C58     BITTERE WRAAK...

             Op de weg terug, 26 september '45...

Het zal wel aan het slechte slapen gelegen hebben van al de vorige nachten, want tegen de middag begonnen de dreigementen van Hélène om hem als oud-Langemarcker te verklikken, aardig zijn gemoedsrust te ondermijnen. En instinctmatig was hij op uitkijk gaan zitten in de zon tegen de achtergevel van de kantine, als wilde hij van daaruit haar snode plannen doorkruisen. Anderzijds verwachtte hij ieder ogenblik een kreet te horen uit de latrine wat verderop, waar één of àndere nieuwsgierige snelschijter tussen zijn billen door de drop van zijn bommen zou gevolgd hebben...Flatch, op de bruine smoel van een dooie Corsikaan ! Misschien zag hij spoken, maar het leek hem dat menig bezoeker met een normale rode kop naar die toiletten liep en er lijkbleek weer uit kwam !

Eén ding was zeker: aan de verpletterende druk om ontmaskerd te worden, hetzij als SS-er, hetzij als moordenaar van twee bekakte Corsikaanse boeven, zou hij niet nóg een week langer kunnen weerstaan ! En het werd hem steeds duidelijker dat énkel vluchten een uitweg kon bieden. Zo rap mogelijk vluchten uit dit verdomde kamp, waar hij met zijn stomme kop blindelings in de val was gelopen !

Het moest toch mogelijk zijn zich zo lang in het bos rond het goederenstation te verschuilen en - gemengd tussen de grote troepen vertrekkende D.P.'s - sluiks op de eerste trein te springen die naar het westen reed ?...

De rest van de dag ging hij voorzichtig op verkenning in de richting van dat goederenstation. Buiten het kamp geraken ging als een fluitje van een cent: de wacht slikte probleemloos zijn smoesje dat hij bij het station zijn polshorloge verloren was. Hij kreeg een stempel op zijn arm als vrijgeleide om straks weer binnen te kunnen. En in het dichte dennenbos rond het station waren er een massa verdoken hoekjes waar hij vlug een schuilhutje zou kunnen bouwen. Voor iemand als hij, die dagenlang bij vrieskou op de Russische toendra in een afgedekte schutterskuil had gelegen, zou deze schuilplaats hier wel een luxehotel lijken !

Maar 's avonds, aan de bar van de kantine kreeg hij van Penny flink de wind van voren !

" Zijt ge nu helemaal zot geworden ?! Lijk een indiaan in een koud vochtig bos gaan slapen als ge hier gratis een warme kost en inwoon krijgt ?! Uit angst dat die twee gasten komen bovendrijven en met een vuile vinger naar ons gaan wijzen ?! Gij zijt niet goêe zeker ?! Met al de bluskalk die ze twee-driemaal daags in die sleuf strooien, kan dat nog maanden duren vooraleer die lijken gas genoeg maken om boven te komen ! Daarbij, als ge nù moest gaan lopen dan geraakt ge lijk een opgejaagde zwerver helemaal op den dool !"

" En wat doet ge dan met Hélène en al haar dreigementen ? Oók de kop inslaan en in de gracht kappen ?"

" Zo te zien heeft dat mens voor het ogenblik wel wat ànders aan haar hoofd ! Zie haar daar maar eens met haar schab staan draaien voor de ogen van haar kaki geilaard ! Miljaarde ! Die buikdanseressen destijds in Praag kunnen er nog serieus iets van leren !"

"Mijn gedacht verkoopt ze al die show om óns de ogen uit te steken, en mij in de eerste plaats !"

Heidi, die met stijgend plezier discreet het hitsig commentaar van haar goede klanten op het geflirt van haar bazin had gevolgd, deed plots een duit in het zakje.

" Dat gaat een mooi koppel worden, nietwaar ?!... Volgende maand gaan ze zich officieel verloven ! Ja-ja ! En als alles goed gaat kan Eyleen na nieuwjaar als 'warbride' met haar 'Boss' naar Canada vertrekken !" En wat giftig voegde zij eraan toe: " Ze heeft er in elk geval moeite genoeg voor gedaan !..."

De mannen monkelden: " Ach du ! So'n böses Mädel !" Of de jaloerse Heidi niet aan een fles Schnaps kon komen, vroeg Joseph, om op het geluk van het jonge koppel te drinken ? "Geld spielt keine Rolle !" zei hij gul.

Dat laatste hoorde die stoute Heidi graag, zie ! Want nog geen vijf minuten later kon het feest beginnen.

En toen Penny Joseph dan ook nog verwittigde dat hij met zijn twee vrienden morgenmiddag naar Marseille ging vertrekken, dronken zij zich, toostend op hun oude en onsterfelijke kameraadschap, een flink stuk in hun kraag !

Jos ontwaakte moeilijk, met een zware kater in zijn kop en een bonkende buikpijn. Toen hij na een tijdje verschrikt merkte ook nog blind te zijn op één oog, wist hij onmiddellijk de schuldige te vinden: Heidi natuurlijk, met haar vervalste Schnaps uit de sluikstokerij !...Het zicht uit het àndere oog was ook al aan de wazige kant... Verdomme zeg, blind worden ! Dat moest er nog bij komen, na het verlies van zijn ene poot ! Dan kon hij er beter meteen een eind aan maken !... Wat een rotleven toch !

Tastend aan zijn blinde oog voelde hij plots de kleverige korsten en ontdekte bijna opgelucht het bloed op zijn vingertoppen...Op zijn voorhoofd voelde ook het verband danig vochtig aan...En langzaam drong het warme besef tot hem door dat enkel zijn hoofdwond weer was opengegaan en het bloed op zijn ooglid was gestold. Dus was hij hoogstwaarschijnlijk tóch niet blind aan 't worden ! Godvermiljaarde, wat een geluk !

Op zijn nieuwe Corsicaanse polshorloge was het kwart voor tien, 's morgens blijkbaar...Hij kon zijn laatste K-rantsoen meenemen naar de kantine en die droge koekjes met bakken koffie doorspoelen...En meteen Heidi eens flink uitkafferen om de rotzooi die ze hem gisterenavond voor Schnaps had opgesolferd !

De kantine was op dit uur ver leeg en Heidi ontbrak in het beeld. Hélène niét, en ze had hem direct in de mot toen hij, de zakdoek op zijn blinde oog houdend, wankel tussen de tafeltjes door op haar af laveerde.

" Wat hebt ge verdikke nu weer aangevangen ?!" Erg bemoederend klonk dat alvast niét.

" Och, waarschijnlijk gisterenavond met mijn zatte botten mijn kop gestoten tegen de brits bóven mij... Ik denk dat de wond op mijn schedel terug is opengereten..."

" Man-man, hebt ge dat alléén gevonden !" Wat een pinnig wijf, zeg: waarschijnlijk ook slecht geslapen bij haar bruine beer ! " En dan mag ik die vuiligheid weer repareren zeker ?" Klonk daar niet wat medeleven door ?

" Ja, als ge dat tenminste beleefd vraagt !"

Ze glimlachte wat grimmig en ging aan de slag met haar geliefde EHBO-kist. Toen ze na tien minuten het nette resultaat keurde, zei hij prijzend: " Hélène, er is een goede verpleegster aan u verloren gegaan..."

" Ja, en een goede privé-secretaresse ook, als ge mij vorig jaar meegenomen had naar Berlijn ! Maar in de plaats daarvan heb ik mij, door uw schuld, maandenlang door Meyer, die oude geilaard van de S.A., moeten laten bepotelen lijk een hoer ! En dat enkel en alleen om mijn postje in de kantine te kunnen behouden !"

" Och, ge mocht al blij zijn dat ge destijds niet in Berlijn zijt geraakt ! Alle vrouwen zijn dààr door de Russen zwaar verkracht, als ze al niet stierven tijdens de gevechten of zelfmoord pleegden !"

" Het is in elk geval uw schuld dat ik destijds dat brandmerk kreeg van 'druipster', of niét soms !? Terwijl het lang niet zeker was dat ik de ziekte had..."

" Waart ge in Berlijn geweest, dan had ge zéker het spek aan uw broek gekregen: een Mongoolse geslachtsziekte óf zwanger van een Tartaar, óf allebei !"

" Man, dat zijn allemaal supposities, en woorden in de wind ! Maar dat Leon mij die ziekte aan de hand deed is géén suppositie: dàt staat vast !"

" Holà, madam: dat staat niét vast ! En verre vàn zelfs! Want vorig jaar in Berlijn kon ik bij de S.D. uw dossier inzien...Daarin stond dat gij in Terneuzen een drukke matrozenkroeg uitbaatte..."

" Pardon: een Bodega !" zei ze gepiqueerd.

" Bon, Bodega voor mijn part !...En dat ge een losse liefdesrelatie had met een bootsman van de Kriegsmarine. Die patrouilleerde dagelijks met een mijnenveger tussen Vlissingen en Antwerpen heen en weer en had in elke haven een lief " (Dat laatste fantaseerde hij er maar bij om zijn argument mooi af te ronden...)" Maak het dus aan de ganzen wijs dat ge in dàt milieu en met zó'n losbandig leven nooit de ziekte hebt opgescharreld ! Terwijl Leon in feite nog maagd was..."

Ze haalde de schouders op: " Het is juist in MIJN milieu dat ge leert opletten, onnozelaar ! Gastjes lijk Leon, die pas beginnen te experimenteren, lopen rapper op een 'bec-de-gaz'...Want met al die uitvluchten bewijst ge enkel dat ge van druipers niets afweet, vent ! Neem het dus maar aan van een specialiste: die ziekte breekt uit, met jeuk en ontsteking en heel den bataclan, op ongeveer vier à zes weken nà de besmetting. Wat bewijst dat Leon dus niet door mij besmet werd, want ik kende hem nog geen drie dagen toen hij al jeuk aan zijn fles kreeg !...

"Dat bewijs kunt ge ook omdraaien hé ! Toen die doktoor tijdens hetzelfde onderzoek ook bij ù dien druiper vaststelde, kont ge niet door Leon besmet zijn, want hij kende u nog geen drie dagen !"

Deze drogredenering sloeg haar evenwel niet van haar sokken: " Laat hem dus maar eens héél goed nadenken met wie hij zo'n maand voordien heeft liggen smossen, inplaats van mij direct de schuld te geven !"

" Leon is gesneuveld." onderbrak hij haar kil.

" Da's jammer... Maar geluk bij een ongeluk : dan kan hij van de jeuk aan z'n pietje alvast niet meer  wakker liggen !"

Als grafschrift kon dat tellen...

Kort na de middag nam hij afscheid van Penny. Die zou samen met een dertigtal àndere kandidaten voor het Legioen in vier camions via Metz naar Marseille rijden om daar in te schepen naar Algiers. Veel wisten ze elkaar niet meer te vertellen, dus sneed Joseph maar zijn dispuut met Hélène aan om de tijd te doden. Toen ook die bron droogviel pikte Penny vlot in: " Nu hebt gij haar in de tang, hé !"

" Hoezo ?" vroeg Joseph verwonderd.

" Natuurlijk ! En nog geen klein beetje ! Of ze de ziekte destijds kreeg van haar losbandige bootsman of van de maagdelijke Leon, doet niets terzake ! En nog minder of Leon zaliger door hààr besmet werd of omgekeerd. Want zoals gezegd: hij is dood...Enkel het feit blijft dat ze vorige september ontegensprekelijk een druiper hàd ! En daar waarschijnlijk ondertussen nog niet compleet van is genezen, gezien haar wilde levensstijl tot nu toe, en het nijpend gebrek aan gepaste medicamenten tijdens de laatste twaalf maanden...Luistert, makker: als ge haar de mond wilt snoeren moet ge haar énkel op de man af vragen of haar huidige kaki vriend van haar ziekte op de hoogte is ! En of een druiper geen beletsel is om als 'warbride' naar Canada te emigreren ? Daarna zult ge van haar geen last meer hebben, gelooft mij !"

" Tenzij ze mij natuurlijk door een paar losse vrijers óók in de latrinegleuf laat kappen !"

De volgende morgen bij de koffie volgde Joseph tóch maar de raad van zijn vriend op en stelde Hélène voor het blok: of haar 'chéri' van die druiper afwist ?

Hij zag aan haar blos dat haar frank héél rap viel, maar ze herpakte zich onmiddellijk: " Anders zoudt gij het hem wel eens gaan uitleggen, zeker ? Verloren moeite, vent: ik ben daar volledig van genezen ! De Britten hebben immers daartegen een wondermiddel uitgevonden. Of hebt ge nog nooit van peniciline gehoord, boerke ?"

Schaakmat ?...Nee hoor ! " Proficiat met uw genezing, beste Hélène, maar dat vroeg ik niet: weet uw verloofde van uw...laat ons zeggen 'vrolijk verleden' ? 'Losbandig' klinkt zo prekerig hé...Hebt ge hem niet een te rozig beeld opgehangen van uw vorig leven ?...Hallo ?...Als ge goed begrijpt dat die rauwe openbaring hém zou kunnen kwetsen - héél érg zou kunnen kwetsen, bedoel ik - dan kunnen wij misschien tot een akkoordje komen, wat denkt ge ?...Gij zwijgt over mijn SS-verleden, en ik zwijg over uw...heu ...jeugdzonden ? Of hoe ge dat ook wilt noemen..."

Ze keek hem star in de ogen, maar Joseph wist dat het achter het rimpelloze voorhoofd verwoed knetterde. Tenslotte krulde er een zure glimlach om haar lippen, en terwijl ze onder de toog reikte zei ze poeslief: " Schat, wat drinkt ge op mijn kosten ?"

" Boh, "deed hij opgelucht: " Zolang het geen vergif is...Okee, als pousse-café dan maar..."

" Maar dan had ik wel graag dat je zo rap mogelijk uit het kamp zoudt verdwijnen..."

" Als het van mij afhangt: liever vandaag dan morgen, schat ! Maar jammer genoeg bepaalt Bibi het 'Fahrplan' van de treinen niet. Ge hebt het zelf gezegd: de eerste die van Lüneburg richting Brussel vertrekt is maar gepland voor binnen een week...Zolang zullen we toch nog op elkaars gezicht moeten zien, vrees ik !"

" Och, da's niet gezegd...Er rijdt regelmatig een camion van ons kamp naar een depot in Verviers, bij Luik, om de kantine te bevoorraden met waren die niet door de normale appro-keten van het Brits-Canadese leger geleverd worden. Zoals echte bonenkoffie, want die kaki's drinken enkel thee en daar moeten de meeste D.P.'s niks van hebben. En vooral de Fransen smoren veel liever onze 'Groene Michel' dan die zoete rommel van de Yanks...Onze zestonner rijdt voor alle veiligheid mee in colonne met de 'Red Ball Express', om onderweg niet overvallen en geplunderd te worden. In twaalf uur is hem dààr, terwijl de normale marchandisetrein met de D.P.'s er het dubbele over doet. En 'surtout', ge hebt in de camion van niemand last want negen kansen op tien zijt ge de enige passagier. Als ge uw strozak meeneemt in de laadbak vanachter, zult ge nog nooit zo luxueus in een 'couchette' gereisd hebben !"

" Zoveel reklaam maken omdat ik niét op de normale trein zou wachten: vindt ge zelf niet dat daar een reukje aan zit ? Zijt ge werkelijk zó bang van mij dat ge zo rap van mij verlost wilt worden ? Ge betrouwt het blijkbaar niet dat ik zó lang ga zwijgen over dien druiper ? Ge hebt ongelijk, schat ! Meine Ehre heisst Treue !"

Stijf rechtop stapte hij de kantine uit.

Buiten was het druk bij de latrine. Maar niet om die te gebruiken, schijnbaar...Bij nader toezien leek een zestal Duitse krijgsgevangenen druk in de weer om met bootshaken een zwaar pak uit de sleuf te sleuren...Joseph begreep plots dat Penny er met zijn theorie over de gasproductie van lijken een flink stuk nààst zat en maakte ijlings rechtsom.

" Hélène, voor mij één enkele rit naar Luik ! Nù !!"

In de late namiddag kreeg hij bevestiging: nog dezelfde avond om zeven uur kon hij mee met de camion die hier vlak vóór de kantine zou vertrekken. En er zou hem zelfs een P.O.W. (Prisoner Of War) helpen met zijn strozak en zijn bagage ! Van service gesproken ! Hélène was daarenboven zo vriendelijk een lunchpakket te beloven voor onderweg: als hij op tijd even zijn veldfles bracht kon ze die vullen met verse bonenkoffie...

" Met melk en suiker ?" vroeg ze nog. Zo te zien was nu alle wrok verdwenen...

Om zes uur schoof hij nog vlug in de keuken aan voor warme soep en zijn dagelijks K-rantsoen. Met daar bovenop nog het copieuze lunchpakket van Hélène voor onderweg zou hij het wel een tijdje kunnen uitzingen !...Op de grote ingekaderde landkaart tegen de muur had hij de vermoedelijke reisweg nagekeken en de afstand tussen de voornaamste steden genoteerd.

Autobahn Lüneburg - Soltau - Hannover: 125 km.

Autobahn Hannover -Stadthagen - Bielefeld: 115 km.

Autobahn Bielefeld - Dortmund - Wuppertal: 135 km

Autobahn Wuppertal - Köln - Aachen: 115 km

Het korte stuk verder over de Belgische grens naar Verviers interesseerde hem in feite niet. Hij was vast besloten lang vóór de grens uit de camion te verdwijnen en een voorlopig onderdak te vragen bij Jupp Deutinger in Porz. Dat gat moest ergens een beetje ten zuiden van Köln liggen, maar op de kaart was het niet te vinden...Hoe dan ook, tot Köln was het een 450 km: in colonne dus iets van een dikke 12 uur rijden. Zonder ongelukken kon hij daar bij de eerste klaarte van de nieuwe dag aankomen en op basis van een rudimentaire oriëntatie ter plaatse beslissen of hij best vóór of nà de Rijn kon 'uitstappen'...

Stipt om kwart vóór zeven hielp de P.O.W. hem in de laadbak, waar zijn bedje al 'knus' in een brede spleet tussen de kisten gespreid lag...Vluchtig maakte hij van vér kennis met de twee jonge Canadese chauffeurs die echter deden of ze hem niet zagen staan: hartelijk was ànders !...Die twee gingen elkaar onderweg waarschijnlijk aflossen: de weelde van het soldatenleven in vredestijd. Nu enkel nog het dekzeil over de lading aanspannen en klaar was Kees !

De 'luxueuze couchette', waar Hélène zo begeesterd over had opgeschept, verschafte zijn ribbenkas maar een héél relatief genot ! De baan moest er bijwijlen wel érg slecht bijliggen om de lading in de kisten rondom hem zo te laten daveren en...rinkelen...Rinkelen, verdomme ? Hij begon er op den duur écht op te letten, en inderdaad: dat rinkelen kon énkel van kristalglazen voortkomen...En dat ànder trillend geklipper deed hem duidelijk aan stapels borden denken ! Ook een idee, zeg, om al dat - hoogst waarschijnlijk dure - gleiswerk toe te vertrouwen aan die twee debiele Fangio's in de stuurhut!

Gelukkig geraakten ze na een half uur op de Autobahn en schokte de vrachtwagen énkel nog als ze te onvoorzichtig over dicht geworpen bomtrechters hosten. Uit het golvend geronk van optrekkende automotoren kon hij opmaken dat ze nu in colonne reden en dat gaf inderdaad een goed gevoel. Zó goed dat hij bijna wegdommelde. Maar dààr vond hij het nog te vroeg voor. Hij besloot dus zich wat meer op de wereld buiten te concentreren en te trachten een glimp van de weg of het landschap rondom op te vangen... Kwestie van eens te kijken of ze inderdaad de weg volgden die hij voor ogen had...

Telkens als hij, op zijn knieën zittend, met zijn schoft het dekzeil omhoog forceerde, kon hij door het achterruitje van de stuurcabine in het felle licht van de onafgeschermde koplampen een vlek betonbaan zien en de rode standlichten van de camion die vóór hen reed...Lang was dat niet vol te houden want de snerpende wind in zijn gezicht deed zijn ogen te fel tranen...Dan maar liever proberen om tussen het gespannen dekzeil en de kistdeksels even naar achteren te kruipen ?

Halverwege sjeesde de vrachtwagen plots weer over een slecht gevulde bomtrechter en beukte Joseph met zijn schouder zo zwaar op de grote biezen mand waarop hij lag dat het deksel krakend inzakte. Te oud ,waarschijnlijk, en te erg verdroogd: een paar wissen twijgen verpulverden zelfs onder de druk van zijn knuisten toen hij poogde zich weer op te richten. Zijn hand, die steun zocht op de inhoud van de mand, voelde bolle vormen omwikkeld met krantenpapier...Metalen koffiekannen, zou je zeggen...In elk geval tafelgerief, en dubbele kandelaars...

Het vroeg heel wat moeite om zich uit die ingezakte mand te bevrijden, en onder het zeil verder naar achteren sluipen bleek op den duur óók al onmogelijk. Komaan, dan maar terug naar zijn bed...en een goede teug koffie nemen om van de inspanningen te bekomen !

Zijn verkenning scheepte hem wel met méér vragen dan antwoorden op. Eerst en vooral kreeg hij het gevoel hier in die laadbak gevangen te zitten. Het dekzeil was zo stevig over de lading gespannen, dat hij in noodgeval enkel zou kunnen ontsnappen door het met een flink mes stuk te ritsen. Dat gaf géén veilig gevoel, vooral omdat hij geen mes bij de hand had...Het Zwitserse, dat hij uit de 'wandeluitrusting' van Herr Dahlmann had gepikt, zat ergens onderin zijn plunjezak verstopt. Dat kon hij beter straks eens opdelven, of ànders een scherp tafelmes recupereren van het bestek in de rieten mand...

Wat hem nog méér intrigeerde was heel die lading van dure eetserviezen...Waar haalde Hélène en haar bruidegom die in godsnaam vandaan ? Want dat dit deel van de zending iets was van hén persoonlijk, en niét van de officiële militaire overheden van het kamp, leed in Josephs ogen geen enkele twijfel. Dat ze die van rijke Duitse families gestolen zouden hebben, vond hij echt te vérgezocht...Gekocht, dus, of beter gezegd: 'getauscht' tegen eten, zoals hij en Weintraub laatst in Steglitz nog zélf hadden gedaan...Vijf boekjes tegen een paar dozen vlees en wat 'butter-spread'...Iets wat die jood bij wijze van spreken óver had van zijn weekrantsoen...

Maar een camionlading luxe-serviezen hadden Hélène & C° niét kunnen tauschen door hun eigen buikriem wat aan te spannen, hé ! Die hadden zij natuurlijk 'betaald' met ruilgoederen uit hun 'officiële' Displaced Persons depot! Alhoewel...zo'n massa eten konden ze onmogelijk uit hun voorraadkelders verduisteren zonder bij hun oversten de aandacht te trekken...Ze hadden dus...heu...ze hadde...

Plots viel het hem op dat zijn aandacht aanhoudend wegzakte, het hem steeds moeilijker werd zijn ogen open te houden en zijn gedachtengang logisch te ordenen...Nog even flitste het door zijn hoofd dat hij misschien wel bedwelmd werd door de uitlaatgassen van de camion, maar had geen zin om zich nog langer tegen de troostende slaap te verzetten...Als Hélène dacht gelukkiger te worden indien ze een naamloze zwerver liet vergassen door twee criminele melkmuilen: ze dééd maar...Het was een zachte dood, wist hij...

Hij merkte na een tijdje dat zijn schouder flink pijn deed van het liggen, en hij overigens te stijf was om zich op zijn rug te draaien. Maar voor de rest werkte zijn kop weer normaal en leek hij eerder uit een verkwikkende slaap te ontwaken. De camion stond stil, stelde hij vast. Ongelovig tuurde hij naar de radium wijzerplaat van zijn polshorloge, pardon: het horloge van die Corsikaanse strontboer...Half één ?...Hoe kàn dat nu ?! Al bijna zes uur onderweg ? Verdomme, dan had hij inderdaad een flink tukje gedaan, zeg ! Zes uur ! Dat was niets voor hém...

Bewust nam hij de tijd om even de mist uit zijn kop te laten optrekken. Eerste vaststelling: hij was niét gestorven, ook al herinnerde hij zich vaag, een vijftal uur geleden, dat wegzakken in de dood...Hélène die hem zogenaamd moedwillig liet vergiftigen met de uitlaatgassen van de camion door die twee kaki huurmoordenaars in de stuurcabine...Maar dan was het wel héél vreemd dat hij, na vijf uur verblijf in deze rijdende gaskamer, plots weer kiplekker verrees...Tenzij er natuurlijk van vergassen helemaal geen sprake was geweest...

Hij wou met een goeie slok lauwe bonenkoffie de vuile smaak in zijn mond doorspoelen, toen hij op het laatste moment terugschrok. Dàt was het natuurlijk ! Het gulle gebaar van Hélène om oude wrok te doen vergeten ! Die feeks had zonder twijfel een pak aspirines in zijn koffie opgelost toen ze zijn veldfles vulde ! En waarschijnlijk ook gemengd tussen de vleespaté van zijn lunchpakket, al was het in zijn schuilplaats nu nog te donker om dat te onderzoeken ! Wilde ze hem met die overdosis slaappillen écht vermoorden ? Misschien wél, kwestie van voor goed van zijn bedreiging verlost te zijn...Maar het was ook mogelijk de bedoeling geweest hem énkel onder verdoving te houden tot in Verviers...Dààr konden de twee chauffeurs hem, als oud-SSer, bij wijze van spreken moeiteloos overdragen aan de Belgische Rijkswacht... Godvermiljaarde, wat een vals, wraakzuchtig rotwijf was me dàt, zeg !

Hij hoorde de twee chauffeurs naast de laadbak druk in een soort Frans discuteren, instappen en de motor opstarten. Vijf minuten later vertrok de colonne, en Joseph had de indruk dat 'zijn' camion nogal dicht bij de kop reed...Dóór de spleet onder het dekzijl zag hij, via de achterruit van de cabine, de grote verlichte wegwijzer op zich af komen waarop hij in de vlucht kon lezen:

"P.O.L.-STATION BIELEFELD EXIT", met een pijl.

In kamp Lüneburg had hij al de betekenis geleerd van de afkorting 'P.O.L.': Petrol, Oil en Lubrifiants. Of anders gezegd: de klassieke 'Raststädte' van vroeger... Hém interesseerde vooral de bevestiging van zijn vermoeden: na zes uur rijden waren ze Bielefeld voorbij en hadden ze dus een 230 kilometer afgelegd in de goede richting ! Zonder ongelukken konden ze zowat binnen vier uur in Leverkusen zijn, vlak voor de Rijn. Daar zou de 'Red Ball Express' ook wel even uitblazen, vooraleer de sprong naar Verviers aan te vatten. Joseph wist dat deze rustpauze de laatste kans zou zijn om in de buurt van Köln ongemerkt uit de laadbak te ontsnappen...

Maar hij vond het nogal onnozel om, na alles wat hij met Hélène had meegemaakt en alle bedreigingen waaraan hij was ontsnapt, gewoon met een 'salut en merci' in de natuur te verdwijnen...Ergens moést en zou hij wraak nemen voor al het slechte dat zij hem had toegewenst ! Dat gaf hij haar op een briefje: dat mens moést en zou zich godvermiljaarde voor de rest van haar zondig leven haar snode moordplannen betreuren !...De vraag was natuurlijk: hoé leg je zoiets aan boord, een deftige wraakneming vanop 400 kilometer afstand ?!...Een berooide blinde passagier als hij...

Maar hij bleef maar koortsachtig voort prakkezeren hoe hij het haar betaald kon zetten. Zij had tenslotte hun akkoord verbroken en hem tóch als SS-er willen overdragen aan de Belgische Rijkswacht ! Nu dat mislukt was voelde hij zich ook niet meer gebonden te zwijgen over hààr 'zondig' verleden...Samengevat, en om te beginnen, kon hij haar per brief bij haar bruidegom én diens baas verklikken als gewezen lichte vrouw die een ziekte had op gelopen...'Venerial Disease' noemden ze dat in 't Engels, wist hij, en 'maladie vénérienne' in het Frans. Dat zouden die Canadezen zéker verstaan en daarmee kon Hélène haar droomhuwelijk op haar bil schrijven ! Verklikken vond hij wel niet erg edel en heldhaftig, maar hoopte tóch deze schande te overleven...

Er lag echter nóg iets op zijn maag...Dat zij een militaire camion vol kristalglazen en tafelzilver zomaar naar België kon sturen was op zich al hoogst verdacht en deed erg aan smokkel denken...Zoals gezegd: ze zal deze luxe-artikelen wel niet gestolen hebben, maar ze toch ook niet met haar zakgeld betaald, hé ?!...Daarbij had ze hem zélf verteld dat ze met die Canadese camion in Verviers koffie en sigaretten ging halen voor de cantine...Wie een beetje bij de pinken was kon natuurlijk van dat vervoer profiteren om ook een paar kartons met persoonlijke aankopen over de grens te smokkelen. Zaken die in België makkelijk en voor een klein prijsje te krijgen waren, zoals koffie en tabak...En waarvoor de Duitsers goud zouden geven. Of duidelijker gezegd: hun tafelzilver...

Niet slecht gevonden, dat carrousel ! Je koopt onder het mom van kantinelevering aan een klein prijsje koffie en tabak in België, en 'tauscht' dat met reuzenwinst bij de Duitsers tegen tafelzilver. Die verkoop je dan weer duur aan Belgische antiquairs en je wordt slapend rijk, of beter gezegd: stinkend rijk ! Het énige wat je moet hebben is een militair vervoer dat aan de grens praktisch niet gecontroleerd wordt en een naïeve jonge chauffeur die voor de brokken kan opdraaien indien hij tegen de lamp moest lopen ! Joseph kreeg bijna medelijden met die twee debielen in de stuurhut vóór hem...

Terwijl de vrachtwagen brommend voort reed en énkel af en toe teruggeschakeld werd voor een beschadigd wegdek, piekerde Joseph over een manier om Hélène een poot uit te vijzen, en nog liever twéé ! De grote hoeveelheid zilverwerk, die ze met deze zending verstuurde, kon nooit de oogst zijn van slechts een paar maanden 'tauschen'...Neen, daar had ze waarschijnlijk al een jaar aan gespaard, zeg maar sinds het begin van de Canadese bezetting en haar relatie met die kaki menagemeester. Indien het Joseph zou lukken deze deal te kelderen, kon dat haar nachtmerries voor de eerstvolgende jaren ruimschoots stofferen !

Bon, laat ons praktisch denken ! Deze lading mocht dus niet heelhuids in Verviers aankomen ! Met àndere woorden: ze moest onderweg vernietigd worden ! Verbranden ! En nog vóór de Rijn, want verder reed hij niet mee. Een brand leek de meest voor de hand liggende oplossing: zijn strozak, die kartons en de houten kratten vormden een gedroomde vuurketting om een volle brandstoftank te doen ontploffen...En als vertraagde ontsteker dacht hij onmiddellijk aan de kaarsstompen die hij in de zilveren kandelaars had gevoeld, toen hij door het rieten deksel van de mand was gezakt...

Kaars, stro, karton, hout...plus een volle brandstoftank van tweehonderd liter ! Een tijdbom ! Dé ideale sabotage voor wie niet stomweg terplekke wilde aangehouden worden...Een vertraagde brandstichting die je van op veilige afstand kon bewonderen ?!

Laf en achterbaks, akkoord, maar veel keus hàd hij niet...