C55BIS. DE RATTEN VLUCHTEN NAAR ODESSA...     

Twee maanden nà de landing van de geallieerden in Normandië was het zelfs tot het gros van de nazibonzen doorgedrongen dat ze de oorlog zouden verliezen. Gezien Roosevelt en Churchill tijdens de conferentie van Casablanca (januari '43) beslist hadden enkel een onvoorwaardelijke overgave van de As-mogendheden (Duitsland ,Italïe en Japan) te aanvaarden, wisten Hitlers acolieten dat zij nà de instorting van het Derde Rijk op geen mededogen moesten rekenen. Hen wachtte de dood, of minstens een zware straf. Tenzij ze konden onderduiken of naar een veilig ver land vluchten. Hoe mondmoedig ze ook beweerden hun nazi-idealen totterdood te verdedigen, kozen de meesten  toch maar voor de tweede oplossing.      

Een vlucht op dergelijke schaal moest echter degelijk voorbereid worden en voor zoiets was je bij de Duitse geheime diensten aan het goede adres. Tijdens een geheime conferentie in Straatsburg (augustus '44) legden de Gestapo en de Sicherheidsdienst de drie grondslagen vast voor een gelukte "verdwijning": een reusachtig bedrag aan goud en vreemde deviezen, plus een nieuwe onverdachte identiteit, plus een veilige ontsnappingslijn met onopvallende tussenstations onderweg. Bij velen moest ook de okseltatoe met hun bloedgroep worden weggewist. 

Valse papieren maken was geen probleem. Daarenboven kon men putten uit de stock aangeslagen paspoorten van overleden politieke gevangenen, joden en "Fremdarbeiter". Vanaf begin '45 was iedere nazi-potentaatje voorzien van een tweede identiteit. Hun gezin echter nog niet, en dat zou veel kopstukken noodlottig worden.                                                              

Voor de organisatie van de ontsnappingslijnen naar buurlanden werd een "firma" opgericht :"Die Schleuse" (de sluis). Die zorgde voor het op poten zetten van een paar gasthofketens naar het noorden (Denemarken via Flensburg), het zuiden (Oostenrijk via Kufstein, of Zwitserland en Italië via Bregenz, Tarvisio of de Brenner) en het westen (Frankrijk en Spanje). Na de ineenstorting van het Derde Rijk slaagde dit bedrijf er eveneens in de hulporganisaties van het Vaticaan, het Rode Kruis en Caritas binnen te dringen en voor eigen nut te misbruiken.

Vanaf herfst '48 zorgde daarenboven een àndere firma -"Die Spinne"- voor een evacuatie naar landen bùiten Europa (zoals Syrië, Egypte en Argentinië), terwijl de oud-SSers hun eigen organisatie oprichtten: ODESSA. Dit stond voor "Organisation der ehemaligen SS-Angehörigen" en hield zich "officieel" bezig met het bekostigen van de verdediging van oud-SSers voor de rechtbanken, alsook het verstrekken van sociale steun aan de familie van hun gesneuvelden en "vermisten". Met dat laatste werd echter in hoofdzaak de voortvluchtigen bedoeld die door toedoen van ODESSA naar het buitenland waren versluisd...Daarbij werkte de organisatie samen met "vriendenkringen" zoals "Stille Hilfe" onder leiding van een adelijke dame (Helene Elisabeth ,Prinsess von Isenburg) of "Die Bruderschaft" van generaal Haso von Manteuffel. In Vlaanderen kon ze rekenen op het "Sint-Maartensfonds"...              

De geldmiddelen waarover de "ontsnappingsfirma's" beschikten hebben steeds tot de verbeelding gesproken. Zeker mag worden gesteld dat tijdens het laatste oorlogsjaar, vanaf de landing in Normandië enorme kunstschatten werden verzameld die voorlopig werden opgeslagen in zoutmijnen van de Beierse Alpen en het Harzgebergte ,alvorens deels een veilig onderkomen te vinden in Zwitserland en Zuid-Amerika. Daar werden ze sluiks verkocht tegen goud en edelstenen ,in kluizen opgeslagen of door stromannen in bloeiende bedrijven geïnvesteerd. Maar de hoofdkluif bestond uit tonnen valse Engelse ponden die door meester-valsmunters in een speciale afdeling van het concentratiekamp van Oranienburg werden gefabriceerd en op de persen van de Duitse Reichsbank gedrukt. Ze waren onmogelijk van echte te onderscheiden. Tijdens de aftocht van de verslagen Duitse legers uit Noord-Italië in april '45 zag de SS zich gedwongen een gedeelte van zijn oorlogsbuit te dumpen in de Toplitzsee van het Salzburger Totesgebirge. Een paar kisten met valse ponden werden in de loop van de volgende jaren door verwoede schattenjagers terug opgevist, maar er moet ,ook nu nog ,veel méér op de bodem liggen...Zegt men...

Een ànder enigma (of noem het een komplottheorie) gaat over de twee Duitse U-boten (waaronder de "U-977"  ,zie Wikepedia)) die op 23 en 29 juli '45 vóór de kust van Patagonië in de Bahia Grande(Argentinië) opdoken. Hun lading - "een honderdtal zeer zware kisten" - werden op acht vrachtwagens naar de estancia "Lahusen" in het binnenland vervoerd, samen met een kleine tachtig "hooggeplaatste nazi's"...zegt men ! Wie waren deze mannen ? Natuurlijk Martin Bormann met zijn gevolg, of wat dàcht je!  Aan komplottheorieën was er destijds geen gebrek !                      

Want dat Bormann ,Hitlers adjunct ,niét bij de laatste gevechten in Berlijn gesneuveld is staat voor veel onderzoekers vast. We weten dat hij op 1 mei om 20.30u, nà Goebbels' zelfmoord, met zijn SS-garde uit de bunker onder de kanselarij naar het westen was uitgebroken en lang werd aangenomen dat hij daarbij sneuvelde. Zijn "lijk" bij de uitgebrande pantserwagen naast de Spandaubrug werd evenwel nóóit officieel geïdentificeerd en hier begon zijn ware mythe.

Hij zou de noordelijke vluchtroute over Flensburg naar Denemarken gevolgd hebben om daar vijf weken in een SS-hospitaal onder te duiken. Door een getuige herkend, vluchtte hij samen met twee collega's terug naar Duitsland en zakte via de Gasthofketen traag af naar Insbruck. Eens over de Brenner werd hij van het ene Italiaanse klooster naar het andere geleid en daarbij op twee plaatsen herkend: eind '45 in Merano en begin '46 in Genua bij het inschepen naar Corsica. Van daar bracht een kustvaarder hem naar Spanje waar vrienden van Leon Degrelle hem eind '47 onder de naam van "Juan Keller" op de boot naar Buenos Aires zetten...Alleszins een mooi verhaal. (zie wikepedia...) Wat er ook van zij, officieel is Bormann nà de oorlog nergens meer onder zijn échte naam in het openbaar verschenen, en mocht hij inderdaad de slachting van Berlijn overleefd hebben dan is hij nu (als plus-honderdtwintigjarige) toch definitief dood en begraven ! 

Tijdens het laatste oorlogsjaar hadden de geallieerden samen met de sovjets moeizaam een lijst opgesteld van 150.000 oorlogsmisdadigers, Rijksduitsers en hun vreemde collaborateurs samen. Na mei '45 moest deze dringend geactualiseerd worden omdat, ten eerste, de misdaad de laatste maanden zeer welig had getierd en, ten tweede, de helft van de vermelde personen ondertussen óf gesneuveld was óf zich van kant had gemaakt. Het gros van de overlevenden zat echter met valse papieren ondergedoken te wachten om bij de eerste de beste gelegenheid Duitsland te verlaten.            

Naar schatting konden ongeveer een 50.000 nazi's van de ontsnappingslijnen gebruik maken. Wat niét wil zeggen dat ze uiteindelijk aan een bestraffing ontsnapten: Adolf Eichmann is daarvan een goed voorbeeld. Na de Duitse overgave zat hij een tijdje onder een valse naam vast in een Beiers SS-gevangenkamp. Na een verklikking hielpen zijn collega's hem op 5/1/46 ontsnappen en kwam hij gedurende 4 jaar aan de kost als kippenkweker in Kohlenbach bij München. Ging in 1950 failliet en deed beroep op "Die Spinne", die hem via de Vaticaanse vluchtlijn naar Genua smokkelde. Daar scheepte hij als Richart Klement in op de "Giovanna C" naar Buenos Aires, waar hij zich gedurende jaren nauwelijks in leven kon houden. Uiteindelijk werd hij daar door de Mossad ontdekt, ontvoerd en in Israel na een showproces opgehangen.        

Ante Pavelic, de bloedige Ustachi-Führer van de marionettenstaat Kroatië, ontsnapte evenmin aan zijn gerechte straf. Deze ultra-katholieke tiran is hier minder gekend, maar in de Balkan des te beter. Door toedoen van zijn beschermheer Mussolini en onder druk van het Vaticaan werd hij in '41 tot staatshoofd van Kroatië gebombardeerd. Zijn specialiteit was immers de massabekering van de Joegoslavische ethnische minderheden tot het ware geloof, volgens een stereotiep recept : zijn ustachi omsingelden eenvoudig 's nachts een Servisch-orthodox dorp en lieten de inwoners de keuze tussen het doopsel of het nekschot. De troepen van Dokter Pavelic vermoordden met de zegen én de steun van de Kerk tijdens hun "kruistocht" in vier jaar tijd 500.000 weerspannige Serviërs, moslims en joden. Paus Pius XII ontving "zijn beste missionaris" tweemaal in privé-audiëntie, ondanks hij goed wist welk vlees hij in de kuip had.              

Toen Pavelic begin mei '45 met zijn 80.000 ustachi voor het Rode Leger en Tito's partizanen naar Oostenrijk vluchtte, wist hij dan ook dat hij vast op de Vaticaanse hulp kon rekenen: bij zijn vertrek uit Zagreb had hij immers in het Franciscaner klooster als onderpand de helft van zijn oorlogsschat achtergelaten. De àndere helft (twee vrachtwagens) gaf hij in augustus '45 in handen van de Britse bezettingsautoriteit in ruil voor de nodige discretie ten overstaan van Tito die zijn uitlevering eiste. Deze kreeg dan in oktober '45 ook te horen dat in de Britse zone geen Pavelic te vinden was: juist, want de twee vrachtwagens verdwenen naar Italië. Samen met Pavelic ,die via het Kroatisch College bij het Vaticaan valse papieren ontving van het Internationale Rode Kruis en als priester vermomd onderdook in het San Giornamo klooster. Ook een duizendtal van zijn naaste medewerkers kregen van het "Vaticaans Commissariaat voor Vluchtelingen", dat onder toezicht stond van de staatssecretaris voor humanitaire acties Monseigneur Giovanni Montini (de latere paus Paulus VI )via de Kroatische afgevaardigde bij het Rode Kruis een nieuw "Nansen-paspoort"...                  

Op den duur werd de Vaticaanse bodem Pavelic toch wat te heet onder de voeten en daarom zetten zijn beschermheren hem in '47 op de "Andrea Gritti" naar Argentinië. Daar bombardeerde generaal Perón hem tot zijn "Raadgever voor Binnenlandse Veiligheid" en in deze hoedanigheid slaagde hij erin 35.000 visa te verkrijgen voor zijn in Italië achtergebleven landgenoten.                        

Tien jaar later werden zijn slachtoffers dan tóch eindelijk gewroken: een commando van de Mossad slaagde erin Pavelic in Buenos Aires neer te schieten. Maar de man was taai en overleefde half verlamd de aanslag. Nauwelijks hersteld vluchtte hij naar Franco-Spanje waar hij ten slotte op 29 december '59 aan zijn verwondingen overleed, 15 jaar na Hitlers dood...            

Veel van de +/- 50.000 nazi's die, zoals Pavelic, van de vluchtlijnen gebruik maakten, hielden het niét zolang uit. Ze werden óf onderweg reeds opgepakt, óf in hun schuiloord vermoord door "wrekers"...(zie deel 353 hierachter) Nà 1948 kregen ze te doen met de Mossad. Om aan deze expeditieve berechtingen te ontsnappen gaven velen er nà 1950 de voorkeur aan met de nieuwe justitie van Oost- en West-Duitsland over de voorwaarden van hun terugkeer naar het vaderland te onderhandelen. Het gros kwam er met een lichte straf vanaf.