D26. DE GOUDEN VALSTRIK...

                                                        Westende, 20 december '47.

Hij was dan ,na wijs beraad ,toch maar niét in de Oostendse havengeul gesprongen...Want alles goed bekeken :waarom zou hij ,verdomme ? Omdat Nancy plots een misplaatst besef van fatsoen had gekregen om een oude vrijer op te vangen ,die haar al jàren had laten stikken? Of omdat ze gewoon te bang was voor een bandeloze bon-vivant als Penny ? Dat was verdomme toch hààr probleem hé !

En na een te lange wezenloze dwaaltocht door de stad ,vol zelfbeklag en met het verstand op nul ,had de hete Oxo-met-beschuit in het lege 'Café du Parc' op de 'Place Marie-José' hem weer op z'n poten gezet, als ik het zo mag uitdrukken. Indien hij dan toch doorging met dat kreupele leventje van hem, kon hij net zo goed éérst zijn schat gaan opgraven in Westende... Tijd heelt alle wonden, zei men toch, en met een pak goud op zak zou dat waarschijnlijk stukken vlugger gaan. En moest Steiner of een àndere strandjutter hem per ongeluk vóór zijn geweest met de graafwerken, dan kon hij nadien nog altijd zien of een moord op die snoodaard de beste oplossing was...Maar zelfmoord was dàt alvast nièt ,zéker weten ! Nù er vandaag stomweg zélf 'uitstappen' ,na al de moeite die hij de laatste jaren had gedaan om die rotzooi te overleven :salut ! Goe zot ,ja ! Bedankt Constant ,merçi Eulalie !... Zie maar eens hoe verlokkelijk die pronte werkloze serveuse hier naar hem glimlacht en met haar gat draait ,verdomme ! Dàt belooft ! Er zijn vast nog meer Nancy's op de wereld ,en als hij eenmaal zijn schat had opgegraven ,zou hij wel keus genoeg hebben.

De warme pittige drank deed hem goed en hij leek langzaam uit een kwade droom te ontwaken...De serveuse hield zich bij het beregende venster schijnbaar gedachtenloos bezig met het voortdurend gladstrijken van haar spannende zwartzijden rok ,als om de lijnen van haar ondergoed beter te laten uitkomen ,de sloerie ! Toen hij sluiks meende te zien hoe zij doorheen de dunne stof ook aan haar jarretel prutste schrok hij pas écht wakker :ik moet hier verdomme ,met al dat vrijgevochten vrouwvolk om me heen ,goed op m'n tellen passen ,of er gebeuren nog ongelukken ! Sinds Nancy hem in Sinte-Kruis over de reftertafel ,verdoken in de holte van haar hand ,dat geurige kanten niemendalletje had toegeschoven was hij écht een kwijlende fetishist geworden ! En de lingeriereclames op de kéérzijde van die sepia waternimfen uit de 'Ciné-revue' (waarin een modehuis als 'Scandale' schaamteloos haar  "Cache-sexe en NYLON multi-colore ,3 pcs , à partir de 19,99 frs" aanprees) hadden hem op den duur heftiger doen dromen dan de provocante foto's zélve ! Wedden dat die serveuse hier ook van die wufte gladde 'dessous' droeg ! Dat was allemaal niet gezond hé ,om zó het braaf kristelijk mansvolk op te jutten ! Den Amerikaan wist niet wat al maleuren hij aanrichtte met zijn nieuwe uitvindingen op gebied van vrouwenondergoed en waterdichte kunststoffolies ,het ene al glattiger dan het àndere...

Komaan zeg ,vooraleer ik zot word :betalen en weg wezen !...

Joseph had ,door zijn ruwe frontleven in Rusland ,zijn rattenbestaan in de ruïnes van Duitsland en dat jaar gevang in 't Pandreitje ,zich blijkbaar nog niet erg kunnen verdiepen in de Parijse nuances van het begrip "sexy" ,de sukkel ! Hij voelde zich zo'n beetje als een boerenpummel in een blote-billen-cabaret : absoluut niét op z'n plaats !...

De frisse lucht buiten en een zachte regen hielpen hem vlug terug bij zijn positieven. Er liep opvallend veel kaki op straat, en langs de stoep stonden heel wat auto's van Amerikaanse makelij protserig te pronken onder een belachelijke overdaad van chroom. Wel mooi om zien ,dàt wél...Maar daartussen trippelde weer al dat veelkleurig vrouwvolk ,nieuwmodisch uitgedost in doorschijnende plastic  regenjassen en rubberlaarsjes ,dat zich haastig onder een paraplu uit de voeten maakte ! Ze leken wel bang voor hem ,en terecht ! Want hij moest zich ,schuilend onder de luifel van een schoenenwinkel ,écht bedwingen om niet eens met de volle hand ,als bij toeval ,over zo'n natte gladde rug te strijken ! Het bezorgde hem na al die maanden van opsluiting zo'n opdringerige vizioenen van klamme slips en zweterige borsten, dat de snerpende aankomst van de vaalgele kusttram een ware opluchting bleek.

Pas was hij opgestapt ,of het schoot hem tebinnen (maar wél te laat) dat hij hier in Oostende ,aan de Visserskaai wel een hoerenkast had gevonden om eens ferm stoom af te blazen. Want verder ,naar Westende toe ,was zo'n gelegenheid - als hij zich goed herinnerde - niet te vinden . Alhoewel ,tijden veranderen ,en met al die losbandige militairen tegenwoordig zullen de café's van Nieuwpoort zich wel aan de nieuwe noden én mode aangepast hebben. Misschien kon hij zelfs bij het leuke dienstertje Agnèstje ,in de 'Zannekin' , terecht voor een stoot ,zoals Leon destijds...Dat mokkel zal ondertussen wel van haar verdachte ontsteking genezen zijn ,zeker ? Dan was daarmee meteen de cirkel gesloten ,monkelde hij.

Het kleffe lunchpakket van de gevangenis at hij op tijdens de tramrit langs de kust, gedachteloos kauwend als een koe...De dijk in Mariakerke lag er desolaat en verwaarloosd bij, vol stuifzand en putten waar voorheen de overdekte loopgraven en schietstellingen van de Duitsers hadden gestaan. Bij veel verlaten villa's waren de deuren en vensters nog dichtgemetseld en andere droegen triest de verweerde sporen van nutteloze camouflageverf. De massieve bunkers van het marinegeschut in Raversijde stonden daar nu half afgebroken in de duinenrij: nat, grauw en griezelig in al hun lelijkheid ,ontdaan van hun pudieke groene sluiers en verduiknetten...In de doortocht van Middelkerke viel ook al niets opwekkends te beleven...En pas in de bocht van de 'Belle-Vue' veegde hij de vuile bruine damp van de ruit om Westende-Bad wat beter te bekijken...

Verloren moeite: met dàt weer was er geen kat op straat, buiten drie-vier mensen die vlug uit de beschutting van het tramhuisje kwamen gelopen om op te stapten...waaronder - of wat dàcht je ! - wéér zo'n plastic-meisje ! Het harde fluo-rose van haar regenmanteltje gaf haar iets hoerachtigs dat hem in z'n kruis greep ! Verdomme ,hij moest hier dringend iets aan doen of hij maakte zich ten schande !

Wat verderop lag het eens zo riante openluchtbad 'Lac-aux-Dames', waar hij bij Nadientje zijn eerste avances had gemaakt, grijs afgebladderd te verkommeren in de mist...Ook al niets om vrolijker van te worden...

Aan de volgende halte van de 'Welkom' was hij de énige die afstapte...Bon, wat nù ?...Pardoes bij Jetje binnenvallen had hij al lang afgeschreven: eerst eens kijken hoe zijn abri ervoorstond ! ...Onderweg kwam hij achter het café 'Lekkerbek' nog een onbekende fietser tegen die hem het vertrouwde "Tjui ! " toeriep: als blijde thuiskomst had hij heimelijk méér verwacht...Maar ja, op een zaterdag middag en met zo'n hondenweer bleef iedereen blijkbaar liever in zijn warme hol schuilen !

Even stond hij verward voor zijn oude stek te staren, maar alles zag er zo ànders uit...De barak was inderdaad verdwenen, en op de plaats staken een paar gemetselde muurpanden en wat aannemersgerief nauwelijks boven de bergen stuifzand uit...Daarnaast stond een kleine bouwkeet van de 'Ets. Berenbiet Frères', hem welbekend... Een grote verroeste schepkraan domineerde dreigend een tamelijk vers gegraven put, vlak naast de abri. En dié ging , zoals Jetje al had verteld, inderdaad half schuil onder de weggeschoven duinkam...Van de vlierstruikhaag, die vroeger hun hof achteraan beschermde tegen het stuifzand, staken enkel nog wat kale takken halverwege de helling uit...Mensen toch, wat een verwoesting !

De straat zélf was volledig uitgestorven en bij de huisjes aan de overkant - Jetjes woonst, zijn vroegere 'Stella Maris' en de naaste buren - waren alle gelijkvloerse vensterluiken dicht tegen de kou. Dus weinig kans dat er iemand hem hier had zien staan. Toch hinkte hij maar rap op zijn krukken tot achter de schepkraan en wierp een blik in de put naast de ingang van de bunker. Het deurgat was volledig vrijgemaakt en op de bodem van de gegraven trechter lagen een hoop snelbouwstenen, waarschijnlijk bedoeld om de deuropening na het plaatsen van de springladingen dicht te metselen. Verdomme, zo te zien was Steiner dan tóch in gang geschoten met de voorbereidingen om dat spel hier op te blazen ! ...Maar aan de meterdikke laag stuifzand binnenin de abri scheen hij nog niet geraakt te hebben...Oef ! ...Dat zou dus een échte wedloop tegen de tijd worden: vóór die kerel maandagmorgen vérder deed, moest Bibi zijn appeltje tegen de dorst opgegraven hebben of het was te laat !

Het was nu halfdrie: als hij daar binnen ononderbroken een twaalftal uren kon werken, zou dat wel lukken,zeker ?.. Maar dan moest hij eerst aan eten geraken, en wat kaarsen, want vóór de vijven zou het al donker worden. En het was zeer de vraag of in dat boerengat hier de bakker en de kruidenier op een zaterdagnamiddag nog open bleven ! ... Vlug dan, de Bassevillestraat uit, naar Lombardzijde-dorp, dààr was er weinig kans dat iemand hem zou herkennen ! ..

Naast het vroegere café 'De Post' - dat nu plots 'Nova-Scotia' bleek te heten - ter ere van de Canadese 'bevrijders' - herkende hij van ouds de banketbakker Soete. En die bleek inderdaad open...

" Tien koeken ! "...Julia, de winkeldochter, die vóór de oorlog nog een kleurloze puber was geweest, stond te stralen achter haar nieuwe glazen toonbank vol taarten: een pront net wijfje met een zeurende zuigeling in de achterkamer. Ze herkende hem niet toen ze de zak boterkoeken in zijn rugzak hielp, maar ze begluurde gegeneerd zijn beenstomp en zijn krukken. Hij had voor alle zekerheid schools-beschaafd gesproken. Hij wist niet of de zoete lucht van hààr kwam of van haar gebak, maar toen z'n beer plots begon te grollen, had ze luid gelachen..." G' èt percies goesting hé vint !"

Kruidenier Berteloot wat verderop had blijkbaar minder goed geboerd. De bovenste helft van zijn vitrine was nog steeds afgeslagen met grijs-verweerde triplexplaten, maar binnen brandde ijzig neonlicht als enig bewijs dat de tijd toch ook hiér niet was blijven stilstaan.

Vader Berteloot had hem wat wantrouwig-nors gemonsterd: " En wa go 't zien vo menère ?" Ja, hij had een doos kaarsen en een fles limonade, maar schoof ze pas over de toonbank nadat hij het briefje van honderd had bezien...Verder geen enkel teken van herkenning, al herinnerde Joseph zich toch dat de winkelier in '41 erg Duitsgezind was geweest. Zo van 'Bitte schön, mein Herr, und auf Wiedersehen! '... Type knipmes. Was blijkbaar na '43 niet vlug genoeg bijgedraaid en had na de bevrijding wat last gekregen...Enfin...

Op de terugweg kwam hij maar drie mensen tegen, die hij allen toch vaag herkende omdat ze hem bij het kruisen als een buitenaards wezen zo tactloos keurden. Dat staren naar zijn opgespelde broekspijp kon hem niet schelen, maar dat ze hem in zijn eigen dorp als een vreemde schuwden, deed hem wél zeer. In 't voorbijstappen zag hij hier en daar  een paar gordijntjes nieuwsgierig opzij schuiven, wat hem nog meer de indruk gaf uitgesloten te zijn. En hij voelde niéts van de vreugde, die hij volgens zijn gevangenisdromen bij zijn 'thuiskomst' had kunnen verwachten...

" Een meter uit de hoek van de voorste bunkerkamer ,rechtover 't kot van de Blacky" ,stamvader van zijn konijnenfamilie ,had Leon hem in Berlijn verteld: " Rechtsachter, als ge door de smalle spleet van het deurgat onder het plafond binnenkruipt...En de conserven liggen er bovenop, maar een halve meter minder diep ! " Doch dat verhaal van zijn broer sloeg op de toestand van drie jaar geleden...Ondertussen hadden de stormen van drie winters die de spleet tot het plafond bijna overal volgestoven, zag hij. En toen hij moeizaam op zijn buik op dit kille zand naar binnen kroop en zijn ogen aan het duister waren aangepast, merkte hij direct dat de maagdelijkheid daarbinnen fameus verstoord was en er hem al iemand vóór was geweest !

Langs de vier wanden liep nu een diep uitgeschepte greppel, en bij nader toezien ontdekte hij hoe onderaan die muren rondomrond een witte gladde kabel was vastgepind. Op de tast herkende hij onmiddellijk het slagkoord, waarmee de Duitsers verspreide springladingen met elkaar verbonden om die samen te laten ontploffen ! Zo snel hij kon tastte hij dit slagkoord over de volle lengte af: in de hoeken voelde hij wel de losse lussen, waaraan later de blokken dynamiet gehecht zouden worden...Maar tot zijn grote opluchting viel van die springstof nog nergens iets te bespeuren...Oef ! zeg  !...

Steiner zat blijkbaar nog helemaal in het begin van zijn operatie, want in dat slagkoord zat té weinig T.N.T. verwerkt om de bunker ook maar lichtjes te beschadigen ! Doch voor alle zekerheid trok hij toch maar de witte kabel van de muren los en rolde hem zorgvuldig op: een ongeluk zat in een klein hoekje !

Een vlugge inspectie van de diepe greppel rechtsachter wees er op dat Steiner niét tot op de schat van Jupp had gegraven...Dus er was nog niets dramatisch gebeurd, dacht hij...Maar hij voelde het koude zweet langs zijn lijf lopen en besloot het nu wat kalmer en bedachtzamer aan te pakken...Zoniet zou hij het urenlange zware werk, dat nog voor de boeg lag, nooit tot een goed einde kunnen brengen...Hij had tijd tot maandagmorgen...

Achter de werkkeet van de aannemer had hij een zinken emmer gevonden, een eind ijzerdraad en een stuk triplex: ruim voldoende om een gehaaide frontrat gelukkig te maken ! Nu stond er een kaars te branden op het geïmproviseerd tafelblad vlak onder het betonnen plafond en hurkte hij in de greppel om, schrapend met zijn emmer, de rechterhoek wat verder vrij te maken...Ongewild had Steiner hem met zijn graafwerk aardig geholpen: de greppel was de énige plek waar Joseph op de knie kon zitten, waardoor het volschrapen van de emmer al een beetje makkelijker ging. Maar elke volle emmer moest nadien in de tegenoverliggende hoek geledigd worden, en daarbij kwam de ijzerdraad goed van pas...Vlug ging dat allemaal wel niet, vooral omdat het gegraven putje steeds weer volliep met het omliggende fijne droge zand. Daarom had het ook geen zin te pogen de put rap diéper te maken. Enkel door een soort brede trechter uit te graven, kon hij hopen diep genoeg te geraken...Hij schatte dat de kist met Jupps goud bijna twee meter ónder het zandoppervlak zat, dan moest die trechter bovenaan ook een straal krijgen van ongeveer dezelfde afmeting ,om bij het diépergraven geleidelijkaan te versmallen. Dat zou heel wat werk eisen, maar daar was nu eenmaal niets aan te doen ! ...

Rond zes uur 's avonds moest hij toch weer even naar buiten om op adem te komen. Hij had er nu zo ongeveer een honderd emmers opzitten en de kaars was ver opgebrand... Het was pikdonker buiten ,maar het regende niet meer...Vlug profiteerde hij ervan om de helft van zijn koeken met de limonade door te spoelen, zonder er veel van te proeven... Na een pijpje als dessert kon hij er weer tegen...Terug in zijn hol stak hij een nieuwe kaars aan en hervatte als een robot zijn slavenlabeur...

Maar toen de bougie tegen elven 's nachts weer spetterend begon te doven, had hij juist uit de put een opgerolde matras en een deken vanonder het zand kunnen trekken. En hij herinnerde zich dat, volgens Leon, Jupp daar in '44 op geslapen had na zijn desertie. Hij besloot dan maar dit als een teken van God te aanzien dat het tijd werd om zijn avondgebedje te zeggen en de oogjes dicht te doen...Hij klopte buiten zo goed of zo kwaad het ging het zand uit de klamme vermufte bedspullen en legde zich binnen geradbraakt te slapen...Morgen was zondag ,juist gepast om na een verkwikkende slaap nog een paar uur rustig door te werken...

Daar kwam natuurlijk niets van in huis. Het was zó ijzig koud onder de dunne vochtige deken dat zelfs het zweet op zijn gemartelde karkas leek te bevriezen ! Na een uurtje woelen gaf hij het op. Eén ogenblik overwoog hij om hier een vuurtje te stoken met de houtspaanders die hij links en rechts op de bouwwerf had zien liggen, maar liet dit waanzinnige plan vlug varen. Veel warmte zou dat niet geven, maar de rook zou het verder-werken wél onmogelijk maken ! Dus besloot hij maar met de moed der wanhoop voort te graven tot hij er bij neerviel...En misschien brachten twee nieuwe kaarsen wat soelaas ?...

Ruim nà middernacht stootte hij voor het eerst op iets metaalachtigs ! Het was of hij zijn hart in zijn keel voelde bonken ! Maar het bleken slechts een paar verroeste sardienenblikjes en twee dozen paté...Tóch was het een aanwijzing dat hij op de juiste plek zat ! Als hij nu nog de kracht uit zijn stijf verkleumde leden kon persen om ongeveer een halve meter diéper te graven, hé ? Méér dan twintig emmers kon dat toch niet vragen ?...

Maar het zand begon steeds meer op een harde korst te lijken, en om zijn emmer een béétje te vullen moest hij eerst flink met zijn hiel kappen om het wat los te krijgen...Totaal uitgeput besloot hij tenslotte de rest van zijn koeken naar binnen te werken vooraleer aan de eindsprint te beginnen...

Iets nà tweeën ’s nachts schraapte hij met de rand van de emmer over een metalen plaat ! Met zijn verkleumde knuisten groef hij wild verder en kon op de tast de vier hoeken van het deksel vrijmaken. Het bloed schoot naar zijn hersenen: hij herkende de contouren van een munitiekist voor de kogelbanden van het Duitse S.M.G.42 ! Met zo'n vertrouwde 'Schweres Machinen Gewehr 1942' hadden ze half Rusland afgezeuld...Maar het zat muurvast als in beton gegoten, en dit verroeste ding als uit zijn graf trekken kon hij wel vergeten ! Toen herinnerde hij zich het stuk gaspijp die hij naast de werfkeet had zien liggen...

Het had nog een uur zwoegen geëist vooraleer hij de verwrongen container met die staaf had losgekregen, maar het loonde wél de moeite ! Hij woog slechts een kilo of tien, en toch kon hij het bijna niet tot op de rand van de kuil tillen, zó was hij totaal aan het einde van zijn krachten...Hij trok het plankje met de kaarsen naar zich toe om de zwaar verroeste vergrendeling te onderzoekende, maar na een paar stoten met de gaspijp viel dat er gewoon af ! En na een paar flinke hengsten met de buis kreeg hij tenslotte ook het deksel omhoog...

Hij schrok zich een appelflauwte ! Het eerste waar zijn oog op viel waren twee Duitse steelgranaten, nog goed in de verf en blijkbaar klaar voor gebruik ! En hij had daar met die pijp op staan kloppen als een debiel ! Nu kónden die wel tegen een stootje, wist hij, maar toch, na al die jaren in vocht en roest had de beveiliging het wel eens kunnen begeven !

Voorzichtig nam hij ze één voor één bij de houten steel en legde ze wat uit de buurt...Oef ! Er onder lag in het kistje een vette vod met iets zwaars in...Maar nog vóór hij het doek had afgewikkeld wist hij op de tast al wat het was: een Lüger, het automatische pistool van de Duitse onderofficieren ! Het glom nog van de olie en een snelle controle toonde ook een volle kogellader in de kolf ! ...Bon, die kon misschien nog van pas komen ! ...

Vlug tastte hij dieper ! En inderdaad: op de bodem zat een in vetpapier verpakte blikken doos, zwaar als lood...Hij zakte hijgend met zijn wang in het ijskoude zand om met gesloten ogen even het bonkend bloed in zijn slapen tot bedaren te brengen...Toen trok hij de matras naast zich op de rand van de kuil en klikte het blik open...Zijn handen bibberden van de zenuwen en de vermoeidheid !

Bovenop lag een gemzenleren zakje vol zware gouden juwelen: twee dikke armbanden, een paar colliers en vier zegelringen met een steen ! ...Hij kon z'n ogen écht niet geloven ! Het rinkelende kasregister in zijn hoofd stokte plots: hij had geen flauw idee hoeveel dit wel waard kon zijn, maar een écht fortuin was het zéker !

En er was nog méér ! Vier rolletjes verpakt in oliepapier: dat moesten de beruchte gouden munten zijn die Jupp van zijn leveranciers had afgeluisd ! ...En ja hoor ! Tweeëntwintig dof glanzende gele 'frangeskes', wel kleiner dan zijn 'Frederiks' die Leon in Pommeren had gekregen van die 'Freule von Leberwurst', maar toch ! ...En een vlug nazicht van de drie àndere rolletjes toonde ongeveer een gelijkaardige oogst ! ...

Een dikke tachtig-negentig gouden munten, zoals Jupp het had voorspeld: zéker over de honderdduizend frank, schatte hij...Neen: MINSTENS ! Misschien wel het dubbele, want met die goudkoers wist je maar nooit ! Een ware schat ! Leon had het goed gezien: ze waren rijk ! Of beter gezegd: HIJ was rijk ! ...De verdoving veroorzaakt door de uitputting ging nu rap over in een gelukzalige tinteling die heel zijn lijf overspoelde...Hij was rijk ! ...Verdomme, rijk, rijk, rijk ! Een dierlijke kreun borrelde uit zijn buik omhoog en hij schreeuwde het uit, z'n kop in de nek werpend ! Een bonk tegen het ruwe betonnen plafond joeg een witte flits door zijn oogbollen en deed hem verschrikt naar zijn schedelhuid grijpen. Versuft tastte hij in zijn natte bezwete haren of hij soms bloed voelde, snikkend en grinnikend tegelijk...Maar het viel wel mee: enkel het topje van zijn wijsvinger was wat rood gekleurd, en met zijn vuile zakdoek op z'n kruin gedrukt bleef hij even roerloos liggen.

Na een paar minuten trok de pijn weg en kon hij weer helder denken. Nu hij de schat van Jupp gevonden had, wilde hij niet langer in deze ijskoude bunker blijven treuzelen...Hij kon zich nu een hotelkamertje permitteren of in een familiepension intrekken...Kom, dacht hij, inpakken en wegwezen ! Hij vond in zijn rugzak zijn enige paar reservesokken zonder gaten: de munten bond hij in de ene en de juwelen in de andere sok...Hij keek op zijn horloge: tien voor vier...Natuurlijk véél te vroeg om ergens in een hotel onderdak te zoeken. Dus had hij nog zeeën de tijd om op adem te komen...Even dacht hij aan Jetje, maar dié zou hem in het holst van de nacht zeker niet met open armen ontvangen, nu Rachel daar waarschijnlijk logeerde. En ook zijn graafwerken zo maar achterlaten tot Steiner maandagmorgen de ravage zou ontdekken stak hem tegen...

Steiner...Verdomme, ja: die vuile verrader zou hij tot afscheid toch graag een poot uitvijzen ! ...Zoals die kloot eigenmachtig met deze abri - het laatste eigendom van de Petré's - omsprong, kon écht niet meer door de beugel ! Dat meneertje verdiende wel een lesje, vond hij...Eens zien wie van hen twee het beste met springstoffen kon omgaan ?...

Lang moest hij niet nadenken: de twee handgranaten spraken voor zichzelf ! Eens zien of Herr Steiner bij de Kozakken ook de klassieke techniek van de valstrik had geleerd, samen met zijn 'Wassersprengung' !

Joseph vees op het einde van de houten steel bij de twee handgranaten het dopje af: de witte porseleinen parels vielen eruit, bengelend aan het dunne trekkoordje. Daar bleek alles nog okee, dus het spel kon beginnen ! Hij schepte de emmer vol zand en bond het uiteinde van het witte slagkoord er met een paar wikkels omheen: als anker diep in de gedolven kuil zou dat wel volstaande... Nu drie meter verder de trekkoordjes van de granaten aan de witte kabel vastknopen en klaar was Kees! Kruipend op zijn buik nam hij de granaten en de munitiekist mee naar het deurgat tot de kabel spande aan zijn verankering. De granaten sloot hij in de verroeste kist en kroop ermee achterwaarts tot de uitgang van de bunker. Als die kloot van een Steiner maandagmorgen die kist in de spleet van de deuropening zag liggen, zou zijn eerste stomme reactie natuurlijk zijn de kist uit de weg te trekken, met het leuke resultaat dat hij daarmee de handgranaten zou ontsteken ! ..." Auf Wiedersehen, Kamerad ! "...

En nu maar maken dat hij wegkwam !