Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
06-04-2012
527 Jeugdraad
527 Jeugdraad Voor de tweede keer werd een loopje genomen met de geschiedenis van het verenigingsleven in onze gemeente. Deze keer werd een gebeurtenis uit 1987 gevierd : de bediende ging kijken in een kartonnen doos met archieven. De geschiedenis begint NIET in een kartonnen doos! In de berichtgeving aan de pers maakten zij er zich vanaf met Jeugdraad in zijn huidige vorm . Maar wij dachten dat de vorm verandert bij elke wissel van de voorzitter of de vertegenwoordigers in de Jeugdraad. Er zijn momenteel 12 verschillende jeugdverenigingen. In De Linde hielden ze een eetfestijn met een varken aan het spit, voor meer dan honderd leiders en leidsters van Meisese jeugdverenigingen. Er was ook een fuif in jeugdhuis Den Droes. Onze burgemeester zette in zijn toespraak een en ander recht! De Jeugdraad van Meise werd gesticht door Herman Boon pr. op 6 september 1965. Toen ik als 2de voorzitter aftrad hielden wij het eerste popconcert in de kersverse sporthal in Meise met de Georges Baker selection. De data i.v.m. de ononderbroken Jeugdraad tot heden publiceerde ik op http://blog.seniorennet.be/erfgoedmeise
Op 18 maart 2012 werd het speelplein Grote Wyver geopend. Het ligt op het uiteinde van de Dennenlaan, aan de Parklaan, langs het voetwegje naar de vroegere wipweide. Het eerste speelplein in Meise was aan de Onze Lieve Heerweg, op een terrein voor de garage De Coster. Daarna verhuisden wij naar een grond voor het kerkhof van Meise. De Sint-Sebastiaansgilde had daar ook haar wippen staan. Wij hebben bij een schieting op zondagnamiddag eens de weide bezet, omdat dan door de Chiro gespeeld werd. In de jaren 60 lag ons speelplein in het dorp, waar nu het Willy Van den Berghecentrum op staat met de sporthal, het zwembad, de Leertuin en de Muze. Daar werden door Herman Boon pr. de eerste speeltuigen in Meise geplaatst. Jeugdraad Meise, die opgericht werd op 6 september 1965, offerde zijn speelplein op aan dit grote project van Jos Chabert, die toen schepen van de jeugd was. Hij zorgde er later voor dat nieuwe verkavelaars verplicht werden gratis grondafstand te doen voor een speelplein. Zo kwam het openlucht sportcentrum De Nekker er. De volgende pleintjes liggen in de Kleine Wouwer en de Kraaienbroeklaan. Er is ook een heus speelbos in het natuurreservaat Birrebeek in Rode. Maar dat ligt zo ver van de jeugdlokalen dat het amper bespeeld wordt. Dat zou beter natuurreservaat blijven, want toen het enkele jaren georganiseerd bespeeld werd, zag het er daarna uit als een stortplaats van afval. Hanen onderhouden hun erf beter!
Ons Neroke woont in Meise in de Neromstraat in Wolvertem. De eigenaars vierden hun 50ste huwelijksverjaardag met hun echte 'BV' in huis. Hun hondje 'Lily' speelde van 2004 tot 2011 de rol van 'Neroke' in de populaire TV-reeks FC De Kampioenen. Zou men daarvoor ook geen standbeeld kunnen overwegen aan het AC? Een standbeeldenpark van bekende BVs uit Meise zou er alleszins niet misstaan. En dat moet niet noodzakelijk geld kosten. Kunstenaars profiteren van de naambekendheid en kunnen voor een prikje een realisatie neerpoten. Meestal komt er een standbeeld er nadat de bekende persoon al enkele jaren overleden is. Denk maar aan baron dHoogvorst, onze betreurde burgervader van Meise, Wolvertem en Nieuwenrode. Zijn standbeeld werd jaren na zijn dood ingehuldigd en er werd een cantate opgevoerd van de hand van August De Boeck. Dat zou bij elke plaatsing ook moeten kunnen : een cantate op tekst van een plaatselijke dichter en uitgevoerd door een harmonie op een heuse kiosk.
In dit August De Boeckjaar zouden de drie cantates, die de componist voor Meise maakte moeten opgevoerd worden. Dat zou een mooie uitdaging zijn voor de koren in onze keizerlijke gemeente. Ik ijver voor een kiosk tijdens de beiaardfeesten. Hopelijk komt ze er, want de reuzen zouden anders staken kunnen overwegen.
Er komt een voetgangersbrug over de Maalbeek aan de Fazantenlaan en de Roodborstjeslaan. Wandelaars en fietsers zullen zo vanaf veldwegen van Grimbergen naar Meise kunnen en omgekeerd. Dit project is een initiatief van de werkgroep Trage Wegen in Meise. Hetbiedt een meerwaarde voor wandelaars en sporters en verkort de verbinding tussen de wijk De Nekker (verbinding Plantentuin Meise) en de onverharde buurtweg 11 langs de Maalbeek naar Grimbergen. Tot nu toe moesten mensen een omweg maken van 2,5 km. Grimbergen draagt 25 procent van de totale kostprijs van 18.000 Euro. Het project wordt door Meise ook ingediend bij het gewest zodat een subsidie van 6.900 Euro mag worden verwacht. De rest (6.850 Euro) wordt door Meise gefinancierd. Bij een fietstocht ter plaatse zag ik dat er reeds een viertal privé brugjes over de Maalbeek liggen. Waar de openbare brug komt was mij niet duidelijk. Over de beek ligt een brede veldweg die doorloopt tot de s Gravenmolen in Grimbergen. Er staan geen woningen. Enkel rond de reeds bestaande overweg zijn enkele huizen gebouwd. Een vroeger voorstel vanuit de schoot van Natuurpunt zou in die omgeving ook kunnen uitgevoerd worden. Als men langs de bewuste veldweg vanaf de s Gravenmolen de gebruikelijke natuurwandeling gidst, komt men voorbij de samenloop van de twee Maalbeken (één uit Wemmel en de andere uit Strombeek). Het zicht op het openluchtsportcentrum de Nekker is er niet fraai. Daar zou een klein educatief arboretum kunnen komen, zoadt het zicht natuurlijker oogt!
Naast de Sportschuur komt een nieuwe turnhal ter vervanging van de zaal van Sancta Maria in de Stationsstraat. Het wordt een zaal van duizend vierkante meter. De laatste nieuwe normen zullen er aan bod komen. Gym en Dans (408 leden), de Fusieschool Wolvertem en de mensen van Levedale, een woonvoorziening voor mensen met een beperking zouden de gelukkigen zijn die er zullen gebruik van mogen maken. Of er ook anderen in mogen is maar de vraag. Het gemeenschapsonderwijs moet dezelfde faciliteiten krijgen als de gemeenteschool. Boven het sanitaire gedeelte en de kleedkamers komt een danszaal en een tumblingzaal en het technisch gedeelte. Errond komt een parking met tachtig plaatsen. In de zaal komt een gepolierde betonvloer. De provincie verleent een subsidie van 150.000 Euro. Gym en Dans zorgt zelf voor de afwerking.
Op de plaats van de oude zaal (Sancta Maria site) en het oude politiegebouw komt een nieuw sociaal wooncomplex van ongeveer zestig koop- en huur appartementen. Mensen met een binding met de gemeente zullen er voorrang krijgen. Ondergronds komt ook een openbare parking van een tachtigtal plaatsen. Daar mogen er gerust heel wat bijkomen. Het CVO zou er 400 parkeerplaatsen nodig hebben. Of wordt deze parking voorbehouden voor de bewoners ? Begin 2012 zou met de bouw gestart worden, zodat uiterlijk tegen september 2012, en hopelijk nog voor de zomer van 2012 de turnhal in gebruik kan worden genomen. Volgens bouwondernemers is dit met systeembouw zeker mogelijk. Info:www.gymendans.be
Er is een nieuw zoetmiddel op komst. Het wordt getrokken uit de stevia plant. Het is veel sterker dan suiker. Het komt uit Japan en is er al 40 jaar bkend. Bij ons werd hij enkel voor uitwendig gebruik toegepast.
De ayhazca is een bamboesoort die door de sjamanen gebruikt wordt om een roes op te wekken. Het werd vertoond in de film The jungle prescription. Tegenwoordig is het in de mode. Maar het is niet ongevaarlijk en bevat dmt dat als drug wordt omschreven. Daarnaast bevat het harmine en harmoline. Het brengt de mens in een psychotische toestand.
Er is een vijfde element ontdekt. Het is een onbekende kracht en heet kwintessens. Naast vuur, licht, water en aarde komt er dus een vijfde element! De Tibetanen gebruikten in hun natuurlijke geneeswijzen reeds een vijfde element : slijm. Maar dat werd niet weerhouden door de wetenschappers.
Een van de Wolvertemse haantjes nam een interessant initiatief. Architect Etienne Wijns kocht in 2008 het oude tramstation voor het Administratief Centrum in Wolvertem via een openbare verkoop van de gemeente. De ruwbouwwerken begonnen onmiddellijk, maar de Dienst Onroerend Erfgoed liet de werken stilleggen, stak stokken in de wielen. De houten vloer mocht niet vervangen worden door beton. Maar dat moest dan weer van de brandweer voor de brandveiligheid. Zo lag de renovatie 2,5 jaar stil. Maar nu is er een doorbraak. De werken aan het tramstation, dat dateert uit 1896, konden worden hervat. Bij de zowat 1.200 nieuwe inwoners die erbij komen in verschillende nieuwe projecten rond het Administratief Centrum en het tramstation komt een kunstencentrum zodat het oude tramstation opnieuw een publieke functie krijgt. De expositieruimte wordt op de eerste verdieping ingericht en beneden is er plaats voor een wijnbar. Uit liefde voor de kunst zal Wijns er bekende kunstenaars hun werken laten tentoonstellen. Jonge kunstenaars uit de regio zullen er ook een kans krijgen. Het nieuwe kunstcentrum zal WoMA ( Wolvertem Modern Art) heten, naar analogie met het grootste museum van New York, het Museum of Modern Art (MoMA). De opening is voorzien in september 2012.WoMa zou taalkundig beter ogen als WoMoA Meise.
Drie grote drijfveren in ons leven beginnen in de Engelse vertaling met een p : payement, prestige en pleasure.
Payement : geld. Hiervoor wordt veel getwist. Er worden zelfs oorlogen voor uitgevochten. Nochtans leerde ik in een cursus management dat geld niet de grootste drijfveer is van werknemers in bedrijven.
Prestige : Daarvoor gaat men over lijken.
Pleasure : genot. De amusementsindustrie staat aan de top in de economie. In de top 100 van de blogs vinden we ze ook terug, naast esoterie. Misschien is dat ook een vorm van genotsbeleving ?
In het beleid en in de organisaties is dit van essentieel belang. Het is niet voor niets dat de diplomavereisten voor werknemers, die leiding moeten geven, objectief bepaald is. Dat is uiteraard om te kunnen zeker zijn dat deskundigheid de leidraad wordt. In de politiek is dat anders. Men kan burgemeester of schepen worden, zonder enige opleiding. Bij het aantreden is een opleiding over het begrip deskundig een must. Dat kan ook voor wie de vereiste diplomas bezit. Want het werkt in twee richtingen! Bazen met een universitair diploma beschouwen zich al vlug als deskundige. Zij weten dan ook alles beter en leggen soms aan hun ondergeschikten niet uit, waarom iets vereist is. Dat zorgt dan voor de nodige wrevel. Omgekeerd is het zo dat lagere ambtenaren of politiekers zonder opleiding zeer snel denken dat ze deskundig zijn. Als ze dan ondoordachte beslissingen nemen, zoals in het verkeersbeleid, kan dat desastreuze gevolgen hebben. Permanente bijscholing voor iedereen is dan ook de remedie. In hogere posities is een degelijke managementtraining zoals de Kwaliteitsrevolutie van Tom Peters een must. Maar dat moet geregistreerd en opgevolgd worden!
In mijn streekboek : Meise, onder de toren van Sint Martinus, staat voor Raoul (de facteur) Van den Bossche per vergissing De Vroede. Hoe is die fout daarin geslopen ? Wij noemden hem inderdaad Raoul van de Vroede, naar zijn moeder Esther De Vroede. Deze doodbrave vrouw heeft ooit mijn leven gered. Ons ma vertelde mij dat ik op 4 weken (tijdens de strenge winter van 1942) de kaiëkhoest (kinkhoest) kreeg. We zaten bovendien zonder kolen ingevolge de oorlog. Esther heeft toen een emmer kolen gebracht. Zo loop ik hier nu nog rond, want anders was ik er zeker aan gestorven. Enkele jaren later kroop ik achter de kat onder de Leuvense stoof. Maar ik bleef met mijn linker oor in het haakje van de gloeiende koterhaak hangen. Ik rukte met een schreeuw mijn oor open. Dokter De Meuter vergat de wonde uit te wassen voor het hechten. Zo kreeg ik mijn merkteken : een zwarte streep in mijn oor. Hierdoor voel ik nogal mee met de koeien die deze operatie ook moeten ondergaan. Het Belgisch leger heeft mijn litteken nooit willen erkennen als bijzonder herkennningsteken van hun soldaat milicien. Toen ik twaalf werd kreeg ik eens helse buikpijn. Ik kroop als een hondje dat gaat sterven weg onder de dekens op de tafel naast het bed in de Rozenboom. Daar vond mijn pa mij. De diagnose was snel gesteld : acute appendicitis. Zo belandde ik binnen het uur, op een zondagmorgen, op de operatietafel in de kliniek in de Assestraat in Brussel. Buiten af en toe wat hoofdpijn of tandpijn, die met een asperine snel verdween, bleef ik van alle verder onheil bespaard.
Zoals de eekhoorntjes eten hamsteren om de winter door te komen, verzamelden wij de gekste dingen om onze jeugd op te fleuren. In ons geval viel er echter niet zoveel bijeen te halen. Waar zouden wij ermee gebleven zijn? Er was plaats genoeg op de boerderij, maar om schatten te bergen was dat wat moeilijk. Een eigen stek, zoals de kinderen nu hebben, was voor ons niet weggelegd. We sliepen allen samen in dezelfde kamer. Voor kasten en bureaus was daar geen plaats over. De kleine voorwerpen konden wij uiteraard in onze broekzakken kwijt. De handtas van een dame valt te vergelijken met de broekzak van een zesjarige. De mijne stonden bol van zeer uiteenlopende dingen : knikkers, steentjes, vogeleitjes (al dan niet gebroken), bloemen, diertjes, slakken ... Toen ik s avonds, voor het slapen gaan, mijn broek op de stoel achterliet in de keuken voor de Leuvense stoof, kon ik niet vermoeden, dat de slakken van de warmte uit hun huisje kropen. Ons ma schrok zich een bult toen ze s morgens een orde huisjesslakken op de zoldering van de keuken aantrof. Wij verzamelden die beestjes op de muur rond de kerk met kerkhof van St.-Martinus Meise. Later begon ik nuttigere dingen te vergaren. Met Artispunten leerde ik de bedreigde diersoorten en de vreemde verschijnselen van de natuur kennen. Van de Standaard der Letteren bezit ik nog een oude collectie. Ik heb dat tot enkele weken geleden volgehouden. Maar nu vind je alles op internet en stapels papier bijhouden en opbergen blijft ook niet duren. En zoals iedereen plakten wij ook postzegels uit alle landen in oude schoolschriftjes. Op latere leeftijd trekken wij dikwijls de lijn van onze jeugd door. De avonturen van Eric de Noorman uit het Laatste Nieuws, waarmee Michel den biënaaver mij leerde lezen, heb ik in het boektiekske in Mechelen gevonden. Uurwerken, bierglazen, medailles en boeken over de natuur kun je bij mij ook vinden. Mijn laatste passie is echter alles over Tibet, het dak van onze wereld.
In het verhaal van de Rozenboom van Piet De Cuyper staan enkele zaken die verkeerd of onvolledig zijn. Het gaat om de heldendaden van de kinderen van de Rozenboom en hun vriendjes en vriendinnetjes. Wij speelden op de hofweg, die van aan de bibliotheek in de Limbosweg (het stroikke) naar de achteringang van de Rozenboom liep, allerhande grote evenementen : Middeleeuwse kansspelen, ronde van Frankrijk, Olympische spelen, Willem Tell ...Een discipline van de Olympische spelen liep uit de hand. Toen het bij het kogelstoten de beurt was aan Jean De Donder, vatte Jefke va Florans post aan de streep die de verste worp aanduidde. Hij draaide zich om en de zware kasseisteen kwam op zijn achterhoofd terecht en botste over de draad de boomgaard in. Bij het Willem tell spel schoot Piet naar de appel op Jefke zijn hoofd. Deze laatste werd in positie gehouden door Frans. De pijl, gekregen van Jerôme de paiëlmaker(pijlmaker), spieste zich onder het linkeroog in de oogkas van Jefke. Florans durfde de bloedende wonde niet nazien en Michel den biënhaaver(neenhouwer) kwam van voor de toog en loste de zaak op. De gebroken ruit in de voordeur werd veroorzaakt door een gevecht tussen Frans en Piet, binnen, voor de voordeur. Jefke wou meedoen en sprong vanop een stamëneetafel op de vechtenden, maar vloog door de ruit van de voordeur op straat. Bij een van de vele herkansingen schoot Jefke met zijn katapult vanuit de kerselaar een kersenpit juist op de neus van Piet. Deze raapte prompt een peer op en keilde die recht in het linkeroog van Jefke. Een blauw neuspuntje en een blauw oog waren het resultaat. s Anderendaags in de klas deed meester Krokaert controle van het resultaat op zijn gekende manier. Hij nam Jefke bij zijn strotvel en keurde zo de schade en de uitleg volgde uiteraard. Over de benaming Kuipestraat is er nog geen uitsluitsel. De kuiperij blijkt niet bestaan te hebben. En over de andere versie : Cuyperstraat blijven ook twijfels bestaan. Bij het ratten vangen had ik een viervoetige partner, ons Josette, een uit de kluiten gewassen kruising van een Bernard Rusell en een fox. Die assisteerde en speelde be buit schrokkerig binnen. Mijn wapen bestond uit een dikke stok, waarvan de breedste kant schuin afgezaagd was om meer grip te hebben. Kuë heeft eens vijf ratten tegelijkertijd gevangen : in elke hand één, onder elke knie één en één tussen zijn voorhoofd en de muur.
Vorige zondag zijn we uitgeregend op de achtste kerktorennatuurwandeling in Westrode. Toen we nog een pintje dronken, speelde de juke-box plots de pied-piper, een hit van reeds lang geleden en een moderne versie van de rattenvanger van Hamelen. Ik dacht dat dit ter mijner ere was. Of was het voor die andere rattenvanger ? In de Rozenboom voerde mijn broer mij op als de rattenvanger van Meise. Ik ben dat inderdaad geweest, al zou ik nu geen rat meer kwaad willen doen. De inspiratie voor deze geweldloosheid vond ik in het Tibetaans Boeddhisme. Het is niet alleen Richard Gere die daar rust zoekt. Ik heb lang gezocht naar een efficiënte manier om de ratten te lijf te gaan. Een stok leek mij het geschikte wapen. Maar als ik met ons Josette, straathond (straton) van een ongekende kombinatie, voor zon toch niet onaardig knaagdier stond, moest je zeer goed mikken. Ik sloeg er vaak naast en lukte er pas in, bij de tweede of derde slag, om het diertje te raken. Toen heb ik er iets op gevonden. Ik zaagde een dikke stok onderaan schuin af, zodat het raakvlak groter werd. De kans om de rat met één slag dood te meppen werd zo groter. Theo Janssens vertelde mij, dat hij een andere manier had. De ratten kwamen vanuit de zolder van Den Beiaard bij hun. Hij knutselde met zijn vader een smalle doorgang in metaal. Daar zaten ze prompt elektriciteit op. Ze hebben dat ook eens toegepast op de dronken plassers, die hun overbodige exports loosden tegen hun poort. Als je al eens tegen een schrikdraad in de wei geplast hebt, ken je het effect wel. Toen er bij ons een ware rattenplaag uitbrak was het feest. Alle graan werd in zakken geschept en afgevoerd naar de zolder van Jef de schoenmaker (rechtover ons). Maar de ratten vraten toen zelfs de bieten op. s Avonds staken wij het licht van de stal aan en loerden door het piepgaatje onder de klink. De ratten sprongen in een lange rij de eetbak (krëbbë) op en langs de paal naar de tas in het stro. Honderden sprongen in die file naar boven. Onze vader is dan beginnen rattenvergif leggen. Daar kregen ze dorst van. Toen zagen we ze op een rij komen drinken in de dakgoot. De honderden staarten hingen over de rand. En als het water in de goot op was, kwamen ze naar beneden. Waggelend laafden ze zich in de goot achter ons hof. Maar daar wachtte ik hen op. Hoeveel ik er toen doodgemept heb, kon ik niet bijhouden. Maar ik heb toen zeker een record voor het Guiness-boek gevestigd. Een andere methode was de slaper. Dat was een lange, gesloten bak met een deksel. Aan de twee uiteinden was er een klein gat. De ratten kwamen daar jongeren. Af en toe haalden wij de slaper uit het stro. Het deksel werd eraf genomen. Dan zag je het ongedierte kruipen in de bak. Met een stok koterden we ze op, tot ze probeerden te ontsnappen door het gat. Maar daar stond ik met mijn trouwe teef Rosette klaar. Als ik ernaast mepte vloog het hondje er wel op. En dat beestje speelde ze alle binnen. De jonge ratjes uiteraard, want hij lustte enkel mals vlees. Het scheelde dikwijls niet veel of hij kon de stokslag op zijn snuit incasseren. Want het beestje had te veel temperament en wou mij steeds te vlug af zijn.
Herman Ooms, onze Chiroleider, voerde de groene trui in tijdens het bivak. Ik was vendelleider en wou dat mijn jongens elke dag de puntentrui omgordden. Daarvoor moesten wij stipt en snel zijn bij alle activiteiten. Onze leider pikte het idee in de echte ronde. De geestdrift voor de competitie erfde hij van zijn vader, meester Ooms. Want al wie bij deze onderwijzer zat, weet dat de meester vooral in het rekenen; de wedijver opdreef tot ongekende hoogten. Maar dat bleef niet zonder gevolgen in ons spel. Op mijn verjaardag kreeg ik een fietsje als geschenk. Ons ma vergat de verjaardagen door het vele werken. Maar als de krant het volk in de bus viel, herinnerde zij zich steeds mijn verjaardag op 7 september, als zij de foto van koning Boudewijn zag. Want die verjaarde op dezelfde dag. Maar dat jaar was een uitzondering door die tweewieler. Ik organiseerde zelf de overhandigingsceremonie. Om 20.30 uur stipt reed ik symbolisch mijn volgend jaar in, van in de koestal de keuken in. De rest van ons gezin zat daar gezellig rond de Leuvense stoof. s Anderendaags reed ik zo fier als een gieter rondjes. Ik startte vanachter op de hofweg door het achterpoortje voor de bibliotheek. In het stroikke (Limbosweg), richting kerk, reed ik altijd de lus rond de mesthoop van Jantje Coremans. Zoals gebruikelijk lag de mesthoop voor de voordeur, maar er was een padje rond. Op de hoek van de Limbosweg, testte ik de voorst rem en ik stuikte over mijn stuur tegen de kasseien. Maar dat hoort erbij voor een Flandrien en dat zal zo wat de 377ste buil op mijn harde, dikke kop geweest zijn. Ik reed over de place Loens (of place Clémentine = dorpsplein) de Cuyperstraat (Boechtstraat) in. De poort stond open bij Van Campenhout Van Campenhout (zuster van Jules en getrouwd met een Van Campenhout). Daar testte ik de tweede keer de voorste rem. Ik vloog opnieuw over het stuur recht in de mesthoop. Voordat ik de fiets kreeg speelden wij de ronde met knikkers. Met latten en planken bouwden wij een baan en lieten de knikkers wedrennen naar beneden. Dieren werden ook ingezet : pieren en meikevers. Zouden onze kleinkinderen nog zoveel plezier beleven aan hun speelgoed ? Ik vraag het mij soms af. Want al dat dure speelgoed geeft weinig kans aan hun fantasie.
Alle kinderen worden getekend door hun leermeesters en meesteressen. In de kleuterklas herinner ik mij Germaine De Greef en zuster Mechtilde. Van de zuster mocht ik de vlechtmatjes uitdelen en ophalen. Dat was een grote eer. Want zo kon ik een hele tijd aan haar voeten vertoeven, voor haar grote zwarte rok. Want de zwart witte matjes moest ik ordelijk aan haar voeten, onder de hoge lessenaar schikken. In de eerste graad kwamen wij bij meester Rosiers. Ik kreeg nog les achter de Triomf en tussen de herberg ( stamënee) van De Donder en de danszaal Kursaal. Daar had een medeleerling eens een fout geschreven in zijn opstel over de trein. Hij schreef trien. De meester vroeg prompt aan de klas wat hij met een trien kon doen. Vliegensvlug antwoordde ik : Mee trouwen, meester ! Dat leverde mij op het einde van het tweede leerjaar de eerste plaats op en de meester heeft dat vele malen verteld. In de drie graden was het altijd een tweestrijd tussen Paul en ik voor de trofee : drie boeken bij de prijsuitdeling voor de eerste. In de onpare jaren was de eer voor Paul. Maar in het vierde leerjaar werd ik als tweede afgeroepen. Voor dat de boeken uitgereikt waren, had ik al stil herteld en stelde tot mijn ontzetting vast dat er een fout van tien punten in mijn nadeel geslopen was in mijn uitslag. Huilend kwam ik thuis. Ik voelde dat als een zwaar onrecht aan. Ons moeder heeft echter nooit durven zeggen tegen meester Ooms dat hij misteld had. Hierdoor werd ik opgezadeld met een onweerstaanbare drang die zich verzet tegen alle onrechtvaardigheid. In het vijfde leerjaar bij meester Krokaert was de trofee voor Paul. Ik deed toen mijn eerste communie met onze Frans (een jaar ouder). In de catechismusles had ik toch weer prijs zeker. Pastoor Brams vond dat ik als kleinste van de hoop, zou mis staan, naast een lange zwik (mijn broer) als laureaat van de catechismusles. Maar in de processie stonden wij toch de eersten naast elkaar. Ons ma had toen mooie bekken in ons haar gedraaid.F In mijn vijf leerjaren in Meise heb ik in het totaal dus 11 boeken verdiend. De twaalfde heb ik nog altijd te goed. Ik plaatste deze kleinoden, toen wij naar de Rozenboom verhuisden, in twee sinaasappelkistjes onder het kaptafeltje van ons ma. Ik kreeg dat meubeltje als eerste bureau. Bij het zesde leerjaar was de competitie voorbij. Ik werd met mijn broer naar het Onze Lieve Vrouwinstituut in Laken gestuurd. Enkele anderen volgden. Daar staken ze mij per vergissing in het vierde leerjaar. Ik behaalde op alle toetsen het maximum van de punten. Door mijn kleine gestalte viel ik als twee jaar ouder kind, niet op. Ze vonden mij echter uitzonderlijk slim. Meester Krokaert heeft zich hiermee bemoeid. Na drie weken zat ik eindelijk op mijn plaats in het zesde leerjaar. Ik voelde mij hier goed thuis, want de prefect was niet groter dan ik. Zij noemden hem de mus. Het was een broeder van de Christelijke scholen met zwart habijt en twee witte bavetten onder de kin. Wij moesten hen aanspreken met frère .... Ik kreeg als bijnaam het kattenjoenk omdat ik in de turnles demonstreerde, dat ik heel wat leniger was dan mijn makkers. Het lot besliste dat ik in 1960 onderwijzer werd. Mijn stage bij broeder Antoon en mijn eerste drie werkweken deed ik in Laken. Daarna kwam ik in mijn oude school, met meester Rosiers als schoolhoofd tot 1974.
Muziek verzacht de zeden. Toen ik in de jaarmis van de Gewezen Soldaten zat, dwaalden mijn gedachten even af, naar de tijd dat ik daar vooraan op mijn knieën als misdienaar zat. Hier kregen wij tijdens de missen muzikale feeling. Dat ging via het ritmische bewegen van allerlei bellen. In de week was het een enkelvoudig klokje met klepel. Maar tijdens de feestelijkheden bedienden wij de vieringen met een zilveren, samengesteld exemplaar, van wel 4 of 5 bellen. Er werd toen nog verschillende keren gebeld tijdens de mis. Deze taak werd door de misdienaars in rood kleed met wit roquet, met overtuiging uitgevoerd. De ingedommelde gelovigen schoten dan plots wakker van het hels (of was het hemels) lawaai. De liturgische Gregoriaanse gezangen in het latijn hebben alleszins onze muzikale smaak verfijnd. Daarvoor moeten wij nu naar Grimbergen. Ik vind het wel fijn dat ons aller Bie Boon (Herman de 2de) klassieke muziek laat weerklinken in de lege kerk. De Verenigde Broeders (ressën) en Concordia (ëzzëls) hebben ook een niet onaanzienlijk deel gehad in onze muzikale vorming. Want toen was er helaas nog geen muziekschool. s Zondags, na de middag, luisterden wij thuis naar Belcanto op de radio. Als ik nu naar radio Clara luister, waan ik mij opnieuw in de Rozenboom. Ik kreeg toen ik leider was in de Chiro, een oude grammofoon van in herberg (stamënee) Sedan. Daar speelden wij volksdansen op, onder het podium van de oude parochiezaal. Want dat was ons lokaal. Na de Chiro kwamen wij daar met de leidsters stiekem dansen op oude 78 toerenplaatjes. Na de leiderskring moesten wij van Herman Boon pr. (Herman de 1ste) eens blokfluit leren spelen. Wij kregen er elk een om op te oefenen. Maar daar kwam niet veel van in huis. Ik bezit ze nog altijd en heb mijn collectie uitgebreid met een echte Ierse fluit. In de muziekkapel daarentegen, sloegen de trommelaars er lustig op los. Ik speelde ruiterijtrompet. Elke zondag luister ik met plezier , naar de startparade van de Chiro. Dat is tot in de Mankevos, waar ik woon, goed te horen. Wie herinnert er zich niet de onvergetelijke homilie met het 45 toerenplaatje Tom Dooly in onze parochiekerk. Iedereen die dat meemaakte, spreekt daar nu nog van. In het Chiroheem maakten wij ook kennis, via ons radio-pick-up-T.V. meubel, met de Everly Brothers. Die zijn in het leiderslokaal grijs gedraaid. En over de guitaarexploten van onze proost heb ik het reeds gehad. En wij werden zelfs naar de opera in Antwerpen gestuurd. Tijdens de pauze doken wij wel de dichst bij gelegen dancing in. Want de verboden vrucht lichtte daar, boven de in alle kleuren verlichte en doorschijnende dansvloer, in al haar glorie op. Niemand kan beweren dat wij in onze jeugd van goede muziek verstoken bleven!
Wij stonden vroeger sterker tegenover het lot dat alle levende wezens wacht, dan de jeugd van tegenwoordig. Bij onze opvoeding reeds werden wij gehard tegen alle onheil. Ratten doodknuppelen was een attractie, zoals verteld in een eerdere aflevering. Als onze poes gejongd had, was het geen enkel probleem om mijn moeder van de jonge poezen te verlossen. Ik was de killer van dienst. De techniek die ik hierbij hanteerde werd bij elke terechtstelling verfijnd en alles gebeurde op het eerste gezicht pijnloos, voor de arme schepsels. Met een nest jonge honden ging het iets moeilijker. Ik bespaar jullie de details. Als het varken geslacht werd was het feest. Mijn leermeester, beenhouwer (biënaaver) Michel, liet mij eens assisteren toen ik amper zes jaar oud was. De grote houten hamer voor de verdoving was echter te zwaar. Het varken hield er enkel een buil aan over. Maar de slachter klaarde de klus onmiddellijk. Ik moest echter daarna het bloed opvangen ( voiten) in een kom. Van varkensbloed worden de heerlijke zwarte pensen gemaakt. Toen ik misdienaar geworden was, werd ik eens in het holst van de nacht, voor de eerste maal geconfronteerd met het overlijden van een bejaarde. Dat beeld is mij nog steeds bijgebleven. Het was bij Mariekë va Gëraar, in het huis waar ik zeven jaar eerder geboren werd. Ik kan mij nog levendig voorstellen hoe ik op mijn blote knietjes voor het bed van deze stervende zat met het wierookvat. Onderpastoor Verstraeten diende hem het heilig oliesel toe. De man was echter reeds in het hiernamaals. Hij lag met de knieën omhoog en de mond wijd open. Dit beeld zal ik nooit vergeten! In de kerk, bij de begrafenissen, gingen deze beelden vaak door mijn hoofd. Onder de hoge zwarte katafalk doemde het beeld van de stervende steeds op. Of het weglaten van dergelijke confrontaties in de opvoeding van de kinderen een goede zaak is, laat ik in het midden. Maar alle leed vermijden maakt de kinderen toch kwetsbaarder dan wij waren. Wat ik eraan overhield, kun je je afvragen : een grote bewondering voor Tibet met zijn onbeperkt respect voor levende wezens. Toen de Dalaï-Lama in de Potala zijn filmzaaltje liet bouwen, duurden de graafwerken maanden. Want bij elke spadesteek moesten de arbeiders al wat leefde in de aarde van een gewisse dood redden. Een haan is ook maar een mens (= levend wezen zoals wij).
Onze belevenissen in de Rozenboom zijn te vergelijken met die van de helden uit het boek van Ernest Claes : Wannes Raps. Wij hadden tijdens de oogst een seizoenarbeider : Kuë. Deze jonkman leefde bij Wis va Pitaiës, in de stamënee naast meester Rosiers (Nieuwelaan .). Wis vertelde ons eens dat Kuë, toen ze water uit dën bërrë putte vroeg, of hij zijn ezeltje ook eens mocht laten drinken?! Zijn specialiteit was het uitsteken van distels in het graan. Dat deed hij met een distelschup. Zijn instrument heb ik nog steeds in mijn bezit. Ik plaatste ondertussen mijn collectie in het landbouwmuseum in de hoeve in de Plantentuin in Meise. Ons ma had eens lekker stofvlees (kabbërnaan) gemaakt met geuze. Kuë wou niet verletten. Ik werd erop uit gestuurd om zijn eten op het veld te brengen. Hij was er bezig met onze tante Katrien. De pan ( kassoeër) met het eten bleef nog een kwartiertje staan tussen het stro. Een grote zwarte kever kroop in zijn eten. Ik hoor nog het gekraak van het dekschild van het beestje, toen Kuë hem tussen zijn aardappelen met stoofvlees plette! Ik wou hem er attent op maken, maar tante Katrien gebaarde van dat niet te doen. Hij speelde zonder te verpinken alles lekker naar binnen. Kuë was ook de uitvinder van de verkeersremmende maatregelen. Als hij de Nieuwelaan overstak keek hij nooit of er gevaar dreigde. Hij beweerde, als iemand op het gevaar wees : ze...ze...muttë maa wachtën, zemmë miër taiët azëkik. Maar dat is hem fataal geworden. Bij de zoveelste oversteek heeft een wagen hem overreden. Hij was op slag dood. Wat zouden de hanen aan het restaurant Napoleon aan de Plantentuin in Meise daarvan denken ?
Zo fier als een haan, klinkt het spreekwoord. Als jongste van drie jongens, was je gedoemd om de kleren van je oudere broers af te dragen. Dat was niet plezant, ijdel als ik was, maar nood maakt deugd. Thuis liepen wij op pantoffels. Als wij onze klompen (blokken) vergaten aan te doen, liepen wij daar ook mee op straat. Ik herinner mij, dat het in de winter een hele onderneming was , om geen paling te scheppen. Want met de strenge winters van toen, was het niet gemakkelijk om tussen de hopen ijs, in de plassen ertussen, geen natte voeten te krijgen. Vooral als het dooide was dat een onbegonnen zaak. Voor mijn plechtige communie kreeg ik een nieuw kostuum. Onze nonkel Jef (den Dockx, broer van Florans), die bij ons woonde maakte dat in haute couture op maat. Ik herinner mij dat de pofbroek toen in de mode was. Maar toen ons ma mij in een nog niet afgedragen pelsmantel de straat opstuurde, was ik er niet graag bij. Tegenwoordig staat dat hip bij de popidolen op de internationale scène. Maar ik speelde in geen band. Van welk dier de pels kwam, weet ik niet meer. Maar Brigitte Bardot zou er niet gelukkig om geweest zijn als dierenwelzijnsactiviste. Prinses Mathilde kreeg zelfs voor een pelsen hoed een blaam, bij het huwelijk van Maxima. Op oude foto s zoals in mijn streekboek, Meise onder de toren van Sint Martinus, kun je de mode door de eeuwen heen aflezen. En geloof mij vrij : we zijn er toch op vooruit gegaan! Ik had ook een hekel aan de blauwe korte broek van mijn Chiro-uniform. Want als ik in mijn apenjaren kwam (puberteit), kreeg ik nogal veel haar op mijn benen. Een lange broek was verboden. Toen ik onderwijzer werd las ik het sprookje voor : De kleren van de keizer. Daar zat de oplossing in. Die beeldde zich in dat hij in prachtige kleren gedost voor zijn volk paradeerde. Maar hij vergat, dat hij spiernaakt in zijn koets zat. Maar een geplukte haan is ook geen zicht.
