Inmiddels is echter boven ons hoofd de jongste spruit in de koord gaan springen,dat doet ze tegenwoordig wel eens meer van " als mijne kop in de spiegel staat!!"Lieve help,zal het dan nooit ophouden? Nee,zeggen wij samen,zo kan het niet verder,we kunnen beter weer opstaan en gaan scrabbelen,want op deze wijze vangt men geen uilen. Liever zondagnamiddag eens uitproberen. En dat doen we ! Maar.....zondagnamiddag is de man van de groentenwinkelom de hoek,vrij.Dan heeft die lekker de tijd om al zijn houten fruitbakken in brandhout te hakken,want hij stookt nog de kachel.Zeer akkuraat gaat hij hierbij tewerk,ja met zoveel regelmaat dat je er wellicht toch nog zou van indutten ware het niet ,dat zijn zoon,universitair,weer die Oosterse platen begint af te draaien en.....Mijnheer van beneden nu net zijn gras begint af te maaien,electrisch, jawel! Je zou er hoorndul van worden,maar omdat je dat niet wil.schieten we weer in ons pantoffels en gaan T.V.kijken,die ook vervelend doet,misschien dan toch maar beter lezen? Wordt vervolgd
Mag ik zo vrij zijn dit cursiefje biezonder te richten tot de lezers wier haren reeds lichtjes beginnen te grijzen en waarvan de weektaak intensief gevuld is? Ik veroorloof mezelf tot deze dichte groep te rekenen en weet bijgevolg hoe heerlijk het kan zijn op een zaterdag of zondagnamiddag een uiltje te vangen! Hoe het mijn lotgenoten dan vergaat bij deze tentatieve weet ik niet.Wél kan ik u, wellicht tot troost,vertellen hoe het ons vergaat Dus op 'n zaterdagnamiddag afwas zuiver in de kast alles netjes aan de kant,dekentje onder en dan oogjes dicht.......... Is daar nu niet net hollands bezoek op het terras van links,d'r is een huilstem bij en alsmaar roepen"alle mensen,goeie grut"de anderen brommen ietwat lager.. en het kleinste van drie maar gillen om een ijsje! Net als iedereen voor een ijsje schijnt op te stappen,want de ijsman is zojuist,al bellend door de straat gereden,zet de meid van rechts haar portatiefje (op de balustrade!)voluit aan.Zij fluit daarbij zoveel als ze geven kan .Ik zoek naar m'n oordoppen,die ik niet vinden kan,en draai me nog eens om,terwijl man-lief z'n hoofd onder de nylon bergt. Ook dat nog,de hond van de tandarts zit oorverdovend in de tuin te blaffen zolang tot zijn familie zal wederkeren!Kom zegt mijn lieve man,laten we het een proberen met het raam dicht. Wordt vervolgd
Ach zo,wéér eens afdruipen dus?Neen,vriend-boer deze keer niet meer,nu vraagt gij wat te veel !Gij baas op het uwe en wij op het onze,zou dat niet het beste zijn? Plus minus een jaartje hebben wij geduld moeten oefenen. Tot 1887 werden de grondplannen opgediept en ook de Atlas van de buurtwegen.De geschreven rechten hebben tenslotte gezegevierd.Zopas werd het laatste paaltje afgebroken,nadat de kathedraal reeds vroeger op een morgen neergeveld lag.De weg is weer open en vrij zoals in de beginne en het woord van de boer komt weer tot ons. Wij kunnen weer rustig ademen en zonder zorgen naar onze bloemen,heide en heesters kijken en naar de sparren en de dennen,de eiken en de berken. (wordt vervolgd)
De vogeltjes fluiten weer vrolijker en de wolken drijven veel speelser over onze soms vermoeide hoofden!Never mind,dat nemen we er graag bij als we maar mogen tuinieren en zonnen in peis en vrede.Als onze kinderen maar mogen wieden en harken en minigolfje spelen,als ons poedelbeestje maar musjes kan najagen zonder ze een vlieg kwaad te doen. Want,toekomstige buitengoedjesbezitter begin er niet aan als gij er de peis en de vrede zoudt moeten bij inschieten.Blijf dan liever rustig op uw stadsterrasje met een boek onder ee n automatisch zonneschermpje en vang er af en toe een uiltje..... (einde)
'tWas op eendrulregenmorgen van een 2de Pinksterdag.Midden op onze linkse uitrijweg(samen te delen met onze vriend de boer)stond stevig als een kathedraal,'n dikke betonnen paal met 'n barricade waar geen mier nog langs kon. De weg zelf werd versmald tot op 2 meter,met afgezaagde boomstammetjes We stonden er verbluft op te kijken als geslagen hondjes.Ja die eerste dag waren we er 'n beetje tuutuut van. Onze uitrijweg was dus afgesloten! Dat was dus onze grote vriend-boer.En waarom had hij dat nu a.u.b.geflikt? Spoedig hoorden wij echo's in de toonladder van ;de stedeling moet maar weerkeren vanwaar hij gekomen is en ...hij heeft hier niets te maken Wordt vervolgd
In de plaats van het blauwe tentje met oranje luifel kwam een lief peperkoeken huisje.Daarin hebben we al fluitend gewerkt en gezwoegd zo in woonst als in tuin.En de zevende week rustten wij. In de verre buurt was ook een boerderij met 'n boer en 'n boerin en veertien kinderen en hun akkers en doorgaande wegel liepen langs ons " grondje". Er werd ons geraden goede maatjes met hen te zijn en dat deden we Zo rond was de zaak,dat we elkaar van ver reeds groetten met open lach en breed armgezwaai,als eeuwenoude vrienden. Juist toen we meenden,dat de entente volmaakt was,gebeurde het Wordt vervolgd.........
Welke natuurliefhebbende flatbewoner heeft zich heden,uit loutere noodzaak,nog geen buitenverblijfje aangeschaft? Deze enkele beschouwingen ter overweging........ Bij ons is het "zo" gegroeid van het eenvoudige pic-nic tafeltje naar een prettig tentje met strakaangespannen koorden.Zomaar om 's zondags in relaxtenu en uit de wind te kunnen zitten,ergens op een rustig en onbezocht plaatsje(!)En of het rustig was!Jawel,.....telkens we met de opstelling van ons tentje klaar waren werden we dringend verzocht het gauw weer af te breken omdat we weer eens ,onbewust natuurlijk,op zo'n privé domeintje zaten! Zo kwamen wij tot de vaststelling dat geen gemeenschappelijke lucht meer te vinden was. Daarom hebben we gezegd dat het moest gedaan zijn en namen we het kloek besluit ook een eigen stukje buitenlucht aan te schaffen Zestien percelen hebben we bezocht en afgekeurd,geen van hen sprak tot ons hart.Maar het zeventiende werd liefde op het eerste zicht:alles was er voorradig;bossen,brem en berkjes,heide en weiden,grazende schapen,wiegend koren en ruisende haverhalmen.Kortom,'n sfeer die je zo beter maakt en zelfs 'n beetje vroom. De koop werd dadelijk gesloten. Wordt vervolgd
Ik heb een wanhoopskreet uitgestoten van het soort dat door merg en been moest gaan,en dat heeft het ook gedaan.Want op slag vloog een tussendeur open en stond er een jonge boerin op klompen en in blauwe schort voor mijn onthutste wezen.Liefst was ik haar om de jeugdige hals gevallen doch het moment was niet opportuun! Is die losgeraakt vroeg zij argeloos.Ik denk het wel riep ik terug en hou hem vast tot ik ginds ver terug in de wagen ben a.u.b. Daarop plofte zij haar beide handen in het nekvel van de " brave " beest en bleef zo hangen tot we opgelucht konden vertrekken. Tjip scheen van al deze tribulaties niet onder de indruk te zijn.Waardig en flink zat ze vooraan naast mij,misschien wel een beetje na te genieten! Toen ze naar mij opkeek met haar trouwe ,mooie ,bruine ogen,las ik zoiets van,waarom al die drukte,alles komt toch voor mekaar! Ja,'t is waar,de dieren zijn veel redelijker dan de mensen
Wij naderden het voorhof.Geen mens.Was iedereen dan zo bang van die grote hitte? Nooit voordien gevoelde ik mij zo verlaten en aan mijn lot overgelaten. Toen zag in een halfopen staldeur die ik durfde op te duwen,me er goed van bewust,dat ik een kleine huisvredebreuk pleegde uit pure wanhoop. Wie nog voor ons binnen liep van onze gevreesde St.Bernard,die er zich kennelijk goed thuis wist. Doodmoe en teneinde raad zette ik mijn Tjipke op de grond om hem evensnel weer op te nemen wilde ik haar niet laten verpletteren! Tjip bleef opvallend rustig,ze was,me dunkt een tikje gecharmeerd!Misschien was dit wel één van haar grootste successen! Volkomen wanhopig heb ik dan mijn allerlaatste troef uitgespeeld,niet wetende wat hij ging opleveren Wordt vervolgd
Want,dat we van het ongenadige beest niet meer afkwamen zonder hulp van derden stond voor mij als een paal boven water! Dus moest ik aan de boerderij geraken.Maar hoe en langs waar? Een héél lange blinde muur scheen de aanloop te zullen zijn naar een hopelijk bewoonde hoeve. Met mijn Tjipke(6kg.)in de armen gekneld en het hijgende ,kwijlende dier tegen mij aangedrukt naderde ik stilaan,al strompelende,een eerste deur,die ontoegankelijk bleek dan maar schoorvoetend naar een tweede.Hoe ik ter plaatse geen hart-of zenuwtoeval heb gekregen is mij tot nogtoe steeds een raadsel........ M'n hart klopte woest tot in mijn keel,m'n knieën knikten bijna hoorbaar,m'n armen werden voos. Was hier dan toch niemand?ik zag geen uitkomst in deze snikhete verlatenheid. Waar en hoe gaat dit nu ophouden? Wordt vervolgd
Met één poot " smeet" hij mijn Tjipke op de aardeweg.Blijkbaar wou hij hier een uitgebreide hondenknuffel mee beginnen. Omdat ik het verschil van dimensies fel ongelijk vond nam ik haastig mijn viervoetertje in de armen.Maar ....nu begon voor mij een ware martelgang.Het logge beest sprong onafgebroken de hoogte in naar Tjip.Bij iedere sprong stak hij kop en hals boven ons uit.Hij beet in Tjip's pelsje,zo vurig,dat de zwarte vlokken omhoog vlogen en kwijlde terwijl lustig in het rond.Hij perste zich tegen ons aan,mij daarbij haast omver werpend.Met grote moeite kon ik mij overeind houden.Mijn neus stak ,bij pozen midden in de harige borst van de Alpinistenredder. Alle mensen,zo dacht ik,hoe komen we hier nog ongedeerd onderuit? Wordt vervolgd
Een hele hete late zomernamiddag.Mijn dagtaak zat erop.We waren nu aan een wandeling toe,mijn trouwe Tjip en ik we moesten;onze pootjes eens uitstrekken! We reden nog een eindje verder en stopte nabij een veldweg-steenweg.In de verte 'n oud omvangrijk boerderijcomplex.Alles doodrustig,geen leven te bespeuren.Geen mens. Was dit wel een bewoonde streek? Toch was het heerlijk die sfeer van kalmte en rust.We naderde een malse groene weide met het beginnende boerderijgebouw. Plots schoot met grote sprongen van onder een laag gebouwtje (hok)een immens grote St.bernardshond.Ik dacht:we zitte veilig wegens de stevige omheining.Dat kon ik evenvlug vergeten,want er zat een grote opening middenin de draad,waardoor het logge beest op ons kwam afstormen Ik verstijfde.volkomen! Wordt vervolgd
Waarom heb ik nu zo'n mooi gebit gekregen als ik het niet eens lekker in dat malse mensenvlees mag zetten? En dan die wandelinskens met dat ding rond mijn hals vind ik ook knotsgek,vervelend en zelfs potsierlijk. Maar ik hou ze netjes voor de gek hoor! Ik doe beslist mee aan die acties van zitten, liggen, en staan. En 't zal nog wat duren alvorens ze mij slaafs zullen dwingen wanneer en hoeveel keren ik per dag mag gaan!. Nee,nee mij niet gezien......Is me dat een hondenleven!! einde Volgt nu " Rustig kuieren,dacht ik"
's anderendaags waren het er nog drie en daar bleef het bij,dat hadden we zo onderling besloten! Tjip is een doorwinterde flatbewoonster geworden en de broertjes en zusjes uit het verre bos zitten al lang in de vergeethoek! Hoe kon het anders;aanvankelijk 5xper dag lekkere "beetjes"(of betjes)nestje vol kussentjes,overal tapijten en altijd (bijna)lieve woordjes.....! Maar.....zegt Tjip,er is toch een schaduwzijde aan mijn bestaan;mijn baasjes hebben de leefkamer van de keuken moeten scheiden bij middel van een dwarliggend vliegenraam.Dat vind ik bepaald vervelend want wanneer ze het in hun hoofd halen zetten zij mij in de keuken zodat ik niet meer in hun kuiten kan bijten.En dat vind ik juist zo heerlijk.Ook in 't vrouwtjes neus en armen en wangen wanneer zij eens rustig T.V;wil kijken.Zij heeft zich nu gewapend tot aan haar tanden,zie ik;schort met lange mouwen,hoge kraag en ja,oude handschoenen.Ik vind dat heel kleinpijnig en belachelijk
Weerom op 'n mooie herfstdag tufte het vrouwtje naar de grote villa ,midden in de bossen en koos er de leidster van de bende uit,inktzwart,lief,8weken oud en zij noemde hem TJIP. Blijkbaar zat Tjipke veilig in haar kartonnen doos,zodat er op de terugweg even kon gestopt worden om nog vlug een aankoopje te doen. Toen 't vrouwtje terug in de wagen stapte was de doos absoluut leeg maar op het kussen van de voerster lag een hele grote visitekaart ..van Tjip... uit schrik en salut! was dus verdwenen! Omdat ik geen arsenaal aan kuisgerief bij had heb ik de hele toestand met een zwier in de naastliggende weide gesmeten Tjipzelf zat te bibberen achter in de verste hoek van de wagen.Toch zijn we samen,onder het kwelen van wederzijdse lieve woordjes,veilig in de stad en thuis geraakt.Daar heb ik nog zeven visitekaartjes mogen lezen....... (wordt vervolgd)
Maar ......dat beloofde poedelbeestje kwam,als 't lukte,pas in april bij ons inwonen.Dit impliceerde dus dat het allemaal flink moest meevallen:het huwelijk,de bevalling,de verdeling van de boorlingskens en zo.Natuurlijk zou mevrouw van daarnaast ook wel haar beste beentje voorzetten en als er dan maar ééntje te verdelen viel,dan stond ik daar voor schut. Neen,zei plots man-lief,zolang moet ge niet wachten...... Pas toen kreeg mijn obsessie echt fabelachtige afmetingen! Op de straat begon ik iedere dame en zelfs heer, vergezeld van een poedelbeestje, zo maar aan te spreken en te interviewen.Daar kwamen zelfs te- lefoon en consultatiegesprekken van ten huize van de dierenarts,ja zoiets als een prenatale voorlichtingsconversatie. Adressen van betrouwbare en ja befaamde poedel- kenners werden zorgzaam genoteerd en in het hoofd geregistreerd!! De vrucht van al deze arbeid stond op ' t springen! Wordt vervolgd
Nee,U wéét niet wat het is aan een poedelobsessie te hebben geleden,dat weet U beslist niet,maar ik wél. Hoe ik dat zo te pakken kreeg kunt U meteen van mij vernemen:Toen ik op een mooie voorherfstdag bij een lieve dame op bezoek was,stelde deze mij bij wijze van kennismaking,haar enig mooie poedel voor....... Nadja was haar naam en om in goede gezondheid te blijven mocht zij over een zestal weken huwen en dus kindjes krijgen. En u, zei de dame, mag dan één van die kindjes komen kiezen als u dat graag zou willen?en of ik wou!....... Daarmee was de vonk aan de lont en ze begon pas hevig te vlammen toen thuis echtgenoot-lief er eveneens mee akkoord ging. Nu kon ik er in de volgende morgenuren waarempel niet meer van slapen en al mijn overwegingen van voor en tegen konden niet meer baten. Natuurlijk,overdacht ik,zouden er formidabele nadelen mee gepaard gaan:geen tuin,baasje en vrouwtje veel uithuizig,hondje aanvankelijk nog te jong om steeds maar mee te tuffen.Bovendien vier maal per dag hondje buiten,dus gedaan met de spontane leefwijze van pantoffeltjes aan ,in kamerjasje voor het teeveetje en daarna recht tussen de veertjes..... Nee,'t mocht al niet baten,'t was al boter aan de galg.Het werd onweerstaanbaar.Zeg nu eerlijk hebt U zoiets al eens meegemaakt?
