VERWAARLOOSDE SECTOREN

 
Een paar weken geleden kreeg ons stadsarchief het bezoek van een inmiddels bejaarde muzikant die in de
jaren '50, '60 en '70 deel heeft uitgemaakt van een half dozijn Eeklose orkestjes, combo's en ensembles.
Hij bracht een map foto's  uit die jaren mee, die meteen werden ingescand
en binnenkort op een archief-cd ter inzage zullen zijn. 

De amusementsmuziek is een van de vele onderdelen van de vrijetijdssector die zich de voorbije eeuw
razend snel heeft ontwikkeld, naast de vele sporttakken, het toerisme en allerlei hobbyclubs.
Doordat die allemaal betrekkelijk recent zijn, is er in de traditionele archieven nauwelijks belangstelling voor. 

Ons stadsarchief heeft het geluk op dit terrein over twee belangrijke bronnen te beschikken. Enerzijds is er de
omvangrijke reeks jaargangen van 'De Eecloonaar', waarin diverse clubs wekelijks hun resultaten en informatie
kwijt konden. Anderzijds bezit het een selectie uit de fotoarchieven van drie belangrijke lokale fotografen
(de familie Smitz, Wim Verstraete en Lieven Nollet, waarin onze medewerkers mochten grasduinen.

Op die manier werd het verrijkt met vele tientallen fotoreportages over toneelvoorstellingen, concerten,
tentoonstellingen, sportwedstrijden, feesten, kermissen e.a. manifestaties. Het rubriceren en bundelen van
al die mapjes is een vrijwel eindeloos werk, waarbij na elke afgewerkte cd natuurlijk extra materiaal opduikt.

Die ongebreidelde wildgroei leidt onvermijdelijk tot de vraag of het archief daar ruimte vrij voor moet maken.
In de afdeling sport staat bijv. maar één doos 'K.F.C.Eeklo', wat blijkbaar geen beletsel vormde om over deze
club een uitgebreid naslagwerk samen te stellen. Voor alle duidelijkheid: er werd daarvoor op ons geen beroep gedaan,
alle stukken kwamen uit het clubarchief en uit de collecties van verzamelaars. Maar daar wringt het schoentje:
clubs hebben geen eeuwig leven, en van veel verzamelaars belandt hun levenswerk uiteindelijk op het containerpark ... 

Zoals in veel gevallen zal ergens een gulden middenweg gevonden moeten worden. Keuzes maken, met andere
woorden, met het risico dat die op termijn verkeerd uitpakken. Maar alles bewaren is nu eenmaal onmogelijk ...

(Freddy Pille)

VREEMDE VOGELS

In principe bewaart het Stadsarchief alleen de documenten van en voor de stedelijke administratie,
maar in de loop van de eeuwen zijn er toch "vreemde eenden" in de collecties binnen beslopen. 

Het bekendste voorbeeld zijn de parochieregisters uit de 17de en 18de eeuw. Zij werden oorspronkelijk bijgehouden
in de pastorie/dekenij, maar bij de afschaffing van de kerk in de jaren 1790 in beslag genomen door de Franse overheid.
Niet uit bezorgdheid om hun historische waarde natuurlijk, maar gewoon omdat zij onmisbaar
waren voor het opstellen van de legerdienstlijsten.

In het zog daarvan kwamen ook enkele kerkrekeningen mee. Een buitenkansje, want de meeste zijn in de loop van de
eeuwen verloren gegaan.. Hiermee is de reeks wel verdeeld geraakt over het SAE en het dekenijarchief,
maar of en hoe een samenvoeging moet gebeuren laten wij hier in het midden.

Uit de moderne periode bezit het SAE ook een beperkte collectie kerkelijke documenten (ca. 4 meter), wat te verklaren is
door het feit dat de rekeningen van de kerkfabriek(en) jaarlijks door de gemeenteraad goedgekeurd moesten worden.
Door een kronkel in de kerkelijke structuren gebeurde dit in Eeklo  decennia lang ook met
de jaarrekeningen van de parochie Oostwinkel.

Ook een vijftal dozen met notariële akten van privéwoningen kunnen vragen doen rijzen. De verklaring is echter eenvoudig.
Wie in de 19de/20ste eeuw een plaatsje wilde krijgen in het hospice (bejaardenhuis) van de COO (het latere OCMW),
maar een huisje bezat, moest dit eerst overmaken aan deze commissie. Die was een gewone stadsdienst,
zodat zijn documenten uiteindelijk in het SAE werden gedeponeerd.

Doordat het SAE en het politiearchief op het stadhuis vele jaren in aan elkaar grenzende ruimten geklasseerd stonden,
kwamen sommige stukken wel eens op de verkeerde planken terecht. De delicate politionele stukken zijn inmiddels
discreet naar hun juiste bestemming gebracht. Of er ook in de omgekeerde richting iets moet gebeuren is onduidelijk,
omdat het politiearchief strikt verboden terrein is voor onbevoegden.

Door de oprichting van de fondsen komen geregeld stukken over naburige  gemeenten binnen.
In zulke gevallen wordt natuurlijk geprobeerd ze bij de diensten van de betrokken gemeenten onder te brengen:
wat niemand in een archief verwacht, wordt immers ook nooit geraadpleegd.