daar héél goed toe in staat...En wou ze niet dat hij op de koop toe ook nog beslag zou leggen op de achttien gouden armbandjes van Leon...
Neen, voorlopig niks doen leek haar nog de verstandigste optie... Tijd bracht wel raad. Of misschien ook niét, maar dan scheurde ze er toch haar eigen broek niet aan met te wachten... En in de biecht bij de paster zou ze er zéker over zwijgen!
Na dit zondig besluit schrok zij zich vanzelf een aap toen op een dinsdagavond plots twee gendarmen op haar keukendeur klopten. Belgische, godzijdank! En ze herkende de oudste van vroeger, van lang voor de oorlog, toen ze nog volop met de garde overhoop lag over de moord op Dis... Als pakkeman was dat wel een bullebak maar geen bijter, flitste het door haar hoofd...En ze vroeg zich af of ze meteen zou bekennen over dat goud, of de onnozele uithangen. Of zich beter verschuilen achter haar goede relatie met een Duitse onderofficier?... Misschien kénden ze zelfs Herr Oberfeldwebel Deutinger?
Door het vriendelijke " Ha, de weduwe Petré! Hoe gaat het, mens?" liet zij zich niet van de wijs brengen. Ze kende zo langzamerhand wel al die streken van luie Charel! Ze zei beleefd "Dag Chef" maar bleef pardoes in haar deurgat staan. De rijkswachters leken dit ongastvrij gebaar zelfs niet te merken, want Chef Remy (de naam van de oudste schoot haar juist te binnen) klapte enkel zijn lederen schoudertas open en vond op de blinde tast één bruine omslag. Dus zoveel werk schenen die mannen ook niet te hebben, dacht ze.
" Vrouw Maria Cattrysse, weduwe Petré! Dat zijdde gij hé! Hier, een convocatie om morgen na de noen op den buro te komen in Nieuwpoort! Ge moogt met een kruisje tekenen voor ontvangst"
" Wat heb ik nu weer misdaan?!" gekte ze nerveus:" Of hebde eindelijk de moordenaar van mijn vent zaliger te stekken? Dat zou ook wel eens tijd worden hé! "
"Waarom spreekt gij van 'moord' en 'zaliger', Vrouw Cattrysse? Sinds wanneer weet gij dat uw vent dood is?"
" Maar Chef toch! Gij spreekt mij daarjuist zélf aan lijk weduwe Petré! Dan is het toch omdat ze hem officieel dood verklaard hebben, zekers?!"
De pakkeman staarde haar even verrast aan en salueerde dan losjes tegen zijn sjako :" Tot morgen !"
Toen Jupp later op de avond even langs kwam voor het radionieuws op de Engelse post, zweeg ze over de gendarmen als vermoord. Hij trok de leren zetel dichter tegen de luidspreker om tijdens de fel gestoorde uitzending in de Duitse taal weer een paar morele mokerslagen te mogen incasseren. Na de verloren slag van Kursk hadden de Duitsers nu ook Briansk moeten ontruimen: weer een stap dichter bij zijn mogelijke inzet aan het Oostfront, dacht hij benepen... De triomfantelijke Britse berichten dat de laatste Duitse troepen op Sicilië waren vernietigd leek heel wat minder op zijn humeur te werken! Die zonnige operette-oorlog daar in het Zuiden kon niemand ernstig nemen...
Leon lag in de àndere zetel te slapen met op zijn buik de hond Tourrah, die af en toe lui één lodderoog opende...Na de uitzending kwispelde het beest en keek Jupp even vragend aan... Deze keek twijfelend naar Marie... Maar zij leek eveneens met zware problemen te worstelen en vroeg hem niet om te blijven slapen...
Bon, ook goed...
Marie was met een bezwaard hart naar Nieuwpoort gefietst, maar dat bleek nergens voor nodig. Er werd niet de minste allusie gemaakt op de plotse vrijlating van Jetje of de deportatie van Rachel, en evenmin op de arrestatie van Briek Erte, allemaal zaken waar de roddels in het dorp haar nochtans ondubbelzinnig aan linkten...
Ze schrok wél toen Chef Remy onmiddellijk met de deur in huis viel :" Vrouw Cattrysse, de Duitse overheid laat mij uitzoeken wie de échte vader van uw eerstgeboren zoon Joseph Petré is! Gij moet dat weten, want gij waart er zeker bij hé ! "... Clown Remy, de droogkomiek!
Het was alsof zij een klets in volle gezicht kreeg, en beduusd bleef zij wel tien seconden naar adem snakkend zitten, volledig van de kaart! Als uit de verte hoorde ze de Chef dezelfde brutale vraag opnieuw stellen, nu een beetje schreeuwerig :" Hebt gij het verstaan, Vrouw Petré of niet?... Wel dan??... De Duitse overheid wil dat weten om vast te stellen dat uw zoon Joseph Petré zuiver christelijk bloed in d'aderen heeft en zo benoemd kan worden tot officier in het keurkorps van de SS"... Hij zei dat laatste met een zeker ontzag: als het over die mannen ging, viel hier niet te lachen!
Maar Marie had zich weer stevig onder controle en poneerde geprikkeld :" Joseph is de zoon van zijn vader en daarmee uit! "
"Ja-ja, veel kans dat dàt klopt! Zoon van zijn vader: daar twijfelt geen mens aan! Maar den Duits wil weten wie zijn vader écht is! Met andere woorden: wie heeft u bevrucht toen gij uw zoon Joseph gemaakt hebt?! Want in dat fabeltje van de onbevlekte ontvangenis met een duif geloven ze niet in Berlijn! Er was daar een échte vent bij betrokken hé! ... Wie was dat verdomme?!"
Plots werd Marie ijzig kalm :" Chef, wat mankeert er aan mijn Dis? Is die niet schoon genoeg, of wat?! Zijn naam staat toch klaar en duidelijk op mijnen trouwboek, dat ik weet, als vader van mijn twee kinders! Of kunnen ze niet lezen, daar in Berlijn?"
" Berlijn trekt zich dat niet aan, met welke Jan, Pier of Pol gij uw eerste kind gemaakt hebt, die hebben wat ànders te doen! Maar 't is uw zoon Joseph zelve die beweert dat Dis zijn échte vader niet is, en wil weten wié het wél was. Om te bewijzen dat hij van een zuiver-christelijke vader afstamt! Want dat valt bij uw echtgenoot Désiré Petré moeilijker, zoniet onmogelijk te bewijzen, zuiver omdat hij als pasgeborene te vinden werd gelegd door onbekende ouders. En dié ouders terugvinden is veel te moeilijk... Het zou voor de Duitse autoriteit beter zijn moest gij de naam van de échte vader van Joseph bekend maken, zodat wij kunnen bevestigen dat het een zuiver christelijke mens is van goede familie...Dan is die zaak van de baan: we moeten zelfs die man daar niet voor lastig vallen..."
Maar Marie hield zedig voet bij stuk: Dis was de vader! En als ze van hem méér wilden weten, moesten ze dat bij het Zwartnonnenklooster in Veurne gaan vragen!
Punt!
De wereld van Leon stond op instorten. Zijn Olga had de fatale botsing tussen hém en haar moeder kunnen vermijden door op een avond zelf naar de Stella Maris te fietsen. In de schemer van het koertje bracht ze haar aanbidder vluchtig op de hoogte van de banbliksems die haar moeder over hun relatie had uitgesproken, en dat ze volgende week, bij het begin van het nieuwe schooljaar, naar een nonnenpensionaat in het binnenland zou verbannen worden, onverbiddelijk!
" Maar waarom, verdomme!? Ik heb haar of u toch niks misdaan! Akkoord, dat gouden armbandje was er dik over en in haar ogen veel te serieus! Zij beziet ons nog altijd als jonge snotters! Maar wij zijn toch al méér dan vier jaar bijeen, en wij zien elkaar toch nog altijd geren dat ik weet... Allee, ik u toch..."
" t Is daarvoor dat ons moeder bang is, peins ik! Zo'n beer lijk gij, zegt ze altijd...En ik dan eerder een smalle!... Ik zien haar altijd prakkezeren dat, moest ge' t in uw kop krijgen om mij te overmeesteren, hé..."
" Hoezo, ik u overmeesteren?! Waar haalt ze dàt?!"
"Wel, dat ge mij gemakkelijk een kind zoudt kunnen maken, met al uw macht... En we zijn alle twee bijkanst zeventien hé...Dat is nogal gebeurd... En als het gebeurt, is het te laat hé! ...Dan zitten wij met de gebakken peren... en dat kind...'t Is daarvan dat ze bang is..."
Ze keken elkaar in de schemer van de koer een wijle ernstig in de ogen, tot de tinteling hun mondhoeken krulde en ze plots samen in een schaterlach uitbarstten!
Een kind maken! ...
Zo: Het grote woord was er uit: Een kind maken! Hij...bij zijn liefste lief...een kind maken...Hij was er heel de nacht ongemakkelijk van: wie durft dààr nu aan te denken! En het meest vervelende vond hij nog dat ook zijn Olgatje daar zo makkelijk over sprak. Het leek wel volledig in haar lijn van verwachtingen te liggen dat hij vroeg of laat...met haar...En zij met hém! Want dàt vond hij nog het schokkenste: dat zij er zich aan verwachtte ieder ogenblik door hem besprongen te worden lijk een beest! Tranen van schaamte welden in zijn ogen op...
Dat hij op zijn scheerzolder bijna iedere nacht - en zelfs 's morgens vroeg op de koop toe! - in gedachten dan hé...Ja, met verschillende meisjes van het dorp en een paar ferme mokkels van Nieuwpoort: ze moeten zich maar zo uitdagend pikant niet gedragen in zijn natte dromen! En de vuile aanmoedigingen die zij in zijn oren fluisterden! Komaan hé, die vroegen er om dat hij met hen de beest uithing, en zelfs als christelijke jongen had hem dat nooit overmatig gestoord. Er kwamen ook nooit kinders van dat straffe gestoei tijdens z'n dromen, dat hij wist...En al dat nachtelijk gedoe hoorde nu eenmaal bij de normale onkuise gedachten waarmee je naar de biechtstoel trok...Een akte van berouw en hij kon het vergeten :geen kinders !
Maar nóóit, nóóit of te nimmer was Olgatje in zijn dromen daaraan te pas gekomen! Nooit!...
En nu flapte zijn engeltje er van god-geen-erg zomaar uit dat ze er zich aan verwachtte - of al lang verwacht had! - eerstdaags door hem overweldigd te worden! En zelfs Yvonne, haar moeder, die hij altijd héél hoog had geschat, speelde onbezwaard in gedachten met deze verschrikkelijke mogelijkheid, al hàd ze het niet zo graag omdat ze alle twee nog zo jong waren! Niemand scheen er graten in te zien, ja, het zelfs heel normaal te vinden dat hij zijn engeltje geweld zou aandoen, of pijn... Of haar van schaamte doen wenen als hij met haar zou doen wat hij met die geiten van het dorp iedere nacht uitstak... Iedereen zou deze smeerlapperij blijkbaar héél normaal vinden, maar viel wél over hun jeugdige leeftijd! Dààr lag de zonde!
Waren alle volwassen mannen dan werkelijk zo'n beesten? Waren de vunzigheden waar hij van droomde dan werkelijk dagelijkse kost bij alle getrouwde koppels?
Leon was compleet zijn pedalen kwijt...Zijn Olgatje, zijn engeltje bleek helemaal klaar om in die zwijnenstal te ploeteren en, zoals de geile mokkels in zijn dromen, er nog van te genieten ook!
Dàt kon hij niet aanvaarden!...Alhoewel...
