Boekdeel C4.

Beslaat de periode van juni ’45 tot mei ’46 en gaat over de Berlijnse vrouwen in solde, een oude vriend in Grünewald en een koele ontvangst bij hete Helena,  zieke  Jupp, en zijn koude dochter Erika...

C43: JANUS KRÜGER.

                     Steglitz, tweede helft van mei '45.

Zolang de Weimars voort aanschoven om een rantsoenkaart te bemachtigen had hij het kot voor zich alleen. En hij kon wel wat rust verdragen, nu het er op aan kwam zonder veel vreemde pottenkijkers zijn fortuin veilig op te bergen. Vanmorgen, in die rotslang voor het stadhuis, had hij al dromende de verschillende mogelijkheden gewikt en gewogen, maar véél waren dat er niet. Op z'n lijf verbergen was uitgesloten ,met al die willekeurige fouilleringen op straat door de zatte Russen. Daarbij ,één ding stond vast: hij mocht niet àl zijn eieren in één nest leggen - te gevaarlijk - en moest zijn kapitaal dus over een paar schuilplaatsen verdelen.. Deze 'kluizen' moest hij daarenboven constant kunnen bewaken, zonder dat het de mensen opviel of verdacht voorkwam...Daarom waren er na een vlugge schifting al vlug slechts twee plaatsen overgebleven: zijn eigen slaapkamer op de tweede verdieping bij de familie De Bens én de geheime 'roze kamer' van Dahlmann, een verdieping hoger. Op alle twee stond er een gelijksoortig metalen bed, wit gelakte tralies op hoofd- en voeteinde en met van die koperen sierbollen op de buisvormige hoekstaanders. Zijn gouden munten zaten al verstopt in de open gevezen bollen van zijn eigen bed, dus in de buisvormige poten van die slaapmeubels zal nog wel één en ànder los te vijzen zijn...

Makkelijk ging het niet, zo zonder gereedschap, maar na een uurtje wrikken was bij drie van de vier hoekstijlen de sierkop er af gedraaid, en lokte in elke buis een mooie gladde holte van vier centimeter doorsnede en, op eerste zicht, 'onmetelijk diep'! Uit het nog steeds openstaande radioatelier van wijlen 'meneer' Dahlmann had hij voordien al een paar stukken koperdraad mee genomen. Daarrond een deel van de grootste banknoten wikkelen en die rolletjes vervolgens vastbinden was wel een heel secuur werkje, maar, moest hij toegeven, nog nooit had werken hem zoveel genoegdoening verschaft! ...Nu nog deze kostbare rits 'worsten' in de bedstijlen laten zakken, de sierkoppen er terug op, en klaar was Kees.

Om één of àndere reden ging dezelfde operatie op het bed van de 'roze kamer' veel vlotter van de hand. En zo  tegen vijf uur was alles achter de rug, juist vóór de twee Weimars terug binnenstrompelden, uitgeput maar mét hun rantsoenkaart klas vier. Jawel, klas vier, zuchtte Hildegarde bitter: de voorlaatste trap vóór de hongerdood want ze waren tenslotte oud, versleten en niet meer zo productief, hé...Later hoorden ze ook Gerda Krüger met haar kleine de trap opkomen. Maar dié had enkel, ondanks de morele chantage met haar pasgeboren baby, een 'Folge-zettel' kunnen veroveren om morgen, in de nieuwe slang, voorrang te krijgen..."Te lui geweest om vandaag op tijd uit haar nest te komen ",bromde Hildegarde nadien afkeurend tegen Vati. "Die denkt zeker dat héél de wereld van bewondering aan haar voeten zal vallen omdat ze een kind heeft gebaard! " De populariteit van de jonge moeder scheen al aardig wat barsten te vertonen...

Om geen onnodige achterdocht op te wekken maakte hij de oudjes wijs dat hij de rest van de namiddag bij radio-atelier Dahlmann beneden nieuwe onderdelen voor zijn kristalpost had gezocht. De voorgaande, gemonteerd op een lege sigarenkistje, had weliswaar als geheel de druktest onder een wraakzuchtige Russische laars niet overleefd, maar de platte 4,5 volts batterij werkte nog.

Hildegarde verontschuldigde zich verveeld dat ze te moe was om zo laat in de namiddag nog een deftig avondmaal bijeen te krabben. Na tafel gingen de oudjes vroeg slapen, terwijl Joseph in de living van de tweede verdieping aan de slag ging om een nóg betere kristalpost in elkaar te boksen. Tegen donker had hij er zelfs een kaars voor over om zijn nieuw gewrocht aan de praat te krijgen. Gerda kwam onderwijl uit de meisjeskamer nog even plakkerig buurten. Maar met die zware koptelefoon óp verstond hij tóch niet wat ze zoal slijmde. Tenslotte, nadat hij haar tweemaal met een handgebaar gebiedend het zwijgen had opgelegd omdat hij een zender meende te ontdekken, droop zij mokkend af naar haar kamer...

Het viel hem vlug op dat er, tegen tienen, veel meer radiozenders in de lucht waren dan vroeger, hoofdzakelijk Amerikanen met jazzmuziek die hem erg aan de fonoplaten van Arthur Birnbaum deden denken. Maar ook weer een paar zenders met Duitse propaganda voor de Russische weldoeners.. Misselijk, als je bedacht dat er ondertussen nog dagelijks ongestraft verkracht werd en onschuldige burgers naar Rusland afgevoerd, samen met de machinerieën die ze op bevel van de bezetter uit de fabrieken hadden gedemonteerd. Simpel en praktisch geredeneerd natuurlijk: wie deze ingewikkelde persen en zware turbines hiér uitéén kon vijzen, zou ze later - achter de Oeral - met méér slaagkansen weer inéén kunnen steken...

Enfin, de tijd waarin hij iets aan de wereld kon verbeteren, was definitief voorbij. Hij besloot dan maar te gaan slapen, niét bij de Weimars - wegens het middernachtelijk uur - maar liever hier in zijn eigen kamer. En de deur goed te sluiten om Gerda niet op loopse gedachten te brengen...En ook om eens te testen hoe het voelde om middenin een fortuin te liggen en slapend rijk te worden.Of beter gezegd ,als rijkaard te gaan slapen !

Maar al wat hij voelde was een vochtige matras, en die herinnering maakte hem wél twintig jaar jonger...

De volgende dag begon heel slecht. Hij trof Gerda in de deur van de keuken met een triomfantelijk lachje op de lippen. Haar vader, vertelde ze met een herboren trots en boven het gekrijs van haar baby uit, was zojuist door de Russische bezetter opnieuw aangesteld in zijn vroegere functie van blokoverste. Met alle volmachten om de verordeningen van de bezetter te doen naleven en alles te melden wat daar tegen inging...Het leek wel of ze Joseph schijnheilig een schot voor de boeg gaf...

De Weimars vroegen niet waarom hij die nacht niet in hun logeerkamer had geslapen. Maar hij zag aan hun stijf gedoe dat ze hem verdachten een scheve schaats met Gerda te rijden. Vati begon daarom volop de loftrompet van Pa Krüger te blazen. Hij had van diens nieuwe aanstelling als blokoverste gehoord en vond deze tuchtregeling een goede zaak voor de wederopbouw: "Ordnung muss sein! "

Joseph kon een sneer niet onderdrukken: " We hebben het toch over dezelfde Krüger die u voor veertien dagen nog een verachtelijk nazi-zwijn noemde, of niet ?"

Vati schrok daar wel even van: " Heb ik dat gezegd ? Dan was dat zeker schertsend bedoeld hé! Sie verstehen doch Spass, nicht, Herr Josef! En de omstandigheden zijn ondertussen toch sterk veranderd, niet waar.."

Maar Hildegarde zag wat verder dan haar neus lang was: "Ik heb gehoord dat iedereen die nù lid wordt van de nieuwe 'Kommunistische Partei Deutschlands' een dubbele rantsoenkaart krijgt..." En zo verschoof het gesprek naadloos op Josephs rantsoenkaart klasse één die maar tot uiterlijk één juli geldig bleef. Keerde hij dan werkelijk reeds zo vlug naar België terug ? En waar moesten zij dan getweeën nadien in godsnaam van leven, met hun povere overlevingsrantsoenen klasse vier ?! Dan konden ze beter meteen de gaskraan opendraaien, besloot ze kordaat.

Dat zou niet veel helpen, merkte Joseph droog op, want vóór die leidingen hersteld geraakten zou het nog wel even duren...Gisteren, in de slang voor het stadhuis, was dat ook al ter sprake gekomen en had een vrouw van het stedelijk waterleidingsnet verteld dat de Rus de herstellingen in onze westelijke voorsteden tegenwerkte. Deze districten vielen vroeg of laat toch onder beheer van de Amerikanen en dààr wilden de Russen voorlopig geen Kopek aan de wederopbouw besteden. Laat Uncle Sam zélf maar de schade van zijn bombardementen vergoeden, zal de Ivan gedacht hebben, die hebben dollars genoeg. Dus vóór de komst van de Amerikanen moesten we hier niet op zuiver leidingwater rekenen, volgens die vrouw, en met de gasbedeling of de elektriciteit zou dat wel van hetzelfde laken een broek zijn, opperde Joseph...

Vati wilde een serieuze bespreking van Hildegardes plotse zelfmoordplannen kennelijk uit de weg gaan en oreerde dat de Rus nochtans gezorgd had dat de mensen in Friedenau overdag stroom hadden. Die voorstad grensde noordelijk aan Steglitz en zou toch volgens alle verwachtingen ook in de Amerikaanse zone komen te liggen...

" Weet je, Herr Joseph, misschien krijgen wij eerstdaags óók stroom zoals Friedenau, en dan heb je die middeleeuwse kristalpost niet meer nodig."

" En kan ik weer deftig eten koken! " haakte Hildegarde in, die blijkbaar reeds over haar inzinking heen was: " Als er natuurlijk iets te eten valt..." En daarmee was de klachtencirkel rond...

Plots kreeg Joseph een vrijgevige bui: "Ik zal natuurlijk, zoals beloofd, trachten op één of àndere manier ook nà 1 juli hier in Berlijn te blijven, en zéker tot eind augustus...Tegen die tijd zal de Amerikaan hier wel alles opnieuw op poten hebben gezet en gezorgd dat er voldoende eten is. In afwachting zal ik eens met de bakkerin gaan praten om het voor jullie op een akkoordje te gooien. Tegen forse betaling moet het toch mogelijk zijn jullie in de toekomst iedere dag een brood te leveren hé, in 't zwart."

" In 't zwart! " riepen ze samen ontzet: " Hoe kom je dààr op ?!" Maar Hildegarde vervolgde sluw: " En wij hebben sowieso dat geld niet..."

Joseph trapte met een hoogmoedig lachje in de val: "Geen zorgen maken, lieve mensen! Dat zal ik binnenkort wel regelen...als de bevoorrading in meelspijzen eerst maar weer op gang komt"

Ze keken hem met open mond aan alsof hij zojuist een wit konijn vanonder de tafel had getoverd: " Maar als je terugkeert naar je Heimat, na 1 augustus..."

"Ik zei: geen zorgen maken! Ook nà mijn vertrek zal de bakkerin jullie iedere dag een brood bezorgen: levenslang, wat er ook gebeurt! Dat regel ik! " Hij voelde zó de grootheidswaan naar zijn hoofd stijgen en bedacht hoe heerlijk het zou zijn tot het einde van hun dagen als hun weldoener vereerd te worden.

     Gelukkig dat 'levenslang' voor de twee oudjes geen eeuwigheid meer kon duren, want zó verschrikkelijk rijk was hij nu ook weer niet...

De rest van de dag bracht hij op het tweede verdiep door, met het aftasten van zijn kristalpost en het mediteren over zijn nabije toekomst. Hij ving iets op over de 'Parade de overwinnaars' die de Russen planden en waarin ook Westerse troepen zouden meelopen. Maar de grote oost-west-as door het stadscentrum was nog niet helemaal puinvrij gemaakt. Uit de roddel aan de waterpomp had Vati opgevangen dat de Grote Stalin in afwachting van deze viering in Potsdam logeerde op kasteel Sans-Souci en daar president Truman en Churchill zou ontvangen om over de toekomst van Duitsland te confereren...Veel goeds was daar niet van te verwachten want op de BBC had één of àndere clown omgeroepen dat alle Duitsers partijlid waren geweest ,of minstens sympathisant van Hitler ,en dus hoe dan ook medeverantwoordelijk voor het débacle.  

Tijdens het middageten stoorde Joseph zich niet aan de blikken van verstandhouding die de twee Weimars sluiks wisselden toen hij vertelde wat hij die morgen zoal over de radio had opgevangen. Hen scheen méér te interesseren wat Gerda daar boven allemaal uitspookte en of hij ook gemerkt had dat ze er bedrukt bijliep... Volgens Ma Krüger zei had de jonge moeder te weinig melk en deed de kleine het daarom niet zo goed: er kwam geen gram vet bij. Of hij dat ook gemerkt had ?

De kleine Günter schreide inderdaad nogal veel, maar met zijn koptelefoon op kon dat Joseph weinig schelen. Wél ergerde hij zich op den duur over de nonchalance waarmee Gerda in de loop van de namiddag bij hem in de living 'even binnen wipte' als een kind aan huis, uiteindelijk zelfs helemaal zónder kloppen. Vriendelijk, weliswaar, maar tóch...Hij had haar tenslotte drie weken geleden énkel de meisjeskamer van de familie De Bens in leen gegeven om haar tijdens de kraamperiode te beschermen tegen de Russische baldadigheden. Deze dreiging was nu echter grotendeels geluwd, maar ondertussen paradeerde madam ongegeneerd door héél het appartement, en dat in een losse kledij die soms weinig aan de verbeelding over liet...Hij was nu wel een invalide, maar toch niét op dàt gebied hé!

Toen hij daarover tijdens het avondeten een woordje liet vallen reageerden de Weimars opvallend gereserveerd. Hildegarde mompelde iets in de aard van 'soepel zijn, nu Pa Krüger terug blokoverste was geworden' En volgens Vati konden ze die familie misschien beter wat toegeven... Gerda was toch nog altijd 'ein hübsches Mädel' nietwaar ?

Bon, dan wist hij dat weer: hij was geen debiel...

Voor het slapen - braafjes in de logeerkamer van de Weimars - trachtte hij tóch even zijn problemen op een rijtje te zetten. Officieel moest hij dus vóór 1 juli wég zijn uit Berlijn. Dat vond hij veel te vroeg, gezien de repressie in België nog op volle toeren draaide...

Anderzijds, als ze hem hier dan tóch buiten wilden bonjouren, kon niemand hem dwingen expliciet naar België terug te keren: de wereld was tenslotte groot genoeg...

Maar twee dwingende redenen doorkruisten deze vrolijke visie op zijn toekomst. Vroeg of laat moést hij sowieso naar Westende terug om wraak te nemen op Pylieser en consoorten voor de moord op Marie, de dood van Leon en zijn eigen verminking. En bijkomend had hij ook graag de schat van Jupp opgegraven die, volgens de uitleg van Leon, in de linkerhoek van de abri diep onder het zand verdoken lag...Al was deze laatste drijfveer nu wat minder dwingend geworden, sinds hij er zo goed voor zat...    

Toch wel rustgevend, dacht hij soezend: zo van alle geldzorgen verlost te zijn...

Hij had het er in zijn fantasie met Gerda flink van genomen en liet haar met tegenzin uit zijn armen ontsnappen, toen het nadrukkelijk geklop op zijn kamerdeur zijn ochtenddroom verstoorde. Een mannenstem ?...Zo vroeg in de morgen ? " Ja-ja! Ik kom er aan! "...Pa Krüger, schijnbaar...Zou er zo vlug reeds iets van zijn natte dromen zijn uitgelekt ?

De man was nu niet bepaald groot van gestalte, maar vulde in spreidstand breeduit het deurgat, zijn duimen krijgshaftig aan de broeksriem gehaakt, in een verdienstelijke poging zijn aftakelende fysiek met tien jaar nazi-turntraining te stutten. Niet slecht voor een kerel die tenslotte al een tijdje gepensioneerd was...

" Herr...heu...Peeters, ja ? Wir haben zu sprechen. Darf ich ?" Juist toen de man autoritair over de drempel wilde stappen had Joseph de verrassing verwerkt en priemde hij zijn wijsvinger in 's mans plexus:

" Nicht hier, Herr...heu...Krüger, ja ? Wacht een ogenblikje in de kamer van uw dochter, akkoord ? Ik zal vlug wat kleren aanschieten..." En even autoritair duwde hij de deur, ondanks een kleine weerstand, tegen Krügers neus dicht. Zo, dat zal hem wat manieren leren.

Die vent kwam zich waarschijnlijk presenteren als de nieuwe blokoverste, en dan wilde Joseph hem niet in zijn gore onderbroek te woord staan. Dat zou hem automatisch in een genante positie plaatsen en hij wist uit ondervinding dat de Duitse bullebakken niets liever wilden dan zo'n vreemde luis letterlijk in zijn hemd te zetten. Niet met mij hé!

Krüger zat niét bij zijn dochter te wachten, maar rookte een afgrijselijk stinkende pijp lindebloesem in Josephs living, pontificaal breeduit in de enige lederen zetel van het salonmeubilair.

" Ik zie dat u de weg kent..."sneerde Joseph schijnheilig: " Doe maar of u thuis bent..."

Maar Krüger liet zich niet van de wijs brengen: "Maar ik bén hier thuis, Herr Peeters...,of moet ik soms Herr Obersturmführer zeggen ?..."

Joseph staarde hem versteend aan...Toch wat onder de indruk van Josephs ijzige blik vervolgde de tweezak quasi jolig: " Ja, man, het heeft een tijdje geduurd vóór ik in u de SS-officier herkende die mij, tijdens het Fliegeralarm op uw zatte Weihnachtsfeest, lijk een luizige hond terug de straat op joeg. Terwijl ik énkel nauwgezet mijn plicht vervulde, niet waar...Het zij zo...Het kunstbeen dat ik eind april in mijn koertje vond en het gebabbel van uw buren heeft u de das omgedaan, vriend...En wat mijn relatie met Herr Dahlmann betreft: ik kén hem reeds ruim dertig jaar en had meermaals de eer hier in dit fijn salon met hem een glas te heffen. Ik voel mij hier dus inderdaad thuis, terwijl u...hoelang in deze woning wegschuilt, zei u ? Twee maanden hoop en al ?..."

Joseph wimpelde zijn schurftige insinuaties af: " U wilde mij zo dringend spreken ?"

Krüger monkelde vals na deze terechtwijzing: " Ook goed, ter zake dan! Als blokoverste moet ik de lijsten indienen van alle personen die in mijn rechtsgebied definitief of tijdelijk verblijven. De bedoeling is vlug de beschikbare woonruimte op te speuren om de talrijke daklozen van de laatste gevechten een leefruimte aan te bieden. Dat zijn er heel wat, en om rap te gaan begin ik bij mijn buren. Logisch nietwaar..." Terwijl hij zijn uit het hoofd geleerde officiële tekst afdreunde had hij een formulier uit zijn farde genomen.

" Laat eens zien...Albrechtstrasse 15 B: volledig onderkelderd, één handelsgelijkvloers met vier lokalen én toilet, twee ruime etagewoningen op één en twee met elk drie slaapkamers en één kleine mansardewoning. Slechts kleine bomschade aan gevel en dak. Dat zal het zeker zowat zijn, hé ?...Veel woonruimte, officieel slechts bezet door één oud Duits koppel en een tijdelijke onderkomst voor énerzijds een jonge Duitse moeder met boreling en ànderzijds één... ja, één wàt, Herr Peeters ?...Een Belgische Fremdarbeiter die al lang naar zijn Heimat had kunnen terug keren, en hier tóch nog blijft plakken, misschien tot de Amerikanen zijn repatriëring bekostigen ?.. Of misschien 'n ondergedoken Belgische SS-officier ?...Wat moet ik daar in godsnaam op invullen ?..."

Joseph negeerde zijn vraag met uitgestreken gezicht: "U vergeet de Belgische familie De Bens, Herr Krüger: Fremdarbeiter. Vader, moeder, twee volwassen dochters en een zoon! "

" Die zijn voor het oorlogsgeweld gevlucht en wonen hier niet meer, punt! Mijn probleem voor wat de 15 B betreft, Herr Peeters, zit hier voor mij. En als gij u heel, maar dan ook hééél klein maakt, zodat ik u niét meer zie zitten, dan kan ik u misschien over het hoofd zien bij het invullen van mijn lijst. Als ge begrijpt wat ik bedoel! Verder nog een aangename dag gewenst, Herr Obersturmführer! "

Zijn dag was verpest, dat hoefde geen betoog. Bij het schrale 'ontbijt' schenen de Weimars al goed op de hoogte, want ze leken echt gegeneerd en zeiden geen woord. Joseph trok zich nors terug: hij moest dringend deze nieuwe situatie eens grondig bekijken...

Dat die vent zich in Josephs graad vergiste en van Fremdarbeiter Peeters een SS-officier maakte - wat deze duidelijk nooit geweest was - deed allemaal niet veel terzake. Het was zo klaar als een klontje dat Krüger hem in de tang had. Vraag was enkel waaróm die vent dat deed. Uit wraak voor dat onnozel zattekullen-incident van vorige Kerstmis ? Dat zou er wel héél erg óver zijn! En zeggen dat Pa Krüger hem nog geen maand geleden met tranen in de ogen eeuwige dankbaarheid had gezworen, toen Joseph genadig onderdak verleend had aan zijn uitgeputte dochter. 'Zijn enige oogappel' had die vent haar jankend genoemd, toen zijn Gerda als een troglodiet van die krijsende keutel beviel in een kolenkelder van de buren... En nu dít ?! Hij begreep het niet. Die vuile komediant was een onbetrouwbare Janus, een schurk met twee gezichten!

Na een hele dag piekeren werd het wél steeds duidelijker dat de Weimars het beste geplaatst waren om deze verwarde situatie voor hem uit te klaren. Op één of àndere manier waren zij via-via volledig op de hoogte geraakt van Herr Krügers verdoken intenties. Daarom besloot Joseph hen bij het avondeten voor het blok te zetten.

" Luister eens Hildegarde, ik vrees dat ik jullie gisteren wat érg optimistisch hulp en bijstand heb beloofd tot het einde der dagen, maar er is een haar in de boter gevallen...Jullie weten het klaarblijkelijk al dat onze nieuwe blokoverste mij hier zo vlug mogelijk buiten wil krijgen en daar de zotste bedreigingen voor uitvindt. Zo noemt hij mij 'Obersturmführer', ook al ben ik dat nooit geweest. Maar als hij deze valse beschuldiging bij de bezetter uit, dan zit ik in Siberië lang vóór ze mij daarover ook maar de eerste ernstige vraag stellen! ... Zo gaat dat nu eenmaal, tegenwoordig! "

"Maar wij kunnen toch getuigen dat u een oprechte goede mens bent! Herr Josef"...

" Dank u, maar véél zal dat niet aan de situatie veranderen, vrees ik...Hoe dan ook: in deze pijnlijke omstandigheden ben ik dus verplicht, rapper dan gehoopt , naar mijn Heimat terug te keren...En ik ben ook bang dat mij de tijd zal ontbreken om een akkoord met de bakkerin af te sluiten voor uw verdere bevoorrading in brood...Dat is inderdaad jammer, maar u moet de schuld niet bij mij zoeken, maar wél bij Herr Krüger hé..."

Hildegarde was de eerste die zich na een pijnlijke stilte herpakte: " Maar Herr Josef, ik geloof nooit dat de Krüger er op aanstuurt om u hier buiten te krijgen, wel integendeel...Zijn bedoeling is eerder alle vrije ruimte in de 15b met mensen van zijn gezin te betrekken. Zijn woning ligt naast de uitgebrande Bierstube en heeft veel schade geleden, ook door de granaatinslag op de mansarde waar moeder en dochter Schinsky gestorven zijn. U weet toch dat zijn schoonmoeder en zijn zoon Ari nog steeds in hun schuilkelder slapen omdat hijzelf veel kamers onbewoonbaar heeft verklaard. Die hebben natuurlijk een oogje op ons gelijkvloers: het atelier van wijlen Herr Dahlmann. En ik ben zeker dat hij het tweede verdiep op naam van de Belgische familie Bens zal laten staan, maar er onderwijl zijn dochter Gerda en u zal in onderbrengen..."

" Gerda en mij ?! Dat klinkt nogal getrouwd hé! "

" Maar dat is toch ook de bedoeling, Herr Josef, van bij het begin..." lachte Hildegarde argeloos: "Jullie zijn van de zelfde leeftijd en kunnen toch zonder veel moeite als jong koppel mét kind geboekt staan ? Wat recht heeft op een afzonderlijke woning, weet ge, de mansarde bij voorbeeld...Dan is op papier heel het huis volzet en hoeven wij van ambtswege geen wildvreemde schooiers op te nemen. Dat zou toch mooi zijn nietwaar ?!"

" Jong koppel mèt kind ?! Ik zou voor die krijsende keutel mogen opdraaien ?! Enkel op papier, akkoord, maar vergeet het hoor: dat komt hoe dan ook helemaal niet ter sprake! Ik en dat schreeuwende mormel! Nee bedankt hoor! "

De Weimars stonden even als door de bliksem geslagen maar weer ontdekte Hildegarde ergens een straaltje hoop.

" En wàt als de kleine bij Mutti Krüger op het gelijkvloers wordt bijgehouden, zodat gij en Gerda ongestoord op het tweede verdiep kunt verblijven ? Zou dàt niet goed zijn ?" Met dat 'ongestoord' bedoelde zij waarschijnlijk: welk vuil varken van een vent kan aan de verlokking van zo'n smakelijke, gewillige brok wellust als Gerda weerstaan...Blijkbaar zelfs Vati niet, want die sloeg zijn blikken neer.

Maar Joseph vermande zich: " Lieve Frau Hildegarde, ik wil met die kleine geen uitstaans hebben: is dat duidelijk of niet! " En zonder het te beseffen sprak hij zo het doodsvonnis uit over de kleine Günter.

De kleine zou door een nijpend gebrek aan drinken sowieso gestorven zijn, maar misschien niet zo vlug. Want water koken was al een hele karwei en de zogenaamde melkpoeder, die Pa Krüger op aanwijzen van Joseph uit de ruïne van de apotheek recupereerde, "bleef er niet in"... De kleine ging volgens Hildegarde zienderogen achteruit en Gerda liep er verwezen bij als een slaapwandelaarster. Tenslotte gaf Joseph haar een doosje Amerikaanse condensmelk uit een Rodekruispakket van Dahlmann: aangelengd met wat water zou het de kleine er misschien doorhalen. Dat was ook de enige keer dat hij het uitgeteerde skeletje van de kleine zag: grote angstogen en een gerimpeld flinterdun velletje los over het gebeente...En toen het ondanks dat versterkende drankje tóch weer begon te dreinen, legde Gerda het neer in zijn wiegje en dronk zélf wezenloos het doosje zoete condensmelk leeg...

Pa Krüger begroef het bundeltje eigenhandig in de achtertuin naast de grafterp van de dames Schinsky, en wilde er geen buren bij hebben. Moeilijk te zeggen of het gezin de dood van het wurm diep betreurde. Want toen Gerda na afloop, waarschijnlijk op aanstoken van Frau Krüger, Joseph kwam bedanken voor de Amerikaanse melk, deed ze dat even achteloos alsof ze wisselgeld terugkreeg bij de bakker.

Ondertussen was er waarschijnlijk door Hildegarde achter de rug van Joseph aardig wat bekokstoofd, want Gerda meldde hem de volgende morgen opgewekt dat haar vader het dak zou laten repareren, zodat zijn slaapkamer zou kunnen opdrogen. Hoe zij wist dat het daar lekte was hem een raadsel, maar plots begreep hij wel het gevaar van deze koerswisseling. Bij de dakherstelling zou Krüger ongetwijfeld de roze kamer van Dahlmann ontdekken. Dat was op zich niet zo erg, zolang hij er de 'schatten' en de proviand van Joseph niet vond. Dus moest hij als de gesmeerde bliksem al zijn waardevolle stukken uit dat vunzig hok daar evacueren. En de enige vluchtweg die hij zo rap kon bedenken, was het gat in de plankenvloer waar de 'Zahlmeister' zijn boekentas in had verstopt...

Heel de voormiddag was hij er druk mee bezig. Eerst in zijn eigenkamer het gat in het plafond vrij maken en dan zijn afgetrokken bed eronder geplaatst. Dan de deur goed op slot. Naar de mansarde en in de roze kamer het bed opzij trekken: de uitgezaagde planken uit de vloer halen en klaar was Kees. Vervolgens wierp hij alles van waarde, op de hoerige garderobe en een deel van de porno boeken na, gewoon door de opening naar beneden op zijn matras in de kamer er onder. Hij was wel benieuwd hoe de 'dakwerker Krüger' op de vunzige rommel van die voorname Herr Dahlmann zou reageren...Bij het weggaan sloot hij ook de geheime spiegeldeur achter zich, waarmee hij de intelligentie van zijn toekomstige schoonvader even op de proef wilde stellen.

Inderdaad: toekomstige schoonvader, verdomme! Want dat hij blindelings in de val was getrapt van een bende complotterende engeltjesmaaksters werd hem nu onderhand wel duidelijk...