DE STROOM WIJKT NIET WEG UIT MIJN ADEREN WAAR ALLES IS VERVORMD TOT EEN BIZAR GEGEVEN VAN ONRUST.
WAAR IS ZIJ?
MIJN LIEFDE?
MIJN TOT BLOEM VERHEVEN LIEFDE?
IK ZAL VOOR HAAR STRIJDEN, VECHTEN VOOR MIJN ZIEL.
IK ZAG DAT ALLES EEN ONWISBARE DRANG HAD, EEN HOGE DRANG NAAR DE HEMEL, WAAR BEN JE?
MIJN LEVEN?
DUIZENDEN MUGGEN DANSEN OVER HET WATER, LANGS BOMEN WAAR MIEREN WROETEN EN SLEPEN MET ALLES WAT HUN DIERBAAR IS, LANGS DE OEVER VAN DE BRUINE RIVIER WAAR DODE PIRANHA'S LIGGEN MET OPENGESPERDE MUILEN VOL VLIJMSCHERPE SCHEERMESJES.
GEDOOD DOOR DE CABOCLO, ZIJ DIE HONGER LIJDEN EN ZIJ DIE EEN VUUR MAKEN OM TE OVERLEVEN.
ZIJ DIE WORTELEN ETEN.
IS DAAR GERECHTIGHEID WAAR MENSEN ALS BLOEDHONDEN JAGEN OP MENSEN VAN EEN STERKER BLOED?
WAAR IS ZIJ?
MIJN LIEFDE?
HELP MIJ O  EXÚ.
VADER JOAN BATUÉ! MIJN ZWARTE VADER.
VERGAAN ZAL HIJ, DE GELDWOLF, LAM ALS EEN PLATGESLAGEN TEEK, BLOEDSPATTEND UIT ZIJN LIJF EN HIJ DIE NIET ONDERDOET VOOR HET GEBRUL VAN DE TIRAN IS STERK, EEN SLANG, MIJN VRIEND, DE GROTE COBRA, DE VERDEDIGER DER MENSHEID IN HAAR PURE VORM.
WAAR IS ZIJ, MIJN LIEFDE?
GEEFT HET NIET OP ZIELENPIET WANT ER IS EEN STER DIE ZAL SCHIJNEN, GELOOF IN DE CABOCLO, DIE MET DE ZILVEREN PIJL, HIJ DIE ZAL VECHTEN VOOR HET BESTAAN AAN DE ZIJDE VAN DE COBRA'S.
WAAR BEN JE, MIJN AMOR?
IK GELOOF NIET MEER IN WONDEREN
IKGELOOF NIET MEER IN STERREN
IK GELOOF NIET MEER IN ZOETIGHEID VAN HET GELUK
IK GELOOF NIET MEER, ALS JIJ NIET MEER GELOOFT IN MIJ
WAAR BEN JE?
IN MIJ?
IK GELOOF NIET MEER.

ramblin wayn © 2007

23-06-2016 om 11:22 geschreven door Storyteller

Armen in Rio moeten wijken voor de O spelen, buurten worden gesloopt, mensen verdreven. Geld verspild aan een prestigieus project. Ziekenhuizen zijn verwaarloosde gebouwen opgevreten door de tijd. Het volk blijft een speelbal in de handen van de kapitalisten. Rio ontwaakt!

22-06-2016 om 21:09 geschreven door Storyteller

De volgende opnames zijn onlangs gemaakt door een webcam in Brazilië bij de praia de Itararé, Sâo Vincente, Sâo Paulo en laten in een zogenaamde time lapse (intervallen) heel duidelijk een tweede zon zien naast de gewone zon tijdens zonsopgang.

Volgens onderzoeker Marshall Masters hebben we echter op bovenstaande opnames niet te maken met de planeet Nibiru, maar wel een andere planeet uit hetzelfde zonnestelsel, Helion.

Verder zegt Masters dat deze planeet die tweeëneenhalf keer zo groot is als de aarde onbewoond is en valt in de categorie kleine gasreuzen. (Een planeet die voornamelijk uit gassen bestaat, wordt gasreus genoemd. In ons zonnestelsel zijn twee gasreuzen, de planeten Jupiter en Saturnus).

2 de zon zichtbaar rechts boven de heuvel


bron: NIBURU

22-06-2016 om 17:54 geschreven door Storyteller

olie op doek 2014 brasil

storyteller

19-06-2016 om 21:08 geschreven door Storyteller

Belém, Para

Hier is het oude hart van Belém, de handel van de bronskleurige caboclo, hier zwieren de aasgieren deftig rond op zoek naar alles eetbaars tot het ontbindende toe, de gemeentereinigers bij uitstek. Hier lopen de hoeren op zoek naar de verdwaalde zielen en is de duisternis een aanlegplaats voor onrust en gevaar. Hier voel ik nog de pioniersgeest.
Belém was ooit een belangrijke stad, dit van doen had met de rubber-boom, maar ik zei al dat de killer ook hier was gearriveerd met zijn zeis en de markt in elkaar sloeg als een gek geworden paljas, net als in Manaus was gebeurd.

De stad ligt aan de kolossale uitmonding van de Amazonas, en de eerste blanken die hier aankwamen dachten dat het een 'zee van dood water' was. Het was hier een roerige geschiedenis waar ook de Hollanders aan deelnamen, rond 1600, net als de Fransen.
De Hollanders weden verjaagd door de Portugezen en in de loop van de 16de en 18de eeuw waren het de Portugezen die stelselmatig de Indianen uitroeiden, met het motief: Descer Indios, zoietsals uitbannen der Indianen.
Letterlijk betekende dat 'verdelgen', zelfs wetend dat, en luisterd u goed, in 1537 paus Paulus de derde, heilig gezworen had dat de 'Indianen óók mensen waren'. En nu zie hier het inferno van de quasi christenen: met zwaard werd de inboorling vernietigd en het kruis diende als zijnde een symbool van de nieuw God! Ook de Hollanders hadden een flinke bijdrage aan de liquidatie van de Indiaan. Ze handelden als intelligente rekenaars aan de Amazone delta, waar ze verschillende factorijen stichten.
Ja, de Hollanders waren geraffineerd en sloten allianties met bepaalde stammen, om zich te verdedigen tegen andere vijandige stammen, tevens tegen Spanjaarden en Portugezen.
De Portugezen deden hetzelfde, en ze gingen zelfs over, net weer als de Hollanders, om zogenaamd Indianen 'vrij' te kopen. Dit vrijkopen werd zo genoemd, daar volgens de slavenhandelaren, de gevangengenomen Indianen anders ritueel gedood zouden worden, en daarna gekannibaliseerd.
Dit was volgens missionarissen nonsens, want de meeste stammen in deze regio waren verre van 'menseneters'. Ze waren het tegenovergestelde, want ze de Indianen moesten onder dwang gevangenen óf stamleden verkopen. De Hollanders schakelden Caribische stammen in, die bekend stonden als antopofagen en zo de Amazonas Indianen schrik moeten injagen.
(Zeker, aan de ooskust van Brazilië leefden stammen die kannibaliseerden, zoals de Tupiniquin. Ze sloegen hun vijanden de kop in met dikke knotsen, stopten een soort houten stop in hun achterste, om dat het vet niet wegliep) legde ze op een braadrooster boven een houtvuur (de eerste, barbecue, zou men kunnen zeggen) om zo de ziel van de vijand in zich te nemen en kracht te krijgen.)
Het was een schrikbewind, tegenwoordig terrorisme genoemd van de blanken, die alles over hadden om slaven te verkrijgen. ja, ze voeden zich 'übermenschen', priestelijke kruisaanbidders, die dachten boven mensen te staan, Indianen, die hen 'natuurlijk' in alles overtroffen, doch zo ver  ging de intelligentie van de Europeanen niet. Alleen hun hunkering naar macht was een oorkonde van verkeerd inzicht en handelen.

Sluierend door Belém, denk ik aan de balsturige, maar pertinente geschiedenis van de Amazone Indiaan. Afgeslacht in de naam van het geloof, maar zeker, voor de handelaren van de duivel, in naam van macht en geld. De geforceerde hulp van de missionarissen, zoals de jezuïeten, die in naam van God?, veel goeds deden. Zij waren de kapitalisten van zuid-Amerika, de geldwolven en hunkerden naar meer macht. Maar? Zou Hij het zo gezien hebben? Is de waarde van een mens in welk opzicht dan ook niet heilig?
Waarom moesten de blanken van het kruis de stammen beschermen tegenover mede-blanken van hetzelfde kruis?
Het blijft een begrenzing, en de rivieren waren getuigen.
De velen dammen die men bouwde werden obstakels in de gebieden, waar dieren huilden, huilden om de vernietiging der wouden.
Het is niet meer te herroepen.
Het is, laat ik zeggen, een slechte film geweest voor de mensheid, maar een lang voorbereid plan, want het moest zo zijn. Het blijkt voorbestemd, maar laat morgen een gedachtenstap terug zijn naar een tijd dat alles eenvoudiger was, zonder ornament en wansmaak der verdelgers.
Neen, ik ben fout dit te stellen. Altijd is er de dwang geweest van een 'vernietigend-mens', tot op de dag van vandaag. Sommigen noemen het geschiedenis, ik noem het zielsziekte.
Toch de tijd zal overleven. De natuur is in alle opzichten de sterkste, ze zal zich keren tégen haar vijanden. Zeker is dat veel zal veranderen door de grootschalige houtkap en verbranding, mens en dier zullen langzaam verdwijnen.
Hoe het Amazone bos zal uitzien in het jaar 2070?
Ai! Woestijn?
Er zal gestreden moeten worden voor de ultieme redding.
Ik weet dat alles eeen diepe ondertoon heeft, het appriciëren van een cultuur is als het ontwaken van een stervende, het mysterie van het geluksgevoel der psyche.
En ik?
Hier in Belém ,voel ik me als de laatste, allerlaatste der Mohikanen.

Fim

18-06-2016 om 14:40 geschreven door Storyteller

Man met dood-aapje
foto (c) unknown


Als de rivier weer in haar normaal doen is, is het tijd voor het 'almoço' het middagmaal. Het menu is helaas hetzelfde: bruine bonen, spaghetti, stukjes kip en een of ander raadselachtig vlees. De een zegt dat het jacarévlees is, de ander van de tapir, weer een ander raadt naar apenvlees.
Mensen drommen rond de tafel en achter ieder stoel staan minstens vier personen te wachten dat de tafelgast klaar is. Ik wacht geduldig dat er meer ruimte is en eet weinig. Aan de scheepsleuning hangend overdenk is dit alles; water, bomen, hutten,arme stakkers, caboclos, Indianen, water, bossen en af en toe een vogel of vlinder. Waar zijn de alligators? Panters? Tamandoa? (grote meiereneter), waar is de cobra? Ja, ze lijken verborgen in de ingewanden van het moederbos.
En de bosgeesten?
Zullen ze bescherming bieden?
Zoals Curupira, de ontzagwekkende, die mensen het bos insleurt, voor altijd verloren.
Doch zou hij de arme caboclo beschermen tegen de indringers, de vernielzuchtigen? We varen langs beboste eilandjes en ik zie de kano's met vrouwen en kinderen, peddelend alsof hun leven er van af hangt, en is dat geen snedige uitdrukking? Vanaf de boot worden spullen in het water geworpen, kleding, voedsel en de kano's gaan er als pijlen op af. Ze kennen de boten en weten dat er altijd passagiers zijn die aan hun denken.De kinderen zijn handig en geboren in de lichte boomstammen kano's, die waggelend, doch met een vloeiende lijn over het water glijdt. Ze zijn de kinderen van de caboclo en Indiaan, de natuurmensjes, die dansen met de roze dolfijn.Intussen is de bonkige cachaça drinker zich aan het roeren. Hij laat zijn schijnbaar menselijke zijde zien als hij de baby van van mijn hangmat-buren probeert op te vrolijken, wat het niet al te gemakkelijk afgaat. Het kindje schreeuwt als een geslagen mensje. De ouders vinden het maar niets.Zo nu en dan kijkt hij me aan met een sceptische blik, maar heeft tot nu toe nog geen moeilijkheden gemaakt. Ik ben voorbereid.

Op het achterdek ontmoet ik weer de oude man met het uitpuilend oog. Dit was nu nog roder en angstwekkender. De man heet Lúis Antonio en komt uit de buurt van Santarém, waar hij langs de oever in een hutje leeft samen met zijn dochter.
Lúis was visser. De ontsteking heeft hij sinds twee weken en gaat nu naar Belém om een soort heksendokter te bezoeken.
Hij vraagt me of we al in de baai zijn, doch we zitten nog steeds enkele uren van Belém, nu op de Tocantins rivier, nadat we de Pará achter ons gelaten hadden, en eerder de Amazonas.
De bootsman loods zijn boot door het labyrint van waterweggetjes, langs kleine eilanden en dan langs het grote van 'Marajó'.
Het is rond halftwaalf als we de haven binnenvaren.
Ik voel me goed, na toch de laatste dagen last van koortsaanvallen te hebben gehad. Ik ga de drukke kade op en zie de vele aasgieren die het vuilnis inspecteren, ik zie de mensen, fruit, mooie vrouwen, en Indiaanse gezichten.
Ik ga op zoek een hotel en kom terecht in 'Central'.
Een oud gebouw in het centrum.
Op de kamer bekijk ik me eens goed in de spiegel en constateer dat ik kilo's kwijtgeraakt ben sinds Manaus. Op straat ontwaar ik een kraampje met vis en neem een broodje kreeft met driedubbel portie 'mostarda', (een soort piccalilly) om mijn honger te stillen en daar ik verlangde naar iets zuurs, en ik eigenlijk dagenlang zo goed als geen voedsel binnengekreeg.

Het is zondag in de stad van de 'mangueiras' de mangabomen en ik slenter langs de straten waar hippies op de grond hun sieraden, ammuletten en ander spul proberen kwijt te raken. In een eetbar kom ik de boot-medereiziger weer tegen, die op zoek was naar een job als huisschilder in Belém. Hij rraad me aan naar een dokter te gaan, daar ik er slecht uit zie.
"Misschien heb je wel Malaria,' was zijn conclusie.
Later ontmoet ik de man nogmaals en probeert geld los te peuteren voor een goede cocaine deal. Het wordt me een beetje te gek en maak hem duidelijk dat hij nu snel moet verdwijnen uit mijn gezichtsveld.
Hetgeen hij mij vreemd aanstarend accepteerd.
De dag erop bezoek ik het oude Belém, want ze hier 'Cidade velha' noemen. Nu loop ik langs de rivier en dokken waar de oude Portugeese huizen zichtbaar zijn, hier langs de haven liggen de pitoreske boten met een veelvuldig cargo: papegaaien, parkieten, apen, schildpadden, trossen bananen, zakken met castanhes en enorme melancias (watermeloenen). Niet ver vandaar bevindt zich de 'Ver-o-Peso, de markt wat zoveel betekent als: Zie het gewicht.
Hier is van alles te koop, de Amazonae-markt bij uitstek en vanwaar uit de wouden van alles wordt aangevoerd. Velen soorten vis zijn verkrijbaar en de tipische amazonas producten zoals, Acai  en de fruitsoorten Bacuri en Pupunha, Mangas, Pompoenen, Papaja, Abacaxi (ananas) en Cajú. Ook kan men traditionele gerechten veroberen zoals Tacacá.
Je moet er wel poen voor hebben en de arme donder is hier van uitgesloten. Ook zijn op de markt  de 'Jacaré slagers'.
Daar liggen de alligatoren met dichtgesnoerde muilen en vastgebonden poten te wachten op de koper, die het beest aanwijst, wat dan prompt wordt afgeslacht. Aha... hier zegt men dat het krokodillenvlees, zeker dit van de 'jacaretinga', goed moet zijn voor de gezondheid, en men zegt dat de arme bevolking met regelmaat dit vlees eet, maar de jacaré heeft nog veel andere voordelen: van zijn verpulverde knoken wordt een soort meel gemaakt dat rijk is aan vitaminen. Voor mij kan men de dieren het best in de rivieren laten, waar de arme caboclo-visser en Indiaan zeker gebruik zal maken van het vlees, van de woestelingen der rivieren.

Ik loop langs de kruidenmarkt, met de wonderdoeners, medicijnen tegen maagklachten, verlamming, reumatiek, slangen,- en spinnenbeten, inwendige bloedingen, bronchitis, dysenterie, tumors, spierziektes, menstruatieklachten en impotentie.
Ik zal wel een hoop vergeten zijn, God vergeef me, Oxalá me-disculpa, maar dit zijn de stallen van de toverdokters met hun wondermiddelen, hun magie van het onmetelijke, het geloof in de heling door trancendente krachten. Daar zijn dolfijnogen, krokodillentanden, gedroogde huiden van de kameleon, boskatten, gordeldieren, miereneters en vleermuizen, en de kurkdroge koppen van slangen en jaguars, schedels van watervogels en staarten van pijlstaartroggen en gordeldieren. Dit alles moet dienen tegen allerlei kwalen en ik vraag me dan ook af of de oude man met zijn ontstoken oogbol híér op zoek was naar een middel tegen zijn kwaal.
Het is een oud gegeven want de Indianen hébben hun planten en kruiden, ze hébben hun kennis en hier op de markt zal menig middel wel eens improductief kunnen zijn, maar vaak is de diepgang van het 'onbekende', een welkome hulp.
Hier in Amazonia is de mystiek een middel en velen planten zijn weldoeners en genezers van kwalen. Ik denk dat voor de vele hedendaagse ziektes hier antwoorden liggen, verborgen tussen de groene krachten van het woud en geesten....

laatste deel volgt

18-06-2016 om 14:40 geschreven door Storyteller

De boot vertrekt weer.
Nog twee dagen tot Belém en Santarém vervaagd. We komen weer op de Amazonas en ik zie de hutten langs de eilandjes en oevers, de mensen die ons nieuwsgierig aanstaren, caboclos of 'ribeirinhos', zij die leven van visvangst en maniok, afstammelingen van mensen die ooit uit het noordoosten kwamen, of van Indianen.
Ze waren slaven van de patroon voor ze moesten zwoegen en vluchten was meestal hun dood. Alles wat ze nodig hadden werd gekocht in de winkel van de baas, tegen woekerprijzen. Zo kregen ze een schuldenlast, die ze hun leven lang meedroegen. Vandaag de dag zijn er nog steeds deze mensen, ploeteraars, welk hun leven doodbloed voor het kapitaal van de rijke patron.
Revolutie! Schreeuwen sommigen.
Het zou gerechtvaardigd zijn, maar een helse klus dit te verwezelijken in dit land.  Velen probeerden het zoals Carlos Marighela,  maar de dood was hem voor, door verraad. (gedood door het militaire regiem in Sâo Paulo in de jaren '60) Toch waren er onder de rubbertappers, al is het op kleine schaal, mensen die opstaan en opkomen voor de onderdrukten, zij die wisten et ontsnappen uit de kluwen van de kapitalisten, met hun gehersenspoelde handlangers.

Ik kom in gesprek met Fernandes, de bioloog, die bezig is met zeekoeien. De man is 44, gezet met een groot hoofd en diepliggende ogen. Hij zegt dat zijn vader uit Pará komt en zijn moeder Indiaans bloed heeft. Hij gaat naar het 'Ilha de Marajó' (een groot eiland aan de monding van de Amazone, op 3 uur van Belém) waar 250.000 mensen leven, om daar de zeekoeien te bestuderen.
Geëmotioneerd verteld hij over de viskoeien, ook wel 'peixe-boi' genoemd, die zo'n 500 kilo zwaar kunnen worden en 2 tot 3 meter lang. Ze hebben zich ooit ontwikkeld uit de olifant, die later het water kozen als favoriete stek. Het water structueerde hun geweldig lichaam, en hun achterpoten verdwenen. Ze hebben kleine ogen, zien heel slecht, maar horen uitstekend met hun veel te kleine oren.
Verder kunnen ze één uur onder water bijven, eten méér als 50 kilo gras en de vrouwtjes paren met meerdere mannentjes. Interessante dieren dacht ik, geweldige volumes, die de wereld niet mag verliezen.
Maar ik weet dat de mensen hun grootste vijand was, en is. De Indianen doodde ze om te eten en gebruikten al het andere van het dier voor de levensbehoefte, maar dat was op kleine schaal. De Europeanen daar in tegen waren verzot op het vette vlees, en de jacht op de zeekoe van het Amazone bekken werd geopend.
De Portugezen en Hollanders waren de beulen.
Omstreeks 1940 was de huid een populair doel en met het toenemen van de bevolking werd de jacht intensiever. Er ontstonden zelfs vissersvloten om zeekoeien te vangen. Hun populatie werd kleiner en nu jaagt men nog steeds op dit kolossaal beest, vanwege zijn omvang en de vissers? Zij zijn de charlatans, die hun dapperheid schijnbaar willen aantonen. Een deplorabelle dapperheid.
De ogen van Fernandes worden vochtig als hij over de dieren verteld en ik dacht: misschien zou hij zelf een zeekoe willen zijn, of, meer aannemelijker, was hij er ooit een geweest, in een ander leven, want ook de 'peixe-boi's' komen voor in de reïncarnatie, denkelijk.

Op de derde dag zie ik langs de oevers bij een klein dorp de 'urubu' aasgier bij uitstek. Hij vreet aan de ingewanden van rottende kadavers en met hun speciale maagsappen kunnen ze de dood aan, want hun maagsappen vernietigen de bacteriën. Ander vogels zouden dit niet overleven. De urubu's zijn de toeneelspelers van de massa, het afval, ingewanden, lijken, maar hebben een functie die niet te onderschatten is. Doch voor de mens is hij een aasgier en als ze dalen lijken ze een soort landing te maken, vol van gracieusiteit, zoals een Egyptische vogel.

Ik zie de kolkende massa van de rivier, die met geweld tegen het romp slaat en drijvende boomstammen dansen als zwavelstokjes in het woelige water. De macht van de rivier. De kracht van het water.
De lucht wordt weer donker en stortbuien vallen op de boot. Hij danst weer als een schip dat pleegt te doen op een wilde zee en opnieuw lijkt de Amazonas een binnenzee met bruine woelige zoetwatergolven die woelen en slachtoffers zoeken. De mens wordt hier teruggebracht tot een niets, gelijk een ijsbeer in het grote Amazonebos.
Voor mij een onmogelijke optie.

wordt vervolgd....

Een jonge zeekoe ontdaan van haar huid    foto uit een Amazone-blad jaren '60

18-06-2016 om 09:55 geschreven door Storyteller

Amazonia kinderen


Ik zit weer op de boot, ditmaal de 'Percepçâo Amazonia', voor de vier dagen tocht naar Belém aan de monding van de oceaan. Een rit van 1600 kilometer. Het is bloedheet en ik heb een geschikte plek uitgezocht om mijn hangmat te spannen. Naast me schommelen twee jonge Brazilianen en verderop een jonge Engelsman en een Braziliaan die op zoek is naar werk als huisschilder in Santarém.
Hij is arrogant en bejegend me nogal ontactisch en ziet me aan voor een Deen, zou natuurlijk kunnen, waarna ik hem zeg een Rus te zijn, wat hij met ongeloof aanvaard. Nadarhand spreekt hij me dan ook aan als zijnd 'Ruso'.
Ik moet er denkelijk bizar uitzien na de ellende der gemoedstoestand. Ik ben geel geworden, heb gele oogbollen en voel me met momenten goed en slecht.
De mensen sjouwen ondertussen met koffers, tassen en dozen, potten en pannen op weg naar een nieuwe wereld.
De drukkende warmte zal nog veel regen brengen, maar ik had vreemd genoeg geen last van muskieten, de plaaggeesten. Manaus bleek ook mee te vallen en op de boot had ik er zo goed geen last van, ook daar we ons meestal op de middenstroom bevonden.
De muskieten kwamen ons tegemoet als we kleine stopplaatsen bereikten, of langs moerassen en binnenrivieren, hun geliefde plekken, daar zouden ze steken, zuigen en lachen, want ik ben er nu zeker van dat de kwelduivels kunnen lachen. Nondesju, lachen om het chagrijn van het slachtoffer.
Geloof mij.  Erger zijn de 'piums', de meest schrikbarende insecten. Ze komen meestal in de avond, ze zijn zwart en maar enkele millimeters groot. Hun steek maakt een wondje waardoor de huid geïrriteerd raakt. De vreselijke jeuk doet de mens krabben, op de plek waar een klein zwart puntje ontstaat.
De caboclos en rivierbewoners zeggen dat de piums alleen in de winter actief zijn, maar ook de zomerperiode geeft genoeg problemen.
Ik ken het verhaal van wegwerkers nabij Porto Velho, die zodanig gestoken werden, dat ze ertoe over gingen tot hun gezicht in te smeren met dieselolie. Toen dat niet hielp trokken ze, uit waanzin, hun revolvers en schoten als gekken op de stekende dwergduivels.
Dan zijn er nog andere boosdoeners zoals de 'borrachudo', groter dan de malariamug, die zoveel bloed zuigt dat ze niet meer in staat is op te viegen; ook de 'fleblõtomo', drager van Leishmaniose of als de brazilianen zeggen: 'ferida braba', is een meer als bizar insect. De oorzaak van de ziekte is een parasiet die bij knaagdieren voorkomt en door een bepaalde zandvlieg wordt overgebracht naar de mens. De steek veroorzaakt wonden, builen en zweren in de mond, keel en neus.
Een zegening is iets anders dan: malaria, of een beet van de surucucu slang, stekende spinnen of agressieve mierkolonies, nee, gelukmakend is de kus van een vrouw, zoet als bijenhoning in de schemering van een palmboom, langs de woeste koppen van zee.

wordt vervolgd...

18-06-2016 om 08:25 geschreven door Storyteller

Preguiça (luiaard) één van mijn favoriete dieren
foto (with permission)






Wanneer we Santarém bereiken is het halfzeven in de morgen.
Nadat de boot is afgemeerd draven kinderen aan boord.
Ze hebben Amazonefruit en tapiocakoek, maïspap (angu) in bananenblaren en weer anderen horloges en kleine aapjes, die niet groter zijn dan 15 centimeter. Gisteren werd in de plaats Paratins door de politie een doodskop-aapje in beslag genomen dat men op de boot aanbood. Volgens de politie was het 'ter bescherming van de gezondheid' der reizigers.
Hier in Santarém kijken de kleine beestjes me angstig aan, verdomd angstig en geagiteerd. Natuurlijk want het kan zijn dat deze gringo, wel uit de Kaukasus kon komen, en hen zou meevoeren naar dat andere, bittere klimaat. Het is of ze smeken hun niet te vervoeren.
Ik zou de kinderen dan ook zalig verklaren als ze de aapjes zouden terugbrengen naar hun natuurlijke omgeving, maar ze zijn tam, zoals gedresseerde circusaapjes. Toch zag ik de angst en het gemis van de moeder of speelvrienden in de takken der bomen.

De stad Santarém is, volgens Braziliaanse begrippen, al oud.
Gelegen aan de Tapajos rivier, een blauwwaterrivier, die in modderig bruin veranderd bij de getijde wisseling van de Amazonas. Hier was ooit het gebied van de Tapuicu Indianen en in de 17de eeuw kwamen de eerste Jezuïeten en vestigden een missiepost. Het was één van de eerste nedrzettingen in het gebied, omgeven door een onzaglijk woud, de outpost van de wereld, een bizar punt ergens langs de rivier verborgen door kruinen van bomen en bosgeesten.
Er blijken hier veel Amerikaans klinkende namen voor te komen. Het zijn afstammelingen van noord-Amerikanen uit de zuidelijke contreien. Ze kwamen hier midden 19de eeuw, nadat ze de strijd verloren hadden in de burgeroorlog, een oorlog die ging over de afschaffing van de slavernij. Doch enkele van de verliezers hadden bizarre plannen, namelijk, om hier het afschuwelijk idee van 'een nieuwe slavenstaat' op poten te zetten.
Gelukkig werd dit een groot echec.
Doch af en toe wordt er moderne slavernij geconstanteerd in deze regionen, niet dat dit van doen heeft met de Engels klinkende namen, maar het is een feit.
Een zekere Henry Ford, ja... die van de autos, stichtte hier in 1928, op 50 kilometer van Santarém de plaats Fordlandia en later Belterra. Ook wilde die Ford hier nieuwe rubberplantages aanleggen om te wedijveren met de opkomende Aziatische markt, waar ik al over sprak.
Hij verkocht ten slotte alles aan de Braziliaanse regering.

Ik loop de kade op waar veel fruitkramen te vinden zijn.
Het is geweldige dag, ten minste voor mij, ik voel me iets beter. Ik wil zingen en een schone maagd vervoeren naar een bos vol met slangen en kikkers,  luiaarden ( de mij ten zeerste fascineren), apen en tijgers, die me met ongeloof bekijken, en de beijo-flor (kus-de-bloem), kolibries is de nederlandese naam, en waarvan een Indiaanse legende zegt: dat als een kind dood gaat, de ziel haar toevlucht zoekt in een bloemkelk, waarna een kolibrie deze in zijn snavel neemt en naar de hemel brengt, of wat dit ook mag betekenen in de denkwereld van de Indiaan.
Ondertussen loopt op de boot iedereen door elkaar heen, want nieuwe passagiers enteren, waaronde Fernandes, die het opmerkelijke doel heeft om zeekoeien te bestuderen.
Een passie van een bioloog,  een sympathieke man, en anders dan de vermeende schobbejak iets verderop, die omstanders uitscheld daar hij zijn hangmat niet goed gespannen krijgt. Ik zie dat de mensen vriendelijk blijven en kritiekloos.
Er heeft zich ook een soort hippie-koppel gemeld, zo uit de jaren '60 gestapt, compleet met bloemkleding en een oude gitaar, en af en toe hoor ik het hoge stemmetje van de jongen dat wankelend de noten schijnt te zoeken van het redelijk ont-stemt instrument.
Achter op het dek kom ik een oude caboclo tegen.
Uit zijn rechteroogkas hangt een angstwekkende rode bol, die enkele centimeters groot is. Het is volgens mij een abces, doch in een gevorderd stadium. De man zit daar eenzaam en wachtend op het vertrek en aankomst te Belém.

wordt vervolgd...

18-06-2016 om 08:24 geschreven door Storyteller

Het samenkomen van de rivieren Amazonas (geel water) en Negro (zwart/blauw), nabij Manaus





De dieselmotor ronkt en om 1 uur in de middag varen we weer. Bij vertrek ziet de schipper er uit als een soort generaal van de Braziliaanse marine in zijn helderwit costum met pet. Een half uurtje later loopt hij weer 'normaal' rond gelijk een matroos, wat mij, gezien de hitte ook iets comfortabeler lijkt.
Maar wie ben ik?
De boot heeft twee dekken, half cargo, half passagier. Het laaddek bevindt zich onder, daarboven eveneens een vrachtruimte plus enkele kajuiten. Op het bovenste dek kunnen naar mijn inzien zo' n 200 hangmatten worden gespannen. Langzaam begeeft de boot zich de 'zwarte rivier' af, om uren later, als de zon gedaald is achter de boomtoppen, de grote Amazonas af te varen op weg naar Santarém.
Ik lig maar weer in de hangmat. Het is gaan regenen en die nacht maakt de storm dat de boot overeen komt met een luciferdoosje, dat heen en weer slingerd door de kracht van de Amazonas, die op een ware binnenzee lijkt.
Ik moet mij goed vasthouden aan een houtenpaal pal naast mijn hangmat, om niet tegen mijn buren op te slaan. De hangmatten slingeren dan ook als gekleurde lappen in de wind. Wederom heb ik bewondering voor de schipper, want als de boot zou los raken, dan zouden we ronddraaien op een zoetwaterzee, terecht komen in maalstromen en te pletter slaan op een oever, waar we voer zouden zijn voor de jacarés.

De volgende morgen is alles weer kalm en ben ik om halfzes uit de mat.
Er is ontbijt en zwarte koffie. Ik spreek met de Engelsman, die op weg is naar Belém om vandaar door te reizen naar Recife, waar hij zegt een studie te volgen. Hij leent mij het 'Tibetaanse dodenboek', de gids voor het hiernamaals, geschreven om de ziel van de doden indicaties te geven om de exacte wegen te volgen.
Ik kom niet ver in het dikke boek want mijn gedachten waren elders. Als een dronken zeeman denk ik na over de toekomst en luister op een klein cassette recorder naar hillbilly muziek van Doc Watson, en ik zie mezelf rennen langs de stranden van Rio en liefhebben in hotel 'Toxas', in een zacht bed omringt door velen spiegels. Ik denk aan de wervelwinden als de storm komt opzetten, de bliksemschichten, die vuurpijlen uit de stroompalen smijten, en denk aan de benen van een mulatta ergens in Bahia.
Af en toe heb ik lichte ijlkoorst. De geelzucht blijft me teisteren.
In de verte zie ik de bossen voorbij glijden. Soms lijkt het dat we dicht langs een oever varen, maar dat blijken eilandjes midden in de rivier, met wegvliegende reigers en bonte papegaaien. Onderweg komen de hangmatten er gestaag bij en we varen de tweede nacht in.
Overdag zie ik alleen maar bomen en bomen. Uitgezonderd op de plaatsen waar we even aanleggen is enige afwisseling en dan weer verder: water en bomen.
Dieren?
Ja, die moeten ons zien, begluren ons vanuit hun schuilplaatsen, bang voor het geluid van de heldieselmotor, een ondierlijk geluid, of het moet een mechanische draak zijn, de verstoorder van de rust der wouden.

Ik ben op weg naar Santarém, daar waar de Rio Tapajos uitmond in de Amazonas.
Ik denk weer aan de Amazonas vrouwen, hun lange blonde haren, het gemis van de rechterborst om zo hun pijlen beter te kunnen richten.
Het vrouwendorp, de wijven die mannen roofden, mannen die allen maar goed waren om kinderen te verwekken, waarvan de jongentjes werden gedood en de meisjes opgeleid tot krijgsvrouw, ten minste zo is de geschiedenis.

wordt vervolgd...

18-06-2016 om 08:20 geschreven door Storyteller

Teatro Amazonas
fot Wikipe


maart 1995,


Het museum van de zusters is kunstig ingericht met opgezette dieren uit de wouden, een exentrieke dodenwereld, verder zijn er zalen waar de geschiedenis verteld wordt van de Tukano stam. In Brazilië leven nu ongeveer 3.500 Tukano, ook nog eens 2.000 in Columbia. Hun eerste contact met blanken was al begin 16de eeuw en dit is door de geschiedenis heen negatief geweest.  Ze leven hoofdzakelijk van de visvangs en sporadische landbouw. Vandaag de dag worden ze bedreigd door geweldadige aanvallen van grondbezitters én malaria.
Ik geef hun mijn steun.
Ik verlaat het zustersmuseum en breng een bezoek aan het 'teatro Amazonas' het operagebouw van de stad. Een dikdoenerigheid vol van droefenis. Het is een neo-classistische banale architectuur, die moest zorgen dat Manuas in die tijd (1896) moest wedijveren met grote Europese steden. Voor mij is het een banaliteitsgebouw, een uitspatting van het toenmalige rubberkapitalisme, gebouwd door en met het zweet van de slaaf. Ik loop het gebouw binnen gelijkend op een grote siervaas, en ben gelukkig de enigste bezoeker.
Het beeldige meisje leidt me rond. Ze wil graag Engels spreken, maar daar ik liever Portugees, gaan we tot het laatste over. Met trots verteld ze dan ook dat hier zelfs Caruso gezongen heeft en een Russich ballet gedanst en... op mijn vraag op ze ook wist hoe het gebouw tot stand kwam, gaf ze te kennen dat de rubberrijken óók goede dingen hebben gedaan... Aha... ze weet het misschien wel, maar moet voor de toerist een tegenstrijdig beeld geven, trouwens wat heeft de doorsnee bezoeker aan een slavenbloed verhaal?
Ik loop naar buiten waar de 39 graden niet zo benauwend zijn, als het binnenste van de sierkoepel.
Later bezoek ik de kathedraal, niet om te bidden, maar om te filosoferen over het hoe en waarom in deze wereld.
De kerk wordt druk bezocht en is God niet overal? ja, ook hier in Manaus. Buiten wordt ik aangeklamt door door een schreiende vrouw. Ze zegt me dat haar man dood is en niet wist hoe ze nu met haar vijf kinderen verder moest. Ik geef haar wat geld, en ze zegt dat God me zou belonen.
God? Waar bent U? Bestaat God wel?
Laat u horen, smeek ik, maar het is als een roep van een astronaut in het universum, waar alleen substantie voelbaar is, materie, en zou Darwin toch gelijk hebben? Was ik niet alleen maar een minuscuul stofje van de grote levensboom?
Ik haat de hebzucht, het kapitaal en de barbaren van het geld, die in een wereld van wanorde, geregeld door henzelf, in hun voordeel, de uitroeing van het Indiaanse volk bepalen. De woongebieden van de indiaan zijn geld waard, beursobjecten en daarom is het systeemmatisch opruimen van het volk in het voordeel van de kapitalist, die de telgen van de rubbertapper de hel verwijst. Zij, de cijfertellers, de ontheiligers van het geweten, die ooit de strijd tegen de proletariërs zullen verliezen.

wordt vervolgd...

17-06-2016 om 12:10 geschreven door Storyteller

Rubbertappers familie in de jaren '60






Als ik in de buurt van de kathedraal slenter komt een man op mij af en vraagt of ik Duitser ben. Nou ja, dus leg ik hem maar weer uit dat ik Holandés ben, doch soms ben ik Flamengo (vlaming), Ier of Rus, hangt af van mijn gemoed. De kleine man stelt zich voor als Aguinaldo en blijkt ook een wild-tour-runner. Hij zegt tochten te regelen langs de binnenrivieren rond Manaus. Na een gesprek geeft hij mij de belofte, daar ik me voorstelde als zijnde journalist en op zoek naar de problemen van de Indianen, in contact te brengen met een Indiaan van de Ticuna stam. Hij zegt ook goeie contacten te hebben met Yanomami Indianen en was bereid mer erheen te brengen. De tocht zou wel enige weken in beslag nemen en veel dollars kosten. Ja, dat zei hij: 'Muito, dolares... amigo!" En dat is waar het om draait: Geld!
Het had voor hem niets te maken mij in contact te brengen met een cultuur. Voor hem was het een geldtocht, en ik was een idiote verdwaalde 'gringo' die gekke toeren uithaalde. Het zou een zware tocht worden, dit niet mis te verstaan, want we moesten dan naar de grens met Venezuela. Ik zag er van af en misschien terecht betreffende een ander geval, want enkele uren vóór ik de man ontmoet had, kreeg ik een vreemde gewaarwording. Het gebeurde net voor twee mooie Amazonitas, mij om geld vroegen voor een drank, en denkelijk ander vermaak. Maar ik kreeg zware benen, begon te zweten als een paard dat door een canyon gerend had en werd kotsmisselijk. Het leek alsof mijn benen staalpalen waren, en mijn hoofd een kermismolen vol met dansende ratten.
Ja... ik voelde me rot, zoals de Mastodant zich gevoeld moet hebben toen hij op het punt stond uit te sterven.
Ik liep moeizaam terug terug naar het hotel, nam een douche (het water voelde aan als ijs uit Antartica) en ging op bed liggen. Het koude zweet brak me uit en ik kreeg koorts. Nodesju! Ik had het geval de naam Amazonia-griep gegeven. Het was, bleek láng daarna, dat dit duidelijk een verkeerde en incorrecte beoordeling was geweest.
Ik had geelzucht opgelopen (denkelijk door besmet voedsel).
Ondanks dat de ziekte me parten bleef spelen tot Belém, laat ik het hierbij. Het was een onprettige ervaring, dat moet ik toegeven.

Ik sliep enkel uren, voelde me iets beter, wat af te leiden was aan mijn hongergevoel, en ging weer op pad, kwam dus de dollarfreak Aguinaldo tegen en besloot later een bezoek te brengen aan het 'Musea Salesiano do Indio', geleid door nonnen die een lange tijd onder de Tukano stam leefden.
Op weg naar het museum zie ik de krotwoningen, die langs uitgedroogde beddingen van de 'igarapés', waterlopen die de stad doorkruisen, liggen. Daar leven de nazaten van van de rubbertappers, uigehongerden der maatschappij. Man, vrouw en kind met een hart van rubber en een lege maag, wonend in de favelas van Manaus.

wordt vervolgd...

17-06-2016 om 08:33 geschreven door Storyteller

Familie in Amazonas ©unknown














Ik verlaat de haven en steek de grote weg over richting Avenida Sete de Setembro, op zoek naar een hotel. De stad is nog in een roes, en ik besef dat hij het pas 6 uur in de morgen is, maar een reiziger leeft soms tijdloos en gaat meestal af op het gemoed der mensen, doch meestal op zijn eigen hartgevoel. Ik ben de havenbuurt ingelopen, hier waar het nachtleven bruist en velen gewapend rond lopen. Tegen de muur hangt een hoertje en mannen slenteren rond, afgepeigerd door de drank, andere zijn klaar voor een nieuwe dag op de dokken.
Ik kijk nogmaals in de travel-guide en begeef me richting Quitino Bocaiuva waar ik ten slotte in het kleine goedkope hotel 'Sâo Francisco' een kamertje neem. Ja, een heilige kan nooit kwaad. Het is een oud gebouw, de kamer heeft zelfs een airconditioner, ijstkastje en t.v.
Liggend op het bed denk ik aan mijn volgend doel, neem een douche en ga op pad, de hete stad in, ondanks de vroegte.

Manaus ligt dus aan de Rio Negro, die haar bron heeft in de Columbiaanse heuvels. Deskundigen zeggen dat de zwarte kleur van het rivierwater ontstaan is door de grote hoeveelheid onopgeloste organische stoffen in de rivier. Doch geef mij maar de legende van de Indianen, zij hebben hun eigen verhaal: in de heuvels vanwaar de zwarte rivier ontspringt leeft de zwarte geest van het kwade, genaamd Daipuriu. Hij gaat eens per jaar baden om de teken en luizen van zijn lichaam kwijt te raken. Deze  parasieten nemen bezit van hem als hij in de nacht door de bossen rijdt op tapirs. Door het baden wast hij de zwarte parasieten van zich af en dat geeft de kleur aan de Rio Negro. Oh, hoe houd ik van de Indiaanse legendes, bijna realistische tekens, te geestig om waar te zijn.

Dan de Amazonas.
Haar geschiedenis is respectabel, en hier in het kort het volgende: de bron Apu Mismi (een Apu is een berg en tevens een riviergod, die water geeft en dus leven op aarde) ligt op meer als 5.000 meter in de bergen van Nevado Mismi in Peru. Daar komt de rivierkreek samen met de rivieren Llactuema en Lloqueta en die vloeien weer verder in de Hornillas rivier, die op haar beurt weer het luide water van de Apurimac canyon begroet. Deze komt weer samen in de rivieren Ene, Tambo en Ucayali. In Peru heet de rivier Amazonas, bij Tabatinga op de grens met Brazilië, krijgt ze de naam Solimoës om dan, bij Manaus weer Amazonas te heten. De waterloop is 6400 kilometer lang, dan stort ze in de oceaan, doch 1600 kilometer eerder passeert ze de stad Manaus.
Tot zover de Amazonas, genoemd naar de vermeende blanke vrouwen zonder rechter borst.

Als ik hotel net verlaten hebt komt een toer-operater op me toe. Hij spreekt buiten Portugees, een beetje Engels, miserabel Duits, en als ik zeg uit Holanda te komen, gaat hij over op koeterwaals, waarvan ik alleen Amsterâ versta. Nondesju, ben ik hier in de tulband van het oerwoud, hier waar ik dacht te ontsnappen aan het verleden, komt mij deze karavaanzoeker beduvelen met onzinnige vragen.
Zijn motto: Amazon Wildtours! en Are you ready for adventure? ten minste dat zijn de toelichtingen op zijn folders, van vissen op piranhas, jungle lopen, of kleine jacares gevangen nemen, de pootjes van de arme baby-krokedillen vastbinden, in de armen van toeristen stoppen en dan maar fotograferen, verder kanoën en vogels kijken.
Ik word er krankzinnig van, maar ieder voor zich heeft een eigen conclusie in het leven.

wordt vervolgd....

16-06-2016 om 08:19 geschreven door Storyteller

Manaus stad
foto wikipedia







De reis gaat verder en ik schommel nu woordelijk tussen gekleurde hangmatten met schitterende kleurschakeringen zoals papegaaiveren. De hangmatten zijn overal, boven, onder en zijdelings van mij; als het ware ben ik ingesloten en sommige mensen moeten klimmen om in de buidel te komen, driehoog.
         Teolina ligt in haar hangmat naast mij zuigend aan haar pijp, als een oude macumba-moeder. Af en toe komt ze er moeilijk uit en loopt dan naar de reling waar ze een fluim tabak de rivier in laat vloeien.
         In de middag wordt het warmer en ik ga naar het bovendek. Ik kijk uit over de grote rivier en de sporadisch passerende drijvende eilandjes vol met de kleurigste vogels. Af en toe neemt de boot een zijkanaal, maar blijft navigeren op de Madeira rivier, omsloten door bossen.
Ik zie grote containerschepen geladen met vrachtwagens voorbij gaan, voortgeduwd door stuwboten. De vele installaties duiden erop dat er hier gezocht wordt naar olie. De Braziliaan met Russiche voorouders Michael zit langs de reling en nodigt me uit om een fles bier te drinken. Hij praat over van alles, doch hoofdzakelijk over vrouwen en hoeren, waar hij een buitengewone belangstelling voor koesterd.
Volgens hem zijn de hoeren van Rio de Janeiro de beste, vooral de mulatas, maar zegt hij enigzins pragmatisch: '... maar de negerinnen, de negerinnen, zijn woest als het schuim der zee en zoet als het witte vlees van de Jaca (broodvrucht), zijn de brutaalste sexgodinnen 'do mundo' (der wereld) ... amigo...'
     Hij zegt naar Manaus te gaan en daar zou hij wel verder zien. Hij kende er mensen, meer wilde hij er niet over kwijt. Hij zei me nog dat hij een goede bereider was van borsj, een Russiche bietensoep, maar hier waren we ver weg van welk soort soep dan ook, zeker van Russische.
Het kleine leren tasje, draagt hijnog steeds bij zich, omklemd als een 'goudschat', wat mij doet veronderstellen dat daar wel zijn laatste oogst in verborgen zit, wat op het ogenblik meer waardevoller is dan alle hoeren van Rio.

Ondertussen leggen we aan bij een kleine nederzetting, wat houten hutten op palen en kinderen die van de bomen uit de rivier in duiken. Langs de oever staan wilde bananenbomen en er wordt cacao geplant. Een vrouw komt de boot op en geeft mij iets van het witte zoete vruchtvlees van de zaadvrucht. De vruchten zitten in een grote ovale harde schil, en het doet vreemd aan, want ik had een geheel ander idee omtrent cacao, vóór dat het wordt tot poeder, zwart als de nacht, zoals ik het kende.
Ik loop terug naar het onderdek en glip weer in mijn katoenen moederbuik en probeer nog enkele aantekeningen te maken. De avond valt plotseling en de hemel is zwartblauw met miljoenen sterren boven het grote woud, de groene hel.
Er is ergens onder de mensen een tikje geagiteerdheid te bespeuren, want ze weten dat we vroeg in de morgen Manaus bereiken.

05.00
Hier noemt men dit tijdstip 'madrugada'. We bereiken de haven van Manaus. Doch al velen uren eerder, vóór middernacht hadden we de Madeira rivier verlaten en voeren we de Amazonas op. Ik moet de schipper mijn complimenten geven, daar hij de boot vakkundig door de enge kanalen loodste, langs eilandjes en met zoeklichten de duistere haven binnenvoer.
Na vier dagen hadden we de jungle-stad bereikt.
Ik heb mijn hangmat opgerold en mijn rugzak gepakt en ben klaar voor ontscheping. De boot ligt langs een van de drijvende dokken in het hartje van de stad, dicht bij het oude douane gebouw en de stadsmarkt, het Mercado Municipal.
Manaus ligt feitelijk niet aan de Amazone rivier, maar  aan de Rio Negro, (zwarte rivier) zes kilometer van de plek waar de Rio Negro samenvloeit met de Solimoës rivier. Daar verwerft voor Brazilië de Solimoës pas de naam Amazonas.
Dat Manaus in elkaar donderde, ik bedoel dat figuurlijk, toen in 1914 de rubber-bloei over was, vertelde ik al, toch leefde de handel nog even op tijdens de 2de wereldoorlog, daar de oorlogsindustrie rubber eiste en de handel van Aziatische te duur was geworden. Toen was de rubber absurditeit afgelopen. Ten minste op die grote schaal, hoewel nog steeds rubberbarorren zijn én slaven.
In 1966 wordt de 'vrije handelszone' legaal verklaart, de plaats voor handelaren, groot en klein. Het is een soort electronisch 'hof van eden'.
In 1976 krijgt de stad haar nieuw vliegveld en de drijvende haven met grote moderne metalen cilinders, die het 14 meter getijde verloop van de rivier moet regelen.
Dit terzijde.
In neem afscheid van Teolina, Amorin, de oude Francisco en Michael.
Hier gaat ieder zijn eigen weg, ook de twee geboeide goudzoekers, die beschuldigd worden van moord, op weg naar de lik van Manaus. Ik wens hun sterkte toe want de gevangenis in Amazonas zijn geen verpleeghuizen, zoals ik al eerder aanhaalde.
Je kan er beter wegblijven of ontsnappen.

wordt vervolgd...

15-06-2016 om 19:02 geschreven door Storyteller

Map van Brazilië, met aangegeven de staat Amazonas









Het is zondag. De boot ligt langs de kade van het stadje Borba waar zo'n 30.000 mensen leven. 
Kinderen rennen langs de kade, de kleine caboclos van Borba, toekomstige vissers of jagers. Jonge meisjes kijken naar me met een gouden glimlach, de engelen van Amazonas. Ik loop het blauwgeverfde kerkje binnen waar net een dienst bezig is. In de ingangshal hangt een affiche, waar een Indiaanse vrouw met een machete de keel wordt doogesneden. Eronder staat de tekst: Ate Quando? Hoe lang nog? Het is een protest tegen de moord op de Yanomami Indianen.
De kerk zit boordenvol, veelal caboclos, bekeert tot de leer van Jesus, ten goede of ten kwade, een stelling waar een boek over te schrijven nooit volledig zal zijn. De beter bemiddelde van Borba, als ik dit zo mag uitdrukken, hebben hun beste kleding aangetrokken, een gekke gewaarwording hier midden in de jungle op deze snikhete dag. Doch een oude neger in zijn stralend wit kostuum, met een blakend hemd en strohoed is een verbeelding, een onwerkelijke film, hier in de harde wereld langs de Madeira rivier.
De oude zwarte man op straat gaat eenvoudiger gekleed en heeft zijn kar volgeladen met vis, waarvan de grootste de   meer als een meter lange Pirarucu is, de grote zoetwatervis van Amazonas. Verder ligt er een reusachtige schild, van een pad, reeds ontdaan van haar vlees. In de rivier zie allerlei soorten ingewanden drijven, voedsel voor de aasgieren, de 'urubus' en ander leven in de rivier.
             De geschiedenis zegt dat Borba gesticht werd in 1756. Tot 1853 wordt het lager gelegen gedeelte van de rivier, tot zo'n 150 kilometer achter Borba met rergelmaat bezocht door handelaars.
Zij kwamen voor de schildpadolie en handelden met stammen met wie ze op goede voet stonden. In hetzelfde jaar kwamen veel rubbertappers naar de streek, gestimuleerd door de hoge prijs die rubber opbracht in Pará. De woeste Arara Indianen kwamen in opstand en overvallen kanos en vermoorden de inzittenden. Hun wapens waren dodelijk, zoals de taquára pijl  met een vlijmscherpe bamboepunt in de vorm van een speerkop. Ze schoten die met zo'n kracht af dat hij het hele lichaam doorboorde. De Araras hadden geen vaste  verblijfplaatsten, plantte geen maniok, verfde hun kin rood met 'urucú' en hadden zwarte getatoeëerde strepen op hun wangen, van ogen tot mond.
Ze hadden geen vuurwapens, geen kanos en als ze een rivier moesten oversteken maakten ze een tijdelijke kano van boomschors, die werd gelegd in een bootvorm gemaakt van lianen.
De blanken zochten ondertussen contact met een andere stam, de Mundurucús. Dit waren oude vijanden van de Araras, en moesten de blanken helpen tegen de Araras. Een listige zet en zo werden de stammen nog meer tegen elkaar uitgespeeld. De blanke was een bizarre vos, een extreem consciëntieus type, profiteur bij uitstek, zoals de gehele zuid-Amerikaanse geschiedenis als bewijs aanvoert.
Vandaag de dag is Borba een kalme plaats, ten minste wat de stammen betreft, maar de vernietiging van alles wat Indiaans is gaat door. Het bloed van de Arara en Mundurúcu zal zeker stromen in de aderen van velen, ook blanken, die zijn opgegaan in een mengelmoes van genen.

wordt vervolgd...

15-06-2016 om 18:53 geschreven door Storyteller

Fraaie foto van zwoegende 'garimpeiro'
(c) Jean-Charles Pinheiro








06.30.

     Het centrum van Manicoré is klein en blijkt eigenlijk maar één hoofdstraat te zijn, gelegen tussen bossen, in een geïsoleerde wereld. Ik zie mensen rondkuieren met handkarren vol met vis en fruit, terwijl een oude neger een reusachtige tartaruga (schildpad), op zijn kar heeft liggen, klaar voor consumptie. De Indianen kookten het beest in haar eigen vet gaar, heden is de bedreiging voor de mooie schildpad groot door de intense jacht. Ook de eieren zijn een geliefd bezit. Vroeger, toen hier alleen Indianen leefden waren er vele tartarugas, nu is het een hachtelijke situatie en liquidatie van het dier ligt op de loer. De zon stijgt en ik wacht op het vertrek van de boot verder richting Manaus.
Om twaalf uur glijdt de 'Iriri' weer over water, het is een schitterende dag, vol met zon aan een heldere hemel, en het lijkt of de reigers engelen zijn en de vlinders zingen. Maar ik weet dat er mensen zijn die hier een andere mening over hebben.
Zij die moeten zien te overleven.
Er waren inmiddels nieuwe passagiers bij gekomen, waaronder Michaël, en man met Russische voorouders. Hij kwam uit Sâo Paulo en was op zoek geweest naar goud in Amazonia.

We komen aan in Novo Aripuaná een klein plaats met een 14.000 inwoners. Hier worden twee mannen, het blijken goudzoekers, aan elkaar gekluisterd door boeien aan boord gebracht.  Volgens geruchten hebben ze twee mede-garimpeiros neergeschoten die het voorzien hadden op hun goudbuit. De twee worden op een houtenbank gedeponeerd en de bewaker, een mulat, geeft hen te roken en babbelt met zijn gevangenen. De mannen zien er gehavend uit, hebben gelooide gezichten onder een dikke baard. Ze komen uit de noordoostelijke staat Ceará, en zijn daar vertrokken om goud te zoeken in de groene hel. Mensen op de boot geven hen te eten en er wordt met hun gepraat, als gelijken en dat ze vermeende moordenaars zijn is geen uitzondering hier in dit gebied, ze zijn hoe je ook bekijkt, slachtoffers van het beleid.
        Ik weet dat de goudzoeker ellende veroorzaakt voor de Indiaan, maar zij zelf zijn ook slachtoffers gestuurd door armoede (of avontuur) naar Amazonas om te overleven. Slachtoffers van een corrupt systeem, en hier in deze regionen zijn veel van deze mensen te vinden, levend in deplorabele omstandigheden in kampementen, waar ze werken, of laat ik duidelijker zijn, zwoegen, gokken, hoeren en drinken. Het is een wereld zoals alleen Dante het in zijn 'goddelijke komedie' kon weergeven, de wurmen van de schikgodinnen, zij die over het menselijke lot bepalen.
         De mannen zijn nu op weg naar Manaus waar ze terecht gesteld zullen worden.
En dan? Terechtstelling in Manaus is een onzekere toekomst, een rotzooi, en de cellen daar zijn ver van de moederschoot, terwijl het rechtswezen loopt als een oude versleten wekker. Ze maken daar niet veel woorden vuil aan zulke zaken; verdacht of niet ze zijn de dupe, en trouwens niet voor niets hebben ze de lange weg gemaakt naar Manaus, om vrijgesproken te worden.
Recht kan krom zijn.

Over de goudgravers situatie spreek ik met Michaël, die het wel moet weten, zelf een garimpeiro, doch het was hem te link geworden, en er was teveel onderlinge concurrentie. Als ik hem zeg van plan te zijn naar Pará te gaan om een goudgraverskamp te bezoeken, één van de beruchtste, de 'Serra Pelada, of te wel 'naakte berg', waarschuwd hij me met nadruk.
"Ze houden daar niet van 'gringo's'... je ziet er teveel uit als een 'amiricano' en die worden daar gehaat als de pest! Dat komt ook daar veel gebieden door de regering zijn aangewezen en waar de Amerikaan het alleenrecht heeft om te delven... en dat nemen de garimpeiros totaal niet. Cuidade, (oppassen) amigo!" is zijn apert advies.
"En waar jij naar toe wil is het helemaal in bende... in de serra pelada kun je beter wegblijven, de serra is een hel amigo! De levende wel te verstaan!"
Hij zal het weten dacht ik.
De 'naakte berg' ligt op zo'n 100 kilometer zuidwestelijk van de stad Marabá. Het is een handelscentrum waar ranchers, bouwvakkers, goudzoekers en vrachtwagenchauffeurs bij elkaar komen om plezier te maken, te dansen en te neuken met de afvallige engelen. Hier zijn moorden en overvallen banaal.
Het is bekent dat er in de hel van de serra, meer dan 20.000 goudzoekers aan malaria lijden.
Ik houd het in gedachten.
Alleen ik ben neuswijs, een avontuurlijk mens, dát is het verdomde, want goud interesseert me totaal niet.

wordt vervolgd...

14-06-2016 om 14:56 geschreven door Storyteller

Storyteller met jeugd in Manicoré






Het is acht uur in de avond als we arriveren in Manicoré, Amazonas, een plaats met zo'n 30.000 inwoners halverwege Manaus.
We krijgen te horen dat we van boot wisselen en morgen om twaalf uur verder zouden gaan. Ik maak mijn hangmat los, neem de rugzak en stap over op de nieuw boot, de Iriri.
Daar span ik mijn hangend bed op een geschikte plek en besluit samen met Amorin en Francisco aan wal te gaan om enkele flessen bier te nuttigen.
Het is een zwoele avond met 32 graden en de hoertjes tippelen of zitten aan tafeltjes wachtend op klandizie. Mooie vrouwen, jonge halfbloeden met glanzend zwart haar.
In plaatsen als deze zijn de boten die aanleggen soms de enigste afwisseling in de dagelijkse sleur.
De vrouwen kijken hitsig, een blik die de ouwe Francisco wel aanspreekt.
Als we verder het stadje in lopen horen we muziek uit een danstent komen, nou ja, muziek... De klanken zijn enigzins onzuiver en de zanger probeert, schijnbaar door teveel witte rum,  de laatste Braziliaanse hits te zingen, weemoedige deuntjes vol van verlangen naar liefde.
In de danstent is het volle bak, want de tafeltjes zijn bezet in de duistere ruimte. Ik zie de vrouwen met donkere ogen, die drinken en roken en onrustig wachten op het verdere verloop van de avond. Ook ontwaar ik enkele blondines met een getinde huid, en weer denk ik aan de  vikingvrouwen, de geschiedenis van de Amazonas, de vrouwen die de man alleen gebruikten om een kind te verwekken.
Of waren ze nakomelingen van avonturiers, die hier hun heil zochten nog niet zo lang geleden? Ik heb het hun maar niet gevraagd.
Het zijn de mysteries van Amazonas.
Er lopen een zestal uitsmijters rond met soort honkbalknuppels, klaar om bij de geringste opstoot te meppen. Anderen dragen verborgen revolvers, je weet maar nooit. Er wordt me gezegd dat hier regelmatig de orde verstoord wordt en dat dit dan wordt gedemonstreerd door bloedige gevechten en enkele doden. Na een tijdje krijgt de ouwe Francisco het aan de stok met een neger en een van de knuppelmannen moet eraaan te pas komen. Francisco wordt nu behoorlijk lazerus en begint met zijn been te slepen, waarvan de voet nu verticaal  staat.
Hij is in zichzelf aan het bazelen en gooit verwensingen naar het verleden , of personen die hij in het heden danig haat. We besluiten het voor gezien te houden en verlaten de tent, meer om de noord-oostenling te beschermen. Buiten komt Francisco de neger weer tegen en er ontstaat een nieuwe woordenwisseling, waarbij Francisco zijn mes trekt, ondertussen de neger beschuldigend dat deze zijn beurs wilde roven. De woorden worden nu feller, maar samen met Amorin kan ik Francisco verder slepen. 
Als we de boot bereiken staat daar een oude caboclo met een klein karretje vol met tapiocakoeken (zachte maniokkoeken met geraspte cocos en romige zoete melk over heen). Ik koop de witte heerlijkheid en vraag hem of er hier in de buurt ook goud te vinden is, verdomme, een chaotische vraag mijnerzijds midden in de nacht. Ik ben u eenmaal nieuwsgierig, buiten dat had ik het gevoel dat ik die vraag moest stellen. De oude man kijkt mij bizar aan en ik hoor hem denken: weer zo'n gringo, zonder hersenen, op zoek na zijn ondergang.
"Neen, senhor... hier is geen goud, maar wel veel grond... verstaat u, grond te koop...!" is zijn devies. Ik geloofde hem niet ten minste wat het goud betreft, maar dank hem lachend voor de overheerlijke tapiocakoek en laat het er bij.
Francisco loopt nog steeds te vloeken wanneer we de loopplank opgaan en ieder zijn hangbed opzoekt. Ik zie Teolina in de hare liggen te schommelen, slurpend aan haar pijp, misschien zich afvragend waar haar zoon kan uithangen. Of was ze op zoek naar iets anders? Is het leven geen roulette, een verdomde, een schijn van geluk? De nacht is helder en sterren hangen als reuzenvuurvliegen aan het hemelgewelf. Het resultaat van enkele flessen bier doet mij slapen als op een verenbed, met géén verleden en géén toekomst in mijn hersenpan. Een van de sporadische nachten dat ik mijn droom niet kon reguleren, doch weet ik dat ze aanwezig waren, filmpjes die mijn verdere leven zouden tegemoet treden, want een droom kan niemand ontvluchten en het onderbuste beinvloed ongemerkt het gemoed, de realiteit, bedoel ik.

wordt vervolgd...

14-06-2016 om 07:02 geschreven door Storyteller

"Badende vrouwen" olie op papier 2005







Het is halfzes in de morgen.
De meeste mensen lopen al rond te dwalen op het dek.
Anderen zijn op weg naar WC of douche. Het laatste lijkt op een gaskamer, ijzeren wanden en een naar binnen komende pijp, waar het vanuit de rivier opgepompt water de mens moet zuiveren, waarna het weer wegloopt door een gat in de vloer.
           De w.c is van dezelfde omschrijving en de menselijke resten vloeien direct naar de Madeira, een goede voeding voor de de rivier, maar na enkele uren stinkt het hok als een beerput.
De meeste passagiers houden zich bezig met eten, en om zes uur is de lange tafel bezet voor de droge koekjes, boter en zwarte koffie. Om elf uur is het middageten: rijst, bruine bonen, brokken kip of vis, aangevuld met farofa, geroosterde maniok.
Mensen zijn soms beesten, ze schrokken alles naar binnen zoals uitgehongerde wolven en als Don Quichotes paard, Rossinant aanwezig was geweest dan was dit gelijk een varken verdwenen.
Na het eten kruipt bijna iedereen weer in zijn hangmat en een vreemd stilte is de atmosfeer. Alleen de dieselmoter is hoorbaar als een dikke reuzenbij.
De bossen glijden voorbij en zo nu en dan zie ik een witte reiger opstijgen, doch langs de oever is geen beweging te bespeuren, geen dier... buiten de mooie vogels.... alleen groene bomen, bomen en nog eens bomen. Dan onverwachts zie ik kale plekken en in de rivier dobberende boomstammen, terwijl in de verte olietankers liggen te wachten op een lading. Als ik aan de reling sta komt een gast van rond de dertig op me toe die zich voorsteld als Otavio. De gefrustreerde man heeft  in mij schijnbaar een persoon ontdekt die hier op zoek is naar een reportage, nadat ik hem vertelde dat ik een 'storyteller' was.
"Kijk, Hollander, dit is nou Brazilië,' oppert hij cynisch als we langs de schamele hutten van de oeverbewoners varen.
"Woon jij ook in zo'n schamele hut, amigo,' vraag ik sarcatisch.
"Ik niet gringo...In Manicoré ga ik van boord en probeer daar mijn auto aan de man te brengen, die ik op het onderdek heb staan,' zegt hij lachend.
Ik schud mijn hoofd en denk dat de arme sloebers langs de rivier beter af zijn, ik bedoel wezenlijk, dan deze arrogante persoon met zijn betonhart.
Hij bekijkt het maar, de hypocriet.
Ik kruip weer in mijn lichtgroene hangmat. Ze was gaan dienen als een soort hut, een plaats waar men een geborgenheid voelt, zoals toen ik kind was en het gevoel gewaar werd geborgen te zijn onder mijn beddendeken, het hoogaltaar van eenzame gevoelens, de hartwigwam, zoals duidelijke sentimenten van iemand, die al in de baarmoeder een 'loner' was.

We bereiken het kleine plaatsje Humaita om drie uur in de nacht. Er wordt vracht in en uitgeladen en nieuwe passagiers komen aan boord, die druk kletsend hun matten spannen. Ik ben klaar wakker en bekijk de mensen, caboclos en half-Indianen met slapende of huilende kinderen op weg naar een volgende halte in hun leven.
Het is een onduidelijke stap in een grote kermismolen, proberend een vaste voet te krijegen, maar alle beproevingen ten spijt belanden deze mensen in een nog meer reddenloze situatie, waar ziekte hun vaak de moed ontneemt en de bureaucratie een stigma op hen drukt, de kansloze, paria, de ongewilde van het systeem.
Ik kom in gesprek met José Joâo, een man die enkele vingers van zijn rechterhand mist, tevens enkele tenen.
"Het waren Piranha's... Ik was dronken gaan vissen en de rivier stond laag, toen ben ik voorover gevallen..."
Daar zijn hoofd een diepe wond had waren de vissen waarlijk gek geworden door het bloed en voordat hij de ondiepe rivier uit was hadden de hongerige, bij laagwater zijn ze gevaarlijker daar dan weinig aas is, rode piranhas hem goed te grazen genomen.
Doch het liet me denken aan dat ander visje, klein en dun als een naald, de Candiru. Ze dringen alle open plekken van het lichaam binnen. Er is mij een verhaal bekend van een jong Indiaans meisje dat was gaan baden en waar de Candirus de vagina binnedrongen. Men heeft toen op tijd de visjes chirurgisch, zover mogelijk in Amazonas, weten te verwijderen.
Verder blijken oren, neus en anus een favoriete plek van de naaldvisjes en het verhaal dat ze als kleine Tarzans tegen de straal van de in rivier pissende mannen inzwemmen, is een overleverig. Deskundigen zeggen dat dit onmogelijk is, maar er zijn meerdere bewijzen. 
Gebeurd dit dan is er maar een radicale oplossing voor het slachtoffer, de penis afhakken.
José verteld met een lach dat hij de Piranhas nog steeds lekker vindt, en dat hij nogmaals in de rivier gedonderd was, maar toen zoveel pinga had gedronken dat de visjes schijnbaar een omweg hadden gemaakt.
Hij lacht met zijn tandeloze mond waarmee hij een jeneverfles ontkurkt, die hij in zijn linkerhand houdt.

wordt vervolgd....

13-06-2016 om 21:52 geschreven door Storyteller

Rio Madeira


De spoorlijn werd aangelegd om Boliviaanse rubber te vervoeren, vanaf de rivieren Beni en Madre de Dios naar Porto Velho. Vandaar af was het mogelijk met vrachtschepen de Amazonas te bereiken. Het slavenproject kostte 6.000 mensenlevens. De meesten stierven aan malaria, gele koorts, gonorrhoe, syfilis of aanvallen van Indianen, wat vergeleken bij de ziektes een zachte dood was.
In 1908 werd begonnen met de aanleg van het 350 kilometer spoor, dwars door een ondoordringbaar gebied, afgelegen en ziekelijk.
    Al het materiaal moest van ver worden aangevoerd, per boot, muilezels of door dragers; de kolen kwamen uit Wales, het staal uit Pittsburgh en het hout, o ironie, uit Australië, want dit bleek het enigste geschikte voor de duivelsklus.
De werkzaamheden eindigden in 1913.
De schijnzegenpraal was behaald, het spoor was voltooid en kreeg de symbolische naam: 'Gekke Maria'.
'Maria Maluca' had in die tijd velen mensenlevens geëist en miljoenen goudstukken gekost, maar wat was een mensendood op de schaal van goud? De spoorlijn was tenslotte een fiasco en diende nergens meer toe, daar de rubber uit Bolivia te duur was geworden.
Ondertussen donderde de Braziliaanse rubberhandel in elkaar. De oorzaak daarvan was een Engelsman genaamd Henry Wickham, die zich had gevestigd in Santarém. De doordachte Engelsman liet rubberzaadjes naar Engeland smokkelen, waarna die, na te zijn ontkiemt werden doorgestuurd naar Azië, om daar te groeien tot bomen.
In 1914 produceerden de plantages daar 71.000 ton rubber. De rubberbaronnen van toen, die in Manaus leefden als vette koningen met hun opgedirke vrouwen, die de werkers behandelden als slaven moesten een stap terug doen.
En de arme rubberslaaf?
             Was er een alternatief voor hun? Neen. Ze werden nog armer en sommigen wisten te ontkomen en probeerden te overleven in de steden, anderen gingen noten verzamelen of bomen kappen. Weer anderen verdwenen in het grote woud, om te leven van wilde wortelen langs een van de zijrivieren, geteisterd door honger en ziektes.

Ik loop terug naar het centrum en de weg is één modderpoel. Ik koop wat fruit, sinasappelen, mangas en een voorraad bananen, dit als voorzorgsmaatregel op de bootreis.
Tegen vijven ben ik terug aan de dok waar de boot ligt afgemeerd: Santa Etelvina. Ondertussen wordt er druk gesjouwd met vracht en ik span mijn hangmat. Er zijn verder geen passagiers te zien behalve Amorin, een jonge man van tegen de 30, die op weg gaat naar Manaus om zijn broer een bezoek te brengen, een vijftigjarige vrouw Teolina, die op zoek is naar haar verloren zoon en Francisco, een grijzende man, die me verteld dat hij een handelsreiziger is. Niet dat hij zo uitziet, want in zijn sjofele kleding lijkt hij meer een zwerver, of gewezen goudzoeker. Hij loopt mank hetgeen een gevolg was van eentreinongeluk, ten minste dit is wat hij mij duidelijk maakt.
Op de kade is het een bedrijvigheid en kisten, jutten zakken met fruit en rijst worden ingeladen. Verder drank, wapens en ander onbekende inhoudskisten.
Teolina heeft een grote plastiekzak gevuld met geroosterde maniok, hard als kippevoer. Er tussen bevinden zich kippepootjes en vleugeltjes. Daar ik honger hebt doe ik ook een greep in de zak en ik hoor de harde korrels als ijzerkogeltjes kraken tussen mijn tanden.
De regen is gestopt.
De boot maakt zich los van de kade en glijdt de rivier op, terwijl de nu af en toe nog verschijnende zon,  langzaam verdwijnt achter grijze wolken en bossen, ten ondergaand aan het andere einde der wereld.
De duisternis kondigt zich aan en een andere wereld komt tot leven.

De nacht is donker en fris en harde slagregens donderen tegen het dekzeil dat inderhaast gespannen is. Ondertussen zijn er nieuwe passagiers bijgekomen, die opgepikt werden in Mutum, Cavalcante en Papaçaio, kleine nedrzettingen langs de rivier.
De meesten liggen in hun hangmat, denken, slapend, lezend of zoals ik, aantekeningen makend. Mijn gemoed doet mij filosoferen over liefde en de stroperige gekrulde lippen van een negerin, totdat de slaap mij treft en ik wegglijd in een bizarre wereld.

wordt vervolgd...

13-06-2016 om 12:29 geschreven door Storyteller

Haven van Porto Velho

MAART 1995
Ik had besloten de rivieren Madeira en Amazonas te bevaren, vanaf Porto Velho, hoofdstad van de staat Rondonia tot Belém in de staat Pará, aan de oceaanmonding. Vanuit Porto Velho zou ik dan de rio Madeira afvaren tot Manaus en verder naar Belém over de Amazonas.
Porto Velho, wat letterlijk 'oude haven' betekent, is goed bewolkt als ik aankom en regen kondigt zich aan. Nu is dat geen uitzondering, want de maand maart brengt meestal de meeste regens in deze regio. De stad telt zo'n 350.000 inwoners en ligt op de grens van de staten Rondonia en Amazonas. Porto Velho is in de laatse 20 jaar uitgegroeid van kleine plaats tot een grote stad, ook door de migratie van zwermen mensen op zoek naar naar grond, werk en vooral goud en tin. De stad is het handelscentrum voor tin en de vele mijnen trokken de avonturiers aan, maar ook veetellt bedrijven.
Nu is het gebied zo goed als leeg geroofd en is er geen voer meer voor de kippen.
Als ik door de straten loopt hoor ik nog steeds het geschreeuw van de goudopkopers, op zoek naar de nog weinige 'garimpeiros', die moegestreden en uitgemergeld zijn door het zwoegen. De goudzoekers werken alleen nog maar om naar de hoeren te gaan en suikerriet-jenever te zuipen, een behaaglijk vooruitzicht in een deslotate wereld, een wereld waar morgen ver weg is.
Mijn eerste indruk is treurigheid, een 'sadness', die de stad uitstraalt, een oorzaak die misschien de regen op mijn gemoed geeft, terwijl de 23 graden eigenlijk vreemd voor me waren geworden na de hoge temperaturen der laatste dagen. De regenbuien wisselen elkaar af en daar ik vroeg in de morgen was aangekomen had ik bedenkingen om langer te blijven. Ik zou wel een andermaal terugkeren naar de oude haven.
Ik was nu bezeten om de rivier op te gaan.
Ik besluit een broodje te eten en een guarana (frisdrank gemaakt van amazonebes) te drinken en dan op weg te gaan naar de dokken. Ik word al snel aangesproken door een 'handelaar in bootreizen'. Hij kijkt me aan en vraagt met een profetische blik: 'Para Manaus?'
      Manaus? Verdomme, natuurlijk wil ik naar Manaus, dus hoef ik niet lang te dwalen.
'Het kan ontzettend heet zijn in Manaus,' zegt de handelaar nog, en ik bedankt hem enigzins cynisch, want daar was deze gringo wel van op de hoogte. Ik koop een hangmat en een deken, daar de nachten op de middenrivier wel een fris konden zijn en een ticket voor de watertrip.

De boot zou 6 uur in de namiddag vertrekken, dus besluit ik terug te keren naar het centrum, terwijl de regen nu met bakken uit de hemel valt. Ik schuil onder een van de vele drankstallen langs de haven, oude houten keten, gevuld met jenever en bierflessen, deegbroodjes, gebakken varkenslever, ossenkloeten, vreemdsoortige gebraden ingewanden, en gebakken piranha's. Honden, katten en kippen schuilen zich naast mij onder het afdak, waar het water in bakken vanaf druipt en ratten lijken de samba te dansen. Het is een onbarmhartige aangelegenheid, die nog vertsterkt wordt als mijn gedachten zich verplaatsten wat ik weet betreffende de 'spoorlijn des doods', een geschiedenis die zich hier afspeelde in het begin van de 20ste eeuw.

wordt vervolgd...

13-06-2016 om 12:28 geschreven door Storyteller