C58BIS       DE WREKERS.

Het spreekt vanzelf dat de uitwassen van een dictatuur zoals het naziregime na de oorlog moest uitmonden in een reactie van de onderdrukte minderheden, die wraak wilden nemen voor het leed dat hen werd aangedaan.                                                            

De eerste "wreker" sloeg reeds toe op 4 februari 1936. David Frankfurter, een jonge joodse Bosnische student, wilde in de lijn van de toenmalige anarchisten, met een éénmansactie het wereldgeweten wakker schudden. De discriminatie en de pesterijen waarvan de joden in Duitsland het slachtoffer waren haalden tot nu toe zelden de pers, simpelweg omdat antisemitisme destijds overal ter wereld een normaal dagelijks verschijnsel was waar niemand van opkeek. Zelfs de joden hadden ermee leren leven.          

Frankfurter vond echter dat het Hitlerregiem, waar de jodenhaat wettelijk tot een burgerdeugd werd verheven, de grens van het aanvaardbare had overschreden. Hij schoot uit wraak in Davos Wilhelm Gustloff neer, de "Landesführer NSDAP für die Schweiz". De aanslag werd echter door de joodse gemeenschap in Duitsland, uit vrees voor represailles, streng afgekeurd. En terecht, want Hitler draaide de vijs nog wat sterker aan. En om Führer Wilhelm Gustloff voor 'eeuwig' te gedenken noemde Hitler zijn grootste gloednieuwe passagierschip naar de afgestorvene.                 

De vervolging in Duitsland mondde in 1938 uit in de uitwijzing van alle buitenlandse joden naar hun land van oorsprong. Vooral Poolse joden werden massaal per treinladingen geëxpulseerd. Uit wraak voor de wegvoering van zijn familie schoot de 17-jarige Poolse student Herschel Grynzspan op 7/11/38 in Parijs de Duitse ambassadeattaché von Rath neer. Zoals gezegd werd deze moordaanslag twee dagen later door de nazileiding als voorwendsel gebruikt om de pogrom van de beruchte "Kristallnacht" en (vanaf de zomer '41) de "Endlösung" te rechtvaardigen.                     

Deze "Endlösung" leidde gedurende de vier volgende oorlogsjaren tot de barbaarse uitroeiing van miljoenen Europese joden. Het juiste aantal kent men nog steeds niet, al draaien de cijfers van de recentste studies rond de vijf à zes miljoen ! Maar destijds was daar weinig over geweten : tot in de zomer van '44 het oprukkende Rode Leger bij de "bevrijding" van Polen de gruwel van de uitroeiingskampen ontdekte ,liepen daarover de wildste geruchten. De Russen zetten de overlevenden uit de kampen en uit het Verzet aan tot even barbaarse weerwraakacties waarvan duizenden "onschuldige" Duitse vluchtelingen het slachtoffer werden.                    

Na de val van het Hitlerregiem werd de jacht op de schùldige Duitsers én hun buitenlandse collaborateurs geopend, deels door de bezettende machten, maar eveneens door zionistische terreurorganisaties die - bij gebrek aan béter - het recht in eigen handen namen.              

In dit kader moet de "Joodse Brigade" gesitueerd worden, die in het zog en als onderdeel van het Britse leger eind mei '45 uit Noord-Italië in Tarvisio aankwam, tegen de Oostenrijkse grens. Omdat veel van deze soldaten op wraak uitwaren werd hen echter, uit vrees voor ongeregeldheden, de toegang tot het ex-Derde-Rijk ontzegd. Maar geen nood: in Tarvisio vonden ze alles wat ze zochten ! Deze streek zat immers volgepropt met krijgsgevangenen van de overwonnen legers, gaande van fascistische Italianen en Rijksduitsers over moordbrigades uit de Balkan, de Ustachi en de Vlassov-Russen, tot Don-kozakken en Tchetchenen. Voor de Joodse Brigade echt "vom Guten zuviel"...        

Deze brigade was gevormd in Palestina en volledig genoyauteerd door fanatiekelingen van de Irgoun, Stern, Hagana, Palmach en andere joodse strijdorganisaties. Iedere nacht schuimden dan ook kleine groepjes "wrekers" incognito de verre omgeving van Tarvisio af, om links en rechts een paar ontmaskerde nazi's te vermoorden: een 250 op drie maanden tijd. In september '45 vonden de Britten het welletjes en stuurden de brigade eerst naar België en nadien naar Frankrijk.                                                            

Ondertussen hadden de brigadisten echter het heilige vuur gaandeweg doorgegeven aan een groep bevrijde Poolse joden die onder de naam "Nakam" nog twee jaar terreur zaaiden bij de ondergedoken nazi's en de score van de wrekers op 2.000 brachten...                

Vanaf eind '46 brak 'Hagana' echter officieel én met de Nakam én met de Britten, en concentreerde zich volledig op de clandestiene emigratie van de joodse "Displaced Persons" naar het beloofde land Palestina. Dit gaf de opgejaagde nazi's nauwelijks een adempauze, want 'Nakam' zette de jacht verder tot de vorming van de staat Israel (14 mei '48). Vanaf dat ogenblik nam de Mossad de fakkel over en zou - maar nu min of meer rechtsgeldig - nog honderden nazi's over de kling jagen. Adolf Eichmann, de organisator van de "Endlösung", en Ante Pavelic, de bloedige dictator van Kroatië, zijn misschien de meest sprekende trofeeën op dat gebied. Maar ook de speurtocht naar Martin Bormann, Hitlers vertrouweling, en - dichter bij ons - de Vlaming Robert Verbelen haalde nog jaren de krantenkoppen.

Tijdens de zomer van '45 was aan het "slordige optreden" van de Joodse Brigade in de streek van Tarvisio de nodige ruchtbaarheid gegeven om indruk te maken op de Duitse bevolking. Maar van de weeromstuit had dit voorbeeld bij loslopende bevrijde buitenlandse kampbewoners een lichtje doen opgaan. In de heersende chaos profiteerden velen onder hen van de staat van rechteloosheid waarin de vroegere bazen verkeerden om persoonlijke rekeningen definitief te vereffenen. Maar ééns de begrijpelijke wraak gekoeld bleef de verlokking van snel gewin over, en vormden zich alras "gangs" van diverse pluimage en nationaliteit om de plattelandsbevolking te brandschatten.

Tegen deze pest stonden de bezettende autoriteiten maandenlang machteloos omdat de daders makkelijk in de anonimiteit van de kampen konden onderduiken. Een reden temeer voor de overwinnaars om haast te maken met het repatriëren van al die "Fremdarbeiter".En in die haast werden door de geallieerden veel bonafide - anticommunistische - Oost-Europeanen manu militari op een trein gezet, die de reizigers echter véél verder voerde dan voorzien...om pas 'ergens' in Siberië te stoppen.