Op schilderdoek werk ik met sterk verdunde acryl, zodat een waterverfachtige achtergrond ontstaat. Een ander achtergrond bestaat uit op papier gelijmde stof. Een overschotje dat ik uit de dansschool meenam voor het in de afvalbak terecht kwam.

Aan het droogrek hangt alles nu te drogen. Wat ik er ga mee doen? Moet er een antwoord komen op die vraag? Ik heb er van genoten, veel geleerd. Wellicht kan ik er iemand plezier mee doen bij een of andere gelegenheid: in plaats van een bloemetje een gans dorp aanbieden. Ieder heeft zijn of haar herinneringen aan dat ‘dorp van vroeger’, want zelfs de stad van ‘toen’ lijkt nu bijna een dorpse aangelegenheid. De revolutie van de paardentram is vervangen door een ondergrondse metro en een lief zoek je nu niet meer op fietsafstand maar via internet ligt de hele wereld aan je voeten.

Maar mij hoor je niet klagen over die verandering: ‘vroeger’ heeft voor mij geen aantrekkingskracht, ik zou tijdens de winter vergaan van de kou en in de zomer bedolven worden onder het wecken van groenten. Een vrouwenleven betekende kinderen baren, grootbrengen, wellicht de fabriek of anders de armoede in, tenzij je tot de hogere kringen behoorde.

Ik probeer dan ook eens met olieverf als achtergrond. Dit is niet zo denderend. Op een spiegel strijk ik sterk verdunde olieverf uit en druk daar een papier op dat als achtergrond gaat dienst doen, zoals je een monotype maakt. Daarna moet dit drogen. Het is dat aspect dat nogal tegenvalt: na een week is het nog niet echt helemaal droog. Ik druk dan ook die achtergrond als laatste exemplaren.

Ik maak achtergronden van verschillende kleuren in acryl en experimenteer met de inkt.

Eerst maak ik een proefdruk met zwarte inkt op taartenkarton. Dat lukt, dus waag ik me aan de achtergronden die op bedrukking liggen te wachten. Het is boeiend bezig zijn. Steeds nieuwsgierig wat er van onder de pers komt gerold. Sommige afdrukken vind ik wel geslaagd, anderen komen niet zo goed uit de verf, letterlijk dan.

Met de schilderklas vieren we het eindejaarsfeestje na Nieuwjaar. Voor we in vakantie vertrokken konden we een lijst invullen met wat we op dat feest zouden meebrengen, zodat niet iedereen met een zelfgebakken cake zou afkomen. In de klas zitten er enkele collega’s die enorm goed zijn op gebied van koken. Elk jaar heeft dit feestje dan ook een culinaire aantrekkingskracht.

Ik schrijf me als eerste in en engageer me voor de aperitief met enkele flessen cava. Zo moet ik niet aan de slag voor een slaatje of een quiche. Sinds Karel bekende dat hij graag kookt, laat ik met veel plezier die opdracht aan hem over. Ik zal af en toe inspringen in de keuken, maar dan beperkt mijn bijdrage zich nogal vaak tot een pizza. Dan zet ik de oven in de juiste stand, haal de pizza uit de diepvries, de doos eraf en schuif de pizza in de oven wanneer die warm genoeg is. Als het belletje rinkelt dat de pizza klaar is voor consumptie gaan we aan tafel en bedankt Karel me voor mijn bijdrage aan de warme maaltijden in ons gezin. Ik heb geen probleem om mijn bijdrage in de keuken heel beperkt te houden, zo kan Karel schitteren … en ik uitgebreid genieten van wat op me afkomt.

Wanneer iedereen met zijn bijdrage de academie binnen komt, lijkt het wel of de drie koningen zich vermenigvuldigd hebben: het is gewoon overvloed.

De emming zit er al in voor de cava geschonken wordt. We zijn wel voorzichtig met de drank, iedereen wil nog veilig naar huis kunnen.

Voor het dessert voel ik de vermoeidheid toeslaan … zou dat de leeftijd zijn?

Ik verlaat als eerste het samenzijn. De laatste dagen zijn erg druk geweest, beter dat ik toegeef aan mijn behoefte aan rust. Zo kan ik wellicht nog een tijdje meedraaien.

Nog even de sfeer van kerstmis bovenhalen … bij gebrek aan een kerstboom gebruiken we de schildersezels

Voor de afdrukken van ‘Het dorp’ dien ik de pers in de academie te gebruiken. Gelukkig functioneert ze prima. Ik ben erg benieuwd hoe de afdrukken het gaan doen op de achtergronden die ik voorbereid heb.

Een eerste achtergrond bestaat uit een collage van ’cadeautjes papier’. Eerst papier verscheuren, zodat een licht gekartelde rand ontstaat. Ik scheur de zijrand zo, dat die schuin afzakt en daardoor erg dun wordt. Dit verlijmt mooier dan met de schaar verknipt papier: je merkt nauwelijks waar een stuk eindigt en een ander stuk begint. Dan dit papier schikken op een wit blad van goede kwaliteit, zodat door het vocht van de lijm de ondergrond niet gaat krullen. De stukken van de collage, die tegen de rand aanliggen, verknip ik wel met een schaar, zodat de buitenlijn mooi recht oogt. Ik maak de collage even groot als de uitgesneden lino.

Bij het drukken lukt het me de afdruk van de lino op de juiste plaats te krijgen. Dat geeft me het gevoel al wat vakkennis veroverd te hebben. De afdruk was beter tot zijn recht gekomen als de drukinkt wat meer in contrast zou gestaan hebben met de achtergrond. Ook dat is een leerproces.

Hier heb ik de lucht en de boom van een collage voorzien.

Met wit zijdepapier heb ik de ondergrond wat structuur gegeven en daarna met acryl lichtblauw geschilderd.

Hier is de collage gemaakt met recht af gesneden stukken uit een of ander blad. Ik had beter geen donkere kleuren gebruikt, want die contrasteren onvoldoende met de afdruk.

Met de lino plaat met visjes maak ik ook wat afdrukken. Een deel gebruik ik om kaartjes te maken. Hier ook probeer ik te experimenteren met achtergrond en inkt.

Daarmee komt een einde aan mijn eerste drukperiode. Ik kijk al uit om in de academie aan de slag te gaan met de grotere lino.