Ik voel dat ik een beetje op een zijspoor geraak met die lettersymbolen en toch kan ik het niet loslaten.

Ik probeer een spiraalvorm uit, maar hou me strak aan een rooster dat ik op voorhand aanbreng. Ik voel dat ik niet voldoende durf en structuursteun nodig heb, maar wellicht helpt me dat over mijn faalangst heen, want niet is zo uitdagend leeg als een onbeschreven (maar dan in tekentaal) blad. Op de achtergrond heb ik enkele vormen aangebracht in een lichte tint van O.I. inkt … maar een beetje te licht: het is alleen zichtbaar als je er dicht genoeg bijstaat.

Feitelijk zou ik nu wat oefeningen moeten doen om losser te werken: eens een tekening maken met de linkerhand of iets op papier zetten zonder naar mijn papier te kijken. Nu zet ik mezelf klem door voortdurend aan het eindresultaat in december te denken en dan komt de stress opzetten van de twijfel of ik voldoende werk ga hebben dat het nodige niveau haalt.

Ik wil wat anders uitproberen: de nogal vierkantige lettersymbolen vervang ik door een lijn (is schrijven niet een vorm van lijnen trekken, woord per woord?) die ik ook in een sjabloon vastleg. Het resultaat is niet zo denderend: de lettersymbolen zijn  te groot en wellicht zou het beter zijn de vrije loop te laten aan het lijnenspel. Ik gebruik deze keer de gekende briefvorm niet en dat valt ook tegen, het is teveel een ‘rechthoek’ die thuishoort in de meetkunde, terwijl ik op zoek ben naar een vorm die me kan binnenleiden in de wereld van het schrijven.

Best wellicht eens een paar dagen dit tekenen laten rusten, er is nog zoveel anders te doen, bv. de tuin nog eens induiken en zorgen dat de wildgroei beperkt blijft.

Met dezelfde sjablonen voor briefvorm en lettersymbolen begin ik aan een nieuw experiment. De briefvorm die in onverdunde Oost-Indische inkt is opgevuld valt nogal zwaar uit, net een rouwaankondiging en dat is niet de bedoeling. Met stift (zilver) maak ik kleine cirkels in de zwarte vorm … en dan wordt het wel leuker. De foto vervormt de tekening. Op de achtergrond, in verdunde Oost-Indische inkt, laat ik de lettersymbolen hun plaats vinden.

Naast het blad als ‘vorm’ bestaat een brief ook uit letters. Hoe kan je letters oproepen zonder de gekende lettersymbolen te gebruiken. Ik probeer kleine, nogal vierkantige vormen uit, die ik verwerk met een sjabloon.

De grotere briefvorm zet ik wat dikker aan met verdunde Oost-Indische inkt, de kleinere lettersymbolen laat ik naar de achtergrond verdwijnen door ze met een dunne lijn te tekenen met Oost-Indische inkt.

Ik heb vroeger nog gezocht naar vormgeving van lettersymbolen. Schrift boeit me, enerzijds omdat letters ‘tekeningen’ zijn, anderzijds omdat ik zelf graag lees en schrijf. Hoe hoog is de stapel boeken die ik verslonden heb, hoeveel papier zou ik niet beschreven hebben voor ik me aan het tekenen waagde?

Met die ‘geschreven’ wereld wil ik iets doen in een tekentaal. Ik heb geen bepaald doel voor ogen, ik wil gewoon ontdekken wat die weg me aanbiedt … en vooral: het is zo leuk om doen.

Tussen het klossen en de tentoonstellingen door kreeg ik de tijd om nog te tekenen, formaat 50 x 70 cm, de grootte waarmee ik in december ga ten toon stellen.

Ik blijf bij het onderwerp brieven en voer een nieuwe stijlfiguur in: aangelengde Oost-Indische inkt zorgt voor een lichtere toets, zodat er een achtergrond en voorgrond ontstaat. Ik gebruik de sjablonen waarmee ik vroeger in deze reeks al gewerkt heb en ben benieuwd wat er gaat ontstaan.

En dat valt best mee: door alleen de vorm van het blad te gebruiken gecombineerd met verschillende tinten van inkt, ontstaat er een levendig geheel.

Daar wil ik verder mee experimenteren.

Maandagmorgen gaan we heel vroeg boodschappen doen: dan is er nog schaduw op de parking zodat het voor Toby, die in de auto moet blijven, nog redelijk blijft van temperatuur.

Op weg naar de winkel rijden we langs straten die gisteren nog druk bezocht werden: alle afval is al netjes opgeruimd en in plastic zakken opgeborgen … er is van de voorbije festivaldagen, uitgenomen de nadarhekken, niet zo veel meer te bespeuren.

In de namiddag gaan we wandelen. Wanneer we voorbij de weiden komen waar gekampeerd werd, lijkt het alsof er nooit iets heeft plaats gevonden: alle rommel (en er blijft wat liggen, van tenten tot zetels en matrassen, naast de gewone afval van flessen en overschotten van eten), alle wc’s (die massaal werden aangevoerd) zijn  verdwenen. Alleen zien we ergens nog een zwerm meeuwen zich ontfermen over wat nog van eetbaars is overgebleven. In de straten worden de nadarhekken op grote vrachtwagens geladen, nog even … en er blijft van het hele festival alleen nog de wei met de gestapelde containers over.

Ik heb wel bewondering voor de organisatie ‘achter’ het festival. Aan alles moet gedacht worden om op een paar dagen tijd een klein dorp om te bouwen tot een heuse stad: mensen moeten  hun auto’s kwijt kunnen, zich van eten en drinken voorzien, ergens naar toilet kunnen gaan, een slaapplaats bemachtigen … en dat zonder de inwoners al te veel te storen. Ik geloof niet dat er klachten waren van inwoners die een of andere vorm van schade leden;

Zo zakt dit festival weer weg naar afdeling ‘herinnering’. De deelnemers zullen er waarschijnlijk enorm van genoten hebben met dit schitterende weer. Het dorp zelf zal gauw zijn gekende ritme hernemen. Zo leeft Werchter op het ritme van zijn festival.

In elk geval: wij hebben al geboekt voor volgend jaar bij mijn dochter.

We hebben Rock Werchter overleefd, dank zij de gastvrijheid van de oudste dochter en haar man.

Het was wel warm die dagen. Dus bleven we maar binnen als we niet met de honden op stap waren. Ik had me voorgenomen om niet te klossen …maar ik kon het niet over mijn hart krijgen mijn kloswerk thuis te laten. Ik heb me dan maar geïnstalleerd in een hoekje … en van het voorgenomen leporello’s maken bleef het dan maar bij het goede voornemen. Waarom zou ik het klossen laten als het me zo uitnodigde? Tussendoor nam ik voldoende rust, zodat ik zonder kleerscheuren en pijnlijke armspieren de dagen door geraakte.

Mijn dochter woont niet zover van een bos. Natuurlijk zijn we dat bos gaan verkennen met de honden: Toby en Schicco. Schicco is meer dan dubbel zo groot als Toby: een elegante grote Munsterlander. Wanneer hij rustig voor ons uit liep moest ik voortdurend denken dat hij toch bijzonder goed paste bij Aike en Carlo, zijn lopen was meer zich dansend verplaatsen … helaas was zijn neiging om de vrijheid te veroveren heel sterk en dan was hem aan de leiband houden soms een hele opgave.

Zondagavond kwamen we samen met de kinderen. We hadden afgesproken om lekker te gaan eten en nadien bij Aike en Carlo de verdere avond door te brengen. Gewoon rustig van elkaar genieten.

Maandagvoormiddag keerden we naar huis terug. Gelukkig reden we naar Werchter toe, want de uittocht van het festivalpubliek was volop gaande: verkeerspolitie stond aan de rotondes het verkeer te regelen. We moesten wel niet te lang aanschuiven maar voor de tegenovergestelde richting was het kilometers lang de beurt afwachten.

Nu was het nog even wachten op Classic Werchter, dat zaterdag na Rock Werchter plaats vond. Daarvoor zochten we geen logies: een nachtje zouden we het wel overleven. Maar het viel feestelijk mee. Vermoedelijk zat de wind goed: het geluid dreef een andere richting uit. In de namiddag zagen we voorbij ons huis de auto’s stapvoets aanschuiven richting Werchter, ’s nachts werd diezelfde file herhaald in tegenovergestelde richting, zodat tegen de morgen het dorp kon herademen en we ongehinderd op weg konden voor de noodzakelijke boodschappen.

Het werk van Lieve kreeg een plaats op een bovenverdieping in het cc Gasthuis. De structuur van de ruimte straalt een zekere gezelligheid uit met het schuin op- of aflopend dak en de ruimte die door panelen in kleinere eenheden verdeeld is.

Ze heeft zich op drie werken gefocust, allemaal met kledij als basisontwerp. In een eerste werk neemt ze je mee naar een ontwerp van een jas. Telkens wordt een ander deel van de jas met een rood aspect ‘in de verf’ gezet… en wanneer je uitkijkt naar een zoveelste aflevering is er een hiaat en krijg je een geklost ontwerp aangeboden. In een tweede werk speelt ze met een jurk, snijdt daar een stuk uit en vult dat op met kant. Allemaal heel subtiel, je moet toekijken om het te ontdekken. Als laatste werk hangen er drie (poppen?)jurken in een blauwe omkadering. De jurkjes werden bewerkt met een schaar en waar de ‘gaten’ ontstonden werden die opgevuld met kantwerk. De presentatie van die dieprode mini-jurkjes, vol fantasie vervormd in het blauwe kader, heeft een ontroerende dimensie: ze hangen zo fragiel te dromen van een andere wereld. Gewoon prachtig.

Het eindwerk van Lieve bekijken maakt iets blij in me los. Zouden we naast antidepressiva eens geen kantklossen uitproberen wanneer mensen nood hebben aan wat meer blijheid?

Een speciale vermelding verdient dit kunstwerkje naast de ingangsdeur.

Ingrediënten: een oude school die aangepast werd aan de noden van een academie en waarvan nog niet alle dichtgepleisterde gaten een verflaag kregen. Een kantklas die aan de ingangsdeur op ooghoogte pleisterwerk vertoont. Een docente die daarin  een uitdaging ziet … en het resultaat is echt verrassend.

Of hoe kant (gebouw)wonden kan helen.

Bij het binnenkomen van de klas worden we verwelkomd door een groot werk aan de ingangsdeur. Laag op laag werden de afzonderlijke stukken kant samengesteld tot een geheel.

Tijdens de les zag ik de collega smalle reepjes klossen. Zij had al in gedachten wat ze er mee ging doen. Als al die reepjes nu samengevoegd zijn en geplooid volgens plan ontstaat er een ritmische beweging die plezierig aandoet. Eerst kijk je naar het geheel, dan ontdek je de verschillende klospartijen in de reepjes.

Een overgebleven rits uit een versleten kledingstuk … en met de nodige fantasie en handvaardigheid wordt dit een leuk moment op de ontdekkingstocht: je moet maar op dit idee komen.

Een doosje dat nergens toe dient … maar zo mooi is om naar te kijken

Dit werkje doet me denken aan een Romeinse strijdwagen, maar dan in mini. Het is een leuk werkje, om ergens neer te zetten en er dan af en toe met plezier naar te kijken.

Nog een opdracht ‘hout’ werkje: breng wat overschotjes van de verbouwing mee naar de klas … en er ontstaat een sprankelend werkje.

Eerst het bootje ontdekt, dan het zeil erachter: wat een mooi zeilbootje. Vervolgens wat lager gekeken: hé, daar zijn de golven. Maar als de golven zo laag verbeeld staan, dan wordt dat zeilbootje een ‘luchtbootje’ … en klieft dat bootje met zijn zeilen door ja wat, wellicht het imaginaire. Even voel ik me innerlijk trillen, het doet me aan Chagall denken.

Dit soort kantwerk is wel heel bijzonder: met gel-druk heeft men op dunne houten panelen kantwerkjes afgedrukt. Het ritmische herhalen van het drukken en het dicht bijeen plaatsen van de panelen geeft een vervreemdend effect: dit verwacht men niet als ‘kant’, terwijl men het kantwerk toch duidelijk herkent.

Dit is een werk van een collega uit het eerste jaar. Ik ervaar bijna fysiek hoe hier uit oude boeken wijsheid bijeengeklost wordt. Zelfs als je nog niet ‘afgestudeerd’ bent, kan je met beperkte technieken toch heel emotioneel rijke werken maken.

Dan een werk van mezelf. Op een donkere muur komt de lichte draad goed tot uiting … de kippendraad die daarin verwerkt werd gaat wat naar de achtergrond. Op de foto helemaal, in de tentoonstelling moet je wel nauwkeurig kijken. Maar ‘k ben er wel tevreden over: ik had nooit gedacht na enkele maanden al zo’n werk te realiseren. Ik voel me ‘op mijn plaats’ in de kantklas.

Heel voorzichtig werden de bladeren gedroogd en later werd er een kantwerkje op geklost.