Overzicht

Wanneer ik de tekeningen bekijk, merk ik de goede en minder goede resultaten. De letters zijn te groot en te donker en in de gauwte op de tekening gezet. Gelukkig is dit een ontwerp.

Ik ben blij dat ik het gedurfd heb. Niet alleen tekenkundig, maar ook emotioneel.

Toen ik Egidius voor de eerste keer aangeboden kreeg kon ik niet vermoeden hoe dat gedicht zich in mijn leven zou vastbijten. Het is troostend als er woorden gevonden worden die je helpen om jezelf tot uitdrukking te brengen. Zo komen we elke maand samen met ouders die een kind verloren door zelfdoding. Soms vraagt het een hele evolutie voor iemand kan zeggen dat zijn of haar kind door zelfdoding uit het leven is gestapt. Men probeert dit gegeven te omzeilen door te zeggen: na wat er met mijn zoon of dochter gebeurd is… Als ik dan op een later moment diezelfde ouder hoor spreken over de zelfdoding van die zoon of dochter, weet ik dat een lange weg is afgelegd. Je moet niemand dwingen tot een bepaalde formulering maar ruimte geven om innerlijk tot die formulering te groeien.

het sceen teen moeste ghestorven sijn

Terugkijkend besef je dat dit het lot was van de geliefde en jezelf: de dood zou jullie van elkaar scheiden. Nu echter is de pijn geleden. Bijna verwonderd stel je vast dat je het allemaal overleefd hebt. Dat afscheid legt wel een soort sluier over het terugblikken. De dood van je geliefde plaatst een merkteken in de tijd: er was de tijd voor en de tijd erna.

dat was gheselscap goet ende fijn

De tijd kan de herinnering aan de geliefde niet teniet doen. Hij of zij blijft in je bewustzijn een liefdevolle aanwezigheid. Soms doet de herinnering pijn dan weer verwarmt ze je wezen. Dit bewustzijn is je dierbaarste bezit.

du coors di doot

du liets mi tleven

Je kijkt terug naar vroeger en stelt vast: zo is mijn leven verlopen. De geliefde ging van je weg, je bleef achter. De pijn daarom is geleden. Je (h)erkent wel de littekens die in je achterbleven, het gemis dat je steeds in je aantreft. Je kan alleen beamen dat je leven verliep zoals je het leefde.

mi lanct na di gheselle mijn

Hoe zou je hem of haar kunnen vergeten. Elke vezel van je lijf blijft verlangen naar de geliefde. Alleen is dit verlangen verstild, verzoend met het feit dat elkaar weerzien niet meer kan. Het is troostend te mogen zeggen dat je de geliefde nog niet vergeten bent, dat in jou dat verlangen blijft.

Waer bestu bleven

Je weet het, de geliefde is niet meer. Bijna met verwondering stel je de vraag: waar ben je gebleven, want hier tref ik je niet aan. Er moet geen antwoord op komen.

Egidius

Weer spreek je de naam van de geliefde uit, de zachte aanwezige in je bewustzijn. Die naam is geen teken meer van opstandigheid of onmacht. De naam van de geliefde uitspreken is als verkoeling na de loodzware hitte van een helse zomerdag. Al je graag zien kan je er in leggen. De geliefde hoeft niet meer verheerlijkt te worden, hij of zij mag terugkeren tot de concrete beperktheid van het leven. Je omarmt dit leven als bevestiging dat het zo goed was.

nochtan moet emmer ghestorven sijn

Je draagt de geliefde nu mee, soms met pijn, dan weer als een zachte en troostende aanwezigheid. Je leert aanvaarden dat er vragen zullen blijven over het hoe en waarom, maar je leert ook aanvaarden dat dit sterven zich voltrokken heeft. Ook dat gaat tot je leven behoren.

Ik moet noch zinghen een liedekijn

Je herneemt je leven, de taken die op jou liggen wachten. Ach ja, er is veel veranderd, je hebt de hel van het gemis leren kennen en daardoor is de wereld rond je anders geworden. Het evidente van gelukkig zijn bestaat niet meer. Het geluk wordt dieper beleefd, andere waarden krijgen voorrang. Je gaat anders met mensen om. Je bouwt jezelf en je leven opnieuw op.

verware mijn stede di beneven

(Bewaar me een plaats naast jou).Om je verbondenheid met de geliefde uit te drukken hoor je vaak iets in de zin als: later, wanneer ik zal gaan, ga ik naar hem of haar toe. Dit is geïnspireerd door een christelijke visie op een leven na de dood. Toch blijft het een troostend gegeven dat je kan verwoorden dat deze dood niet het definitieve einde is. De geliefde leeft verder in jou en om de afwezigheid te verzachten spreek je dan over later, het open einde over de dood heen. Er moet geen concrete uiteenzetting komen over wat ‘het elkaar weerzien’ zal inhouden. Het is gewoon een manier van zeggen: ik zie je graag en ik mis je.

ik moet noch sneven

ende in de weerelt liden pijn

Langzaam bevrijdt je bewustzijn zich van de absolute tegenwoordigheid van de geliefde. Je keert terug naar het leven, waar je je plaats weer verovert. Je weet dat de wereld die op je wacht getekend zal zijn door de pijn om het gemis van de geliefde. Ze kunnen die pijn niet wegnemen, want dat zou betekenen dat ze je geliefde wegnemen en verbannen naar niet-bestaan vroeger en nu. Maar nu kan je die pijn aan, het wordt je eigen manier van in de wereld zijn.

nu bidt vor mi

Om leven en dood van de geliefde zin te geven ga je van uit de herinnering die geliefde een plaats geven in je leven. Het is alsof die geliefde een extra krachtbron wordt om je eigen leven voort te zetten. Het is alsof die geliefde je goed raad toefluistert zodat je juiste beslissingen neemt, je energie geeft om je weg voort te zetten.

du liets mi tleven

Als ouder, broer of zus, vriend of vriendin bots je op het eigen beperkt zijn en de eventuele tekortkomingen die daaruit voortvloeien. Toch kan en kon je niet anders dan die beperktheid leven, anders zou je tot het domein van de goden behoren, wat een psychotische toestand inluidt. Je kan niet anders dan je tekortkomingen confronteren, het schuldgevoel daar rond dragen. Soms komt verbittering opzetten: de geliefde is dood, je kreeg de zwaarste kant toegeschoven, je moet verder. Soms wil je er niet meer zijn want wat betekent dit leven nog.

du coors di doot

Je probeert te aanvaarden dat de geliefde uit het leven stapte. Wellicht kan je hem of haar begrijpen. Wellicht roept zijn of haar dood vragen op, ook vragen naar het eigen tekort schieten. Wellicht groeit het schuldgevoel tot een ondraaglijke last. Niets is ongedaan te maken, wat voorbij is ligt vast, is niet meer te herdoen. Met dat verleden moet je verder naar een toekomst zonder uitzicht.

Mi lanct na di gheselle mijn

Wanneer je dan alleen bent met jezelf, val je op die schreeuw van verlangen naar de geliefde. Het is alsof dat verlangen en het gemis toenemen. Vrienden willen je troosten … maar hoe kan je getroost worden in een wereld die kleurloos is en je niets te bieden heeft. Een wereld van gemis en leegte en daar rond alleen maar pijn, hoe kan die wereld je uitnodigen tot leven?

waer bestu bleven

Je probeert je leven terug op orde te brengen. Het is zo moeilijk als er zoveel vragen onbeantwoord blijven. Waarom moest hij of zij sterven, waaraan heb je het verdiend? Je blijft op zoek naar de plaats van de geliefde in je beleven. Is hij of zij echt definitief weg? Komt de geliefde nooit meer terug? Waarom moet ik verder met alleen herinneringen?

Egidius

Dagen gaan voorbij, het gewone leven herneemt zich. De omgeving is teruggekeerd naar de routine. Verweesd blijf je achter, de naam van de geliefde komt nog nauwelijks over je lippen. Binnenin huil je zijn of haar naam. Aan wie kan je de verscheurdheid, het vernietigd zijn kenbaar maken?

Je gaat terug aan het werk. Je lichaam herkent de bewegingen die moeten gesteld worden, je spreekt woorden die op dat moment dienen uitgesproken te worden. Achter die façade is het één grote ruïne. Je hebt angst dat ze die zullen opmerken. Wie kan je helpen om het puin te ruimen dat het afscheid van de geliefde teweeg bracht?

Alle vruecht es die gegeven

Je wil dat de geliefde gelukkig is, je wenst het hem of haar toe.

Toch komt hier reeds de klacht binnen sluipen: zelf ben je enorm triest. De vreugde ligt bij de afwezige ander, bij ‘die’.

claere dan der sonnen scijn

De geliefde, bevrijd van dit mens zijn en alle fouten en kwetsuren vergeven, straalt van alle liefde die tot hem of haar uit gaat. Hij of zij is mooi geworden, door geen grenzen van beperking gehinderd. In gedachten kan je in de nabijheid van de geliefde vertoeven zonder afstand of tijd te moeten overwinnen. Het is een absolute ervaring: zo nabij en zo mooi is niemand.

nu bestu in den troon verheven

Wanneer de werkelijkheid stilaan het bewustzijn herovert, probeert men woorden te vinden van troost, zodat men stilaan het leven weer kan opnemen.

Vanuit een christelijke interpretatie zal men de afgestorvene alle goeds toewensen, bv. een goddelijke plaats.