C63.     JUPP MAAKT SCHOON SCHIP..

                       Porz, december '45.

Het duurde niet lang of Joseph begon wat spijt te krijgen over zijn toezegging. Vooral omdat hij in feite gezwicht was onder de druk van die tweede 'schat' waar Jupp zo gul mee deed. En waarvan hij schaamteloos toegaf dat het inderdaad gestolen goed betrof. "Maar, " vergoeilijkte hij: " dan wél gestolen van een dievegge die de juwelen zélf onrechtmatig had weggenomen uit de winkel van haar joodse echtgenoot !"

"Ga jij nu een jood wreken ,Jupp ? Daarbij ,die man is gestorven in een concentratiekamp in Zuid-Frankrijk, dus was zij de wettige erfgename !"

" Daar ben ik nog zo zeker niet van...Maar de kans is wél héél groot dat die Rachél zélf in Duitse deportatie gestorven is: véél zullen er daaruit niet terugkeren !"

" Mis, beste vriend ! Want Leon beweert in zijn dagboek haar tijdens de chaos van de laatste oorlogsdagen in Ravensbrück of Oranieenburg gezien te hebben, terwijl ze op een bus van het Zweedse Rode Kruis stapte. Dus lééfde ze nog in april '45, twee jaar nadat jij haar juwelen op je bil sloeg !"

" Wat had ik dan moeten doen ? Die doos zo plomp aan Marie geven ? Die had er evenmin als ik een wettelijk recht op. Maar zoals ik het toén zag was je moeder mijn toekomstige vrouw, dus zou zij die sieraden vroeg of laat tóch van mij gekregen hebben, hé, zij het beetje bij beetje !...Hoe dan ook, zodra je deze juwelen in Westende gevonden hebt en ze zouden in je handen branden, kan je er misschien Jetje mee plezieren ?"

Dat vond Joseph niet eens zo'n slecht idee: die jodin vormde met zijn "tante" toch samen een zogezegd koppel...En in feite had hijzelf die Rachel slechts héél vaag gekend, en voelde hij tegenover dat mens - àls ze nog zou leven - geen enkele morele verplichting. Terwijl Jetje... Daarenboven had het weinig zin om Jupp nù nog een geweten te schoppen, als de goede man nog hoogstens een paar maand te leven had. Daarom lokte hij het gesprek naar een rustiger onderwerp, waarvan hijzelf nog weinig wist en gemerkt had dat Jupp er graag over sprak.

" Had je na je desertie écht gehoopt met dat goud naar hier te kunnen ontsnappen ? En dan nog sàmen met mijn moeder en Leon ? Dat was nog een stuk riskanter dan de tocht die ik nu in de àndere richting ga maken, hé !"

" Bah, je zegt dat...Ik had het goed voorbereid, weet je...Al een paar weken voordien was ik in het geheim begonnen met in de abri eten, drinken en slaapgerief te verzamelen, voldoende om er de eerste maand ondergedoken te leven. Iedereen in de batterij wist sinds augustus dat we aan de kust niet in staat zouden zijn ons lang te verdedigen tegen een Britse aanval in onze rug, komend uit het binnenland. Al onze zware kanonnen stonden immers ingebunkerd in de richting van de zee :dié loskappen en omkeren zou een héle karwei worden, en op de koop toe zinloos... Het was dus niét uit vrees om te sneuvelen dat ik gedeserteerd ben...Wél omdat ik met mijn maagzweer niet een paar jaar in gevangenschap wilde wegkwijnen, en ondertussen Marie aan haar lot zou moeten overlaten. Een dag of drie vóór de aankomst van de Canadezen ben ik dus in jullie abri ondergedoken, en toen de vijand het dorp binnenrukte, zijn ook Marie en Leon bij mij gekomen...Daar zaten we voorlopig veilig..."

" Hoe is dat dan in godsnaam nog kunnen mislopen ?"

" Och, gewoon uit hebzucht...Ik wist dat er in de mess van de onderofficieren, die jullie de 'Marchevins' noemden, nog massa's fijne conserven lagen opgeslagen en dat de dorpelingen niet lang zouden wachten om deze voorraad te plunderen. Ik wilde hen dus vóór zijn en ben er de eerste nacht naartoe getrokken. In het donker een veilige weg door het mijnenveld vinden nam veel tijd in beslag, en voor ik in de provisiekelder mijn draagzak gevuld had met de beste selectie begon de dag al te klaren. Juist toen ik weg wilde gaan, viel ik op een patrouille Canadezen, gegidst door een vent van het dorp. Die gast, 'Francis ,kwam mij bekend voor, maar pas veel later heb ik hem kunnen plaatsen...In '41-'42 was hij de leider van een soort Vlaamse Hitlerjeugdgroep die telkens hun zomerkamp opsloeg in de duinen van de batterij en hun eten kwam halen in onze keuken. Leon was daar ook bij..."

" Toch François Dupong niet, zeker ?! Die mislukte ,valse tweezak werd destijds nog afgekeurd als kandidaat voor het Vlaams Legioen ! En Leon vertelde mij dat die na uw arrestatie, als heldhaftige weerstander, meegeholpen heeft bij de moord op mijn moeder. Dat stuk stront staat ten andere als tweede op mijn wraaklijst ! Nù zéker !"

" Ja, je doet maar...De rest is rap verteld. Ik werd naar het gevangenlager op het vliegveld van Koksijde gebracht, maar werd er op mijn vraag als deserteur apart van mijn kameraden opgesloten...Al goed, want anders hadden mijn fanatieke nazi-collega's mij misschien wegens vaandelvlucht gelynched ! Na een paar dagen werd ik bij de Canadezen 'gezuiverd' door mijn vriend Hussak, die in het kamp samen met nóg een paar àndere antifascistische 'Kozakken' de plak zwaaiden. Dat hij mij een gifmengsel te slikken gaf om mij in de ziekenboeg van het kamp te krijgen, héb ik al verteld: het paardenmiddel bleek te sterk en uiteindelijk belandde ik in het militair hospitaal van Den Haan. Ondertussen kreeg ik wél zijn aangepaste versie te horen over het 'stomme dodelijk ongeluk' van Marie en de zogenaamde verdrinking van je broer Leon..."

De bel luidde het einde van het bezoekuur: niks te vroeg want Jupp was weer uitgeput.

"Bon, "suste Joseph: " Vertel me die details maar volgende week, als we meer tijd hebben om schoon schip te maken ! En ook over de bloedige desertie van Hussak en zijn vrienden had ik dan graag wat meer vernomen...Graaf maar alvast diep in je geheugen !"

Joseph wilde er na een paar dagen toch zeker van zijn, dat het nachtelijk hoogstandje van blonde Krista geen éénmalige vertoning was geweest. Als Opa dat enkel bedoeld had als een soort lokaas om hem de voorgestelde ruil probleemloos te laten aanvaarden, dan voelde Joseph zich 'genomen'...In zijn ogen maakte een wekenlang genot van Krista's charmes, samen met de twee hypothetische dozen goud, deel uit van het pakket dat hij kreeg in ruil voor zijn Dahlmann-fortuin...

Opa had dat aanbod inderdaad enkel als een eenmalige vriendendienst bedoeld. Maar toen Joseph daar nogal blafferig over begon, bleek hij weinig bezwaar te hebben tegen een herhaling van dat festijn. En toen ook dàt aanbod wat te licht werd bevonden, liet hij verder alle beperkingen varen: Joseph kreeg Krista met ingang van vandaag cadeau, buiten één nacht om de veertien dagen...Joseph vond het nogal vreemd dat de 'ouwe' zo gemakkelijk zijn alleenrecht op de vrouw liet varen en zelfs de Russin op staande voet van die nieuwe regeling ging verwittigen !...Maar Opa vroeg wel met aandrang haar geen hele nacht meer bij te houden, want dan was dat mens de volgende dag te moe om deftig te werken in de slachterij ! Toch een raséchte gentleman, die oude heer !

De truc met de slaapkamerdeur-op-een-kier werkte feilloos en de dame verscheen al ten tonele nog vóór Joseph goed en wel onder het pluimendek lag. Ze deed dan ook minder giechelig dan de eerste keer, maar liet zich nu wél gewillig zoenen. Zó gewillig zelfs, dat ze hem daarmee wat van de eerste handtastelijkheden afhield om het voorspel nog een beetje te rekken. Mevrouw leek verdomme op den duur méér zin te hebben in romantisch geflikflooi dan in een totale overgave aan zijn lusten ! Dat afremmen hitste hem echter zodanig op dat hun vrijpartij al vlug in worstelen overging...De stevige Russin gaf daarbij maar geleidelijk toe aan zijn aandrang, om tenslotte tóch, juist vóór zijn toppunt, blij-brommend klaar te komen...

Zo'n roes had Joseph nog nóóit beleefd ! Ondanks de vrieskou op de kamer lagen ze beiden nat van het zweet dicht tegeneen na te hijgen. Tot zij zich plots uit zijn tedere omhelzing losmaakte, hem nog een stevige natte zoen gaf en bruusk verdween. En daarmee duidelijk aangaf dat enkel zijzelf in de toekomst het ritme, de duur en de frequentie van hun escapades zou bepalen !

Dat ondervond hij reeds de volgende avond, toen zij druk fluisterend tegen Ninya, zijn uitnodigende open deur straal voorbij liep. En hem 's morgens liet verstaan dat hij er voor twee dagen een knoop in kon leggen wegens maandelijkse sluiting. Een drogreden, zoals later zou blijken, want op dat ogenblik wàs ze al zwanger...Of toch zo goed àls...

Wegens de sneeuwstorm had hij eerst niet veel zin om Jupp te gaan bezoeken: het vroor stevig en de voetpaden lagen er glad bij...Maar dan herinnerde hij zich zijn eigen hunkering naar een gekend gezicht bij de bezoekers toen hij in Praag herstelde van zijn amputaties. En de laatste maand de hongerende blikken van de dubbele rij bedlegerige patiënten die, telkens hij hiér de zaal betrad, reikhalzend uitkeken of er dan misschien vandààg ook naar hén iemand zou omzien.. Hij maakte dus maar van zijn hart een steen en dook de sneeuwstorm in. Daar zou er zéker geen spijt van krijgen, want Jupp had voor die dag stevig in zijn herinneringen gegraven en heel wat te vertellen !

Zoals ze vorige zondag hadden afgesproken zou hij nu de raadselachtige desertie van Hussak en C° uit de doeken doen en de kille moordpartij in 'Villa Sybaris' die daarop volgde. Jupp beweerde niet destijds de volle waarheid ontdekt te hebben, want hij had het verhaal slechts met stukken en brokken uit verschillende medeplichtigen gekregen en dan waarschijnlijk nog sterk verkleurd...

" Ik heb je laatst al de personages reeds min of meer gesitueerd, hé...De Tsjech, Friseur Gefreiter Hussak, een vrijgevochten plantrekker die boven zijn 'kapsalon' met de zegen van de commandant een soort Engels taallabo had ingericht dat echter in 't geheim al vlug uitgroeide tot een clubje van communistische 'Kozakken'...Hij had twee Praagse maten: Svoboda en Dubcek die hij als zijn loopjongens gebruikte en die verder niet te veel potten braken...En omdat het coiffeurtje ook bij burgers ,die op of voor de batterij werkten ,de haren knipte kreeg hij op den duur eveneens contact met plaatselijke zogezegde antifascisten zoals Briek Erte...Ge weet dat deze huisbewaarder was in de Lac-aux-Dames en de zwemdok daar onderhield in dienst van de Ortskommandant..."

" Natuurlijk ken ik Briek ! Mijn broer Leon is nog lang verliefd geweest op zijn dochtertje Olga. Maar het verwondert mij dat de goede vaderlander, waarvoor Erte zich in het begin van de oorlog uitgaf, een jaar later reeds voor de Duitsers werkte !"

" Och, in zo'n klein gat aan de kust, dat vroeger leefde van de toeristen, was nu de Wehrmacht vér de enige werkgever. Daardoor kende ik ook het halve dorp...Maar nu terug naar Hussak en C° !...Een ànder communistisch kopstuk van die rare bende was de 'Kozak' Ustinov, die buiten Russisch en Spaans even vlot Duits als Vlaams sprak. Ik heb die vent nooit deftig kunnen plaatsen: in alle geval een zéér vals personage !...En wie ook nóg een vuile rol heeft gespeeld in het moordonderzoek was onze Chef-Provoost: Oberfeldwebel Heydrich !"

" Ja, Leon heeft verteld dat die Heydrich nog ons huis heeft afgezocht, toen jij pas gedeserteerd was !"

" Ja, een dienstklopper, maar die mij als collega in het krijgsgevangenkamp veel duistere hoeken van al zijn onderzoeken heeft opgehelderd...Onder andere de aanhouding van Briek Erte. Dit vloeide echter voort uit de aanhouding in Brussel van een weerstandgroep rond de baas van Erte, meneer Martial Van Schelle, de eigenaar van de Lac-aux-Dames die later gefusilleerd werd. Men verdacht Erte er van hulp verleend te hebben aan deze groep, maar Papy, de Ortskommandant kon hen vrijpleiten...Oberfeldwebel Heydrich bewees mij onder andere ook dat Marie ten onrechte door de dorpelingen verdacht werd Jetje en Rachel verklikt te hebben: in werkelijkheid was Pylieser daarvoor verantwoordelijk...En ook dat Pylieser Marie tenslotte vermoordde om het onderzoek van deze verklikkingen in de kiem te smoren !"

" Nà de bevrijding, bedoel je...Wat een soep zeg !"

" Ja, maar nu terzake over de broedermoorden in de 'Sybaris' ! Toen de invasie van Normandië gelukt was en duidelijk werd dat de geallieerden niet meer op de Belgische kust zouden landen, bleek al vlug dat onze zeewaarts gerichte batterij er nog enkel stond voor het decor. Na de doorbraak van Patton in Bretanje , richting Parijs ,midden juli '44, moesten we dan ook rap-rap de helft van ons personeel naar de Seine sturen om daar vlug een verdediging op te werpen. Maar toen die kampfgruppe vertrok ontbraken er vier man op het appèl: de drie Tsjechen Hussak, Dubcek en Svoboda, plus de 'Kozak' Ustinov. Die mannen waren er vandoor in een lichte vrachtwagen met alle marsrantsoenen van de kampfgruppe...Dat voertuig hebben we later teruggevonden in een verlaten stal naast het kanaal van Plassendale, wat er volgens de Feldgendarmen op wees dat de deserteurs naar het binnenland gevlucht waren...Pas een week nadien werden we via Briek Erte en de veldwachter verwittigd dat er twee lijken van soldaten werden gevonden in de 'Villa Sybaris'...Het waren Dubcek en Svoboda: met een overgesneden keel...Duidelijk een interne afrekening..."

" En van Hussak en Ustinov geen spoor ?"

" Neen natuurlijk ! Maar toen die twee mij later bezochten in het hospitaal van Den Haan heb ik de rest vernomen. Na hun desertie zijn ze gevieren een korte tijd in de kelders van de Lakodam ondergedoken, achter de pompen van het zwemdok. Dat schuilhok had Erte voordien voor hen ingericht, compleet met oude burgerkleren. Maar ze kregen daar ruzie over de veiligheidsregeling en besloten te splitsen. Dubcek en Svoboda verhuisden via de ondergrondse loopgraven naar de ‘Villa Sybaris’, maar ze hielden wel contact met elkaar. Tijdens de speurtocht van de Feldgendarmen in alle leegstaande villa's zijn die twee mannen, ook al zaten ze veilig in de 'Sybaris', plots in paniek geslagen en wilden ze op eigen houtje wegvluchten. Ustinov bekende mij koudweg dat hij die twee niet meer vertrouwde en gekeeld heeft, en dat hij en Hussak nadien een nieuwe schuilplaats betrokken in een villakelder bij de ‘Belle-Vue’, helemaal aan het àndere uiteinde van de badplaats...Maar toen Erte van de twee moorden hoorde, heeft hij elk contact met die mannen verbroken...Zijzelf hebben de Canadezen bij de verovering van de batterij als gidsen geholpen en hebben een paar dagen later ook officieel in dat regiment dienst genomen als vrijwilliger. Na een dikke week zijn ze vertrokken naar Zeeuws-Vlaanderen om daar onze troepen aan de Scheldemonding te bekampen en verder heb ik hen uit het oog verloren..."

" En heeft de Witte Brigade daar lelijk huis gehouden na de aankomst van de Canadezen ?"

" Dat geloof ik niet...Ze hebben een paar 'zwarten' in 'Schutzhaft' genomen, dat ik weet: hoop en al een tiental mannen, waaronder Burgemeester Engelborghs...En een zes-zeven vrouwen waaronder mijn Mariette van de keuken en moeder Berkenout: die werden bij de bevrijding door het volk wat geschoffeerd ,kaal geschoren , en daarna geïnterneerd in een kamp te Sinte-Kruis Brugge. Maar in feite heeft de dood van Marie niets met Wit of Zwart te maken ; het is gewoon een 'crime passionnel' van een zatte gefrustreerde minnaar..."

" En die zogenaamde verdrinking van Leon, hoe zit het dààr mee ?..."

" Wel, terwijl hij ,nà zijn aanhouding door de partizanen , wegvluchtte over de schorren langs de Geul, hebben zowel Pylieser als Francis op hem geschoten ,heb ik gehoord...En een paar dagen later spoelde er een lijk aan dat door Jetje werd geïdentificeerd als zijnde Leon ! Daarmee kon de zoektocht naar hem definitief stoppen en was iedereen content hé..."

"Ja ,de rest heeft Leon mij zélf verteld , toen ik hem in dat Jugendheim ben gaan oppikken ,vorig jaar september. Dus zal dat wel kloppen ,al is dat toch een rare geschiedenis..."

Thuis deed hij bij Opa zijn beklag over de onverklaarbare rantsoenering die blonde Krista de laatste tijd op haar charmes had ingesteld. Die dame leek te denken dat hij met éénmaal per week ruimschoots kon toekomen, zég !...Dat was verdomme niét wat hij zich had voorgesteld toen Opa die vrouw, als deel van de geldwissel, zo gul "in bruikleen" had gegeven ! Eénmaal per week ! En dàt juist nu hij de smaak zo goed te pakken had ! Zonder die vrouw in bed ging de ruil niet door, verstaan ?!

Opa zat duidelijk verveeld met het gebrek aan geestdrift van Blonde Krista. Maar hij beweerde heel moeilijk zo'n subtiele conversatie met die Russin te kunnen voeren en stelde Joseph slapjes voor haar 'petit cadeau' gevoelig te verhogen en ook Ninya nog eens te proberen. Kwestie van de gaten te vullen. En hij corrigeerde vettig lachend: "De gaten in de liefdeskalender van Krista hé !"

Maar afwisselend twee weerspannige wijven in zijn bed zag Joseph zo direct niet zitten...

Erika nam haar opdracht, om de raid van Joseph naar Westende voor te bereiden, ernstig ter harte. Van allerhande 'Gasthofen' en 'Gästezimmer' in en om Porz kende ze al vlug de gemiddelde prijs van een éénpersoonskamer mét ontbijt, in half- en volpension. Zoals Joseph haar toeristisch Westende-bad beschreven had, veronderstelde zij voorzichtig dat Joseph - wél met Pasen, doch ietwat van de kust verwijderd - een deftig onderkomen zou kunnen vinden bij de burger voor tweehonderdvijftig mark per maand. Maar aangezien hij voor het ogenblik in 'Huize Deutinger' daar driehonderd voor betaalde, besloot zij uit schaamte haar geschatte pensionprijs een beetje op te trekken. Dat was dus al drieduizend Belgische frank.

Ze spande Opa voor haar kar om in het louche milieu van de veemarkt contact te krijgen met een bende die mensen smokkelde over de Duits-Belgische grens. En na twee weken discrete mondreclame stond er plots een gast van een jaar of twintig in de winkel: stevig geblokt en met een weelderig behaarde kop. Duidelijk en kortaf zei hij dat hij "Herr Deutinger wenste te spreken over een geplande reis naar Brussel"... Erika schrok zich een aap, en in de verwarring duurde het even vooraleer die jonge man en Joseph wat wantrouwig tegenover elkaar zaten in de 'Stube'. Hij bleek Fransman te zijn, ook al sprak hij vloeiend Duits, en hij opende het vuur met de rechtstreekse vraag of Joseph de 'reiziger-in-kwestie' was. Ja? En waarom ging hij niet gewoon met de trein naar Brussel, wilde de jongen weten...

" Bon, " zei Joseph: " Ik ga geen tijd verspillen met stomme vragen van de loopjongen te beantwoorden hé ! Ik wil met je baas spreken en had graag van hem wat stevige referenties gekregen. Ik werd al één keer opgelicht en dat vind dat ik voldoende leergeld betaalde om dat in de toekomst te vermijden ! Okee ?!"

De gast bleef gewoon zitten en krabde in zijn snor:

" Le patron, c'est moi !" zei hij in het Frans, als om te testen dat hij werkelijk met een Belg te doen had. En sinds half juni had hij al iedere week een reiziger in Brussel kunnen afzetten, zonder incidenten. Brutaal vroeg hij: " La division 'Wallonie', ça vous dit quelques chose ?"

" De SS Sturmgrenadier Division zal je bedoelen ? Ik ken die zéér goed, en ook Kommandeur Leon Degrelle... En ken jij soms de 'Langemarck' ?"

" De 27. SS Sturmgrenadier Division 'Langemarck ?" antwoordde hij in het Duits: " Met de SS-Standartenführer Schellong, nietwaar ? Laatste gevechten aan de Oder , juist voor de instorting ?"

Deze uitwisseling van 'visitekaartjes' stelde iedereen gerust dat hij aan het juiste adres was, en ze elkaar goed begrepen, ook al vond Joseph dat absoluut nog geen waarborg tegen een nieuwe oplichting. Daarom vervolgde hij voorzichtig: " Mijn broer vocht inderdaad aan de Oder, maar is later in Berlijn gesneuveld. Ikzelf heb altijd in Rusland en de Oekraïne gezeten, tot ze mij in maart '44 aan de Dnjester een poot afschoten." En hij klopte met zijn kneukels op zijn prothese. "En gij ?"

" Ik was bij de 'Wallonie' sinds de omsingeling van Tcherkassy, januari '44, waar onze Brigade driekwart van zijn mankracht verloor. Maar ben overal goed doorgerold. Tot de Rus in april '45 het Oderfront doorbrak en ik gewond werd afgevoerd, onder andere geholpen door een paar Vlamingen van de 'Langemarck'...Want op het laatste liep het daar allemaal dooreen: een echte soep zoals gij ook wel enkele beleefd hebt waarschijnlijk!"

Joseph bleef hem peinzend aanstaren, en vroeg toen abrupt of hij aan de Oder geen Dieudonné had gekend:

" Voornaam Gustave, als ik mij goed herinner..."

" Gustave Dieudonné ?" Nu bleef de Fransman hem onderzoekend aanstaren..." Waarom vraagt ge dat ?"

" Omdat mijn broer Leon bij de Oderdoorbraak op 20 april ook een gekwetste van de 'Wallonie' uit de vuurlijn heeft gedragen ! Gustave Dieudonné heette die, afkomstig ergens van Duinkerke of omstreken, geloof ik..."

De Fransman schudde ongelovig het hoofd: " Kunt gij deze bewering bewijzen, vriend ? Zoiets kan iedereen wel zeggen !"          

" Waaróm zou ik dat in godsnaam moeten bewijzen ?"

" Wel, als dat waar is van die redding, kan ik je wel een korting geven op de prijs van de oversteek naar de kust..."

" Het énige bewijs dat ik heb is het dagboek van Leon, waarin hij onder andere die redding kort vermeldt. Hijzelf is gesneuveld en kan het dus niet navertellen ! Maar als ge wilt zal ik het je laten lezen bij ons volgend contact. Waarom is die Dieudonné voor jou feitelijk zo belangrijk ?"

Zijn bezoeker leek te twijfelen :" Nogal simpel: Gustave was lange tijd mijn slapie, mijn onafscheidelijke vriend...Maar op 20 april ,al vanaf de eerste salvo's van die doorbraakgevechten aan de Oder werd hij gekwetst en afgevoerd naar het westen. Een paar uur later had ik ook het spek aan mijn been, en werd ver genoeg achteruit gevoerd om nooit in de handen van de sovjets te vallen. En na mijn herstel ben ik zonder te veel moeite uit het Britse hospitaal ontsnapt en hier in Köln ondergedoken...Maar van Gustave is nooit meer iets gehoord..."  

" Inderdaad een mooi verhaal, maar op mijn beurt vraag ik jou: kunt gij dat bewijzen ? Heb jij je soldijboek nog van de 'Wallonie' ? Want ik herhaal het: mijn voorgaand contact heeft mij voor duizend mark en een gouden munt opgelicht. Je zult dus wel begrijpen dat ik met geld wat voorzichtiger ben geworden hé !..."

" Man, als het verhaal van je broer klopt, dan moet je voor mijn diensten, die normaal vijfhonderd mark kosten, nù niets betalen ! Is dàt duidelijk ? Blijft natuurlijk het bibbergeld voor de chauffeur, tweehonderd mark: daar kan ik niets aan doen...En als legitimatie zal ik je een foto laten zien van ons peloton, waar ik en Gustave naast elkaar staan in ons SS-uniform, akkoord ? Tot binnen een dag of vier...?! Hiér, zelfde tijd...?"

Na het vertrek van de Fransman moest hij aan Erika en Opa heel de uitleg overdoen, al zweeg hij als vermoord over de mogelijke korting die de smokkelaar hem had voorgespiegeld.

Die twee moeiden zich al genoeg met zijn centen !